ေမာင္ေမာင္စုိး ● ႏွင္းဆီနီနီ အိပ္မက္မ်ား - အပိုင္း (၅၀)

ေမာင္ေမာင္စုိး ● ႏွင္းဆီနီနီ အိပ္မက္မ်ား - အပိုင္း (၅၀)
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၃၀၊ ၂၀၁၇

● ေရႊလီခ်ဳိင့္ဝွမ္းသုိ႔
ထိုေဒသကို မိမိတုိ႔ကေတာ့ ၂၀၂ စစ္ေဒသဟုေခၚသည္။ မဆလအစိုးရဖက္ကေတာ့ ေရႊလီခ်ဳိင့္ဝွမ္းဂြင္ဟု ေခၚပါသည္။ ထို ဂြင္မွာ နမ့္ခမ္းေတာင္ဖက္ ေရႊလီျမစ္ရိုးအတိုင္း မိုးလို၊ ႏွင္းေထာက္မွသည္ မိုးမိတ္အထိ အေနာက္ဖက္အစြန္ျခမ္းဟု ဆိုနိုင္ သည္။ ေတာင္ဖက္တြင္ မိုးမိတ္၊ ကြန္ခါ၊ ေက်ာက္မဲ၊ နမ့္ဆန္တုိ႔ရွိသည္။ ေျမာက္ဖက္တြင္ နမ့္ခမ္း၊ နမ့္ဖတ္ကာ၊ ကြတ္ခိုင္ တုိ႔ရွိသည္ဟု ဆိုရမည္။ မန္တုန္၊ ခိုမုန္း၊ မုန္းဝီးတုိ႔မွာ ထိုေဒသတြင္း၌ ရွိသည္။ ထိုေဒသတြင္း၌ ယခင္ေစာ္ဘြားမ်ား၊ ဒူဝါမ်ား အုပ္ခ်ဳပ္ခ့ဲသည့္ ကိုးေတာင္နယ္၊ ငါးေတာင္နယ္မ်ား ပါဝင္သည္။

ထိုေဒသတြင္း၌ ေျမျပန္႔တြင္ ရွမ္းရြာမ်ားရွိၿပီး ေတာင္ေပၚတြင္ ကခ်င္ႏွင့္ပေလာင္ရြာမ်ားရွိသည္။ နမ့္ခမ္းအနီး မုန္ဝီး၊ ပန္ေဆး တုိ႔တြင္ တ႐ုတ္ရြာအခ်ဳိ႕ရွိသည္။ ထုိ႔အတူ ထိုေဒသတြင္း၌ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕မ်ားသည္လည္း ေရာေထြးလႈပ္ရွား သည္။ ထိုအခ်ိန္က ထိုေဒသတြင္း၌ SSA ရွမ္းတပ္မ်ားက မိုးမိတ္အထက္ ကြန္ခါ ဘက္တြင္လႈပ္ရွားသက့ဲသုိ႔ သိႏၷီဘက္ျခမ္း တြင္ လည္း လႈပ္ရွားသည္။ KIA တပ္မဟာ ၄ ကေတာ့ ကြတ္ခိုင္ နမ့္ဖတ္ကာဘက္ျခမ္းတြင္ လႈပ္ရွားသည္။ PSLO/PSLA ပေလာင္ တပ္ကေတာ့ မန္တုန္၊ နမ့္ဆန္ ဘက္ျခမ္းတြင္ လႈပ္ရွားသည္။ မိမိတုိ႔ CPB ၂၀၂ စစ္ေဒသတပ္ဖြဲ႕မ်ားကေတာ့ ေရႊလီျမစ္႐ိုးရွိ မုန္းခက္မွသည္ မိုးလိုတေလ်ာက္ရွိ ေတာင္ေၾကာကို အေျချပဳလႈပ္ရွားသည္။ မိုးမိတ္အထက္ ေက်ာက္ျဖဴေခ်ာင္း လြယ္ရ တုန္းႀကီးဂြင္သည္လည္း မိမိတုိ႔ ၂၀၂ ေဒသ လႈပ္ရွားနယ္ေျမျဖစ္သည္။ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ KIA ႏွင့္ အပစ္ရပ္ၿပီးေနာက္ KIA က အဆိုပါ လြယ္ရ၊ တုန္းႀကီးဂြင္အား CPB ထိမ္းခ်ဳပ္မႈေအာက္ေပးခ့ဲၿပီး မုန္းစီး နားလယ္အနီးရွိ မုန္းေပၚေလးဂြင္အား KIA ထိမ္းခ်ဳပ္ရာနယ္ေျမအျဖစ္ CPB ကသေဘာတူခ့ဲသည္။ နမ့္ခမ္းအနီး မုန္းဝီးတဝိုက္တြင္ေတာ့ မန္႐ႈိးအေျခစိုက္ နမ့္ခမ္းခ႐ိုင္ တပ္ျဖစ္ေသာ ၈၀၁ တပ္ဖြဲ႕ ဝင္ေရာက္လႈပ္ရွားသည္။

လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕မ်ားျပားၿပီး နယ္ေျမခ်င္းဆက္စပ္ေနေပရာ ျပႆနာမ်ားေသာ နယ္ေျမျဖစ္သည္။ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ ေနာက္ ပိုင္း CPB ႏွင့္ KIA တုိ႔ တပ္ေပါင္းစုဖြဲ႕ႏိုင္ၿပီးေနာက္ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕ခ်င္း ပဋိပကၡအေတာ္ျငိမ္းသြားသည္ဟု ဆိုနိုင္သည္။

မိမိတုိ႔သည္ ထိုေဒသသုိ႔ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းခန္႔က ေရာက္ရွိသြားသည္။ ထိုအခ်ိန္ကာလက မိမိတုိ႔ တပ္ေပါင္းသင္တန္း ေက်ာင္းမ်ား နားေနစဥ္ကာလျဖစ္၍ သင္တန္းေက်ာင္း ကင္းတပ္ခြဲႏွင့္အတူ မိမိတုိ႔ ၂၀၂ ေဒသသုိ႔ သြားေရာက္ေစခ့ဲသည္။ စစ္ေရးလႈပ္ရွားမႈအတြက္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္ မိုးမိတ္တိုက္ပြဲတုန္းက သိမ္းဆည္းရမိထားေသာ ပစၥည္း မ်ားကို သြားေရာက္သယ္ယူရန္ျဖစ္သည္။ လက္နက္ႀကီးႏွင့္ ဆက္စပ္ပစၥည္းမ်ား၊ လက္ႏွိပ္စက္မ်ားျဖစ္သည္ဟု ထင္သည္။ အေသးစိတ္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ေပ။ တကယ္ေတာ့ ထိုပစၥည္းသယ္ဖို႔ထက္ ေနာက္တန္းတြင္ အေနၾကာေနေသာတပ္ကို ေရွ႕တန္းလႈပ္လႈပ္ရွားရွား အေတြ႕အၾကံဳရေစရန္ လူႀကီးမ်ားက ရည္ရြယ္ပုံရသည္။

မန္ရႈိးေဒသ ကြန္ဟိုင္းရြာၾကီးမွ ျဖတ္ထြက္လ်င္ နမ့္ခမ္းၿမိဳ႕၏ ေရႊလီျမစ္တဖက္ကမ္း မန္ဝိန္းကြင္းအတြင္းသ့ုိ ေရာက္သည္။ မဆလအစိုးရတပ္၏ အေျမာက္တကမ္းအကြာက ျဖတ္ရသျဖင့္ ညဖက္ အသံလုံလုံျဖင့္ ျဖတ္ရသည္။ ထိုမန္ဝိန္းကြင္းသည္ ထိုစဥ္က KIA တပ္မဟာ ၃ ရင္း ၁ ထိမ္းခ်ဳပ္နယ္ေျမ ျဖစ္ရာ KIA အားဆက္သြယ္ အေၾကာင္းၾကားထားသျဖင့္ KIA ကလာၾကိဳ ၿပီး လမ္းျပေပးသည္။ နမ့္ခမ္း ဗန္းေမာ္ကားလမ္းေပၚတြင္ရွိေသာလဂတ္ေတာ္ေက် းရြာတြင္ KIA တပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ားႏွင့္ဆံုသည္။

KIA အေရွ႕ပိုင္းတိုင္းမွဴး ဆလန္ကဘာ ဆင္ဝါးေနာ္ႏွင့္ တပ္ရင္း ၁ ရင္းမွဴး ဒူပန္းေအာင္တုိ႔ ဦးစီးသည့္ KIA တပ္ဖြဲ႕မ်ားျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ကလည္းသူတုိ႔အစီအစဥ္ႏွင့္ သူတုိ႔ လႈပ္ရွားေနစဥ္ မိမိတုိ႔သင္တန္းေက်ာင္းမွ တပ္မ်ားလာမည္ဆို၍ ေစာင့္ေနျခင္းျဖစ္ သည္။ ဆလန္ကဘာ ဆင္ဝါးေနာ္ေရာ ဒူပန္းေအာင္ေရာက မုန္လုံသင္တန္းပထမပတ္တြင္ လာေရာက္တက္ခဲ့ဘူးၿပီးမိမိတုိ႔ တပ္ေပါင္းစုသင္တန္းေက်ာင္းမွ ရဲေဘာ္မ်ားသိကြၽမ္းေနသူမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ဧည့္ခံသည့္သေဘာလည္း ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က နမ့္ခမ္း ဗန္းေမာ္ကားလမ္းကို KIA ထိမ္းခ်ဳပ္ ျဖတ္ေတာက္ထားနိုင္သည့္ကာလျဖစ္သည္။

● လဂတ္ေတာ္ပြဲည
လဂတ္ေတာ္သည္ နမ့္ခမ္းဘက္မွလာလ်င္ မန္ဝိန္းကြင္းအားျဖတ္၍ ေတာင္ေပၚတက္လာသည့္ႏွင့္ ေတြ႕ရသည့္ ကခ်င္ရြာ ျဖစ္သည္။ ကားလမ္းေဘးတေလ်ာက္ ေတာင္ေၾကာအတိုင္းရြာတည္ထားသည္။ အစိုးရ ေရွ႕တန္း တပ္ရင္းရံုးစိုက္ေသာ နမ့္ခမ္းၿမိဳ႕ႏွင့္ ဘာမွမေဝးလွေသာ ထိုရြာေလးတြင္ ေအာက္လင္းဓါတ္မီးတထိန္ထိန္ျဖင့္ မိမိတုိ႔ ပြဲက်င္းပခ့ဲၾကသည္။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ KIA ကလည္း တပ္စုၿပီးလႈပ္ရွား၍ လူထုစည္းရံုးေရးလုပ္ေနခ်ိန္ျဖစ္ပုံရသည္။ တိုင္းမွဴး ဆလန္ကဘာ ဆင္ဝါးေနာ္ႏွင့္အတူဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရးအဖြဲ႕ဟုလည္း ေခၚနိုင္သည့္ အေရွ႕ပိုင္းတိုင္းမွ အဆိုအကအဖြဲ႕လည္းပါသည္။ ရင္း ၁ ရင္း မွဴး ဒူပန္းႏွင့္အတူ တပ္ခြဲမွဴးမ်ားျဖစ္ၾကသည္ဒူေဂ် ဆန္လီႏွင့္ ဒူလဇိန္ေဘာက္ဝါတုိ႔ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ အနည္းဆံုးတပ္ခြဲ ႏွစ္ခြဲေတာ့ ပါပုံရသည္။ ဒူပန္းေအာင္ကား မိမိတုိ႔ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူျဖစ္၍ မိမိတုိ႔က သူ႔အား ဒူပန္းဟု ေခၚၾက သည္။ အထူးသျဖင့္ မိမိတုိ႔ႏွင့္အတူပါလာေသာ မုန္လုံသင္တန္းေက်ာင္းမွ ကိုမ်ဳိးျမင့္၊ ကိုသိန္းေဆြတုိ႔ႏွင့္ ဒူပန္းက ရင္းႏွီးသည္။ ဒူပန္း၏ တပ္ခြဲမွဴး ႏွစ္ဦးမွာလည္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသမားေတြမို႔ နာမည္ၾကီးေတြျဖစ္သည္။ ေနာင္ KIA တြင္လည္း ထိပ္ပိုင္း စစ္ဖက္တာဝန္မ်ားရရွိၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။

KIA က သူနယ္ထဲမိ့ု ဆန္ထုတ္ေပးသည္။ ဝက္တေကာင္သတ္၍တပ္စိတ္မ်ားအား ေဝေပးၿပီး ဧည့္ဝတ္ျပဳ သည္။ ညဖက္ အေရွ့ပိုင္းတိုင္း အဆိုအကအဖြဲ႕ျဖင့္ ဧည့္ခံသည္။ ဆလန္ကဘာ ဆင္ဝါးေနာ္ ကိုယ္တိုင္ဟန္မာန္အျပည့္ႏွင့္ သီခ်င္းဆိုေတာ့ KIA ရဲေဘာ္မ်ားအားလုံးလိုက္ဆိုၾကသျဖင့္ လဂတ္ေတာ္တရြာလုံး KIA သီခ်င္းသံျဖင့္ ဟိန္းဟိန္းညံသည္။ မိမိတုိ႔တပ္ဖြဲ႕ ကလည္း အားက်မခံ CPB သီခ်င္းမ်ားကို ျပန္လည္သံျပိဳင္ဆိုၾကသည္။ ဤသုိ႔ႏွင့္ လဂတ္ေတာ္တရြာလုံး တေတာလုံး တေတာင္လုံး သီခ်င္းသံမ်ား ပ့ဲတင္ထပ္ေနသည္။ လဂတ္ေတာ္ရြာအတြင္း၌လည္း ေအာက္လင္းဓါတ္မီး ေလးငါးလုံးခန္႔ျဖင့္ ထိန္ထိန္လင္းေနသည္။ အားလုံးသည္ တက္ႂကြေနၾကသည္။

အဆိုပါ လဂတ္ေတာ္ညက ဒူပန္း၊ ဒူဆန္လီ၊ ဒူေဘာက္ဝါတုိ႔ကား ယခုအခါ မရွိၾကေတာ့။ ကြယ္လြန္သြားၾကျပီျဖစ္သည္။ ဆလန္ကဘာ ဆင္ဝါးေနာ္ကား ယခုတိုင္ရွိေနေသးသည္။

● မုန္းခက္ကူးတုိ႔
နမ့္ခမ္းၿမိဳ႕ ေအာက္ဖက္ ေရႊလီျမစ္ရိုးအတိုင္းသြားပါက ေတာင္ေၾကာထိပ္တြင္ ျပင္လုံဟုေခၚေသာ ပေလာင္ရြာၾကီးတရြာရွိ သည္။ နဝတေခတ္ဥိီးတြင္ ျပင္လုံရတနာေျမဟု နာမည္ၾကီးသည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ ေတာေတာင္ထူထပ္၍ လူသူအေရာက္အေပါက္နဲေသာေဒသျဖစ္ၿပီး ဆတ္အုပ္လိုက္ေပါေသာေတာင္ေၾကာျဖစ္သည္။ ျပင္လုံရြာ၏ ေတာင္ဖက္ ေရႊလီျမစ္ကမ္းအနီးတြင္မုန္းခက္ေခၚေသာ ရွမ္းရြာေလးတရြာရွိသည္။

လဂတ္ေတာ္မွ ထြက္လာေသာ မိမိတုိ႔တပ္ခြဲသည္ KIA လမ္းျပအကူအညီႏွင့္ မန္ဝိန္းကြင္း ေတာင္ဖက္ ပါေက်ာက္ေတာင္ ေၾကာအတိုင္း သြား၍ေရႊလီျမစ္ကမ္းသုိ႔ထိုးဆင္းကာ မုန္းခက္ကူးတုိ႔မွ ေရႊလီျမစ္အားျဖတ္သည္။ တဖက္ကမ္းတြင္ရြာမရွိ ေတာသက္သက္ျဖစ္သည္။ ေတာင္ၾကားျဖစ္သျဖင့္ေရလီျမစ္သည္ အတန္ငယ္က် ဥ္းေသာ္လည္း ေရစီးသန္သည္။ ျမစ္ကို ျဖတ္ရန္ ဝါးေဖါင္ငယ္ ၂ စီးခန္႔ႏွင့္ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ျဖတ္ရသည္။ တေခါက္လ်င္ ရဲေဘာ္တေယာက္မွ ႏွစ္ေယာက္ခန္႔သာ တင္နိုင္သည့္ဝါးေဖါင္ငယ္မ်ားျဖစ္၍ အခ်ိန္ၾကန္႔ၾကာသည္။ ေရကူးတတ္သည့္ရဲေဘာ္မ်ားက ေရကူး၍ ျဖတ္ၾကသည္။ မိမိ လည္း ေရကူးျဖတ္ရနိ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္တြင္ တဖက္ကမ္းသုိ႔ ေရကူးၿပီးျဖတ္သြားသည့္ ကိုမ်ဳိးျမင့္က မိမိအား "မကူးနဲ႔ မကူးနဲ႔။ ေဖါင္နဲ႔လာခ့ဲ" လွမ္းေအာ္ေနသျဖင့္ မိမိေဖါင္ႏွင့္သာကူးခ့ဲသည္။ ျမစ္က ေတာင္ၾကားျဖစ္၍ က်ဥ္းသည္ထင္ရေသာ္လည္း ထင္သေလာက္မက်ဥ္းလွ။ ထို႔ျပင္ ေရစီးသန္လွသည္။ ထုိ႔ျပင္ ေဆာင္းတြင္းျဖစ္၍ ေရက လြန္စြာေအးစက္ေနသျဖင့္ ေရကူး ရင္း ႂကြက္တက္လာသည္ဟု ကိုမ်ဳိးျမင့္ကဆိုသည္။ သူတား၍ မိမိ ေရမကူးသည္က မိမိအသက္ကို ကယ္လိုက္ပုံရသည္။ မိမိေနာက္မွ တပ္စုမွဴးတ႐ုတ္ရဲေဘာ္တေယာက္ ေရကူးရင္း ေရနစ္သြားရာ ေရကူးကြၽမ္းသူမ်ားလိုက္ဆယ္ေသာ္လည္း မမွီ လိုက္ေတာ့။ ျပန္ေပၚမလာေတာ့ေပ။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာမွ ေအာက္ဖက္ အေတာ္ေဝးေသာကူးတုိ႔တခုတြင္ အ ေလာင္း ျပန္ေပၚသည္ဟု သတင္းၾကားလိုက္ရသည္။

မုန္းခက္ရြာက ေရႊလီျမစ္ေဘးတြင္ေတာ့မဟုတ္။ ျမစ္ကမ္းမွ နာရီဝက္ခန္႔လမ္းေလ်ာက္ရသည္။ ေတာေကာင္ေျခတြင္ တည္ ထားေသာ ရြာေလးျဖစ္သည္။ ရြာအနီး ေျမျပန္႔ႏွင့္ လယ္ကြင္းအနဲငယ္ရွိေသာ္လည္း ပတ္လည္တြင္ေတာေတာင္ တုိ႔ထူထပ္ သည္။ တကယ္ေတာ့ နမ့္ခမ္းတဝိုက္တြင္ ေရႊလီျမစ္သည္ ျမင့္မားမတ္ေစာက္ေသာ ေတာင္ၾကားမွ ျဖတ္သန္းစီးဆင္းသည္မွ မဘိန္းကြင္းထဲေရာက္သည္အထိျဖစ္သည္။ ထိုေတာင္ၾကားသည္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ျမင့္မားမတ္ေစာက္သည္ျဖစ္ရာ ျမစ္ ေဘးတြင္ ျပန္႔ဟူ၍ မရွိသေလာက္ဟု ဆိုနိုင္သည္။ မုန္းခက္ရြာရွိသည့္ ျပန္႔ကြင္းငယ္ေလးကား ခြၽင္းခ်က္ျဖစ္သည္။ ထိုသုိ့ အလြန္တရာခ်ြင္းခ်က္ျဖစ္ေသာေနရာေလးတြင္ပင္ စိုက္ပ်ဳိးထြန္ယက္စားေသာက္နိုင္သည့္ ေနရာေလးရွိ၍ လူသားတုိ႔ ေန ထိုင္႐ုန္းကန္ရွင္သန္ၾကသည္။ မုန္းခက္ရြာသည္ ေတာေတာင္ထဲမွရြာကေလးတရြာျဖစ္ရာ မည္သည့္ၿမိဳ႕ႏွင့္ ကားလမ္း မ ေပါက္။ ၿမိဳ႕မဆိုထားႏွင့္ အနီးဆံုးေစ်းရြာတခုသုိ႔ပင္ လမ္းေလွ်ာက္၍ တရက္ႏွင့္ ခရီးမေပါက္နိုင္ေပ။ ပတ္ဝန္က်င္ေတာ ေတာင္ထူထပ္ပုံကေတာ့ မိမိတုိ႔ မုန္းခက္ရြာေရာက္သည့္ေန႔က ဝက္ဝံအကုတ္ခံထားရသည့္ ရြာသားတဥိီးအား ေတြ႕ခ့ဲရ သည္။ ထိုသုိ႔ ေတာေတာင္ထူထပ္၍လည္း မိမိတုိ႔တပ္ဖြဲ႕မ်ား လႈပ္ရွားနိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔ျပင္ မုန္းခက္သည္ ေရႊလီျမစ္ ေဘးက ျပန္႔ကြင္းငယ္ေလးျဖစ္ေသာ္လည္း ပတ္လည္က ေတာင္ေတြခ်ည္းျဖစ္သည္။ ကြင္းထဲက ဘယ္ဘက္ထြက္ထြက္ ေတာင္တက္ျဖစ္ရာ အဝင္လြယ္ေသာ္လည္း စစ္သေဘာအရအထြက္ခက္သည့္ ေျမအေနအထားေၾကာင့္ အစိုးရစစ္ေၾကာင္း မ်ား ထိုကြင္းထဲသုိ႔ ဆင္းေလ့မရွိၾကေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိတပ္ဖြဲ႕မ်ား လြတ္လပ္စြာလႈပ္ရွားနိုင္ခ့ဲၾကသည္။

မိမိတုိ႔ မုန္းခက္ေရာက္ေတာ့တပ္မဟာ ၂ မွ ကိုၾကည္ျမင့္ဦးစီးသည့္ တပ္ဖြဲ႕အခ်ဳိ႕ကိုေတြ႕ရသည္။ ကိုအိုက္ေအးအပါ တပ္မ ဟာ ၂ မွ ဗမာရဲေဘာ္အခ်ဳိ႕ ႏွင့္ မထင္မွတ္ဘဲ ဆံုရသည္။ စီစဥ္ထား၍ ဆံုျခင္းမ်ဳိ းေတာ့မဟုတ္ေပ။ သူတုိ႔ကလည္း သူတုိ႔တပ္ ၏ စစ္ဆင္ေရးအစီအစဥ္ျဖင့္ လႈ ပ္ရွားေနရင္း ေရႊလီခ်ဳိင့္ဝွမ္းဂြင္အတြင္း ဆံုမိၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ကာလက ေရႊလီျမစ္ ႏွင့္ ေရႊလီခ်ိဳင့္ဝွမ္းဂြင္အတြင္း မိမိတုိ႔ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕မ်ား အျပည့္အဝ ထိမ္းခ်ဳပ္ထားနိုင္ျခင္းမရွိေသာ္လည္း လက္ယွက္ ထိုးသြားလာႏိုင္ေသာကာလဟု ဆိုနိုင္သည္။ မိမိတုိ႔တပ္ခြဲ ၁၅ ရက္ အရက္ ၂၀ ခန္႔လႈပ္ရွားခ့ဲေသာ္လည္း မည္သည္ တိုက္ပြဲ ထိေတြ႕မွ မျဖစ္ခ့ဲေပ။ မုန္းခက္ေရာက္ၿပီးေနာက္ ေဒသခံ ၂၀၂ စစ္ေဒသမွ ရဲေဘာ္မ်ားကေရွ႕ေဆာင္သျဖင့္ မိမိတုိ႔ အခက္ အခဲမရွိေတာ့ျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။

● ဆင္သြားလ်င္ လမ္းျဖစ္သည္
မုန္းခက္မွ ေတာင္ေၾကာေပၚသုိ႔ ေတာက္ေလ်ာက္အတက္ျဖစ္သည္။ ရြာဆက္ျပတ္သည္။ ရြာမေတြ႕ရ။ ေတာႏွင့္ ေတာင္ႏွင့္ ေတာင္ခိုးႏွင့္ဟုဆိုရေပမည္။ ညေနေစာင္းတြင္ ေတာင္ေၾကာတေနရာတြင္ ေရွ႕က ပြိဳင့္ရဲေဘာ္က ဆင္အုပ္ကို ေတြ႕လိုက္ရ သည္။ "ဆင္ ဆင္" ဟုေအာ္သံႏွင့္အတူ "ပစ္ ပစ္" ဟူေသာ အသံမ်ားက တျပိဳင္နက္ထြက္လာၿပီး ရဲေဘာ္မ်ားလည္း တျပိဳင္ နက္ေရွ႕သုိ႔ ေျပးတက္ၾကသည္။ မိမိတုိ႔ တပ္ခြဲပါ ေဒသခံရဲေဘာ္မ်ားက အမဲလိုက္သည့္ အေလ့အက်င့္ရွိၾကရာ ဆင္ပစ္လိုၾက သည္။

မိမိတုိ႔ေရွ႕သုိ႔ ေျပးအတက္ ေတာင္ေစာင္းအတိုင္း ေဝါကနဲ ျမည္သံၾကားလိုက္ရသည္။ ဆင္ပစ္ဖို႔ေနေနသာသာ ဆင္အုပ္ကို ရိပ္ကနဲသာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ အေရျပားထူထဲၿပီး အၾကမ္းအတမ္းခံႏိုင္သည့္ ဆင္သည္ ျပန္လွည့္ရန္မူျခင္းေတာ့မရွိ။ ေတာင္ ေစာင္းအတိုင္း ေနာက္ေျခႏွစ္ဖက္ကို ဆန္႔တန္းထိုင္ခ်ၿပီး ေရွ႕ေျခႏွစ္ဖက္ကို အေပၚေျမႇာက္၍ ဖင္ထိုင္ရက္ ေလွ်ာ ဆင္းသြားၾကသည္။ သူတုိ႔၏ ႀကီးမားေသာ ကိုယ္ခႏၶာႏွင့္ ေလ်ာဆင္းသည့္အရွိန္ေၾကာင့္ ေတာင္ေစာင္းတေလ်ွာက္ရွိ ေတာ္ တန္ရံု သစ္ပင္ၾကီးငယ္မ်ားတေျဖာင္းေျဖာင္ က်ဳိးၿပီး ေတာင္ေအာက္သုိ႔ တရွိန္ထိုးေရာက္သြားၿပီး မိမိတုိ႔ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ ကြယ္သြားသည္။ အေကာင္ႀကီးေသာ္လည္း ျမန္ဆန္သြက္လက္လွေပစြ။

ထို႔ေၾကာင့္ ေရွးလူၾကီးမ်ားက ဆင္သြားရင္လမ္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုၾကသည္။ မိမိတုိ႔ ေရွ့ဆက္ေတာ့ ဆင္အုပ္သြားရာလမ္းေၾကာင္း ကို ေတြ႕ရသည္။ကားႏွစ္စီးယွဥ္ေမာင္း၍ ရေလာက္ေအာင္က်ယ္ဝန္းသည္။ လမ္းတေလ်ာက္သစ္ပင္ၾကီးငယ္မ်ားအား က်ဳိ း ေၾကမြ၍ ေျပာင္ရွင္းေနသည္။ စေကာဝိုင္းခန္႔ဆင္တုိ႔၏ မစင္ပုံမ်ားလည္း ေတြ႕ရသည္။ တကယ္ပင္ ဆင္သြားလ်င္ လမ္းျဖစ္ ေပသည္။

● ဆတ္ေသြး
ေရႊလီခ်ဳိင့္ဝွမ္းဂြင္သည္ ေတာေတာင္ထူထပ္သက့ဲသုိ႔ ေတာေကာင္လည္းေပါမ်ားသည္။ ဆင္၊ က်ား၊ ေျပာင္၊ စိုင္၊ ဆတ္၊ ဂ်ိီ၊ ေမ်ာက္ စသည့္ ေတာေကာင္မ်ားစြာ က်င္လည္က်က္စားသည္။ ဧရာမ စပါးက်ီးေႁမြမ်ားလည္းရွိသည္။ စမ္းေခ်ာင္းမ်ားတြင္ ဖ်ံမ်ားလည္းရွိသည္။ စစ္ပြဲျဖစ္ပြါးေနသျဖင့္မုဆိုးမ်ား အတင့္မရဲနိုင္သည့္ကာလျဖစ္ေပရာ သားရဲတိရိစာၦန္တုိ႔ လြတ္လပ္စြာ ရွင္သန္ခြင့္ရေနၾကသည္။ ထိုေတာေကာင္မ်ား၏ ကိုယ္ခႏၶာအစိတ္အပိုင္းမ်ားသည္ ေဆးဘက္ဝင္သည္ဟု ေဒသခံမ်ားႏွင့္ တ႐ုတ္တုိ႔ယုံၾကည္ၾကသည္။ တန္ဖိုးလည္းထားၾကသည္။ ဆင္သားေရ၊ က်ား႐ိုး၊ စပါးက်ီးသည္းေျခ၊ ဆတ္ဂ်ဳိႏု၊ ဆတ္ေသြး၊ ဖ်ံသုိ စသည္တုိ႔ ရွားပါး၍ တန္ဖိုးၾကီးလွသည္။

ေတာေကာင္ေပါသည္ဆိုေသာ္လည္း သူတုိ႔၏သဘာဝအေလ့အထကိုသိမွ ေတာကြၽမ္းမွသာ အမဲလိုက္၍ ရနိုင္သည္။ တဖက္ကလည္း စစ္ေရးလႈပ္ရွားမႈအေျခအေနကို ၾကည့္ရေသးသည္။ မိမိတုိ႔တပ္ခြဲမွ ရဲေဘာ္မ်ားမွာ ေတာမကြၽမ္း၍ အလြယ္ တကူရသည့္ ေမ်ာက္၊ အတန္ငယ္ေပါသည့္ ဂ်ီတုိ႔သာ ပစ္ခတ္နိုင္ေသာ္လည္း ေတာေကာင္ၾကီးမ်ားမရေပ။ ေဒသခံရဲေဘာ္ မ်ားသာ ပစ္ခတ္ရရွိနိုင္သည္။ ထိုေတာေတာင္မ်ားတြင္ ဆားတြင္းမ်ားရွိသည္။ ထိုဆားတြင္းမ်ားသုိ႔ ေတာေကာင္မ်ား လာ ေရာက္ ဆားလ်က္ေလ့ရွိသည္။ ထိုေနရာမ်ားကို သိထားေသာရဲေဘာ္မ်ားက လသာညမ်ားတြင္ ဆားတြင္းမ်ားအနီး ေစာင့္ ဆိုင္း၍ ေတာေကာင္ၾကီးမ်ား ပစ္ေလ့ရွိသည္။

မိမိတုိ႔ ရွိစဥ္တရက္၌ ေဒသခံရဲေဘာ္တေယာက္ ဆတ္တေကာင္ပစ္၍ ရလာသည္။ ဆတ္သည္ အေကာင္ၾကီးသျဖင့္ တပ္ဖြဲ႕ အားလုံးအတြက္ ေလာက္ေလာက္ငင ျဖစ္သည္။ မိမိကေတာ့ ဆတ္သားစားရ၍ ေပ်ာ္သည္။ မိမိတုိ႔တပ္ခြဲႏွင့္ပါလာသည့္ ေဆးမွဴးေဟာ္စစ္ဝင္ကေတာ့ ဆတ္ေသြးယူရမည္ဆိုကာ တက္ႂကြေနသည္။ ဆတ္ထီးဆိုလ်င္ ဂ်ဳိႏု၊ ဆတ္မဆိုလ်င္ အျမီးဟုသူကဆိုသည္။ ပစ္လာသည္က ဆတ္မျဖစ္သည္။ ဆတ္မအျမီးအား အရင္းမွ ၾကိဳးျဖင့္ တင္းတင္းစီးသည္။ ေသြး ဆုတ္မသြားေအာင္ဟု ဆိုသည္။ ၿပီးမွ ဆတ္ျမီးအားျဖတ္၍ အလ်ားလိုက္ခြဲရာ ဆတ္ျမီးအတြင္း ေသြးမ်ားအျပည့္ေတြ႔ရသည္။ ၿပီးလ်င္ ေန႔ဘက္ ေနေရာင္တြင္လွမ္းလိုက္၊ ညဘက္ မီးဖိုအေပၚဖက္ က်ပ္ခိုးစင္တင္လိုက္ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနေပေတာ့သည္။ ဆတ္ေသြးအား အေျခာက္ခံၿပီး အရက္ႏွင့္စိမ္ေသာက္လ်င္ မည္သုိ႔မည္ပုံ အားရွိသည္ဟု မိမိအား ရွင္းျပသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေနာက္တန္းျပန္ေရာက္ေတာ့ သူက မုန္လုံသင္တန္းေက်ာင္းတြင္ တာဝန္က်ၿပီး မိမိက ေကာက္ကြတ္တြင္တာဝန္က်သူျဖစ္ ေပရာ သူ၏ဆတ္ျမီးအား မိမိ ျမည္းၾကည့္ခြင့္မၾကံဳခ့ဲေတာ့။

● ေမ်ာက္မ်က္ႏွာ မၾကည့္ရ
၂၀၂ ေဒသကား ေျပာက္က်ားေဒသျဖစ္၍ တိုက္ပြဲမၾကာခဏ ျဖစ္တတ္သည္ျဖစ္ရာ အခ်ဳိ႕ရြာမ်ားက ရြာပ်က္မ်ားျဖစ္ေနသည္။ အခ်ဳိ႕ ရြာမ်ား၌ ရြာေဟာင္း၌ အိမ္ေျခအနည္းငယ္သာရွိေတာ့သည္။ ရြာသားမ်ားကား စစ္ေရွာင္ရင္း ေတာင္ယာတဲမ်ားတြင္ သာေနထိုင္ၾကရာ ရြာ၌ အိမ္ေျခ ေလးငါးလုံးခန္႔သာရွိေတာ့သည္။ မိမိတုိ႔ တပ္ခြဲစခန္းခ်သည့္ရြာ၌ (ဟင္လိုင္း ကခ်င္ရြာဟုထင္ ပါသည္) အိမ္ေျခ ေလးအိမ္ခန္႔သာ က်န္ေတာ့သည္။ အိမ္တလုံးႏွင့္တလုံးကလည္း ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ရွိေန၍ ေတာအုပ္ထဲ ေရာက္ေနသက့ဲသုိ႔ ပင္ျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္လည္း အိမ္ျပင္ထြက္၍ သစ္ပင္ေပၚသုိ႔ေမာ့ၾကည့္လ်င္ ေမ်ာက္အုပ္မ်ား ေျပးလႊားေအာ္မည္ေနသည္ကို ေတြ႕ရ သည္။ ေရႊလီျမစ္ရိုးေတာင္တန္းေပၚက ေတာအုပ္တခုထဲက သဘာဝတရားအတိုင္းရွိေနသည့္ရြာျဖစ္သည္။ ေမ်ာက္အုပ္က လည္း ေခါင္းေပၚတြင္ရွိေန၍ တကူးတက အမဲလိုက္ပစ္ေနရန္ မလိုေတာ့ဟုဆိုရမည္။ လက္တည့္သည့္ ရဲေဘာ္မ်ားက ေမ်ာက္ပစ္၍ ဟင္းလ်ာလုပ္ၾကသည္။ ဆီမပါျပားမပါ အေမြႊးအၾကိဳင္မပါ ဆား၊ င႐ုတ္သီးတုိ႔ႏွင့္သာ ခ်က္ေသာ ေမ်ာက္သား ဟင္းက အတန္ငယ္ညွႇွိစုိ႔စုိ႔နိုင္ေသာ္လည္း အျခားစားစရာမရွိသည္မို႔ ဗိုက္ျပည့္ဖို႔ေတာ့ စားထားမွျဖစ္မည္ဟုသာ ႏွလုံးသြင္းရ သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေရွးလူၾကီးမ်ားဆိုသက့ဲသုိ႔ ေမ်ာက္သားစားလ်င္ ေမ်ာက္မ်က္ႏွာ မၾကည့္ဖို႔ေတာ့ လိုပါသည္။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
ေမာင္ေမာင္စိုး