ေမာင္စြမ္းရည္ - ခ်စ္ဦးညီနဲ႔ တင္မိုး
(မိုးမခ) ၾသဂုတ္ ၁၇၊ ၂၀၁၇
အဖိုးႀကီးမို႔ ေယာင္ေယာင္မွားမွားနဲ႔ ခ်စ္ဦးညိဳကို “ခ်စ္ဦးညီ” လို႔ ေရးလိုက္မိတာမဟုတ္ပါ။ ညီေလး တစ္ေယာက္လိုခ်စ္လို႔ “ခ်စ္ဦးညီ” ေခၚတာပါပဲ။ ဒီလို “ခ်စ္ဦးညီ” လို႔ သူ႔ကို နာမည္ေျပာင္းေခၚတဲ့သူက တစ္ေယာက္တည္းရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဘးလူေတြက ေရာေယာင္ၿပီး “ခ်စ္ဦးညီ” လို႔ေခၚရင္ မႀကိဳက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း သူ႕ကို ညီေလးလို ခ်စ္ခြင့္မရွိဘူးလား မေမးနဲ႔။ ဦးေခါင္း ခါပါလိမ့္မယ္။ ပါးစပ္က ေဆးလိပ္ခဲ ထားလို႔ ႏႈတ္နဲ႔မေျပာအားဘူးေလ။
ဒီလိုဆို ခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕ တစ္ဦးတည္းပိုင္ အစ္ကိုႀကီးက ဘယ္သူလဲဆိုတာ တစ္ခ်ဳိ႕ကရိပ္မိေလာက္ပါၿပီ။ ဟုတ္ကဲ တင္မိုး ပါ။ ကြယ္လြန္္သူ ကဗ်ာဆရာရာႀကီး ဦးတင္မိုးပါ။ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ထြက္၊ လူထုတိုက္ထြက္ တင္မိုး ပါ။ မႏၱေလးကို ဘာလို႔ထည့္ေျပာရသလဲဆိုေတာ့ ေရႊမန္းသား ခ်စ္ဦးညိဳအေၾကာင္းေျပာမွာမို႔ပါ။ ေမာင္သာရက သူဟာ မႏၱေလး ေစ်းခ်ဳိေတာ္ ေခါင္မိုးေပၚမွာေမြးဖြားခဲ့သူပါလို႔ မႏၱေလးသားစစ္ေၾကာင္း လက္မ ေထာင္ေျပာေလ့ရွိသလို၊ ေမာင္မိုးသူက ငါက နာရီစင္ႀကီးဖက္ေမြးတာလို႔ ၾကြားေလ့ရွိပါတယ္။ အုပ္ႀကီး၀င္းေဖနဲ႔ ခ်စ္ဦးညိဳတို႔ကေတာ့ က်ဳပ္တို႔က နန္းေတာ္ေရွ႕ မန္းပန္တ်ာေက်ာင္းေခါင္းမိုးေပၚေမြးတာလို႔ ေျပာမလားမသိပါ။
ဟုတ္ကဲ့ ခ်စ္ဦးညိဳ ရဲ႕ ဖခင္က ပန္းတ်ာေက်ာင္းတည္စကတည္းက အမ်ဳိးသားအကသင္ ဆရာႀကီးပါ။ ကဗ်ာလြန္အကရ၊ ကကြက္စံု၊ ကႀကိဳးစံုပါတဲ့ အကပညာဟာ မန္းပန္တ်ာထြက္ အကနည္းပညာစစ္စစ္ပါ။ ကဗ်ာ လြတ္အကကို တီထြင္သူအကပညာရွင္မင္းသားႀကီးရဲ႕အမည္က ေရႊေဒါင္းညိဳ တဲ့။ မင္းသားႀကီး ေရႊေဒါင္းညိဳရဲ႕ ညီေတာ္အရင္းက အၿငိမ့္ေၾကးတီးဆရာႀကီးတစ္ဦးပါ။ သူမတူေအာင္ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ အၿငိမ့္မင္းသမီးႀကီး ေလဘာတီမျမရင္ရဲ႕ အၿငိမ့္သဘင္မွာေၾကးေမာင္းတီးတဲ့ဆရာႀကီး ဦးအုန္းေဖပါ။ အဲဒီဆရာႀကီးရဲ႕သမီးက ယိုးဒယားျပန္အမာစိန္ တဲ့။ ပီကင္းျပန္ ႏြဲ႕ႏြဲ႕စန္းနဲ႔ ယိုးဒယားျပန္အမာစိန္တို႔ဟာ မန္းပန္တ်ာေက်ာင္းထြက္အျဖစ္ အထူးေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ အျငိမ့္မင္းသမီးႏွစ္လက္ျဖစ္ပါတယ္။ ေခတ္ၿပိဳင္ေတြပါ။
အၿငိမ့္မင္းသမီးယိုးဒယားျပန္ အမာစိန္ဟာ ၁၉၅၆-၅၇ ေလာက္ အၿငိမ့္စင္ေပၚတက္ကခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ မန္းတကၠသိုလ္ေမာင္သာႏိုး(တကၠသိုလ္၀င္း)၊ တကၠသိုလ္ေမာင္တင့္ေ၀(ေက်ာက္ပန္းေတာင္း) တို႔က တကၠသိုလ္ကို ေရာက္ေနၾကၿပီး ေမာင္စြမ္းရည္၊ ၾကည္ေအာင္၊ ေမာင္သိန္းႏိုင္၊ တင္မိုး တို႔က ေနာက္မွေရွ႕ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ေရာက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ေမာင္သာႏိုးက တကသအမႈေဆာင္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ၿဖစ္ၿပီး၊ ေမာင္တင့္ေ၀က အေဆာင္သယာရနဲ႔ စာဖတ္အသင္းတို႔၊ ျမင္းၿခံခရိုင္အသင္းတို႔မွာ အမႈေဆာင္၊ တကၠသိုလ္၀င္း က လူထုတိုက္ထြက္ စာေရးဆရာအျဖစ္နဲ႔ မန္းတကၠသိုလ္ကေလာင္ရွင္အသင္းဥကၠ႒ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းသား ထဲက ထြန္းႏြယ္ဆိုသူတစ္ေယာက္ပါ ထည့္ေျပာဖို႔လိုပါတယ္။ သူကေတာ့ သီခ်င္းဆို၀ါသနာႀကီးသူတစ္ဦးပါ။ ဒါ ေပမဲ့ ဟိုသံုးဦးေလာက္ ေရွ႕တန္းမေရာက္ဘူး။ ဟုိသံုးဦးက အမာစိန္ကို တကၠသိုလ္မွာ ပထမဆံုးစင္တင္ပြဲထုတ္ သူေတြျဖစ္လို႔ ေဖာ္ျပတာပါ။ သူတို႔က တကၠသိုလ္ပြဲတိုင္းမွာ အမာစိန္ကို ေခၚတဲ့အျပင္ ကေလာင္ရွင္ေတြျဖစ္လို႔ စာနယ္ဇင္းေတြမွာလည္း ေဆာင္းပါးေတြေရးၾကပါတယ္။ “ညီမေလး” “ညီမေလး” နဲ႔ တစ္ေလးတည္း ေလးေန ၾကပါၿပီ။ ေမာင္သာႏိုးဆိုရင္ အဂၤလိပ္ဘာသာလူျဖဴစကားနဲ႔ ေဆာင္းပါးေရးၿပီး အမာစိန္ကိုၾသဘာေပးခဲ့ဖူးပါ တယ္။ မွတ္မွတ္ရရေျပာရရင္ အဲဒီေဆာင္းပါးမွာပါတဲ့ Pois ဆိုတဲ့စကားလံုးကို အဓိပၸာယ္မသိလို႔ အဘိဓာန္လွန္ လိုက္ရေသးသဗ်။
ေဒၚခင္ႏွင္းယုရဲ႕ ၀တၳဳကို မင္းသားေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္း၊ ေတးေရးအဆိုေတာ္ကိုျမတ္ေလးနဲ႔ မင္းသမီး ႀကီး ၾကည္ၾကည္ေဌးတို႔ ပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကတာ သတိရၾကပါလိမ့္မယ္။ အၿငိမ့္မင္းသမီးႀကီးရဲ႕အမည္က မေဗဒါ ဆိုတြင္ပါရဲ႕။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ေဗဒါလမ္းကဗ်ာကို သီခ်င္းလုပ္ထားတာေလ။ ဆိုခ်င္တာက တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားနဲ႔အၿငိမ့္မင္းသမီးဇာတ္လမ္းေတြဟာ ေခတ္တိုင္းမွာျဖစ္ေနၾက။ ႀကံဳေနၾကဇာတ္လမ္းေတြျဖစ္ခဲ့ၾက ၿပီး ဒီေန႔ထိလည္း မရိုးႏိုင္တဲ့ဇာတ္လမ္းေတြပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ႏွစ္ေနာက္က်ၿပီး မံုရြာက ေမာင္သိန္းႏိုင္နဲ႔ ျမင္းၿခံက တင္မိုးတို႔ မန္းတကၠသိုလ္ ေရာက္လာၾကတယ္။ ၁၉၅၇ ျဖစ္မယ္။ အဲဒီႏွစ္မွာ တကၠသိုလ္၀င္းဆိုတဲ့ ကို၀င္းေမာင္က ကေလာင္ရွင္အသင္း ဥကၠ႒၊ တင္မိုးေခၚ ကိုဘဂ်မ္းက ဒုတိယဥကၠ႒၊ ေမာင္သိန္းႏိုင္က အတြင္းေရးမွဴး။ သူတို႔က စာဆိုေတာ္ေန႔စာဆို ႀကီးမ်ားကန္ေတာ့ပြဲမွာ အမာစိန္အၿငိမ့္နဲ႔ဧည့္ခံပါတယ္။ တကၠသိုလ္အမာစိန္ဆိုတဲ့ ေရႊျခည္ထိုးစလြယ္ႀကီးကို ဥကၠ႒တကၠသိုလ္၀င္းက ခ်ီးျမင့္ခ်င္ပါတယ္။ တကၠသိုလ္၀င္းဆိုတာ သစ္ကုန္သည္၊ သစ္စက္ပိုင္ရွင္တစ္ဦးရဲ႕ သား ဆိုထင္ပါတယ္။ ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္း ပိုက္က်ံဳးရပ္ကေနၿပီး ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ေက်ာင္းတက္သူပါ။ လက္ပတ္နာရီ ေရႊႀကိဳးနဲ႔ ေရႊၾကယ္သီးနဲ႔။ လူပံုကေတာ့ ပုပု၊ ရုပ္က တကၠသိုလ္ေက်ာင္သားရုပ္မေပါက္ဘဲ အညာ က ထန္းလ်က္ပြဲစားရုပ္မ်ဳိးပါ။ သူက အမာစိန္သြားရာ ရွမ္းျပည္နယ္၊ ကခ်င္ျပည္နယ္ေတြကို လိုက္ၿပီးပြဲၾကည့္သူ ပါ။ တကၠသိုလ္မွာ အခမ္းအနားရွိတိုင္း အမာစိန္ကို ငွားခိုင္းၿပီး တစ္ခါတစ္ရံမွာ သူကပဲ ေငြစိုက္ထုတ္ငွားေစ သူပါ။ အမာစိန္ကိုေတာ့ တိုင္းရင္းေဆး၊ တိုင္းရင္းသူမဂၢဇင္းေတြနဲ႔ အၿမဲလက္ေဆာင္ေပးၿပီး ရိုက္ေနသူပါ။ သူ႕အ ေၾကာင္း လူတိုင္းသိေနၾကေတာ့ အမာစိန္ကို ေရႊျခည္ထိုးစလြယ္ႀကီးခ်ီးျမင့္ဖို႔ရာ သူ စင္ေပၚမတက္ရဲပါ။ စင္ေပၚမွာ သူ႕ဆရာမႀကီး ပါဠိပါေမာကၡေဒၚအုန္းကလည္း သူ႕တပည့္ ယု၀တီကေလာင္ရွင္ ပင္းယေမႊးနဲ႔အတူ ထုိင္ေနၾကဆဲပါ။ ဆုရတဲ့ေက်ာင္းသားေတြကို ဆုေပးဖို႔ပါ။ ပရိသတ္ေရွ႕တန္းမွာက ဆရာႀကီးျမေကတု(ဦးခ်မ္းျမ)၊ ဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၊ ဦးေမာင္ေမာင္တင္ စတဲ့သူ႕ဆရာေတြက ထိုင္ေနၾက ေတာ့ သူစင္ေပၚမတက္ရဲလို႔ တင္မိုး ကိုတက္ခိုင္းတယ္။ တင္မိုးနဲ႔သူက ပြဲမတိုင္ခင္ ဒီစလြယ္ႀကီးခ်ီးျမင့္ပံုကို အႀကိမ္ႀကိမ္ထုတ္ တိုက္ခဲ့ေပမယ့္ တင္မိုးက စလြယ္ကို ေဇာက္ထိုးေျပာင္းျပန္ဆြဲခ်ိတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ပရိသတ္က “ ေဇာက္ထိုး ေျပာင္းျပန္ႀကီးဗ်ိဳ” ေအာ္ေတာ့ တင္မိုး လည္းဆင္းခါနီးမွ ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး စလြယ္ကိုျပန္ျဖဳတ္ဖို႔ လုပ္ပါတယ္။ အမာစိန္က သူ႔ဖာသာျပန္ျပင္ၿပီးေနတာကို သူက အမာစိန္ရဲ႕ခါးမွာရွိတဲ့ (စလြယ္ကိုတြယ္တဲ့)တြယ္ ခ်ိတ္ကို လိုက္ျဖဳတ္ပါတယ္။ အမာစိန္က ေနာက္ဆုတ္၊ သူက လိုက္နဲ႔ ပရိသတ္ကလည္းပြဲက်။ ဆိုင္းကလည္း ဗိန္းေမာင္းရိုက္ေပးေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တင္မိုးက စင္ေပၚကခုန္ခ်ၿပီး ပရိသတ္ဆီးေပြ႕တဲ့ၾကား ရုန္းထြက္ေျပး လိုက္တာ ပရိသတ္ထဲကိုျပန္မလာေတာ့ပါဘူး။ အဲဒိျဖစ္ရပ္ဟာ တကၠသိုလ္မွာေျပာစမွတ္ျပဳက်န္ရစ္တဲ့ “တင္မိုး နဲ႔ အမာစိန္” ဇာတ္လမ္းပါ။ တင္မိုးက တကၠသိုလ္၀င္းရဲ႕ကိုယ္စား ၾကားထဲ တင္မိုး ခါးနာ မဟုတ္ပဲ၊ ၾကားထဲက တင္မိုး ခါးထိုး ဇာတ္လမ္းျဖစ္သြားခဲ့ရတာပါပဲ။
တင္မိုး အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့ သူ႕အိမ္ငွားေနပါတယ္။ အရိုးအုိးဘုရားရဲ႕ အေရွ႕ဘက္တဲ့။ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အမာစိန္တို႔အိမ္နဲ႔ တင္မိုးအိမ္က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ အမာစိန္မိသားစုအျပင္ အၿငိမ့္အဖြဲ႕ တစ္ဖြဲ႕လံုးနဲ႔တင္မိုးနဲ႔ ရင္းႏွီးသြားခဲ့ၾကပါတယ္။ ခ်စ္ဦးညိဳနဲ႔ တင္မိုးနဲ႔က အေတြ႕ေနာက္က်ပါတယ္။ ခ်စ္ဦးညိဳ၊ ပန္းတ်ာေက်ာင္းအုပ္ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဦး၀င္းေဖ၊ ေပၚဦးသက္၊ ေမာင္စြမ္းရည္၊ ေဒါက္တာေအာင္ခင္ (ေလာ့အိန္ဂ်လိ)မွာ ကြယ္လြန္သူနဲ႔။ ခုခါ မေလးရွားမွာထင္ပါရဲ႕ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ညိဳတို႔ဟာ မႏၱေလး အမွတ္ ၁ အ ထ က ေက်ာင္းထြက္ေတြပါ။ ခ်စ္ဦးညိဳက တကၠသိုလ္ေရာက္တာေနာက္က်လို႔ စာေပနယ္ထဲ ေရာက္ၾကမွ တင္မိုးနဲ႔ခင္မင္ၾကရတာပါ။ ခ်စ္ဦးညိဳနဲ႔ဆိုရင္ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြထြက္တဲ့အခါ တင္မိုးက ဘယ္မဆို လိုက္ပါတယ္။
ခ်စ္ဦးညိဳက ပန္တ်ာေက်ာင္းေခါင္းမိုးေပၚေမြးသူျဖစ္လို႔ အက ေကာင္းပါ။ အမာစိန္က သူ႕အေဖသင္ေပး လို႔ ေလဘာတီမျမင္ရင္သီခ်င္းေတြ အကုန္ရပါတယ္။ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းတို႔၊ နန္းေတာ္ေရွ႕ဆရာတင္တို႔ေရးတဲ့ သီခ်င္း ေတြေပါ့။ မန္းတကၠသိုလ္မွာ ေမာင္သာႏိုး၊ တင္မိုးနဲ႔ ထြန္းႏြယ္တို႔ကလည္း အဲဒီသီခ်င္းေတြအကုန္ရပါတယ္။ အမာစိန္နဲ႔ တကၠသိုလ္ဘက္ထိသြားဆိုေတာ့ ဒီသီခ်င္းေတြဟာ မႏၱေလးတစ္ခြင္ျပန္လည္ေခတ္စားသြားခဲ့ ပါတယ္။ စစ္ကိုင္းေတာင္ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ ညပြဲေတြမွာလည္း ဒီသီခ်င္းေတြခ်ည္းပါပဲ။ ‘မန္ဒါလီ၊ ႏွစ္ေယာက္တည္း၊ ဦးသ၀န္ေၾကာင္၊ ခ်စ္တာ ပဓာန၊ မင္းဂံတုတ္၊ တံုးေက်ာ္မ၊ စတဲ့သီခ်င္းေတြကို ေမာင္သာႏိုးနဲ႔ တင္မိုး၊ ခ်စ္ဦးညိဳနဲ႔ တင္မိုး၊ ဆံုမိတိုင္းလိုလို ဆိုၾကပါတယ္။
ခ်စ္ဦးညိဳက သဘင္မဂၢဇင္းကို တည္းျဖတ္ထုတ္ေ၀ဖူးပါတယ္။ ဘယ္မဂၢဇင္းမွာမွ ပင္တိုင္ေရးေလ့မရွိတဲ့ တင္မိုးက သဘင္မဂၢဇင္းမွာ ပင္တိုင္ေရးေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ ကဗ်ာအဖြင့္၊ ကဗ်ာ ခံစားမႈေဆာင္းပါးေတြကိုပဲ တင္မိုးေရးခဲ့တယ္။ တင္မိုးက မဂၢဇင္း ၀ါသနာေတာ့ႀကီးပါတယ္။ ခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕ သဘင္ မဂၢဇင္းကို သူ႕မဂၢဇင္းလိုပဲ သံေယာဇဥ္ႀကီးပါတယ္။ စာမူေပးဖို႔တစ္ခါ၊ မဂၢဇင္းေပးဖို႔တစ္ခါနဲ႔ တစ္ခါတေလမ်ားႏွစ္ခါအနည္းဆံုး ခ်စ္ဦးညိဳနဲ႔တင္မိုးတို႔ေတြ႕ၾကပါတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ခ်စ္ဦးညီ ၊ ခ်စ္ဦးညီနဲ႔ တဖြဖြေခၚေလ့ရွိပါတယ္။ အသိုင္းအ၀ိုင္းတစ္ခုလံုးကေတာ့ ဒါဟာ ဆရာမိုးက ေစာင္းခ်ိတ္ၿပီး ေယာက္ဖ လို႔ေခၚ ေနတာလို႔ နားလည္ထားၾကပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ခ်စ္ဦးညိဳရယ္၊ တင္မိုးရယ္ အတူတူ စာေပေဟာေျပာပြဲသြားၾကတဲ့အခါ အလြန္ဘက္ညီ ပါတယ္။ မႏၱေလးအုပ္စုလည္းျဖစ္တဲ့အျပင္ အမာစိန္အုပ္စုလို႔လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ခ်စ္ဦးညိဳနဲ႔ ဒီသံုးေယာက္ ဆံုမိရင္ အမာစိန္ကုိလြမ္းၾကရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေနာက္ၾက စၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးက အမာစိန္ ကို သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းခ်စ္ၾကတာပါ။ ႏွမေလးတစ္ေယာက္လို ခ်စ္ၾကတာပါ။ သူ႕ရဲ႕အႏုပညာကိုလည္း ေလးစား တန္ဖိုးထားၾကပါတယ္။ သူကလည္း အေဖကိုယ္တိုင္ေနာက္ကတီးမႈတ္ေနေတာ့ ကလက္တက္တက္မေျပာပါ။ ၀ါသနာလည္း မပါရွာပါ။ ႏြဲ႕ႏြဲ႕စန္းနဲ႔သူနဲ႔ တကၠသိုလ္မွာ ေခတ္ၿပိဳင္ေက်ာ္ၾကားခဲ့ၾကတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး မန္းပန္တ်ာေက်ာင္းထြက္ေတြပါ။ ဒါေပမဲ့ ႏြဲ႕ႏြဲ႕စန္းက လံုးႀကီးေပါက္လွ ဆိုပါစို႔။ ႏြဲ႕ႏြဲ႕စန္း က တဲ့အခါ ေက်ာင္းသားေတြက ႏွာတြန္သံေပးၾကလို႔ ဆံုၾကပါစို႔။ လက္ေခါက္မႈတ္ၿပီး တြန္ တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္က ခရီးသြားရင္း ခ်စ္ဦးညိဳကိုေျပာျပပါတယ္။
ခ်စ္ဦးညိဳနဲ႔တြဲစ ပထမပိုင္းခရီးတူထြက္ၾကတို႔ ညအိပ္ရင္ တကၠသိုလ္အေၾကာင္း စားၿမံဳျပန္ၾကေတာ့ ခ်စ္ဦးညိဳက အမာစိန္အေၾကာင္း စကား စလာပါတယ္။ သူ႕အေဖနဲ႔ အမာစိန္အေဖ ညီအစ္ကိုဆိုတာၾကားဖူးေပမဲ့ အမာစိန္နဲ႔ေမာင္ႏွမဆိုတာကိုသတိမထားမိတဲ့ တကၠသိုလ္မွာ အမာစိန္ေခတ္စားခဲ့ပံုေတြကို စိတ္ပါလက္ပါေျပာ ရင္း တကၠသိုလ္၀င္း ေနာက္ပိုးခန္းေတြကိုပါ ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ တင္မိုးနဲ႔အမာစိန္ ဇာတ္ေကာင္လည္းေျပာျပဖူးပါ တယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ မၾကား၀ံ့မနာသာ တစ္ခုမွမပါခဲ့ပါ။ အတင္းအဖ်င္းေျပာစရာအေၾကာင္းလည္း မရွိပါ။ အားလံုးစကားေတြၿပီးေတာ့မွ ခ်စ္ဦးညိဳက သူနဲ႔အမာစိန္ ေမာင္ႏွမေတြဆိုတာ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ေတာ္ေသးရဲ႕ ဘာမွ အတင္းအဖ်င္းမပါလို႔။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္သား ရခိုင္ခရီးတစ္ခု သြားဖူးတယ္။ ခုျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ ေဒါက္ တာေဖျမင့္က သံတြဲမွာ စာေရးဆရာျဖစ္စအခါေပါ့။ ေဒါက္တာေဖျမင့္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ပင္လယ္ကမ္းစပ္ တည္းခိုခန္းမွာ ေနရာခ်ထားေပးပါတယ္။ တစ္ေယာက္တစ္ခန္းစီအိပ္ၾကေတာ့ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေနၿပီ။ တင္မိုးက တစ္ေယာက္တည္း ေဆးလိပ္ဖြာေနရာကထြက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အထြက္နဲ႔ဆံုတယ္။ ေဟ့ ဘယ္လဲဆိုေတာ့ ခ်စ္ဦးညီတဲ့။ မွတ္မွတ္ရရ ခ်စ္ဦးညိဳနဲ႔ဆံုတိုင္း မာမာေအးနဲ႔ဆံုတိုင္း တင္မိုးက သီခ်င္းဆိုခ်င္တာပါ။ သူမ်ားဆိုတာ နားေထာင္ခ်င္တာထက္ သူကိုယ္တိုင္ဆိုခ်င္တာက ပိုကဲပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္အလြမ္းဆံုးကေတာ့ တင္မိုးက ခ်စ္ဦးညိဳနဲ႔ကၽြန္ေတာ့ကို တစ္ဖက္တခ်က္ ပုခံုးဖက္ၿပီး သီခ်င္း ဆိုခဲ့ၾကတဲ့ ညတစ္ညပါပဲ။ တကၠသိုလ္အဓိပတိလမ္းမႀကီးမွာ လူရွင္းခ်ိန္ လသာတဲ့ညမွာ ေရာက္တတ္ရာရာ သီခ်င္းေတြဆိုၾကေတာ့ ေနာက္ဆံုးတင္မိုးဆိုလိုက္တဲ့သီခ်င္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္းမေမွ်ာ္လင့္၊ တျခားသူ႕မိတ္ ေတြအေပါင္းအသင္းေတြလည္း ေမွ်ာ္လင့္ထားမွာမဟုတ္တဲ့ သီခ်င္းပါ။ ဂိုယာရမ္ တဲ့။ သူဆိုေတာ့ ခ်စ္ဦးညိဳနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ပါ သံၿပိဳင္လိုက္ဆိုမိၾကပါတယ္။ ခ်စ္ဦးညိဳေရ မွတ္မိတယ္မဟုတ္လား။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္ ေနာက္ဆံုးတြဲခဲ့ၾကတာျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။
ခ်စ္ဦးညိဳနဲ႔ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ဆံုမိၾကတာကိုလည္း လြမ္းမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပည္ပ မထြက္ခင္ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ခဲ့ၾကတာ ဆိုလိုပါတယ္။ ညီေလး ခ်စ္ဦးညိဳ မွတ္မိပါေလစ။ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးမွာေပါ့။ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္ရဲ႕ ရုပ္အေလာင္းေဘးမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ခ်စ္ဦးညိဳ ႏွစ္ေယာက္သား ရိႈက္ႀကီး တင္ ငိုေၾကြးရင္း အေမ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္ကို ၿပိဳင္တူဦးခ်ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျပည္ပ ထြက္လာလို႔ ခ်စ္ဦးညိဳနဲ႔မဆံုျဖစ္ေတာ့ပါ။
ခ်စ္ဦးညိဳကို ဆရာမႀကီးေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံက အလြန္ခ်စ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံက ရင္းႏွီးၾကတာက အိမ္နီးခ်င္းမို႔ပါ။ အေ၀းႀကီးေနတဲ့ ခ်စ္ဦးညိဳကို ခဏခဏ ေတြ႕ခ်င္ လို႔ တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္ေတာ့္ကိုရွာခို္င္းတတ္ပါတယ္။ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္နဲ႔ လူထုေဒၚအမာတို႔ကလည္း အသက္ႀကီးသြားလို႔သာ။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔လည္း တင္မိုးလိုပါပဲ။ ေလဘာတီ မျမရင္ဆိုတဲ့သီခ်င္းေတြကို အလြန္ဟဲခ်င္ၾကရွာပါတယ္။ ခ်စ္ဦးညိဳက ဆိုတတ္၊ ကတတ္တဲ့အျပင္ သဘင္ေလာကအေၾကာင္းလည္း ထဲထဲ ၀င္၀င္သိလို႔ ဇာတ္သဘင္စိတ္၀င္စားသူေတြက ခ်စ္ဦးညိဳနဲ႔ေျပာၾကဆိုၾကရတာ ေမြ႕ေလ်ာ္တတ္ၾကပါတယ္။
အခု အေမရိကားကို ခ်စ္ဦးညိဳတို႔လာမယ္ဆိုေတာ့ ခ်စ္ဦးညိဳအလြမ္းေငြ႕ေတြက ေထာင္းေထာင္းထလာ တာနဲ႔ စာထေရးလိုက္ေတာ့ ခ်စ္ဦးညိဳမဟုတ္ဘဲ ခ်စ္ဦးညီ ျဖစ္သြားပါေလေရာ။ ခ်စ္ဦးညီဆိုေတာ့ ခ်စ္ဦးအစ္ကိုႀကီးတို႔ ခ်စ္ဦးကေခ်သည္မေလးတို႔ပါ တသီႀကီးပါလာလို႔ မလည္းကေလာင္ခ်ဳပ္ယူရပါတယ္။ ေၾသာ္ လြမ္းသေလး၊ မန္းေျမ တ မိျပန္ေတာ့၊ စြမ္းကေဖးမွာ လြမ္းေပြစြရယ္နဲ႔ ဂ်မ္းေရ ... လိုပဲေတာ့ ထန္းေရက တငံု ႏွစ္ငံု…..။ ကာရန္ဆြဲရာ ေရးမိပါေလေရာ။
ေမာင္စြမ္းရည္၊ ဇူလိုင္ ၃၀
Comments