ခ်စ္တိုးႏြယ္- ၿမိဳ႕ရဲ႕လမ္း

ၿမိဳ႕ရဲ႕လမ္း

ခ်စ္တိုးႏြယ္

(မိုးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၉၊ ၂၀၁၇ 

 

မုဆုိးကမ်ားၿပီး
သား​ေကာင္​က နည္​းလြန္​းလွ
ကုိယ္​့လူလည္​း အ႐ုိးတျခားအသားတျခား
​ေမ်ွာ္​စင္​​ေပၚက ျပဳတ္​က်ခဲ့တာပဲ မဟုတ္​လား။

အထပ္​ျမင္​့ျမင္​့
အဆင္​့နိမ္​့နိမ္​့ ဝပ္​က်င္​းက
ငါ့မွာလည္​းအ​ေရး​ေပၚထြက္​​ေပါက္​နဲ႔
ဆုိက္​​ေရာက္​လာမယ္​့အ​ေႏြးဓာတ္​ကလည္​း
​ေကြ႔​ေကာက္​႐ွည္​လ်ွား ​ေလွကားထစ္​​ေတြက
ဝပ္​အားကုိတထစ္​ခ်င္​းစုပ္​ယူလုိ႔
အႏၱရာယ္​ၾကဳံတဲ့ ယုန္​တစ္​​ေကာင္​လုိ
တုန္​ယင္​​ေနတဲ့ သန္​း​ေခါင္​​ေက်ာ္​ရင္​
အစာအိမ္​က
လမ္​း​ေပၚႏွင္​ခ်လုိက္​တာပဲ မဟုတ္​လား။

ၿမိဳ႕လမ္​းကုိ​ေတာမကြၽမ္​း​ေတာ့
ပတ္​စီးၿပီးခရီး႐ွည္​ခဲ့ရ
ဘာသာစကားတူ​ေပမယ္​့
​ေလသံမတူတဲ့ အကြာအ​ေဝး
​ေသြးထားတဲ့အနာဂတ္​ကုိ ​ေနာက္​ျပန္​စမ္​း
လမ္​း​ေလ်ာက္​ရင္​းသီခ်င္​းဆုိရတာပဲ မဟုတ္​လား။

တာ႐ုိးကကြၽဲဆုိၿပီး
ကုိယ္​့ဆြဲဖဲကုိယ္​ဆဲမိတဲ့အခါ
ကုိယ္​့ဒဏ္​ရာကုိယ္​ျပန္​စဥ္​းစား
ဆံပင္​​ေတြ ​ေလထဲလြင္​့လုိ႔
နယ္​ၿမိဳ႕​ေလးရဲ႕ ​ေမ်ွာ္​စင္​ထိပ္​ဖ်ားမွာ
ရင္​ခုန္​သံက
ရန္​ကုန္​လုိ႔ျမည္​ခဲ့တာပဲ မဟုတ္​လား။