ႏိုင္ဝင္းသီ ● ခ်စ္ျခင္းဂယ္လာရီ
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၂၂၊ ၂၀၁
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၂၂၊ ၂၀၁
(တစ္)
အခ်စ္ဟူေသာ စကားလုံးကို သူ႔ဘဝထဲသို႔ ပထမဦးဆုံးဆြဲသြင္းခဲ့သူမွာ သူ၏ ဦးေလးေတာ္စပ္သူျဖစ္သည္။
ဦးေလးမွာ မိန္းမရိွပါသည္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္လည္းရိွသည္။ သူသတိျပဳမိသေလာက္ ဦးေလး၏မိန္းမသည္ စကားနည္းၿပီး အလြန္ေအးခ်မ္းသူျဖစ္သည္။ သူတို႔အိမ္ေထာင္သက္တမ္းတေလ်ွာက္ ဦးေလးမူးၿပီး ဆူဆူပူပူ ထလုပ္သည့္ရက္မ်ိဳးကလြဲ၍ သူတု႔ိလင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေအာ္ဟစ္ေပါက္ကြဲေနတာမ်ဳိးကို တႀကိမ္တခါမွ သူမႀကံဳခဲ့ဘူးပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ဦးေလးသည္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ေသာ သူ႔မိန္းမကိုပစ္ၿပီး ေနာက္မိန္းမတေယာက္ ယူသြားခဲ့ေလသည္။
" မိန္းမေတြဟာ သူတို႔ေယာက်္ားဘဝကိုရမွ အခ်စ္ဆိုတာ ေယာက်္ားေလးေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ
နားလည္လာမွာကြ"
အဲဒီေန႔တုန္းက ဦးေလး၏မ်က္လုံးမ်ားသည္ ခါတိုင္းျမင္ေတြ႔ေနက် မ်က္လုံးမ်ားလို ေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ
လွ်ဳိ႕ဝွက္မႈမ်ားျဖင့္ ေတာက္ပနက္႐ိႈင္းေနခဲ့သည္။
ဦေလး၏စကားလုံးေတြကို သူနားမလည္သလို ဦးေလး၏မ်က္လုံးေတြထဲက လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကိုလည္း သူ အဓိပၸါယ္မေဖာ္ တတ္ခဲ့ပါ။ ဦးေလးေနာက္ယူလိုက္ေသာ မိန္းကေလးက အရင္မိန္းမထက္ အသက္တဝက္ခန္႔ငယ္ရြယ္ၿပီး ေမာ္ဒယ္လ္တ ေယာက္ႏွင့္ ဆင္ဆင္တူမွန္းေတာ့ သူသတိျပဳမိခဲ့သည္။သို႔ေသာ္လည္း ဦးေလးသည္ ထိုမိန္းကေလးႏွင့္လည္း သုံးႏွစ္ခန္႔သာ ေပါင္းသင္းခဲ့ေလသည္။
" မထူးပါဘူးကြာ .. မိန္းမဆိုတာ မိန္းမပါပဲ။ ဘာမွ မထူးျခားပါဘူး" ဟု ျခဴသံပါေအာင္ညည္းညဴၿပီး ေတာရေက်ာင္းတေက်ာင္း မွာ ဘုန္းႀကီးဝတ္သြားခဲ့သည္။ သူ႔မိန္းမႏွစ္ေယာက္မွာသာ ပစၥည္းခန္းကိစၥအတြက္ တရားေတြ တေဘာင္ေတြျဖစ္ၿပီး က်န္ ရစ္ခဲ့ေလသည္။
မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး အခ်စ္ဆိုေသာစကားလုံးသည္ သူ႔ဘဝထဲကို ဘာအဆက္အစပ္မွမရိွပါဘဲႏွင့္ လြင့္ဝင္လာခဲ့
သည္။ အဲဒီတုန္းက သူ အလြန္ငယ္ပါေသးသည္။
(ႏွစ္)
အခ်စ္ဟူေသာ စကားလုံးႏွင့္ ဒုတိယအႀကိမ္ ပတ္သက္ရသည္မွာ ေနာက္ဆုံးႏွစ္စာေမးပြဲကို ေျဖဆိုရန္အတြက္ ၿမိဳ႕ျပသို႔ တက္လာခဲ့စဥ္ကျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တုန္းက ကုမၸဏီတခုမွာ အလုပ္လုပ္ၿပီး ျပင္ပေဘာ္ဒါေဆာင္တခုမွာ သူ ေနထိုင္ပါသည္။
ထိုေဘာ္ဒါေဆာင္မွာ ေနထိုင္ခဲ့စဥ္ကာလတေလွ်ာက္လုံး သူႏွင့္ ရင္းနီွးခင္မင္သူဟူ၍ ႏွစ္ေယာက္သာ ရိွသည္။ ပထမလူမွာ လိုင္းေပါင္းစုံကိုင္ေသာ ပြဲစားတေယာက္ျဖစ္ၿပီး ဒုတိယလူမွာ ဆင္ေျခဖုံးၿမိဳ႕ကေလးမ်ားသို႔ လွည့္လည္၍ မ်က္လွည့္ျပစား ေနေသာ မ်က္လွည့္ဆရာတေယာက္ျဖစ္သည္။
သူသတိျပဳမိသေလာက္ေတာ့ ပြဲစားမွာ လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ဖို႔ အၿမဲတမ္း ႏိုးၾကားလန္းဆန္းေနေသာ လ်ွာတေခ်ာင္းရိွသည္။ ေငြ စကၠဴမ်ားကို ခုန္ဟပ္ဖို႔ အၿမဲတမ္းအဆင္သင့္ျဖစ္ေနေသာ သားေရအိတ္မည္းတလုံးရိွသည္။ ႀကံရည္ဖန္ရည္အသင့္အတင့္ရိွ ေသာ ဦးေခါင္းတလုံးရိွသည္။ မိုးလင္းသည္ႏွင့္ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္လိုခြင္႐ိုက္ရပါမည္လည္းဟု ေခ်ာင္းေျမာင္းေနေသာ မ်က္ လုံးတစုံရိွသည္။ ထိုခန္းဝင္ပစၥည္းေတြႏွင့္ပဲ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာေကာင္းေသာ ရက္စြဲတခ်ိဳ႕ကို သူ ရွာေဖြေတြ႔ရိွလာခဲ့တာမဟုတ္လား။
လြန္ခဲ့သည့္ သုံးႏွစ္ခန္႔ကေတာ့ ႀကံရည္ဖန္ရည္အသင့္အတင့္ရိွေသာ သူ႔ဦးေခါင္းထဲမွ ထက္ျမက္မႈေတြ တခုၿပီးတခု ထြက္ က်လာခဲ့ေသာေၾကာင့္ ပြဲစား ေတာ္ေတာ္ေလးကို အဆင္ေျပခဲ့သည္။ ထိုရက္စြဲေတြတုန္းက ၿမိဳ႕ျပ၏ညေနခင္းမ်ားကို ရီေဝ ေပ်ာ္ေမာစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ႏိုင္႐ုံမက တိုက္ခန္းတခန္းႏွင့္ ဆလြန္းကားတစီးကိုပါ ပြဲစားဝယ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ပြဲစား သည္ လွပဆန္းၾကယ္ေသာ ေခတ္သစ္ေဘာဂေဗဒ ကႀကိဳးသစ္မ်ားကို ၾကာျမင့္စြာ မကႏိုင္ခဲ့ရွာပါ။ ေရာင္းမွား ဝယ္မွားခြင္ တခုတြင္ ႐ုန္းထြက္ျခင္းငွာ မည္သို႔မွ် မစြမ္းသာေသာေၾကာင့္ ဆိတ္ဖလူးပန္းရနံ႔ ေမႊးရီထုံယစ္ေသာေနရာတခုသို႔ မေမွ်ာ္လင့္ ဘဲႏွင့္ ေရာက္ခဲ့ရေလသည္။
ထိုကာလအတြင္း သူ အေသအခ်ာပိုင္ဆိုင္ခဲ့ေသာ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းေတြအားလုံးကို ပြဲစား ဆုံးရႈံးခဲ့သည္။ ကာႏွင့္တိုက္ခန္းကို
လည္း သူ ဆုံးရႈံးခဲ့ရသည္။ သူ ကိုးစားယုံၾကည္ခဲ့ေသာ မိတ္ေဆြေတြအားလုံးကိုလည္း သူ ဆုံးရႈံးခဲ့ရသည္။ ခိုင္မာေသာ ကတိကဝတ္ေတြကိုလည္း သူ ဆုံးရႈံးခဲ့ရသည္။ အဆိုးတကာ အဆိုးဆုံးမွာ ပြဲစားနယ္ပယ္တြင္ မတ္မတ္ခိုင္ခိုင္ စိုက္ထူထားခဲ့ ေသာ သူ၏အမည္နာမကို ဆုံးရႈံးသြားရျခင္းျဖစ္ေလသည္။
ဆုံးရႈံးမႈေပါင္းမ်ားစြာကို ခါးသက္စြာ ႀကံဳဆုံခဲ့ရေသာ ပြဲစား၏ဘဝမွာ နာက်င္စရာပင္ ေကာင္းေနေသးေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္
လည္း ထိုပြဲစား စိတ္ဓာတ္မက်ပါ။ အေမွာင္ထဲမွ ကြၽတ္လြတ္လာသည္ႏွင့္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာသူ က်င္လည္ခဲ့ေသာ ပြဲစားအဝန္း အဝိုင္းထဲကိုပဲ သူ ေျချပန္ခ်ခဲ့သည္။ သူ႔ဘဝေနမႈဟန္ပန္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြအျဖစ္ဆုံးနယ္ပယ္ဟာ ဒီနယ္ပယ္တခုပဲ ရိွ တာမဟုတ္လား။
တခါတခါေတာ့လည္း ၿမိဳ႕ျပ၏ ညခင္းထဲကို ေငးေငးရီရီၾကည့္ေနေသာ ပြဲစား၏မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာ နာက်ည္းမုန္းတီးမႈမ်ားျဖင့္
ေတာက္ပလာသည္ကို သူ ေတြ႔ခဲ့ဖူးပါသည္။ ပြဲစားကေတာ့ သူ႔ကိုေျပာခဲ့ဖူးသည္။
"ကိုယ့္ရဲ႕နံၾကားထဲကို ထိုးစိုက္မယ့္ဓားဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အေဝးႀကီးကမလာဘူးကြ။ ကိုယ္နဲ႔ အနီးကပ္ဆုံးေနရာကပဲ လာ ေလ့ရိွတာ"
မွားယြင္းခြင့္ အလြန္နည္းပါးေသာ မိုင္တိုင္အမွတ္သို႔ ေရာက္ရိွေနသူတဦး၏ ရင္ထဲကလာေသာ စကားျဖစ္ပါသည္။ သူ႔နံၾကား
ထဲကို စိုက္ဝင္တုန္ခါသြားေသာ ဓားကို ဘယ္ေသာအခါမွ ေမ့ေလ်ာ့သြားမွာ မဟုတ္သလို အဲဒီဓားကိုပဲ ျမည့္ေနေအာင္ေသြးၿပီး ထိုလူ႔ကို ျပန္လည္ထိုးစိုက္ရမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့ေသာညက ေအးစက္ေတာက္ပေနေသာ သူ႔မ်က္လုံးေတြကိုၾကည့္ၿပီး ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္သြားခဲ့ေသးသည္။
သူ႔ရဲ႕လုပ္ငန္းနယ္ပယ္ထဲမွာ မည္ကဲ့သို႔ေသာ နည္းဗ်ဴဟာမ်ိဳး ခင္းက်င္းျဖန္႔က်က္သည္မသိရေသာ္လည္း သူႏွင့္ဆက္ဆံရာ မွာေတာ့ ရိုးသားျဖဴစင္မႈကို ဆုပ္ကိုင္မိေသာေၾကာင့္ ထိုပြဲစားကိုေတာ့ သူ ခင္မင္မိသည္။
(သုံး)
မ်က္လွည့္ဆရာ၏ ဘဝေကာက္ေၾကာင္းကေတာ့ တဘာသာ။ ကနဦးက ေၾကးနီေရာင္ေတာက္ပေနေသာ အသားအေရာင္၊ ပါးလ်ပိန္သြယ္ေသာကိုယ္ခႏၶာအခ်ိဳးအဆက္၊ လိႈင္းထတြန္႔ေကြးေနေသာ ဆံပင္နက္နက္မ်ားႏွင့္ အေရာင္ရင့္ရင့္ရွပ္လက္ရွည္ မ်ားကို သပ္ရပ္စြာ ဝတ္ဆင္ေလ့ရိွေသာသူ႔ကို မ်က္လွည့္ဆရာတဦးျဖစ္လိမ့္မည္ဟူ၍ ဘယ္သူကမွ မထင္ခဲ့ပါ။ အ ေဆာင္မွ အေစာဆုံးထြက္ခြာသူျဖစ္ၿပီး အေဆာင္သို႔ေနာက္အက်ဆုံး ျပန္ေရာက္လာသူတဦးအျဖစ္ႏွင့္သာ သူတို႔အားလုံးက သူ႔ကို သိထားၾကပါသည္။
အေဆာင္မွ သူထြက္ခြာသြားတိုင္း အေတာ္အသင့္ႀကီးမားေသာ ခရီးေဆာင္အိတ္တလုံးကို လြယ္သြားတတ္သလို အေဆာင္ သို႔ျပန္လာတိုင္းလည္း ထိုအိတ္မည္းႀကီး ျပန္ပါလာတတ္သည္ကို သူတို႔အားလုံး သတိျပဳမိၾကသည္။ ထိုအိတ္က အနည္း ငယ္ ေလးပင္ပုံလည္း ရပါသည္။
သူနွင့္ ရင္းႏွီးခင္မင္သြားေတာ့မွ ထိုအိတ္ထဲတြင္ ဆာလာအိတ္ျဖင့္ ထုတ္ပိုးထားေသာ စပါးႀကီးေႁမြႏွစ္ေကာင္ ထည့္ထားမွန္း
သူတို႔သတိျပဳမိေတာ့သည္။ ဒါ့အျပင္ လူအရိုးေခါင္းခြံႏွစ္ခုကိုလည္း ေႁမြေတြႏွင့္ ေရာေႏွာၿပီး ထည့္ထားပါေသးသည္။ ထို အခါက်မွ သူ႔ကို မ်က္လွည့္ဆရာတေယာက္ျဖစ္ေနမွန္း သူတို႔ သိၾကပါေတာ့သည္။
"ေႁမြေတြပါတဲ့မ်က္လွည့္ဆရာကို ဘယ္လိုအေဆာင္မ်ိဳးက လက္ခံမွာလဲကြာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းတခုမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာပါေျပာၿပီး အေဆာင္မွာခပ္တည္တည္နဲ႔ ေနေနရတာကြ"
ကာယကံရွင္ေတာ့ ဘယ္လိုေနသည္မသိ။ သူႏွင့္ပြဲစားကေတာ့ လက္ေမာင္းလုံးခန္႔ရိွမည့္ စပါးႀကီးေႁမြႏွစ္ေကာင္ကို နိစၥဒူဝ
အသြားအျပန္ သယ္မ ေနရေသာ ပြဲစားကိုၾကည့္ၿပီး ေမာဟိုက္လာေလသည္။ ပြဲစားက ေခါင္းတရမ္းရမ္းႏွင့္ ...
"ခင္ဗ်ားဗ်ာ ...ဒီေႁမြႏွစ္ေကာင္နဲ႔ အရိုးေခါင္းႏွစ္လုံးကို တေနရာရာမွာ ထားခဲ့ဖို႔ေကာင္းတယ္။ အသြားသယ္ အျပန္သယ္နဲ႔
ခင္ဗ်ားကိုၾကည့္ရတာ ပင္ပန္းလိုက္တာဗ်ာ"
မ်က္လွည့္ဆရာက ေျခာက္ကပ္စြာၿပံဳးၿပီး...
"ကြၽန္ေတာ္ ပစၥည္းထားေနက်အိမ္ေတြက ဒီ့ျပင္ပစၥည္းေတြကို လက္ခံတယ္ဗ်။ ေႁမြႏွစ္ေကာင္နဲ႔ အရိုးေခါင္းက်ေတာ့ လက္ မခံေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း အသြားသယ္ အျပန္သယ္နဲ႔ အပင္ပန္းခံၿပီးသယ္ေနရတာေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္သူက အေလးခံၿပီး သယ္ခ်င္ပါ့မလဲ။ ကားစီး၊ ရထားစီးလို႔မ်ား ဒီေက်းဇူးရွင္ ႏွစ္ေကာင္နဲ႔ ဘယ္ေလာက္ဒုကၡေရာက္တယ္ေအာက္ေမ့လဲ"
ပြဲစားက လႈပ္စိလႈပ္စိျဖစ္ေနေသာ ဆာလာအိတ္ကိုၾကည့္၍ ပခုံးတခ်က္တြန္႔လိုက္ၿပီး ...
"ေဟ့လူရာ...အိတ္ကိုခ်ည္ထားတဲ့ႀကိဳးက ခိုင္ရဲ႕လားဗ်ာ။ ၾကည့္လည္းလုပ္ပါဦး။ ေတာ္ၾကာ ႀကိဳးေျပသြားလို႔ ခင္ဗ်ားေဘာ္ ဒါႏွစ္ေကာင္ထြက္လာရင္ တေဆာင္လုံး ေျပးေနရပါဦးမယ္ဗ်ာ"
"ႀကိဳးေျပသြားလို႔ မျဖစ္ဘူးသူငယ္ခ်င္းရ၊ ခိုင္ေအာင္ခ်ည္ထားရတယ္။ အရင္ေဘာ္ဒါေဆာင္မွာေနတုန္းက ႀကိဳးေျပၿပီး ထြက္သြားလို႔ ဒီအေဆာင္ကို ေျပာင္းလာခဲ့ရတာဗ်"
ဆာလာအိတ္ထဲမွ ေလွ်ာခနဲထြက္သြားသည့္ ေႁမြနွစ္ေကာင္၏ အေ႐ြ႕အလ်ားကိုစိတ္ကူးထဲမွာ ပုံေဖာ္ၾကည့္ၿပီး သူ႔ ေျခဖ်ား
လက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္သြားေလသည္။ သူသိခ်င္စိတ္ ျပင္းျပစြာႏွင့္ ...
"ဒါဆိုရင္ ဒီေႁမြေတြဟာ အျပင္ဘက္ကို ေရာက္သြားတာေပါ့ေနာ္"
မ်က္လွည့္ဆရာက အစီခံမပါေသာ စီးကရက္တလိပ္ကို မီးညိွ၍ အားရပါးရ ရိႈက္ဖြာလိုက္ၿပီး ...
"ဒါေပါ့ကြ...အိတ္ထဲက ထြက္သြားၿပီဆိုမွေတာ့ အျပင္ဘက္ကို ေရာက္သြားၿပီေပါ့ကြ"
"ဘယ္ေနရာေတြကို ေရာက္သြားလဲ"
မ်က္လွည့္ဆရာက စီးကရက္မီးခိုးေငြ႔မ်ားကို ဟူးခနဲ မႈတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး ...
"ဘယ္ေနရာ ေရာက္သြားတယ္ထင္လို႔လဲ။ တေကာင္က အေဆာင္ပိုင္ရွင္ မိန္းမႀကီးအိပ္တဲ့ အိပ္ရာေပၚ တက္ေခြေနတာကြ"
"ဟာ"
"မိန္းမႀကီးကြာ ေအာ္လိုက္တာမွ ငယ္သံကို ပါေနတာပဲ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ကြာ။ လန္႔ဖ်ပ္ၿပီး တခုခုျဖစ္မသြားတာ"
ပြဲစားက ဝိုင္းစက္အံၾသသြားေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ မ်က္လွည့္ဆရာကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး ...
"ေနာက္တေကာင္ကေရာ"
"ေနာက္တေကာင္က အေဆာင္နားက ဓမၼာရုံကို ေရာက္သြားတာဗ်။ ဓမၼာရုံမွာကလည္း တရားပြဲရိွေနေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမ
လဲဗ်ာ ဘုန္းႀကီးလည္း ထေျပး။ တရားနာေနတဲ့ ပရိသတ္ေတြလည္း ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ၿပီး ထေျပးရတာေပါ့။ ေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီညကစၿပီး ကြၽန္ေတာ္လည္း အေဆာင္က ဆင္းခဲ့ရတာပါပဲဗ်ာ။ ေနာက္တေန႔ေလးေတာင္ အကူးမခံေတာ့ဘူး။ ညတြင္း ခ်င္းကို ေမာင္းခ်လိုက္တာပါပဲ သူငယ္ခ်င္းတို႔ရာ"
သူတို႔အားလုံး ရယ္ေမာလိုက္ၾကပါသည္။
မ်က္လွည့္ဆရာႏွင့္မသိကြၽမ္းခင္က သူ႔ရဲ႕အသြင္သဏၭာန္ဟာ ေအးစက္စက္ႏိုင္လွေသာ္လည္း ခင္မင္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ဘဝဟာ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းလာပါသည္။
ပြဲစားကေတာ့ မ်က္လွည့္ဆရာကို ေရွ႕တည့္တည့္မွာထားၿပီး ေျပာခဲ့ဖူးသည္။
"ဒီလူက တြံေတးေတာႀကီးတန္းေတာင္ေရာက္ဖူးတဲ့လူ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ႏွင္းဖုံးေနတဲ့ ေရခဲေတာင္ထိပ္က သစ္ဥသစ္ဖုေတြ
ကို သက္စြန္႔ဆံဖ်ား တူးေဖာ္ၿပီး မိဘျပည္သူမ်ားရဲ႕ က်န္းမာေရးအတြက္ လာၿပီးေရာင္းခ်ေပးတာပါလို႔ ေျပာတဲ့လူကြ။ သူ ေျပာပုံ ဆိုပုံနဲ႔ သူပစ္သြင္းလိုက္တဲ့အလုံးေတြက ေတာ္ရုံလူမေျပာနဲ႔။ သူမ်ားမ်က္ခုံးေမြးေပၚ စၾကၤန္ေလွ်ာက္ေနတဲ့ ငါတို႔လို လူမ်ိဳးေတြေတာင္ ငိုင္ဆင္းသြားရတာကြ"
မ်က္လွည့္ဆရာ စိတ္ဆိုးပုံမရပါ။ သူ႔ရဲ႕ဝသီအတိုင္း ေငြ႔ေငြ႔ကေလး ျပဳံးၿပီး ...
"ဒါက ကြၽန္ေတာ္မို႔လို႔ ဒီေလာက္ေျပာနိုင္တာပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားသာ ကြၽန္ေတာ့္ေနရာမွာဆိုရင္ ဒီေဆးျမစ္ကို တေန႔ႏွစ္ႀကိမ္ ေသြးလူးေပးရင္ ေလျဖတ္ၿပီးလဲေနတဲ့ လူမမာေတာင္ ဆယ္ရက္အတြင္း ထထိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ခင္ဗ်ားေျပာမွာမို႔လား"
ပြဲစားဟာ စားပြဲကို လက္ဖဝါးနွင့္ ျဖန္းခနဲ ရိုက္လိုက္ၿပီး ...
"သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့ဗ်ာ။ေျပာမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေျပာတယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ခင္ဗ်ားေျပာသလို ဆယ္ရက္အတြင္း ထထိုင္မွာလို႔
ေတာ့ မေျပာဘူး။ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ ဆယ္ရက္က ရက္ရွည္ေနေသးတယ္။ က်ဳပ္ဆို သုံးရက္တည္းနဲ႔ ေငါက္ခနဲ ထထိုင္မွာလို႔ ေျပာမွာ"
အေၾကာင္းရင္း မသိေသးသည့္လူေတြဆိုလွ်င္ သူတို႔နွစ္ေယာက္၏ ျပဴးျပဴးၿပဲၿပဲ အမူအရာကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ေတြ ရႈပ္ေထြး သြားနိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔နွစ္ေယာက္ဟာ ဘာမွ မျဖစ္ပါ။ နယ္နိမိတ္ ကန္႔သတ္မထားေသာ သူတို႔နွစ္ေယာက္ ရဲ႕ဆက္ဆံေရးဟာ အၿမဲတမ္း ထိုအတိုင္းပဲရိွခဲ့သည္။
တခါတခါေတာ့လည္း ဘဝအခင္းအက်င္းနွင့္ စိတ္ဖြဲ႔စည္းပုံခ်င္း အနည္းငယ္မွ်ေလာက္ပင္တူညီမႈမရိွေသာ သူတို႔နွစ္ေယာက္ ၏ခ်စ္ခင္ရင္းနွီးမႈကို သူ ဘယ္လိုမွ နားမလည္နိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ သူတို႔နွစ္ေယာက္မွာ တူညီတာဆိုလို႔ တခုပဲရိွသည္။
မိန္းမမ်ားကို ခါးခါးသီးသီးမုန္းတီးရာတြင္ သြားတူေနျခင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။
မ်က္လွည့္ဆရာက "မိန္းမနဲ႔ေရွ႕ေနသာမရိွရင္ မဟာဘဒၵကမ႓ာႀကီးဟာ အေတာ့္ကို သာယာလွပလာမွာကြ" ဟု ႁမြက္ၾကားခဲ့ဖူး
သလို ပြဲစားကလည္း "ကမ႓ာေလာကႀကီးကိုစိမ္းလန္းစိုျပည္ေစခ်င္ရင္ မိန္းမနဲ႔ယင္ေကာင္ကို ျပတ္ျပတ္သားသား ေခ်မႈန္းေပး ရမယ္ကြ" ဟု ရဲရဲေတာက္ ၾသဝါဒ ေပးခဲ့ဖူးပါသည္။
သည္လို မိန္းမမုန္းတီးေရးဝါဒီေတြၾကားမွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ထိစမ္းပြတ္သပ္ဖို႔ရာ သူ႔အတြက္ အခြင့္အလမ္း သိပ္မရိွလွပါ။ မည္ကဲ့သို႔ေသာ ခံစားမႈမ်ိဳးကို ျဖစ္တည္စုဖြဲ႔ထားမွန္း သူ မသိေသာ္လည္း မိန္းမမ်ားကို မုန္းတီးသည့္ေနရာမွာေတာ့ နွစ္ ေယာက္စလုံးဟာ ခါးသီးတူးျခစ္ေနေအာင္ကို မုန္းတီးၾကေၾကာင္း သူ သတိျပဳမိသည္။
ၿမိဳ႕ျပညခင္းမ်ားမွာ သူတို႔အေဆာင္နွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရိွေသာ ရထားသံလမ္းေဘးက အရက္ဆိုင္ေလးမွာ ထိုင္လိုက္တိုင္း သူတို႔စကားဝိုင္းတြင္ မပါမျဖစ္ေသာအဓိကဘာသာရပ္မွာ မိန္းမမုန္းတီးေရးဘာသာရပ္ပင္ ျဖစ္သည္။ မိန္းမေတြ မေကာင္း ေၾကာင္းသာ ထိုင္ေျပာပါဟုဆိုလ်ွင္ ဒီလူေတြဟာ ခုနွစ္ရက္ခုနွစ္လီ ထမင္းမစားဟင္းမစားဘဲ ထိုင္ေျပာမည့္ လူေတြျဖစ္သည္။
အဲသည္လိုမ်ား တစိမ့္စိမ့္ႏွင့္ ေျပာေနရလ်ွင္ သူတို႔မ်က္လုံးေတြဟာ ၾကယ္ပြင့္ေတြလို တဖ်တ္ဖ်တ္ႏွင့္ ေတာက္ပေနတတ္ပါ
သည္။ မ်က္လွည့္ဆရာတြင္ ေခ်ာေမာလွပေသာ မိန္းမတေယာက္ ရိွခဲ့ဖူးၿပီး ထိုမိန္းမသည္ မ်က္လွည့္ဝိုင္းတြင္ ဘင္တီးေသာ သူ႔တပည့္တေယာက္ႏွင့္ လိုက္ေျပးသြားခဲ့ေၾကာင္း အေဆာင္ထဲမွာ သူ ၾကားခဲ့ဖူးသည္။
အလားတူပင္ ပြဲစားတြင္လည္း ဆယ္မာေဟးယက္စ္ႏွင့္တူေသာ မိန္းမခပ္ေခ်ာေခ်ာတေယာက္ရိွၿပီး ထိုမိန္းမသည္လည္း ပြဲစားထက္လက္ေရာေျခပါ ပိုၿပီးသြက္လက္ေသာ အျခားပြဲစားတေယာက္ႏွင့္ လိုက္ေျပးသြားခဲ့ေၾကာင္း သူၾကားခဲ့ဖူးပါသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာကိုယ့္မိန္းမေတြ ေနာက္ေယာက္်ားေနာက္လိုက္သြားရုံနဲ႔ တကမ႓ာလုံးက မိန္းမေတြအေပၚ သိမ္းႀကံဳးမုန္းတီး ေနတာကေတာ့ မေကာင္းလွပါဘူး။
သည္လိုနွင့္ပဲ လေရာင္ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာ ၿမိဳ႕ျပညမ်ားကို တညၿပီးတည ေအးစက္ေလးကန္စြာႏွင့္ သူ ျဖတ္သန္းလာ ခဲ့ရသည္။ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေျဖဆိုၿပီး၍ ခြင့္ဆယ္ရက္ယူၿပီး နယ္ကို ေခတၱျပန္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး သူ႔ကို သေဘၤာဆိပ္ သို႔ လိုက္ပို႔ၾကပါသည္။
ခြင့္ရက္ကုန္ဆုံး၍ အေဆာင္ကို သူျပန္ေရာက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ ယုံၾကည္ႏိုင္စရာမရိွေသာ သတင္းတပုဒ္ကို အံ့ၾသတုန္လႈပ္စြာ
သူ ၾကားရေတာ့သည္။ ေပါင္တံရွည္ရွည္မုဆိုးမတေယာက္ႏွင့္ ပြဲစားယူလိုက္ေသာ သတင္းျဖစ္သည္။ ထိုသတင္းကို ၾကား ၾကားခ်င္း မ်က္လွည့္ဆရာသည္ အရက္ကို လူမွန္းသူမွန္းမသိေအာင္ေသာက္ၿပီး တညလုံး ေအာ္ဟစ္ေနခဲ့သည္ဟု အ ေဆာင္ကလူေတြ ေျပာျပ၍ သူသိခဲ့ရသည္။
သူ အေဆာင္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ မိန္းမယူသြားေသာ ပြဲစားေရာ၊ အေဆာင္ေျပာင္းသြားေသာ မ်က္လွည့္ဆရာပါ အေဆာင္ မွာမရိွေတာ့ပါ။ အေဆာင္မွဴးထံမွာ သူတို႔ေနထိုင္သည့္ လိပ္စာေပးသြားခဲ့ေသာ္လည္း သူတို႔ဆီကို သူ မသြားျဖစ္ပါ။
ေနာက္ႏွစ္လေလာက္ေနေတာ့ မိန္းမဆိုလ်ွင္ အသံပင္မၾကားခ်င္ေသာ မ်က္လွည့္ဆရာ၏ ေနာက္ဆက္တြဲသတင္းကို သူ ၾကားရျပန္သည္။
ကေလးသုံးေယာက္ပါေသာ ႏွစ္ခုလပ္ ႏွစ္လင္ကြာ မိန္းမတေယာက္ႏွင့္ မ်က္လွည့္ဆရာယူလိုက္ေသာသတင္းျဖစ္သည္။ ထိုသတင္းကို ၾကားသိစဥ္ကာလက သူတို႔အေဆာင္ကလူေတြအားလုံး မီးကိုစတင္ေတြ႔ရိွခဲ့ေသာ ကမ႓ာဦးလူသားမ်ားလို တ အံ့တၾသျဖစ္ကုန္ၾကေၾကာင္း သူေတြ႔ရိွရပါသည္။
သူကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႔ခဲ့လ်ွင္ အခ်စ္ကို သူတို႔က ရွာေဖြေတြ႔ရိွသြားတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ အခ်စ္က သူတို႔ကို ရွာေဖြေတြ႔ရိွသြားတာလား ေမးျမန္းဖို႔ စိတ္ကူးထားလိုက္သည္။ ။
ႏိုင္ဝင္းသီ
Comments