မင္းဘုန္းႏုိင္ ● အနက္ေရာင္ေတြနဲ႔အတူ အႏႈတ္ ၁ ဒီဂရီ

မင္းဘုန္းႏုိင္ ● အနက္ေရာင္ေတြနဲ႔အတူ အႏႈတ္ ၁ ဒီဂရီ
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၅၊ ၂၀၁၇

Bleak ကို Unhappy/chearless/ miserable လို႔ အဓိပၸါယ္ဖြင့္လို႔ရပါလိမ့္မယ္။
စာလံုးေတြဟာ နက္နဲေနပါတယ္။ နက္နက္နဲနဲ မြန္းၾကပ္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။

-၁-
က်ေနာ္က လူမနီးသူမနီးတဲ့ ေတာင္ေစာင္းတခုမွာ ေနထိုင္ေနပါတယ္။ ဗဟိုခ်က္မက ဘာလဲလို႔ေမးရင္ ဒီဇင္ဘာအခ်မ္း အခဲႀကီးနဲ႔ ညေပါ့လို႔ ျပန္ေျဖမိမွာပါ။
က်ေနာ္ ဒီဇင္ဘာ အခဲလိုက္ႀကီးနဲ႔ထိ သိေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။

ျမန္မာျပည္ေျမာက္ဖ်ားဟာ အေအးဓာတ္ကို လူးလဲၿပီး ခံရတယ္။ အႏႈတ္ ၁ ဒီဂရီ က က်ေနာ္႔လို ၂၈ ဒီဂရီေလာက္ရွိတဲ့ အပူပိုင္းကေကာင္အတြက္ အလူးအလဲေပါ့။ ခန္းစီးစေတြက ျပာလဲ့လဲ့ အဆင္းရွိတယ္။
မီးေရာင္အျဖဴနဲ႔ ႏွင္းမိုးေတြဟာ သြပ္မိုးကို တျဗန္းျဗန္း ရိုက္ေနတယ္။

က်ေနာ္အခန္းမွာ တီဗီတလံုးရယ္ ခ်န္နယ္ေျခာက္ခု ေလာက္ပဲၾကည့္ရတဲ့ စကိုင္းနက္ တလံုးရယ္၊ ခုတင္ရယ္၊ စာၾကည့္မီး အိမ္ေလးရယ္၊ လက္ပ္ေတာ့ တလံုးရယ္မီးအိမ္က အလင္းေရာင္ဟာ စာလံုးေတြေပၚ ျဖာက်ေနတယ္။ က်ေနာ္က စာလံုးေတြ ကို မျမင္ဘူး အလင္းျပန္ျခင္းနိယာမကိုသင္ယူခဲ့ဖူးသလားစဥ္းစား ေနေသးတယ္။

က်ေနာ္စာအုပ္ကုိၾကည့္ေနေပမယ့္ စာအုပ္က က်ေနာ္ကို မၾကည့္ဘူး။
ဆိုလိုတာက စာအုပ္ထဲကအေၾကာင္းျခင္းရာေတြကို က်ေနာ္မမွတ္မိဘူးဗ်။
စိတ္ထဲမွာ ရူပေဗဒ ေဖာ္ျမဴလာေတြကို သိသလိုလို ပဋိစၥသမုပၸါဒ္စက္ဝိုင္းကို ျမင္ေနသလိုလိုျဖစ္ေနတယ္။

က်ေနာ္ တဒဂၤေလးမွာပဲ ငါရူးေနသလားလို႔ ေတြးမိေသးတယ္။ တုန္လႈပ္မိသြားသလိုပဲဗ်။ ပတ္ဝန္းက်င္က ရွိမႈတရား ေတြကို ခဏေမ့ၿပီး တေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ ေနရသလိုမ်ဳိးေလ။

-၂-
ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေနာက္ေန႔က်မွ လူမႈကြန္ယက္က သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကို ေမးေတာ့မယ္လို႔ ေတြးၿပီး စာကို ေပကပ္ဖတ္ ေနခဲ့တယ္။

ညဟာ ထင္ထားတာတက္ပိုၿပီး စီးစီးပိုင္ပိုင္ ခ်မ္းေနတယ္။
က်ေနာ္ဖတ္ေနတဲ့စာအုပ္က တေစၧဝတၳဳမဟုတ္ဘဲနဲ႔ က်ေနာ္ ေၾကာက္ေနတယ္။
ေနာက္ရက္မွာ က်ေနာ္ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေျပာျဖစ္ရင္ မင္းဘာစာအုပ္ဖတ္ေနတာလဲလို႔ ေမးခံရမွာ ေသခ်ာတယ္။

ခက္တာဘာမွန္းမသိတဲ့စာအုပ္ကို ဖတ္ေနတာပဲ။ စာအုပ္ထဲက စာလံုးေတြကို ျပန္မေျပာတတ္ဘူး။ က်ေနာ္အလိုလို ေၾကာက္ရြံ႕လာတယ္။ ဘာကိုေၾကာက္ရြံ႕ေနတာလဲ။

-၃-
က်ေနာ္မေပ်ာ္ရႊင္ပါဘူး။ က်ေနာ္႔ေဘးက လက္ပ္ေတာ့ေလးလည္း ေပ်ာ္ရႊင္မယ္မထင္ဘူး။
အဲ့ဒီလက္ပ္ေတာ့ဟာ Dell အမ်ိဳးအစား။ သီခ်င္းအပုဒ္ေပါင္း ေလးေသာင္းခြဲေလာက္ပါတဲ့ လက္ပ္ေတာ့ေလး။
အႏႈတ္ ၁ ဒီဂရီနဲ႔ညဟာ သီခ်င္းေတြကို မေႏြးေထြး ေစတာေသခ်ာပါတယ္။
က်ေနာ္ ဂစ္တာတီးတတ္လားမသိဘူးဗ်။
ကဗ်ာေရာေရးတတ္လားမေျပာတတ္ဘူး။
ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ေတြဟာ ႏွလံုးကလာသလား ဦးေႏွာက္က လာသလားဆိုတာ က်ေနာ္သိပ္သိခ်င္မိတယ္။
ႏွလံုးေသြးေတြ ျပာႏွမ္းေနတာ ။
 ဦးေႏွာက္ထဲ ေသြးေၾကာ ဂ်ပ္ပင္ေတြ လိမ္ရႈပ္ေနတာ။ စသည့္ျဖင့္ေပါ့ေလ။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္႔ေရွ႕ကို ခပ္မဲမဲအရာဝတၳဳႀကီးက်လားမလား အသံဗလံေတြၾကားရမလား စတာေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္ေၾကာက္ တာ မဟုတ္ဘူး။
အဲဒီလိုေတြးေနတုန္း  အမ်ဳိးသမီးႀကီး တေယာက္ရဲ႕ ရယ္သံခပ္လြင္လြင္ ၾကားရတယ္။
အခန္းဝကို က်ေနာ္အေျပးထြက္လာမိတယ္။
က်ေနာ္ၾကားရတဲ့အသံက ရယ္သံမဟုတ္ဘူး။ ခပ္တည္တည္နဲ႔မိန္႔ခြန္းေႁခြေနတဲ့ အသံမ်ဳိးျဖစ္သြားတယ္။

ေလာကႀကီးမွာ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ကေျပာခဲ့ဖူးတဲ့အသံဗလံေတြကို ကြ်န္ေတာ္လက္ရွိေရာက္ေနတဲ့
အႏုတ္ ၁ ဒီဂရီနဲ႕ ညမွာ ျပန္ၾကားႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္မိတယ္။
သိပၸံပညာရွင္အခ်ိဳ႕လည္း ယံုၾကည္ေၾကာင္း ၾကားဖူးေနတာပဲ။
အခုအမ်ိဳးသမီးရဲ႕ရယ္သံ ခပ္လြင္လြင္န႕ဲ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ အသံေတြက ဘယ္ရာစုေလာက္က ျဖစ္မလဲေတြးမိပါ ေသးတယ္။
ၿပီးေတာ့တစ္ေယာက္တည္း ေအာ္ရယ္ခ်င္လာတယ္ ၁၂ ရာစုက အမ်ဳိးသမီးရဲ႕အသံကို ၾကားေနတဲ့အျဖစ္ကို ရယ္ခ်င္လို႔ပါ။

တခါတခါ ရယ္သံေတြဟာ ကြဲရွရွ ႏိုင္တတ္တယ္။
မေပ်ာ္ရႊင္ဘဲ ရယ္ရတာမ်ိဳး တကယ့္ေလာကမွာ ရွိသလား။

-၄-
အမ်ဳိးသမီးရဲ႕အသံကို K လုိ႔ က်ေနာ္ေပးလိုက္မိတယ္။
က်ေနာ္႔ရယ္သံက K မဟုတ္တဲ့ တျခားအကၡရာေပါ့။ ျမန္မာအကၡရာလည္းျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။
အႏုတ္ ၁ ဒီဂရီညရဲ႕အခန္းမွာ K အသံရယ္ K မဟုတ္တဲ့ တျခားအသံရယ္ ရွိတယ္လို႔ က်ေနာ္မွတ္သား ထားလုိက္မိတယ္။

'တေယာတလက္အသံကို ၾကားရတယ္ကြ '
K အသံက က်ေနာ့္ကိုလွမ္းေျပာပါတယ္။
'တေယာမဟုတ္ဘူး ဓားသံေတြ' လို႔ က်ေနာ္ ျပန္ေျပာမိတယ္။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက တေယာသံေတြဟာ အခ်ိန္ေတြၾကာလာေတာ့ ဓားသံေတြ အျဖစ္ေျပာင္း သြားတတ္သလား။
တေယာက္တည္းေတြးမိပါတယ္။

၁၂ ရာစုေလာက္က အမ်ဳိးသမီးႀကီးရဲ႕ အသံ K  ၾကားလိုက္တာ တေယာသံ။ က်ေနာ္ၾကားမိတာ ဓားသံ။
K ကုိ က်ေနာ္ေမးမိတယ္။
'ဒီအသံခင္ဗ်ားၾကားတဲ့ အသံက Canon in D လား'လို႔
K ကဘာမွျပန္မေျဖဘူး။ Canon ကိုလည္းသိပံုမေပၚဘူး။
က်ေနာ္ေနာက္ထပ္စဥ္းစားမိတာ သူ႔ကို မဒမ္လို႔ေခၚရမလား အန္တီလို႔ ေခၚရမလား ေဒၚေလးလို႔ေခၚရမလားဆိုတာကိုပါ။
က်ေနာ္က K ဟာ မိန္းမႀကီးတေယာက္ရဲ႕အသံလို႔ပဲသိတာ။ အသက္အပိုင္းအျခားတို႔ လူမ်ဳိတို႔သိတာမွ မဟုတ္တာ။

နာရီဟာ ကိုးနာရီ အတိကိုျပေနပါတယ္။
ႏွင္းေတြက တျဗန္းျဗန္းးရိုက္ခက္တုန္းပါ။ ေၾကာက္တဲ့ စိတ္ေတြဟာ K ေပ်ာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရပါပဲ။

-၅-
အႏႈတ္ (၁) ဒီဂရီညရဲ႕ ကိုးနာရီ ဆယ့္ငါးမိနစ္အထိ က်ေနာ္ေၾကာက္ရြံတုန္းပဲ
ေၾကာက္တဲ့အခါ အနားမွာရွိတဲ့ပစၥည္းေတြကို ေအာ္ဆဲေလ့ရွိပါတယ္။
အရင္ကေတာ့ အေကာင္ေတြေပါ့။ အေဖာ္ရလိုရျငား ေဘးမွာ အေကာင္ရွိမလားၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမေတြ႔ဘူး။
ယုတ္စြအဆံုး ျခင္တေကာင္တေလရဲ႕ ဝီဝီဝီ အသံေတာင္ မၾကားမိပါဘူး။
လူအမ်ားစုက သုတၱန္ေတြရြတ္ၾကတယ္။ ဘုရားတတယ္။ က်ေနာ့္ေၾကာက္စိတ္ကေတာ့ ဆဲမွ ေပ်ာက္တယ္။
ဒါနဲ႔ေဘးမွာရွိတဲ့ျပာခြက္ကအစ လက္ပ္ေတာ့အဆံုး ဆဲမိတယ္။
အံ့ၾသစရာပဲ။
ဘာမွေလ်ာ့မသြားဘူး။ နဂိုေၾကာက္စိတ္ေတြျပန္ရွင္သန္တုန္းပါ။

-၆-
စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ တီဗီၾကည့္ဖုိ႔ႀကိဳးစားပါတယ္။
ရုပ္လိုင္းေတြကိုမျမင္ရဘူး။ အသံေတြပဲၾကားေနရတယ္။
အသံေတြ။ ဘာဘာသာစကားနဲ႔ေျပာေနလဲ က်ေနာ္မသိရဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ က်ေနာ့္ကို ပိုမို ေအးစက္ေစတဲ့ လုပ္ရပ္ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ တီဗီအသာပိတ္ၿပီး တခုခုကို ထိုင္ေတြးဖုိ႔လုပ္ရတယ္။ လက္ထဲက ျခဴးနဂါးေဆးလိပ္ ဟာ မီးတေသေသနဲ႔။ လြန္ခဲ့တဲ့နာရီပိုင္းေလာက္ကဖတ္ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ကုိဆက္ဖတ္ဖို႔ လုပ္ရမလား။
ခက္တာ စာအုပ္ထဲက စာသားေတြကိုမသိတာ။ ၾကားေနရတဲ့အသံေတြကို ခြဲျခားမရေနတာ။

က်ေနာ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေသဆံုးသြားတာလား။
ဒါေတြက သရုပ္မွန္ျပကြက္ေတြ။ က်ေနာ္ေသရင္ ဘာျဖစ္မလဲမသိပါဘူး။
အႏႈတ္တစ္ဒီဂရီညမွာ မေသေသးတာေသခ်ာပါတယ္။
ေသကာနီးလည္းမဟုတ္ဘူးလို႔ သိေနပါတယ္။
အခ်မ္းဓာတ္ေတြကို က်ေနာ္ခံစားမိေနတာပဲ။
ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ကလြဲရင္ အျမင္အာရံုနဲ႔အၾကားအာရံုမွာ ေရွာခ့္ျဖစ္ေနတာပဲလို႔သံုးသပ္မိၿပီး က်ေနာ္ႀကိဳးစား အိပ္ပါေတာ့ တယ္။

-၇-
တကယ္က အဲ့ဒီညကို ဘယ္လိုျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့လဲဆိုတာ က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။
ေသၿပီးရင္ ဘာျဖစ္မလဲမသိသလိုေပါ့။
အိပ္ေပ်ာ္လားမေပ်ာ္လားေတာင္မေသခ်ာပါဘူး။
မနက္လင္းေတာ့ အခန္းထဲက ကုတင္ေပၚမွာ ပံုမွန္အိပ္ရာ ကႏိုးလာတယ္။

အပူခ်ိန္က ၈ဒီဂရီ ေက်ာ္ေနၿပီလို႕  နံရံကသာမိုမီတာက ျပေနပါတယ္။ K အသံလည္းမရွိသလို ဘာမွမရွိပါဘူး။
ပိုးဟပ္တစ္ေကာင္တေလေတာင္မေတြ႕မိပါဘူး။
ေဆးေပါ့လိပ္ျပာေတြကေတာ့ ေဆးလိပ္ျပာခြက္ထဲမွာ ပံုမွန္ပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ညက ဖတ္ခဲ့မိတဲ့စာအုပ္က အဘိဓါန္စာအုပ္ပါ။ Bleak ဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။

ရယ္သံေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔ ညတစ္ညကို ရရွိဖူးၿပီး ကြၽန္ေတာ္ေတြးေနတာ အသံေတြ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ အသံေတြ တခ်ိန္ခ်ိန္ျပန္ၾကားရေလဦးမလားလို႔ပါ။

မင္းဘုန္းႏိုင္