ေရႊပိုးအိမ္ (ပဲခူး) ● ညီမွ်ျခင္း

 

ေရႊပိုးအိမ္ (ပဲခူး) ● ညီမွ်ျခင္း
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၂၄၊ ၂ဝ၁၇

မုိးမခမဂၢဇင္း အတြဲ ၄၊ အမွတ္ ၇၊ ဇူလုိင္လ ၂ဝ၁၇ တြင္ ေဖာ္ျပၿပီး ျဖစ္သည္။

သူ႔စိတ္က ေမွာင္ၿပီးသားဆိုေတာ့ ေခါင္းစြပ္ စြပ္ထားလည္း သိပ္မထူးေတာ့။
သူ တိုးတိုး ရယ္ၾကည့္လိုက္သည္။ အသံက ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ထြက္မလာဘူး။

သူ႔ရင္ခုန္သံကို သူ ျပန္ၾကားေနရသည္ကို တကယ္တမ္းက မႀကိဳက္ခ်င္လွ။ သူေၾကာက္ေနတာလား….။ ဒါကိုေတာ့ ခါးခါး သီးသီး သူျငင္းခ်င္သည္။ တဘဝလံုး သူေဆာင္ရြက္လာခဲ့သမွ် ေနာက္လွည့္ရန္ အစီအစဥ္တခုတေလမွ မပါ။ ထို႔အတူ သူလုပ္ခဲ့သည့္ အျပစ္ဒဏ္တခုအတြက္ ျပန္ခံရသည့္အခ်ိန္တြင္ စိုးရြံြ႕စိတ္ျဖစ္မိမွာကို အမုန္းဆံုးပဲ။ သူ ေလခြၽန္ခ်င္လာသည္။ လက္ျပန္ႀကိဳးတုတ္ထားသည့္ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို တဖက္တခ်က္စီ ဆြဲေခၚလာသူႏွစ္ဦး။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို မ်က္ႏွာ ဖံုး ခဏခြၽတ္ၿပီး သူအဆင္ေျပေၾကာင္း သိသာေစရန္အတြက္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ျပံဳးျပသြားခ်င္သည္။ “ခင္ဗ်ားတို႔ကို ကြၽန္ ေတာ္ သိပ္ခ်စ္တာပဲဗ်ာ” ဆိုၿပီးေတာ့လည္း တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ေပြ႔ဖက္ထားခ်င္မိသည္။

ခုေတာ့… အင္း… မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ထင္ပါသည္။ သူ႔အေပၚ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးစိတ္ျဖစ္ရေစရန္ သူရယ္လိုက္ေတာ့လည္း ေခါင္း စြပ္ႀကီး စြပ္ထားေတာ့ ရယ္သံေတာင္ အက္အက္ႀကီးထြက္ေနတာ။ တကယ္ဆို “ကြၽန္ေတာ့္ဘဝႀကီးက ခင္ဗ်ားတို႔ထင္သလို မအက္ပါဘူးဗ်ာ” ဟုလည္း ျငင္းလိုက္ခ်င္ေသး….။ ဒီအခ်ိန္ထိ ေရာက္လာတာေတာင္ အတၱေလးက ဂခ်ဳိးဂေခ်ာင္၊ တေဒါင္ ေဒါင္တဒင္ဒင္ႏွင့္ မင္းမူခ်င္ေသးသည္။ အတၱဆိုတာ ဒရင္းဘတ္တခုလို လိုသည့္အခ်ိန္ျဖန္႔ခင္းျပီး မလိုသည့္အခ်ိန္ ေခါက္ သိမ္းထားလို႔ ရႏိုင္သည္တဲ့လား။

“ဘုရားကို အာရံုျပဳထားေပ့ါဗ်ာ…”

ညာဘက္ တေယာက္ဆီက ေနာက္ဆံုး ၾကားလိုက္ရေသာ စကားသံ။

“ကြၽန္ေတာ့္ဘုရားက ဘယ္မွာလဲ။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က ဘုရားပဲဗ်။ ေလာေလာဆယ္ ခင္ဗ်ားတို႔ အာရံုက ကြၽန္ေတာ္ဆီမွာ အျပည့္ရွိတယ္ဆိုတာ ဝန္ခံလိုက္စမ္းပါ” အဲ့ဒီလို သူေျပာခ်င္ခဲ့တာ။ သူ႔ေျခလွမ္းေတြ ေႏွးသြား တာကို ျပန္သတိထားလိုက္မိေတာ့ စိတ္ကို ျပန္တင္းလိုက္သည္။

ဘဝ၏ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္တြင္ သူ ဘယ္ေလာက္ ရဲရင့္ျပသလဲဆုိတာ သိေစ့ခ်င္သည္။

သူ႔တည္ၿငိမ္မႈသည္ သူ႔ ပံုရိပ္ပဲျဖစ္သည္။ ဘဝတေလွ်ာက္ သူ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သမွ် အရာအားလံုးသည္ ခုခ်ိန္ေလာက္ အေရးပါ ခ်င္မွ ပါမည္။ သူ တည္ၿငိမ္ရမည္။

သူ တလွမ္းခ်င္း … သြားသည္။ သူ တေရြ႕ ေရြ႕ ထြက္ခြာဖို႔ ျပင္မည္…။ သူ ….. သူ…..။

ကမာၻေျမႀကီးေပၚကေန အစက္တစက္ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္။

အဲ့ဒီေန႔က ႏိုင္ငံေရးအခန္းက႑တြင္ အေရးပါေသာပုဂၢိဳလ္တဦးကို တကိုယ္တည္းဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခဲ့ ျခင္းအတြက္ “မာန္” ဆိုေသာ အသက္ ၃ဝ အရြယ္ လူရြယ္တေယာက္ကို ႀကိဳးမိန္႔ေပးခဲ့ေသာ ေန႔တေန႔ျဖစ္သည္။ သူထြက္ သြားေတာ့ ငိုသံမဲ့စြာျဖင့္….။

ထို႔အတူ ရယ္သံမဲ့စြာျဖင့္….။
++++

သူ အခန္းထဲ ဝင္လာစဥ္ သူ႔အေမက တျခား ေယာက်္ားတေယာက္ႏွင့္ ပူးကပ္ျပီး ထိုင္ေနရာက အနည္းငယ္ ခြာလိုက္တာကို မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္း အခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားရန္ ျပင္လိုက္သည္။

“မာန္….”

အေမ့အသံက သူ႔နာမည္ေခၚသည့္ အခ်ိန္ဆို အဲ့ဒီလိုပဲ မာေနတတ္တာ ထူးဆန္းသည့္ကိစၥေတာ့မဟုတ္။

“ေျပာ…”

ေနာက္လွည့္မၾကည့္ဘဲဆိုေတာ့ သူ႔အေမအသံက ပိုမာသြားသည္။ ေရခ်ဳိးစင္ေပၚတင္ထားသည့္ သူမလက္စြပ္တကြင္းကို သြားေဖ်ာပစ္လိုက္သည့္ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္ျပီး ခုထိ အစာေက်ေသးပံုမေပၚေသး။ သူကလည္း အစာမေက်ပါဘူး။ အျပင္မွာ စားလာသည္ေတြက အမ်ားသား။ အစားအေသာက္ေတြအျပင္ ဘီယာ ၇ ခြက္ေလာက္ပါ တီးလာေတာ့ လူကလည္း ေကာင္းေနျပီေလ။ အေမ တခြန္းေျပာရင္ သူ ႏွစ္ခြန္း ျပန္ေျပာသည္။ အေမ ႏွစ္ခြန္းေျပာရင္ သူ သံုးခြန္း ျပန္ေျပာသည္။ အေမ့ေဘးက ေယာက်္ားက ေဒါသတႀကီးထလာၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာကို လက္သီးႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ဆင့္ထိုးလိုက္မွ အေမေရာ သူ ေရာ အသံတိတ္သြားေတာ့သည္။ “မဆိုးပါဘူး။ ဘဲႀကီးက ပြဲထိန္းတတ္သားပဲ” ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မွ စီးက်လာေသာ ေသြးစေတြ ကို တခ်က္သုတ္ျပီး ခပ္ရြတ္ရြတ္ေျပာရင္း အခန္းတံခါးကို သူ ေစာင့္ပိတ္ပစ္လိုက္သည္။ အခန္းတံခါးပိတ္လိုက္ရံုျဖင့္ သူ႔ အာရံုေတြထဲ ဘယ္အရာမွဝင္မလာႏိုင္ေတာ့ရင္ ေကာင္းမည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ဒီအခန္းေလးထဲကေန သူ ထြက္ ရျပန္ဦးမည္။ အသက္ရွင္သန္မႈအတြက္ သူ႔တကိုယ္လံုးရွိ အေၾကာမ်ားၾကားထဲတြင္ အပူေကာင္မ်ား တရြရြ ေျပးလႊားေဆာ့ ကစားလွ်က္ရွိသည္။ ေန႔စဥ္ အပူေကာင္မ်ားအျပည့္ျဖင့္ အိပ္ယာက ျပန္ျပန္ႏိူးလာေစ့ခ်င္သူတဦးေတာ့ ရွိကို ရွိေနျပီ။ ဒီလိုနည္းျဖင့္ အိပ္စက္ျခင္းကို ေၾကာက္ရြံ႕လာေစရန္ တေယာက္ေယာက္က သူ႔ကို က်ိန္စာတိုက္ထားခဲ့ပံုရသည္။

ေဆာင္းေဘာက္ကို ဂိတ္ဆံုးအထိ ဖြင့္ခ်ပစ္လိုက္ေသာ သီခ်င္းသံမ်ား သူ႔အခန္းထဲမွ ဝုန္းဒိုင္းႀကဲၿပီးထြက္လာၾကသည္။ သူ႔ အေမႏွင့္ တစိမ္းေယာက်ၤားသည္ တေယာက္ခါးကိုတေယာက္ ခပ္တင္းတင္းဖက္ရင္း အေပၚထပ္က သူမ အိပ္ခန္းဆီသို႔ တက္သြားၾကေတာ့မည္။

ေနာက္ေန႔မနက္ သူ အခန္းထဲက ထြက္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ ထိုေယာက်္ားကို ေတြ႕ရေတာ့မည္မဟုတ္။ ရီေဝႏြမ္းလ်ေန ေသာ သူ႔အေမ၏ပံုရိပ္ကို ျမင္ေယာင္လို႔ ႀကိဳျပီး ေအာ္ဂလီဆန္ခ်င္လာသည့္အတြက္ သီခ်င္းသံေတြနဲ႔အတူ အားကုန္ေအာ္ ပစ္လိုက္သည္။

ေအာ္တာ အားရေတာ့ သီခ်င္းသံကို ပိတ္ပစ္လိုက္သည္။ သူ ေမာပန္းသြားခဲ့ၿပီ။

အသက္ရွင္ရက္ရွိျပီး ဘယ္ေတာ့မွျပန္မလာေတာ့ေသာအေဖ့ကို အိပ္မက္ထဲတြင္ ေဒါသတႀကီး သူေပါက္ကြဲစြာ ေျပာဆိုေနခဲ့ သည္။ အိပ္မက္ကလည္း ထံုးစံအတိုင္း။ အစီအစဥ္မက်ခဲ့ေသာ ဘဝ၏အေကြ႕အပတ္မ်ားၾကားတြင္ ဒဏ္ရာေပါင္း မ်ားစြာ ျဖင့္ သူ ေက်ာက္သားလို ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။

မရယ္မျပံဳး မ်က္ႏွာျဖင့္…။  ပံုမွန္မဟုတ္ေသာ မ်က္ဝန္းေတြျဖင့္….။ တဖက္တည္း တြန္႔တြန္႔ျပံဳးတတ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းပါး တစံု ျဖင့္….။
++++

ဒီလူႀကီးကို သူ ၾကည့္ေနတာၾကာၿပီ။ သတင္းေတြမွာလည္း မၾကာခဏ ပါတတ္တာေတြ႔ရသည္။ သူ႔အိတ္ကပ္ထဲက ဓာတ္ပံု တပံုကို ထုတ္ၾကည့္လိုက္ တီဗီြေပၚမွာေပၚလာသည့္ ဒီလူႀကီး၏ပံုကို ၾကည့္လိုက္ႏွင့္ သူ အလုပ္ရႈပ္ေနသည္။ ဘဲႀကီး၏ နာမည္ကလည္း သူ႔အိတ္ကပ္ထဲက ဓာတ္ပံုပိုင္ရွင္ အမ်ဳိးသားနာမည္ႏွင့္ အတူတူပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဓာတ္ပံုထဲက အမ်ဳိးသားသည္ သူ၏ ေမြးသဖခင္ ေက်းဇူးရွင္။ ရယ္ရတာက သူ႔ကို တစက္ကေလးေတာင္ မေကြၽးမေမြးလိုက္ရပါဘဲ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာသည့္ အမ်ဳိးသမီးတဦးခါးကိုဖက္ျပီး အိမ္ေပၚကဆင္းသြားသည့္ သူ႔ဖခင္။ ေက်းဇူဆိုတာ သူ႔ကို သုတ္ေကာင္တေကာင္အျဖစ္ ကမာၻေျမေပၚ စြန္႔ထုတ္ေပးခဲ့ေသာအျဖစ္ထက္ မပိုခဲ့။ သိပ္မုန္းစရာေကာင္းသည့္ လူႀကီး။ အဲ့ဒီလူႀကီးက အခုဆို ဒီႏိုင္ငံ၏ အစိုးရပိုင္းမွာ အေရးပါ အေရာက္ေရာက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္တဦးတဲ့။

“ခင္ဗ်ားႀကီးဘဝက ဂုဏ္ျဒပ္နဲ႔၊ အာဏာနဲ႔ၾသဇာနဲ႔ သိပ္ကို ျပီးျပည့္စံုေနသတဲ့လား….၊ ျပီးျပည့္စံုျခင္းဆိုတာ ဘယ္သူမွ မရႏိုင္ ဘူး ကိုယ့္လူ…..၊ မၾကာခင္…. ခင္ဗ်ားဆီက်ဳပ္လာခဲ့မယ္…. ခင္ဗ်ားမလိုခ်င္တဲ့ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔၊ ခင္ဗ်ားျပည့္စံုမႈေတြကို ဖ်က္ဆီး မယ့္သူေပါ့….”

“ဟား ဟား ဟား”

ေအးစက္ေတာင့္တင္းသည့္ ေလသံျဖင့္ အံႀကိတ္ကာေျပာရင္း တီဗြီထဲက ပုဂၢိဳလ္မ်က္ႏွာကို ေမာင္းခ်ဓားျဖင့္ေထာက္ရင္း သူ တဟားဟား ေအာ္ရယ္ေနေတာ့သည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာသည္ ေရခဲျပင္တမွ် မာေၾကာလို႔။ ဖခင္ဆိုသည့္ေဝါဟာရကို အေသ စက္ဆုတ္ေနပံုက အစဥ္အလာ ေလာကနီတိေတြအတြက္ေတာ့ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔စရာ……။

သူကိုယ္တိုင္ သတ္ခဲ့မိေသာ မိခင္၏ေသြးစက္ေတြကို လွ်ာျဖင့္ရက္ရင္း ရယ္ေနခဲ့စဥ္က တႀကိမ္…၊ ဖခင္၏ ေသြးစက္ေတြ ကိုဆာေလာင္မိရင္း ရယ္ေနခဲ့မိစဥ္က တႀကိမ္….။ သူ႔ေသြးတို႔က တိရစာၦန္တေကာင္၏ ေသြးတို႔ႏွင့္မျခား…. လည္ပတ္စီးဆင္း ပံု ဆန္းၾကယ္လွေတာ့သည္။
++++

ဥပေဒပညာရွင္တဦးႏွင့္ စိတ္က်န္းမာေရးဆရာဝန္တဦးတို႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္တခုစာ ၾကာခဲ့ျပီ။ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ပဲျဖစ္ေစ၊ အျခား ထူးျခားေသာအမႈအခင္းမ်ားရွိလာ၍ပဲျဖစ္ေစ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း၏ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ေဘာင္တခု ထဲကေန ေဘာင္အျပင္ဘက္အထိ ေဆြးေႏြးေလ့ရွိၾကသည္မွာလည္း ဆယ္စုႏွစ္တခုစာ ရွိခဲ့ျပီ။

အခုလည္း သတင္းစာ ေခါင္းႀကီးပိုင္းတြင္ ပါလာေသာ ႏိုင္ငံေတာ္အေရးႀကီးပုဂၢိဳလ္တဦးအား တဦးတည္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခဲ့သူ မာန္ ဟူသည့္ လူရြယ္တဦး၏ အေၾကာင္းအရာႏွင့္ပတ္သက္၍ သူတို႔ႏွစ္ဦး ေဆြးေႏြး ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔၏ ပကတိ အတြင္းစိတ္ထဲ၌လည္း လုပ္ႀကံ သတ္ျဖတ္ခံရေသာ ပုဂၢိဳလ္ အေပၚ ႏိုင္ငံေရးအရ ႏွစ္သက္ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိ။ ထို႔အတြက္ ယင္းလုပ္ႀကံမႈတြင္ ႀကိဳးမိန္႔ေပးခံခဲ့ရသူ မာန္ဘက္မွေန၍ အေၾကာင္းတရား တခုခုမ်ား ထြက္လာေလမလားဆိုသည့္ ပကတိဆႏၵျဖင့္ ေဆြးေႏြးေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းတရားတခုခုေပါ့။ ဒီအက်ဳိးတရားကို ျဖစ္ေပၚေစေသာ အဓိက အေၾကာင္းတရားက ဘာမ်ားလဲေပါ့။ လူေတြ ေဝဖန္ေနၾကသလို လုပ္ႀကံခံရေသာပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ မာန္ဟူေသာ လူငယ္တို႔ၾကားရွိ ပုဂိၢဳလ္ေရးဆိုင္ရာ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္မႈထက္ ပိုျပီးေတာ့မ်ားေပါ့…။

“သူ႔မွာ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ရွိမယ္လို႔ ခင္ဗ်ားထင္သလဲ”

“ဦးတည္ခ်က္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ဒီလုပ္ႀကံမႈအတြက္ ဘယ္လိုအက်ဳိးသက္ေရာက္မႈ … အဲဒါလား”

“အင္းေပါ့၊ က်ဳပ္သိရသေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလူက ႏိုင္ငံေရးသမားလည္း မဟုတ္ဘူး။ ျပီးေတာ့ ဘယ္လို အဖြဲ႕အစည္းမ်ဳိး နဲ႔မွလည္း ပတ္သက္မႈ ရွိမေနဘူးေလ။ သူ သတ္ခဲ့တယ္လို႔ ဝန္ခံတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတေယာက္တည္းရဲ႕ ပုဂၢလိကႏိုင္ငံေရး ခံစားခ်က္အရ ပုဂၢိဳလ္ေရး အမုန္းတရားမရွိဘဲ သတ္ခဲ့တယ္လို႔လည္း တရားရံုးမွာ ထြက္ဆိုတယ္။ ႀကိဳးမိန္႔ေပးတာကိုလည္း လံုးဝ ကန္႔ကြက္မႈမရွိဘဲ ေက်ေက်နပ္နပ္လက္ခံခဲ့တယ္။ သူ႔ေနာက္ေၾကာင္း ရာဇဝင္စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့လည္း လူငယ္ျပဳျပင္ ေရး သင္တန္းေက်ာင္းမွာ ငါးႏွစ္ေလာက္ေနခဲ့ဖူးတယ္တယ္ဆိုတဲ့ အေထာက္အထားတခုရွိတယ္။ အဲ့ဒါကလည္း သူ ၁၅ ႏွစ္အရြယ္မွာ သူ႔အေမအရင္းနဲ႔ သူ႔အေမရဲ႕ရည္းစားကို အိပ္ေနတုန္း ကတ္ေက်းနဲ႔ထိုးသတ္မႈနဲ႔ေလ….”

“က်ဳပ္ မွတ္သားဖူးသေလာက္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးဆိုင္ရာ လုပ္ၾကံမႈေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးရည္ရြယ္ခ်က္တခုအတြက္ တသီး ပုဂၢလ လူသားကို ဥပေဒအျပင္ဘက္ကေန ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ျခင္းရယ္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူရဲ႕ေက့စ္ကေတာ့ ႏိုင္ငံ ေရးရည္ရြယ္ခ်က္ထက္စာရင္ သူ႔ရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေစ့ေဆာ္မႈတခုေၾကာင့္ သတ္ျဖတ္ခဲ့တယ္လို႔ပဲ က်ဳပ္ေတာ့ထင္တယ္”

“ဘယ္လို…..”

ဥပေဒပညာရွင္က အံ့ၾသဟန္ျဖင့္ အာေမဋိတ္ျပဳသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ ခဏေတာ့ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ စိတ္ ေရာဂါကုဆရာဝန္က သက္ျပင္းတခ်က္ခ်လိုက္သည္။ သူဖတ္ဖူးသည့္စာမ်ားအရဆိုလွ်င္ တကိုယ္ေတာ္ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ႀကံ သူေတြဟာ စည္းအျပင္က လူေတြ ျဖစ္ေနတတ္ျပီး လူငယ္ဘဝ၏ စိတ္ဒဏ္သင့္မႈခံစားရျခင္းေတြကေန ဒီလိုလုပ္ႀကံမႈေတြဆီ အေျချပဳလာခဲ့သည္တဲ့။ လူမုန္းမ်ားေသာ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ပိုင္းတဦးကို လုပ္ႀကံျခင္းအားျဖင့္ မာန္ဟူေသာ လူငယ္ အတြက္ ဘယ္လိုအက်ဳိးေက်းဇူေတြ ရလာေလမလဲ။ သူ စဥ္းစားခဲ့သည္။ လူေတြအသိအမွတ္ျပဳမခံရသည့္ ခံစားခ်က္က အရာရာကို လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ရန္အတြက္ ႀကီးစြာေသာစြမ္းအားတခု ျဖစ္လာခဲ့သည္လား။

မာန္႔အတြက္ မိဘႏွစ္ပါးသည္ ႏွစ္သက္ဖြယ္လူသားမ်ား မဟုတ္ခဲ့သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထို႔အတူ မိဘႏွစ္ပါးအတြက္လည္း မာန္သည္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ လူသားတဦးမဟုတ္ခဲ့တာကလည္း ရင္နာဖြယ္ရာေတာ့ ေကာင္းလွသည္။

မိတ္ေဆြဥပေဒပညာရွင္ႏွင့္ စကားဆက္ေျပာစရာေတာ့ရွိသည္။ လုပ္ႀကံခံရသူ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ လုပ္ႀကံသူ မာန္ တို႔ႏွစ္ဦး၏ရုပ္သြင္သည္ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ေတာင္ ဆင္တူေနရသလဲဆိုတာ…..။

သူ ၾကံဳေတြ႔ေနရေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီးသည္ စိတ္ဒဏ္သင့္စရာ အေျခအေနတခုမွာ အဆက္မျပတ္ ေမ်ာလႊင့္လို႔ေန ေတာ့သည္။

ေရႊပိုးအိမ္ (ပဲခူး)
ဧၿပီ ၁၀၊ ၂၀၁၇