စံလွႀကီး ● ဓေလ႔ထံုးစံႏွင့္ ေနာက္ခံအေၾကာင္းရင္း ဆက္စပ္ျခင္းမ်ား
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၂၀၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၂၀၊ ၂၀၁၇
"ျမန္မာျပည္မွာ ဘုရား အထက္ပစၥယံကို မိန္းမေတြ မတက္ရတာ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာပဲကြာ။ ဒါ ေယာက်ာ္း မိန္းမ ခြဲျခား ႏွိမ္႔ခ်မႈပဲကြ။ ျမတ္စြာဘုရားက ဒီလို မတက္ရဘူးလို႔မွ မေဟာထားတာ။ ဘာလို႔ ဒီစည္းကမ္းက ရွိေနရတာလဲ"
"ဟ ဒါ ဓေလ႔ထံုးစံကြ လိုက္နာရမွာေပါ႔။ ဘာေတြ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနတာလဲ။ အေၾကာင္းရွိလို႔ ျဖစ္မွာေပါ႔"
၂၁ ရာစုဦးတြင္ ဟုိနား ဒီနားမွ ၾကားရစ ျပဳလာေသာ ျငင္းခံုသံေလးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ဘုရားပုထိုးမ်ား၏ အထက္ပစၥယံသို႔ အမ်ိဳးသမီးမ်ား တက္ခြင့္ မရျခင္း အေပၚ ေဝဖန္ေစာေၾကာလာျခင္းမ်ား ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ေယာက်ာ္း မိန္းမ ခြဲျခားႏွိမ္႔ခ်မႈ ျဖစ္သည္ဟု ျမင္လာၾကသည္။ ဒါက ေဖာက္ထြက္ ေတြးခ်င္ေသာသူမ်ား၏အျမင္။ တဘက္ကလည္း ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တညတံ့ခဲ့ေသာ ဓေလ႔ထံုးစံ ယဥ္ေက်းမႈ။ ဘာကိုယံုလို႔ ဘယ္လိုပံုရမည္နည္းဆိုေသာ ျပႆနာ ျဖစ္ သည္။ ဤသို႔ အေတြးအေခၚ အယူအဆမ်ား တြန္းမိ တိုက္မိရွိျခင္းကား ေခတ္တိုင္းတြင္ ရွိမည္ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံကဲ႔သို႔ သမိုင္းျဖတ္သန္းမႈ ရွည္ၾကာခဲ့သည့္ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ပို၍ရွိႏိုင္ေပသည္။ ဘာသာေရးႏြယ္ေသာ ဓေလ႔ထံုးစံမ်ား ကား သတိႏွင့္ ဆင္ျခင္ရေပမည္။ အကိုင္အတြယ္မတတ္ပါက ဘာမဟုတ္သည့္အေၾကာင္းအရာႏွင့္ ျပႆနာ ၾကီးသြားတတ္ သည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ေရာက္လာသည့္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား (အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား) ကလည္း ဤကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ေမးခြန္း ထုတ္ၾကသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ ဤပညတ္ခ်က္ (အမ်ိဳးသမီးမ်ား အထက္ပစၥယံသို႔ မတတ္ရျခင္း) မွာ ေဒသ ဓေလ႔ထံုးစံ ျဖစ္ပါသည္။ ဘာသာေရးသတ္မွတ္ခ်က္ မဟုတ္ပါဟူ၍ အေျဖေပးမွ ေက်နပ္သြားၾကသည္။
စာေရးသူအေနျဖင့္မူ ဓေလ႔ထံုးစံတိုင္းတြင္ ေနာက္ခံအေၾကာင္းရင္းရွိရမည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲ (why) ဟူ ေသာေမးခြန္းသည္ ျပႆနာအားလံုးတြင္ ရွိရမည္။ အေၾကာင္းကင္း၍ မည္သည့္ အရာမွ် မျဖစ္ထြန္းႏိုင္။ ေပၚေပါက္ခဲ့သမွ် သက္ရွိ သက္မဲ့ အရာဝတၳဳ၊ အယူအဆဟူသမွ်တို႔သည္ အေၾကာင္းကင္း၍ ျဖစ္ေပၚလာသည္ မရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ခံ အေၾကာင္းရင္းကို သိျခင္းသည္ ပညာျဖစ္သည္ဟု ဆိုၾကျခင္း ျဖစ္ေပမည္။
ေရွးျမန္မာ ဘိုးေဘး ေယာက်ာ္းမ်ား၏ေပါင္တြင္ ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္မ်ား ရွိေၾကာင္း ၾကားဖူးၾကေပလိမ့္မည္။ စာေရးသူ၏ အမိဘက္ အဖဘက္ ႏွစ္ဘက္စလံုးမွ အေဘးမ်ား၏ေပါင္တြင္ ထိုးကြင္းမ်ား အျပည့္ရွိခဲ့သည္ဟု မိဘမ်ားေျပာသည္ကို ၾကား ရဖူးသည္။ ထိုေခတ္က ျမန္မာလူမ်ိဳး ေယာက်ာ္းတိုင္းလိုလို၏ ေပါင္တြင္ ထိုးကြင္းမ်ား အျပည့္ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ဗမာမ်ားသာမက ကရင္မ်ား၊ မြန္မ်ား၊ အျခား တိုင္းရင္းသားမ်ားတြင္လည္း ထိုးကြင္းမ်ားရွိခဲ့သည္ ဆိုသည္။ အသားနာမည္စိုး၍ ထိုးကြင္း မထိုးသူ ေယာက်ာ္းမွာ အလြန္မ်က္ႏွာငယ္ရသည္။ ဖူးစာဘက္ ရွာေတြ႕ဖို႔ေတာင္ ခက္လွသည္ဟု ဆိုသည္။ ျမန္မာ႔လူ႕ေဘာင္ တြင္ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွင္သန္ခဲ့ေသာ ဓေလ႔ထံုးစံ ျဖစ္သည္။ ထိုဓေလ႔ထံုးစံကို ျဖစ္ေပၚေစခဲ့သည့္ ေနာက္ခံ အေၾကာင္း ရင္းကလည္း စိတ္ဝင္စားဖြယ္ျဖစ္သည္။ အဓိကမွာ စစ္တိုက္ဖို႔လိုလွ်င္ စစ္ထဲလိုက္ရသည့္ ေယာက်ာ္းသားမ်ားကို ခံႏိုင္ရည္ရွိ ေအာင္ ေလ႔က်င့္ထားျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ သူတို႔ေခတ္က ထိုးကြင္းထိုးမည္ဆိုလွ်င္ ပြဲေတြ လမ္းေတြ ဆိုင္း ေတြ ဗံုေတြႏွင့္ ထိုးၾကရသည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုးကြင္းအထိုးခံရသူ ေယာက်ာ္းသားက အသားနာလြန္း၍ ျငီးျငဴမိလွ်င္ပင္ အျပင္မွ ဆိုင္းဝိုင္းက ေယာက်ာ္းမပီဘူးလား ေသြးေၾကာင္သလားဟူေသာသေဘာျဖင့္ ေမ်ာက္မင္းအူသံ တီးလံုးတီးကာ စိတ္ကို ဆြေပးတတ္သည္။ ဓားေခတ္ လံွေခတ္က လူလူခ်င္းရင္ဆိုင္၍ တိုက္ခုိက္ရေသာ စစ္ပြဲမ်ားတြင္ စစ္သည္တုိ႔၏ ခံႏိုင္ရည္ရွိမႈ၊ အၾကမ္းခံမႈတို႔မွာ အဆံုးအျဖတ္ ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ ေယာက်ာ္းသားမ်ားကို ခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္ ေလ႔က်င့္ထား သျဖင့္သာ ပတ္ဝန္းက်င္ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ လူဦးေရနည္းလွေသာ ျမန္မာတို႔မွာ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွင္သန္ႏိုင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပလိမ္႔မည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာၾကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ ေပါင္တြင္ ထိုးကြင္းမ်ား အျပည္႔ ရွိခဲ့သည္။ ဗိုလ္မင္းေရာင္၏ ေပါင္တြင္လည္း ထိုးကြင္းမ်ား အျပည္႔ ရွိခဲ့သည္။ ထိုေခတ္က အျခား ျမန္မာမ်ားတြင္လည္း ထိုးကြင္းမ်ား အျပည္႔ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ အဂၤလိပ္တို႔၏ စစ္မွတ္တမ္း တစ္ခုတြင္ ဖတ္ရဖူးသည္မွာ ထိုေခတ္က ျမန္မာေယာက်ာ္းမ်ားကို သူတို႔ ၾကိမ္ဒဏ္ေပးေၾကာင္း၊ ၾကိမ္ဒဏ္မွာ အေတာ္ ျပင္းထန္ျပီး အသားမ်ား စုတ္ျပတ္သြားသည္ အထိ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ ျမန္မာေယာက်ာ္းတိုင္းသည္ ေအာ္ဟစ္ ျငီးျငဴျခင္းမျပဳ မ်က္ႏွာမပ်က္ပဲ ေတာင့္ခံႏိုင္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာမ်ားထက္ ကိုယ္ခႏၶာ ပို၍ ၾကီးမားေသာ အျခားလူမ်ိဳးမ်ားမွာ ဤကဲ႔သို႔ ၾကိမ္ဒဏ္ကို ခံရပါက ေအာ္ဟစ္ တြန္႔လိမ္ေနမည္သာ ျဖစ္သည္ဟု ေရးသားထားသည္။ ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္ ဓေလ႔ထံုးစံမွာ တခ်ိန္က ျမန္မာ႔ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို အက်ိဳးျပဳႏိုင္သျဖင့္ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွင္သန္ခဲ့သည္။ ယေန႔ကဲ႔သို႔ အလြန္ေခတ္မီေသာ လက္နက္မ်ား ေပၚေပါက္လာျပီး လူလူခ်င္း ရင္ဆိုင္ရေသာ စစ္ထက္ ဉာဏ္ပညာကို အားကိုးကာ တိုက္ခုိက္ရေသာ ေခတ္တြင္ ခံႏိုင္ရည္ရွိမႈမွာ အရင္ေခတ္ကေလာက္ မလိုေတာ႔သျဖင့္ ထိုဓေလ႔ ေမွးမိွန္ ေပ်ာက္ကြယ္သြား ရသည္ဟု ထင္ပါသည္။ (ထိုအေၾကာင္းကို အဂၤလိပ္တို႔၏ စစ္မွတ္တမ္း တစ္ခုတြင္ ဖတ္ဖူးသျဖင့္ အေၾကာင္းအရာကို မွတ္မိေသာ္လည္း မွတ္တမ္းေရးသူ၏ အမည္ကိုမူ ေမ႔ေလ်ာ႔သြားပါသျဖင့္ အတိအက် မေဖာ္ျပႏိုင္ပါ။)
ဤသည္မွာ ဓေလ႔ထံုးစံႏွင့္ ေပၚေပါက္ေစခဲ့ေသာ ေနာက္ခံ အေၾကာင္းတရားတို႔၏ ဆက္ႏြယ္မႈ ျဖစ္သည္။ ဘာသာေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ဓေလ႔ထံုးတမ္းမ်ားတြင္လည္း စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ေနာက္ခံ အေၾကာင္းတရားမ်ား ရွိၾကသည္သာ။ ရွင္ျပဳပြဲမ်ားတြင္ ေမာင္ရွင္ေလာင္းကို မင္းေျမွာက္တန္ဆာ ဝတ္ဆင္ေပးျပီး ျမင္းစီးေစ၍ လွည္႔လည္ေသာ ထံုးစံကို ျမင္ဖူးၾကေပမည္။ ထိုဓေလ႔မွာ ျမတ္စြာဘုရားအေလာင္းေတာ္ ျမင္းစီး၍ ေတာထြက္သည္ကို အတုယူထားျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိသာလွသည္။
အခ်ိဳ႕ အရပ္ေဒသမ်ားတြင္ ေမာင္ရွင္ေလာင္းကို နတ္ဝွက္သည္ ဆို၍ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းသို႔ လွ်ိဳ႕ဝွက္ပို႔ေဆာင္ေသာ ဓေလ႔ ရွိသည္။ ထိုထံုးစံမွာလည္း ျမတ္စြာဘုရားအေလာင္းေတာ္ ေတာထြက္ရာတြင္ နတ္တို႔က ကပိလဝတ္ျပည္သားတို႔ ျမင္းခြာသံ မၾကားရေလေအာင္ တန္ခိုးျဖင့္ ပိတ္ဆို႔ထားသည္ ဟူေသာ ျဖစ္ရပ္ကို အတုယူထားျခင္း ျဖစ္ဟန္ တူသည္။
ထို႔အတူ သံဃာေတာ္မ်ား ကိုင္ေဆာင္ေသာ သပိတ္မ်ားတြင္ အနားရစ္ သံုးရစ္ ပါေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဤသည္မွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူခါစက နတ္မင္းၾကီးေလးပါး လွဴေသာ ေက်ာက္သပိတ္ ေလးလံုးအား အဓိဌာန္ျပဳ၍ တစ္လံုးတည္း ျဖစ္ေအာင္ ဖိႏွိပ္ခဲ့သည္ ဆိုေသာ ဗုဒၶဝင္ ျဖစ္ရပ္ကို အတုယူထားျခင္း ျဖစ္သည္။ အရစ္သံုးရစ္ကေတာ႔ ေအာက္ခံ သပိတ္သံုးလံုးကို ကိုယ္စားျပဳေနသည္ ဆိုသည့္ အဓိပၸါယ္ ျဖစ္သည္။
ဒီေတာ႔ ဘုရား အထက္ပစၥယံသို႔ အမ်ိဳးသမီးမ်ား မတက္ရ ဟူေသာ ပညတ္ခ်က္မွာလည္း ေနာက္ခံ ဇာတ္လမ္းေလး ရွိေနမည္လားဟု ဆင္ျခင္မိသျဖင့္ လိုက္လံရွာေဖြရာ အမွန္ပင္ ရွိေနေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ ဇာတ္လမ္းကလည္း ဆြတ္ပ်ံ႕ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ျဖစ္သည္။ ထိုဇာတ္လမ္းကို ျဖစ္ေပၚေစသူက မိေထြးေတာ္ ပဇာပတိေဂါတမီ ျဖစ္သည္။ အမ်ားသိၾကသည့္ အတိုင္း ဘုရားအေလာင္းေတာ္ မင္းသားအား ကိုယ္တိုင္ ႏို႔တိုက္ေမြးျမဴခဲ့သျဖင့္ မယ္ေတာ္ဆိုလွ်င္လည္း မမွား။ ေသြးသားအရလည္း အေဒၚရင္း ေတာ္စပ္သူ ျဖစ္သည္။ ေနာင္ေသာအခါ ဘုရားသာသနာေတာ္သို႔ ဝင္ေရာက္ခဲ့ျပီး ဘိကၡဴနီဘဝျဖင့္ ကၽြတ္တမ္းဝင္သြားခဲ့သည္။ ဘိကၡဴနီ သာသနာသည္ မယ္ေတာ္ ေဂါတမီ၏ ေက်းဇူးတရားမ်ားကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ဘုရားရွင္ ခြင့္ျပဳေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ ဟုလည္း ဆိုၾကသည္။
မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီသည္ သားေတာ္ဘုရားအား အဖူးအေျမွာ္ လာတုိင္း မည္သည့္အခါမွ် ေလတင္အရပ္(အထက္အရပ္) တြင္ မထိုင္။ ျမတ္စြာဘုရားထံ မေကာင္းေသာ အနံ႕အသက္ ေရာက္မည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ေလေအာက္က ထိုင္ျပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရား မာတုဂါမ ဆိုတာ အနံ႔မေကာင္းပါဟု ႏွိမ္႔ခ်ေသာအားျဖင့္ ေလွ်ာက္ထားရွာေလသည္။ ထိုသို႔ မယ္ေတာ္၏ သားဘုရား အေပၚတြင္ အေလးအျမတ္ ရိုေသပံုကို သေဘာက်၍ အတုယူျပီး ဘုရားအထက္ပစၥယံသို႔ အမ်ိဳးသမီးမ်ား မတက္ရ ဟူေသာ ထံုးစံကို တီထြင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။ သို႔ေသာ္ ၂၁ ရာစုတြင္ေတာ႔ ေဆြးေႏြး ျငင္းခံုစရာ ကိစၥ တစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့ေလျပီ။ ဘုရားပရဝုဏ္ အတြင္းတြင္ ဖိနပ္ မစီးရ ဟူေသာ ထံုးတမ္း စဥ္လာသည္လည္း မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီေၾကာင့္ ျဖစ္လာခဲ့ဟန္ တူသည္။ မယ္ေတာ္ ေဂါတမီသည္ သားေတာ္ဘုရားထံ ရဟန္းျပဳရန္ အလာတြင္ ဆင္ယာဥ္၊ ျမင္းယာဥ္၊ ေရႊထမ္းစင္တို႔ စီးလာလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားအား မရိုေသရာ ေရာက္မည္ စိုး၍ ဖဝါးခ်ည္းသက္သက္ လာခဲ့ရံုမက စီးေတာ္မူေနက် ေရႊေျခနင္းမ်ားကိုပင္ မစီးခဲ့ဟု ဆိုသည္။ ဤသည္ကို အတုယူျပီး ဘုရားပရဝုဏ္ထဲတြင္ ဖိနပ္မစီးရဟူေသာ စည္းကမ္းကို သတ္မွတ္ခဲ့ဟန္ တူသည္။
ဤမွ်ဆိုလွ်င္ ဓေလ႔ထံုးစံတိုင္းတြင္ ေနာက္ခံအေၾကာင္းရင္း ရွိေနေၾကာင္း သိသာေလာက္ျပီ ျဖစ္သည္။ ဒါဆိုလွ်င္ ဓေလ႔ထံုးစံ ဟူသမွ် ေစာဒက မတက္ပဲ လက္ခံရေတာ႔မည္ေလာ။ သို႔မဟုတ္ ဘာဓေလ႔ထံုးစံပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေရွးရိုးစြဲေတြဟု စြပ္စြဲျပီး ပယ္သတ္ရေတာ႔မည္ေလာ။ သို႔တည္းမဟုတ္ ပယ္သင့္တာပယ္၍ ေဆာင္သင့္တာ ေဆာင္ရေတာ႔မည္ေလာ ဟူေသာ ေမးခြန္းမ်ားလည္း ေနာက္ဆက္တြဲ အေနႏွင့္ ေပၚလာေတာ႔သည္။ ေရွးအစဥ္အလာ ဓေလ႔ထံုးစံမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ဗုဒၶကိုယ္ေတာ္တိုင္ က်င့္သံုးခဲ့သည္ကလည္း နမူနာယူေလာက္ေပသည္။ ဗုဒၶေခတ္က ထိုပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ဇာတ္ခြဲျခားမႈမ်ား အလြန္ျပင္းထန္ခဲ့သည္။ ဇာတ္နိမ္႔သူမ်ားသည္ ဇာတ္ျမင့္သူမ်ား ေပးေသာ အစားအစာကိုပင္ မစားရ၊ အတူမထိုင္ရ စသျဖင့္ ေရွးအစဥ္အလာကပင္ တည္ရွိခဲ့ေသာ ထံုးစံမ်ား ျဖစ္သည္။ ဤအရာမ်ားကိုေတာ႔ တရားနည္းလမ္း မက်သျဖင့္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို ထိခိုက္ႏိုင္သျဖင့္ ဗုဒၶက လက္မခံ ပယ္ေတာ္မူသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိဳ႕ေသာ ေရွးထံုးစဥ္လာမ်ားကိုေတာ႔ တရားဓမၼေၾကာင္း အရ အျပစ္မရွိလွ်င္ လက္ခံေတာ္မူသည္။ သာဓကအားျဖင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ျမက္သစ္ပင္ေပၚ က်င္ၾကီးက်င္ငယ္ႏွင့္ တံေထြးမစြန္႔ရ ဟူေသာ သိကၡာပုဒ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ထိုေခတ္က လူမ်ား အေနျဖင့္ စိမ္းစိုေနသာ အပင္မ်ားကို အသက္ရွိသည္ဟု ယူဆၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိမ္းစိုေနေသာ ျမက္သစ္ပင္မ်ား အေပၚ တံေထြးေထြးေလ႔ မရွိ။ ဤသည္မွာ ေရွးထံုးစဥ္လာ ယံုၾကည္မႈသာ ျဖစ္သည္။ လိုက္နာ၍လည္း အပန္းမၾကီး မလိုက္နာလွ်င္ေတာ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ သဟဇာတ မျဖစ္ အဆင္မေျပမႈမ်ား ေပၚႏိုင္သျဖင့္ ဗုဒၶက ရဟန္းမ်ား လုိက္နာၾကရန္ ပညတ္ေတာ္မူသည္။(ထိုဝိနည္းေတာ္ကို အရွင္ဇနကာဘိဝံသ မေထရ္ စီရင္ေသာ ဘုရားဥပေဒေတာ္ၾကီး အတြဲ ၁ စာမ်က္ႏွာ ၃၁၃ တြင္ ဖတ္ရႈႏိုင္ပါသည္။)
မည္သည့္ သက္ရွိသက္မဲ့ အရာဝတၳဳျဖစ္ေစ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ သဟဇာတ ျဖစ္မွသာ ေရရွည္ တည္တံ့ႏိုင္ေပမည္။ အယူအဆ အသစ္မ်ားႏွင့္ ေရွးဓေလ႔ ထံုးစံမ်ား ပြတ္တိုက္မိျခင္းကား လူသားရွိေနသမွ် ျဖစ္ေပၚေနမည္သာ ျဖစ္သည္။ အသို႔နည္း စာရႈသူမိတ္ေဆြ ေရွးထံုးစဥ္လာ ဆိုလွ်င္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ လက္ခံမည္လား။ သို႔မဟုတ္ ဘာထံုးစံျဖစ္ျဖစ္ လက္မခံပဲ ေတာ္လွန္မည္ လား။ သို႔တည္းမဟုတ္ ပယ္သင့္တာပယ္၍ ေဆာင္သင့္တာ ေဆာင္ရမည္လား စဥ္းစားၾကပါစို႔။
(ဒီလိႈင္းဂ်ာနယ္ အတြဲ (၆) အမွတ္ (၄၀) တြင္ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါသည္။)
Comments