လြင္ (ေဘာ္တြင္း) ● ႏႈတ္ဆက္အက္ေဆး

လြင္ (ေဘာ္တြင္း) ● ႏႈတ္ဆက္အက္ေဆး
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၀၊ ၂၀၁၇

မုိးမခ အတြဲ ၄၊ အမွတ္ ၇၊ ဇူလုိင္ ၂၀၁၇ ထုတ္မဂၢဇင္းမွ ျဖစ္သည္။

ကြင္းျပင္က်ယ္မွာ ေလက ဟူးဟူးရားရားတုိက္ေနတယ္။ တခ်က္တခ်က္ လူပါယိမ္းထုိး သြားမတတ္ပဲ။ ျမက္ပင္ စိမ္းစိမ္းနုနု ေလးေတြေတာင္ ေကြးညြတ္အိျပားေနၾကတယ္။ ဒီကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးထဲမွာ အိမ္ရာစီမံကိန္း စေနၿပီမုိ႔ လမ္းေတြေဖာၿပီးၿပီ။ ေနာက္၊ အိမ္ေတြေဆာက္ရင္၊ လူေတြေနရင္ ဒီလုိ ေအးေအးေဆးေဆး လမ္း ေလ်ာက္လုိ႔ မရနုိင္ေတာ့ဘူး။ ခုေတာ့လမ္းနေဘး ကြက္လပ္ေတြမွာ မုိးေရေတြျပည့္လုိ႔။ ခတ္ျပင္းျပင္း တုိက္ခတ္တဲ့ေလေၾကာင့္ေရျပင္ငယ္မွာ လႈိင္းကေလးေတြ ေျပးေနတယ္။ ျမက္တြေပါက္ေနတဲ့နား၊ ရႊံ႕စပ္စပ္မွာ  ႏြားေျခရာခြက္ေတြက ခပ္နက္နက္။ ႏြားေျခရာေတြထဲမွာေရမရွိဘူး။ ဖားသူငယ္လည္း မရွိဘူး။ ဖားလက္တက္ ေတြရဲ႕တကြက္ကြက္ေအာ္သံက ဟုိနားသည္နားညံလို႔။ ပင္လယ္ႀကီးေလာက္ မက်ယ္ဘူးဆုိေပမယ့္ ႏြားေျခရာခြက္လည္း မဟုတ္တဲ့၊ ဖားသူငယ္ေတြအတြက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရွင္သန္ၾကီးျပင္း နုိင္ေလာက္တဲ့  ေရျပင္ က်ယ္က်ယ္ရွိပါတယ္။ ဖားကေလး ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားနုိင္ဖုိ႔ ပင္လယ္ၾကီးကုိျမင္ဖူးဖုိ႔လုိလုိ႔လား။

ညိဳေမွာင္တိမ္ထုေၾကာင့္ ေနေရာင္ျခည္က မလင္းဘူး။ ေလကလည္းေအးျမျမ။ စက္ဘီးစီးေနတဲ့ ကေလးေတြကုိ ေစာင့္ၾကည့္ ရင္း ခပ္ျဖည္းျဖည္းလမ္းေလ်ာက္တယ္။ လမ္းေဘးက ျမက္ပင္ေတြၾကားထဲ ထိကရုန္းပင္ကေလးမ်ား ေတြ႔ရမလားလုိ႔ ရွာတယ္။ ေတြ႔ရင္ လက္ထဲမွာကုိင္လာတဲ့ ထီးခြၽန္နဲ႔ တုိ႔ထိတယ္။ အရြက္ကေလးေတြ ပိတ္သြားတာကုိေစာင့္ၾကည့္တယ္။ အရြက္ကေလးေတြပိတ္သြားေတာ့ အရြက္ရဲ႕ မ်က္နွာျပင္စိမ္းစိမ္းကေလး ေပ်ာက္သြားျပီး အရုိးနီနီကေလးေတြနဲ႔ တစ္ေရာင္ ထဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ထိကရုန္းပင္ေလးေတြက ဘာကုိမ်ားေၾကာက္ၾကတာပါလိမ့္။

ကုိယ္ေရာ ထိကရုန္းပင္လုိပဲလား။ ကုိယ့္ရဲ႕စိတ္ကုိတုိ႔ထိလာရင္ ပိတ္ထားလုိက္မိတာ။ အရြက္ရဲ႕ အစိမ္းေရာင္ အပုိင္းေလးကုိ မျမင္ရေတာ့သလုိပဲ ကုိယ့္ရဲ႕ရင္ထဲက စိမ္းလန္းရွင္သန္ေနမႈကို တျခားသူေတြ မတုိ႔ထိေစခ်င္ဘူး။ ကုိယ္ဖံုးကြယ္ထားခ်င္တာ၊ တိတ္တဆိတ္ပဲ စိမ္းလန္းေနခ်င္တာ။ ဒါမွပဲ ကုိယ္ဟာ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႕မႈေတြကို ထိန္းထားနုိင္မွာမဟုတ္လား။ ၾကံဳလာႏုိင္တဲ့ နာက်င္မႈေတြကို ေၾကာက္လုိ႔ပါကြယ္။ ကုိယ့္ကုိမတုိ႔ထိၾကပါနဲ႔။

လယ္ပတူပင္ေတြထုိးထုိးေထာင္ေထာင္ေပါက္ေနပံုက ေသေသခ်ာခ်ာ အတန္းလုိက္စုိက္ထား သလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ဆုိေတာ့ ရုိးတေလ်ာက္လုိ႔ ေျပာလုိ႔မ်ားရႏုိင္မလား။ သူတုိ႔ရဲ႕အစိမ္းေရာင္က သိပ္လွတယ္။ ခူးမယ့္သူ လည္း မရွိဘူးထင္ပါရဲ႕။ ေရထဲမွာေရာ၊ လမ္းေဘးမွာ ေရာ၊ ေနရာတကာမွာလယ္ပတူ၊ ပုစြန္စာ၊ ကနေဖာ့ေတြ သူတုိ႔ခ်ည့္္။ ဖားကေပါင္ေတြလည္း ပါမယ္ထင္ရဲ႕။ ကန္စြန္းလုိပဲႏြယ္လို႔။ လယ္ပတူေတြရဲ႕ၾကားမွာ ပီေလာေတြလည္း ေရာေနွာလို႔။ မႈိနား တုိကုိေတာ့ နည္းနည္းကေလးပဲ ေတြ႔တယ္။

ရုိးတေလွ်ာက္၊ ၿဖိဳးေမာက္ပါတဲ့ လယ္ပတူ။
အရြက္ခြၽန္း၊ ကန္စြန္း ပုစြန္စာနွင့္
လြန္တရာ ကညိဳ႕ေပါတယ္
ေတာျဖစ္လုိ႔ထူ။

မႈိနားတုိေငြေရာင္ေဖ်ာ့ငယ္နွင့္ ေရႊကနေဖာ့ ၾကာရုိးျဖဴ
ခ်ဳိးယူလုိ႔ မကုန္ခန္း
ပတၱျမားေရာင္၊
ဖားကေပါင္သံလြင္လြင္နွင့္
ေရႊညံပင္ရႈပ္ မရွင္းတယ္၊
ကြင္းျပည့္ခမန္း။

ဘယ္နွစ္တန္းမွာသင္ခဲ့ရမွန္း မမွတ္မိေတာ့တဲ့ ကဗ်ာကုိ တီးတုိးေရရြတ္မိတယ္။ ကုိယ္က လယ္ပတူ၊ ကနေဖာ့၊ ဖားကေပါင္ ေတြကုိ ဘယ္ဟာကဘယ္ဟာမွန္း မခြဲျခားတတ္ပါဘူး။ ကန္စြန္းတမ်ဳိးကုိပဲ ေကာင္းေကာင္းသိ တာေလ။

ခဲတစ္လံုးကုိ ေကာက္ယူၿပီး ေရေပၚရွပ္တုိက္ေျပးေအာင္ပစ္လုိက္တယ္။ ပလံုဆုိၿပီး ျမဳပ္သြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေရေပၚ ရွပ္ေျပးေအာင္ မပစ္တတ္ပါဘူး။ ခဲလံုးက်သြားတဲ့ေနရာကုိ လုိက္ၾကည့္ေတာ့ ေျမာင္းေဘာင္မွာကပ္ေနတဲ့ ပန္းေရာင္ေတာက္ ေတာက္ကုိ ျမင္လုိက္တယ္။ မႈိေတြထင္ပါရဲ႕။ အဂၤေတေျမာင္းေဘာင္ အသစ္စက္စက္မွာမုႈိေပါက္တယ္လား။ ပန္းေရာင္ ေတာက္ေတာက္ဆုိေတာ့ အဆိပ္ျပင္းမွာပဲ။ အနီးကပ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မႈိမဟုတ္ပဲ ဥကေလးေတြျဖစ္ေနတယ္။ ခရုဥက ေလးေတြ။

ပန္းေရာင္ေတာက္ေတာက္ ဥအစုကေလးေတြက ဟုိနားတစု၊ သည္နားတပုံ၊ ေရလြတ္ေလာက္တဲ့ အျမင့္မွာဥထားတာ။ တခ်ဳိ႕ဥေတြက အဂၤေတေျမာင္းေဘာင္မွာကပ္လို႔။ တခ်ဳိ႕ဥေတြက ျမက္ကုိင္းရွည္ရွည္မွာ ရစ္ပတ္လုိ႔။ ဥတလံုးစီက ခရု တေကာင္စီေပါက္လာမယ္ဆုိရင္ အမ်ားႀကီးျဖစ္လာမွာပဲ။ ေရစပ္ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေတာ့ ျမက္ပင္ကုိတြယ္ျပီး ခပ္ျဖည္းျဖည္းတက္လာတဲ့ခရုကုိျမင္ရတယ္။ သူလည္း ဥမလုိ႔ ထင္ပါရဲ႕။

ကၽြတ္ကၽြတ္အနက္ေရာင္တခုကုိကိုင္ထားတဲ့ လူတေယာက္က ေရစပ္၊ ျမက္ပင္ေတြၾကား ေသေ သခ်ာခ်ာစူးစုူးစုိက္စုိက္ၾကည့္ ရင္း ေျမာင္းေဘာင္အတုိင္း ခပ္ျဖည္းျဖညး္ ေလ်ာက္လာတယ္။ ကြင္းျပင္တဖက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတေနရာမွာလည္း ကေလး ငယ္တသုိက္ ေရစပ္စပ္ထဲ ဘာနႈိက္ေနၾကတယ္မသိ။ သူတုိ႔ကုိယ္မွာ ရႊႊႊံ႕ေတြ ေရေတြနဲ႔ ေပလူးလုိ႔။ ဖိနပ္ေတြကုိ ကြန္ကရစ္ လမ္းေပၚမွာ ခြၽတ္ထားၾကတယ္။ သူတုိ႔ေတြ ခရု ေကာက္ေနၾကတာ။ ကုိင္ထားတဲ့ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ေတြထဲမွာ ခရုေတြအျပည့္။ ျပဳတ္စားမတဲ့။ အဲဒီခရုေတြက ဥ ဥၿပီးတဲ့ခရုေတြလား၊ ဥမလုိ႔ျပင္ဆင္ေနတဲ့ခရုေတြလား။ ကုိယ္ဆက္မေတြး ေတာ့ဘူး။ ေလာကႀကီးက ဒီလုိပဲမဟုတ္လား။ ေပါေပါမ်ားမ်ား မ်ဳိးပြားရွင္သန္တတ္တဲ့ အပင္ေတြ၊ အေကာင္ေတြရွိတယ္။ အဲဒါေတြ မတန္ တဆမ်ားျပားမလာေအာင္ တားဆီးတဲ့အရာေတြရွိတယ္။ ဒါဟာသဘာဝပဲ။ ဒါဟာေဂဟစနစ္ပဲ။

ေျမာင္းကူးတံတားေဘာင္ေလးတစ္ခုေပၚ ခဏထုိင္ၿပီး ေရထဲကုိင႔ံုၾကည့္ေတာ့ အေကာင္ေပါက္ကေလးတစု လွစ္ခနဲကူးၿပီး ေျပးထြက္သြားတယ္။ ဖားေလာင္း ေလးေတြလားပဲ။ ေရကခပ္ေနာက္ေနာက္၊ သူတုိ႔ ေ တြြကသိပ္ျမန္ဆုိေတာ့ ကြဲကြဲျပားျပား မျမင္လုိက္ရဘူး။ ခရုေတြက သူတုိ႔လုိမျမန္ဘူး။ ဖားကေလးေတြလုိလည္း မခုန္ၾကပါဘူး။ ခုန္ဖို႔အခ်ိန္ေတာင္ မရလုိက္ရွာ ပါဘူး။ သူတုိ႔ေတြရွင္သန္ေနတဲ့ ေရအုိင္ကလည္း လႈိင္းကေလးေတြ အေျပးမပ်က္ဘူး။ ခရုက ခုန္ဖုိ႔ မႀကိဳစားခဲ့ေပမယ့္ ဒီေရ အုိင္က သိပ္မၾကာခင္မွာ ပ်က္ေတာ့မွာ။

လယ္ပုစြန္လံုးေလးတေကာင္ ေက်ာက္ခဲေတြၾကားကုိ တုိးဝင္သြားတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဘယ္နွစ္ေကာင္ေလာက္မ်ား ရွိဦး မလဲ။ ငါးေတြမ်ားရွိမလားမသိ။ ဗ်ိဳင္းေတြလာတာေတာ့မေတြ႔ဘူး။ ေကာင္းကင္ေပၚမွာ ေလးငါးေကာင္အုပ္စုဖြဲ႔ၿပီး ပ်ံသြားတတ္ တယ္။ ဆက္ရက္ ေမာင္နွံ၊ စာကေလးအုပ္ေတြကိုေတာ့ ဟုိနားသည္နား ေတြ႔ရပါရဲ႕။

ေလတုိက္နႈန္းပုိၿပီးျပင္းထန္လာသလုိပဲ။ ေကာင္းကင္ကုိေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ညိဳေမွာင္တိမ္တုိက္က ပုိၿပီး ရင့္ေမွာင္လာတယ္။ ပုိၿပီး အိက်လာတယ္။ မုိးရြာေတာ့မွာပဲ။ အျပန္လမး္ကုိေျခဦးလွည့္ခဲ့တယ္။ နံေစာ္ေနတဲ့အမႈိက္ပံုထဲမွာ အမႈိက္ေရြးေန သူတခ်ိဳ႕ရွိတယ္။ ဗူးခြံေတြကုိသတ္သတ္ခြဲထုတ္ေနၾကတာ။ အမႈိက္ပစ္ရင္ ဗူးခြံေတြကို သီးသန္႔ထုတ္ပုိးမွပဲ။ သူတို႔ေမႊရ ေနွာက္ရ နည္းနည္းသက္သာလည္း မဆုိးဘူးေပါ့။

ကြင္းျပင္မွာတင္ေနတဲ့ မုိးေရေတြ၊ ဟုိနားသည္နားက တကြပ္ကြပ္ေအာ္ျမည္ေနတဲ့ ဖား လက္တက္ေတြ၊ ပန္းေရာင္ခရုဥေတြ၊ တုိ႔ထိလုိက္ရင္ အရြက္ကေလးေတြကုိပိတ္လုိက္တတ္တဲ့ ထိကရုန္းေတြ၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါက္ေရာက္ေနတဲ့ အပင္ ေတြ၊ တဝီွးဝွီးတုိက္ခတ္တဲ့ ေလ၊ ေရထဲက ခရုေတြနဲ႔ ဖားေလာင္းေလးေတြ၊ ပုစြန္လံုးေလးေတြ၊ ဒါေတြအားလံုးဟာ မၾကာ ခင္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မွာ။ အသစ္ေပၚလာတဲ့ တုိက္တန္းေတြမွာ လူသံသူသံေတြနဲ႔ ဆူညံေနဦးေတာ့မွာ။ ေအးေအး ေဆးေဆး အေတြးမ်ားရင္း လမ္းေလွ်ာက္ဖုိ႔ေနရာ ရွာရျပန္ဦးမွာ။ အမ်ားအျပား ေပါက္ပြားတတ္တာေတြကုိ ေလ်ာ့ခ်ေပး တတ္တဲ့ ေဂဟစနစ္ကုိ ေၾကာက္လန္႔ေနဦးေတာ့မွာ။ 

လြင္ (ေဘာ္တြင္း)