ေမာင္ေနာင္မြန္ ● ေဆာင္းေလ႐ူးႏွင့္ ေတာမီး
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၂၉၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၂၉၊ ၂၀၁၇
ေလေျပတျဖဴးျဖဴးႏွင့္အတူ ေတာင္ကုန္းတခုရဲ႕ထိပ္ဆံုးတြင္ရပ္ေနရေသာအရသာသည္ ဘာနဲ႔မွမလဲနိုင္ေခ်။ မ်က္ႏွာေပၚ လာေရာက္ထိေတြ႔ေသာ ထိုေလေျပမ်ားတြင္ ပင္လယ္အေငြ႔အသက္မ်ား တခါတရံပါလာတတ္ၿပီး တခါတခါမွာေတာ့ ကႏၱာရအေငြ႔အသက္မ်ားေရာဖက္ပါလာေလ့ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေလေျပတို႔၏အေတြ႔အထိတြင္ လတ္ဆတ္မႈမ်ားပါဝင္သည္ ကိုေတာ့ ေတြ႔ၾကဳံထိေတြ႔ဖူးသူတိုင္း လူတိုင္းလက္ခံရမည္ျဖစ္သလို ဝန္ခံၾကလိမ့္မည္လည္း ထင္သည္။
က်ေနာ္သည္ သည္ေတာင္ကုန္းထိပ္ေပၚသို႔ေရာက္ေနသည္မွာ သံုးညအိပ္ခန္႔ရွိၿပီျဖစ္သည္။ ေဆာင္းဦး၏အစ ေလရူးတိုက္ ခ်ိန္တြင္ ေတာင္ေပၚမွာ ရာဘာေတာမ်ား မီးေဘးအႏၱာရာယ္ကင္းရွင္းေစရန္အလို႔ငွာ က်ေနာ္သည္ အဘိုးႏွင့္အတူ တက္လာ ျခင္းျဖစ္သည္။
ရာဘာေတာအလယ္ရွိတဲအိမ္ေလးဆီမွ မီးခိုးတလူလူကိုေတြ႔ျမင္ရသည္။ အဘိုးသည္ အိပ္ရာမွထကာ ေရေႏြးက်ိဳေနဟန္ရွိ သည္။ ေတာင္ဘက္၌ မေန႔ညကမီးေလာင္ထားေသာ ရာဘာပင္မ်ားဆီမွမီးခိုးေငြ႔မ်ားကို ေတြ႔ေနရသည္။
က်ေနာ္သည္ ေတာင္ေစာင္းရွိ ရာဘာျခံေလးမွဆင္းကာ ေတာင္ကုန္းႏွင့္တေခၚစာခန္္႔ေဝးေသာ ပန္းေတာင္ဟုေခၚေသာ ေက်ာက္ေတာင္ ဘက္တြင္ေရာက္ေနသည္။ ပန္းေတာင္သည္ တေတာင္လံုး ထံုးေက်ာက္အတိျဖစ္ကာ တေတာင္လံုးတြင္ အေလ့က် ေတာပန္းမ်ားျဖဴနီဝါစံုေပါက္ေနသည္။ ဒီပန္းေတာင္ကမူေလးသည္ ေတာင္တန္းႀကီး၏ေဘးတြင္တည္ရွိေသာ အျမင့္ဆံုးေတာင္ကမူျဖစ္သည္။
အဘိုးတို႔ ေတာင္ေစာင္းတေလွ်ာက္ေျမရုိင္းမ်ားကို ရွင္းလင္းကာ ဓားမဦးက်စနစ္ျဖင့္ ရာဘာပင္မ်ားစိုက္ပ်ိဳးစအခ်ိန္တြင္ ဤပန္းေတာင္ကို အဘိုးျခံဘက္တြင္ ရွိေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အပင္ႀကီးမ်ားစိုက္ပ်ိဳး၍မရေသာေၾကာင့္ ဒီအတိုင္းပစ္ထားခဲ့သည္။
က်ေနာ္သည္ ရာဘာျခံေတာ ေတာင္ကုန္းေလးသို႔ေရာက္လာေလ့ရွိတိုင္း ဒီပန္းေတာင္ဘက္ကို တက္ၾကည့္မိသည္။ သံုး ရက္အတြင္း ယခုအႀကိမ္သည္ ဘယ္ႏွႀကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိေအာင္ ပန္းေတာင္ေပၚသို႔ က်ေနာ္ အခါခါ ေရာက္ေနခဲ့သည္။
ပန္းေတာင္သည္ ေတာင္ညိဳေတာင္တန္းႀကီးေဘးနားရွိ ထီးထီးတည္းျဖစ္ေနေသာ ေတာင္ကမူေလးျဖစ္သည္။ ေပငါးဆယ္ ေက်ာ္ခန္႔သာျမင့္သည္။ ထိုေတာင္ကမူ၏ေနာက္ခံသည္ ေတာင္ညိဳေတာင္တန္းႀကီးျဖစ္ကာ အျမဲစိမ္းလန္းေနေသာေၾကာင့္ ထံုးေက်ာက္ေတာင္သည္ ထီးထီးႀကီးရပ္ေနသည့္ပမာ ၾကည့္လိုက္ေလတိုင္း အလြန္႔အလြန္ မ်က္စိပဒသာက်လြန္းေန ေလသည္။
က်ေနာ္တို႔ရြာအေရွ႕ဘက္တြင္ရွိေသာေတာင္တန္း၏အမည္မွာ လက္ခတ္ေတာင္သည္။ ေရွးလူႀကီးေတြအဆိုအရ ယကၠန္း ၏ လက္ခတ္သံ မ်ားၾကားေနရေသာေၾကာင့္ဟုလည္းေကာင္း၊ ေတာင္၏ပံုသ႑ာန္သည္ ယကၠန္းလက္ခတ္နဲ႔တူေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း ေခၚၾကသည္ဟု ဆိုၾကသည္။
ေတာင္၏အေရွ႕ဘက္တြင္ ပန္းေတာင္ႏွင့္ ေျမျဖဴေတာင္ဟူေသာ ေတာင္ကုန္းနွစ္ခုရွိသည္။ ပန္းေတာင္တြင္ဥစၥာေစာင့္မေလးမ်ားရွိသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ထိုဥစၥာေစာင့္မေလးမ်ားက ပြင့္အံ့လတၱံ႔ေသာ အရိေမတၱယ်ဘုရားရွင္အတြက္ ေရႊသကၤန္း ေတာ္ကို ယက္လုပ္ေနေသာေၾကာင့္ ယကၠန္းခတ္သံမ်ားၾကားေနရသည္ဟုလည္း အဆိုရွိၾကသည္။
ေျမျဖဴေတာင္သည္ကား ေက်ာင္းစာသင္ခန္းမ်ားတြင္အသံုးျပဳသည့္ ေျမျဖဴခဲအတြက္ ကုန္းၾကမ္းကိုထုတ္လုပ္သည္။ ေတာင္ ေျခပတ္လည္တြင္လည္း ခဲမျဖဴ အၿဖိဳက္နက္တူးထားေသာ က်င္းႀကီးမ်ားရွိေလရာ ယင္းတို႔မွာ လွ်ိဳေျမာင္မ်ားသဖြယ္ျဖစ္ေနေလသည္။ ယခုမူ ထိုသတၱဳတူးေဖာ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ား ကိုရပ္ဆိုင္းပစ္ၿပီး ေျမျဖဴၾကမ္းမ်ားကိုသာ တူးေဖာ္ေနၾကသည္။
က်ေနာ္သည္ ထိုပန္းေတာင္ေပၚတက္၍ ျမင္ရေသာ ျမင္ကြင္းကိုအလြန္သေဘာက်သည္။ အျမင့္မွျမင္ရေသာျမင္ကြင္းတခု၏ရႈေထာင့္သည္ အျခားျမင္ေနရေသာရႈေထာင့္မ်ားႏွင့္မတူေခ်။ ထိုေၾကာင့္ လူအမ်ားသည္ အျမင့္သို႔ေရာက္ေသာ္ အျမင္ မ်ား အေျပာမ်ားေျပာင္းလဲသြားျခင္းသည္ ထိုသေဘာ ထိုအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင္႔ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ေတြးထင္မိေလသည္။ ေတာင္ကုန္းထိပ္မွေမွ်ာ္ၾကည့္လွ်င္ ျပာလဲ့လဲ့ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကိုျမင္ေန ရသည္။ ထို႔ေနာက္ စိမ္းျမျမေကာက္ပင္ခင္းမ်ားကိုတေမွ်ာ္တေခၚႀကီးေတြ႔ရျပန္သည္။
မ်က္ႏွာကိုလာေရာက္ထိေတြ႔ေသာေလေျပသည္ ထိုအရပ္မွျဖတ္သန္းလာေသာေၾကာင့္လားမသိ၊ တခါတေလ ပင္လယ္ရန႔ံ လႊမ္းေနသည့္ ဆားငန္ေရ အထိေတြ႔ကိုရကာ၊ တခါတရံမူ ရႊင္ပ်ပ် ခ်ဳိခ်ဳိျမျမႏွင့္ စိမ္းစိုလတ္ဆတ္လွသည့္ ေကာက္ႏွံရနံ႔မ်ားကို ရတတ္ပါေလသည္။ ထို႔ေနာက္မူ အေရာင္တလဲ့လဲ့ တက္သစ္စေနေရာင္ေအာက္ ေတာက္ပေနေသာ သြပ္မိုးအိမ္တန္းမ်ားရွိ ေသာ က်ေနာ္တို႔ရြာတန္းေလးကိုျမင္ေနရသည္။
ယခုလို ေတာေတာင္တြင္လာေရာက္ေနထိုင္ေသာအခါ သတိအရဆံုးအရာမွာ အိမ္မွ က်ေနာ့္အိပ္ရာေလးပင္ျဖစ္သည္။ နံနက္ေနထြက္စျပဳေနေသာအခ်ိန္မို႔ ေက်းငွက္တို႔၏ က်ီက်ီက်ာက်ာ တီတီတာတာအသံမ်ားကိုၾကားေနရသည္။ သစ္ပင္သစ္ ခက္တြင္ ေဆာင္းဦး ရာသီ၏ ႏွင္းရည္စက္မ်ား တြဲလြဲခိုေနသည္။ မေန႔ညက ဟိုမွာဘက္ေတာင္ေစာင္း ရဲရဲနီေနေသာ မီးေရာင္ေနရာတြင္ အျဖဴေရာင္မီးခိုးေငြ႔မ်ားတလူလူ အူထလ်က္သာ အမဲေရာင္ ေျမျပင္ကိုသာ ေတြ႔ရေတာ့သည္။
ရာသီက ေျခာက္ေသြ႔စ ျပဳလာၿပီျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ အေရွ႕ေျမာက္ေလရူးတို႔လည္း တိုက္ခတ္ေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေတာင္ေစာင္းမ်ားတြင္စိုက္ထားေသာရာဘာပင္မ်ားမွာ အပင္ႀကီး နည္းေနေသးသည္။ ယခုမွစတင္ပ်ိဳးထားေသာအပင္မ်ားႏွင့္ သံုးေလးႏွစ္သား အရြယ္အပင္မ်ားသာ မ်ားသည္။ တစံုတဦးက ေတာင္ေပၚတြင္ ထင္းရွာရင္း သို႔မဟုတ္ ကိစၥ တခုခု ျဖင့္ သြားလာရင္း မေတာ္တဆပစ္လိုက္ေသာ မီးမေသေသာ ေဆးလိပ္တိုေလးမ်ားသည္ တရားခံျဖစ္သြားတတ္သည္။ တခါ တေလ တမင္တကာျပဳသည့္ ရႈိ႕မီးမ်ားလည္း ရွိသည္။ သည့္အျပင္ ဝါးပင္မ်ားထပ္တူေသာေတာႀကီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုဝါးပင္မ်ားခ်င္းပြတ္တိုက္ရာမွ ထြက္က်လာေသာမီးပြားမ်ားကလည္း တရားခံျဖစ္တတ္ပါသည္။
ညတုန္းကျမင္ရေသာ ေတာမီးမ်ားမွာ နီနီရဲေနသည္။ လြန္ခဲ႔ေသာ သံုးရက္ခန္႔ညေနဘက္တြင္ က်ေနာ္ႏွင့္အဘိုးသည္ ေတာင္ထိပ္နားတြင္ ေလာင္ေနေသာမီးေရာင္ကိုျမင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေတာင္ေစာင္းရွိျခံေလးထဲသို႔ေရာက္ေရာက္ ခ်င္း အဘိုးက အရြက္ဖားဖားသစ္ကိုင္းႏွစ္ကိုင္းခုတ္ကာ က်ေနာ့္ကို တစ္ကိုင္းပစ္ေပးခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ က်ေနာ္နဲ႔အဘိုးသည္ မီးေလာင္ေနေသာျခံစပ္သို႔ အေျပးေလးသြားခဲ့သည္။
သစ္ကိုင္းမ်ားျဖင့္တဖ်တ္ဖ်တ္ရုိက္ကာ မီးစြယ္မ်ားကိုၿငိမ္းသတ္ၾကသည္။ အနီးအနားျခံမ်ားမွလည္း ၿခံထဲမီးမကူးေစရန္ အတြက္ အားသြန္းခြန္စိုက္ ၿငိမ္းသတ္ေနၾကသည္။ ေဆာင္းေလရူးမ်ားႏွင့္အတူ ေတာင္ေစာင္းရွိရာဘာပင္အပင္သံုးဆယ္ခန္႔ပင္ မီးထဲပါသြားခဲ့သည္။ ေလအရွိန္ေၾကာင့္ ေတာမီးမ်ားသည္ ဟိုခုန္ဒီကူးေနေလသည္။ အေပၚဘက္ေတာင္ေစာင္းရွိျခံမွအပင္မ်ားကေတာ့ ျပာအတိ က်ကုန္ေလၿပီ။
အဘိုးတို႔လုပ္ထားေသာမီးတာလမ္းမ်ားေကာင္းေသာေၾကာင့္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးေတာ့ မၾကဳံခဲ့ရေခ်။ အဘိုးတို႔က ရာဘာပင္မ်ား အား တပင္ႏွင့္တပင္ၾကား မီးမကူးေစရန္ ရွင္းလင္းထားကာ မီးတာလမ္းေတြ ျပဳထလုပ္ထားခဲ့ၾကသည္။ ထိုလမ္းေၾကာင္းတြင္ သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ား ျမက္ေျခာက္မ်ားမရွိေစရန္ သတိျပဳလ်က္ ရွင္းလင္းျပင္ဆင္ထားရသည္။ မီးတာလမ္းမေကာင္းပါ တျခံလံုးမီးေလာင္ျပင္ျဖစ္နိုင္သည္။
မေန႔ညကလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပင္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ျခံထက္ပန္းေတာင္တခုျခားေနေသာေနရာမွ မီးေရာင္မ်ား ကို ျမင္ေနရသည္။ အဘိုးနဲ႔ က်ေနာ္ပင္ထိုျခံသို႔အေျပးသြားကာ ဝိုင္းၿငိမ္းသတ္ေပးခဲ့သည္။ ေတာမီးသည္ ထိုျခံတြင္ၿငိမ္းသတ္ခဲ့ျငားေသာ္လည္း တျခံလံုးနီးပါးခန္႔မီးစြဲခံခဲ့ရသည္။ လြန္ခဲ့ေသာတပတ္ခန္႔ကဆိုလွ်င္ ေျမျဖဴေတာင္ဘက္ရွိရာဘာျခံတြင္ ရႈိ႕မီးေၾကာင့္ တျခံလံုးျပာက်ရုံအျပင္ ျခံေစာင့္အလုပ္သမားႏွစ္ေယာက္လည္း မီးေလာင္ဒဏ္ရာေၾကာင့္ ေဆးရုံတက္ေနရ သည္။
ေနမင္းႀကီးသည္ တျဖည္းျဖည္းျမင့္တက္လာသည္။ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္မ်ားႏွင့္အတူ ေဆာင္းႏွင္း၏အေငြ႔အသက္သည္ကား ေနေရာင္ျခည္ႏွင့္အတူ က်ဲပါးလာသည္။
အဘိုးသည္ တဲေရွ႕သို႔ထြက္လာကာ က်ေနာ္ရွိေနေသာ ပန္းေတာင္ဘက္ေမွ်ာ္ၾကည့္လ်က္ က်ေနာ့္နာမည္ကို ေအာ္ေခၚေန ေလသည္။
အသံမ်ားသည္ ေတာင္ေစာင္းမ်ားကိုရုိက္ခတ္ကာ ပဲ့တင္သံမ်ားျပန္လာသည္။ ဟိန္းထေနေသာအဘိုးေခၚသံကိုၾကားရသည္။
ငယ္စဥ္မုဆိုးဝတၳဳမ်ားတြင္ဖတ္္ဖူးေသာ ေတာတြင္းထဲေရာက္လွ်င္နာမည္မေခၚနဲ႔ဟူေသာစကားလံုးမ်ားကိုမဆီမဆိုင္သတိရမိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တို႔ေနေသာေတာင္ေစာင္းသည္ကား ရာဘာပင္မ်ားျဖင့္ေဝဆာေနေသာေၾကာင့္ ေတာရုိင္း မဟုတ္ေတာ့ေခ်။
က်ေနာ္လည္းအဘိုးကိုလက္ျပကာ ပန္းေတာင္မွဆင္းလာခဲ့သည္။ ဟိုေန႔ကမီးစြဲထားေသာ ရာဘာပင္မ်ားကိုရွင္းကာ မီးတာ း လမ္းမ်ားျပန္လုပ္ရမည္ မဟုတ္ပါလား။ ။
ေမာင္ေနာင္မြန္
Comments