ဒီလူည ● မိသားစု အက္ေဆး
(မိုးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၃၊ ၂၀၁၇
က်ေနာ္တို႔မိသားစုမွာ မိသားစုဝင္ ငါးဦးရွိပါတယ္။ အေဖ အေမ အစ္မႀကီး က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ့္ညီ။ မိသားစုဆိုတာကိုအဓိပၸါယ္ဖြင့္ ၾကည့္ဖို႔ က်ေနာ္ သတိတရမရွိခင္ကတည္းက အေဖဟာ နံနက္ေလးနာရီဆို အိပ္ရာကထၿပီး ေရပံုး ေရထမ္းတံပိုး အစံု အလင္နဲ႔ လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ဖို႔ျပင္ဆင္တယ္။
က်ေနာ္တို႔အိမ္မွာ ႏႈိးစက္ပါတဲ့နာရီေတြမရွိေပမယ့္ အေဖ့ရဲ႕အိပ္ရာထခ်ိန္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္က်တယ္လို႔ မၾကား မိခဲ့ဖူးဘူး။ အေဖဟာ ေႏြေႏြ ေဆာင္းေဆာင္း သူ႔ရဲ႕အိပ္ရာထခ်ိန္ဟာ မေျပာင္းလဲခဲ့ဘူး။
အေဖအိပ္ရာကထၿပီး ပထမဦးဆံုးလုပ္တဲ့အလုပ္က ေရအိမ္ဝင္တာပါပဲ။ ၿပီးရင္ မ်က္နွာသစ္ ေနာက္ အေမ့ကို ႏႈိးၿပီး ေရထမ္းထြက္ပါတယ္။
"ဝမ္းတလံုးေကာင္းလို႔ ေခါင္းမခဲေတာ့ဘူး။ က်န္းမာေရးကေတာ့ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ပဲ" ဆိုတဲ့ ဦးမိုးဒီရဲ႕ေၾကာ္ျငာထဲကလို အေဖ ဟာ ဖ်ားခဲ နာခဲလွတယ္။ ဖ်ားနာခဲ့ရင္လည္း အိပ္ရာထဲမွာေခြေနတဲ့သူမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ေဆးမထိုးဘူး။ အပိုအလွံ်စုေဆာင္းမိတာမရွိတဲ့မိသားစုအတြက္ တေန႔လုပ္မွတေန႔စားရတဲ့အေန အထားမ်ဳိးေလ။ ဒီေတာ့ အေဖဟာ ဘယ္ေတာ့မွအလုပ္နဲ႔ လက္ မျပတ္ဘူး။
ေနမေကာင္းေပမယ့္လည္းလုပ္ရမယ့္အလုပ္ (ေရထမ္း) ကိုၿပီးစီးေအာင္လုပ္ၿပီးမွ အခိုးပြင့္ေဆးထုပ္ေသာက္ ေနာက္ေစာင္ကိုေခါင္းၿမီႇးျခံဳထားလိုက္တယ္။ ညေနေရျပန္ထမ္းရမယ့္အခ်ိန္ေရာက္ရင္ အေဖ ေရ သြားျပန္ထမ္းတယ္။
ညေရာက္ရင္ အခိုးပြင့္ေဆးတထုပ္ထပ္ေသာက္ၿပီး ေစာင္ကိုေခါင္းျမီႇးျခံဳကာ အိပ္လိုက္တယ္။ မနက္ေရာက္ေတာ့ အေဖ့ အဖ်ားက ေပ်ာက္သြားပါၿပီ။
အေဖဟာ မိသားစု ဝမ္းစာကို ႐ုိး႐ုိးသားသားနဲ႔ ႀကိဳးစားရွာေဖြစားေသာက္တယ္။ သူတပါးပစၥည္းဥစၥာ မခိုးဘူး။ မဝွက္ဘူး။ မလိမ္ဘူး။ မေတာင္းဘူး။ သူတပါးကို ေျခထိုးမခံခဲ့သလို ေနာက္ေက်ာကိုလည္း ဓားနဲ႔ မထိုးခဲ့ဘူး။ ဘဝကို ေရထမ္းပိုးတစံုနဲ႔ ၾကံ့ၾကံ့ခံ ရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။
အေဖဟာ တဘက္တလမ္းကေန အိမ္စားရိတ္ေထာက္ႏုိင္ဖို႔ တႏုိင္တပိုင္ ဝက္ေလးေမြးတယ္။ အသားတိုးေမြးတာလို႔ ေျပာ လို႔ရပါတယ္။
အေဖ့ညီမဆီက အတိုးနဲ႔ ေငြတခ်ဳိ႕ေခ်းငွားၿပီး ဝက္သားေပါက္ကေလး ဝယ္ေမြးတယ္။ မိုးရာသီတခုလံုး ေရ မထမ္းရတဲ့ကာ လမွာ အေဖလုပ္တဲ့ေနာက္ ထပ္အလုပ္တခုရွိတယ္။ အဲဒါက စဥ့္အိုးေတြေရာင္းတဲ့သူဆီမွာ လာဝယ္တဲ့သူေတြကို စဥ့္အိုး လွိမ့္ေပးတာပါပဲ။ ေန႔တိုင္းဝင္ေငြရတဲ့အလုပ္မ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။
စဥ့္အိုးေရာင္းတဲ့အိမ္မွာ မနက္ကတည္းကေန သြားထိုင္ေနရတယ္။ ဝယ္သူလာရင္ အလွည့္က်နဲ႔ လွိမ့္ရတာေပါ့။ (စဥ့္အိုး လွိမ့္ရတဲ့ေန႔ဆို ပိုက္ဆံကေလးရေတာ့ အေဖဟာ က်ေနာ္တို႔အတြက္ ကန္စြန္းဥေတြဝယ္လာတတ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ေမာင္နွမ ေတြလည္း အေဖျပန္အလာကိုသာ ေစာင့္ေနတတ္လာတယ္ေလ။ ထမင္းကလြဲလို႔ က်ေနာ္တို႔ေမာင္နွမေတြအတြက္ မုန္႔ပဲ သားရည္စာကေတာ့ အေဖဝယ္လာတတ္တဲ့ ကန္စြန္းဥပါပဲ။) အဲ့သလိုမိုးရာသီမွာ ပိုက္ဆံက ေန႔တိုင္းမဝင္ေတာ့ ေခ်းငွား စားေသာက္ထားတာေလးကို အသားတိုးေမြးျမဴထားတဲ့ ဝက္ကေလးအသားတိုးလို႔ ထိုက္သင့္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္တာနဲ႔ ေရာင္း ၿပီး ရွိသမွ် အေႂကြးေတြျပန္ဆပ္။
အနည္းငယ္ပိုတဲ့ပိုက္ဆံတခ်ဳိ႕နဲ႔ မိုးရာသီရဲ႕ေနာက္ပိုင္းကာလေတြကို ျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အတြက္ကေတာ့ မိုး ရြာရင္ မိုးေရခ်ဳိး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မိုးေရထဲကစားရတာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းလွေပမယ့္ မိဘနွစ္ေယာက္အတြက္ကေတာ့ ခက္ခက္ခဲခဲရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ကာလတခု ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ဒါေပမ့ဲ မိသားစုကိုထမင္းနဲ႔ဟင္းနဲ႔ မွန္မွန္စားႏုိင္ေအာင္အေဖက ဘယ္ေတာ့မွ မပ်က္ကြက္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္နွမသံုး ေယာက္လံုးကို ဘြဲ႔ရတဲ့အထိ ပညာေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။ အေမ့ဘက္က အေဒၚတေယာက္က အေဖ့ကို ေျပာပာဖူးတယ္။
"ကေလးေတြလည္း အရြယ္ေရာက္လာၿပီ။ အတန္းပညာလည္း ထိုက္သင့္သေလာက္ရွိၿပီပဲ။ ေတာ္ေရာေပါ့။ ေက်ာင္းထုတ္ၿပီး ခိုင္းစားပါလား" တဲ့။
အေဖကလည္း ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။ "က်ေနာ့္လို ေရမထမ္းရေအာင္ ပညာသင္ေပးေနတာ။ သူတို႔ရဲ႕ဘဝေတြကို အရိပ္ေအာက္ မွာ ေဘာလ္ပင္ေလးကိုင္ၿပီး ျဖတ္သန္းေစခ်င္လို႔" တဲ့။ အဲ့ကတည္းကအေဖ့ကို အေမ့ဘက္ကအေဒၚလည္း ဘာမွမေျပာေတာ့ ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဘဝဆိုတာ ဘာလဲလို႔ က်ေနာ္ စာအုပ္ေတြထဲမွာရွာေဖြေနေပမယ့္ ဘဝကိုလက္ေတြ႔လက္ေတြ႔ဖြင့္ျပခဲ့တဲ့ အေဖ့ရဲ႕အဓိပၸါယ္ကို က်ေနာ္သတိမထားမိခဲ့ဘူး။
လူတေယာက္ျဖစ္တည္လာတဲ့အဓိပၸါယ္မွာ ဘာေတြပါသလဲက်ေနာ္ မသိဘူး။ ဘာေတြပါဝင္ရမယ္လို႔ ျပ႒ာန္းထားတဲ့ သတ္ မွတ္ခ်က္ေတြလည္း က်ေနာ္ မဖတ္မိခဲ့ဘူး။ လူသားတေယာက္ဟာ သူရွင္သန္ရာေနရာမွာ ဘယ္လိုရပ္တည္ခဲ့ ေျခေခ်ာ္ခဲ့ ေျခထိုးခဲ့သလဲဆိုတာ က်ေနာ္ရွာေဖြ မၾကည့္ခင္မွာပဲ အေဖဟာ က်ေနာ္သြားရမယ့္ခရီးရဲ႕ေျမပံုေပၚကအမွတ္အသားတခ်ဳိ႕ကို သူ႔ေသြး သူ႔ေခြၽးနဲ႔ ထစ္ျပခဲ့တယ္။ က်ေနာ္က ပညာသင္ဘြဲ႔ရ ဓာတ္ပံုေတြခ်ိတ္ၿပီး ခရီးခုရဲ႕အကြာအေဝးကိုျဖတ္သန္းဖို႔ အစပ်ဳိးေနခ်ိန္မွာ အေဖဟာ က်ေနာ့္ခရီးတဝက္ေလာက္ကို ေရာက္ေအာင္ပို႔ေပးခဲ့တယ္ဆိုတာ က်ေနာ္မသိခဲ့ဘူး။
သတိမထားမိခဲ့တာ ဆိုပိုမွန္မွာေပါ့။ အေျဖဟာသူေျပာခဲ့သလိုပါပဲ။ သူ႔သားသမီးေတြ အရိပ္ေအာက္မွာ ေနထိုင္ႏိုင္ေအာင္ သူ႔လိုေရထမ္းတဲ့ ဘဝမ်ဳိးနဲ႔မျဖတ္သန္းရေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္နွမသံုးေယာက္စလံုး ဘြဲ႔ရေအာင္ပညာ ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။
အေဖ့သူငယ္ခ်င္းေရထမ္းသမားတခ်ဳိ႕ရဲ႕သားေတြဟာ သူတို႔အေဖရဲ႕ ေရထမ္းတဲ့အလုပ္ကို လက္ဆင့္ကမ္းလုပ္ေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ေမာင္နွမသံုးေယာက္က ဘဝကို အေဖမိုးေပးခဲ့တဲ့ အရိပ္ေအာက္မွာ ျဖတ္သန္းႏုိင္ခဲ့တယ္။ (က်ေနာ့္အစ္မက သမဝါယမမွာ ေန႔႔စားဝန္ထမ္းလုပ္တယ္။ က်ေနာ့္ညီက ရဲဝန္ထမ္း၊ က်ေနာ္က က်ဴရွင္ျပတယ္။)
အေဖဟာ သူ႔လိုမ်ဳိးဘဝနဲ႔က်ေနာ္တို႔ဘဝကို ခက္ခဲပင္ပန္းစြာ ျဖတ္သန္းရမွာ အေတာ္စိုးရိမ္ခဲ့ပံုရတယ္။ (တကယ္ကိုစိုးရိမ္ခဲ့ တာပါ) ေရထမ္းၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ မိသားစုအတြက္ အိမ္မွာရွိတဲ့ေရအိုးေတြကို ေရထပ္ျဖည့္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ေရထမ္း ၿပီးဘဝကိုခရီးဆက္ဖို႔မေျပာနဲ႔။ အိမ္မွာရွိတဲ့ စဥ့္အိုးကိုေတာင္ ေရျဖည့္ဖို႔တခါမွ မေျပာခဲ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ခုအရြယ္ေရာက္လာတဲ့အထိပဲ။
က်ေနာ္တို႔ေရထမ္းမယ္ဆို အေဖက နံနက္ေစာေစာက်ေနာ္တို႔မႏုိးခင္ အိမ္ကေရအိုးကိုေရျဖည့္ၿပီးမွ ေရထမ္းသြားတယ္။
အေမက က်ေနာ္တို႔ညီအစ္ကိုကိုေရထမ္းခိုင္းမွပဲ က်ေနာ္တို႔လည္း အိမ္က စဥ့္အိုးေတြကိုေရျဖည့္ရေတာ့တယ္။ ေရကလည္း သိပ္အေဝးႀကီး ထမ္းရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ျခံေရွ႕ကိုထြက္တာနဲ႔ေျခလွမ္း သံုးလွမ္း ေလးလွမ္းေလာက္ဆို ကန္ ေဘာင္ကိုေရာက္ၿပီ။ ကန္ထဲေရဆင္းခပ္။ ကန္ေဘာင္ကေန ျခံထဲက စဥ့္အိုးရွိတဲ့ေနရာေလာက္ပဲ အကြာအေဝးက။ ဒါ က်ေနာ္တို႔ညီအစ္ကို အေဖ့ကိုဝိုင္းကူလုပ္ေပးတဲ့ ခရီးအစေပါ့။
အေဖက အတန္းပညာမသင္ခဲ့ရဘူး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားဘဝနဲ႔ စာေရးတတ္ဖတ္တတ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း က် ေနာ္တို႔ေမာင္နွမသံုးေယာက္ကို ပညာတတ္ေတြျဖစ္ေစခ်င္တာျဖစ္မယ္။ (ေမာင္နွမသံုးေယာက္ထဲမွာ က်ေနာ္ဟာ အေဖျဖစ္ ေစခ်င္တဲ့ဘဝ (အထူးသျဖင့္ဝန္ထမ္း) ကို မေလွ်ာက္ခဲ့ဘူးလို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ အေဖက သူ႔သားသမီးေတြကို ႏုိင္ငံ့ဝန္ထမ္း ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ အရိပ္ေအာက္မွာဘဝကို ေဘာလ္ပင္ေလးကိုင္ၿပီး ျဖတ္သန္းေစခ်င္တာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ တခါက ေထြအုပ္ေျဖဖို႔ က်ေနာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး တိုက္တြန္းခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီကာလမွာ ဌာနေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ရန္ကုန္ကေန ေနျပည္ေတာ္ကို ေျပာင္းေနတဲ့ အခ်ိန္ကာလ။
ေရးထားမွတ္ထားတာ အေလ့အက်င့္မရွိတဲ့က်ေနာ့္အတြက္ ဘယ္နွစ္ခုနွစ္လဲဆိုတာေတာ့ မသိဘူး။ ထားပါ။ အေဖေရာ အေမေရာ က်ေနာ့္ကို အဲ့ဒီ စာေမးပြဲဝင္ေျဖဖို႔ တိုက္တြန္းတယ္။ အတင္းအက်ပ္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွေျပာေလ့မရွိဘူး။ မိဘ ဆိုၿပီး အေပၚစီးကေန အမိန္႔မေပးဘူး။
အဲ့ဒီဝန္ထမ္းဘဝနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ေလးျဖစ္ေစခ်င္တာပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ျငင္းတယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြစီၿပီး မေျဖရေအာင္ေျပာတယ္။
မိဘေတြကလည္း ျဖစ္ေစခ်င္။ ဒါနဲ႔ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္စဥ္းစားလာတယ္။ မိဘေတြရဲ႕ဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာဖို႔ေပါ့။
ဒိ့ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ အဲ့ဒီအရာရွိစာေမးမြဲကို သူငယ္ခ်င္း ကိုညီေနာင္ကို အေဖာ္ေခၚၿပီးသြားေျဖခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တေယာက္တည္းေနျပည္ေတာ္မွာသြားေျဖရမွာကို မိဘေတြက စိတ္မခ်ဘူး။ ေန႔ခ်င္းျပန္သြားေျဖလို႔ရတဲ့ခရီးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ၿပီး ေတာ့ က်ေနာ္ကလည္း ေနျပည္ေတာ္ကို မသြားတတ္ မလာတတ္နဲ႔။ ဒါ့ေၾကာင့္ အေဖာ္ပါေတာ့ တိုင္းပင္လို႔လည္းရ စိတ္ လည္း ခ်ရတယ္မဟုတ္လား။
စာေမးပြဲကနွစ္ရက္က်င္းပတယ္။ ပထမေန႔က မနက္တခ်ိန္ ေန႔လည္တခ်ိန္ ေျဖရတယ္။ အဲဒါကိုက်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း ေျဖႏုိင္ခဲ့တယ္။
ေနာက္ေန႔တဘာသာပဲေျဖရတယ္။ အဲ့ဒီေန႔မွာေတာ့ က်ေနာ္ သက္ေသာင့္သက္သာမရွိခဲ့ဘူး။ တခ်ဳိ႕တဝက္ကို က်ေနာ္ေျဖ ႏုိင္ခဲ့သလို တခ်ဳိ႕ကိုလည္း က်ေနာ္မေျဖႏုိင္ခဲ့ဘူး။ ဒီေတာ့ေပးထားတဲ့ စာေမးပြဲအခ်ိန္အတြင္းက်ေနာ္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အားေနခဲ့တယ္။
ဘယ္ကေနရလာမွန္းမသိတဲ့ စာရြက္ႀကီးေတြနဲ႔ ကူးေရးေနတဲ့သူတခ်ဳိ႕ကို က်ေနာ္ေတြ႔မိတယ္။ အခန္းေစာင့္တဲ့ဆရာမရွိ ေပမယ့္ ေျဖတဲ့သူေတြက ေက်ာင္းၿပီးဘြဲ႔ရေတြဆိုေတာ့ လူေကာင္က ခပ္ၾကီးၾကီးေတြ မ်ားတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာမလည္း ရွိန္ မွာေပါ့။ ေနာက္ထပ္ျဖစ္ႏုိင္တဲ့အေနအထားက ဆရာမ မျမင္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ အဲဒီအားေနတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာ ေနာက္ထပ္လုပ္တာတခုက က်ေနာ္ဟာ အေျဖလႊာစာရြက္ကို ကိုင္ၿပီးစဥ္းစားတာပါပဲ။ က်ေနာ္ေျဖထားတဲ့ အေနအထားက ေသခ်ာေပါက္ေအာင္ မယ္လို႔ မေျပာႏုိင္ေပမယ့္ က်႐ႈံးႏုိင္တဲ့ ရာခိုင္ႏႈန္းကလည္း နည္းေနႏုိင္တဲ့အေျခအေနပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပဲက်ေနာ္ဆီ ေမးခြန္းတခုဟာ ဝင္လာတယ္။ အဲဒါက က်ေနာ္ဟာ ခုေျဖတဲ့စာေမးပြဲေအာင္ရင္ အဲဒီအလုပ္ကိုလုပ္မွာလား။
တကယ္ေသခ်ာရဲ႕လားဆိုတာပါပဲ။ ေသခ်ာတာတခုက က်ေနာ္အဲ့ဒီေျဖထားတဲ့ အေျဖလႊာကို ျခစ္ခ်ခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒါကို က်ေနာ္ ကေန႔အခ်ိန္အထိ က်ေနာ့္ဇနီးနဲ႔ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ေလာက္ကိုပဲ ေျပာျပဖူးပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီထက္မပိုခဲ့ တာ ေသခ်ာပါတယ္။
က်ေနာ္အဲ့လိုလုပ္တာကို မိဘအေပၚအျပစ္လုပ္တာလို႔ မခံစားရသလို ေနာင္တလည္း မရမိခဲ့ပါဘူး။ မိဘေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တာ ကိုက်ေနာ္ ျငင္းပယ္မိတဲ့အတြက္ စိတ္မေကာင္ျဖစ္မိရံုကလြဲလို႔ ခုထက္ထိလည္း အဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေကာင္းတယ္လို႔ပဲ ခံယူထားမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရွင္သန္ေနထိုင္မႈမွာ လိုခ်င္တာေရာ မလိုခ်င္တာေရာ လိုအပ္တာေရာ မလို အပ္တာေရာ အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့လုပ္ေပးမွ ဘဝရဲ႕လည္ပတ္ေနတဲ့ဟန္ခ်က္ကို က်ေနာ္တို႔ထိန္းႏုိင္မွာမဟုတ္လား။)
က်ေနာ္သိတတ္လာတဲ့အရြယ္ကစၿပီး သတိထားမိ ေလးစားမိလာတဲ့ ပထမဆံုးပုဂၢိဳလ္ဟာ အေဖပါ။ အေဖက က်ေနာ္တို႔မိ သားစုအတြက္ေတာ့ ထာဝရ လႊင့္ထူေနရမယ့္အလံတခုပါပဲ။
ဘဝကိုရွင္သန္ဖို႔အက်ဳိးအေၾကာင္းေတြျပၿပီး ဆင္ေျခေတြေပးေနတဲ့လူေတြကို အေတြ႔မ်ားလာေလေလ က်ေနာ္ဟာ အေဖ့ ကို ပိုၿပီး ေလးစားမိေလပါပဲ။ ေရထမ္းၿပီးမိသားစုကို ရွာေဖြေကြၽးေမြးတာခ်င္းအတူတူ သူမ်ားေတြနဲ႔မတူေအာင္ သူ႔ပခံုးနဲ႔ က်ေနာ္ တို႔သြားရမယ့္လမ္းေတြကို ျမႇင့္တင္ေပးခဲ့တယ္။ ႐ုန္းကန္ေပးခဲ့တယ္။ ဒီေနရာမွာမိဘဆိုတဲ့ေမတၱာတရားထက္ အေဖဟာ မိသားစုကို ပိုၿပီးလူသားဆန္တယ္လို႔ က်ေနာ္ျမင္မိတယ္။ မိဘဆိုတိုင္း စုန္ေရပဲရွိတယ္ဆို မိဘမဲ့ေဂဟာေတြ စြန္႔ ပစ္ခံရတဲ့အေဖ အေဖေခၚခြင့္မရွိတဲ့ ကေလးငယ္ေတြကိုေန႔စဥ္ ၾကားေန ျမင္ေနရတဲ့သတင္းေတြကို က်ေနာ္တို႔ ၾကားရ ေတြ႔ ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါ့ေၾကာင့္က်ေနာ္ဟာ ဒီေနရာမွာ အေဖ့ကိုမိဘဆိုတာထက္ လူသားဆန္မႈကိုပဲ ေျပာေနရတာပါ။ လူတေယာက္ဟာ ဘယ္ လိုအေနအထား ဘယ္လိုရာထူး ဂုဏ္သိမ္ေတြရွိရွိ အေရးႀကီးဆံုးကေတာ့ လူသားဆန္မႈလို႔ပဲ က်ေနာ္ခံယူထားတယ္။ မွား သည္ျဖစ္ေစ မွန္သည္ျဖစ္ေစ ဒါ က်ေနာ္ခံယူထားမိတာပါ။ အဲ့ဒီလူသားဆန္မႈေၾကာင့္ပဲ မိဘဆိုတဲ့ဂုဏ္ပုဒ္ခ်င္းတူေနေတာင္ ျပန္လည္တန္ဖိုးထားပံုခ်င္း ကြာမယ္။
တကယ့္စိတ္ထဲကေလးစားၾကည္ညိဳ တန္ဖိုးထားတာကိုေျပာတာပါ။ အေပၚ ယံ စ္ေၾကာက္ရိုေသ ေလးစား သမွုေတြကို ဒီေနရာမွာဖယ္ထုတ္ထား ရပါမယ္။ ဒီလိုလက္ခံထားတဲ့က်ေနာ့္ခံယူခ်က္ဟာ ဘယ္သူေတြနဲ႔ ကြဲလြဲေန မလဲဆိုတာကိုလည္း က်ေနာ္မေလ့လာမိခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အေဖ့ရဲ႕လူသားဆန္မွုမွာ အနစ္နာခံမွုက အဓိကေနရာကပါ ပါလိမ့္မယ္။
လူတေယာက္ဟာ သူ႔ရဲ႕ဆိုးရြားလွတဲ့ဘဝျဖတ္သန္းပံုမ်ဳိး ေနာက္လူေတြဆီ လက္ဆင့္မကမ္းသင့္ဘူးလို႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။
ကိုယ္က ဖေယာင္းလမ္းကိုေလ်ွာက္ရလို႔ ကိုယ့္ေနာက္ကလူေတြလည္း ဖေယာင္းလမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္လွမ္းလာတာ ကိစၥ မရွိေပမယ့္ ကိုယ္က ဆူးခင္းလမ္းကိုသြားၿပီး ကိုယ့္ေနာက္ကလူေတြကိုလည္း ဆူးခင္းလမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္ခိုင္းမယ္ဆို ရင္ေတာ့ ဒါဟာ ကိစၥရွိလာၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္။
ဒီလိုထင္ျမင္တဲ့ယူဆခ်က္ကိုအေဖဟာ က်ေနာ့္အတြက္အေကာင္းဆံုး သက္ေသျပႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း အေဖ့ အတြက္ကဗ်ာတပုဒ္မွာ က်ေနာ္ ဒီလိုေရးခဲ့ပါတယ္။
"အေဖဟာ
ဘဲဥနဲ႔ အာလူးေရာခ်က္တဲ့ဟင္းမွာ
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘဲဥစားရဖို႔
အာလူးကို ေရြးႀကိဳက္ခဲ့တဲ့သူ
အေဖဟာ
နည္းေနတဲ့ထမင္းကိုၾကည့္ၿပီး
ေစာေစာစီးစီး ဗိုက္ျပည့္သြားလို႔
ထမင္းဝိုင္းထဲကေန ဦးစြာထထြက္သြားတဲ့သူ"
က်ေနာ္တို႔အတြက္ အေဖဟာ အဲ့ကဗ်ာထဲကအတိုင္း တကယ္တည္ရွိခဲ့ပါတယ္။ (က်ေနာ္ေရးေနတဲ့အေဖဟာ စိတ္ကူးထဲက ပံုေဖာ္ေရးသားေနတာ မဟုတ္ဘဲ ခုထိရွင္သန္ေနထိုင္ေနေသးတဲ့ က်ေနာ့္အေဖအေၾကာင္းဆိုတာကိုေတာ့ ေျပာထားပါရေစ) ေနာက္ၿပီး အေဖေျပာတတ္တဲ့စကားတခု ရွိေသးတယ္။
"ကိုယ့္မိသားစုအဆင္ေျပမွ ကိုယ္ေနထိုင္ရာလမ္း၊ ေနာက္ ကိုယ္ေနထိုင္ရာရပ္ကြက္၊ ေနာက္ ၿမိဳ႕အတြက္ ေနာက္ ႏုိင္ငံ့ အတြက္" တဲ့။ ဒါ အေဖခံယူထားတာ။ အေဖခံယူခ်က္ထဲမွာ မိသားစုက နံပါတ္တစ္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ငါ့မိသားစုအတြက္ဆိုၿပီး ငါ တေကာ ေကာေနတဲ့သူမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မခိုးဘူး။ မဝွက္ဘူး။ မလုဘူး။ မလိမ္ဘူး။ ႐ုိး႐ုိးသားသားနဲ႔ပဲ ငါ့မိသားစုအတြက္ ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ခဲ့တယ္။ ေလၾကမ္း ေရၾကမ္းကာလေတြကို ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။
"တိုင္းျပည္အတြက္ အမ်ားအတြက္" ဆိုၿပီး ေရွ႕ထြက္လာၾကတဲ့သူေတြထဲမွာ တကယ္တိုင္းျပည္အတြက္ အမ်ားအတြက္ျဖစ္ ခဲ့ၿပီး လူအမ်ား မွတ္မွတ္သားသား ရွိခဲ့ၾကတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ရွင္သန္ရာမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ထုထည္ႀကီးႀကီး မားမားနဲ႔ တည္ရွိခဲ့သလဲ။ တည္ရွိေနသလဲ။
ဘာပဲေျပာေျပာအမ်ားအတြက္ဆိုၿပီး ေရွ႕ထြက္ၿပီးမွ အမ်ားအတြက္မျဖစ္ခဲ့တဲ့သူေတြထက္စာရင္ အမ်ားအတြက္ကို မိသားစု ေနာက္မွာထားတယ္လို႔ ခံယူထားတဲ့ အေဖ့ကို က်ေနာ္ေလးစားမိပါတယ္။ ။
(၂)
ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ေနာက္ထပ္သတိထားမိတာက အေမပါ။ က်ေနာ္တို႔ဟာ ခ်မ္းသားတဲ့မိသားစုဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႔သိပ္ကို ေဝးကြာလြန္းပါတယ္။ အသင့္အတင့္ရွိတဲ့မိသားစုမ်ဳိးေတာင္မဟုတ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို႔ေမာင္နွမေတြ ငယ္ငယ္တုန္းက အေမဟာ ႏုိ႔မႈန္႔တို႔ တျခားအာဟာရမႈန္႔ေတြကို တိုက္ေကြၽးႏုိင္ျခင္း မရွိပါဘူး။
ပိတ္စပါးပါးေလးတခုရဲ႕အစြန္းတဖက္ကို ႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္ၿပီး တိုင္တခုမွာကပ္ ခ်ည္ထားတယ္။ အျခားတဖက္ကိုေတာ့ လက္ တဖက္နဲ႔ ကိုင္ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ထမင္းခ်က္ၿပီးၿပီးခ်င္း တခ်ဳိ႕ကို ပန္းကန္လံုးထဲခပ္ထည့္ၿပီး အေအးခံထားတဲ့ ထမင္းေတြ ကိုပိတ္စေပၚတင္ ေနာက္အဲ့ဒီထမင္းေတြကိုပိတ္စေပၚမွာ ပြတ္တိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ပိတ္စရဲ႕အျခားမ်က္နွာျပင္တဖက္မွာ ပြတ္တိုက္ထားလို႔ရတဲ့ထမင္းတြဟာ စိမ့္ထြက္လာပါတယ္။ သိပ္ကိုႏူးညံ့ၿပီး ေရ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေရေႏြးနည္းနည္းထည့္ၿပီး ေမႊ လိုက္ရင္ အာဟာရမႈန္႔ေတြကို ေရေႏြးနဲ႔ေဖ်ာ္လိုက္သလိုမ်ဳိးပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ကိုအေမက အဲ့သလိုေကြၽးေမြးခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ သြားကေလးေတြေပါက္လာေတာ့ ထမင္းကို ဆီနဲ႔ဆားနဲ႔နယ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ဝါးေကြၽးပါတယ္။ ညဘက္ေရာက္ရင္ ဝတၱရားမျပတ္လုပ္တဲ့ အလုပ္တခုလည္း ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အေမဟာ တညကို သံုးခါေလာက္ ျခင္ရွာတာပါပဲ။
(ျခင္ရွာတယ္ဆိုတာ ျခင္ေထာင္ထဲေရာက္ေနတဲ့ျခင္ေတြကို ဖေယာင္းတိုင္ေလးနဲ႔ အပူေပးသတ္တာပါ) က်ေနာ္တို႔ေမာင္နွမ ေတြဟာ အေမနဲ႔ပဲ အိပ္ၾက ပါတယ္။ ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ ျခင္ေထာင္နွစ္လံုးေထာင္၊ တလံုးက အေဖအိပ္တယ္။ က်န္တလံုးက ေတာ့ အေမနဲ႔က်ေနာ္တို႔ေမာင္နွမေတြ အိပ္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျခင္ကိုက္မခံရေအာင္ အေမဟာ ျခင္ရွာတာပါပဲ။
လွ်ပ္စစ္မီးမရွိတဲ့အိမ္ဆိုေတာ့ အေမွာင္ထဲမွာ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းၿပီး ည ည အိပ္ေရးပ်က္ခံကာ ျခင္ရွာေပးတဲ့ အေမ့ရဲ႕ ေမတၱာ တရားေအာက္မွာ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြ နွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ခဲ့ၾကပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ခႏၶာကိုယ္ထဲကေသြးေတြကိုမစုပ္ယူႏုိင္ေအာင္ အေမဟာ ကာ ကြယ္ေပးခဲ့တယ္။ အေမ့ရဲ႕ ေမတၱာတရားေအာက္မွာ က်ေနာ္တို႔အေပၚ က်ေရာက္မယ့္ေရာဂါဘယတခ်ဳိ႕ဟာ ဦးလွည့္ျပန္ ခဲ့ရပါလိမ့္မယ္။
အေမ့အတြက္ေတာ့ ပါဏာတိပါတာကံကို ညတိုင္းခ်ဳိးေဖာက္ခဲ့ရတာေပါ့။ တခါတေလ သားသမီးအေပၚထားတဲ့ မိဘ ရဲ႕ေမတၱာတရားေတြဟာ တခ်ဳိ႕ေသာ ဘာသာေရးခံယူခ်က္ေတြကို ေမ့ေလ်ာ့ေစတတ္တဲ့အထိ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ကိုယ့္အ ေသြးအသားဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကေနေပါ့။
အေမဟာက်ေနာ္တို႔သားသမီးေတြကိုျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရင္း တဖက္တလမ္းကေန အေဖ့ကိုကူညီဖို႔ (ရတဲ့ေနရာကေန မိ သားစုအတြက္ ) ေဆးလိပ္ လိပ္ပါေသးတယ္။ က်ေနာ္ မွတ္မိေသးတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ေဆးလိပ္ အလိပ္ငါးရာလိပ္မွ ပိုက္ဆံ ၁၀၀/၁၅၀ ေလာက္သာရတယ္။ အစ္မိႀကီးလည္း အေမ့ရဲ႕ေဆးလိပ္ခံုမွာ တတပ္တအား ပါဝင္အားျဖည့္ခဲ့ပါတယ္။
အေမဟာ အတန္းပညာမသင္ခဲ့ရပါဘူး။ ေရးတတ္ဖတ္တတ္႐ံုေလာက္သာပါပဲ။ က်ေနာ့္အေမဟာ "လက္မွတ္" ဆိုတဲ့ေနရာ မွာ သူမနာမည္ကိုပဲ ေရးတတ္ပါတယ္။
"အေမ့မွာ ဘြဲ႔လက္မွတ္ မရွိဘူး
အေမ႔မွာ ဆာတီဖီကိတ္ေတြ မရွိဘူး
အေမဟာ LCCI ကို မသိဘူး
ဖရန္စစ္ဖူကူယားမားကိုလည္း မသိဘူး
ဒါေပမဲ့
အေမစီမံအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့မီးဖိုေဆာင္ေလးကေတာ့
အခ်ိန္မွန္မွန္ မီးခိုးေတြထြက္လို႔။
ငါတို႔ထမင္းဝိုင္းမွာ
ဟင္းရနံ႔ေလးကအျမဲေမႊးလို႔။
အေဖ့ေခြၽးထဲေပ်ာ္က်လာတဲ့ လုပ္အားခေတြေတာင္
အေမ့ေစ်းဖိုးထဲ ေနရာမွန္မွန္ယူၾကရတယ္။ ။"
အေမနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ကဗ်ာတပုဒ္ထဲမွာ အဲ့ဒီစာသားတခ်ဳိ႕ကို ေရးသားခဲ့ဖူးပါတယ္။
အေမဟာ မိသားစုကိုစီမံခန္႔ခြဲဖို႔ ေမတၱာတရားကို အရင္းခံပါတယ္။ အေဖရွာတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔မိသားစုစားဝတ္ေနေရးကို ေမတၱာ တရားေပၚအေျခခံၿပီး ေျဖရွင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ တကယ္ျဖစ္ခဲ့ရွိခဲ့အေနအထားေတြပါ။
က်ေနာ္တို႔အိမ္မွာ အေလ့အက်င့္တခုရွိတယ္။ အဲဒါက ဟင္းကို ည မနက္စာ တခါတည္း ခ်က္မစားတာပါပဲ။ အေဖကလည္း မနက္ကခ်က္တဲ့ဟင္းကို ညဘက္မွာထပ္စားဖို႔ ခံတြင္းမေတြ႔သလို က်ေနာ္တို႔ကလည္း မစားခ်င္ပါဘူး။ ဒီေနရာမွာ အေဖ့ ရဲ႕ေရထမ္းတဲ့ျဖစ္စဥ္ကို ေျပျပခ်င္ပါေသးတယ္။
အေဖက နံနက္တခါ ညေနတခါ ေရထမ္းထြက္ပါတယ္။ ဘယ္လိုစၿပီး ဒီအစဥ္ ျဖစ္လာသလဲေတာ့ က်ေနာ္မသိဘူး။ က်ေနာ္ သတိထားမိတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အေဖနံနက္ေရထမ္းကျပန္လာၿပီးမွ အေမက ေစ်းဝယ္ထြက္ပါတယ္။ အေဖေရထမ္းရတဲ့ အိမ္ေတြက ေရထမ္းၿပီးၿပီးခ်င္း လက္ငင္းရတဲ့ အိမ္ေတြရွိသလို နံနက္ေရထမ္းခကို ညေနမွရတဲ့ေရထမ္းအိမ္ေတြလည္းရွိပါတယ္။
အေဖေရထမ္းတဲ့အိမ္ေတြကေန႔တိုင္းထမ္းရတဲ့အိမ္ေတြရွိသလို တခ်ဳိ႕က နွစ္ရက္ျခား သံုးရက္ျခားမွ ထမ္းရတဲ့ အိမ္ေတြ လည္း ရွိပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ တပတ္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္မွ ေရထမ္းခရွင္းရတဲ့အိမ္ေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ညေန ေရ ထမ္းလို႔ရတဲ့ပိုက္ဆံကို ညဘက္မီးထြန္းဖို႔ (က်ေနာ္တို႔ စာက်က္ဖို႔ေရာ) ဖေယာင္းတိုင္ဝယ္။ နံနက္ အစာေျပစာအတြက္ တခ်ဳိ႕ကိုသံုး၊ ေနာက္ က်ေနာ္တို႔ေမာင္နွမေတြအတြက္ ေက်ာင္းသြားရင္ေပးဖို႔ မုန္႔ဖိုးအတြက္ ဖယ္ရတယ္။
(မွတ္မိသေလာက္ က်ေနာ္ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့ တေန႔မုန္႔ဖိုး နွစ္ဆယ္က်ပ္ ရပါတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ရက္ေတြဆိုရင္ ေတာ့ မုန္႔ဖိုးမရပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီကာလက စစ္အစိုးရဲ႕အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာရွိေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္း မွာလည္း ေကာက္ခံမႈေတြရွိပါတယ္။) အဲဒါေတြၿပီးမွ က်န္တဲ့ပိုက္ဆံတခ်ဳိ႕နဲ႔ နံနက္ခင္းေရထမ္းလို႔ရတဲ့ပိုက္ဆံတခ်ဳိ႕ကိုေပါင္းၿပီး တေန႔တာရဲ႕စားေရးေသာက္ေရးကို ေျဖရွင္းခဲ့ရတာပါ။ အေမဟာ ရသမွ်ပိုက္ဆံနဲ႔ ေလာက္ငွေအာင္ သံုးစြဲခဲ့ပါတယ္။
ကြၽမ္းက်င္တဲ့ပန္းပုဆရာတေယာက္ရဲ႕ လက္ကထြက္လာတဲ့ လက္ရာေျမာက္ ပန္းပု႐ုပ္တ႐ုပ္လို က်ေနာ္တို႔မိသားစုကို အေဖ ရွာေဖြလို႔ရသမွ်နဲ႔ ေနရာယူမွန္မွန္ စီမံႏုိင္ခဲ့တယ္။ အေမ့ရဲ႕မီးဖိုေဆာင္ဟာ က်ဳိးေပါက္ဖို႔မလြယ္ကူလွတဲ့ဆည္တခုလို ပါပဲ။
ဆိုပါေတာ့။ ေန႔လည္စာကို ငါးဆီျပန္ဟင္းနဲ႔စားၿပီး က်န္တဲ့တနပ္စာအတြက္ မနက္ကခ်န္ထားတဲ့ငါးဟင္းက်န္တခ်ဳိ႕ကို ကန္စြန္းရြက္/ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္တို႔နဲ႔ ေရာၿပီး ဟင္းနဲ႔စားရေအာင္ ဖန္တီးေပးတယ္။
ငါးပိရည္တို႔စရာနဲ႔မစားရေအာင္ ရွိတာေလးနဲ႔ရွာၾကံၿပီး အေမဟာ က်ေနာ္တို႔အတြက္ ဟင္းတခြက္ဖန္တီးေပးခဲ့တယ္။ အေဖရွာေဖြတဲ့ပိုက္ဆံကို အေလအလြင့္မရွိေအာင္ က်ေနာ္တို႔လူၾကားထဲသြားတဲ့အခါ လူလူသူသူေလး ဝတ္ႏုိင္ေအာင္ အေမဟာ စီမံႏုိင္ခဲ့တယ္။
ပညာတတ္ျခင္း မတတ္ျခင္းဆိုတာထက္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ စီးဆင္းမႈေတြပါပဲ။ သင္ယူခဲ့တာေတြမဟုတ္ဘဲ ေမတၱာတရားနဲ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့တာေတြပါ။
က်ေနာ္ဟာ အရာရာတိုင္းကို ပညာတတ္ျခင္း မတတ္ျခင္းနဲ႔ တိုင္းတာလို႔မရဘူးဆိုတာကို အေမ့ကိုၾကည့္ၿပီး သိျမင္ခဲ့ရတယ္။ ပညာမတတ္လည္းရတယ္လို႔ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ၿပီး ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ပညာပါတတ္ေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ပညာတတ္ၿပီး မိဘေမတၱာတရားအျပည့္မေပးၾကတဲ့မိဘ တခ်ဳိ႕ကိုေတြ႔တိုင္း အေမ့ရဲ႕သားျဖစ္ရတာ ကံေကာင္းတယ္လို႔ က်ေနာ္မွတ္ယူမိပါတယ္။
မိသားစုတစုမွာ ပညာတတ္ျခင္းမတတ္ျခင္းကို ဖယ္လိုက္ရင္ေမတၱာတရားနဲ႔ လူသားဆန္မႈက ခရာက်တယ္လို႔ က်ေနာ္ျမင္မိ ပါတယ္။
ကိုယ့္ဘက္ကေကာင္းေစခ်င္လြန္းလို႔ဆိုေပမယ့္ သားသမီးအတြက္ စေတးရမယ့္အျဖစ္ကို ေမတၱာတရားဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ တခုေအာက္မွာ ၾကပ္ညႇပ္သိပ္ေအာင္ က်ေနာ္တို႔ေမာင္နွမေတြ မက်ေရာက္ခဲ့ၾကဘူး။
ဒါ့ေၾကာင့္ပညာတတ္ျခင္း မတတ္ျခင္းဆိုတဲ့ကိစၥကို မိသားစုေခါင္းစဥ္ေအာက္က ဖယ္ထုတ္မိတာပါ။ အေမဟာ မိန္းမသားဆို ေတာ့ အေဖရတဲ့ လုပ္အားခအနည္းအမ်ားေပၚ တခါတေလ ညည္းညဴေပမယ့္ အေဖအေပၚ နားပူနားစာမလုပ္ခဲ့။ ဖိအား မေပးခဲ့ပါဘူး။ ရတာေလးနဲ႔ ရွိတာေလးနဲ႔ မိသားစုစားဝတ္ေနေရးအတြက္ ကြၽမ္းက်င္စြာလုပ္ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေမဟာ က်ေနာ္တို႔အဝတ္အစားေတြကိုေလွ်ာ္ဖြပ္ၿပီးတိုင္း မဲနယ္ဆိုးေပးပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း က်ေနာ္တို႔ေမာင္နွမ ေတြရဲ႕အဝတ္အစားေတြဟာ အခ်ိန္ၾကာလာေပမယ့္ ေဟာင္းႏြမ္းမႈက ေနာက္က်ခဲ့ပါတယ္။ ခဏခဏ အဝတ္ အစားမဝယ္ ေပးႏုိင္တဲ့ အေမ့ရဲ႕ကြၽမ္းက်င္စြာေျဖရွင္းနည္းတခုေပါ့။ ။
(၃)
"ဟိုးအေပၚက
မိုးစက္ေတြလို
ကြၽန္ေတာ္ ခုန္ခ်ၾကည့္လိုက္တယ္
မိဘရင္ခြင္ထဲေရာက္ရဲ႕
ဘယ္ေတာ့မွ က်ဳိးေၾကမသြားဘူး
ကြၽန္ေတာ္တို႔ေမာင္နွမေတြ။ ။ "
(ဝင္းျမင့္... မိသားစုကဗ်ာမွ )
ဆရာဝင္းျမင့္ရဲ႕ကဗ်ာထဲကလိုပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ေမာင္နွမသံုးေယာက္ဟာ မိဘရဲ႕ရင္ခြင္ထဲမွာ မက်ဳိးမေၾကဘဲ ေကာင္းမြန္စြာ ေနထိုင္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆင္းရဲျခင္းရဲ႕လႈိင္းၾကမ္းေလၾကမ္းေတြကို က်ေနာ္တို႔ေရွ႕ကေန မိဘႏွစ္ပါးက တံတိုင္းတခုလို ကာဆီး ေပးရင္း မိသားစုဆိုတဲ့ အသိုက္အျမံဳေလးကို ေရွ႕ဆက္ၿပီး ရြက္လႊင့္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ အႏၲရာယ္ကင္းကင္းနဲ႔။ မက်ဳိးမေၾကဘဲနဲ႔။
အေဖက ေရထမ္း အေမက ေဆးလိပ္လိပ္ရင္း အိမ္မွာက်ေနာ္တို႔ေမာင္နွမသံုးေယာက္ရဲ႕ ဘြဲ႔ဓာတ္ပံုကို ခ်ိတ္ဆြဲထားႏုိင္ခဲ့ပါ တယ္။
အဲ့ဒီဘြဲ႔ဓာတ္ပံုေတြဟာ မိဘနွစ္ပါးရဲ႕ ခေယာင္္းလမ္းမွာ အလွပဆံုး ရနံ႔ေတြနဲ႔ပြင့္ခဲ့တဲ့ ပန္းပြင့္ေတြပါပဲ။ က်ေနာ့္အစ္မက ရွစ္ တန္းမွာ ခ်ိသလို က်ေနာ္လည္း ရွစ္တန္းေရာက္တဲ့အခါ ခ်ိပါတယ္။ (က်ေနာ့္ညီကေတာ့ အဲ့ဒီအစဥ္အလာကို ျဖတ္ေက်ာ္ ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။) သြားရ လာရ အေတာ္ေလးအဆင္မေျပတဲ့အေနအထားပါ။ ဘာမွထိမိခိုက္မိတာလည္းမဟုတ္။ ညဘက္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားေနတာ အေကာင္းပါ။
မနက္ေရာက္မွေျခေထာက္ေတြက လႈပ္ရွားဖို႔မလြယ္ေတာ့ဘူး။ ေျခတလွမ္း လွမ္းဖို႔အေတာ္ကေလးကို အားစိုက္ထုတ္ရတယ္။ ေျခေခ်ာင္းေတြက ဖိနပ္စီးဖို႔ ကုပ္အားမရွိဘူး။ ဖိနပ္စီးခ်င္ရင္ လက္တဖက္က ဖိနပ္ကိုကိုင္ၿပီး ေျခမၾကားထဲထည့္ရတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ စီးမယ့္ဖိနပ္ရဲ႕အေရွ႕မွာအခု အခံေလးထားၿပီး ဖိနပ္ထဲေျခေခ်ာင္းေတြကို ထည့္ရတယ္။
က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕နယ္မွာရွိတဲ့ ဆရာဝန္တေယာက္ဆီမွာ ေဆးထိုးရပါတယ္။ အေဖဟာ ညေနေရထမ္းက ျပန္လာၿပီးၿပီးခ်င္း က် ေနာ္တို႔ကို ေဆးထိုးဖို႔ စက္ဘီးသမားေခၚ၊ ေနာက္ေဆးခန္းကိုသြားတယ္။ ညဘက္ေရာက္ရင္ တိုင္းရင္းလိမ္းေဆးကို အေဖ ဒါမွမဟုတ္ အေမကက်ေနာ္တို႔ရဲ႕ေျခေထာက္ေတြကို လိမ္းေပးပါတယ္။ (က်ေနာ္တို႔ေဆးခန္းျပတဲ့ဆရာဝန္ကလည္း တိုင္း ရင္းေဆးလိမ္းဖို႔ေျပာပါတယ္။)
မိဘနွစ္ပါးအတြက္ေတာ့ ခက္ခဲတယ္ဆိုတဲ့စကားလံုးေပၚေနာက္ထပ္ေလးလံမႈေတြ က်ေရာက္ေနတဲ့ကာလေတြေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ မျငဴစူခဲ့ၾကဘူး။ မညည္းျငဴ ခဲ့ၾကဘူး။ မိဘဆိုတဲ့ေမတၱာတရားနဲ႔။ သားသမီးဆိုတဲ့သံေယာဇဥ္နဲ႔။ မိသားစုဆိုတဲ့ ၾကည္ ႏူးမႈေတြနဲ႔ပါ။
မိသားစုထဲကေနဘယ္သူမွပဲ့ထြက္မသြားေအာင္ က်ားကန္ႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ေျခလွမ္းေတြ အရင္ ေလာက္ ေလးလံမႈမရွိေတာ့တဲ့အခါ ျခံထဲမွာ လမ္းျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ႏုိင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးတယ္။ အေမက အရင္လိုလမ္း ေလွ်ာက္တဲ့ကိုယ္ေနဟန္ထားရဖို႔ အိမ္ေပၚကၾကမ္းနွစ္ေခ်ာင္းမွာ လမ္းေလွ်ာက္ က်င့္ေပးတယ္။ သားသမီးေတြရဲ႕လမ္း ေလွ်ာက္ပံုကအစ အေမဟာ ဂ႐ုစိုက္ေပးခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေမာင္နွမေတြ သူမ်ားနည္းတူ လမ္းျပန္ေလွ်ာက္ ႏုိင္လာခဲ့ၾကတယ္။
က်ေနာ္တို႔အေကာင္းအတိုင္းျပန္ျဖစ္လာတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔ထက္ပိုၿပီးေပ်ာ္ရႊင္မိတဲ့သူေတြကေတာ့ မိဘနွစ္ပါးဆိုတာ လံုးဝ ေသခ်ာခဲ့ပါတယ္။ မိဘဆိုတာကိုယ္သာ "ခံ" မယ္။ ကိုယ့္သားသမီးကိုေတာ့ "စံ" ေစခ်င္တာပဲ မဟုတ္လား။
ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ထပ္ၿပီးေတြးမိတာက "မိသားစု" ဆိုတာနဲ႔ "အိမ္ေထာင္စု" ဆိုတာပါပဲ။ ဘယ္လို သတ္ မွတ္ခ်က္ေတြရွိသလဲ က်ေနာ္မေလ့လာမိဘူး။ က်ေနာ္ခံစားမိတဲ့အတိုင္း အဲ့ဒီစကားလံုးနွစ္စုကို ခြဲျခားၾကည့္တာပါ။
က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ "မိသားစု" ဆိုတာ မိဘနဲ႔သားသမီးတည္ရွိေနတဲ့အသိုက္အဝန္းတခုပါ။ ေဝးကြာခ်င္ကြာမယ္။ တစည္း တလံုးထဲရွိ ခ်င္ရွိမယ္။ ကိစၥမရွိဘူး။ "အိမ္ေထာင္စု" ကေတာ့ လက္ထပ္ထိမ္ျမားၾကၿပီး သားသမီးမရၾကေသးတဲ့ အခိုက္ အတန္႔မ်ဳိးလို႔ က်ေနာ္ယူဆမိတယ္။
သိပ္ၿပီး အထိအခိုက္မခံဘူးလို႔လည္း တခါတေလထင္မိပါတယ္။
အိမ္ေထာင္စု ဆိုတာျပိဳကြဲသြားရင္ သီးျခားစီျဖစ္သြားေပမယ့္ မိသားစုကေတာ့ ထာဝရတည္ရွိေနမယ့္အရာပါပဲ။ ဒီလိုေျပာလို႔ အိမ္ေထာင္စုဟာမတည္ျမဲဘူးလို႔ မယူဆေစလိုပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာအိ္မ္ေထာင္က်ၿပီဆိုကေလးရွိမွ တည္ၿမဲမယ္ သာယာ မယ္ဆိုတဲ့ အစြဲမ်ဳိးေလးေတြ ရွိတတ္ၾကပါတယ္။
သားသမီးရွိၿပီး ျပိဳကြဲသြားတဲ့သူေတြလည္း မနည္းသလို သားသမီးမရွိဘဲ တည္ျမဲေနတဲ့သူေတြလည္း မနည္းပါဘူး။ လင္ မယားနွစ္ေယာက္ျပတ္စဲမႈဟာ အိမ္ေထာင္စုနဲ႔ဘဲ ဆိုင္ပါတယ္။
မိသားစုနဲ႔မဆိုင္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္လည္း အေမနဲ႔ပါသြားတဲ့ သမီးက အေမမသိေအာင္ အေဖ့ကိုသြားေတြ႔တတ္သလို အေဖနဲ႔ပါသြားတဲ့သားကလည္း အေဖမသိေအာင္ အေမ့ကို လိုက္ရွာတတ္ၾကတာ ဓါတ္ရွင္ေတြထဲမွာတင္မဟုတ္ဘဲ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာလည္း ရွိပါတယ္။
(က်ေနာ္ အဲ့လိုမိသားစုနွစ္စုကို ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ အေတာ္နီးနီးကပ္ကပ္ေတြမွာပါ)
ခုဆိုက်ေနာ္လည္း အရြယ္ေရာက္လို႔ အိမ္ေထာင္ရက္သားလည္း က်ခဲ့ပါၿပီ။ က်ေနာ့္အမ်ဳိးသမီးဟာ ကိုယ္ဝန္နွစ္ခါေဆာင္ တယ္။ နွစ္ခါလံုး ပ်က္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔နွစ္ေယာက္ထူေထာင္တဲ့ အိမ္ေထာင္စုဟာ မိသားစုျဖစ္ခြင့္မရေသးပါဘူး။ မိသား စုဆီသြားေနတဲ့လမ္းကေလးတခုေပၚမွာပဲရွိပါေသးတယ္။
က်ေနာ္တို႔ေျပာေလ့ရွိတတ္တဲ့ "ဆယ္တန္းဟာ နတ္ႀကီးတယ္" ဆိုသလိုပါပဲ အိမ္ေထာင္စုကေန မိသားစုျဖစ္လာဖို႔ကလည္း ကံတရားေတာ့လိုအပ္မွု ရွိသေလာက္ လိုအပ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဒီကမၻာေျမေပၚ သက္ရွိတေယာက္ေရာက္လာဖို႔ ခက္ခဲတာ ကို အိမ္ေထာင္စုတိုင္း အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ ၾကံဳဖူးသလို ခံစားဖူးမိၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေန႔တိုင္းနီးပါးၾကားေနရတဲ့ စစ္ပြဲေတြေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ့ရသူေတြကို က်ေနာ္တို႔ ဘယ္အတိုင္းအတာေလာက္ထိ စာနာတတ္ၾကသလဲ။ ဘယ္ေလာက္ထိ ေသဆံုးသူေတြရဲ႕ေနာက္မွာ က်န္ခဲ့မယ့္မိသားစုအနက္ေတြကို နားလည္းခဲ့ၾကသလဲ။
မိသားစုဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာရွိၿပီး မိသားစု တစည္းတလံုးတည္း ထမင္းလက္စံု စားခြင့္မရၾကတဲ့ မိသားစုေတြအတြက္ ဘာေတြသင္ယူ တတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကသလဲ။
တကယ္ေတာ့ ဒီကမာၻေျမေပၚကသက္ရွိတိုင္းမွာ မိသားစုေတြရွိၾကပါတယ္။ ကိုယ့္မိသားစုကို ကာကြယ္ရသလို အျခားမိ သားစုေတြကိုလည္း စာနာေလးစားတတ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ကိုယ့္မိသားစုကိုကာကြယ္ရင္း အသက္ဆံုး႐ႈံးသြားၾကသူေတြရွိသလို ကိုယ္ေၾကာင့္ အျခားမိသားစုထဲကမိသားစုဝင္တခ်ဳိ႕ ဖဲ့ထုတ္ခံေနရသူေတြလည္း ရွိေနပါလိမ့္မယ္။
မိသားစုဆိုတာပင္ျမင့္ထက္မွာလည္းေမႊးသလို ေႂကြခ်ိန္ေရာက္လည္း ပန္းေျခာက္ကေလးအျဖစ္ ဆက္လက္ေမႊးေနျမဲ ခေရ ပန္းေလးလိုေပါ့။
မိသားစုေတြကိုကာကြယ္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ဟာ မိသားစုေတြလိုအပ္လွပါတယ္။ ။
Comments