ေမာင္ေမာင္စုိး ● ႏွင္းဆီနီနီ အိပ္မက္မ်ား - အပိုင္း (၄၈)

ေမာင္ေမာင္စုိး ● ႏွင္းဆီနီနီ အိပ္မက္မ်ား - အပိုင္း (၄၈)
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၂၄၊ ၂၀၁၇

● တ႐ုတ္ႏွင့္ တိန္႔ေရွာက္ဖင္
၁၉၄၉ ခုႏွစ္ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက တ႐ုတ္ျပည္သူ႔သမတနိုင္ငံ ထူေထာင္ၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ တ႐ုတ္တုိ႔သည္ အေမရိကန္ ႏွင့္ ဥေရာပ၏ဘုံရန္သူျဖစ္သြားခ့ဲသည္။ ဒိုမီႏိုသီအိုရီအရ အာရွတခုလုံး ကြန္ျမဴနစ္ႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္သြားမည္ကို ဟန္႔တားရန္ႀကိဳး စားခ့ဲၾကသည္။ လက္ေတြ႕တြင္လည္းအာရွ အထူးသျဖင့္ အေရွ႕ေတာင္အာရွတြင္ လက္ဝဲဝါဒၾသဇာႀကီးမားခ့ဲၿပီး ကြန္ျမဴ နစ္ပါတီမ်ား အားေကာင္းခ့ဲသည္။ ျပန္လည္ထူေထာင္ခါစ တ႐ုတ္ျပည္သည္လည္း နိုင္ငံတကာ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈတြင္ ပါဝင္ခ့ဲသည္။ ကိုရီးယားကြၽန္းဆြယ္စစ္ပြဲ၊ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲတုိ႔တြင္ ပါဝင္ခ့ဲသည္။ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း ဆိုဗီယက္ယူနီယံႏွင့္ သေဘာထား ကြဲလြဲမႈအၿပီး တ႐ုတ္ျပည္သည္ အေမရိကအုပ္စုႏွင့္လည္းေကာင္း၊ ဆိုဗီယက္အုပ္စုႏွင့္လည္းေကာင္း၊ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ခ့ဲရၿပီးေနာက္ပိုင္းတ႐ုတ္ ျပည္တြင္း၌ စီးပြားေရးအၾကပ္အတည္း ႀကီးစြာျဖစ္ခ့ဲသည္။ ထိုစဥ္က နိုင္ငံေရးအရ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴ နစ္ တုိ႔သည္ "အေမရိကန္နယ္ခ်ဲ႕အားလည္းေကာင္း၊ ဆိုဗီယက္ဆိုရွယ္နယ္ခ်ဲ႕အားလည္းေကာင္း" ဆန္႔က်င္တိုက္ပြဲဝင္ေနသည္ ဟု ဆိုၾကသည္။

၁၉၅၈ ခုႏွင့္ ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားေရးမွသည္ လယ္ယာေျမ၌ ဘုံအဖြဲ႕မ်ားဖြဲ႕စည္းျခင္း ဗဟိုမွခ်ဳပ္ကိုင္သည့္ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရးစနစ္တုိ႔ေအာက္တြင္တ႐ုတ္တုိ႔သည္ စီးပြါးေရးအၾကပ္အတည္း ႀကီးစြာ ရင္ဆိုင္ခ့ဲရသည္။ ဤသုိ႔ေသာ အေျခအေနေအာက္ တြင္ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတြင္း၌လည္း အယူအဆ ကြဲလြဲမႈ ႀကီးမားခ့ဲသည္။ တ႐ုတ္ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္ၾကသည့္ေမာ္စီတုန္း၊ ႀကိဳးအင္းလိုင္၊ လ်ဳိေရွာက္ခ်ီႏွင့္ မာရွယ္ ၁၀ ဦးတုိ႔၏ အဆံုးအျဖတ္သည္ တ႐ုတ္ျပည္အတြက္ အေရးပါလာခ့ဲ သည္။ သူတုိ႔၏သေဘာထားကြဲလြဲမႈ ျပင္းထန္လာသည့္အခါ တဖက္ႏွင့္တဖက္ အျပတ္အသတ္တိုက္ခိုက္ ၾကသည့္ ယဥ္ ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရးဆိုသည္က ၁၉၆၆ ခုႏွစ္တြင္ ေပၚလာခ့ဲသည္။ တပ္နီလူငယ္ဆိုသည္တုိ႔ ေပၚလာခ့ဲသည္။ လူတန္းစားတိုက္ပြဲအေတြးအေခၚႏွစ္ရပ္တိုက္ပြဲဆိုသည္က ေရွ႕တန္းေရာက္ခ့ဲသည္။

အဓိက ေမာ္စီတုန္းႏွင့္ လ်ဴေရွာက္ခ်ီတုိ႔ သေဘာထားကြဲလြဲၾကသည္။ ႀကိဳ႕အင္းလိုင္က ေမာ္စီတုန္းဘက္က ရပ္သည္။ မာ ရွယ္ ၁၀ ဦးအနက္ ဖုန္တက္ဟိြဳင္က ကိုရီးယားစစ္ပြဲေနာက္ပိုင္းကထဲက ဖယ္ရွားခံရၿပီးျဖစ္သည္။ အဆိုပါတိုက္ပြဲတြင္ ေမာ္စီ တုန္းဘက္က ျပတ္သားစြာေထာက္ခံသည္က လင္ေျပာင္ျဖစ္ၿပီး လ်ဴေရွာက္ခ်ီဘက္က ေထာက္ခံသည့္ မာရွယ္က တိန္႔ ေရွာက္ဖင္ျဖစ္သည္။ က်န္မာရွယ္မ်ားကေတာ့ အဆိုပါတိုက္ပြဲအတြင္း ေရွ႕တန္းသိပ္မေရာက္ဟု ဆိုနိုင္သည္။ မာရွယ္ခ်င္ယီ ကေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးအတြင္း တိုက္ခိုက္ခံရၿပီး ကြယ္လြန္သြားခ့ဲသည္ဟု ဆိုသည္။ မာရွယ္ ၾကဴးတက္၊ ယ့ဲ က်န္းယင္း၊ လီရွန္ညင္တုိ႔ကေတာ့ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေမာ္စီတုန္းအား ေထာက္ခံသူမ်ား ျဖစ္လာၾကသည္။ မိမိတုိ႔ တ႐ုတ္နယ္စပ္
ေရာက္ေတာ့ သတင္းမ်ားတြင္ ဖတ္ရသည္ထက္ ပို၍ ျပင္းထန္သည္ကို သိရသည္။ တဖက္ႏွင့္တဖက္ လက္နက္ႀကီးငယ္သုံး၍ သူေသကိုယ္ေသ တိုက္ခိုက္ၾကသည့္ ျဖစ္စဥ္မ်ားလည္း မနည္းလွဟု သိရသည္။ သေဘာတရားေရး သက္သက္တိုက္ပြဲ မဟုတ္ခ့ဲ။ အာဏာျပႆနာျဖစ္ခ့ဲသည္။

၁၉၇၀ ေနာက္ပိုင္း ေမာ္စီတုန္းအားေထာက္ခံသူ မာရွယ္လင္ေျပာင္ အာဏာသိမ္းရန္ၾကံစည္မႈ ေပၚေပါက္ၿပီး ထြက္ေျပးရာမွ ၎စီးနင္းေသာေလယဥ္အား အတြင္းမြန္ဂိုးေဒသ၌ ပစ္ခ်ခံလိုက္ရၿပီး ေသဆံုးသြားသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ တ႐ုတ္ျပည္တြင္းအတန္ငယ္တည္ျငိမ္လာသည္။ ေမာ္စီတုန္းႏွင့္အတူ ေနာက္ပိုင္း ေလးဦးဂိုဏ္းဟုသတ္မွတ္အေရးယူခံရသည့္ က်န္းခ်င္းတုိ႔ ေနရာရေနခ့ဲသည္။ နိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးတြင္ ပင္ေပါင္ဒစ္ပလိုေမစီ၊ ကစ္ဆင္းဂ်ာ၏ လြန္းပ်ံခရီးစဥ္မ်ားႏွင့္အတူ တ႐ုတ္အေမရိကန္ဆက္ဆံေရးျပန္လည္အစျပဳသည္။ အေမရိကသမတနစ္ဆင္၏ ေဘက်င္းခရီးစဥ္ ေပၚထြက္လာသည္။ ေဘ က်င္းၿမိဳ႕ရွိ "အေမရိကန္နယ္ခ်ဲ႕သမားဟာ စကၠဴက်ားသာျဖစ္တယ္" ဆိုသည့္ စာလုံးႀကီးပိုစတာမ်ားအား အေမရိကန္သမတ ခရီးစဥ္အတြင္း ဖုံးအုပ္ထားခ့ဲၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ တ႐ုတ္သည္ ကုလသမဂၢအဖြဲ႕ဝင္ျဖစ္လာၿပီး လုံျခံဳေရးေကာင္စီအျမဲ တမ္းအဖြဲ႕ဝင္ျဖစ္လာသည္။

ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးေနာက္ပိုင္းကာလမ်ားတြင္ နိုင္ငံတကာေရးရာတြင္ တ႐ုတ္တုိ႔ အေျခအေနေကာင္းလာေသာ္လည္း ျပည္တြင္းေရး စီးပြားေရးတိုးတက္မႈ မရွိေသး။ တ႐ုတ္ပညာတတ္မ်ားစြာသည္ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးအတြင္းက အေရးယူခံရ ၊ ေက် းလက္ပိ့ုခံရျဖစ္ေနသည္။ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္တ႐ုတ္ ဗမာအေရးအခင္းကာလက ေမာ္စီတုန္းရင္ထိုးထိုး၊ ေမာ္ၾသဝါဒ စာအုပ္ငယ္မ်ား ကိုင္ေဆာင္ကာ "ေမာ္က်ဴးရွိ ဝမ္ေစြ႕ဝမ္ေစြ႕" ( ဥကၠႀကီးေမာ္ သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ) ဟုေႂကြးေၾကာ္ကာ တ႐ုတ္ျပည္သုိ႔ျပန္သြားၾကသည့္ ဗမာျပည္မွ ဟြာေခ်ာင္ေခၚ oversea တ႐ုတ္လူငယ္မ်ားသည္ လည္း တ႐ုတ္ျပည္၏ ေဝးလံေခါင္သီေသာ ေတာေတာင္ လယ္ယာမ်ား ရာဘာေတာမ်ားတြင္ ေရာက္ရွိေနၿပီး ႐ႈံ႕မ့ဲေနၾကသည္။

စက္ရံု အလုပ္ရံုမ်ားသည္ အစိုးရပိုင္ျဖစ္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ကုန္ပစၥည္းမ်ားသည္ ျပည္တြင္း၌ ခြဲတမ္းစနစ္ႏွင့္ျဖစ္သည္။ ဓာတ္ဗူး ၊ စက္ဘီး က့ဲသုို႔ေသာ အေျခခံကုန္ပစၥည္းမ်ားပင္လ်င္ ခြဲတမ္းစနစ္ႏွင့္ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ဖို႔ အေတာ္ေစာင့္ရသည္။ ထိုသုိ႔ေသာအေျခအေနတြင္ ကိုယ္ပိုင္ကားဆိုသည္က ေဝလာေဝးဟုဆိုရမည္။ ခ်ည္ထည္ပိတ္စသည္လည္း ခြဲတမ္းႏွင့္ ျဖစ္သည္။ အလုပ္သမား လယ္သမားမ်ားကို "ပူေဖ်ာက္" ဟုေခၚသည့္ အထည္လက္မွတ္ကို မီတာသတ္မွတ္ခ်က္ႏွင့္ ထုတ္ ေပးသည္။ ကိုယ္ေဝစု ရသည့္ တမီတာ၊ ႏွစ္မီတာ စသည့္သတ္မွတ္ခ်က္အတိုင္း ဝယ္ရသည္။ လက္မွတ္လည္းေပး ပိုက္ဆံ လည္းေပး၍ ဝယ္ၾကရသည္။ ပိုက္ဆံရွိရံုႏွင့္ ဝယ္ယူ၍မရ။ ရိကၡာလည္း ရာရွင္ႏွင့္ျဖစ္သည္။ ရိကၡာလက္မွတ္မ်ား တ႐ုတ္ အခ်ိန္အတြယ္ "က်င္း" ျဖင့္ သတ္မွတ္သည္။ တက်င္းလ်င္ အဂၤလိပ္တေပါင္ႏွင့္ ညီသည္။ ကာယလုပ္သားႏွင့္ ဉာဏလုပ္ သားကို ခြဲျခားသတ္မွတ္သည္။ထိုရိကၡာလက္မွတ္ျဖင့္ ဆန္ျဖစ္ေစ ဂ်ဳံျဖစ္ေစ ဝယ္ယူရႏိုင္သည္။ ခရီးသြား၍ထမင္းဆိုင္တြင္ ထမင္းစားလ်င္ပင္ ရိကၡာလက္မွတ္မေပးဘဲ ပိုက္ဆံပါရံုမွ်ႏွင့္ ထမင္းဝယ္စား၍ မရႏိုင္ေပ။ ထိုျပင္ရန္ ခ်က္ျပဳ တ္ရန္အတြက္ ေလာင္စာေက်ာက္မီးေသြးမွာလည္း သတ္မွတ္ကိုတာႏွင့္ ျဖစ္သည္။ကုန္စုံဆိုင္မ်ားတြင္ အလြတ္ဝယ္ယူ၍ ရသည္မ်ားမွာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းမုန္႔မ်ား၊ အဝင္ဆိုးလွသည့္ ၾကံအရက္ႏွင့္ အစီခံမပါသည့္ စီးကရက္အနံ႔ ခပ္ျပင္းျပင္းမ်ားျဖစ္သည္။ ေစ်း ေတာ့ေပါသည္။ စီးကရက္တဗူးလ်င္ တ႐ုတ္ေငြ ၁၅ ျပား ၂၀ ျပားခန္႔သာရွိသည္။ ဗဟိုမွခ်ဳပ္ကိုင္သည့္ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြါး ေရးစနစ္ျဖစ္သည္။

သုိ့ေသာ္ တ႐ုတ္အစိုးရပိုင္း၊ ပါတီပိုင္းႏွင့္တပ္ပိုင္းမွ ေကဒါႀကီးမ်ားအတြက္မူ သီးသန္႔ဆိုင္မ်ားရွိသည္။ ဟုန္တာ့စန္း၊ ၾကံဳး ဟြာစသည့္ အစီခံပါသည့္ စီးကရက္အေကာင္းစားမ်ား ရႏိုင္သက့ဲ ေမာ္ထိုင္းက့ဲသုိ႔ အရက္ေကာင္းမ်ားလည္းရႏိုင္သည္။ ေကဒါမ်ားအတြက္မူ ဌာနဆိုင္ရာ ကားမ်ားရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆလြန္းကားထက္ ႐ုရွားဂ်စ္ပုံစံယူထားသည့္ ေဘက်င္းဂ်စ္က အမ်ားစုျဖစ္သည္။ ကားမ်ားကလည္း တ႐ုတ္ေကဒါအဆင့္အတန္းကို ေဖၚျပသည္။ မိမိတုိ႔ CPB ပါတီေခါင္းေဆာင္မ်ား တ႐ုတ္ျပည္တြင္းသြာစရာရွိ၍ တ႐ုတ္မွလာၾကိဳလ်င္ပင္ ကြာျခားသည္။ ဗဟိုေကာ္မတီအဆင့္ဆိုလ်င္ ေဘက်င္းဂ်စ္၊ ေပါ လစ္ဗ်ဴရိုအဆင့္ဆိုလ်င္ ဆလြန္ကားျဖစ္ၿပီး ဥကၠဌသခင္ဗသတိန္းတင္ကေတာ့ ဟုန္ခ်ီ ေခၚ အလံနီတံဆိပ္ ေမာ္ေတာ္ကားစီး ခြင့္ရသည္။ ထိုစဥ္က တ႐ုတ္ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္မ်ားလည္း အလံနီတံဆိပ္ကားမ်ားစီးၾကသည္။

တ႐ုတ္လယ္သမားမ်ားအားလုံးက ဘုံအဖြဲမ်ားတြင္ျဖစ္သည္။ တဦးခ်င္းပိုင္ဆိုင္မႈမ်ား မရွိၾကေတာ့။ လယ္ယာအားလုံးကို ဘံုအဖြဲဝင္ လယ္သမားမ်ားက ပိုင္ဆိုင္သည္။ အလုပ္တာဝန္ခြဲမႈ မ်ားအရ လုပ္ကိုင္မႈ အေပၚမူတည္၍ ရမွတ္မ်ားတြက္ခ်က္ၿပီး ထိုရမွတ္မ်ားအရ ထြက္ရွိေသာစပါးႏွင့္ ရလာေသာေငြေၾကးအား ခြဲေဝမႈျပဳလုပ္ေသာစနစ္ျဖစ္သည္။ ေျပာရလ်င္ စားဝတ္ေန ေရးႏွင့္ က်န္းမာေရး အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ေတာ့ ျပည္စုံသည္ဟု ဆိုနိုင္ေသာ္လည္း ကုံလုံႂကြယ္ဝစြာေတာ့ မေနနိုင္ၾကေပ။

ထိုစဥ္ (၁၉၇၇ ခုႏွစ္) အေျခအေနအရဆိုလ်င္ ေရႊလီၿမိဳ႕သည္ မူစယ္ေလာက္ပင္ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈမရွိသည့္ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕တြင္းတြင္ ကတၲရာလမ္းဟူ၍ ရံုးနားတဝိုက္သာရွိသည္။ ၿမိဳ႕ ကြက္ကလည္း ခပ္ငယ္ငယ္သာျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ ထဲတြင္ ႐ုပ္ရွင္႐ံုတရံု၊ ႏွစ္ထပ္ တည္းခိုခန္းတခု၊ ႏွစ္ထပ္ကုန္စုံဆိုင္တခုႏွင့္ စာအုပ္ဆိုင္တဆိုင္ ၊ ရိကၡာလက္မွတ္ပါမွဝယ္စားခြင့္ရသည့္ထမင္းဆိုင္တဆိုင္သာရွိသည္။ ထိုထဲတြင္ အုတ္တိုက္က ႏွစ္လုံး သုံးလုံခန္႔သာရွိၿပီး အမ်ားစုအေဆာက္အအုံမွာ ေနလွမ္းရႊံ႕အုတ္မ်ားအား ရႊံ႕ထုံးတုိ႔ႏွင့္မံ၍ အုတ္က်ြတ္အခ်ပ္ငယ္မ်ား မိုးထားသည့္ တထပ္အေဆာက္အအုံမ်ားသာျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ ကြက္ ငယ္ငယ္ပတ္လည္တြင္ လယ္ကြင္းႏွင့္ ရာဘာေတာမ်ားဝိုင္းရံေနသည္။ ၿမိဳ႕ ျပင္တြင္ သၾကားစက္တလုံုး ေဆာက္ရန္စိုင္းျပင္ေနသည္။

တကယ္ဆိုရလ်င္ ထိုစဥ္က ေရႊလီျမစ္တဖက္ကမ္းရွိ မူစယ္ၿမိဳ႕ ေလာက္ပင္သားနားေတာက္ေျပာင္မႈ မရွိေပ။ ေရႊလီၿမိဳ႕ ထဲတြင္ လဘက္ရည္ဆိုင္ဆိုသည္မရွိ။ တ႐ုတ္တုိ႔အေလ့အထမဟုတ္သည္ေၾကာင့္လည္းျဖစ္သည္။ ေရစိမ္ေခါက္ဆြဲ ေရာင္းသည့္ဆိုင္တဆိုင္ရွိသည္။ ေရစိမ္ေခါက္ဆြဲတပြဲလ်င္ တ႐ုတ္ေငြ ျပား ၂၀ က် သင့္သည္။ ေရစိမ္ေခါက္ဆြဲအား ေရေႏြး ႏွင့္ျပဳတ္၍ စားသုံးသူအား ထိုးေပးသည္။ စားပြဲေပၚတြင္ ခြက္ ၄ ခြက္ရွိသည္။ တခြက္တြင္ တူမ်ားထည့္ထားသည္။ က်န္ ၃ ခြက္မွာ ဆား၊ အခ်ဳိမႈန္႔ႏွင့္ င႐ုတ္သီးမႈန္႔တုိ႔ျဖစ္သည္။ စားသုံးသူမ်ားအေန ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သေလာက္ ယူငင္သုံးေဆာင္နိုင္ၾက ေပသည္။

ရာဘာေတာထဲတြင္ ၿမိဳ႕ကေန ေက်းလက္ဆင္းခိုင္းထားေသာ တ႐ုတ္ေက်ာင္းသားပညာတတ္လူငယ္မ်ားကို ေတြ႕နိုင္သည္။ တ႐ုတ္စက္ရံု အလုပ္ရံုေဆးရံု မ်ားကအစ ဘုံအဖြဲ႕မ်ားတြင္ပါ ဘုံရိကၡာရံုမ်ားရွိသည္။ အဆိုပါဘုံရိကၡာရံုမ်ားတြင္ စုေပါင္းစား ေသာက္ၾကသည္။ ဘုံဝါဒကို အေကာင္အထည္ေဖၚပုံတမ်ဳိးဟု ဆိုနိုင္သည္။ ဝတ္စားဆင္ယဥ္မႈ အရေျပာရင္ အစိမ္းေရာင္ႏွင့္ အျပာေရာင္ ၂ မ်ဳိးသာ လႊမ္းမိုးေနသည္။ စစ္တပ္ ျပည္သူ႔စစ္ႏွင့္ တပ္ထြက္ရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားက အစိမ္းေရာင္ဝတ္စုံ ဝတ္ ၾကသည္။ အလုပ္သမားလယ္သမားမ်ားက အျပာေရာင္ဝတ္စုံဝတ္ၾကသည္။ အားလုံးလုိလို တ႐ုတ္ရင္ေစ့ကုတ္မ်ားျဖစ္ၾက သည္။ ဖက္ရွင္ပုံဆန္းမရွိ။ အမ်ဳိးသမီးအားလုံး၏ဆံပင္ပုံမွာလည္း ပုခုံးအထက္တြင္ တိကနဲျဖတ္ထားၾကသည့္ ပုံစံတူျဖစ္ သည္။ ေျပာရရင္ က်န္ခ်င္း (ေမာ္စီတုန္း၏ဇနီး) ၏ ဆံပင္ပုံစံတူမ်ားသာျဖစ္သည္။ အေရာင္ႏွစ္ေရာင္ ပုံစံတူမ်ားဟုဆိုနိုင္သည္။ တဖက္က ၾကည့္လ်င္ ေနေရးစာေရး က်န္းမာေရးတုိ႔ႏွင့္ပတ္သက္၍ ပူပန္စရာမလို။ အဆင့္အတန္း ကြာျခားမႈ ႀကီးႀကီးမားမား မရွိ။ ေကဒါမ်ား ကားစီးခြင့္ရၾကသည္ဆိုေသာ္လည္း တာဝန္ထမ္းေဆာင္မႈအရသာျဖစ္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္မဟုတ္ၾက။ အမ်ားစုမွာ စက္ဘီးကိုယ္စီႏွင့္ ျဖစ္သည္။ တဖက္ကၾကည့္လ်င္ ပုံစံခြက္ထဲတြင္က်ေနသည့္လူမ်ားဟု ဆိုၾကသည္။ တဖက္ကၾကည့္လ်င္ လူဦးေရ သန္းတေထာင္ခန္႔ရွိ တ႐ုတ္ျပည္အား ျပန္လည္စုစည္းၿပီး မငတ္မျပဳ ႏွင့္ ကမာၻ႔အလယ္ ရပ္ျပနိုင္သည္ဟုဆိုၾကသည္။

ထိုသုိ႔ေသာ အေျခအေနတြင္ တ႐ုတ္ျပည္လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကာလကထဲက ေခါင္းေဆာင္တဦး မာရွယ္တဦးျဖစ္ခ့ဲ သည့္ တိန္႔ေရွာက္ဖင္ေနရာျပန္ရလာျခင္းျဖစ္သည္။ ယခင္ေမာ္စီတုန္းနွင့္ မတူေသာ အျမင္အယူအဆမ်ားႏွင့္ ပ့ဲကိုင္ ေျပာင္း လဲမႈ စတင္ပါေတာ့သည္။ တိန္႔ေရွာက္ဖင္က လူတန္းစားတိုက္ပြဲကို မေျပာေတာ့။ တ႐ုတ္အမ်ဳိးသားအက်ဳိးစီးပြားကို ေရွ႕႐ႈ သည့္ လမ္းေၾကာင္းကို ေရြးခ်ယ္လိုက္သည္။ မည္သုိပင္ ေမာ္စီတုန္းႏွင့္ မတူသည့္ အယူအဆအျမင္မ်ားကို အေကာင္အထည္ ေဖၚသည္ျဖစ္ေစ ေမာ္စီတုန္းႏွင့္တူသည္ကေတာ့ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ အေျခခံအေဆာက္အအုံေပၚမွ ၎၏ေပၚလစီမ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖၚခ့ဲျခင္းျဖစ္သည္။

တ႐ုတ္ကြန္ျမဴ နစ္ပါတီသည္ စတင္ဖြဲ႕စည္းစဥ္ကာလက ေျမေအာက္ပါတီ၊ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကို ဆင္ႏႊဲေနသည့္ ပါတီတရပ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ကစ၍ အာဏာရပါတီတရပ္ျဖစ္လာခ့ဲသည္။ တေျဖးေျဖးပို၍ အားေကာင္းလာသည္။ တ႐ုတ္ပါတီ၏ အားသာခ်က္မွာ ပါတီဗဟိုမွ ခ်မွတ္သည့္ ေပၚလစီအား ေအာက္ေျခအဆင့္ထိ က်ေအာင္ခ် ျပၿပီး အေကာင္အထည္ေဖၚေဆာင္နိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔သည့္ လူဦးေရမ်ားျပားသည့္ တိုင္းျပည္တရပ္ျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိ ပါတီ၏ေပၚလစီအား ေအာက္ေျခအထိက်ေအာင္ စြမ္းေဆာင္နိုင္ျခင္းသည္ တ႐ုတ္ပါတီ၏ အားသာခ်က္ျဖစ္သည္။ ပါတီ၏ ဒီမိုကေရစီဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ တည္ေဆာက္ထားနိုင္၍ျဖစ္သည္

တ႐ုတ္တုိ႔ကေတာ့ "ေတာ္လွန္ေရးတရပ္လုပ္မယ္ဆိုရင္ ေတာ္လွန္တဲ့ေတာင့္တင္းခိုင္မာတဲ့ပါတီတရပ္ ရွိရမယ္" ဟုဆိုသည္။ လက္ရွိ အေနာက္တိုင္းပညာရွင္မ်ားကေတာ့ အင္စတီက်ဴးရွင္း (Institution) ဟုဆိုၾကသည္။ တိုင္းျပည္တျပည္အတြက္ သုိ႔မဟုတ္ လုပ္ငန္းတခု အေကာင္အထည္ေဖၚနိုင္ရန္အတြက္ေတာင့္တင့္ခိုင္မာေသာ အင္စတီက်ဴးရွင္းတရပ္ ဖြဲ႕စည္းတည္ ေဆာက္ရန္လိုသည္ဟုဆိုၾကသည္။ လက္ဝဲႏွင့္လက်္ာဟု ဆိုၾကေသာဝါဒမ်ားသည္ ကြဲျပားမႈမ်ားရွိသက့ဲသုိ႔ တူညီမႈ မ်ား လည္း ရွိၾကသည္။ ခိုင္မာသည့္ အင္စတီက်ဴးရွင္းမ်ားဟူေသာ ေဝါဟာရအား ေခတ္သစ္ပညာရပ္နယ္ပယ္တြင္ အသုံးမ်ားလာ ေသာအခါ ေမာ္စီတုန္းအားလည္းေကာင္း၊ တိန္႔ေရွာက္ဖင္အားလည္းေကာင္း ေျပးျမင္မိသည္။ သူတုိ႔သည္လည္း သူတုိ႔၏ ရည္မွန္းခ်က္ေအာင္ျမင္ေအာင္သူတုိ႔၏ အင္စတီက်ဴရွင္းကို တည္ေဆာက္ခ့ဲၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ အေဟာင္းမ်ားသည္လည္း ေခတ္ကာလႏွင့္အညီ ျပန္လည္ ဆန္းသစ္ေနသည္ဟု ဆိုရမည္။

ေမာ္စီတုန္းႏွင့္တိန္႔ေရွာက္ဖင္တုိ႔သည္ တိုင္းျပည္တည္ေဆာက္ေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ကြဲလြဲမႈမ်ားရွိသည္ဆိုေသာ္လည္း တူ သည့္အက်င့္တခုေတာ့ရွိသည္။ ထိုအခ်က္ကား စီးကရက္မျပတ္ေသာက္ျခင္း စီးကရက္လက္ၾကား မျပတ္ညွပ္ထားျခင္းျဖစ္ သည္။ အခါတပါး၌ စီးကရက္ မျပတ္လက္ၾကားညႇပ္သည့္အမူအက်င့္၌ မိမိသည္ ေမာ္စီတုန္းႏွင့္လည္းေကာင္း၊ တိန္႔ေရွာက္ ဖင္ႏွင့္လည္းေကာင္း တူသည္ဟူ ၍ မိမိဖခင္အားဆိုခ့ဲေသာအခါ ေကာင္းေကာင္းအဆဲခံခ့ဲရဘူးပါသည္။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
ေမာင္ေမာင္စိုး