ေဝျမင့္ေမာင္ ● လိေမၼာ္ေရာင္ အဆင့္ (ဝတၱဳတုိ)

ေဝျမင့္ေမာင္ ● လိေမၼာ္ေရာင္ အဆင့္ (ဝတၱဳတုိ)
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၁၊ ၂၀၁၇

အေကာင္ေတြ ေကာင္မေတြဆိုတဲ့အသံၾကားေတာ့မွ ကုိယ္ႏုိးလာတယ္။ ႏုိးလာတယ္လို႔ေျပာရေအာင္ကလည္း ကုိယ္က အိပ္ေနတာမဟုတ္ေတာ့ ေျပာရမွာ ခက္ခက္ပဲ။ အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔နားလည္ေအာင္ ေျပာရမယ္ဆို ႏုိးလာတယ္ေပါ့။ တကယ္တမ္းမွာ မူရင္းတျခားအဓိပၸါယ္ရိွၿပီးသား စကားလုံးေတြကုိ ျပဳျပင္ၿပီး ေျပာရတာပဲ။ ပုလင္းေတြမွာလည္း ဘာသာ စကားေတြ ရိွတယ္။ လူသားေတြရဲဘာသာစကားနဲ႔ေတာ့ မတူဘူးလို႔ တည့္ေျပာရမွာပဲ။ မတူညီမႈဆိုတာ ရွက္စရာေကာင္းတဲ့ ကိစၥမဟုတ္ဘူးလို႔ အားလုံး နားလည္ထားၾကရင္ ေကာင္းမယ္။ မတူညီေတာ့ ပိုေတာင္ေကာင္းေသး။ တူညီေနရင္ ပ်င္းစရာ ႀကီးျဖစ္ေနမွာ။ ပုလင္းေလာကဆိုတာႀကီးလည္း မရိွနိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြတုန္းကေတာ့ ကုိယ့္ ေဘးမွာ စကား လုံးေတြ ထုတ္ေပးတဲ့ ပုလင္းတလုံးရိွခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကုိယ္ဟာ က်န္းမာသန္စြမ္းၿပီး ဘယ္တာဝန္ကုိမဆို  ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္တတ္တဲ့ ပုလင္းတလုံးပဲ။ စကားလုံးေတြ ထုတ္ေပးရတဲ့ ပုလင္းကေလးဟာ အခုေတာ့ လည္း ေလာကႀကီးဆိုတာေလးထဲမွာ ရိွမေနေတာ့ဘူး။ သူဟာ စကားလုံးေတြကုိ တလုံးၿပီးတလုံး ထုတ္ေပးရတာေပါ့။ သူ႔ သခင္ စာေရးဆရာဟာ သူ႔ကုိ အသုံးျပဳၿပီး စာေတြေရးခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက သူဟာ ေလကေလး တခြၽန္ခြၽန္ပဲ။ သခင္က သူ႔ကုိ အသုံးအမ်ားဆုံး။ အဲဒီေတာ့လည္း သူဟာ ေျမာက္ႂကြ ေျမာက္ႂကြနဲ႔ မာနႀကီးေနတာ သိပ္ေတာ့ မထူးဆန္းဘူးေပါ့။ ေနာက္ ပိုင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သခင္ဟာ အဲဒီပုလင္းေလးရိွရာ သိပ္မလာေတာ့ဘူး။ အဲဒီမွာ စကားလုံးေတြထုတ္တဲ့ ပုလင္းေလးဟာ မွိုင္လို႔ေငးလို႔။ ေမပ်ာ္နိုင္ေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။ ဒီလိုနဲ႔ တနွစ္ေတာ့ ၾကာသြားတယ္။သခင္ဟာ အဲဒီပုလင္းကုိမထိေတာ့ဘူး။ သခင္စာေရးတဲ့အခါ  ဘာနဲ႔ေရးသလဲေတာ့ ကုိယ္မေျပာတတ္ဘူး။ တေန႔ေတာ့ သခင္ဟာ အဲဒီပုလင္းေလးကုိ လာမသြား ေတာ့တယ္။ သခင္ေျပာတာကေတာ့ ဘယ္နားပစ္ရေကာင္းမလဲတဲ့။ကုိယ္က ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားလိုက္ရတာ။သခင္ေျပာတာကုိ တျခားပုလင္းေတြကလည္း ၾကားၾကပုံရပါရဲ႕။ တခ်ိဳ  ့ပုလင္းေတြက ငုိၾကလုိ႔။ ငုိတဲ့ပုလင္းေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အေတြ႕ အၾကံဳမရိွၾကေသးတဲ့ ပုလင္းေတြပဲ။ တခ်ိဳ ့ပုလင္းေတြကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ တခ်ိဳ ့ပုလင္းေတြကေတာ့ ငုိေနတဲ့ ပုလင္းေတြကုိ ေခ်ာ့ေနၾကလို႔။ တကယ္ေတာ့လည္း အဲဒီစကားလုံးေတြထုတ္ရတဲ့ ပုလင္းေလးဟာ ဒီေန႔အထိ ျပန္ေပၚမလာ ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ အၿပီးအပိုင္ ေပ်ာက္ဆုံးသြားၿပီလို႔ေျပာရမလားပဲ။ ပုလင္းေလာကမွာ ကုိယ္ဟာ အေတြ႔အၾကံဳရင့္က်က္တဲ့ ပုလင္းတလုံး။ သခင္ကေတာ့ ပုလင္းေတြငုိတာေတြ ဘာသာစကားေတြ ဘာေတြ သိမွာမဟုတ္ဘူး။ သိဖို လည္း မလိုဘူးကုိး။ သခင္က ပုလင္းတလုံးမွ မဟုတ္တာ။

ကုိယ္တို႔ပုလင္းေလာကဟာ ေျပာရမယ္ဆို အႀကီးသားလား။ လူသားေတြရဲ ့ေန႔စဥ္သုံးေတြထဲမွာ မရိွမျဖစ္ မပါမျဖစ္တာက ကုိယ္တို႔ ပုလင္းေတြလည္း ပါတယ္။ ပုလင္းတလုံးျဖစ္လာၿပီဆိုတာနဲ႔ ဒါမွမဟုတ္ ပုလင္းတလုံးေမြးလာၿပီဆိုတာနဲ႔ သူ႔မွာ တာဝန္တခုခုေတာ့ ေမြးကတည္းက ပါလာၿပီးသားပဲ။ ကုိယ့္ကိုကုိယ္ ပုလင္းတလုံးစျဖစ္မွန္းသိေတာ့ ကုိယ့္ဗိုက္ထဲမွာ အညိဳ ေရာင္အမႈန္႔ေတြ ရိွေနတာပဲ။ ေျပာသံၾကားရတာေတာ့ ကုိယ္ဟာ လူသားေတြရဲ႕ အားအင္ကုိတိုးေစတဲ့ ေဖ်ာ္ရည္တမ်ဳိးပဲ။ သခင္ဟာ ကုိယ့္ဗိုက္ထဲကအမႈန္႔ေတြကုိ  ဇြန္းနဲ႔ယူ ခြက္ထဲထည့္။ ၿပီးတာနဲ႔ ေရေႏြးနဲ႔ ေရာေမႊ။ ခဏေနေတာ့ သခင္ဟာ အဲဒီ ခြက္ထဲက အရည္ေတြကုိ ေသာက္တာပဲ။ သခင့္မ်က္ႏွာဟာ တခါတခါ မဲ့ေနတတ္ေသးတယ္။ ပူလုိ႔ေနမွာေပါ့။ အဲဒီ ေလာက္ေတာ့ ကုိယ္သိပါတယ္။ ကုိယ္တုိ႔ပုလင္းေလာကမွာ တခုေတာ့ရိွတယ္။ ပုလင္းေသဆုံးျခင္း အသုဘအခမ္းအနား မရိွဘူး။ ပုလင္းႀကိဳဆိုပြဲအခမ္းအနားေတာ့ ရိွတယ္။ ေျပာရမယ္ဆို ကုိယ္တို႔ပုလင္းေလာကဟာ အက်ယ္ႀကီး။ အဲ ပုလင္းေတြ အမ်ားႀကီးရိွသလို သခင္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးရိွတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပုလင္းေလာကဆိုရာမွာ ပုလင္းေလာကကေလးေတြ အမ်ားႀကီးေပါ့။ လြန္ခဲ့တဲ့တနွစ္မွာ  အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ပုလင္းတလုံးက ကုိယ့္ကုိေျပာျပဖူးတယ္။ သခင္တေယာက္မွာ ပုလင္းအမ်ားႀကီးရိွသလို ပုလင္းတပုလင္းမွာလည္း သခင္ေတြ အမ်ားႀကီးရိွခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြ ရိွပါသတဲ့။ အစကေတာ့ ကုိယ္မ ယုံဘူး။ အခုလည္း ကုိယ္မယုံေသးဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ ယုံနိုင္မယ္မထင္ဘူးဗ်။ ကုိယ္သာ လူသားေတြရဲ႕ဘာသာစကားကုိ အသံထြက္ေျပာတတ္မယ္ဆို သခင့္ကုိကုိယ္ေမးၾကည့္မလုိ႔ပဲ။ ဒါကလည္း စဥ္းစားၾကည့္တာပါပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္လာနိုင္တဲ့ ကိစၥလည္း မဟုတ္ဘူး။

ပုလင္းေလာကႀကီးထဲက ကုိယ္တုိ႔ပုလင္းေလာကေလးတခုရဲ႕တည္ေနရာကုိ အတိအက်ေျပာပါဆိုရင္ ဝတၳဳတိုအက္ေဆး စာေရးဆရာ က်ဳံခ်င္းရဲ႕အိမ္အတြင္းလုိ႔ေျပာရမလားပဲ။ ကုိယ့္သခင္ဟာ စာေတြ တကုတ္ကုတ္ေရးေနတတ္ၿပီး တခါတေလ ေတာ့လည္း အရာအားလုံးကုိ စိတ္ပ်က္ေနတဲ့ပုံစံနဲ႔ ထိုင္ေနတတ္တယ္။ တခါတေလ စီးကရက္လည္း ႐ႈိက္လို ႐ိႈက္ရဲ႕။ ကုိယ္ဟာ ပုလင္းတလုံးမို႔ စီးကရက္ေသာက္ျခင္းဟာ က်န္းမာေရးကုိ ဆိုးဝါးစြာထိခိုက္ေစနိုင္ပါသည္ဆုိတာေတြကုိေတာ့ နားမလည္ဘူးေပါ့။ ဘယ္လိုအရသာရိွမယ္မွန္းေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ကုိယ့္သခင္ဟာ ဘယ္လိုစာေတြ ဘယ္လိုအေၾကာင္း အရာေတြကိုေရးသလဲ ကုိယ္မသိဘူး။ သခင္သာ ကုိယ္တို႔ပုလင္းဘာသာစကားကုိ တတ္ကြၽမ္းမယ္ဆို ကုန္ၾကမ္းေတြ အ မ်ားႀကီးရမွာ အေသအခ်ာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း သခင့္ကုိေျပာျပဖို႔ ကုိယ္ေတြးေနတတ္ပါေသးတယ္။ ဘယ္လို ေျပာျပရင္ ေကာင္းမလဲ။ သူ႕ေခါင္းကုိ ရိုက္ခြဲမွပဲ ကုိယ္ေျပာျပနိုင္မယ္ထင္တယ္။ ကုိယ့္မွာ သက္ရိွမ်ားလို အင္အားမရိွေတာ့ သခင့္ေခါင္း ကုိ႐ိုက္ခြဲၿပီး ေျပာျပဖို႔ဆိုတာ စိတ္ကူးယဥ္တခုသက္သက္ပဲ။ ဒါေပမဲ့လည္း ကုိယ္ကေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္တာပဲ။ ကုိယ္ေတြးဖူး တယ္။ တခါတေလ သခင္ဟာ မူး႐ူးၿပီး လွိမ့္ေန လွဲေနတတ္တယ္ဗ်။ ကုိယ့္အၾကံအစည္ကေတာ့ သူမူးၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚကုိ လွဲခ်တဲ့အခါ သူ ့ေခါင္းေအာက္မွာ  ကုိယ္က အေျပးကေလး ဝင္လိုက္႐ုံပဲ။ သခင့္ေခါင္းနဲ႔႔ ကုိယ္နဲ႔ထိမိတဲ့အခါ သခင္ေခါင္းဟာ ကြဲရမွာပါပဲ။ အဲဒီလိုကြဲတဲ့အခါ ကုိယ္ဟာ သခင့္ကုိ ကုန္ၾကမ္းေတြေျပာျပမွာေပါ့။ ကုိယ့္အခ်စ္ဆုံး ပုလင္းတလုံးကုိ အဲဒီလို စိတ္ကူးထားတဲ့အေၾကာင္း ကုိယ္ေျပာျပဖူးတယ္။ အဲဒီပုလင္းက ကုိယ္ေျပာတာေတြ နားေထာင္ၿပီး မင္း႐ူးေနတာလားတဲ့။ မင္းရဲ႕အၾကံအစည္ေအာင္ျမင္ရင္ မင္းေသရမွာ။ မင္းကုိယ္ခႏၶာကြဲအက္တဲ့အခါ မင္းဟာ ဒီေလာကကေန ထြက္ခြာရမွာ။ အနာဂတ္မွာ  ေသဆုံးၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ဘာေတြရိွသလဲ ငါတုိ႔မသိနိင္ဘူး။ မင္း မေၾကာက္ဘူးလားတဲ့။ သူေျပာတာအမွန္ပဲ ကိုယ္ထြက္ခြာရမယ္ ကုိယ္သခင္နဲ႔ခြဲရမယ္ဆိုတာ ကုိယ္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိတာပါပဲ။  ဒါေပမဲ့လုိ႔ ကုိယ္သခင့္အတြက္ဆို လုပ္ေပးခ်င္တာပါပဲ။ အခုခ်ိန္ထိေတာ့ အဲဒီစိတ္ကူးဟာ မေအာင္ျမင္ေသးဘူး။ ကုိယ္ကေတာ့ သခင့္ကုိသာ ေခ်ာင္းေနတာ။ သခင္ကလည္း အဲဒီလို မူးမူး႐ူး႐ူးနဲ႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚကုိ လွဲမခ်ေသးဘူး။

ကုိယ့္သခင္ဟာ ဒီအိမ္ကေလးမွာ တေယာက္တည္းေနပုံရတယ္။ ဒီအိမ္ကေလးလုိ႔ေျပာရတာကလည္း ခန္႔မွန္းေျပာရတာပဲ။ လုံးခ်င္းအိမ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးထင္တယ္။ ကုိယ့္သခင္ဟာ ဒီအခန္းကေလးကုိ ငွားၿပီးေနပုံပဲ။ ကုိယ္ဒီမွာေနလာတာ ပုလင္း ေလာကရဲ႕အခ်ိန္နဲ႔ေျပာရမယ္ဆို ပုလင္းနွစ္ ၈၀ ေက်ာ္ၿပီထင္ပါတယ္။ လူေတြရဲ႕ခုနွစ္နဲ႔ေတာ့ ဘယ္လိုေျပာရမယ္ဆိုတာ ကုိယ္မသိဘူး။ ကုိယ္ဒီမွာစေနေတာ့ သခင္ဟာ အခုပုံစံနဲ႔မဟုတ္ဘူး။ နည္းနည္းကေလး ဝေနေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက သခင့္မ်က္လုံးေတြဟာ ေတာက္ပေနေသးတယ္။ အခုမ်ားဆို သခင္ဟာ ပိန္လုိ႔ေျခာက္ကပ္လုိ႔။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ သခင့္ အခန္းထဲကုိ ေကာင္မေလးတေယာက္ လာတတ္တယ္။ ေကာင္မေလးက  ခပ္ေခ်ာေခ်ာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း သခင္က သူ႔ ကုိ ႀကိဳက္တာေနမွာ။ အခုမ်ားေတာ့ အဲဒီေကာင္မေလးကို ကုိယ္မေတြ ့ရတာၾကာၿပီေပါ့။ တေန႔ေတာ့ ျပႆနာျဖစ္တယ္။ သခင္က အဲဒီေကာင္မေလးကုိ ဖက္နမ္းတာ။ ေကာင္မေလးက ျပန္ၿပီးနမ္းတယ္။ သခင္က အဲဒီေကာင္မေလးကုိ ခုတင္ေပၚ ဆြဲမယ္ လုပ္ေတာ့ ေကာင္မေလးက သခင့္ကုိ တခုခုေျပာလိုက္တာ။ ကုတင္နဲ႔ ကုိယ္ေနတဲ့ေနရာနဲ႔က နည္းနည္းေဝးေတာ့ သခင္ဘာေျပာတာလဲဆိုတာ  ကုိယ္မၾကားရဘူး။ ျပႆနာတခုခု တက္ပုံရတယ္။ သခင္မ်က္နွာၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ဆိုးေနတဲ့ ပုံမ်ဳိးပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ဘာေတြေျပာၾကမွန္းမသိဘူး။ တခုခုကုိ အသည္းအသန္ ျငင္းေနၾကတာ။ ေျပာေနၾက တာမ်ဳိး။ မၾကာဘူး ေကာင္မေလးဟာ အခန္းထဲက ငုိၿပီးေျပးထြက္သြားတယ္။ သခင္က မလိုက္ဘူးရယ္။ လွည့္ေတာင္ မၾကည့္ဘူး။ သခင္နဲ႔ အဲဒီေကာင္မေလးနဲ႔ ျပႆနာျဖစ္ၾကတယ္ဆိုတာေတာ့ ကုိယ္ေျပာနုိင္တယ္။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး  အဲဒီ ေကာင္မေလးဟာ သခင့္အခန္းထဲကုိ လုံးဝေရာက္မလာေတာ့ဘူးဆိုတာပဲ။ အဲတခုေတာ့ရိွတယ္။ ေနာက္ၾကာေတာ့။ အမ်ဳိး သမီးႀကီးတေယာက္ဟာ သခင္နဲ႔အတူ ဒီအခန္းထဲကုိ ေရာက္လာတတ္တယ္ဗ်။ သူ႔ပုံက သခင္နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ရယ္။ သခင္က အေမလုိ႔ေခၚသလားပဲ။ ႏုိ႔ ကုိယ္နားၾကားလြဲတာလား ဘာလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးရယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း အဲဒီမိန္း မႀကီးနဲ႔သခင္ဟာ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း စုပ္နမ္းၾကလုိ႔ ေပြ ့ဖက္ၾကလုိ႔။ အငမ္းမရ အက်ႌ ေဘာင္းဘီေတြ ခြၽတ္ၾကလုိ႔။ ကုိယ္ကေတာ့ သူတုိ႔ အဲဒီလိုေနၿပီဆို မ်က္စိမွိတ္ နားပိတ္ထားလိုက္တာပဲ။

အဲဒီအမ်ဳိးသမီးႀကီးဟာ သခင့္အခန္းထဲ အခုေနာက္ပိုင္း  ခဏခဏ ေရာက္လာတတ္တယ္။ ကုိယ္ကေတာ့ ဘယ္လိုမွစဥ္း စားလုိ႔မရဘူး။ သူမကုိၾကည့္ရတာ သခင့္ထက္ အသက္ႀကီးတဲ့ပုံပဲ။ သူ႔ဆံပင္ကုိ အနီေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ဆိုးထားတယ္။ ေရႊ ေရာင္လိုလိုပဲ။ အရင္ကလာတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ အခုအမ်ဳိးသမီးႀကီးတုိ႔ရဲ႕ အျပင္အဆင္ေကာ ႐ုပ္ရည္ေကာ အေျပာ အဆို ေကာ မိုးနဲ႔ေျမလိုပဲ။ အခုအမ်ဳိးသမီးႀကီးကုိေတာ့ ကုိယ္သဘာမက်မိတာ အမွန္။ ၾကာလာေတာ့ သူဟာ သခင့္အေမ မဟုတ္မွန္း ကုိယ္သိလာရတယ္။ ကုိယ္နားၾကားလြဲခဲ့တာပဲ။ သခင္ဟာ ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား ဒီေလာက္ဆြဲေဆာင္မႈမရိွတဲ့ သူ႔ ထက္ အသက္ႀကီးတဲ့မိန္းမႀကီးကုိ ႀကိဳက္ရသလဲ ကုိယ္စဥ္းစားလုိ႔မရဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္ဟာ ပုလင္းတလုံးပဲမို ့ဘာကုိလုပ္ နိုင္မွာတဲ့လဲ။ ကုိယ္စဥ္းစားဖူးတဲ့ ေစာင့္ေနတဲ့ကိစၥေလးေတာင္ အခုထိ အဆင္မေျပႏိုင္ေသးဘူး။ ကုိယ္ သခင့္ကုိ ကုန္ၾကမ္း ေတြ ေျပာျပမယ္ဆုိတာေလ။ ကုိယ္ကေတာ့ အခုခ်ိန္ထိ အားမေလွ်ာ့ေသးဘူး။ အခြင့္အေရးကုိ ေစာင့္ေနတာအမွန္ပဲ။ အမ်ဳိး သမီးႀကီးကုိ သေဘာမက်ရတာ ရိွေသးတယ္။ သူစကား ဆယ္ခြန္းေလာက္ေျပာရင္ ရွစ္ခြန္းေလာက္က ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ ေတြပဲ။ သခင္ကေတာ့ ျပဳံးေနတတ္တယ္။ ဒါကလည္း ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အျပံဳးမ်ဳိး။ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ တိတ္တဆိတ္ သားေကာင္ကုိေခ်ာင္းေနတဲ့  မုဆိုးရဲ႕ မ်က္လုံးမ်ဳိးေပါ့။ အဲလို ေျပာရမလား။ ေအးစက္စက္နဲ႔ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အ ျပံဳးမ်ဳိးလုိ႔ေျပာရမလားပဲ။

ကုိယ္တုိ႔ပုလင္းေလာက ကေလးမွာ တိတိက်က်ေျပာရရင္ ပုလင္းေလာကရဲ႕ ပုလင္းေလာကေလးတခုမွာေပါ့။ ကုိယ္တုိ႔ သခင္ရဲ႕အိမ္ကေလးထဲမွာ  ကုိယ္တုိ႔ဘဝတူ ပုလင္းေတြရိွပါတယ္။ ပုလင္းေတြကလည္း အစုံပဲ။ အရည္အမ်ဳိးမ်ဳိး အေရာင္အ မ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ပုလင္းေတြ။ အမႈန္႔ေတြ။ မ်ဳိးေစ့ေတြထည့္ထားတဲ့ပုလင္းေတြ စုံလုိ႔ပါပဲ။ ဘဝတူပုလင္းေတြလုိ႔ပဲ ေျပာရမွာေပါ့။ ထူး ျခားတာတခုက ကုိယ္တုိ႔ပုလင္းေလာကထဲကုိ ပုလင္းအသစ္တလုံးေရာက္လာရင္ အားလုံးကုိ ဝမ္းသာအားရ ႀကိဳဆိုၾက တယ္။ ပုလင္းအသစ္နားမွာ အျခားစီနီယာပုလင္းေတြက ေမးခြန္းေတြ ေမးၾကလုိ႔ေပါ့။ တကယ္ေတာ့လည္း ဘာရယ္ မဟုတ္ ဘူး။ အဲဒီပုလင္းအသစ္ေတြက တတ္လုိ႔ သိလုိ႔ရယ္ မဟုတ္ဘူး။ ဒီက ကုိယ္တုိ႔ ပုလင္းေတြဟာ ၿငီးေငြ ့ေနၾကရတယ္မလား။ အဲဒီလို ၿငီးေငြ႕ေနခ်ိန္မွာ ကုိယ္တုိ႔မျမင္ဖူးတဲ့ ကုိယ္တုိ႔မသိတဲ့ ပုလင္းသစ္ကေလးေရာက္လာရင္ ကုိယ္တို႔ဟာ ေပ်ာ္ၾကရ တယ္။ အပ်င္းေျပတယ္လုိ႔ ေျပာရမလားပဲ။ ပုလင္းအသစ္ေတြကလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတြ မ်ားပါတယ္။ အေတြ ့အၾကုံ မရိွၾကေသးေတာ့ အျပဳအမူကေလးေတြဟာ သိပ္မမိုက္တာအမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့လည္း ဒီလို အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနပုံေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး ကုိယ္တုိ႔ပုလင္းေဟာင္းေတြက သေဘာက်ေနရတာမလား။ ပုလင္းအသစ္ကေလးေတြ ေရာက္လာရင္ အပ်င္း ေတာ့ ေျပတာအမွန္ပဲ။ ဒင္းတို႔က  ပုလင္းေလာကအေၾကာင္း ဘာဆို ဘာမွသိၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ကူးလည္း ယဥ္ၾက တာေပါ့။ တခ်ဳိ႕ပုလင္းမ်ားဆုိ ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးႀကီးမားမားပဲ။ သခင့္ကုိ ဘာလုပ္ေပးမယ္။ ဘယ္လို တာဝန္ထမ္းေဆာင္မယ္ ဆိုတာမ်ဳိး။ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ပုလင္းေလးေတြလို ကုိယ္ေတြလည္း တက္ႂကြခဲ့ဖူးတယ္။ အရင္ကျဖစ္ခဲ့တဲ့ကိစၥေတြ ျပန္စဥ္းစားၿပီး ကုိယ္ျပဳံးေနမိတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကုိယ္ဟာ ဒီပုလင္းေလာကေလးထဲကုိေရာက္လာေတာ့ ကုိယ့္သခင္ဟာ ဘယ္သူမွန္းေတာင္ ကုိယ္မသိေသးဘူး။ ကုိယ္ပုလင္းျဖစ္မွန္း စသိတာနဲ႔ကုိယ့္ကုိ ပုလင္းေတြအမ်ားႀကီးက ဝိုင္းၾကည့္ေန ၾကတာ။ အေရာင္ေတြကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးပဲ။ အရြယ္အစားေတြကလည္း ဆိုဒ္စုံ။ အဲဒီတုန္းက ကုိယ္အားငယ္သလိုလို ဘာလိုလို ျဖစ္ေသးတယ္။ အဲဒီမွာ အသက္ႀကီးပုံရတဲ့ ပုလင္းတလုံးက ေဟ့ ေဟ့ သိပ္မအုံၾကနဲ႔ဟ ဒီေကာင္ေလး အေနရ ခက္လိမ့္မယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ ပုလင္းေတြဟာ နည္းနည္းေနာက္ဆုတ္ၾကေတာ့တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ပုလင္းတလုံးက အား လုံးၾကားေအာင္ ေအာ္လိုက္တယ္။

"ပုလင္းေလာကေလးတခုမွာ ေရာက္လာတဲ့ ပုလင္းအသစ္ကေလးကုိ အားလုံးက ဝမ္းသာအားရ ႀကိဳဆိုပါတယ္" တဲ့။

အဲဒီလိုေျပာလုိ႔လည္းၿပီးေရာ အားလုံးက ႀကိဳဆိုပါတယ္ေျပာၾကၿပီး လက္ခုပ္တီးၾကတယ္။ ကုိယ္လည္း အဲဒီေတာ့မွ ေနသာ ထိုင္သာ ေကာင္းသြားေတာ့တာ။ ပုလင္းတလုံးက အားလုံးအတြက္ တခုခုေျပာပါအုံးဆိုတာနဲ႔ကုိယ္လည္း ထၿပီး အား လုံးၾကားေအာင္ ေအာ္ေျပာရပါတယ္။ အခုလို ႀကိဳဆိုၾကတဲ့အတြက္ အတိုင္းမသိ ဝမ္းသာပါေၾကာင္း။ ဒီလိုပုလင္းေလာက ေလးထဲကုိ ေရာက္ရတဲ့အတြက္  အမ်ားႀကီး ေပ်ာ္ရႊင္ပါေၾကာင္း ေရွ  ့ဆက္ၿပီးလည္း ကူညီေပးၾကဖို ့ေမတၲာရပ္ခံပါေၾကာင္း သခင့္အတြက္ အသက္စြန္႔ၿပီး တာဝန္ထမ္းေဆာင္မည့္အေၾကာင္း။ ဘာညာေပါ့။ ကုိယ္ေျပာလုိ႔ၿပီးတာနဲ႔အားလုံးက လက္ခုပ္ ေတြတီးၿပီး ေပ်ာ္ေနၾကလုိ႔။ ကုိယ္တုိ႔ပုလင္းေလာကမွာ တခုရိွတယ္။ ေမြးရာပါလုိ႔ပဲ ေျပာရမလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ပုလင္းျဖစ္မွန္း စသိတာနဲ႔သခင္ကုိ စရွာတာပဲ။ သခင့္အတြက္ ဘာမဆိုလုပ္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္မ်ဳိး။ ဘာလုိ႔ရယ္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ကုိယ္မွတ္မိေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဒီပုလင္းေလာကေလးမွာ ရိွႏွင့္ေနတဲ့ပုလင္းေတြက ေျပာျပၾကတယ္။ ပုလင္းေလာက အေၾကာင္း၊ သခင့္အေၾကာင္း၊ အစုံပဲ။ ကုိယ္ကေတာ့ အဲဒီတုန္းက ပုလင္းသစ္ကေလးဆိုေတာ့ တက္ႂကြေန တာေပါ့။ပုလင္းေလာက အမ်ားႀကီးရိွတဲ့အေၾကာင္း ပုလင္းေတြမရိွမျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း အမ်ားႀကီးပဲ ဝိုင္းၿပီးေျပာျပၾကတာ။ နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ေတာ့ ကုိယ္လည္း ပုလင္းပါးဝလာတာပဲ။ ကုိယ္ပ်င္းတတ္လာတယ္။ ပုလင္းအသစ္ေတြေရာက္ရင္ ကုိယ္ေပ်ာ္တတ္လာတယ္။ အဲ အဲဒီတုန္းက ပုလင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ  အခုေတာ့လည္း ေဟာဒီပုလင္းေလာကမွာ ရိွ ေနၾကမယ္မထင္ဘူး။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဆုံးပါးသြားၾကပါၿပီ။ ကုိယ္ေတြေလာက္ပဲ က်န္တာေပါ့။

ကုိယ္တုိ႔ပုလင္းေလာကမွာ ႏႈတ္ဆက္ပြဲဆိုတာ မရိွဘူး။ ဒီအတိုင္းပဲ ၾကည့္ေနၾကရတယ္။ ကုိယ္တုိ႔ပုလင္းေတြအတြက္ေတာ့ ငလ်င္လႈပ္တာလည္း ေၾကာက္ရတယ္။ ေၾကာင္ေတြ ႂကြက္ေတြလည္း ေၾကာက္ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေၾကာင္ေတြနဲ႔ ႂကြက္ေတြက ပုလင္းေလာကအတြက္ ဘုံရန္သူပဲ။ တကယ္ေတာ့ သခင့္မွာ ေၾကာင္မရိွဘူး။ သခင္က ေၾကာင္မေမြးဘူး။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ေဘးနားက ေၾကာင္မႀကီးဟာ သခင့္အိမ္ထဲကုိ ခဏခဏ ဝင္လာတတ္တာပဲ။ အဲဒီေၾကာင္မႀကီးက အျငိမ္မေနဘဲ ႂကြက္လိုက္တဲ့ ေန႔မ်ားဆို ကုိယ္တုိ႔ပုလင္းေလာကအတြက္  အေမွာင္မိုက္ဆုံးေန႔ေတြေပါ့။ ဘယ္သူ ဘာျဖစ္မယ္။ ဘယ္လို ေတာ့ က်ကြဲသြားမယ္။ ငါမ်ား က်ကြဲသြားလုိ႔ကေတာ့ ဒီလို ေတြေတြးၿပီး ကုိယ္တုိ႔ပုလင္းေတြဟာ စုိးရိမ္တႀကီးနဲ႔ေနၾကရတယ္။ ေၾကာင္မႀကီးနဲ႔ႂကြက္ကေလးေတြ ေျပးတမ္းလိုက္တမ္းကစားၿပီဆို အမ်ားအားျဖင့္ ပုလင္းတလုံးနွစ္လုံးေတာ့ က်ကြဲတာ ခ်ည္းပဲ။ အဲဒီလိုေန႔မ်ားမွာ ေသဆုံးသြားတဲ့ပုလင္းေတြဟာ ေသမွန္းမသိ ေသသြားၾကရတာေပါ့။ ကုိယ္တုိ႔ပုလင္းေတြ အမုန္း ဆုံးနဲ႔အေၾကာက္ဆုံးက ေၾကာင္နဲ႔ႂကြက္ေတြပါပဲ။ ၾကာလာေတာ့လည္း ႐ိုးသလိုလို ဘာလိုလိုေတာင္ ျဖစ္လာၿပီ။ ေၾကာက္တာ ကေတာ့ ေၾကာက္တာေပါ့။ သခင့္အတြက္ ဘာလုပ္မယ္ ညာလုပ္မယ္ေျပာတဲ့ ပုလင္းေတြေကာ ေအးေအးေဆးေဆးေနတဲ့ ပုလင္းေတြေကာ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း အတူအတူေတြခ်ည္းပဲ။

ကုိယ္ သခင့္ကုိ စေတြ႕ေတာ့ သခင္ဟာ သိပ္ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတာပဲ။ ကုိယ္ဟာ သခင့္ကုိ ျမင္ရရင္ ေပ်ာ္ေနတာပဲ။ အဲဒီတုန္း ကေတာ့ သခင္ဟာ နည္းနည္းဝေနေသးတယ္။ အသားက လတ္လတ္ မ်က္လုံး ခပ္ေကာင္းေကာင္း။ မ်က္ခုံးေမႊးေတြက ၾကင္နာတတ္သူျဖစ္ေၾကာင္း ျပေနတယ္။ သခင္ဟာ ေခ်ာေမာတဲ့ လူငယ္တေယာက္ပါပဲ။သခင္ဟာ အဲဒီတုန္းက ေဆးလိပ္ ေတြ မေသာက္ေသးဘူး။ အရက္ပုလင္းေတြလည္း ညတိုင္း မေသာက္ေသးဘူး။ တကိုယ္တည္းေနၿပီး  စကားေတြ ေလွ်ာက္ မေျပာေသးဘူး။ အခုလို ညည မအိပ္ဘဲ ထိုင္ေနတာ ငုိေနတာေတြ မလုပ္ေသးဘူး။ တေန႔လုံး ဘယ္မွမသြားဘဲ အခန္းပိတ္ အိပ္တာမ်ဳိးလည္း သခင္ မလုပ္ေသးဘူး။

ကုိယ္တုိ႔ပုလင္းေလာကေလးထဲမွာ တခါတေလ အံ့ၾသစရာ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြရိွတတ္တယ္။ အဲဒီလို အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိး ေတြကေတာ့ ၾကံဳခဲတာ အမွန္ပဲ။ ဟုိ လြန္ခဲ့တဲ့ေန႔ေတြကေပါ့။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ ဘယ္လိုေျပာရမလဲေတာ့ မသိဘူး။ သခင့္မွာ ေကာင္မေလးလည္း မရိွေသးဘူး။ အခု ခဏခဏ လာတတ္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီးဆိုတာ မရိွေသးဘူး။ တခါကေပါ့။ သခင့္ဆီကုိ သူ႔မိတ္ေဆြေတြ တခ်ဳိ႕လာတတ္တယ္။ သခင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့။ အဲဒီတုန္းက သခင့္သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ဒီအခန္းေလးကုိ  ခဏခဏ လာတတ္ၾကတယ္။ လာတိုင္းလည္း ပုလင္းေလးေတြ ပါလာတတ္ၾကတယ္။ ဖန္ခြက္ေတြလည္း ပါတတ္ၾကတယ္။ သခင့္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆုိ ဖန္ခြက္ကေလးတလုံး အျမဲတမ္းယူလာတတ္တယ္။ တျခားသူေတြလို သခင့္ဖန္ခြက္ေတြ ယူမသုံးဘူး။ အရက္ေသာက္တယ္ဆိုတာ အရသာရိွရိွ ေသာက္တတ္ဖို႔လိုတယ္ကြလုိ႔ေျပာၿပီး ဘယ္လို ေသာက္ရတာ ဘယ္လိုေသာက္မွ အရသာရိွတာ ဘာညာေျပာေနတတ္တယ္။ ေျပာေသးတယ္ အရက္ေသာက္ရင္ ဖန္ခြက္ သီးသန္႔ထားရတယ္။ ၾကံဳရာနဲ႔မေသာက္ရဘူးဆိုလားပဲ။ ကုိယ္ေတြကေတာ့ မသိဘူး။ သခင္နဲ႔ တခ်ဳိ႕လူေတြကေတာ့ အဲဒီလူ ေျပာတာကုိ နားေထာင္ၿပီး ျပဳံးေနတတ္ၾကတယ္။ ဘာမွေတာ့ ျပန္မေျပာၾကဘူး။ သခင့္အေပါင္းအသင္းေတြကလည္း စုံပါ တယ္။ တက္တူးႀကီးေတြနဲ႔။ တခ်ဳိ႕က ဆံရွည္ႀကီးေတြနဲ႔။ သူတုိ႔လာရင္ ပုလင္းကေလးေတြ ပါလာတတ္ၾကသလို တခါတေလ ဂစ္တာလည္း ပါလာတတ္ၾကတယ္။ သူတုိ႔ေျပာတဲ့ အရက္ဆိုတာမ်ဳိးေနမွာေပါ့။ ကုိယ္ေတြ ပုလင္းေလာက သားေတြအတြက္ ကေတာ့ ပုလင္းအသစ္ေတြေရာက္လာၾကတာကုိပဲ  ေပ်ာ္ေနရတာ။ အဲဒီလိုညေတြမွာ သခင္တုိ႔ဟာ ပုလင္းထဲက အရည္ေတြ ဖန္ခြက္ထဲ ထည့္ၿပီးေသာက္ၾကတယ္။ စကားေတြလည္း အမ်ားႀကီးေျပာတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီအရည္ကေလး ေသာက္ၿပီဆို ခါတိုင္းထက္ သခင္ဟာ စကားမ်ားေနတတ္တယ္။ ဖန္ခြက္ေတြ တိုက္ၾက။ သီခ်င္းေတြ ထဆိုၾကနဲ႔။ တခါတေလေတာ့ အလွည့္က် ကဗ်ာပါ ထထရြတ္ၾကတာ။ အဲ တေန႔ေတာ့ သခင့္ဆီကုိ လူတေယာက္ေရာက္လာတယ္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ စုတ္ စုတ္ျပတ္ျပတ္နဲ႔။ လက္ထဲမွာလည္း ပုလင္းေလးတလုံးနဲ႔။ အဲဒီလူဟာ သခင္နဲ႔စကားေတြ ဘာေတြ ေျပာၾကတယ္။ ခဏ အၾကာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံး အိပ္ရာဝင္သြားၾကတယ္။ ထုံးစံအတိုင္း ကုိယ္တုိ႔ပုလင္းေလာကသားေတြဟာ အသစ္ေရာက္ လာတဲ့ပုလင္းကုိ ႏႈတ္ဆက္ၾကတာေပါ့။ ထူးဆန္းတာတခုရိွတယ္။ အဲဒီ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ပုလင္းဟာ တျခားပုလင္းေတြလို မဟုတ္ဘူး။ နည္းနည္း႐ုပ္ဆိုးေနတာ။ သူ ့ရင္ဘတ္နဲ႔ ဝမ္းဗိုက္မွာ ဘာႀကီးေတြ မွန္းမသိဘူး။ အျဖဴကြက္ႀကီးေတြနဲ႔။ သူ ့ အေရာင္ကလည္း မေတာက္ေတာ့ဘူး။ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ရယ္။ အဲဒါကုိ က်န္တဲ့ပုလင္းေတြကလည္း သတိထားမိၾကပုံရပါတယ္။ ဘာညာေမးၾကတာေပါ့။ ကုိယ္ကေတာ့ ဝင္မေမးဘူး။ စိတ္ထဲမွာ တခုခုေတာ့သိေနသလိုပဲ။ တျခားပုလင္းေတြေမးၾကတာ သူျပန္ေျဖတာေတြကုိ ေဘးနားကေန ကုိယ္နားေထာင္ေနမိတယ္။ သူေျပာတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ နားရိွလုိ႔သာ ၾကားရ ေတာ့တယ္ဆိုရမလားပဲ။ ကုိယ္လည္း မၾကံဳဖူးေတာ့ သူ လိမ္တာလား ဘာလား မေျပာတတ္ဘူး။

အဲဒီအသစ္ေရာက္လာတဲ့ ပုလင္းေျပာျပတာကုိ ကုိယ္ အတိုခ်ဳံ႕ၿပီး ျပန္ေျပာရမယ္ဆို။ သူေမြးလာေတာ့ သူတုိ႔ပုလင္းေလာကမွာ သူဟာ အျဖဴေရာင္အရည္ေတြကုိ ဗိုက္ထဲမွာ ထည့္ရသတဲ့။ သူက ေျပာေသးတယ္။ အဲဒါကုိ ေတာ့ ကုိယ္သိပ္သေဘာမက်ဘူး။ သူေမြးလာတာဟာ သခင္ေတြအတြက္ ေမြးေကာင္းေမြးလာႏိုင္ေပမယ့္ သခင္ေတြအတြက္ေတာ့ အသက္မစြန္႔နိုင္ဘူးတဲ့။ သူ႔မွာ သခင္ေတြအမ်ားႀကီးရိွခဲ့တယ္။ သူဟာ ပုလင္းေလာကေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ က်င္လည္ခဲ့တယ္။ မတူညီတဲ့ သခင္ မတူညီတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္အလိုက္ ပုလင္းေလာကေလးေတြရဲ႕ အေတြးအေခၚ အယူအဆေတြဟာလည္း ကြဲျပားၾက တယ္တဲ့။ သူဟာ အသက္ႀကီးႀကီး ႐ုပ္ဆိုးဆိုး အဘြားႀကီးတေယာက္ကုိ သခင္ေတာ္ခဲ့ရသလို အသက္ငယ္ငယ္ လူရြယ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိလည္း သခင္ေတာ္ခဲ့ဖူးပါတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ လူေတြဟာ ပုလင္းေတြအေပၚမွာ ဘယ္တုန္းကမွ စာနာ စိတ္ သနားစိတ္ မထားခဲ့ၾကပါဘူးတဲ့။ သူမေသမီ အျဖစ္ခ်င္ဆုံးဆႏၵကေတာ့ လူတေယာက္ေလာက္ကုိ သတ္ခ်င္သတဲ့။

အဲဒီပုလင္းသစ္ကေလးေျပာတာေတြနားေထာင္ၿပီး ကုိယ္တုိ႔ပုလင္းေလာကထဲက ပုလင္းတလုံးက ေျပာတယ္။ မင္းဟာ ငါ တုိ႔ပုလင္းအဖြဲ႕အစည္းအတြက္ အႏၲရာယ္ေကာင္ပဲ။ မင္းကုိ ပုလင္းေလာကအတြက္ ငါ့အသက္စြန္႔ၿပီး သတ္ရလိမ့္မယ္တဲ့။ ေတာ္ေတာ္ေလး ေဒါသထြက္ေနတဲ့ပုံစံပါပဲ။ အဲဒီေတာ့မွ ပုလင္းေတြအားလုံးက ေဒါသထြက္ေနတဲ့ပုလင္းကုိ ဝိုင္းခ်ဳပ္ၾကရ တယ္။ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ပုလင္းကေတာ့ တဟားဟားနဲ႔ ရယ္ေနတာရယ္။ အဲဒီပုလင္းေရာက္လာမွ တျခားပုလင္းေလာ က အေၾကာင္းေတြကုိ ကုိယ္တုိ႔သိရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေန႔ကုိယ္တုိ႔ႏုိးလာေတာ့ အဲဒီအသစ္ေရာက္လာတဲ့ ပုလင္းေလးဟာ မရိွေတာ့ဘူး။ ၾကည့္ရတာ သူ႔သခင္က သူ႔ကုိ  ျပန္ေခၚသြားပုံရပါတယ္။ ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္ေလးေတြက ျဖစ္ခဲပါတယ္။ တခါ တေလျဖစ္တတ္တဲ့ အရာေလးေတြေပါ့။ ညက ႐ိုက္မယ္ခြဲမယ္ဆိုတဲ့ ပုလင္းႀကီးေတာင္ မ်က္နွာမေကာင္းရွာဘူး။ အဲဒီလို ပုလင္းေလးေတြဟာ တခါတေလေတာ့လည္း ေရာက္ေရာက္လာတတ္ၾကပါတယ္။ ကုိယ္ကေတာ့ မွတ္မိေနတယ္။

အခုတေလာ သခင္ ေျခလွမ္းေတြမမွန္ဘူး။ ညလည္း ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ဘူး။ အရက္ေတြထိုင္ေသာက္ၿပီး တခါတေလ ငုိလိုက္ ရယ္လိုက္ လုပ္ေနတတ္တယ္။ စီးကရက္ ႐ႈိက္လိုက္ ငုိင္ေနလိုက္ လုပ္ေနတတ္တယ္။ ထမင္းဆိုလုံးဝ စားပုံမရဘူး။ ဟုိး အရင္ညေတြကဆုိ သခင္ဟာအခန္းမွာပဲ  ခ်ိဳင့္ဆြဲၿပီး ထမင္းစားတတ္တယ္။ ညစာေပါ့။ တခါတေလေတာ့လည္း ကုိယ္ တိုင္ဟင္းခ်က္ၿပီး စားေနတတ္တယ္။ အခုေနာက္ပိုင္း သခင္ဟာ  ထမင္းလည္း မမွာဘူး။ သူကုိယ္တိုင္လည္း မခ်က္ေတာ့ဘူး။ ေန႔လည္ခင္းခဏ အျပင္ကုိေတာ့ ထြက္သြားတတ္တယ္။ အဲဒါလည္း သိပ္မၾကာဘူး။ ထမင္း သြားစားတာလား ဘာလားေတာ့ ကုိယ္လည္း မေျပာတတ္ဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သခင္ဟာ ညေနစာ မစားဘူးဆိုတာပဲ။ တျခားပုလင္းေတြကေတာ့ သခင္ဟာ ေဝဒနာတခုခု ခံစားေနရတယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ အဲဒါ ဟုတ္သလိုလိုပဲ။ ေကာင္မေလးနဲ႔ေၾကာင့္လား ဘာေၾကာင့္ လည္းေတာ့ ကုိယ္လည္း မေျပာတတ္ဘူး။ သခင္ကလည္း မေျပာဘူးကုိး။ ဟုိေန႔ညက သခင့္သူငယ္ခ်င္းေတြ လာၾကတယ္။ သခင္က သူတုိ႔ကုိ ဘာေတြေျပာသလဲေတာ့ မသိဘူး။ ခ်က္ခ်င္းျပန္ထြက္သြားၾကတယ္။ သူတုိ႔မ်က္နွာေတြကလည္း ပ်က္ လုိ႔။ သူတုိ႔ သခင့္ကုိ စိတ္ဆိုးသြားၾကတာ ေသခ်ာတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ေနာက္ညေတြမွာ သခင့္ဆီ ဘယ္သူမွ မလာ ေတာ့ဘူး။ သခင္ဟာ အရက္ကုိ ဖိေသာက္ေနတယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း ငုိေနတတ္တယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ဘာေတြ ေျပာမွန္း မၾကားရဘူး။ ညဆိုလည္း မအိပ္ဘူး။ ကုိယ္ေတာင္ သခင့္ကုိၾကည့္ၿပီး ေၾကာက္သလိုလို ဘာလိုလို ျဖစ္မိတယ္။ သခင့္ပုံစံက ဘယ္လိုႀကီးမွန္းကုိ မသိဘူး။ သခင္ဟာ မ်က္နွာလည္းမသစ္ဘူး။ သြားလည္း မတိုက္ဘူး။ ဆံပင္လည္း ဒီအ တိုင္းပဲပစ္ထားတာ မြဲေျခာက္ေျခာက္ႀကီး။ သခင့္မ်က္လုံးေတြဟာ အျပင္ကုိထြက္က်ေတာ့မယ့္ပုံပဲ။ သခင္ေကာ ဟုတ္ရဲ႕လား တျခား လူတေယာက္လားလုိ႔ေတာင္ေမးရမယ့္ အေျခအေနျဖစ္လာၿပီ။ ကုိယ္ကေတာ့ သခင့္ကိုသာ သနားမိတယ္။ တခါတ ေလေတာ့လည္း အမ်ဳိးသမီးႀကီးဟာ သခင့္အခန္းထဲကုိ ေရာက္ေရာက္လာတယ္။ သခင့္ကုိလည္း ဘာေတြ ေျပာသလဲ မသိဘူး။ သူ ့ၾကည့္ရတာ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ႀကီးဆိုေပမယ့္ သခင့္ကုိေတာ့ ေပ်ာ္ေစပံုရပါတယ္။ သခင္က အဲဒီအမ်ဳိးသမီးႀကီးကုိ စုိက္ၾကည့္ၿပီး ခင္ဗ်ားပဲ ေကာင္းတယ္ဗ်ာလုိ႔ ေျပာတတ္တယ္။ တခြန္းပဲ။ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးႀကီးက ဘာေျပာေျပာ သခင္က ရယ္ပဲ ရယ္ေနေတာ့တယ္။ သခင္က ခင္ဗ်ားပဲေကာင္းတယ္ဗ်ာလုိ႔ေျပာၿပီးတဲ့အခါ သူမနဲ႔သခင္ဟာ ခုတင္ေပၚေရာက္သြား တတ္ၾကတာပဲ။

ခဏအၾကာမွာ အမ်ဳိးသမီးႀကီးဟာ  သခင့္အခန္းထဲကေန ထြက္သြားတတ္တယ္။ ၾကည့္ရတာ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ သ ခင့္က ပိုၿပီးသနားဖို႔ေကာင္းတယ္လုိ႔ ကုိယ္ေတြးမိတာပဲ။ သခင္သိရင္ေတာ့ သေဘာက်မွာမဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ ကုိယ္ ကေတာ့ သခင့္ကုိသာ သနားတာပဲ။ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးႀကီးအခန္းထဲကေနထြက္သြားတဲ့အခါ သခင္ဟာ အရက္ကုိသာ ဆက္ေသာက္ေနတတ္တယ္။ ကုိယ္နဲ႔သိပ္ခင္တဲ့ ပုလင္းတလုံးကေတာ့ ေျပာတယ္။ သခင္ ဒီလိုဆက္သြားမယ္ဆိုရင္ ေသ လိမ့္မယ္တဲ့။ ကုိယ္လည္း အဲဒီလုိထင္တယ္။ သခင့္မွာ ျပႆနာႀကီးႀကီး တခုရိွပုံရပါတယ္။ အသည္းကြဲတာလား။ ကုလုိ႔မရနိုင္ေတာ့တဲ့ ေနာက္ဆုံးအဆင့္ ေရာဂါ တခုခုမ်ား သခင့္မွာ ရိွေနတာလား။ ကုိယ္ အမ်ားႀကီးေတြးၾကည့္ေပမယ့္ အေျဖမရနိုင္တဲ့အဆုံး သက္ျပင္းပဲ ခဏခဏ ခ်ေနရတယ္။ သခင္ပုံစံက တခုခုကုိ ယူၾကံဳးမရျဖစ္သလိုလို ဘာလိုလိုပဲ။ တခါ တေလေတာ့လည္း ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ားလဲ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲကြာလုိ႔ သခင္ဟာ ေအာ္ေျပာရင္း ငုိေနတတ္တယ္။ ကုိယ္ကေတာ့ သခင့္ကုိ ၾကည့္႐ုံပဲ ၾကည့္ေနရတယ္။ သခင္ဟာ ေရခ်ဳိးပုံမရဘူး။ သူ႔အနံ႔အသက္က ေနာက္ပိုင္း ဆိုးဆိုးရြားရြား ျဖစ္လာတယ္။ သခင့္ကုိယ္ကေန အနံ႔ေတြ ထြက္ေနတာ။ သူ ့မုတ္ဆိတ္ေမြးေတြဟာ ထူလပစ္။ မ်က္ေတာင့္နီႀကီးနဲ႔။

ဒီေန႔ေတာ့ ကုိယ္တုိ႔ပုလင္းေတြစုၿပီး သခင့္ကုိ ဘယ္လိုကယ္ရင္ေကာင္းမလဲလုိ႔ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကုိယ္တုိ႔ ပုလင္းေတြက ဘာမ်ားလုပ္ႏိုင္မို႔လဲ။ ပုလင္းတလုံးကေတာ့ အေျခအေနေတြကုိ လွလွပပ သုံးသပ္ျပသြားတယ္။ သခင္သာ ဒီလိုဆက္သြားရင္ ေသမွာ။ သခင္ေသရင္ ငါတုိ႔အားလုံး ေသရမွာပဲ။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ သခင့္မွာ မိသားစုမွမရိွတာ  သခင္ ပိုင္တဲ့အရာေတြဆိုေတာ့လည္း မရိွျပန္ဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သခင္ေသတာနဲ႔ ငါတို႔လည္း မၾကာဘူး တန္းေသရေလာက္ တယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့ သခင့္ကုိကယ္ဖို ့လိုပါသတဲ့။ သူေျပာတာက မွန္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ကုိယ္လည္း ယူဆမိတယ္။ကုိယ္ကေတာ့ နားေထာင္သူပဲ။ ဝင္မေျပာျဖစ္ဘူး။ ပုလင္းတလုံးကေတာ့ အဲဒီေတာ့ သခင့္ကုိ ဘယ္လိုကယ္ရမွာလဲတဲ့။ ဘယ္သူမွ သူ႔ ေမးခြန္းကုိ ျပန္မေျဖၾကဘူး။ ေျဖဖို႔ကလည္း မရိွဘူးကုိး။ အဲဒါနဲ႔ပဲ အစည္းအေဝးရဲ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္က ေနာက္ညေတြမွာ အ စည္းအေဝးဆက္လုပ္မယ္။ သခင့္ကုိ ဘယ္လို ဘယ္ပုံ ကယ္ရမယ္ဆိုတာကုိ ဒီညေသခ်ာ စဥ္းစားအေျဖထုတ္ထားၾကပါတဲ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ပုလင္းအစည္းအေဝးဟာ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ၿပီးဆုံးသြားတယ္။ ေနာက္ေန႔ေရာက္တဲ့အခါ ဘယ္လို ကယ္ရမလဲ ဆိုတာ ေျပာၾကတာေပါ့။ ကုိယ္ကေတာ့ သခင့္ကုိ ကယ္ခ်င္ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့လည္း ကယ္မယ့္နည္းက ကုိယ့္မွာ ရိွမေနေတာ့ ကုိယ္ဟာ ေနရထိုင္ရခက္သလိုလိုပဲ ခံစားရတယ္။ တျခားပုလင္းေတြေတာ့လည္း ကုိယ့္လို ျဖစ္ေနၾကတာပါပဲ။ တိတ္ဆိတ္ လုိ႔ ေျခာက္ကပ္လုိ႔။ ကုိယ္စဥ္းစားေနတုန္းမွာ သခင္ဟာ ႐ုတ္တရက္ အိပ္ရာေပၚကထၿပီး ကုိယ့္ေဘးနားကုိ ေရာက္လာ တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ေလးလိုက္တာကြာလုိ႔ေျပာၿပီး ထိုင္ခ်တာပဲ။ ဘာစိတ္ကူးေပါက္လုိ႔ ဒီလိုထိုင္ေနတာလဲဆိုတာကုိျဖင့္ ကုိယ္ လည္း မေျပာတတ္ဘူး။

သခင့္မ်က္လုံးေတြဟာ တခုခုကုိေတြ႕ရိွလုိ႔ ေပ်ာ္ေနသလိုမ်ဳိး။ အေရာင္တလက္လက္နဲ႔ မ်က္လုံးဆိုတာ ဒါမ်ဳိးကုိ ေျပာတာျဖစ္ မယ္။ ကုိယ္ကေတာ့ သူ ့မ်က္လုံးေတြ လွလိုက္တာလုိ႔ပဲ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ကုိယ့္နားက တျခားပုလင္းေတြကလည္း သခင့္ကုိ စိတ္ဝင္တစား ဝိုင္းၾကည့္ၾကလုိ႔။ တခ်ဳိ႕ဆို အသက္ေတာင္ မ႐ွဴၾကေလာက္ဘူးလုိ႔ ထင္ရတယ္။ သခင္ကေတာ့ ပုလင္းေတြကုိ သိႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး။ တေနရာထဲကုိ ဝင္ေရာက္ဖို႔ဆိုတာက သိပ္လြယ္တဲ့ကိစၥမဟုတ္ေတာ့ ကုိယ့္အေနနဲ႔က ေအးေဆးပါ။ နားလည္ေပးနိုင္ပါတယ္။ နားမလည္ေပးႏိုင္ဘူးဆိုတာက ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ မိုက္မဲတာမ်ဳိးျဖစ္မယ္။ ကုိယ္သတိထားမိတာ ေနာက္ တခ်က္ရိွတယ္။ အဲဒါက သခင္နဲ႔ကုိယ္တုိ႔ၾကားထဲက လြတ္ေနတဲ့ ေလဟာနယ္တခုပဲ။ အဆက္သြယ္ခံနဲ႔ ဆက္သြယ္ သူတုိ႔ထိေတြ႕ဖို႔ဆိုတာ အဲဒီလို ေလဟာနယ္တခုလိုတယ္။ ဘာသာစကား ေလဟာနယ္။ နဂိုျဖစ္ရိွေနတဲ့ ေလဟာနယ္။ ကုိယ္တုိ႔ၾကားဟာ ပါးလႊာတဲ့ေလဟာနယ္ အဆင့္မဟုတ္ေသးဘူး။ ရိွေနၿပီးသား ေလဟာနယ္ထဲကမွ ျဖစ္ေနတဲ့ ေလဟာနယ္ ေတြ ရိွေနေသး။ ဒါေတြ တခုနဲ႔တခု မထိစပ္ၾကတဲ့အခါ ကုိယ္တုိ႔နဲ႔ သခင့္လိုေပါ့။ သခင့္မ်က္လုံးေတြက စကားလုံးေတြ တခ်ဳိ႕ လႊတ္ေနတယ္လုိ႔ ကုိယ္ထင္တယ္။ အျမဲတမ္းၾကားရၿပီး သိမ္ေမြ႕နက္႐ႈိင္းမွုရိွတဲ့ တခ်ဳိ႕စကားလုံးေတြေပါ့။ ကုိယ္လည္း အတိအက်ေတာ့ မေျပာနိုင္ဘူး။ အေငြ႕အသက္ေလာက္ပဲ ေျပာနိုင္ပါတယ္။ ဥပမာ ငါလြတ္ေျမာက္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ဟာမ်ဳိး ေပါ့။ ကုိယ္က ခံစားေနရတာ။ သခင္က ဘာကုိေျပာၿပီး ဘာကုိမေျပာဘဲေနသလဲဆိုတာမ်ဳိးေတာ့ နည္းနည္းေလး ကုိင္ရျပဳရ တာ အရသာမရိွေလာက္ဘူး ထင္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ သခင္ဟာ အရသာတခုခုကုိ ေတြ႕ရိွေနတဲ့ပုံမ်ဳိး။ သခင္ဟာ စီးကရက္ကုိ မီးညႇိၿပီး ႐ႈိက္လိုက္တယ္။ မီးခိုးေတြၾကားထဲမွာ ကုိယ္ခံစားရတဲ့ စကားလုံးေတြဟာ ပိုပိုၿပီးေတာက္ပသလို သခင့္မ်က္လုံးေတြဟာလည္း ပိုပိုၿပီး အရသာေတြ ့ေနတဲ့ ပုံမ်ဳိး။ အခုမွ ေသခ်ာေတြ ့မိတယ္။ သခင့္လက္ေမာင္းမွာ ခ်ဳိဆိုတဲ့ နာမည္ကေလး တက္တူးနဲ႔ဗ်။ ခ်ိဳဆိုတာ ရိွေနျခင္းရဲ႕အတြင္းထဲက မသိႏိုင္တာမ်ဳိးလား သခင္ပဲ ေသခ်ာသိေလာက္တယ္။ အရင္က ေကာင္မေလးဟာ ခ်ိဳဆိုတာမ်ဳိးလား။ ဒါကလည္း မေသခ်ာဘူး။ အဲဒီေကာင္မေလးကုိ သခင္က ခ်ိဳလုိ႔ေခၚတာမ်ဳိး တခါမွ ကုိယ္မၾကားမိဘူး။ အခုေနာက္ပိုင္း ခဏခဏလာတတ္တဲ့ မိန္းမႀကီးေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ဘူး ထင္တယ္။ စီးက ရက္႐ႈိက္ရင္း သခင္ဟာ တခုခုကုိ ေတြးေနပုံရတယ္။ ခ်ိဳဆိုတဲ့ မိန္းကေလးအေၾကာင္းကုိ ေတြးေနတာမ်ားလား။ ေနာက္ထပ္ စီးကရက္ေတြ တလိပ္ၿပီး တလိပ္။ သခင္ဟာ တခုခုကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆုံးျဖတ္ထားၿပီး ပုံရပါတယ္။ တိက်တဲ့ မ်က္နွာမ်ဳိးေပါ့။ သခင္ဟာ သူ႔လက္ထဲက စီးကရက္တိုေလးနဲ႔သူ႔လက္ေမာင္းေပၚက ခ်ိဳဆိုတဲ့နာမည္ေလးကုိ ထိုးေခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ျပာေတြ နဲ႔ေညႇာ္နံ႔တခ်ဳိ႕။ သခင့္လက္ေမာင္းထဲက အကြက္ကေလးဟာ  မည္းလုိ႔။ သခင့္မ်က္နွာဟာ အနည္းငယ္႐ႈံ႕သြားေပမယ့္လုိ႔ သူ႔မ်က္လုံးေတြကေတာ့ ေသခ်ာတဲ့ပုံစံမ်ဳိး အၾကည့္မ်ဳိးပဲ။ ခဏၾကာေတာ့ သခင္ဟာ သူ႔ေဘာင္းဘီအိပ္ထဲက စကၠဴအိတ္ ကေလး တယုတယ ထုတ္လိုက္တယ္။ ကုိယ္ေသခ်ာ ၾကည့္ေတာ့ ေဆးေတာင့္ကေလးေတြ။ သခင္ဟာ ေဆးေတာင့္ေလးေတြ အားလုံးကုိ သူ႔ပါးစပ္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္။

သခင့္မ်က္နွွာဟာ ျပဳံးတယ္ထင္ရတယ္။ တကယ့္ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ဘာလုပ္ေနတာလဲ  ဘာလုိ႔ေဆးေသာက္ရတာလဲ လုိ႔ကုိယ္ ေမးလိုက္တာကုိလည္း သခင္ ၾကားပုံမရဘူး။ တခ်က္တခ်က္ သခင့္မ်က္နွာဟာ နီလာသလိုလို ဘာလိုလို။ သခင္ ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ခဏၾကာေတာ့ သခင့္မ်က္လုံးေတြဟာ ျပဴးက်ယ္လုိ႔။ သခင့္ပါးစပ္ထဲက အျမႇဳပ္ေတြ ထြက္ၿပီးသခင္ဟာ ထိုင္ေနရာကေန ၾကမ္းေပၚကုိ လဲက်သြားေတာ့တယ္။ ကုိယ္တုိ႔လည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ ပုလင္း တလုံးကေတာ့ သခင္ဟာ အဆိပ္ေသာက္တာ။ သတ္ေသတာပဲတဲ့။ ေနာက္ ပုလင္းတလုံးကေတာ့ သခင္ေသေနၿပီ။ သူေသ တာကကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ ငါတုိ႔ပါေသရရင္ ျပႆနာပဲလုိ႔ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာေနတယ္။ ကုိယ္ သခင့္ကုိ ေသခ်ာၾကည့္ ေတာ့ သူ႔မ်က္နွာဟာ ျပံဳးေနသလိုလို။ ေလာကႀကီးကုိ ေလွာင္ခ်င္တာလား။ ကုိယ္မေျပာတတ္ဘူး။ သခင္ေသေနၿပီ။ သူ႔ ရင္ဘတ္ႀကီးဟာ အရင္ကလို ေဖာင္းလိုက္ ခ်ဳိင့္သြားလိုက္ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ႏွာေခါင္းေပါက္ကေန ေလေတြမထြက္ေတာ့။ အဲဒီညက ဒီအတိုင္းပဲ သခင္ဟာ ကုိယ္တုိ႔ၾကားမွာ ေသဆုံးသြားတယ္။ ျပန္ေတြးၾကည့္မယ္ဆို သခင္ဟာ ကုိယ့္မ်က္စိထဲမွာ တင္ ရွင္သန္ၿပီး ကုိယ့္မ်က္စိထဲမွာတင္ ေသဆုံးခဲ့ရတာပဲ။ ကုိယ္ကေတာ့ သခင္ေသတာကုိ သိရမယ္လုိ႔ တခါမွ မေတြးဖူးဘူး။ ကုိယ္တုိ႔ပုလင္းေတြဟာ ဝမ္းနည္းေနၾကတယ္။ အဲဒီလိုေျပာရမလားပဲ။ တကယ္က ေသရမွာေၾကာက္ေနတဲ့ပုံစံေတြက ပိုမ်ားပါတယ္။ ကုိယ္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာ အမွန္။ ဒါေပမဲ့ သခင္ေသတာကုိေတာင္ မတားနိုင္ဘဲ ဒီအတိုင္း ၾကည့္ ခဲ့ၾကရေသးတာပဲ။ အခုလိုလဲက်သြားမွေတာ့ ကုိယ့္အေနနဲ႔ ဘာမွ်လုပ္နိုင္စရာ မရိွေတာ့ဘူး။ ဒီအတိုင္းၾကည့္ၿပီး စိတ္မ ေကာင္း ျဖစ္႐ုံသာ ကုိယ္တတ္နိုင္တယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ကုိယ္တုိ႔ၾကားထဲက ေလဟာနယ္ကေလးဟာ ပိုပိုၿပီး ေသသြား ေတာ့မယ္ ထင္ရတယ္။

ေနာက္ေန႔နံနက္ခင္းေရာက္ေတာ့ ခဏခဏ လာတတ္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီးဟာ အခန္းထဲ ကုိေရာက္လာတယ္။ လဲက်ေနတဲ့ သခင့္ကုိေတြ႕ေတာ့ အ့ံၾသသြားပုံပါပဲ။ ဒါကလည္း ခဏပဲ။ သခင့္ လက္ေကာက္ဝတ္ကုိ စမ္းတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သခင့္ အသက္မရိွေတာ့တာသိသြားၿပီး အားပါးတရ ရယ္လိုက္တယ္။ ကုိယ္ျဖင့္ အဲဒီလိုရယ္သံကုိ တခါမွ မၾကားဖူးဘူး။ ဘယ္လို အဓိပၸါယ္နဲ႔လဲ ကုိယ္မသိဘူး။ ဝမ္းနည္းေနတဲ့ပုံလည္း မေပၚဘူး။ ေနာက္ေတာ့ သူမဟာ အခန္းထဲက ျပန္ထြက္သြားတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ရဲေတြ လူေတြ အခန္းထဲကုိ တက္လာၾကၿပီး သခင့္ကုိ ပုံေတြ႐ိုက္ၾကတယ္။ စကားေတြလည္း ေျပာၾကနဲ႔။ ဆူညံလုိ႔။ ေနာက္ေတာ့ သခင့္အေလာင္းကုိ မသြားၾကေတာ့တယ္။ အခန္းကုိလည္း ဒီအတိုင္းပစ္ထားၾကရဲ႕။ ကုိယ္တုိ႔ပုလင္း ေတြကေတာ့ စိတ္ပူတာတခုပဲ။ သခင္မရိွေတာ့တဲ့အခါ ကုိယ္တုိ႔ဘယ္လို ဘယ္ပုံျဖစ္သြားနိုင္တယ္ဆိုတာကိုပဲ။ အဲဒီေန႔က စလုိ႔ အခုခ်ိန္ထိ သခင္ျပန္ေရာက္မလာေတာ့ဘူး။ သခင့္ကုိလည္း ျမႇဳပ္ပစ္ၾကၿပီ ထင္ပါတယ္။ အခန္းထဲကုိေတာ့ ဘယ္သူမွ မလာေသးဘူး။ ခဏခဏလာတတ္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီးလည္း မလာေတာ့ဘူး။ ကုိယ္ကေတာ့ အခန္းထဲမွာ သခင့္ပုံေတြကုိ  သာ ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ တခ်ဳိ႕ညေတြမွာ ကုိယ္သခင့္ကုိ ျမင္ရတယ္။ သခင္က ငါဟာ ပုလင္း တလုံးအေနနဲ႔ျပန္လာမွာပါလုိ႔ ကိုယ့္ကုိ တိုးတိုးကေလးေျပာၿပီး ေပ်ာက္သြားတတ္တယ္။ တခ်ဳိ႕ညေတြမွာေတာ့ သခင္က ကုိယ့္ကုိၾကည့္ၿပီး ေျပာတတ္ တယ္။ မင္းနဲ႔ငါ့ၾကားထဲက ေလဟာနယ္တခုဟာ ပါးသြားၿပီ ေသးသြားၿပီ ဒါမွမဟုတ္ မရိွေတာ့ဘူးလုိ႔ မင္းထင္ေနတယ္။ အဲဒါ က မွားတယ္။ အဲဒါကုိ ငါအခုကစလုိ႔တည္ေဆာက္မွာတဲ့။ အဲဒီလိုအေျပာခံရၿပီး ကုိယ္ႏုိးလာတတ္တယ္။ သခင္ကေတာ့ ဘယ္ေပ်ာက္သြားလဲ မေျပာတတ္ဘူး။ ပုလင္းတုိ႔ဘဝမွာ အိပ္မက္နဲ႔တကယ့္ဘဝေတြရဲ႕ၾကားထဲက စည္းေတြ မ်ဥ္းေတြ ျဖစ္ ေနမႈေတြဆိုတာ ေျပာရအခက္သားလား။ ကုိယ္ကေတာ့ တခုခု ျဖစ္လာမွာကိုပဲ ႀကိဳေနလိုက္ေတာ့တယ္။ ကုိယ္တတ္ႏုိင္တာ ဒါပဲ။

ေဝျမင့္ေမာင္
ဇြန္ ၈၊ ၂၀၁၇