ေအာင္ေမာင္ဦး ● ေကာင္းကင္ဘံုမွ နံ႐ိုးမ်ား

 ေအာင္ေမာင္ဦး ● ေကာင္းကင္ဘံုမွ နံ႐ိုးမ်ား
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၁၁၊ ၂၀၁၇

ဘုရားသခင္က
ေနာက္ထပ္နံ႐ိုးႏွစ္ေခ်ာင္းကို ထုတ္ယူသြားခဲ့တယ္
ခင္ေမာင္တိုးဟာ ပထမနံ႐ိုးဆိုရင္
ခိုင္ထူးဟာ ဒုတိယနံ႐ိုးပါပဲ။

မိုးေက်ာ္နဲ႔ ခင္ဝမ္းကို ဆံုး႐ံႈးရ
ကိုေမာင္ေမာင္ကို ဆံုး႐ံႈးရ
ထူးအိမ္သင္ကို ဆံုး႐ံႈးရ
ဗိုလ္ထီးကို ဆံုး႐ံႈးခဲ့ၾကရတဲ့ေနာက္
စိုင္းခမ္းလိတ္၊ ကိုေနဝင္း၊
ကိုရဲလြင္နဲ႔ ကိုမြန္းေအာင္တို႔ကလြဲရင္
ဒါ ငါတို႔အႏုပညာရယ္လို႔ ၾကံဳးဝါးစရာ နည္းပါးလွေပရဲ႕။

ငါတို႔ နံ႐ိုးအိမ္တေလွ်ာက္ ျမည္ဟီးေနတဲ့
ပဲ့တင္သံေတြဟာ
သူတို႔ႏႈတ္ဖ်ားကေန ေတးေတြအျဖစ္ ထြက္က်လာၾကတဲ့အခါ
ကမၻာေျမဟာ ငါတို႔နဲ႔အတူ ေတးသီလို႔။

မဇၩိမလိႈင္းဟာ တို႔ေခတ္ရဲ႕သမိုင္းေပပ
သူတို႔ႏွလံုးေသြးနဲ႔ေရးခဲ့တဲ့ေတးေတြကို
ငါတို႔က ရင္ဘတ္နဲ႔ၾကားေအာင္ နားေထာင္ခဲ့ၾကတယ္
မ်ဳိးဆက္တဆက္မကဟာလည္း
ရင္ဘတ္နဲ႔ၾကားေအာင္ နားေထာင္ခဲ့ၾကတယ္။

နာက်င္မႈရွိေလရာရာမွာ ဂီတဟာ
ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ေပါက္ကြဲေနတတ္တယ္
မိုးမခပင္ေတြၾကားက
ေျပာင္းျပန္စီးေနတဲ႔ ျမစ္တစင္းရဲ႕နံေဘးမွာ
ဇာတိအလြမ္းနဲ႔ေတာက္ေနတဲ့ မီးလင္းဖိုေလးတခုရဲ႕နံေဘးမွာ
ေရ႐ိုင္းေျမ႐ိုင္းကို ခုတ္ထြင္ပိုင္းျဖတ္ခဲ့ၾကတဲ့
လူငယ္ေလးတစုဟာ
ေတာ္လွန္ေရးႀကီးတခုကို ဂစ္တာႀကိဳးေတြေပၚတင္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။

"ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္" ဆိုတဲ့သီခ်င္းနဲ႔
ဇာတိကိုေက်ာခိုင္းခဲ့ၾကတဲ့မ်ဳိးဆက္ဟာ
"ေဝးခဲ့ၿပီပန္းခရမ္းျပာ"မွာ ရင္ဟာ နင့္ေနခဲ့လို႔
"အိမ္အလြမ္း"ကို ဆံုးတဲ့အထိ မသီႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး
ဆံုးတဲ့အထိ သီဖို႔ႀကိဳးစားတိုင္းလည္း
သူတို႔ရင္ဘတ္ေတြဟာ လိႈင္းထလို႔ခ်ည္း က်န္ရစ္ခဲ့ၾကတယ္။

တရံေရာမ်ားဆီမွာ
အညၾတၾကယ္ေတြကို ေရရင္း
ညညေတြဆို ေတးသီေနတတ္တဲ့
ေဆးမွဴးေလးတေယာက္ဟာ
မေသမေပ်ာက္က်န္ေနေသးတဲ့
အေကာင္းဆံုးသက္ေသတေယာက္လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။

ေအာင္ေမာ္ဦး
ၾသဂုတ္၊ ၉၊ ၂၀၁၇။