ေမာင္ေမာင္စုိး ● ႏွင္းဆီနီနီ အိပ္မက္မ်ား - အပိုင္း (၄ဝ)

ေမာင္ေမာင္စုိး  ● ႏွင္းဆီနီနီ အိပ္မက္မ်ား - အပိုင္း (၄ဝ)
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၇


● ေကာက္ကြတ္သင္တန္းေက်ာင္းတြင္း တာဝန္ခြဲေဝမႈမ်ား
တကယ္တမ္းအားျဖင့္ ရွမ္းျပည္နယ္ႏွင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္ရွိ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕မ်ားမွာ အခ်ဳိ႕သားေရးရည္မွန္းခ်က္မ်ားႏွင့္ တိုက္ပြဲဝင္ေနၾကေသာတိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ဖြဲ႕တပ္ဖြဲ႕မ်ားသာျဖစ္သည္။ မိမိတိုင္းရင္းသားလူခ်ဳိ႕ကိုသာ ကိုယ္စားျပဳ ၾကသည္။ CPB တခုတည္းသာလူတန္းစား အလံလႊင့္၍ တျပည္လုံးလကၡဏာေဆာင္သည့္ ပါတီရွိသည္။ ျပည္မရွိ လက္ဝဲအႏြယ္မ်ား ဒီမိုကရက္မ်ား၏ ေထာက္ခံမႈ ရထားသည္။

ဘာသာေရးကိုင္းရႈိ င္း၍ အခ်ဳိ႕သားေရးအလံလႊင့္ထားေသာ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕မ်ားအေနႏွင့္ ကြန္ျမဴ နစ္ဝါဒကို လက္ခံရန္ခက္ခဲေပသည္။ သုိ႔ေသာ္ CPB ႏွင့္မဟာမိတ္ဖြဲ႕ျခင္း၌ အျခားသေဘာတူခ်က္တခုအျဖစ္ လက္နက္ခဲယမ္းေထာက္ပ့ံရန္ဟူသည့္ အခ်က္ပါရွိေပရာ လက္နက္ခဲယမ္း ရရွိရန္ ခက္ခဲေနသည့္ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္မ်ားအတြက္ CPB ႏွင့္ပူးေပါင္းရန္ အေရးပါေသာအခ်က္ျဖစ္သည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္မွ ထိုင္းနယ္စပ္ထိ အသြားအျပန္ လန႔ဲခ်ီ သြားေရာက္၍ လက္နက္ခဲယမ္းသယ္ေနရသည့္KIA အတြက္ အေရးပါေသာ ထြက္ေပါက္ျဖစ္ခ့ဲသည္။

CPB အေနႏွင့္ ထိုအခြင့္လမ္းေကာင္းအား အမိအရ ဆုပ္ကိုင္၍KIA အား ျပည္ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရး သေဘာတရားအားပုိ႔ခ် ရန္ အခြင့္အေရးရယူခ့ဲသည္ဟု ဆိုႏုိင္သည္။

ေကာက္ကြတ္သင္တန္းေက်ာင္း၌ အဓိက သင္တန္းပုိ႔ခ် သူမွာ စိုင္းေအာင္ဝင္းျဖစ္သည္။ မုံလုံေက်ာင္း ေက်ာင္းအုပ္ ဗိုလ္သန္းေရႊျပဳ စုေသာျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ စာတမ္းမ်ားကို ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြးသည္။ စိုင္းေအာင္ဝင္း၏ ပုိ႔ခ် ခ်က္မ်ားအား ေကာ္မတီဝင္တဦးျဖစ္သူ ရဲေဘာေဇာ္တူး ကခ်င္လိုဘာသာျပန္ေပးရသည္။ တနလၤာေန႔၌ တပ္ရင္းတခုလုံးစုစည္း၍ စိုင္းေအာင္ဝင္းက ပုိ႔ခ် ခ်က္တခုစတင္ပုိ႔ခ် သည္။ အဂၤါမွၾကာသာပေတးအထိ ရဲေဘာေဇာ္တူးအပါ သင္တန္းဆရာမ်ားက တပ္စုတပ္ခြဲအလိုက္ အုပ္စုခြဲ၍ ျပန္ရွင္းလင္းေဆြးေႏြးၾကသည္။ သင္တန္း သားမ်ားကလည္း အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ေသာၾကာေန႔တြင္ အားလုံးျပန္လည္စုစည္း၍ စိုင္းေအာင္ဝင္းက တပတ္စာေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားကို ျပန္လည္သုံးသပ္နိဂံုးခ် ဳပ္ျပဳ လုပ္သည္။

တနလၤာမွ ေသာၾကာအထိ ေန႔စဥ္နံနက္ပိုင္းႏွင့္ စေနေန႔သည္ စစ္သင္တန္းအခ်ိန္မ်ားျဖစ္ၿပီး တနဂၤေနြေန႔ကေတာ့ အားလပ္ရက္ေန႔ျဖစ္သည္။ စိုင္းေအာင္ဝင္းလက္ေအာက္၌ ႏုိင္ငံေရးသင္တန္းမ်ားကို ရဲေဘာ္ေဇာ္တူးက ေခါင္းေဆာင္ၿပီး စစ္သင္မ်ားကို ရဲေဘာ္ခ်ီလတန္က ေခါင္းေဆာင္သည္။ လက္ေထာက္ သင္တန္းဆရာမ်ားကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးေရာ စစ္ေရးပါ သင္တန္းနည္းျပမ်ားအျဖစ္ေဆာင္ရြက္ရသည္။

KIA ကိုနည္းျပရမည့္ သင္တန္းနည္းျပဆရာမ်ားကို ေဒသခံကခ်င္ရဲေဘာ္မ်ားထဲမွ ေရြးခ်ယ္ထားသည္။ ၁၉၇၅ ေအာက္တိုဘာလတြင္ ျပဳ လုပ္သည့္ အေရွ့ေျမာက္စစ္ေဒသ၏ ၇၅၁ဝ စီမံကိန္းအတြင္း ကြတ္ခိုင္ခ႐ုိင္ ခ႐ုိင္တပ္အား တပ္ရင္း ၃ ရင္းပါ တပ္မဟာ ၆ဝဝ အျဖစ္ ဖြဲ႕စည္းခ့ဲသည္။ ထိုတပ္တြင္ ကြတ္ခိုင္ခ႐ုိင္အတြင္းရွိ ေဒသခံ ကခ်င္ ရွမ္း ပေလာင္ တ႐ုတ္မ်ားပါဝင္ခ့ဲသည္။ သုိ႔ေသာ္ တပ္သားစုေဆာင္းသည့္ပုံစံမွာ တအိမ္တေယာက္ စစ္ထဲမဝင္မေနရ စစ္မႈ ထမ္းစနစ္ကို က်င့္သုံးသည္ျဖစ္ရာ တပ္သားအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ တပ္ထဲတြင္မေနခ်င္ၾက။ လယ္လုပ္ငန္းစခ်ိန္ ေတာင္ယာခုတ္ စပါးရိတ္ခ်ိန္တုိ႔တြင္ အိမ္သုိ႔မျဖစ္မေနျပန္လိုၾကသည္ျဖစ္ရာ တပ္ဖြဲ႕ မတည္ျငိမ္သက့ဲသုိ႔ လူအင္အားလည္း တစတစ ေလ်ာ့နည္းလာသည္။

ထိုသုိ႔ေသာအေျခအေနေအာက္တြင္ ကြတ္ခိုင္ခ႐ုိင္ တပ္မဟာ ၆ဝဝကိုဖ်က္၍ ရင္း ၆ဝ၁ တရင္းသာျပန္လည္ဖြဲ႕စည္း၍ တပ္ခြဲတခြဲအား KIA တပ္ေပါင္းစုသင္တန္းေက်ာင္း လုံျခံဳ ေရးတပ္ခြဲအျဖစ္၎ အဆင့္ဆင့္ေကဒါမ်ားအား သင္တန္းဆရာမ်ား အျဖစ္၎ ပုိ႔ေပးခ့ဲသည္။ အထူးသျဖင့္သင္တန္းဆရာမ်ားအျဖစ္ ကခ်င္ရဲေဘာ္မ်ားကို ေရြးခ်ယ္ၿပီး KIA အားသင္တန္းေပး ရန္ျပင္ဆင္ခ့ဲသည္။

စိုင္းေအာင္ဝင္း၏ လက္ေအာက္ရွိ သင္တန္းဆရာမ်ားအနက္ ရဲေဘာ္ေဇာ္တူး ႏွင့္ ရဲေဘည္ခ်ီလတန္တုိ႔မွာ တပ္မဟာအဆင့္ေကဒါမ်ားျဖစ္သည္။ရဲေဘာ္ေဇာ္တူးက ယခင္ဗိုလ္ေနာ္ဆိုင္းတပ္မွျဖစ္ၿပီး ရဲေဘာ္ခ်ီလတန္ကေတာ့တ႐ုတ္ျပည္မွ ကခ်င္ခ်ဳိ႕ ႏြယ္စုဝင္ အဇီးတေယာက္ျဖစ္သည္။ က်န္သူမ်ားကေတာ့ ေဒသခံမ်ားျဖစ္သည္။ တပ္ရင္းအဆင့္ျဖစ္သည့္ ရဲေဘာ္မရန္ကမ္၊တပ္ခြဲအဆင့္ေကဒါမ်ားျဖစ္သည့္ ရဲေဘာ္ေဇာ္ဂမ္ (မုန္းယား) ရဲေဘာ္မာေရာ္ (နမ္ဆူ) တပ္စု တပ္စိတ္မွဴ းမ်ားျဖစ္ခ့ဲၾကသည့္ ရဲေဘာ္လေတာင္ (မိုင္ဖန္) ရဲေဘာ္အင္ခြန္ေနာ္ဂ်ာ (မုန္းေပၚေစ်းရြာ) ရဲေဘာ္လတန္ (ေဖါင္းဆိုင္) ရဲေဘာ္မာမြန္း (ယခု မုန္းေပၚ အစိုးရ ပသစ) စသည့္ ကခ်င္ရဲေဘာ္မ်ားျဖစ္သည္။

ခက္ခဲသည္မွာမိမိတုိ႔ဘက္မွ ေဒသခံကခ်င္ရဲေဘာ္မ်ားမွာတပ္တြင္းအေတြ႕ အၾကံဳ ရွိၾကေသာ္လည္း သင္တန္းဆရာမ်ားအျဖစ္ေလ့က်င့္ထားျခင္းမရွိေပ။မိမိတုိ႔ CPB ဘက္မွလိုအပ္ခ်က္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ျပင္ သင္တန္းဆရာအမ်ားစုသည္ KIA အားေပး ေသာ ႏုိင္ငံေရးသင္တန္းတြင္ အစုအဖြဲ႕အလိုက္ ရွင္းလင္းေျပာၾကားရသူမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း ၎တုိ႔ကိုယ္တိုင္ ႏုိင္ငံေရး သင္တန္း တက္ခ့ဲဘူးၾကျခင္းမရွိေပ။ သုိ႔ေသာ္ CPB တပ္ဖြဲ႕တြင္း ပါတီေကာ္မတီ ပါတီ ကလပ္စည္းအစည္းအေဝးမ်ား၊ တပ္စိတ္ တပ္စု တပ္ခြဲ တပ္ရင္း တပ္မဟာအလိုက္ နိဂံုးခ်ဳပ္အစည္းအေဝးမ်ား အေတြ႕အၾကံဳမ်ား ရွိၾကသည္ျဖစ္ရာ ထိုအေတြ႕အၾကံဳ မ်ားအေျခခံေပၚက သင္တန္းဆရာမ်ားလည္း ႐ုန္းကန္ခဲ့ၾကရေပသည္။

တကယ္ေတာ့ သင္တန္းေက်ာင္းအတြက္ အခရာမွာ KIA တပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ားအားသင္တန္းေပးျခင္းျဖစ္၍ မိမိတုိ႔ဖက္အေနႏွင့္ဆိုရ လ်င္ စိုင္းေအာင္ဝင္းႏွင့္ သင္တန္းဆရာမ်ားသည္ အဓိကက်သူမ်ားျဖစ္သည္။ က်န္သည့္ ရိကၡာ အပါ ေထာက္ပ့ံေရး လုံျခံဳ ေရးႏွင့္ ေဆးအဖြဲ႕တုိ႔မွာ ဝိုင္းဝန္းပ့ံပုိ႔သူမ်ားျဖစ္ၾက သည္။ ေဆးအဖြဲ႕တြင္ ေကာ္မတီဝင္ ဆရာဝန္ရဲေဘာ္ခမ္းသာ (ဗိုလ္ေနာ္ဆိုင္းတပ္ဖြဲ႕ဝင္ေဟာင္း) ႏွင့္ မုန္းကိုးေဒသခံ ရဲေဘာ္မာတူးႏွင့္ရဲေဘာ္မာထုတုိ႔လင္မယား သူနာျပဳ ရဲေဘာ္မ မ်ားပါဝင္ၾကၿပီး ေန႔စဥ္ေဆးခန္းဖြင့္ေပးထားရၿပီး မိမိတုိ႔ရဲေဘာ္မ်ားေရာ KIA တပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ားကိုပါ ၾကည့္ရႈ ကုသေပးၾကရ သည္။ ျပင္းထန္သည့္ KIA တပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ားကို ေဆးခန္းနွင့္တြဲရက္ ယာယီေဆးကုေဆာင္တြင္ တင္၍ ကုသေပးၾကရသည္။ လုံျခံဳ ေရးတာဝန္ခံ ရဲေဘာ္ဖိုးခ်ဳိ (စစ္ခြၽမ္းရဲေဘာ္ေဟာင္း) ၏ လက္ေအာက္တြင္ တပ္စုမွဴး ပေလာင္ရဲေဘာ္အိုက္ ႏွင့္ တပ္စုတစုရွိၿပီး ေန႔စဥ္ ၂၄ နာရိီ ကင္းတာဝန္ႏွင့္ လုံျခံဳ ေရးတာဝန္မ်ားကို ယူၾကရသည္။

မိမိတာဝန္ယူရသည့္ ေထာက္ပ့ံေရးဌာနကေတာ့ ေကာ္မတီဝင္ ဦးျမရင္လက္ေအာက္တြင္ရွိသည္။ ရိကၡာႏွင့္ပတ္သက္၍ မိမိတပ္ဖြဲ႕ဝင္မ် ားရိကၡာရံုႏွင့္ KIA သင္တန္းမ်ားရိကၡာရံုဟူ၍ ႏွစ္ခုခြဲထားသည္။ ရိကၡာရံုတခုစီအတက္ရိကၡာမွဴး တ ေယာက္ စီတာဝန္ယူသည္။ မိမိတပ္ဖြဲ႕ရိကၡာရံုက လူအင္အား ၁ဝဝေအာက္တြင္သာရွိ၍ ရိကၡာမွဴးကပင္ ရိကၡာဝယ္ယူၿပီး ေန႔စဥ္ ဟင္းလ်ာကိုစီစဥ္သည္။ KIA ရိကၡာရံုက လူမ်ားသျဖင့္ ရိကၡာမွဴးအျပင္ ရိကၡာထိမ္းသိမ္း၍ေန႔စဥ္ဟင္းလ်ာ စီစဥ္သူထပ္ ထားရသည္။ ထုိ႔ျပင္ လက္နက္ခဲယမ္းဂိုေဒါင္ႏွင့္ ယူနီေဖါင္းဝတ္စုံမ်ား ဂိုေဒါင္မ်ားအတြက္ ဂိုေဒါင္တာဝန္ခံမ်ား ထားရွိရသည္။ လက္နက္ခဲယမ္းက မိမိတပ္ဖြဲ႕အတြက္ သိပ္မလိုအပ္ေပ။ေနာက္တန္းျဖစ္ေန၍ ပစ္ရန္ခတ္ရန္မလိုအပ္။ KIA သင္တန္း သားမ်ားအတြက္ ေလ့က်င့္ေရးသုံးခ်ဳိ႕သုံးက် ည္၊ လက္ပစ္ဗံုး၊ ဘဇူကာက်ည္ႏွင့္ေမာ္တာက်ည္ဆံမ်ား လိုအပ္သည္။

တကယ္တမ္းဆိုလ်င္ အေရွ႕ေျမာက္ CPB သည္ ထိုစဥ္က တ႐ုတ္ CPC၏ေထာက္ပ့ံမႈႏွင့္ ဘ႑ာအင္အားလည္းေတာင့္ တင္းသည္။ လူသူလည္းအင္အားလည္းေတာင့္တင္းသည္။ သင္တန္းေက်ာင္းဖြင့္လွစ္ေရးအတြက္ KIA ႏွင့္ သေဘာတူညီ ခ်က္ ယူထားသည္မွာလည္း ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ ႏွစ္လည္ကထဲက ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သင္တန္းေက်ာင္းဖြင့္ လွစ္ေရးအတြက္ ျပင္ဆင္မႈကေတာ့ အေတာ္ေလးလိုအပ္ခ်က္မ်ားလွသည္။ သင္တန္းအတြက္ လိုအပ္သည့္အေဆာင္မ်ားေဆာက္လုပ္ရာ တြင္ ဖြင့္လွစ္အခ်ိန္မွီ မၿပီးစီးေပ။ နမ့္ခမ္းခ႐ုိင္ပါတီေကာ္မတီ၏ အကူအညီႏွင့္ ေဒသခံရွမ္းလူထုက အေတာ္ေလး ဝိုင္းဝန္းခ့ဲ ရသည္။ သင္တန္းစဖြင့္သည္အထိ KIA အတြက္ အေဆာင္မ်ားသာ ဦးစားေပးေဆာက္ၿပီးသည္။ မိမိဘက္က အေဆာင္မ်ားက သင္တန္းစခ်ိန္ ေဆာက္လုပ္ေနရဆဲျဖစ္သည္။ သင္တန္းေက်ာင္းအတြက္ လိုအပ္သည့္ ေကဒါရဲေဘာ္မ်ား စုစည္းတာဝန္ ေပးမႈကလည္း မျပည့္စုံ ။ သင္တန္းေက်ာင္းစဖြင့္ေနေသာ္လည္း မိမိဘက္က တာဝန္ယူရမည့္သူမ်ား လိုအပ္ေနဆဲျဖစ္သည္။

အလိုအပ္ဆံုးမွာ သင္တန္းဆရာမ်ားစုစည္းမႈ ျဖစ္သည္။ သင္တန္းစသည္အထိ သင္တန္းဆရာမ်ား မစုံႏိုင္ေသး။ ထုိ႔ျပင္ ထိုသင္တန္းဆရာမ်ားကို စုစည္း၍ မည္သည့္သင္တန္းကို မည္သုိ႔ေပးမည္ဆိုသည့္ စုစည္းပုိ႔ခ် ႏုိင္ျခင္းမရွိေပ။ စစ္သင္တန္းႏွင့္ပတ္သက္၍ စနစ္ဇယားဆြဲမထားႏုိင္။ ရဲေဘာခ်ီလတန္ လက္တန္းေရးဆြဲထားသည့္အတိုင္း သင္တန္းပုိ႔ခ် ေနရသည္။ ႏုိင္ငံ ေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ၾကိဳ ၍ ျပက္မထားႏုိင္ခ့ဲ့။ တဖက္က KIA အား သင္တန္းေက်ာင္းဖြင့္ရင္း တဖက္ကလည္း မိမိသင္တန္းဆရာမ်ားအား သင္တန္းေပးေနရသည္။ သင္တန္းဆရာအျဖစ္ တာဝန္ယူၾကသည့္ ေကဒါ ရဲေဘာ္မ်ားမွာလည္း တပ္အေတြ႕အၾကံဳ ရွိေသာ္လည္း သင္တန္းေပးသည့္ အေတြ႕အၾကံဳ မရွိၾက။ သုိ႔ႏွင့္ KIA သင္တန္း ပထမပတ္တြင္ မိမိတုိ႔ CPB ဘက္တာဝန္ယူသူမ်ားၾကား အေတာ္ေလး လုံးလည္ျခာလည္ လိုက္ေနသည္ဟုဆိုရပါမည္။

မိမိတုိ႔ KIA ရိကၡာရံုဖက္မွာလည္း အိုးနင္းခြက္နင္းျဖစ္ေနဆဲ။ ခ်က္ျပဳတ္ေရးတာဝန္ယူထားသည့္ ေဒသခံတိုင္းရင္း သူရဲ ေဘာ္မမ်ားမွာ လူမွန္းသိတတ္စကထဲက ေတာင္ယာဆင္း လယ္ထဲဆင္း မနက္ေစာေစာထ၍ စပါးေထာင္း ထမင္းဟင္းခ်က္ စသျဖင့္ လုပ္ကိုင္လာၾကသူမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရးသည္ သုမတုိ႔အတြက္ မခက္လွဟုဆိုႏုိင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ လက္ေတြ႕တြင္ အခက္အခဲမ်ားစြာရွိေနသည္။ သူမတုိ႔အိမ္တြင္ခ်က္ရသည္က မိသားစု ေလးငါးဆယ္ေယာက္စာသာ ျဖစ္သည္။ ဟင္းခ်က္သည္ကလည္း သုမတုိ႔လူမ် ဳိးအလိုက္ ကခ်င္/ရွမ္း/တ႐ုတ္ ဓေလ့အလိုက္ ခ်က္ျပဳ တ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ယခု KIA ရိကၡာရံုတြင္ ခ်က္ရသည္က လူ ၃၅ဝ ေက်ာ္စာ အိုးႀကီးခ်က္ျဖစ္သည္။ ေန႔စဥ္ မနက္/ည အလွဴ ေကြၽးသလို ခ်က္ရ သည္ျဖစ္ရာ သူမတုိ႔ႏွင့္ အကြၽမ္းမဝင္။ ဟင္းလ်ာကလည္း အမ်ားစာ စီစဥ္ရ၍ သူမတုိ႔ႏွင့္ အကြၽမ္းတဝင္ရွိေသာ ဟင္းလ်ာမ်ား မဟုတ္ၾကေခ်။

မိမိစေရာက္သည့္ ေျဖရွင္းေနရသည္မွာ ထမင္းခ်က္သည့္ျပႆနာျဖစ္သည္။ မိုးျဗဲဒယ္မ်ားႏွင့္ ထမင္းခ်က္သည္ကို အသားမက်၍ ေန႔စဥ္ထမင္းေပ်ာ့တူးမနပ္ျဖစ္ေနသည္။ ေန႔စဥ ထမင္းဂ်ဳိးမ်ားပစ္ေနရသည္က မနည္းလွ။KIA အတြက္ ရိကၡာဆန္ကို လိုသေလာက္ထုတ္ေပးထား၍ ေတာ္ေသးသည္။ မိမိတတပ္က့ဲ့သုိ႔ အကန္႔အသတ္ႏွင့္ ထုတ္ေပးခ်င္ အခက္ၾကံဳ ရႏုိင္သည္။ သုိုေသာ္လည္း အေလအလြင့္မ်ားလွေပသည္။တ႐ုတ္ထမင္းေပါင္းအိုး ႏွင့္ ေပါင္းရန္လည္းအသင့္ဝယ္၍ ရသည္က လူ ၅ဝ စာမ်ွသာရွိေနသည္။ ေနာက္ ဆံုးတေယာက္က စဥ္းစားတည္ထြင္လိုက္မွ အဆင္ေျပသည္။ ေပပါပုံးကို ထမင္းေပါင္းအိုးလုပ္လိုက္ျခင္းျခင္းျဖစ္သည္။ ေပပါပုံးအတြင္း ေအာက္ေျခ တေတာင္ခန္႔အားေလးေဒါင့္ သစ္သားစင္႐ုိက္ၿပီး သစ္သားစင္ေပၚမွ အေပါက္ေဖါက္ထားေသာသံျပားကိုတင္သည္။ သစ္သားစင္ထည့္ထားေသာ ေပပါေအာက္ေျခတြင္ ေရထည့္ရသည္။ သံျပားေပၚတြင္ ပိတ္ပါးစတင္၍ ဆန္ထည့္ ၿပီးလ်င္ ေပပါေအာက္ေျခမွမီးေမႊးၿပီး ေပပါပုံးကို တခါတည္း ထမင္းေပါင္းအိုး လုပ္လိုက္ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ တခါတည္းေပါင္း၍မရ။ဆန္ကို တညၾကိဳ ေရစိမ္းထားရ သည္။ တနာရီခန္႔ေပါင္းၿပီးလ်င္ ထိုေပါင္းထားသည့္ ဆန္ကို ဇလုံႀကီးမ်ားထဲျပန္ခပ္ထည့္ၿပီး ေရေႏြးပူပူေလာင္း၍ သမေအာင္ ျပန္ေမႊေပးရသည္။ၿပီးလ်င္ေပပါပုံးထဲ ျပန္ထည့္ၿပီး ျပန္ေပါင္းရသည္။ သုိ႔မွ သာ ထမင္းနပ္သည္။ လူ၃၅ဝ စာဆိုေတာ့ ေပပါ ၃ လုံးခန္႔ ေပါင္းသည္။ ခ်က္ေရးျပဳ တ္ေရး အကြၽမ္းတဝင္ရွိသည့္ ရဲေဘာ္မမ်ားျဖစ္၍ အျမန္အသားက်သြား၍ ေတာ္ေသးသည္ဟုဆိုရမည္။

မိမိလည္းခက္သည္။ ေက်ာင္းသားဘဝမွ ေတာ္လွန္ေရးထဲေရာက္လာမိမိသည္ ထမင္းလည္း မခ်က္ဘူး ဟင္းလည္းခ်က္ဘူး သည္ မဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္လည္း စိုင္းေအာင္ဝင္းက မိမိအား ဆီျပန္ဟင္းေလး ဗမာဟင္းေလးခ်က္စမ္းပါဟု ခဏခဏ ဆိုေနသည္။ KIA သင္တန္းသားမ်ားကို ၅ ရက္တခါအသားဟင္းအျပည့္ေၾကြးသည္။ အေရာအေႏွာမပါဟုဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။KIA သင္တန္းသား ၃၅ဝ ဆိုေတာ့ တေယာက္ ၁ဝ က်ပ္သားႏႈန္းျဖင့္ ၃၅ ပိသာဆီျပန္ဟင္း ခ်က္ရမည္။ ေဒသခံရဲေဘာ္မမ်ားကလည္း မခ်က္တတ္။ မိမိလည္း ဟိုေမးဒီေမး ေမး၍ ခ်က္ရေတာ့သည္။ အသားတပိသာလ်င္ ဆီ ၁ဝက်ပ္သား ၾကက္သြန္နီ ၁ဝက်ပ္သား ၾကက္သြန္ျဖဴ ၅ က်ပ္သား ခရမ္းခ် ဥ္သီး၁ဝ သား ဂ်င္း အသင့္အတင့္ င႐ုတ္သီး အသင့္အတင့္ စသျဖင့္ ဟိုလူေျပာဒီလူေျပာအတိုင္း ရဲေဘာ္မမ်ားအား ညႊန္ၾကား၍ ခ်က္ရသည္။

မိုးျဗဲဒယ္ ၃ လုံး ႏွင့္ တဒယ္လ်င္ အသား ၁၂ ပိသာခန္႔ထည့္သည္။ ဆီကိုပိုပိုလ်ံ လ်ံ တပ္ိသာခြဲခန္႔ထည့္သည္။ က်န္ ၾကက္သြန္နီ ၾကက္သြန္ျဖဴခရမ္းခ် ဥ္သီး ဂ်င္း င႐ုတ္သီး ဆား အခ်ဳိ႕မႈန္႔ မ်ားအား အေပၚအညႊန္းတိုင္းထည့္၍ ဆီျပန္ဟင္းခ်က္ရေတာ့သည္။ အသားကို ေရေဆးထားသည့္ ေရအခံကလည္းပါ ဆီကလည္းမ်ားဆိုေတာ့ မိုးျဗဲဒယ္အား မီးျမွင္းျမွင္းေပးထားသည့္ေအာက္တြင္ ေရထပ္ထည့္စရာမလိုဘဲ အသားနူးေတာ့သည္။ အေပါ့အငံသာ ျမည္းစရာလိုသည္။ စားၾကသူအားလုံးက ေကာင္းသည္ဟု ဆိုသည္။ စိုင္းေအာင္ဝင္းကလည္း ေကာင္းသည္ဟုဆိုသည္။ မိမိကေတာ့ တေယာက္တည္း ျပံဳ း၍သာ ေနမိသည္။ အဆာပလာ ဗုံးေဘာလေအာႏွင့္ ထင္ရာစိုင္းခ့ဲသည္ အိုးႀကီးခ်က္ ဆီျပန္ဟင္းျဖစ္သည္။ တခါမွ ဟင္းမခ်က္တတ္သူက မိုးျဗဲဒယ္ ၃ လုံးႏွင့္ ခပ္တည္တည္ခ်က္ခ့ဲေသာ ဆီျပန္ဟင္းလည္းျဖစ္ သည္။

မုန္းကိုးႏုိင္ငံေရးဌာနတုန္းက ခ်ာပါတီလုပ္စားခ့ဲသည္ကို သတိရသည္။ရန္ကုန္က ေရာက္လာသည့္ ကိုတင္ေအာင္ကား တာေမြဖက္မွ မြတ္စလင္ တဦးျဖစ္ေပရာ ခ်ာပါတီေကာင္းစြာလုပ္တတ္သည္။ သုိ႔ႏွင့္လကုန္အေသးသုံးထုတ္ရက္တြင္ ရဲေဘာ္မ်ား ပိုက္ဆံစု၍ ၾကက္သားကုလားပဲဟင္းႏွင့္ ခ်ာပါတီလုပ္စားၾကသည္။ ဝါးဘိုးဝါး အဆစ္ပိတ္တခုျဖင့္ င႐ုတ္သီး ၾကက္သြန္နီၾကက္သြန္ျဖဴ ဂ်င္းစသည့္ အဆာပလာစုံေအာင္ေထာင္းၿပီး ၾကက္သား ကုလားပဲဟင္းခ်က္ၾကသည္။ ထိုစဥ္ရွိသည့္ ေငြပမာဏႏွင့္ အဆာပလာေလးစုံေအာင္စုရသည္။ အဆာပလာေလး စုံမွေကာင္းမည္ဟု တသၾကသည္။ ေန႔စဥ္စားသည့္ ဘံုရိကၡာရံုမွာ ရိကၡာေငြ အကန္႔အသတ္ေၾကာင့္ ဟင္းထဲတြင္ ဂ် င္းေလး ၾကက္သြန္ျဖဴ ေလး ေလးငါးတက္သာ ႐ုိက္ျပား၍ ထည့္ႏုိင္သည္ မဟုတ္ပါလား။

ထိုေန႔က မုန္းကိုးႏုိင္ငံေရးဌာနရွိ မိမိတုိ႔ဗမာရဲေဘာ္မ်ား ခ်ာပါတီႏွင့္ၾကက္ပဲဟင္းကို ျမိန္ရည္ ရွက္ရည္စားၾကသည္။ အားလုံးက ေကာင္းသည္ဟုခ်ီး ၾကဴ းၾကသည္။ တကယ္လည္း ေကာင္းသည္ဟု ခံစားရသည္။ ခ်က္ျပဳ တ္ေရးတာဝန္ယူသည့္ ကိုတင္ေအာင္တေယာက္လည္း မ်က္နွာႀကီးတျဖဲျဖဲႏွင့္ျပံဳ းျပံဳ းႀကီး ပီတိျဖစ္ေနသည္။ ညေနပိုင္း ကုတင္ေအာက္က ဖိနပ္လွမ္းယူရင္း အဆာပလာေပါင္းစုံေထာင္းထားသည့္ ဝါးဘိုးဝါးအဆစ္ပိတ္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ အဆာပလာ အျပည့္ႏွင့္ျဖစ္သည္။ အဆာပလာေထာင္းၿပီးေဘးကလူမ်ား ခလုတ္တိုက္မိမွာစိုး၍ ကုတင္ေအာက္သုိ႔ေရႊ့ထားရင္း ဟင္းထဲထည့္ဖို႔ ေမ့သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအခါမွ မိမိတုိ႔လည္း တဝါးဝါးရီေမာမိေတာ့သည္။ ဘာအဆာပလာမွ မပါဘဲခ်က္ လည္း အသားဟင္းလည္းျဖစ္ငတ္ေနေသာအခ်ိန္ျဖစ္ေတာ့ ေကာင္း၍သာေနေပေတာ့ဟုဆိုရသည္။ ဤသုိ႔ပင္ ေကာက္ ကြတ္ေက်ာင္း၍ မိမိ၏အသားဆီျပန္ဟင္းသည္ ေကာင္း၍ေနေပေတာ့သည္။ မသိေသာသူက မတတ္ေသာသူမ်ား အား ဆရာလုပ္၍ ခ်က္ ေသာဆီျပန္ဟင္းခ်က္နည္းအား ရိကၡာရံုက ရဲေဘာ္မမ်ား သုံးေလးခါခ်က္ၿပီး ေကာင္းစြာတတ္ေျမာက္ သြားေပရာ ေနာင္ဆီျပန္ဟင္း ခ်က္ရာတြင္ မိမိဝင္ပါစရာေတာ့သည္အထိ လက္လႊတ္ခ့ဲႏုိင္ေတာ့သည္။

ဤသုိ႔ႏွင့္ သင္တန္းဆရာမလုပ္ဘူးသူမ်ား သင္တန္းဆရာလုပ္ၾကၿပီး၊ ထမင္းဟင္းမခ်က္တတ္သူမ်ား ခ်က္ျပဳတ္ေကြၽး ေမြးျခင္းျဖင့္ ေကာက္ကြတ္ ပထမပတ္ KIA သင္တန္းေက်ာင္းႀကီး စတင္လည္ပတ္ခ့ဲေပေတာ့သည္။တိုက္ရင္းေလ့က်င့္ ေလ့က်င့္ရင္းတိုက္ဟု ဆိုသည္မဟုတ္ပါေလာ။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။

Comments