ေနဝင္း(ဘဝတကၠသုိလ္)-ဘဝတကၠသုိလ္အစ လမ္းေဘးက-အပိုင္း( ၅ )ႏွင့္ (၆)

ဘဝတကၠသုိလ္အစ လမ္းေဘးက-အပိုင္း( ၅ )(၆)
ေနဝင္း(ဘဝတကၠသုိလ္)

(မိုးမခ)စက္တင္ဘာ ၂၇၊ ၂၀၁၇
 .......
အပိုင္း( ၅ ) စက္တင္ဘာ ၂၀၊ ၂၀၁၇

ဘဝတကၠသုိလ္ဆိုတဲ့ နာမည္ႏွင့္ အငွားဆိုင္ေလးလည္း ဖြင့္ထားၿပီ။
ဒီနာမည္ႏွင့္ပဲ ကာတြန္း ရုပ္ျပေလးေတြလည္း စထုတ္ေနၿပီ။
အဆင္မေျပတာေတြရွိတယ္ဆိုေပမဲ့ အဆိုးႀကီးမဟုတ္ေသးဘူး။
ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က ရုပ္ျပေတြတင္မကဘူး၊ စာအုပ္ေလးေတြလည္း ထုတ္ၾကည့္ခ်င္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္တြဲအလုပ္လုပ္ဖူးတဲ့ ကိုဝင္းတင္တေယာက္ တေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေပါက္လာ ပါတယ္။ 
သူႏွင့္ အလုပ္အတူတူမလုပ္ေတာ့ေပမဲ့ အဆက္အသြယ္ေတာ့ မျပတ္ၾကဘူးေပါ့ဗ်ာ။
သူက ကၽြန္ေတာ္စာအုပ္ထုတ္ေနတာသိလို႔ သူတတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က ကူညီခ်င္တယ္လို႔ ေျပာလာပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က စာေရးလည္းေကာင္း၊ စာအုပ္လည္းေရာင္းရတဲ့ စာေရးဆရာတဦးႏွင့္ သူရင္းႏွီးေၾကာင္း၊ သူ သာစာမူသြားေတာင္းမယ္ဆိုရင္ စာေရးဆရာက မေပးဘဲေနမွာမဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဲဒီအခ်ိန္က စာအုပ္ေတြသာဖတ္ဖူးၿပီး ဘယ္စာေရးဆရာႏွင့္မွရင္းႏွီးတာမဟုတ္ေတာ့ သြားေတြ႔ဖို႔ ခ်ိန္းလိုက္ၾကပါတယ္။
တိုတိုေျပာရရင္ သြားေတြ႔၊ စာေရးဆရာကလည္း သေဘာတူ၊ စာမူခကေတာ့ တခါတည္း အျပတ္ေပးရ မယ္၊ စာမူကိုလည္း မၾကာခင္အပ္မယ္ဆိုၿပီး သေဘာတူၾကပါတယ္။
စာမူခက ၃၀၀၀၀ ေပးရမယ္၊ သေဘာတူရင္ သူအျမန္ေရးေပးမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ခင္ဗ်ားတို႔ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။
၁၉၇၇ - ၇၈ ေလာက္က ေငြသုံးေသာင္းဆိုတာ ခု သုံးသိန္းမဟုတ္ဘူး၊သိန္းသုံးဆယ္ေလာက္ ရွိမယ္၊ အၾကမ္းဖ်င္းဆိုရင္။
ဒီထက္ေက်ာ္ခ်င္သာ ေက်ာ္မယ္၊ မေအာက္ဘူး။


ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လူ႔ေလာကအေၾကာင္း ဘာမွနားလည္ေသးတမဟုတ္ဘူး၊
ဒီေလာက္ နာမည္ႀကီး အထင္ကရစာေရးဆရာက လိမ္မယ္လို႔ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ လုံးဝသံသယမရွိဘူး။ အရႈံးအျမတ္ကေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ဆီက စာမူျမန္ျမန္ရရင္ ျမန္ျမန္ထုတ္မယ္။
ေငြျမန္ျမန္ေပၚေအာင္ ျပန္ေဖာ္မယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ဒါေပမဲ့ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ေငြေတြ ကၽြန္ေတာ့္မွာဘယ္ရွိမွာတုန္း။
ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ ေငြေလးႏွင့္ နီးစပ္ရာဆြဲလို႔လြဲလို႔ရတဲ့ ေငြႏွင့္ေပါင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ သြားေပးလိုက္ တယ္။
ဆရာစာမူေလး ျမန္ျမန္ေရးေပးပါေပါ့ ေမတၱာရပ္ခံရတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကုိယ္ႏွင့္မထိုက္လို႔ပဲဆိုဆို၊ အ, လို႔ ခံရတယ္ပဲေျပာေျပာ စာမူကေတာ့ မရေတာ့ပါဘူး။
စာေရးဆရာရဲ႕အိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေခ်ာင္းေပါက္မတတ္သြားတယ္၊ စာမူေလးေရးေပးဖို႔ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေတာင္းပန္ တယ္၊ မရေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။
သူကမေပးဘူးလို႔မေျပာေပမဲ့ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီး မေပးဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ကိုယ္ရွာထားတဲ့ေငြ ကိုယ္မသုံးရတဲ့အျပင္ သူမ်ားဆီကဆြဲထားတဲ့ ေႂကြးကိုလည္း ဆပ္ရေသးတယ္။

ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းေရးသလို ဘဝမွာၾကံဳေတြ႔ရတဲ့ ဆူးႀကီးတေခ်ာင္းေပါ့ဗ်ာ။
ဘယ္ေလာက္ ႀကိဳးစားပမ္းစားလုပ္လုပ္ အရာမထင္တဲ့ကိုယ့္ရဲ႕ဘဝကိုလည္း စိတ္ပ်က္မိတယ္။
ဒီေလာကဟာ ငါႏွင့္ ဘယ္လိုမွမအပ္စပ္ပါဘူးေလဆိုၿပီးေတာ့လည္း စိတ္ဓာတ္ေတြ အဝီစိထိထိုးဆင္းသြား တယ္။
ဒီေလာက္စိတ္ပ်က္စရာ စိတ္ဓာတ္က်စရာေတြႀကံဳရဲ႕သားႏွင့္မ်ား ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာကထဲမွာ ဆက္ၿပီး ရွင္သန္ခ်င္ရတာတုန္း။
ဒီအေမးကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ခုခ်ိန္ထိမေျဖႏိုင္ဘူး။
ရွက္ရမ္း ရမ္းတယ္ပဲဆိုဆို ေၾကာက္ကန္ ကန္တယ္ပဲ ေျပာေျပာကၽြန္ေတာ္ ဇြတ္ေရွ႕တိုးဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ တယ္။
ဒီလိုႏွင့္ပဲ ဘဝတကၠသုိလ္ဟာ ဒဏ္ရာအနာတရမ်ားစြာႏွင့္ ေရွ႕ဆက္ခဲ့ပါတယ္။

(ဒီအေၾကာင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေပါင္းခဲ့ဖူးသူမ်ားေတာင္ သိပ္မသိၾကပါဘူး။ ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာကိုလည္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာခ်င္တဲ့ဆႏၵ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မရွိ ေတာ့ပါဘူး။ ေမးလည္း မေမးၾကပါႏွင့္ေတာ့။
သင္ခန္းစာတခုကေတာ့ စာေရးဆရာေတြရဲ႕စာကိုဖတ္ၿပီး လူကိုအကဲျဖတ္လို႔ရမယ္လို႔ အျမဲမထင္ၾကပါႏွင့္ခင္ဗ်ာ။)

...

အပိုင္း- ( ၆ ) စက္တင္ဘာ ၂၄၊ ၂၀၁၁၇ 

တခါ တခါ စဥ္းစားမိတယ္။
ဘဝဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကကစားခဲ့တဲ့ ေႁမြကစားနည္းႏွင့္ သိပ္တူတယ္။
ေႁမြကစားတဲ့အခါ တခါတေလ ေလွကားႏွင့္ေတြ႔ၿပီး အေပၚကို ေထာင္တက္သြားတယ္။
တခါတေလ ေႁမြႏွင့္ေတြ႔ၿပီး မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေအာက္ကိုထိုးစုိက္ ဆင္းသြားတတ္တယ္။
မူလအစနားထိေအာင္ ျပန္ဆင္းသြားတာလည္း ၾကံဳရတတ္တယ္။

ဘဝတကၠသုိလ္စာေပကို စတင္ေမြးဖြားစဥ္အခါမွာ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတဲ့ အက်ပ္အတည္းေတြအျပင္ တကယ္တမ္း လုပ္တဲ့ကိုင္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ အမ်ားႀကီး ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတာကေတာ့ ဘာမွနားမလည္ဘဲႏွင့္ ဝင္လုပ္မိလို႔ ၾကံဳရတဲ့ အခက္အခဲေတြက အဆိုးဆုံးပါပဲ။

တကယ္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္လည္း ကိုယ္ႏွင့္ အစိမ္းသက္သက္ ေလာကတခုကိုဝင္ရတဲ့အခါမွာ မ်က္စိ သူငယ္ နားသူငယ္ႏွင့္ စမ္းတဝါးဝါးျဖစ္ရတာ မဆန္းလွပါဘူး။

ဒီၾကားထဲ ဝင္ခ်င္လို႔သာဝင္လာတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ၾကည့္ေတာ့လည္း တတ္လို႔ဝင္လာတာမဟုတ္ ငတ္လို႔သာ (ဘဝရပ္တည္မႈအတြက္) ဝင္ရတာဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ သိမ္ငယ္မႈေတြကိုပါ ရင္ဆိုင္ခဲ့ ရတာပါ။
အခု ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေလာက္ ဒီေလာကထဲမွာ က်င္လည္ခဲ့တယ္ဆိုေပမဲ့လည္း ဘယ္တုန္းကမွ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ ေတာ္လွတတ္လွတယ္လို႔ မထင္ခဲ့ပါဘူး။

ခုေခတ္လူငယ္ေတြ ဂ်ာနယ္လစ္ဇင္သင္တန္းေတြတက္ၾက၊ ႏိုင္ငံတကာကို သြားေရာက္ေလ့လာၾက၊ ႏိုင္ငံ ျခားစာေပေတြ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ၾကတာေတြၾကည့္ၿပီး အားက်မိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ေတြတုန္းက ဒီလိုသင္တန္းေတြလည္း ရွား၊ ရွိရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ မတတ္ႏိုင္ႏွင့္ျဖစ္ သလိုသာ ရုန္းကန္ခဲ့ရပါတယ္။

အျဖစ္အပ်က္ကေလးတခုကိုလည္း ဒီေနရာမွာ ျပန္ေျပာခြင့္ျပဳပါ။

ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေဘးမွာ စာအုပ္ေရာင္းေနစဥ္အခါ တက္ခ်င္လြန္းလို႔ ႏိုင္ငံျခားဘာသာ သင္တန္းမွာ ဂ်ာမန္ ဘာသာသင္တန္းကိုစာရင္းေပးၿပီး ညေနပိုင္းသင္တန္း တက္ေရာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

မနက္က စလို႔ တေနကုန္ လမ္းေဘးမွာေစ်းေရာင္းၿပီးေတာ့ ညေနက်ေတာ့တခါ ေက်ာင္းကို ေျပးတက္ရ ျပန္ပါတယ္။
ေက်ာင္းကေပးလိုက္တဲ့စာေတြကို အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ျပန္ဖတ္ရႏွင့္ပင္ပန္းလြန္းလို႔ အဲဒီသင္တန္းကို လည္း တလေလာက္တက္ၿပီး ထြက္ခဲ့ရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ဘယ္ေလာက္ ပညာလိုခ်င္ပါသည္ဆိုဆို အေျခအေနကမေပးေတာ့ မတက္ႏိုင္ခဲ့ ပါဘူး။
အဲဒီတည္းက ကၽြန္ေတာ္လည္း ပညာသင္ၾကားတာကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ၿပီး အလုပ္ထဲကိုသာ လုံးဝႏွစ္ျမဳပ္ခဲ့ပါ ေတာ့တယ္။
အေၾကာင္းဆိုက္လို႔ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္က အျမဲတမ္းရွင္သန္ေနခ်င္သူပါ။

အဆင္ေျပသည္ျဖစ္ေစ အဆင္မေျပသည္ ျဖစ္ေစ ဘယ္လိုပဲႀကဳံရၾကဳံရ လက္ေျမႇာက္ အရႈံးမေပးလိုသူပါ။
ရွင္သန္ေနတယ္ဆိုရာမွာ ( အဂၤလိပ္လို ေျပာခြင့္ျပဳပါ) survival ျဖစ္ေနခ်င္သူပါ။

အျမဲရွင္သန္ေနၿပီး အသစ္အသစ္ေတြကိုသာ ဖန္တီးထုတ္လုပ္ေနခ်င္သူပါ။
ဒါေၾကာင့္လည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအတြင္းမွာ အေဟာင္းေတြကိုမပစ္ပယ္ေပမဲ့ အသစ္ကိုဖန္တီးရတာ ပိုၿပီး အရသာ ေတြ႔ပါတယ္။

ဘဝတကၠသုိလ္ကို ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေနႏိုင္ေသးသေရြ႕အသစ္အသစ္ေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေမြးဖြားေန ခ်င္ပါတယ္။

ဘဝတကၠသုိလ္ရဲ႕ ပထမဆုံးလုံးခ်င္း ၊စုိးသိဏ္းရဲ႕ စစၥလီ ရန္ေႂကြး စာအုပ္ေလး ပထမအႀကိမ္ ၁၉၇၉ မွာ စတင္ထုတ္ေဝခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေလး ေဖာ္ျပရင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့တဲ့ ဘဝတကၠသုိလ္အစ လမ္းေဘးက ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးမဟုတ္ စာမဟုတ္ ေရးခ်င္ရာေရးခဲ့တဲ့ စာတိုေပစေလးကို အဆုံးသတ္ခြင့္ျပဳပါ။
ဖတ္ေပးခဲ့တဲ့ လူအားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာလိုပါတယ္။
အေၾကာင္းညီညြတ္ခဲ့ရင္ ဘဝတကၠသုိလ္ အစကာလမ်ား၊ စာေရးဆရာမ်ားႏွင့္ ဘဝတကၠသုိလ္၊ ပန္းခ်ီ ဆရာမ်ားႏွင့္ ဘဝတကၠသုိလ္၊.. .... .... .... . ႏွင့္ ဘဝတကၠသုိလ္ စသည္ျဖင့္ ဆက္ေရးခ်င္ပါေသးတယ္။

ဆက္စပ္ဖတ္႐ႈရန္ …
ေနဝင္း (ဘဝတကၠသိုလ္) ဘဝတကၠသုိလ္ အစ လမ္းေဘးက- အပိုင္း (၁) ႏွင့္ (၂)
http://moemaka.com/archives/60501
ေနဝင္း (ဘဝတကၠသိုလ္) ဘဝတကၠသုိလ္ အစ လမ္းေဘးက- အပိုင္း (၃) ႏွင့္ (၄)
http://moemaka.com/archives/60548