မိုဃ္းဇက္ေသာ္ ● ၿမိဳ႕ပ်က္တခုရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအသက္႐ွဴသံ

မိုဃ္းဇက္ေသာ္ ● ၿမိဳ႕ပ်က္တခုရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအသက္႐ွဴသံ

(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၄၊ ၂၀၁၇

အခန္း (၁)
ကြၽန္ေတာ့္ထံတြင္ အေအးမိေနသည့္ မိုးညတခ်ိဳ႕ရွိသည္။ ထိုမိုးညမ်ားႏွင့္ကြၽန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္အတူေသာက္သည္။ ၿပီး ေနာက္ ခံတြင္းခ်ဥ္လာေသာအခါ စီးကရက္ဖြာ၏။ ဘဝတြင္ တခါတေလ အခ်ိဳေလွ်ာ့သင့္ေၾကာင္း သူက စီးကရက္ဖြာရင္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေလေတြလည္း ယဥ္ေက်းစြာ ေမ်ာလြင့္သဲ့သဲ့ေလးတိုက္ခတ္ေနသည္။ တိမ္ေတြ လည္း ယခင္ကထက္ ပိုမိုခ်စ္ခင္စရာေကာင္းစြာ ေမ်ာေရြ႕ေန၏။ သူ႔ရင္ဘတ္ႏွင့္မဆံ့ေသာ အိပ္မက္ထူထူမ်ား ထမ္းမထားရ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေခ်ာင္းဆိုးပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ေတြ႕ေသာ အခါ ကံစမ္းမဲကူပြန္တခု လက္ေဆာင္ရ ရွိလိုက္သည္။ ဗလာမဲမဟုတ္ဘဲ ကြၽန္ေတာ္ ႐ႈံးပါသည္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းသည္ ကြၽန္ ေတာ့္ကို မသိသလိုလုပ္ေန၍ျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္စီးကရက္ျဖတ္လိုက္ေသာ္လည္း ေခ်ာင္းဆိုးတတ္ေၾကာင္း မိုးညမ်ားထံ ကြၽန္ေတာ္ အသံျပာသည္အထိ ေအာ္ေျပာ လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ အခ်ိဳမေလွ်ာ့ထားေသာ လက္ဖက္ရည္တခြက္အား အစာအိမ္သိကၡာရွိရန္ ေသာက္ခဲ့၏။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ျပန္ခဲ့ ပါသည္။ လမ္းခုလတ္တြင္ မိတ္ေဆြတဦး၏ နာေရးအိမ္သို႔ ဝမ္းနည္းျခင္းမ်က္ရည္စက္မ်ားထံ တံခါးေခါက္ ဝင္ သြားခဲ့ေသးသည္။

တကယ့္မ်က္ရည္ေတြႏွင့္ တကယ့္မ်က္ရည္ကဲ့သို႔ ရင္တြင္းမွ က်ဳိခ်က္ခဲ့ေသာ္လည္း မသန္႔စင္ေသာ ေပါ့ပ်က္ပ်က္မ်က္ရည္ အတုေတြကို ျမင္ခဲ့ရ၏။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ရြာေတာ့မည့္မိုးကဲ့သို႔ ကြၽန္ေတာ္၏ မ်က္ဝန္းမ်ားကို သင္ၾကားေပးလိုက္၏။ ကြၽန္ ေတာ္ ကံေကာင္းပါသည္။ ထိုသူတို႔ မိသားစုတေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကိုပင္ ျပန္၍ ႏွစ္သိမ့္ၾကရပါသည္။ ဝမ္းနည္းမႈေကာင္းကင္ထဲ နာရီဝက္ တနာရီေလာက္ ပ်ံဝဲရြက္လႊင့္ရင္း ျပန္ရန္ ကြၽန္ေတာ္ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ ျပန္ဆင္းလာခဲ့ရင္း ေအာက္ဆံုးေလွကားထစ္သို႔ ေရာက္သြားေသာအခါ ကြၽန္ေတာ့္ဖိနပ္မွာ ရွိမေနေတာ့ေပ။ ကြၽန္ ေတာ့္ဖိနပ္သည္ သူ႔ကိုယ္သူစီး၍ ထြက္သြားၿပီလား။ (ဒါေတာ့ လံုးဝမျဖစ္နိုင္ေလာက္ပါ။) ယခင္တပတ္ကမွ ဝယ္ခဲ့ေသာ ကြၽန္ေတာ့္ဖိနပ္ကေလး။ ေဒါသေတြက ဆီလိုအေပါက္ရွာ၍ ထြက္လာၾကသည္။ ဖိနပ္ႏွင့္ဆိုင္ေသာ စကားႏွစ္ရပ္ကို မဆီ မဆိုင္ အလိုလိုသတိရလိုက္မိ၏။ အလကားရတဲ့မန္က်ည္းရြက္ တက္ခူးေရာင္းတာ ၅ က်ပ္႐ႈံးတယ္။ ေအာက္က ခံုဖိနပ္လူခိုး သြားလို႔။ ေနာက္တခုကေတာ့ အမွန္ဆံုးစကားပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ မသာအိမ္ ဖိနပ္ခိုး။ ဟုတ္ပါသည္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာပဲ ေလလြင့္ျခင္း၊ မသမာျခင္းေတြရွိေနသည္မဟုတ္ပါ။ ထိုအရာမ်ားသည္ ေနကာမ်က္မွန္ေလးတပ္ၿပီး အတာခ်ီေက့စ္ေလးဆဲြရင္း လူႀကီး လူေကာင္းဒီဇိုင္းမ်ားႏွင့္ ဟိုတယ္မိုတယ္မ်ားတြင္ ဒူးနန္႔၍ ေလခြၽန္ေနႏိုင္ပါသည္။ ေလာေလာဆယ္ ကြၽန္ေတာ္ျပဳ လုပ္စရာတခုတည္း ရွိပါသည္။ ေမတၱာပို႔သလိုက္၏။  ေသျခင္းဆိုး၊ ကာလနာ...၊ ေႁမြေပြးကိုက္...။ ေမတၱာပို႔နည္း ေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ား စံုပါလိမ့္မည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ လူစင္စစ္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္။ ထိုထက္အတိအက် ဆိုရလွ်င္ သာမာန္လူ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္။ ၿပီးေတာ့ ထိုအခ်ိန္တြင္ အလုပ္သင့္ဆံုး အလုပ္တခုကို လုပ္ခဲ့ပါေသးသည္။ သင့္ေတာ္ရာဖိနပ္တရန္ကုိ ဟန္မပ်က္စီးၿပီးသိကၡာရွိရွိထြက္လာႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ တခါတေလေတာ့လည္း အမွန္တရားဆိုသည္မွာ ကိုယ့္ဖိနပ္ေပ်ာက္ သြား တဲ့အခါ ေျခဗလာႏွင့္ ျပန္ရမွာထက္ ေတြေဝေမ်ာလြင့္ၿပီး မစဥ္းစားမိေတာ့ဘဲ သူမ်ားဖိနပ္ကို စီးခဲ့ရသလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။ ၿပီးေနာက္ စီးခဲ့မိၿပီးခါမွ တႏုံ႔ႏု႔ံျပန္ေတြးကာ အတရားဆိုတာ ကိုယ္စီးခဲ့မိတဲ့ ဖိနပ္အမွားတရန္ျဖစ္ေနပါလားဆိုတာ သိၾကၿမဲပင္ ျဖစ္သည္။

ရထားစီးရင္းႏွင့္ ဖိနပ္တဖက္ ကြၽတ္က်သြားေသာအခါ ေနာက္ထပ္တဖက္ကိုပင္ ခြၽတ္ခ်ေပးခဲ့သည့္ မဟတၱမဂႏၵီလို လူေတြ ကေတာ့ ရွားပါးၿမဲ ရွားပါး ေနဦးမည္ျဖစ္သည္။ (ဟုတ္ကဲ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ေျခေခ်ာင္းမ်ား အားစိုက္ေကြးကုပ္ထားၾကပါသည္)  သင္တုိ႔လည္း ျမင္ဖူးၾကားဖူးပါလိမ့္မည္။ လူစည္ကား မ်ားျပားသည့္ေနရာ၌  ေအာ္ဟစ္ေရာင္းခ် ေနေသာ ဖိနပ္ေရာင္းသူတခ်ိဳ႕ ကို မွတ္မိပါ ေသးသလား။ ဆင္ၾကယ္ ျမင္းၾကယ္ဖိနပ္ေတြ ငါးရာတည္း တန္တယ္။ ဝယ္သြား။ တန္တယ္။ ထိုသို႔ေျပာသည့္အခါ ဝယ္မည့္သူက တန္သည္ဆို၍ တရံေလာက္ပါဆိုၿပီး ငါးရာတန္တရြက္ ထုတ္ေပးပါသည္။ ထိုအခါ ေရာင္းတဲ့သူ ေနာက္ ထပ္ငါးရာလိုေသးတယ္ဟုေျပာလိုက္ေသာအခါ မဟုတ္ဘူး။ တဖက္ကို ငါးရာ။ တရံလံုးကို တေထာင္ျဖစ္သည္တဲ့။ ထိုဖိနပ္ေရာင္း သူမ်ားကို ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ခ်ီးက်ဴးစရာေကာင္းပါသည္။ ထိုသူတို႔သည္ ဖိနပ္ကိုငါးရာဖိုးပဲစီးၿပီး က်န္သည့္ငါးရာဖိုးကို ထိုသို႔ မသမာနည္းျဖင့္ မည္သို႔မ်ား ရွာေဖြႀကံဆခဲ့ပါသလဲ။ ကိုလံဘတ္စ္ နယ္ေျမသစ္ ရွာေဖြေတြ႕ရွိသြားသလို။  အိုင္းစတိုင္း E= mc 2 ေဖာ္ျမဴလာကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိသြားသလို။  ဘီသိုဘင္တေယာက္ နားထိုင္းၿပီးမွ ေကာင္းကင္ဘံုကအသံကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိ သြားသလို။ ထိုသူတို႔လည္း သူတို႔အျဖစ္ကိုယ္သူတို႔ ဂုဏ္ယူေနပါလိမ့္မည္။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ထိုသုိ႔နားလွည့္ပါး႐ိုက္ လုပ္ျခင္းသည္ အဆိပ္ရွစ္ေအာင္စထက္ ပိုခါးပါသည္။ ထိုလုပ္ရပ္မ်ားသည္ နံၾကားကို ေတ့ထားေသာ ဓားသြားမ်ားျဖစ္၏။ မိတ္ကပ္ဖို႔ထားေသာ သမၼာအာဇီဝ အတုအေယာင္မ်ားျဖစ္သည္။ လူေတြ။ လူေတြ။ လူေတြ။ လမ္းေတြသည္ လူေတြကို မျမင္ႏိုင္ၾက။ ထို႔ေၾကာင့္ လွမ္းေခၚေသာ္လည္း လမ္းေတြကိုယ္တိုင္က လမ္းမျပေပးႏိုင္ၾက။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ လူေတြ လည္း အခ်င္းခ်င္းျမင္ေသာ္လည္း အမွန္တကယ္မျမင္ႏိုင္ၾက။ ျမင္ရေသာ္လည္း ေအာ္ေခၚ၍မရၾကပါ။ ေနာက္ထပ္ ေသခ်ာ တာ တခုေတာ့ရွိပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လမ္းမတူ၍ လူခ်င္း ခုထိမေတြ႕ႏိုင္ၾကေသးတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ အသန္႔ ရွင္းဆံုးဂီတသံမ်ားျဖင့္ သင္တို႔၏အၾကားအာ႐ံုမ်ားကို ေဆးေၾကာလိုက္ဖို႔ ေကာင္းပါသည္။ ထိုသို႔ကြၽန္ေတာ္ေျပာလိုက္မိစဥ္တြင္ ကြၽန္ေတာ့္လက္ဖမိုးေပၚသို႔ ဘယ္ကမွန္းမသိရသည့္ ေဆးလိပ္မီးပြားမ်ား လြင့္စင္က်လာခဲ့သည္။ သည္ကဗ်ာ တပုဒ္၌ လည္း ကြၽန္ေတာ္ႏႈတ္ပိတ္ေနရဦးမည္္လား။ သမာဓိခ်ိန္ခြင္သည္ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ျခစားေနေလၿပီ။
***

အခန္း (၂)
ပ်င္းပ်င္းရွိသည္နွင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘဲ ကြၽန္ေတာ္ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၿပီးေသာအခါ၌ လမ္း ေဘးတေနရာတြင္ လူမ်ားအံုခဲေနသည္ကို ျမင္ရ၏။ ကေလးလူ႐ြယ္ေတြေရာ အစုံျမင္ေနရသည္။  ယာဥ္မေတာ္တဆမႈလား။ အံ့ၾသစရာျမင္ကြင္းတရပ္ကို စုၿပံဳတိုးေဝွ႔ၾကည့္႐ႈေနၾကသလိုမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ေလွ်ာက္လာရင္း အသံခပ္သဲ့သဲ့ၾကားလာရသည္။ ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္မိ၏။ ဘင္တီးသံ။ စည္းခ်က္က်က်တီးခတ္ေနေသာအသံ။ ေနာက္ၿပီးအသံတမ်ိဳးပါၾကားမိေသးသည္။ လင္ကြင္းခ်န္းသံပင္ျဖစ္သည္။ ဒါဆို မ်က္လွည့္ဝိုင္းပဲျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ မည္သည့္ျပကြက္ဆန္းေတြႏွင့္ ဒီေလာက္မ်ားသည့္ လူအုပ္ႀကီးကို ဖ်ားေယာင္းထားႏိုင္ရတာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ပို၍သိခ်င္လာမိသည္။ လူအုပ္ထဲသို႔ တိုးဝင္လာခဲ့ေတာ့သည္။ မ်က္လွည့္ဝိုင္း၏အလယ္တည့္တည့္တြင္ေတာ့ မ်က္လွည့္ဆရာျဖစ္ဟန္တူသူက အနက္ေရာင္ဝတ္႐ံုရွည္ကို ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ေမး႐ိုးကားကားနွင့္ တည္ၾကည္သည့္ ဥပဓိ႐ုပ္ရွိ၏။  ထိုမ်က္လွည့္ဆရာသည္ လူလတ္ပိုင္းတဦးျဖစ္နိုင္သည္ဟု ခန္႔မွန္းရ သည္။ ဝိုင္း၏ေဘးဘက္တြင္ေတာ့ သူ၏တပည့္ျဖစ္ဟန္တူသူက ဘင္ကို႐ိုက္တံျဖင့္ စည္းခ်က္က်က်ပံ့ပိုးေပးေနသည္။ က်န္လက္တဖက္ျဖင့္ လင္ကြင္းခ်န္းကိုစည္းခ်က္ညီညီပံ့ပိုးေပးေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္မ်က္လွည့္ဝိုင္းအတြင္းသို႔ေရာက္သြားေသာအခါ မ်က္လွည့္ျပကြက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားၿပီးသြား ေလာက္ၿပီထင္သည္။ နံေဘးကပရိသတ္ေတြက အံ့ၾသသံေတြ အာ ေမဍိတ္သံေတြနွင့္ အခ်င္းခ်င္းတြတ္ ထိုးေနၾကတုန္းျဖစ္၏။ သူတို႔၏ေျပာသံေတြအရ ကြၽန္ေတာ္မေရာက္ေသးခင္တြင္ အံ့ၾသဖြယ္ျပကြက္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျပသြားၿပီးပံုပင္ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္နံေဘးမွသူေတြ၏ ေျပာစကားအရ ဆက္စပ္နား ေထာင္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ မ်က္လွည့္ဆရာသည္ အဆိပ္ျပင္းသည့္ေႁမြေဟာက္တေကာင္အား ၾကာပြတ္တေခ်ာင္းသို႔ ေျပာင္းလဲသြားေအာင္လုပ္ျပျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဒီေလာက္ဆိုရၿပီ။ ပ်င္းေနတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ။ ထိုမွ်ေလာက္ဆိုလွ်င္ က်န္သည့္ ျပကြက္ေတြသည္ ကြၽန္ေတာ့္ကို စဲြေဆာင္နိုင္စြမ္းရွိလိမ့္မည္ထင္သည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္လွည့္ဆရာသည္ သူ၏အက်ႌ လက္ ေမာင္းကို ပင့္တင္လိုက္ရင္း ၾကည့္ေနသည့္ ပရိသတ္မ်ားထံသို႔တည္ၿငိမ္ ခန္႔ညားေသာအသံျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။

"ကဲ...ေနာက္ထပ္ျပကြက္ဆန္းေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ပါေသးတယ္ခင္ဗ်ာ၊ မိတ္ေဆြတို႔ ျပန္မသြားၾကပါနဲ႔ဦး... ေနာက္ ထပ္ လည္း မူလသဏၭာန္ကေနေျပာင္းေ႐ႊ႕ သြားတဲ့ျပကြက္ေတြကို ႐ႈစားၾကရပါလိမ့္မယ္..." ဟုဆိုၿပီး ေရွ႕ဆံုးပရိသတ္နားက ပင္ေပါင္လံုးခန္႔ရွိသည့္ ေက်ာက္ခဲတလံုးကို ေကာက္ကိုင္ၾကည့္ၿပီး ဟန္ပါပါေျပာသည္။

"ဒီေက်ာက္ခဲတလံုးဟာ မ်က္လွည့္ဆရာရဲ႕ လက္ထဲေရာက္သြားရင္ ပန္းတပြင့္ျဖစ္သြားနိုင္သလို ေသနတ္တလက္လည္း ျဖစ္သြားနိုင္ပါတယ္၊ ခန္႔မွန္းလို႔မရနိုင္ေအာင္ ဘာမဆိုျဖစ္သြားနိုင္ပါတယ္"

ခဏနား၍ သူ၏ေျပာစကားကို အာ႐ံုစိုက္ေနသလားဟု ေသခ်ာ ေအာင္ ပရိသတ္အဝန္းအဝိုင္းကို ေလ့လာၾကည့္လိုက္ေသး၏။ ၿပီးမွ တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ ...

"အဲ...တခုေတာ့ရွိတာေပါ့ေလ၊ မ်က္လွည့္ဆရာရဲ႕ႀကိဳတင္ အကြက္ခ်စီစဥ္ထားတဲ့အတိုင္းေတာ့ျဖစ္ရတာေပါ့၊ လွ်ိဳ႕ဝွက္ ခ်က္ကိုေတာ့ မ်က္လွည့္ဆရာကိုယ္တိုင္သာသိပါလိမ့္မယ္၊ မ်က္လွည့္ဆုိတာ ၾကည့္သူေတြကို အျမင္ေမွာက္မွားေအာင္ျပဳလုပ္ရပါတယ္၊ လက္ရဲ႕လ်င္ျမန္ျခင္းအတတ္ေတြနဲ႔ အျမင္ ဒိုင္ေမးရွင္းေတြကို အကာအကြယ္ယူၿပီး ပစၥည္းေတြကို ဖံုးကြယ္ ေဖ်ာက္ရပါတယ္။ ဘယ္ဘက္ကၾကည့္ရင္ ညာဘက္မွာရွိေနတာမ်ိဳး ညာဘက္ကေနၾကည့္ရင္ ဘယ္ဘက္မွာေရာက္ေန တာမ်ိဳး၊ တည္တည့္္ကၾကည့္ရင္ အေနာက္ဘက္ေရာက္ေနတာမ်ိဳး အာ႐ံုငါးပါးကိုလွည့္စားၿပီး ပဥၥလက္အတတ္နဲ႔ အေျပာအဆိုဟန္ပန္အမူအရာေတြအားလံုးနဲ႔ မျဖစ္နိုင္ေလာက္တဲ့အေျခအေနေတြကို ျဖစ္ေအာင္လုပ္ျပရတာပါ။ သာမန္လူေတြအတြက္ စကၠန္႔ပိုင္းေနာက္က်တယ္ဆိုတာ အျပစ္မဟုတ္ေပမယ့္ မ်က္လွည့္ပညာမွာက်ေတာ့ စကၠန္႔တိုင္းဟာ ေနာက္က်လို႔ ေနွာင့္ ေနွးလို႔မရပါဘူး။ လဲြေခ်ာ္လို႔မရပါဘူး။ အံေခ်ာ္ေနာက္က်သြားလို႔ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ေပၚသြားရင္ ျပကြက္ရဲ႕တန္ဖိုးနိမ့္က်သြားတတ္ပါတယ္။ အဲဲဒါေၾကာင့္လည္း မ်က္လွည့္ပညာကို မသိရင္ ေ႐ႊတဆုပ္သိရင္ ဖဲြတဆုပ္ဆိုၿပီး ေျပာဆိုၾကရတာပါ၊ လွ်ိဳ႕ဝွက္ ခ်က္မေပၚခဲ့ရင္လည္း စပါးေရာ ဖဲြေရာနဲ႔ တျခားျပကြက္ကို ေျပာင္းလဲျပလိုက္ရတာမ်ိဳးဆိုရင္ မိမိကိုယ္ကို လိပ္ျပာမလံုျဖစ္ၾက ရပါတယ္။  အဲဒီလိုေတြေၾကာင့္ တစကၠန္႔ရဲ႕တန္ဖိုးဟာ အလြန္ႀကီးမားလြန္းပါတယ္။  ဒါေၾကာင့္လည္း စစ္သူရဲေကာင္းတ ေယာက္ စစ္တိုက္ထြက္သလို ယွဥ္ၿပိဳင္ထိုးသတ္ေတာ့မယ့္ လက္ေဝွ႔ေက်ာ္တေယာက္လို ကြၽမ္းက်င္တဲ့ဂစ္တာသမားတ ေယာက္လို အၿမဲမျပတ္အလစ္အငိုက္မခံ ေလ့က်င့္ေနရပါတယ္"

မ်က္လွည့္ဆရာသည္ အတန္ငယ္ေမာသြားဟန္ျဖင့္ ခဏနားသည္။ ၿပီးေနာက္ လည္ေခ်ာင္းတခ်က္ရွင္းကာ ဆက္ေျပာျပန္ သည္။         

"ခုလည္း ဘာမွတန္ဖိုးမရွိတဲ့   လမ္းေဘးက ေက်ာက္ခဲတလံုးကို အဖိုးတန္တဲ့အရာတခုျဖစ္လာေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ျပမွာ ပါ။ ေက်ာက္ခဲကိုညႇစ္လို႔ အရည္ထြက္လာစရာအေၾကာင္းမရွိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔လုပ္ျပလိုက္ရင္အရည္လည္းထြက္နိုင္ သလို  မီးလည္းေတာက္လာနိုင္ပါတယ္။ ေ႐ႊေတြ စိန္ေတြလည္းျဖစ္သြားနိုင္တာေပါ့၊ မိတ္ေဆြတို႔အားလံုးမ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ ၾကည့္ထားၾကပါ၊ ျဖစ္နိုင္ရင္ အသက္ေတာင္မ႐ွဴဘဲ ေအာင့္ထားေပးၾကပါ၊ ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ဗ်ာ ... ဟုတ္ကဲ့ ေဟာဒီေရွ႕ဆံုးက အစ္မႀကီးတေယာက္ေတာင္ မ်က္လံုးႀကီးျပဴးၿပီး အသက္ေအာင့္ထားေနပါၿပီ ၾကည့္လိုက္ၾကပါ"

မ်က္လွည့္ဆရာက ရယ္ေမာၿပီး ေျပာလိုက္ေသာအခါ အားလံုးလည္း ပဲြက်သြားၿပီး ထိုမိန္းမႀကီးထံသို႔ ၾကည့္လိုက္မိေလသည္။ ထိုမိန္းမႀကီးလည္း ရွက္အန္းအန္းျဖင့္ ရယ္ေမာေနေတာ့၏။ ဘင္သံနွင့္လင္ကြင္းခ်န္းသံကလည္း စည္းခ်က္က်က် တီးခတ္ ေပးေနတုန္းပင္ျဖစ္သည္။ ရယ္သံမ်ားတိတ္သြားၿပီး မ်က္လွည့္ဆရာထံသို႔ အာ႐ံုစိုက္လိုက္ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္ လည္း ထိုမ်က္လွည့္ဆရာဘာမ်ားဆက္ေျပာမည္လဲဟု အာ႐ံုစူးစိုက္လိုက္ရ၏။ အားလံုးၿငိမ္သက္သြားၿပီဆိုေတာ့မွ မ်က္လွည့္ဆရာ သည္ ေခ်ာင္းတခ်က္ဟန္႔လိုက္ရင္း ဆက္လက္ေျပာေလသည္။

"ကဲ...မစခင္ေလးမွာ ေရွ႕ဆံုးက မိတ္ေဆြမ်ား ငုတ္တုတ္ထိုင္ေပးၾကရင္ ပိုေကာင္းပါလိမ့္မယ္၊ ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ဟုတ္ျပကြက္စျပပါၿပီခင္ဗ်ာ... အားလံုး ေသခ်ာအာ႐ံုစိုက္ၾကည့္ ထားၾကပါ"

ဆိုၿပီး ဝဲဘက္လက္ဖဝါးေပၚတြင္ တင္ထားေသာေက်ာက္ခဲေလးကို လက္သီးဆုပ္ကာ ပိတ္လိုက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ သူ၏ နႈတ္မွ တိုးတိတ္စြာ ဂါထာတခုခုမန္းမႈတ္၍ ယာဘက္လက္ျဖင့္ အနည္းငယ္ေသာ အျမင့္မွေန၍ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ား လႈပ္ယမ္း ေဝ့ဝိုက္ဟန္ျပဳေနသည္။ ထိုသို႔ ယာဘက္လက္ျဖင့္ စုန္ဆန္ေဝ့ဝဲကာျပဳလုပ္ေနသည္မွာ ဘာမွ်မၾကာေခ်။ ကြၽန္ ေတာ့္အထင္ ၁မိနစ္ပင္မျပည့္ေလာက္ပါ။ အလြန္ဆံုး စကၠန္႔၃ဝ စြန္းစြန္းေလာက္ပင္ ၾကာျမင့္ေပလိမ့္မည္။ ထို႔ေနာက္ သူ၏ ျဖန္႔၍ ဆုပ္ထားေသာ ဝဲဘက္လက္၏ လက္သန္းမွစ၍ တေခ်ာင္းခ်င္း ဖြင့္ျပလိုက္သည့္အခါတြင္ေတာ့ ေက်ာက္ခဲတလံုး မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ပန္းအခက္ကေလးေတြနွင့္ အေရာင္ဖိတ္လက္ေနေသာ လွပလြန္းသည့္ စိန္ဘယက္ေလးျဖစ္ေနပါ ေတာ့ သည္။ ဟာခနဲ ဟင္ခနဲအံ့ၾသသြားသည့္ အထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ္ေကာ အပါအဝင္ျဖစ္သည္။ အားလံုးလက္ခုပ္တီး အားေပး ဖို႔ပင္ ၾကက္ေသေသေနၾကေတာ့၏။ ခဏေနေတာ့မွ လက္ခုပ္လက္ဝါး က်ယ္ေလာင္စြာတီးကာ အားေပးၾကေလေတာ့သည္။ တေယာက္တမ်ိဳး ေျပာဆိုေဝဖန္ၾကသူေတြ တိုးတိုးတမ်ိဳး က်ယ္က်ယ္တဖံု ထင္ျမင္ခ်က္မ်ား အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးေနၾကေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္မွ မ်က္လွည့္ဆရာက တည္ၿငိမ္ေအးစက္ေသာအသံျဖင့္ ေျပာလိုက္ျပန္၏။

"ဟုတ္ကဲ့ အားလံုးေက်းဇူးျပဳၿပီး နားေထာင္ေပးၾကေစခ်င္ပါတယ္၊ ဒါစိန္ဘယက္ေလးပါပဲ၊ အတုမဟုတ္ပါဘူး၊ အစစ္ပါ၊ မယံုသူမ်ားလာၿပီး ကိုင္တြယ္စမ္းသပ္ၾကည့္လို႔ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မိတ္ေဆြတို႔က ေဝဖန္ၾကပါလိမ့္မယ္၊ ဒီအဖိုးတန္တဲ့ စိန္ ဘယက္နဲ႔ မ်က္လွည့္ဝိုင္းနဲ႔မတူမတန္ မအပ္မရာ ဘာလို႔မ်က္လွည့္ဝိုင္းထဲေရာက္ေနရတာလဲစသည္ျဖင့္ သံသယမ်ားစြာဝင္လို႔ရပါတယ္၊ဝင္ခြင့္လည္းရွိပါတယ္ေလ"

မ်က္လွည့္ဆရာထိုသို႔ေျပာလိုက္ ေသာအခါတြင္မွ ကြၽန္ေတာ့္နံေဘးနားက စံုတဲြတတဲြမွာလည္း အခ်င္းခ်င္း တိုးတိုး  အျပန္ အလွန္ ေျပာေနၾကေတာ့သည္။ တျခားသူေတြလည္း ထင္ျမင္ခ်က္ကိုယ္စီျဖင့္ ရွိၾကေပလိမ့္မည္။ မည္သူမွ်ေတာ့ ထိုဘယက္ ေလးအား ကိုင္တြယ္စမ္းသပ္ျခင္းမရွိၾကေခ်။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ မ်က္လွည့္ဆရာကိုပဲ ေသခ်ာစြာ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ႐ုတ္ခ်ည္းပင္ မ်က္လွည့္ဆရာ၏ မ်က္ဝန္းေတြသည္ နဂိုဟန္ပန္မဟုတ္ေတာ့။ ယခင္ကေတာက္ပစူးလက္ေနသည့္မ်က္လံုးမ်ားသည္ မႈန္မႈိင္းကာ ေဆြးျမည့္ေနဟန္သို႔ကူးေျပာင္းလာသည္ကို ကြၽန္ေတာ္ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ ဘာျဖစ္လို႔မ်ားပါလိမ့္။ ႀကီႀကီးမားမားစိတ္ထိခိုက္စရာ အေၾကာင္းအရင္း တခုခုထိုမ်က္လွည့္ဆရာထံ၌ ရွိေနေပလိမ့္မည္။ က်န္ေတာ္ၾကည့္ေနစဥ္ တြင္ပင္ မ်က္လွည့္ဆရာ၏ မ်က္လံုးတြင္ မ်က္ရည္မ်ား ရစ္ဝဲလာသည္ကိုျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ၿပီးေနာက္ ဝမ္းနည္းေဆြး ျမည့္ေတာ့မည့္ေလသံကို ေယာက်္ားပီပီထိန္းသိမ္းကာ ေအးစက္စြာတလံုးခ်င္းဆက္ေျပာေလသည္။

"မိတ္ေဆြတို႔အေနနဲ႔ ဒါဟာ သိပ္ကိုလွပၿပီးအႏုပညာေျမာက္တဲ့ ျပကြက္ေပါ့ဗ်ာ၊ လမ္းေဘးက ေက်ာက္ခဲေလးတလံုးကေန မၾကာခင္အခ်ိန္မွာပဲ စိန္ဘယက္ေလးတခု ျဖစ္သြားတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာေတာ့ ဒီျပကြက္ေလးျပၿပီးတိုင္း ပီတီျဖစ္ရမယ့္ အစား မ်က္ရည္ကိုသာ အနိုင္နိုင္ထိန္းၿပီး ပင္ပန္းခက္ခဲစြာ ျပခဲ့ရတာပါ၊ ပညာရပ္အေနနဲ႔မေျပာလိုပါဘူး စိတ္ထိခိုက္ခံစားမႈ ပုဂၢလိကေဝဒနာတခုအေနနဲ႔ ခက္ခဲရတာကိုေျပာျပခ်င္တာပါ"

ေျပာလက္စစကားကို ခဏရပ္ၿပီး မ်က္လွည့္ဆရာသည္ ပရိသတ္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ျပန္သည္။ အားလံုးကလည္း မၾကာ ေသးခင္ကမွ ရယ္ေမာခဲ့ရ၊  အံ့ၾသခဲ့ရသည္။ ခုဆက္လက္ၿပီး မ်က္လွည့္ဆရာနွင့္အတူ ေၾကကဲြဝမ္းနည္းကာလြမ္းဆြတ္ရေတာ့မည္လား။ (႐ုပ္ရွင္ဆန္လြန္းသည္ဟုေတာ့ အလြယ္တကူ မစြပ္စဲြလိုက္ၾကပါနွင့္ဦး) ထို႔ေနာက္မ်က္လွည့္ဆရာသည္ သက္ျပင္းတခ်က္ကိုေဆြးျမည့္စြာခ်လိုက္ျပန္ေလသည္။ ၿပီးေတာ့ဆက္လက္ ေျပာသည္။

"ဒီဘယက္ေလးဟာ တျခားသူဆီက ဓားျပတိုက္ အၾကမ္းဖက္ထားတာ လည္းမဟုတ္ပါဘူး၊ အခုၾကည့္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြတို႔ တေယာက္ေယာက္ ဆီကေနလည္း ဆဲြျဖဳတ္နႈိက္ယူထားတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘယ္သူ႔ဆီကမွ မတရားတဲ့နည္းနဲ႔ယူ ထားတာ မဟုတ္ရပါဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္ေခြၽးနဲစာနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ဝင္ေငြနဲ႔ဝယ္ထားခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေလးပါ၊ ေသခ်ာရွင္းေအာင္ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ့္ခ်စ္လွစြာေသာဇနီးေလးရဲ႕ လည္ဆဲြဘယက္ေလးပါ၊ သူသိပ္ႀကိဳက္လြန္းတဲ့ ဒီဘယက္ေလးကို ဆင္ျမန္းၿပီး ၂ ရက္ေလာက္မွာပဲ သူဟာ မူးေမ့လဲသြားခဲ့ပါတယ္"

မ်က္လွည့္ဆရာသည္ ခဏနား၍ လူအုပ္ထံသို႔ ၾကည့္လိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ထိုမ်က္လွည့္ဆရာကို ၾကည့္ေနဆဲ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း မ်က္လွည့္ျပရမည္ကို မျပဘဲ၊ သူ႔အေၾကာင္းမ်ာကိုသာ ေျပာေနေသာေၾကာင့္ စိတ္ပါဝင္စားမႈ မရွိေတာ့ဘဲ တဦးစ နွစ္ဦးစ ထြက္ခြာသြားၾကေတာ့သည္။ သူတို႔မွာလည္း အလုပ္ကိုယ္စီ ရွိေပလိမ့္မည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ယခင္ရွိေနသည့္ လူဦးေရထက္ဝက္ခန္႔မွ် ေလ်ာ့နည္းသြားေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္လည္း အနည္းငယ္ပ်င္းရၿငီးေငြ႕လာၿပီျဖစ္သည္။

ထို႔ေနာက္ မ်က္လွည့္ဆရာသည္ သူ႔ဇနီးမွာ အထူးကုပါရဂူမ်ားပင္ ေပ်ာက္ေအာင္ကုသဖို႔ေဝး၍ ေရာဂါအမည္ကိုပင္ မ တတ္ႏုိင္ေၾကာင္း ဆက္၍ ေျပာျပန္သည္။ ပေယာဆရာေတြေကာ နတ္ဆရာေတြေရာစံုသေလာက္ရွိေမာင္ျပခဲ့ေၾကာင္း ထို႔ ေနာက္ နိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ပင္သြားေရာက္ကုသေသာ္္လည္း အေျခအေနထူးျခားမလာေၾကာင္းေတြ ေၾကကဲြေဆြးျမည့္စြာျဖင့္ ေျပာျပေန ဆဲျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ စကားလည္းမေျပာနိုင္ အာ႐ံုေၾကာမ်ား ျပတ္ေတာက္သြားကာ အသိမဲ့သြားေၾကာင္းေတြ ဆက္ေျပာျပန္သည္။ စားခ်ိန္လည္းမသိေတာ့ အိပ္ခ်ိန္လည္းမသိေတာ့ စကားမေျပာနိုင္၊ အသက္ရွင္ေနေသာ္လည္း ေသေန သည္ကဲ့သို႔ျဖစ္ေၾကာင္းေတြ ေျပာေနျပန္သည္။ အစစအရာရာ အခ်ိန္ေပးျပဳစုကုသေနရတဲ့အေၾကာင္းေတြ ဝမ္းနည္းပမ္း နည္းျဖင့္ ေျပာျပေနျပန္သည္။

"ရပါတယ္ မိတ္ေဆြတို႔ နားေထာင္ဖို႔အခ်ိန္မေပးနိုင္သူမ်ား ျပန္သြားလို႔ရပါၿပီဗ်ာ၊ ဒီစကားေလးေတြေျပာၿပီးတာနဲ႔ မ်က္လွည့္ ဝိုင္း သိမ္းေတာ့မွာပါ၊ အဲဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ဇနီးသည္ဟာ အိပ္ရာထဲမွာ အေသလိုပဲရွင္သန္ေနရင္း ၈နွစ္ေက်ာ္ၾကာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ ဝဋ္ေႂကြးတခုလား ဝဋ္ေႂကြးတခုဆိုရင္လည္း အဲဒီဝဋ္ေႂကြးဆိုတဲ့အရာကို ကိုင္တြယ္ ေစာင့္ၾကပ္ၿပီး ခ်မွတ္ေနခဲ့တဲ့သူဟာ ဘယ္သူလဲ၊ ကြၽန္ေတာ္သိခ်င္လွပါတယ္၊ ဟုတ္ပါတယ္  အ႐ူးလို႔ေျပာရင္လည္း ခံရမွာပါ ပဲ၊ သိပ္ခ်စ္လြန္းလွတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚမွာ ဇနီးေကာင္းပီသလြန္းတဲ့သူမွာမွ ဒီလိုေဝဒနာျဖစ္ခဲ့ရတယ္၊ ဒီဘယက္ေလးဟာ က်ိန္စာသင့္ေနတာလား၊ မဟုတ္နိုင္ေလာက္ပါဘူး၊ ဒီဘယက္ေလး ကြၽန္ေတာ့္ဆီေရာက္ေနတာ ၈ နွစ္ေက်ာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ၊ ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ  ဘာမွဆန္းၾကယ္စြာျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြ လံုးဝမရွိခဲ့ပါဘူး၊ ခုဆိုသူကြယ္လြန္သြား တာ ၁နွစ္တိတိရွိပါၿပီ၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း စိတ္ေတြပရမ္းပတာျဖစ္ဦးတည္ခ်က္မဲ့ၿပီး အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ကို လွည့္လွည္သြားေနခဲ့ပါတယ္၊ အလုပ္ အကို္င္ မည္မည္ရရမရွိဘဲ ရွိတဲ့ဥစၥာပစၥည္းေတြကို ထုခဲြေရာင္းခ်ရင္းေနခဲ့တယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္တပည့္နဲ႔အတူ  ကြၽန္ေတာ္ တတ္ကြၽမ္းတဲ့ပညာရပ္နဲ႔ မ်က္လွည့္ေလးေတြျပမယ္၊ မိတ္ေဆြတို႔က က်န္ေတာ့္ျပကြက္ေတြကို ၾကည့္႐ႈၾကမယ္၊ သူမရွိတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ဆင္းရဲေနပါေစ၊ ဒီဘယက္ေလးကိုေတာ့ လံုးဝထုခဲြေရာင္းခ်မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူမရွိ ေတာ့ရင္လည္း ဒီစိန္ဘယက္ေလးရွိရင္ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးမွာသူရွိေနသလို အားအင္ေတြအလိုိလိုျပည့္လာတယ္လို႔ခံစားရတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ရွိေနသေ႐ြ႕ ေနရာအနွံ႔မ်က္လွည့္ေတြ လိုက္ျပေနမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ဇနီးေလးရဲ႕ ဝမ္းနည္းစရာအျဖစ္ေလးေတြေျပာရင္းေပါ့၊ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ ကိုေက်ာ္ျဖတ္သြားမယ္လို႔ဆံုးျဖတ္ထားပါ တယ္"

မ်က္လွည့္ဆရာသည္အတန္ငယ္ ေမာသြားပံုရသည္။ ထို႔ေနာက္ ေၾကကဲြသည့္အသြင္ျဖင့္ဆက္လက္ေျပာေလ၏။

"ဒီဘယက္ေလးဟာ သူ႔လည္တိုင္ ေလးမွာပဲခမ္းနားလွပမွာပါ၊ သူကလဲြၿပီး ဘယ္သူမွမဆင္ျမန္းေစခ်င္ဘူး၊ သူ႔ကိုခ်စ္တဲ့ စိတ္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ေသြးထဲသားထဲ စီးဆင္းေနတုန္းပါပဲ၊ တပါးသူတေယာက္ေယာက္မွ လံုးဝဆင္ျမန္းခြင့္မရွိေစရဘူး၊ ခုခ်ိန္မွာ သူသာျပန္ရွင္လာမယ္ဆိုရင္ေပါ့  ဘယ္ေလာက္အင္အားႀကီးတ့ဲအရာေတြနဲ႔ တိုက္ခိုက္ရပေလ့ေစ ကြၽန္ေတာ္မတုန္ လႈပ္ဘူး၊ မေၾကာက္ရံြ႕ဘူး၊ အရာအားလံုးအသင့္ပါပဲ၊  ဟုတ္ကဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကို အ႐ူးလို႔သတ္မွတ္ရင္လည္း ရနိုင္တာေပါ့"

မ်က္လွည့္ဆရာသည္ အံႀကိတ္ ထားရင္း တည္ၿငိမ္စျပဳလာၿပီျဖစ္သည္။

သူ၏ ရီေဝေနေသာ မ်က္လံုး အစံုမွာ ျပန္လည္တည္ၿငိမ္စျပဳေလၿပီျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ဆက္လက္ ေျပာျပန္၏။

"ေဟာဒီနားမွာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ခရီးေဆာင္အိတ္ငယ္ေလးကို ဇစ္ဖြင့္ၿပီး ခ်ထားပါတယ္၊ ကိုယ့္ဇနီးရဲ႕ေရာဂါကိုေတာင္ အေျဖရွာ နိုင္စြမ္းမရွိခဲ့တဲ့သူတေယာက္ျဖစ္တာနဲ႔အညီ ဘာေဆးမွလည္း ေရာင္းခ်ေနမွာမဟုတ္ပါဘူး၊ ေဆးေရာင္းတ့ဲမ်က္လွည့္ သမားေတြကို တိုက္ခိုက္ေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူး၊ သူတို႔ကလည္း သူတို႔အေၾကာင္းနဲ႔သူပါ၊ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ပါ၊ ေလာကမွာတရားမွ်တမႈေတြထြန္းကားသည္ထက္ ထြန္ကားေစခ်င္တာ အားလံုးရဲ႕ဆႏၵတခုပဲ ျဖစ္မွာပါ၊ အဲဒီေတာ့ မိတ္ေဆြတို႔ ေစတနာရွိသေလာက္ေငြေၾကးေလးေတြ ထည့္ခဲ့ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ မထည့္ခဲ့ ရင္လည္း ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္တပည့္စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔ရယ္ကြၽန္ေတာ့္ဇနီးသည္အတြက္ ေကာင္မႈတခုခု ျပဳၿပီး အမွ်ေဝေပးမယ္၊ ဟုတ္ကဲ့ အလွဴေငြသေဘာပါဗ်ာ၊ မထည့္ျဖစ္ဘူးဆိုရင္လည္း ကြၽန္ေတာ္နားလည္ေပးနိုင္ပါတယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္အားလံုးကို ေသြးေအးစြာေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တာလည္း ၾကာခဲ့ပါၿပီ ဘာမွမထူူးျခားေတာ့ပါဘူးေလ"

မ်က္လွည့္ဆရာ၏ စကားသံအဆံုးမွာ ၾကည့္႐ႈသည့္လူမ်ား သည္ တခ်ိဳ႕က ငါးရာမ်ိဳးတေထာင္မ်ိဳး ေစတနာရွိသေလာက္ဝင္ထည့္ဝင္ၾကေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အက်ႌအိတ္ကပ္ထဲစမ္းလိုက္မိေတာ့ တေထာင္အႏြမ္းေလးတ႐ြက္နွင့္္ ငါးရာတန္ ေလးရယ္ကို ေတြ႕ရသျဖင့္ ထိုပြင့္ေနေသာအိတ္ထဲသို႔ သြားေရာက္ထည့္လိုက္ပါသည္။ တည္ၿငိမ္စျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ မ်က္ လွည့္ဆရာနွင့္ သူ၏ တပည့္သည္ မ်က္လွည့္ျပသည့္ ပစၥည္းမ်ားကို သိမ္းဆည္းေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ ပရိသတ္မ်ားလည္း အလွ်ိဳလွ်ိဳျပန္ကုန္ၾက ၿပီျဖစ္သည္။ မ်က္လွည့္ဆရာေနရာမွာကြၽန္ေတာ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုေနမည္လဲ၊ စိတ္ကူးနွင့္အစား ထိုးၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ကြၽန္ေတာ္လည္း ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ထဲမွ ထြက္ခြာလာခဲ့သလို ခံစားမႈေပါင္းစံုျဖင့္  ျပန္လာ ခဲ့ေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ပင္ပန္းခက္ခဲေသာအရာမ်ား ခံရခက္ေသာေဝဒနာမ်ားနွင့္ အေဝးဆံုးေဝးရာကို ထြက္ခြာ ေျပးခ်င္လွသူျဖစ္ပါသည္။
***

အခန္း (၃)
ေလာကတြင္ ရယ္ေမာစရာမ်ားသာ ေသာင္ထြန္းေနလွ်င္ မည္မွ်ေကာင္းလိမ့္မည္နည္း။ အေဖာ္မပါေသာ္လည္း ယံုၾကည္မႈ သစၥာတခုတည္းသာ ယႏၱရားအျဖစ္ ထြန္းကားခ်င္ပါသည္။ ထိုမွ်ေလာက္ဆိုလွ်င္ပင္ လံုေလာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ သည္ စိတ္ေတြအံု႔မႈိင္းကာ ခဏေနရင္ပဲ အလိုလိုေနရင္း ေပါက္ကဲြလြင့္စဥ္သြားေတာ့မလိုလို။ တေယာက္ ေယာက္က ကိုယ့္ကို အၿမဲတေစ ေခ်ာင္းေျမာင္းေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ေနာက္ကြယ္ကေန လုပ္ႀကံလိုက္ေတာ့မလိုလို။ ေလကို ျပည့္ျပည့္ဝဝ႐ွဴ သြင္းေနရေသာ္လည္း ထြက္သက္ဝင္သက္သည္ မြန္းက်ပ္လြန္းလွ၏။ ဘယ္သူဘယ္ဝါမွမသိသည့္ လြင္ျပင္႐ိုင္းတခုတြင္ ကံစီမံရာကိုပဲပ်င္းရိေလးလံစြာ ထိုင္ေစာင့္ေနၿပီး ဘာမွမလုပ္ဘဲ ၿငိမ္သက္ေအးေဆး ေနရလွ်င္ေကာင္းလိမ့္မည ္ထင္သည္။ ယုတ္စြအဆံုး ေနေရာင္ျခည္တမွ်င္မွ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ အလည္မလာနိုင္ဘဲ ေမွာင္မိုက္ တည္ၿငိမ္ေနခ်င္ျပန္၏။ ေဆာင္ေယာင္ အခန္းခန္းမွ အဆိပ္မ်ား။

ေဆာင္ေယာင္အခန္းခန္းမွ ေလာက္လန္းမ်ား။ ေဆာင္ေယာင္အခန္းခန္းမွ ေျမလွ်ိဳးမိုးပ်ံတတ္သည့္ လူ႔အပုပ္အသိုးမ်ား။ မဂၤလာပါ။ ယခုဖြင့္ေနသည့္ သီခ်င္းသံခဏပိတ္ထားပါ။ သက္ျပင္းမ်ားကို ရံြရွာသလို ခါခ်ခဲ့၍ ကြၽန္ေတာ္နွင့္အတူ ေပ်ာ္႐ႊင္ လွည့္ပါ။ ေပ်ာ္စရာဟုေခၚပါသည္။ သို႔ေသာ္ထိုအရာမွာ မ်က္ရည္မ်ားမွအျမစ္တည္၍ အပင္ေပါက္လာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သင့္ရဲ႕အေမာကို ေျပာျပပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အလြမ္းကို သံေျခက်င္းေျဖ၍ လႊတ္လိုက္ၿပီးပါၿပီ။ လမ္းသည္ မီးခိုးမဆံုးနိုင္ေသာ ေတေလကို ေအးေအးလူလူထမ္း၍ ေႁမြလိမ္ေႁမြေကာက္သြားေနေတာ့သည္။

အသက္မွန္မွန္႐ွဴပါ။ ထို႔ေနာက္ အသက္မွန္မွန္ပဲ ႐ွဴေနပါ။ အသက္ေအာင့္ထားၿပီး အသက္ရွည္ခ်င္၍ မရသကဲ့သို႔ ခ်စ္ေန ရက္နွင့္ အခ်စ္ကိုေအာင့္ထားၿပီး မုန္းခ်င္၍ မရပါ။ စစ္ပဲြဟုေခၚၾကပါစို႔။ တုတ္ဓားလက္နက္ကိုင္ေဆာင္ၿပီး ေမတၱာေတး ဆိုခ်င္၍ မရပါ။ ကမၻာႀကီးသည္ ျပာပံုမွလူးလဲၿပီးအႀကိမ္ႀကိမ္ထလာခဲ့ဖူးၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျပာပံုထဲသို႔ မသြားခ်င္ေလာက္ ေသးပါ။ မည္သည့္အခ်ိန္ျဖစ္ပါေစ ျပန္မသြားခ်င္ေလာက္ သည္မွာ ေသခ်ာၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ကမၻာႀကီးကို အားနာစရာအလြန္ ေကာင္းပါသည္။
***

အခန္း (၄)
ဦးတည္ခ်က္သတ္သတ္မွတ္မွတ္မရွိဘဲ ကြၽန္ေတာ္ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့ျပန္သည္။ မႈိင္းမႈန္ေသာ မိုးသားမ်ားေအာက္တြင္ ရည္႐ြယ္ ခ်က္မရွိ စိတ္ဗလာျဖင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့သည္။ မည္မွ်တည္ၿငိမ္လိုက္သလဲ။ မည္မွ်ေအးေဆးလိုက္ပါသလဲ။ ေျခ လွမ္းထဲမွာလည္း စိတ္ကမေရာက္။ ရင္ထဲတြင္လည္း စိတ္ကမရွိ။ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းလည္းမရွိ။ ဝမ္းနည္းျခင္းလည္းမရွိ။ စိုးရံြ႕ျခင္း လည္း မရွိ။ ဘယ္လိုခံစားမႈမ်ိဳးပါလိမ့္။

ထိုမွ်ေအးစက္တည္ၿငိမ္လြန္းေသာအေျခအေနကို ကြၽန္ေတာ္မသကၤာခ်င္ေတာ့ေပ။  ကြၽန္ေတာ့္စိတ္သည္ မည္သည့္ေနရာထံ ေရာက္ရွိေနပါသလဲ။ ဘဝမဆံုးမီအခ်ိန္အထိ ထိုသို႔အရာရာနွင့္ကင္းလြတ္ေနရလွ်င္ မည္မွ်ေကာင္းလိမ့္မည္နည္း။ ေလထဲ လြင့္ေနသည့္လဲမႈိ႕တစလို၊ ၿငိတြယ္စရာကင္းကင္းနွင့္ ေပါ့ပါးစြာကြၽန္ေတာ္ေလွ်ာက္လွမ္းလာစဥ္တြင္ ေနာက္ဘက္မွေျခသံမ်ား ၾကားလာရသည္။ ထိုေျခသံမ်ားသည္ မည္သည့္ေနရာကို ဦးတည္ေရြ႕လ်ားေနၾကပါသလဲ။

အေရးတႀကီးနိုင္လိုက္ၾကတာ။ အေရးႀကီးျခင္းမႀကီးျခင္းကို စြန္႔ပစ္ထားခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိမ့္မလဲ။ ထိုေျခသံမ်ား ကို မည္သည့္အရာမ်ားက အမိန္႔ေပးေစခိုင္းေနၾကပါသလဲ။ တဆက္တည္း ၾကာပြတ္သံမ်ား တရႊမ္းရႊမ္းဆက္တိုက္ၾကားလာရျပန္၏။

လူဆိုသည္မွာ အမိန္႔ေပးေစခိုင္း၍ရသည့္ တိရစၧာန္မဟုတ္ေၾကာင္းကို ထိုသူေတြမသိၾကဘူးလား။

ဒါ ကြၽန္ေတြေနတဲ့အရပ္မွမဟုတ္တာ။ လူ႔ျပည္ေလ။ လူ႔ျပည္စစ္စစ္ႀကီးေလ။ ထို႔ေနာက္ နာက်င္ခံခက္စြာ ညည္းညဴေနသံ မ်ား...။ ေနာက္ၿပီးအသံေတြ...။ ထို႔ေနာက္ မပီမသေအာ္သံေတြ။  လူေသေကာင္၏အာခံတြင္းထဲ ငံုထားရသည့္ ေအးစက္ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ရာအသံေတြ...။ ငါအိပ္မက္မက္ေနတာလား။ မဟုတ္ပါ၊ လံုးဝမဟုတ္ပါ။  အိပ္မက္လံုးဝမဟုတ္မွန္း ကိုေတာ့ စိတ္ကအလိုအေလ်ာက္ သိျခင္းတမ်ိဳးျဖင့္ သိေနရသည္။ ဒါဆို ငရဲဘံုကို ေရာက္ေနတာမ်ားလား။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္လည္း တကယ္မျမင္ဖူးတဲ့သူေတြေျပာပံုအရ ဦးခ်ိဳေတြ မွိန္းခြၽန္ေတြကိုင္ထားသည့္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္အဂၤါ႐ုပ္ေတြ ေတြ႕ေနရ မည္ျဖစ္သည္။ ဒါ အခုဘဝမွာတင္ျဖစ္ေနတာပါ။  ေသခ်ာပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္သိေနပါတယ္။ လူရြယ္လူလတ္၊ က်ားမေပါင္းစံု၏ အသံမ်ား...။ ေနာက္ၿပီး ကေလးသူငယ္မ်ား၏ ညည္းတြားေအာ္ဟစ္သံမ်ား...။ အသံေတြစကၠန္႔တိုင္းတြင္ၾကားေနရသည္။ ေျခသံေတြ။ မည္သည့္ေနရာကို ဦးတည္ေျပးလႊားေနမွန္းမသိရသည့္ေျခသံေတြ။ ထိုအသံမ်ားထဲတြင္ ၾကားေနရသည့္အသံတစကို ကြၽန္ေတာ္အေသအခ်ာမွတ္မိလုိက္ေသာအခါတြင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေသြးပ်က္မတတ္ေၾကာက္ရံြ႕သြားရေလေတာ့သည္။ အလြန္အံ့ၾသစရာေကာင္းေလသည္။ ထိုအသံေတြထဲ၌ ကြၽန္ေတာ့္အသံေကာပါဝင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္သည္။ အသံတူတာမျဖစ္နိုင္ဘူးလား။ အသံတူတာမဟုတ္မွန္းကိုလည္း အလိုအေလ်ာက္ သိစိတ္ျဖင့္ သိေနရသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပင္ ကြၽန္ေတာ္၏နားဝ၌ ကပ္၍ေအာ္ဟစ္ေနသလို ၾကားေနရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါဆိုဒီေျခသံေတြထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေလွ်ာက္ေနရတာပဲ။ ဘာေတြမ်ားပါလိမ့္။ ေမးရမည္ တေယာက္ေယာက္ကို။ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕တြင္လွမ္းျမင္ေနရသည့္လူအုပ္ထဲမွ အနီးနားသူတေယာက္ကို ေမးရန္ၾကည့္လိုက္မိသည္။  အံၾသဖြယ္ ပင္ျဖစ္ ၏။ ထိုလူ၏ မ်က္လံုးေတြမွာ ေဟာက္ပက္ႀကီးျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္ရံြ႕တုန္လႈပ္သြားမိသည္။ ထိုသူ၏ မ်က္လံုးမွာ မ်က္ဆန္မရွိ။ ဒါဆို သူကလမ္းကိုကိုယ္တိုင္မျမင္ရဘဲ အၾကားႏွင့္သာေျပးသြားေနရသည္ေပါ့။ ဒုကၡႀကီးလိုက္တာ။  ဒါဆို ေနာက္တေယာက္ကေကာ။ ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္မိျပန္သည္။ ဟာ...။ ထိုသူကေတာ့ မ်က္ဆန္ရွိလ်က္ႏွင့္ မ်က္ဆန္ အနက္ေရာင္သူငယ္အိမ္မပါ။ အျဖဴထည္သက္သက္။ ဒါဆိုသူလည္း ဘာမွမျမင္ရတာ ေသခ်ာပါသည္။  ေနာက္တေယာက္ ကေကာ။ ေနာက္တေယာက္။ ကြၽန္ေတာ့္အျမင္အာ႐ံုမ်ားပါ မႈန္ဝါးစျပဳလာသလို မွင္သက္သြားမိသည္။ မ်က္လံုးေဟာက္ ပက္ေတြ။ မ်က္ဆန္ရွိသည့္သူေတြကလည္း မ်က္သားအျဖဴသက္သက္ေတြ။ ဆက္၍ ဆက္၍ ကြၽန္ေတာ္လူအုပ္ၾကားထဲ တိုးဝင္ေျပးလႊားရင္း အံ့ၾသျခင္းႀကီးစြာ ျဖစ္ေနမိေတာ့သည္။ ကေလးေလးေတြ။ မိန္းကေလးငယ္ ငယ္ေလးေတြ။ ေယာက်္ားရင့္မာေတြ။ အိုႀကီးအိုမေတြ။ ထိုသူတို႔၏ ေအာ္သံတခ်ိဳ႕သည္ ဘူးလံုးနားမထြင္း မပီမသျဖစ္ေနၾကသည္။ တ ေယာက္ေယာက္ေတာ့ အေကာင္းပကတိအတိုင္း ရွိသင့္သည္။ ရွိလည္းရွိပါလိမ့္မည္။ ရွာစမ္း ရွာစမ္း။ ေျပးေနရင္းျဖင့္ ငဲ့ေစာင္းရွာေဖြၾကည့္သည္။ ထိုစဥ္တြင္ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးနားမွ လူရြယ္တေယာက္ေအာ္ေနစဥ္ ထိုသူ၏ပြင့္ဟလာေသာ ပါးစပ္ထဲသို႔ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဘုရား...ဘုရား...။ ထိုသူမွာ လွ်ာမရွိ။  ဒါဆို သူ႔ေအာ္သံ ညည္းညဴသံကို ဘယ္သူကနားလည္ ကူညီႏိုင္ေတာ့မလဲ။ လွ်ာျဖတ္ခံထားရသည္ထင္၏။ သနားစရာအလြန္ေကာင္းလွပါလား။ ေအာ္လိုက္စဥ္တြင္ သူ႔ခံတြင္းထဲ၌ ေသြးစတခ်ိဳ႕ျမင္လိုက္မိ၏။ ဒါဟာ ဝဋ္ေႂကြးလား။ ကိုယ့္ျပဳလုပ္ခဲ့သမွ် အကုသိုလ္ကံေတြက အက်ိဳးေပးေနၾကျခင္းပဲလား။ မစဥ္းစားႏိုင္အား။ ေျပးလႊားဖုိ႔ပဲ အားထုတ္ေနရေတာ့သည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ နားရြက္ေတြလွီးျဖတ္ခံထားရၿပီး ၾကားႏိုင္ရန္ နားေပါက္မပါရွိ။ အရာဝတၳဳတခုခုႏွင့္ သပ္လွ်ိဳ႐ိုက္သြင္းခံထားရသလို။ မည္သူေတြ႐ိုက္ႏွက္ေနမွန္းမသိရသည့္ ၾကာပြတ္ သံေတြ။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း လာေရာက္ထိစဥ္က်လာသည္။ ရႊမ္းခနဲ...ရႊမ္းခနဲ။ ေသြးစက္ေတြ။ မ်က္ရည္ေတြ။ တခ်ိဳ႕ငိုေႂကြး ရဖို႔ပင္ ထံုထိုင္းေလးလံေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ခမ်ာေတာ့ ပါးစပ္ေပါက္ကိုပင္ ႀကိဳးစေတြႏွင့္ အေသပိတ္ခ်ဳပ္ထားခံရ သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသူတို႔မွာ မ်က္စိႏွင့္နားေတာ့ ေကာင္းၾကေသးသူ ေတြျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သူတို႔၏ မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြက သူတို႔တစြန္းတစ နားလည္ခဲ့ရသည့္ အဘိဓမၼာတရပ္ကို မ်က္ရည္ဝဲရင္း ျပန္လည္ေျပာျပေနသလို။ သနားစရာအလြန္ ေကာင္းလွသည္။  ကြၽန္ေတာ့္အသိအာ႐ံုမ်ား ေဝဝါးလာေတာ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လူအုပ္ႀကီး၏ ေရွ႕သို႔မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ေျပးလႊားၾကည့္ရမည္။ ေရွ႕ဆံုးမွ ဦးေဆာင္သြားေနသူကို ေမးျမန္းၿပီး ေနာက္ျပန္လွည့္ကာ ၾကာပြတ္ထိန္းေတြ ရက္စက္ သူေတြကို ျပန္လည္တြန္းလွန္ဖို႔။ ေနာက္က ၾကာပြတ္သံေတြ။ ဘယ္သူ႐ိုက္ေနမွန္းမသိရသည့္ ၾကာပြတ္သံေတြ။ ထိုခဏတြင္ ေလျပင္းစတိုက္လာသည္။

ေနာက္ၿပီးမိုးစက္ေတြ ေစြၿဖိဳင္သည္းက်လာသည္။ လွ်ပ္စီးေရာင္မ်ား ဝင္းလက္ထစ္ခ်ဳန္းလာသည္။ မျဖစ္ဘူး။ ေရွ႕ဆံုး ေရာက္ေအာင္ ေျပးမွ။ ငါတို႔ကိုဦးေဆာင္ေနတဲ့သူဆီ ေျပးမွ။ ေနာက္ဆံုးက လူေတြပဲ ၾကာပြတ္ရဲ႕ဒဏ္ေတြကို ခါးဆီးၿပီး ခံေနရတာ။ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ တိုးေဝွ႔ေျပးထြက္ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့သည္။ လူပင္လယ္ႀကီး။ ေနာက္ၿပီး မိုးေတြ။ ေလေတြ။ လွ်ပ္စီးေတြ။ ေသြးစက္ေတြ။ ေမွာက္မိုက္ျခင္း။ အိပ္မက္လား တကယ္လား။ သရဲရထားစီးေနရသလိုလား။ ေအာက္စ္ဝစ္ အက်ဥ္းစခန္းလား။ အိုက္ခမန္းငရဲခန္းလား။ ဒီျဖစ္ရပ္ႀကီးကေန တန္ခိုးရွင္တေယာက္ေယာက္ လူစြမ္းေကာင္း တေယာက္ ေယာက္ အျမန္ဆံုးလာကယ္လိမ့္မည္ဟု ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတြထဲကလိုျဖစ္ပါေစဟုထင္မိျပန္သည္။ ဟာသပဲ။ ဒီေလာက္အလူးလူးအလိမ့္လိမ္္ေျပးေနရတာကို အေတြးေခါင္မေနနဲ႔ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္လည္ဆံုးမျဖစ္သည္။ ေခြၽးေစးေတြ ခႏၶာကိုယ္မွ စိမ့္ယိုစီးက်လာသည္။ တျခားသူေတြ၏ ေအာ္သံေတြလည္း တစတစ ေသးသိမ္လာသည္။  ကြၽန္ေတာ့္အျမင္ အာ႐ံုေဝဝါးလာသည္။ ေရွ႕ဆံုးေရာက္ဖို႔ အားသြန္ခြန္စိုက္ ကြၽန္ေတာ္ထိုးထြက္ရဦးမည္။ လဲက်မခံႏိုင္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ဦးေဆာင္ေနသူက ဘယ္သူလဲ။ ေရွ႕ကို အားကုန္႐ုန္းထြက္သည္။ ၾကာပြတ္သံမ်ားသိပ္မသဲကဲြေတာ့ေပ။ မျမင္ရမည္မွန္း သိေသာ္လည္း ေနာက္သို႔လွည့္ၾကည့္မိေသးသည္။ သိပ္သည္းထူထပ္သည့္ အေမွာင္ထုႀကီး။ ၾကာပြတ္႐ိုက္ခ်က္ေတြေတာ့ တခ်က္တခ်က္က်ေရာက္လာေသး၏။ သို႔ေသာ္ ေခြၽးေစးေတြ၊ ေသြးစက္ေတြ၊ ေလွ်ာက္လွမ္းလာသည့္ေျခေထာက္မ်ား ေညာင္းလာျခင္းေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ား ထံုထိုင္းဆံြ႕အလာသည္ဟု ထင္မွတ္လာမိသည္။ လာစမ္းပါ...ၾကာပြတ္ေတြ။ မီးလွ်ံနဲ႔ရက္ထားတဲ့ၾကာပြတ္ေတြ။ ကိုယ့္ေျခလွမ္းကိုယ္ ယံုၾကည္ေနဖို႔ပဲ လိုပါလိမ့္မည္။

နံေဘးမွလူေတြကို ကြၽန္ေတာ္တြန္းတိုက္႐ုန္းထြက္မိသည္။ တလွမ္း။ ႏွစ္လွမ္း။ သံုးလွမ္း။ ကေလးသူငယ္ေတြ။ မိန္းကေလးငယ္ငယ္ ေတြ။ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ။ တခ်ိဳ႕ၿပိဳလဲက်။ ညည္းတြားအကူအညီ ေတာင္းခံေနၾကေသာ္လည္း တေယာက္ကိုတေယာက္က မထူမတ္ ႏိုင္အား။ (ထူမတ္ခ်င္ေသာ္လည္း မထူမတ္ႏိုင္အား) ေျပးလႊားေနရသည့္ ကြၽန္ေတာ့္ေျခေထာက္ေတြ အားေလ်ာ့ႏြမ္းလ်လာသည္။ အ႐ံႈးေပးရန္က်န္ေနခဲ့ရင္ ေကာင္းမလား။ ဆက္ေျပးရင္လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ပါ့မလား။ လံုးဝလဲက်၍မျဖစ္။ ၾကာပြတ္ဒဏ္ေတြကို အလူးအလဲ မတု႔ံျပန္ႏိုင္ဘဲ သည္အတိုင္းေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အသက္မေပ်ာက္သြားခ်င္ပါ။ လံုးဝလဲက်၍ မျဖစ္။ ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာအႏွ႔ံေသြးစက္မ်ား တစိမ့္စိမ့္ယိုစီးက်လာေန၏။ ေခါင္းထဲတခ်က္တခ်က္ မိုက္ခနဲ။ ေနာက္မွ တြန္းတိုက္ေက်ာ္ျဖတ္သြားသူ မ်ား။ ဆက္၍ အားတင္းလွမ္းေနစဥ္ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ၌ ေမွာင္မိုက္သြား သည့္ ခဏ။ ဝုန္းခနဲ ကြၽန္ေတာ္ၿပိဳလဲသြား ရသည္။ ေမွာက္လ်က္သားလဲက်ေနသည့္ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚမွ လူေတြတေယာက္ ၿပီးတေယာက္ နင္းျဖတ္ေက်ာ္လႊားသြား ၾက၏။ အားတင္းထား။ အားတင္းထား။ ကြၽန္ေတာ့္နံေဘးတြင္လည္း တခ်ိဳ႕ၿပိဳလဲ။ တခ်ိဳ႕ေတာ့ ေသဆံုးကုန္ၿပီလားမသိ။ မရဏခံတြင္းထဲ ကြၽန္ေတာ္ဒူးေထာက္ မဝင္ရေသးသေရြ႕ရွိစုမဲ့စုအားေလးျဖင့္ ေရွ႕သို႔မေရာက္ေရာက္ေအာင္ သြားရဦးမည္။ ေလေတြမိုးေတြ လွ်ပ္စီးေတြၾကား ငရဲဆန္ဆန္ ၾကာပြတ္သံမ်ား။ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ ရက္စြက္စြာရြာက်။ ေရွ႕ဆံုးမွ ဦးေဆာင္ေျပးလႊားေနသူသည္ ဘယ္သူလဲ။ ေနာက္လူေတြကို မစာမနာ ခ်န္ရစ္ၿပီး ကိုယ္လြတ္႐ုန္းေျပးသြားသလိုပဲ ခံစားမိသည္။ တကယ္ဆို လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္းညွိႏိႈင္းတိုင္ပင္ၿပီး ျပန္လည္တိုက္ခိုက္ဖို႔မသင့္ေပဘူးလား။ ကြၽန္ေတာ့္အသက္မွာ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ႏွစကၠန္႔၊ ဘယ္ႏွမိနစ္အသက္ရွင္ရဦးမည္လဲ။ ကြၽန္ေတာ္ မေတြေဝႏိုင္အား။ မေတြးေတာႏိုင္အား။ စိတ္ကို မရရေအာင္ စုစည္း။ ဦးေႏွာက္ကို အလ်င္အျမန္သတင္းပို႔။ ထို႔ေနာက္ေျခလက္မ်ားထံ တစတစ အာ႐ံုမ်ား ေစလႊတ္၍ ထူမတ္သည္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပင္ ကြၽန္ေတာ္ေရွ႕ခပ္ေဝးေဝးသို႔ ေျပးလႊားေရာက္ရွိေနေလၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း တစတစ ထူမတ္႐ုန္းထႏုိင္လာသည္။ စ၍ အားတင္းကာ ကြၽန္ေတာ့္ေျခလက္ေတြ လႈပ္ရွားလို႔ရလာၿပီ။ ၾကာပြတ္ေတြ ရႊမ္းခနဲ...ရႊမ္းခနဲ။ တလွမ္း...ႏွစ္လွမ္း။ စ၍လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ တျဖည္းျဖည္း ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြ အနည္ထိုင္ကာ တည္ၿငိမ္စျပဳလာၿပီ။ ေျပးသည္။ ပထမျဖည္းျဖည္း။ ၿပီးေနာက္ ခပ္မွန္မွန္။ ထို႔ေနာက္ သြက္လက္ထက္ျမေသာ ေျခလွမ္းမ်ား။ လဲက်ေနစဥ္မွာ ခံလုိက္ရသည့္ ၾကာပြတ္ရဲ႕ဒဏ္ေတြက အလြန္ပင္အထိနာသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအရာမ်ားကို ဂ႐ုစိုက္မေနႏိုင္အား။ ခံရပါးမ်ားသည့္ ဒဏ္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ထံုသြားျခင္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ေရွ႕မွ ေျပးလႊားေနသူတေယာက္ၿပီးတေယာက္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ ေသြးစမ်ားပင္ အနည္းငယ္ေျခာက္ေသြ႕စျပဳလာၿပီ။ စ၍ ေရအလြန္ငတ္ေနမွန္းသိရသည္။ တၿပိဳင္နက္တည္း တမ္းတေန၍ အပိုျဖစ္မွန္းလည္း သိသည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္တြင္ ေရွ႕ဆံုးမွ ဦးေဆာင္ေျပးလႊားေနသူသည္ ဘယ္သူလဲဟု သိခ်င္စိတ္ကပဲ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကို အားျဖစ္ေစ၏။ ေျပးလႊားေနရင္း ႏွင့္ဖိနပ္မပါေသာ ေျခဖဝါးႏွင့္ေျမျပင္ အထိအေတြ႕သည္ တျဖည္းျဖည္း ၾကမ္းရွဆိုးဝါးလာမွန္းသိသည္။ ခြၽန္ျမေနသည့္ ေက်ာက္ခြၽန္ေက်ာက္ခက္ေတြ မို႔ေမာက္ ႐ုန္းႂကြ။ ကြၽန္ေတာ့္ေျခဖဝါးကို လာစိုက္ၾကသည္။ လွ်ပ္စီးမ်ားလက္လာစဥ္တြင္ တတ္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ ေရွာင္ကြင္းေျပးလႊားေနရသည္။ ေရွ႕ဆံုးသို႔ေရာက္ရန္ လူငါးေယာက္ခန္႔မွ်သာ လိုေတာ့သည္။ ေျပးထားစမ္း။ ေျပးထားစမ္း။ သဘာဝတရား၏ ေမွာ္ဝင္ဓာတ္ေတြ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းခံရင္း အားတင္းရင္းႏွင့္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ တေယာက္ၿပီးတေယာက္။ ထို႔ေနာက္ ေနာက္တေယာက္။ မိုးေတြကလည္း သည္းတုန္းရွိေသးသည္။ ထို႔ေနာက္ ေလစိမ္းေတြ။ လူေသေတြရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေတြလို ေအးစက္ေသြးပ်က္ဖြယ္ ကုတ္ျခစ္ခံေနရသလို ရြာက်ေနသည္။ ေရွ႕ဆံုးမွ လူ၏ေနာက္ေက်ာကို လွမ္းျမင္ေနရၿပီ။ သူ႔ကိုယ္မွေသြးစက္ေတြႏွင့္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြသည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေလာက္မမ်ားျပား။ ပါးလ်လြန္းသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသူသည္လည္း ဆူးခြၽန္မ်ား အၿပိဳင္းအ႐ိုင္း ေက်ာက္ခက္ခြၽန္ျမေတြေၾကာင့္ ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ ေျပးလႊားေနရသည္။ ေဟ့လူ...ေဟ့လူ။ ကြၽန္ေတာ္ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။ ထိုသူမၾကားတာလား။ ၾကားလ်က္ႏွင့္မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလားမသိ။ ဆက္၍ ကြၽန္ေတာ္ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။ ထုိသူမွာ ေကာင္းဘြိဳင္လိုဦးထုပ္ကို ေဆာင္းထားသည္။ ေအာ္ေခၚ၍ လွည့္မလာႏိုင္သည့္အဆုံး၌ ထိုသူ၏ပုခံုးကို အားျပင္းျပင္းလွမ္းပုတ္လိုက္သည္။ သည္ေတာ့မွ ထုိသူ ေဒါသတႀကီးျဖစ္သြား၍ ထင္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္သို႔ ခပ္ျမန္ျမန္လွည့္လိုက္သည့္ခဏ...။ ထိုသူ၏ ဦးထုပ္မွာ ေျမျပင္ေပၚသို႔ ေဝ့ဝဲျပဳတ္က်သြားသည္။ ထိုသူသည္ ရက္စက္ေသြးေအးစြာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၿပံဳးျပေနသည္။ ထိုအၿပံဳးကို ရင္းရင္းနွီးနွီးျမင္ဖူးပါသည္။ ဘယ္ေနရာမွာပါလိမ့္။ စဥ္းစား၍ မရ။ သူ၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွာ အေကာင္းအတိုင္း။ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မရွိ။ ဒီေလာက္ဆို သူ႔ကို စကားေျပာ၍ ရၿပီ။ ေမးရမည္။ အသက္ကိုျဖည္းညင္းစြာ ႐ွဴလိုက္၏။ ထုိသူကို စကားေျပာရန္ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ခပ္ေမာ့ေမာ့ဟန္ျပင္ လိုက္စဥ္တြင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အသိဥာဏ္ တခုလံုး ျပာေဝသြားၿပီး ငလ်င္ျပင္းတခု လႈပ္ခါလိုက္သလို ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ တခါက ၾကည့္ခဲ့ဖူးသည့္ မ်က္လွည့္ဝိုင္းမွ မ်က္လွည့္ဆရာ။ ထိုသူ၏ နဖူးအထက္တြင္ ဓားထက္ထက္ျဖင့္ လွီးျဖတ္ခံထားရသလို ေဟာင္းေလာင္းပြင့္ေနပါလား။  သို႔ေသာ္ ထိုသူ၏ ေခါင္းမွ ဦးေႏွာက္ေတြ ထြက္က်မေန။ အံ့ၾသစရာအလြန္ေကာင္းသည္။  ဒါဆိုကြၽန္ေတာ္နားလည္သြားၿပီ။ ေၾကာက္စိတ္ၾကားမွတည္ၿငိမ္စျပဳလာၿပီ ျဖစ္သည္။ ဒါကြၽန္ေတာ္တို႔ကို မ်က္လွည့္ျပေနတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ရက္စက္လိုက္တဲ့ျပကြက္ေတြပဲ။ ထိုမ်က္လွည့္ဆရာကို  ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ အလြန္ေကာင္းသည့္ ဒီျပကြက္ေတြ ရပ္ေပးပါေတာ့ ဟု ေျပာရန္အားယူလိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္အာ႐ံုေတြ ေမွာင္တလွည့္ လင္းတလွည့္ျဖစ္ေနသည္။ ထိုသူကလည္း ေအးစက္စက္ၿပံဳး၍ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနသည္။ ေလစိမ္းေတြလည္း တိုက္ခတ္ေနတုန္း။ မိုးထန္မိုးျပင္းေတြ တရစပ္သည္းထန္ေနတုန္းျဖစ္၏။ လွ်ပ္စီးေတြ ျပင္းအားေကာင္းေကာင္းျဖင့္ လက္လိုက္ေသာ အခါတြင္ေတာ့...။ ထက္ျခမ္းပိုင္းခံထားရေသာ သူ႔ဦးေခါင္းထဲမွ အရာမ်ားမွာ ဦးေႏွာက္ေတြမဟုတ္မွန္း သိလိုက္ရသည္။ လက္ခနဲ လက္ခနဲ။ မည္သည့္ အရာဝတၳဳေတြလဲ။ အျမင္မ်ား ျပာေဝသြားရသည္။ ေနာက္တခ်က္ လွ်ပ္စီးမ်ားလက္လိုက္စဥ္တြင္ေတာ့ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ စိန္ေတြ ေက်ာက္သံပတၱ ျမားေတြ။ လက္ခနဲ လက္ခနဲ။ အံ့ၾသစရာအလြန္ေကာင္းလွေပသည္။ ေနာက္ထပ္ လွ်ပ္စီးမ်ား ရြာက်လာျပန္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ျမင္လိုက္ရသည္မွာ ဝါယာႀကိဳး အမွ်င္ေတြျဖင့္ ဦးေႏွာက္တကန္႔တြင္ လိမ္ယွက္ထားသည့္ ဆားကစ္ျပားအႀကီး အေသးေတြ။ ေနာက္ဆံုးေပၚသိပံၸပညာျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည့္ ဆားကစ္ျပားေတြ။ ဒါဆို သူဟာ လူသား စင္စစ္မဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ သူ႔ဦးေႏွာက္ေတြ ေဖာက္ထုတ္ခံလိုက္ရၿပီး စိန္ထည္ ေက်ာက္သံပတၱျပားေတြနဲ႔ သိပၸံပညာေတြနဲ႔ ျပန္လည္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ စက္လူ႐ုပ္ႀကီးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္လြတ္႐ုန္းၿပီး ေရွ႕ဆံုးက ေျပးေနတာပဲ ေနမွာ။ တကယ္ဆို ငါတို႔ကို ေစာင့္ဆိုင္းေျပာျပသင့္တာေပါ့။ ငါ့ကိုမ်ား သတ္ပစ္ေလမလား။ သူ႔နားေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ သူ႔ကိုေက်ာ္ၿပီး ငါဆက္ေျပးရဦးမလား။ သူ႔ကိုေက်ာ္ၿပီးေျပးရင္ေကာ လြတ္ပါ့မလား။ ေရွ႕မွာ ဒီထက္ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာေတြ မရွိႏိုင္ဘူး မေတြ႕နိုင္ဘူးလို႔ ဘယ္သူကအာမခံနိုင္လို႔လဲ။ ေတြးရင္း ေတြးရင္းျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္အျမင္အာ႐ံုေတြ အေမွာင္ထုထက္ကို ပို၍ ေမွာင္မိုက္လာသည္။ ေၾကာက္ရြံ႕လာသည္။ ေျပာရမည့္ စကားေတြ ေျပာမထြက္ႏိုင္ေတာ့။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကြၽန္ေတာ့္လည္ပင္းကို ထိုသူက ေအးစက္ေသာလက္ေခ်ာင္းေတြျဖင့္ ညွစ္ထားလိုက္ပါေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။  ကြၽန္ေတာ့္၏ကိုယ္ ကြၽန္ေတာ္ ဟိုးအေဝးႀကီးမွ လွမ္းေအာ္ေခၚငင္ေနရသလိုမြန္းက်ပ္လာေတာ့သည္။ ေနာက္ဆံုး ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ တခုပဲမွတ္မိလိုက္ပါေတာ့သည္။ ထိုသူ၏ လက္မွာလက္ထိပ္ကဲ့သို႔ တုပ္ေႏွာင္ခ်ဳပ္ထားခံရသည့္ ႀကိဳးစတစ။ မည္သူ ဆဲြေခၚေနမွန္းမသိရသည့္ ႀကိဳးစရွည္ႀကီး။ ဒါဆို ေနာက္ထပ္သူ႔ကို ဆဲြေခၚေနတဲ့သူက ဘယ္မွာလဲ။ ဘယ္အထိရွည္လ်ားဦးမည္လဲ ကြၽန္ေတာ္မသိႏိုင္ေတာ့။ ကြၽန္ေတာ္မ်က္လံုးမ်ား ျပာေဝလာၿပီီးအသက္႐ွဴရ သည္မွာက်ပ္သထက္ က်ပ္လာေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ေစာင့္နတ္က ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အသက္႐ွဴပြင့္ေတြ တပြင့္မွ ပြင့္မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။ ေနာက္ဆံုးလက္က်န္အသံတခုသာ ကြၽန္ေတာ့္ႏွႈတ္က ပြင့္အန္က်လာၿပီးေနာက္ အရာအားလံုးနွင့္ ကြၽန္ေတာ္ အဆက္ျပတ္သြားေလေတာ့သည္။          

မိုဃ္းဇက္ေသာ္