လင္းငယ္ ● ပညာတမူ၊ ယြန္းသူတို႔ ဌာေန

လင္းငယ္ ● ပညာတမူ၊ ယြန္းသူတို႔ ဌာေန
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၁၆၊ ၂၀၁၇

“စစ္မွာတမူ
ႏွမေလး မယ့္ထက္ျဖဴကို ယူမလားေတာ္။

စစ္မွာ ယြန္းမ
ႏွမေလး မယ့္ထက္လွကို ရမလားေတာ္”

(၁)
အခု ဒီၿမိဳ႕ကို ေရာက္ေနခဲ့တာ တလေလာက္႐ွိၿပီ။ ဒီၿမိဳ႕ဆုိေပမယ့္ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ကုိင္ၿပီးမွ တရားဝင္လာလို႔ရတဲ့ၿမိဳ႕။ တုိင္းတပါးလို႔ အလြယ္ေခၚရင္လည္း ရမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ တစိမ္းေတြေနတဲ့ၿမိဳ႕ေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ အိမ္နီးခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးထဲမွာမွ အရင္းႏွီးဆံုး အိမ္နီးခ်င္းၿမိဳ႕။ လာခ်င္ရင္ နီးလြန္းတဲ့ၿမိဳ႕။ ဒီၿမိဳ႕မွာပဲ ကုိယ့္အမ်ဳိးေတြ အမ်ားႀကီးက တရား မဝင္တဲ့ နည္းလမ္းေပါင္းစံုနဲ႔ ႏွစ္ကလာမ်ားစြာကတည္းက ေရာက္႐ွိေနထုိင္ခဲ့ၾကတာကို ကိုယ္မလာခင္ကတည္းက သိၿပီး သား။ ဒါေပမဲ့ ဒီေလာက္ေတာ့လည္း အမ်ားႀကီးေတြ႔ရလိမ့္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့။ နယ္ဘက္ေလာက္မွာသာ ပိုမ်ားမယ္ ထင္ခဲ့တာ။

ကုိယ္က သူတို႔အမ်ားစုနဲ႔ မတူညီတဲ့ရည္႐ြယ္ခ်က္တခုနဲ႔လာခဲ့သူဆုိေတာ့ သူတို႔နဲ႔ အမ်ားႀကီးပတ္သက္ရမယ္လို႔လည္း မ တြက္ဆမိခဲ့။ ဒါေပမဲ့ ေသြးဆိုတာက အေရာင္႐ွိပါသည္။ ကုိယ့္မျမင္ေပမယ့္ ျမင္သူေတြ ႐ွိပါသည္။

အေၾကာင္းတိုက္ဆုိင္စြာပင္ တစ္ႏွစ္တာကာလ ကိုယ္ေနထုိင္မည့္ အနီးအနားမွာ ခ်စ္လွစြာေသာ ဗားမားဟုအမည္ရႏုိင္မည့္ ေက်ာင္းကေလးလည္း ႐ွိေနသည္။ ၿပီးေတာ့ တုိက္ခန္းတခုတည္းမွာ အတူတူေနတဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္ ကုိယ့္ျပည္ေပါက္ ကေလးေတြ၊ ကုိယ့္ျပည္မွာ မေပါက္ေသာ္ျငား ကိုယ့္ျပည္ကို ျပန္ဆက္လိုသူ လူငယ္ေတြကုိ ဘာသာစကား သင္ေပးေန သည္။ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းလုပ္သည့္အေၾကာင္းကို စိတ္ဝင္စားမိရင္း ကိုယ္ဝင္ပါမိေတာ့သည္။

ဒီမွာ ဝမ္းေရးအတြက္ လာအလုပ္လုပ္ရင္း ဆယ္တန္းေျဖခ်င္တဲ့ကေလးေတြအတြက္ အခ်ိန္ပို္င္းစာျပေပးဖို႔ လူလိုေနတယ္ဆုိ ေသာအခါ ႏွစ္ခါ မစဥ္းစားဘဲ ျမန္မာစာသင္ေပးမယ္လို႔ ေျပာလိုက္မိသည္။ ေျပာၿပီးကာမွ ျမန္မာစာမွာ ဘာေတြပါမွန္းပင္ မမွတ္မိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ကိုယ္က စာနဲ႔ေဝးခဲ့ၿပီ။ ကိုယ္တုိင္လည္း ကုိယ့္စာနဲ႔ ကုိယ္နပန္းလံုးရဦးမည္။ ျဖစ္မွ ျဖစ္ပါ့မလား။

(၂)
ေညာင္ရမ္းေခတ္က “ဇင္းမယ္ဆုိသည့္ ညိဳတဲ့ၿမိဳ႕” ဆီကုိ စစ္ခ်ီသြားမည့္ ရဲမက္သူငယ္တေယာက္ကို ခ်စ္သူက ပူပန္စကားပါး သည္။ သူ႔ထက္လွသူ မယ့္ထက္ျဖဴကိုေတြ႔ရင္၊ သူ႔ထက္လွသည့္ ယြန္းမကိုေတြ႔ရင္ သူ႔ကို ပစ္ထားခဲ့မွာလား။ ကုိယ္ေက်ာင္း သားဘဝက အေတြးတခ်ဳိ႕ကို ျပန္အမွတ္ရမိသြားသည္။ ျဖဴစင္႐ိုးအတဲ့ ကိုးတန္းဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝကို ယိုးဒယား ျမန္မာစစ္ပြဲဆိုတဲ့ အက်ည္းတန္သည့္ အမုန္းတရား သြပ္သြင္းမႈႀကီးက ေရာက္လာခဲ့သည္။ မျဖစ္မေန သင္ရသည္။ ရဲေသြး ရဲမာန္ေတြက ႀကီးေကာင္ဝင္စ ကုိယ့္စိတ္မ်ားကို လႊမ္းမိုး ဝါးၿမိဳခဲ့သည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ႏံု႔နဲ႔လွသည့္ မွတ္ဉာဏ္ေၾကာင့္ ဒါေတြကုိ အၾကာႀကီး မမွတ္မိတာ ကံေကာင္းသည္ဟု ေျပာရမလား။ ဒါေတာင္ ျမန္မာေတြက ယိုးဒယားကို ဘယ္လို အႏုိင္ ယူခဲ့တာ၊ ယိုးဒယားေတြက မ်ဳိးခ်စ္စိတ္မ႐ွိလို႔ အႏုိင္က်င့္တာကို ေခါင္းငံု႔ခံၿပီး နယ္ခ်ဲ႕ေတြနဲ႔ေပါင္းခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔က တုိင္းျပည္ေတာ့ ကြၽန္မျဖစ္ခဲ့။ ျမန္မာေတြကေတာ့ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ကုိထိရင္ ရရင္ရ မရရင္ ခ်မွာပဲဆိုသည့္ ရဲရဲေတာက္စိတ္ ဓာတ္ျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႕ေတြကို တုိက္ခုိက္ခဲ့သည္။ ဒါမ်ဳိးေတြပါတယ္ဆိုတာေလာက္ ခပ္ေရးေရး မွတ္မိေနေသးသည္။

ဇင္းမယ္ဆုိတာ ယိုးဒယားကို ေျပာတာပဲကြလို႔ ဆရာက႐ွင္းျပခ်ိန္မွာ ႐ွင္ၿငိမ္းမယ္ရဲ႕ စစ္မွာတမူ အုိင္ခ်င္းကို ကုိယ္တို႔ေတြ အားရပါးရ ႐ြတ္ဆိုခဲ့ၾက သည္။ ကုိယ္တုိ္င္ပင္လွ်င္ စစ္ခ်ီသြားတဲ့ စစ္သားႀကီးလိုလုိ။ ငါက ဘာျဖစ္လို႔ ယြန္းမကို ယူရမွာတုန္း။ ယြန္းမဆိုေသာ ဇင္းမယ္သူ၊ အခုေခတ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေခၚေနတဲ့ ယပလက္မေလးေတြ လွတာကို ကုိယ္က သိမွမသိေသး။

“စစ္မွာယြန္းမ
ႏွမေလး မယ့္ထက္လွကို မရဘူးဗ်ာ”

(၃)
အေႂကြေစ့ေလးထည့္လုိက္႐ံုနဲ႔ ေစ်းခ်ဳိခ်ဳိ သက္သာစြာ အသံုးျပဳႏုိင္သည့္ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ကေလးေဘးမွာ မတ္တပ္ရပ္ရင္း ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ေငးေနမိသည္။ လက္ထဲမွာက ေလ့လာလက္စ ဆယ္တန္း ျမန္မာစာ စာအုပ္ေလး။ ဆယ္တန္းစာအုပ္ ေလးထဲက ကဗ်ာေလးကိုဖတ္ရင္း အေတြးစမ်ားကို ဟုိဟုိသည္သည္။ ေခတ္ၿပိဳင္ဆုိတာေတြကုိ နည္းနည္း ႏိႈင္းယွဥ္ ၾကည့္ တတ္လာေတာ့ ငါသင္ခဲ့ရတာေတြ ဟုတ္မွဟုတ္ပါ့မလား လူႀကီးေပါက္စအေတြးမ်ဳိး ေတြးၾကည့္ရဲလာသည္။ ကိုယ္တုိင္ ေရာက္ေနရာကို ၾကည့္လုိက္ျပန္ေတာ့ မိုးေမွ်ာ္တုိက္မ်ား ပတ္ခ်ာလည္။

စားေရးေသာက္ေရးအတြက္ အဆင္ေျပေျပ လြယ္လြယ္ကူကူ ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္သည္။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းသည္။ သန္႔႐ွင္းသပ္ရပ္သည္။ လွ်ပ္စစ္မီးက (ေစ်းနည္းနည္း ကုိယ့္အတြက္ ႀကီးတာကလြဲလို႔) အလြန္ျပတ္ခဲသည္။ လူေတြက စည္းကမ္းပို႐ွိသည္။ ကားေတြက လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို ဦးစားေပးသည္။ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ ေ႐ြ႕လ်ားေနသည့္ ကမာၻ ႀကီးထဲမွာ ေနာက္ဆံုးေပၚ ဂီတေတြ၊ အသံုးအေဆာင္ေတြ၊ နည္းပညာေတြကို အသံုးခ်ရင္း ရင္ေဘာင္တန္း စီးဆင္းေနသည္။ ဒါေတာင္ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲ ႏုိင္ငံလို႔သာ သတ္မွတ္ထားသည့္အဆင့္မွာပင္ ႐ွိေသးသည္။  သူတို႔ၿမိဳ႕ကို innovation 4.0 နည္းပညာ ဆန္းသစ္မႉအဆင့္ေလးဟုဆိုကာ တြန္းအား ေပးႀကိဳးပမ္းေနခ်ိန္ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ေလးမွာက renovation (ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ျခင္း) သည္ပင္ အႏႈတ္လကၡဏာ ျပေနမည္လား မသိ။

ေတာသားၿမိဳ႕ေရာက္လုိ ကိုုယ့္ၿမိဳ႕ေလးနဲ႔ အရာရာ ယွဥ္ၾကည့္မိေနသည္ကိုက ေတာသားအေတြး ျဖစ္မည္။ ကုိယ္တုိင္သည္ပင္ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ ပို႔ခ်ေနတဲ့ ပညာရပ္တခ်ဳိ႕ကို လုိခ်င္၍ ႏွစ္ကာလတခု ရင္းႏွီးၿပီး ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္။ ဒီၿမိဳ႕ေလးက ပညာရပ္ဝန္းထဲ ဝင္ၾကည့္မိကာမွ သူတို႔ေတြ ဘယ္လိုေတြးလဲဆုိတာ ျမင္ရသည္။ ကုိယ္ျမင္မိသည္ပင္ အေပၚယံသာ ျဖစ္ဦးမည္ထင္၏။ ကိုယ္လုိ ေတာသားတေယာက္အတြက္ အရာရာဟာ အထင္ႀကီး ေလးစား စရာ အျပည့္။ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ ေတာက်ခဲ့မွန္း ျပန္ျမင္ရသည္ကိုက အျမတ္လို႔ ဆိုရမလား။

ပညာကို အားကိုးခဲ့ေသာ ယြန္းသူတု႔ိ အရပ္မွာ၊ ပညာလာ႐ွာသည့္ ကုိယ့္အတြက္ ပညာလိုေနသည့္ကေလးတခ်ဳိ႕ကိုေတြ႔ရ ၿပီး တတ္အားသမွ် ျပန္ေဝ မွ်ခြင့္ရတာကိုက ပညာပါရမီ ျဖစ္ပါေစေတာ့။ ထုိပညာပါရမီသည္ပင္ ကုိယ့္ေတာၿမိဳ႕ေလးအတြက္ ၾကယ္အလင္းမွ် ျဖစ္ပါေစေတာ့။

လင္းငယ္

စာၿပီး
၁၄ ၾသဂတ္ ၂၀၁၇
ေန႔ခင္း ၁ း ၂၀၊ ဘန္ေကာက္။