ခြာညဳိ ● အေဖ

ခြာညဳိ ● အေဖ
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၁၇၊ ၂၀၁၇

ဒီေန႔ အေဖေပ်ာက္သြားတာ ၁၆ ႏွစ္ျပည့္ၿပီ။

ဘဝသစ္တခုကို ခ်က္ျခင္းသာသံသရာျပန္စမယ္ဆိုရင္ အခုဆို အေဖက ၁၆ ႏွစ္ တရက္ေလ်ာ့ျဖစ္ေနမွာ ေပ့ါေနာ္။

ဟုိးအရင္က ကိုင္ဇာသီခ်င္းေတြကို သမီးတို႔နဲ႔အတူတူ လုိက္နားေထာင္၊ လုိက္ႀကိဳက္ေပးခဲ့ၿပီး သီခ်င္း စာသား ေတြကိုလည္း အေဖက အေသးစိတ္ ေလ့လာခဲ့တာေနာ္။ သူ႔ေရွ႕မွာ အိမ္အလုပ္ေတြလုပ္ရင္း - “တို႔ဘဝထဲမင္းလာခ်ိန္ဟာ သိပ္ေနာက္ က်တယ္- မလာနဲ႔ကြယ္ အရင္ရင္ခြင္သစ္သို႔ ျပန္ပါေမရယ္… ဒီအခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြ႔တာ ဘာလုပ္ရမွာလဲ”….လို႔ ေအာ္ဆိုခဲ့ရင္ အေဖက ေသေသခ်ာခ်ာကို အစအဆံုးနားေထာင္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့မွ….
“စပယ္ျဖဴတုံးကာမွ ခင္ဖုန္း သက္ေဝရယ္၊ ဘယ္စိတ္လယ္လို႔ ေပၚလာျပန္တယ္၊ ေလွာင္တာေလလားေနာ္ကြယ္……….. ပြင့္ဦးေႂကြမွျဖင့္ကြယ္ မပန္ဆင္ ေစခ်င္ရက္ေတာ့တယ္”…. ဆုိတဲ့ ကိုေစာၿငိမ္းရဲ႕သီခ်င္းကို အသံေနအသံထားနဲ႔ဆိုျပၿပီး သီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္ရဲ႕ အဓိပၸာယ္ခ်င္းကို ႏႈိင္းယွဥ္ျပပါတယ္။ အခုမွ ျပန္စဥ္းစားရင္ စာဖတ္အား၊ ေလ့လာအား၊ ေလ့က်င့္အားခ်င္းကြာတာကိုမ်ား အေဖက ယဥ္ယဥ္ေလး ေထာက္ျပခဲ့တာလားလို႔ ….

အေဖက ေစာဘြဲ႔မႉးဆိုလည္း အေတာ္သေဘာက်ခဲ့တာ။ သူ႔သီခ်င္းေတြက ဝတၳဳတပုဒ္စာရွိတယ္လို႔ ခ်ီးမြမ္း ေထာပနာျပဳ ေလ့ရွိတယ္။ အမယ္မယ္- ေျပာလို႔ေျပာတာမဟုတ္၊ ပေလးဘိြဳင္းသန္းႏုိင္ရဲ႕ အေႏွးရထားကိုမ်ားဆိုရင္ အေဖက သူ႔သမီးဆို ဟန္က သန္းႏိုင္ထက္ေကာင္းေသးဆုိပဲ။

ဒီလိုအခ်ိန္ေတြမွာ သားအဖခ်င္းက သိပ္တည့္တာ။ လည္ပင္းဖက္ႀကီးလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလိုပဲ။

ဘယ္လိုအခ်ိန္ေတြမွာ မတည့္ဘူးလဲဆိုရင္ ကာရန္မဲ့လိုလို ကာရန္နဲ႔လိုလို ေလွ်ာက္ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ကို ဆြဲလုၿပီး ေအာ္ဖတ္ၿပီဆိုရင္ သားအဖခ်င္း သတ္ပဲြပဲ။ သူ႔အရပ္အရွည္ႀကီး ေျခဆံလက္ဆံအရွည္ႀကီးနဲ႔ စာအုပ္ကုိ ကိုင္ေျမႇာက္ထားၿပီ ဆိုရင္ ညႇက္စိ- တဆုပ္မ - လို႔ေတာင္ အေခၚခံရေအာင္ ပိန္လွီေသးေကြးတဲ့ သမီးလုပ္သူက ဘယ္ႏွယ္လုပ္ ကိုုယ့္စာအုပ္ကို ျပန္ယူႏိုင္ပါ့မလဲ။ အဲဒီေတာ့ မႏုိင္ ႏိုင္ရာပဲ။ အေဖက ယားတတ္ေတာ့ အတင္း ဂလိထိုးၿပီး အႏိုင္နဲ႔ပိုင္းမွ ကိုယ့္စာအုပ္ေလး ျပန္ရတယ္။

တခါတခါက် မွတ္မိပါေသးတယ္။ ဝက္ထီးကန္မွာေပါ့- ေက်ာင္းဝိုင္းထဲက ကန္ေဘးမွာေဆာက္ထားတဲ့ ပ်ဥ္ကာ ပ်ဥ္ခင္း၊ သြပ္အစုတ္ေလးေတြ မိုးထားတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးအတြက္ အိမ္ကေလးမွာ။ အိမ္ဝင္ဝင္းခ်င္း ဧည့္ခန္းနဲ႔ ထမင္းစားခန္းလုပ္တဲ့ အခန္းက်ယ္ရဲ႕အထက္မွာ ဘုရားခန္းနဲ႔ အေဖနဲ႔အေမရဲ႕အိပ္ခန္း၊ တဆင့္ႏွိမ့္ထားတဲ့ ဆက္ရက္ အဖီလိုေလးမွာ အကို႔အခန္း။ ဧည့္ခန္းေအာက္ဘက္မွာက အမအႀကီးဆံုး၊ သူနဲ႔ကပ္ရက္မွာက ထမင္းစားခန္းတည့္တည့္ အငယ္ဆံုးမ။ ကိုယ္ေနတာက အငယ္မနဲ႔ ေဘးခ်င္းကပ္၊ ေခါင္းရင္းမွာ မီးဖိုေခ်ာင္၊ မီးဖိုေခ်ာင္ရဲ႕အထက္ဘက္က အကို႔အခန္းေပါ့။ ကိုယ္က အစြန္ ေခ်ာင္အက်ဆံုးအခန္း၊ တခါးရွိတဲ့အခန္းကို ယူထားတာ။ အႀကံႀကီးနဲ႔၊ စာေရးဖို႔၊ ကဗ်ာေတြေရးဖို႔။

အေဖနဲ႔အေမက ကိုယ့္ကုိဆို ကေလးလိုပဲ၊ ေနာက္ၿပီး ေမြးကတည္းက ခ်ဴျခာလွလြန္းလို႔ ပိုၿပီး ကေလးလို သတ္မွတ္သလား ေတာ့ မသိဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ လူလားေျမာက္မယ့္ပံုမေပၚသလိုပဲ။ အေမကဆို - စာေရး ခ်င္တယ္၊ စာေရးဆရာမျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္-ဆိုေတာ့ “ကုိယ့္ေခ်းကိုယ္ ေျပာင္ေအာင္ သုတ္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္စမ္းပါအံုး” လို႔ ေျပာတာ။

အေဖကက် တမ်ဳိး။ ရန္ကုန္ ခနေရာက္တုန္း ဦးေလးေအာင္သင္းဆီသြားလည္ေတာ့ - “ခင္ဗ်ားတူမ စာေရးဆရာမျဖစ္ ခ်င္ေနတယ္။ လုပ္ေပးလိုက္စမ္းပါဗ်ာ” လုိ႔ အတည္လိုလို ေနာက္သလိုလိုနဲ႔ေျပာခဲ့တာ။ ဦးေလး ေအာင္သင္းက အေဖ့စကား ကို ဘာမွတ္ခ်က္မွ မေပးဘဲ ၿပံဳးေနတဲ့အၿပံဳးကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး။ အေဖ့ ကိုလည္း စိတ္တိုမိတာ အရမ္းပဲ။

အဲဒီအရင္ အသက္ ၄ ႏွစ္မျပည့္ခင္ေလာက္ကလည္း အေဖ အဲလို အစအေနာက္သန္လို႔ အရမ္းနာက်င္ဝမ္းနည္းခဲ့တဲ့ ဇာတ္ လမ္းတပုတ္ကလည္း ရွိႏွင့္ေလေတာ့ အဲဒီေနာက္ပိုင္း အိမ္မွာ ဘာမွမေျပာရဲေတာ့ဘဲ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ အခန္းတခါး ပိတ္၊ သန္းေကာင္ေက်ာ္မွ တိတ္တိတ္ေလး စာေရး။ အေဖတေရးႏိုးလာလို႔မ်ား ကိုယ့္အခန္းထဲက မီးေရာင္ျမင္ရင္ - သူ႔သမီး ဘာလုပ္ေနမွန္းသိသိႀကီးနဲ႔ “သမီး၊ ဘာလုပ္ေနတာလဲ” လို႔လွမ္းစ။ ကိုယ္က တခါးပိတ္ထားတဲ့ နံရံတဘက္ကေန ကိုယ့္စာမူ ေတြ အေဖျမင္တာလည္း မဟုတ္၊ အေဖ လာလုႏိုင္တာလည္းမဟုတ္ဘဲ စိတ္ေတြ႐ႈပ္ၿပီး ေရးလက္စအေတြးေတြ ေပ်ာက္ သြား၊ စိတ္ဆိုး….။ အေဖ့ေျခသံၾကားရင္ကို လူက စိတ္တို၊ တုန္လႈပ္။ အေဖက စလို႔အားရရင္ သူ႔ဖာသာသူ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္ သြား။ အေဖကေတာ့ မနက္မိုးလင္းလို႔ သမီးက မ်က္ေစာင္းတထိုးထိုးလုပ္ေနရင္ တဟဲဟဲနဲ႔ သေဘာေတြက်လို႔။

ဒါေပမယ့္ အေမက သူ ဒီေလာက္ေကြၽးေနရဲ႕နဲ႔ ပိန္ရေကာင္းလား၊ အစာမစားရေကာင္းလား စိတ္ေတြတို၊ ပြစိပြစိ ရြတ္လို႔ သမီးလုပ္သူ မ်က္ႏွာညိဳလာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ...

“ဝင္းရယ္၊ ဝင္းသမီးက အစာအိမ္မွ မေကာင္းတာ။ ႏြားေတြဆို ျမက္ေျခာက္ ေကာက္႐ိုးေျခာက္စားၿပီး ပ႐ိုတိန္းဓာတ္ေတြ ဒီေလာက္မ်ားေနတာ မေတြ႔ဘူးလား။ အစားေကာင္းစားရတုိင္း ထြားက်ဳိင္းရမယ္လို႔ ဘယ္လိုလုပ္ ေျပာႏိုင္မလဲ၊ သူ႔အစာ အိမ္က ေျခဖ်က္ႏိုင္သေလာက္၊ သူ႔အစာအိမ္က စုတ္ယူႏိုင္သေလာက္နဲ႔ပဲ သူ အားရွိမွာေပါ့။ ဝင္း ေကြၽးတိုင္းလည္း သူ႔အစာ အိမ္က ေျခႏိုင္အံုးမွကိုး…” လို႔ သားအမိခ်င္းၾကားက ဟိုဘက္ဒီဘက္ မ်က္ႏွာညိဳ အလိုမက်တာေတြကို ၾကားဝင္ျဖန္ ေျဖေပး တတ္ျပန္ေရာ။

အဲလို သမီးကို အစိုးရိမ္လြန္၊ ဝေစခ်င္၊ လွေစခ်င္တဲ့အေမနဲ႔ သမီးကို အလိုပိုလိုက္တဲ့အေဖတို႔ၾကားမွာ တခါတခါလည္း စိတ္ ညစ္ရတာရွိ။

အူအတက္ပုပ္လို႔ ျပည္ေဆး႐ံုႀကီးမွာ အတြင္းလူနာအျဖစ္တက္ရတုန္းကေပါ့။ ဝက္ထီးကန္ကေန ျပည္ကိုလႊဲတာကိုက ခြဲဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ေနၿပီ။

ႏွာေခါင္းပိုက္ခ်ေပးတဲ့ ေယာက်္ားသူနာျပဳက ထည့္ရမယ့္ႏွာေခါင္းပိုက္ အရွည္ကိုမွန္းကိုင္ထားၿပီး ႏွာေခါင္းထဲ အတင္း ထိုး ထည့္တယ္။ ပါးစပ္ကလည္း -

“မ်ဳိခ်၊ မ်ဳိခ်၊ နင္သတိလစ္သြားလို႔ ပိုက္သြင္းမရေတာ့ရင္ ေသသြားလိမ့္မယ္တဲ့။”

ေသမွာေၾကာက္ရေကာင္းမွန္းမသိတဲ့အရြယ္လည္းျဖစ္၊ လည္ေခ်ာင္းထဲ အတင္းေဆာင့္သြင္းခံရေတာ့ နာကနာ။ အသက္ ေတာင္ မရႉႏုိင္ပါဘူးဆို အဲဒီပိုက္ႀကီး သူ တဆစ္ထိုးထည့္လိုက္ မ်ဳိခ်လုိက္နဲ႔ ပိုက္ကလည္း ေရာ္ဘာနံ႔ နံလိုက္တာ အခုေျပာ အခုျပန္ၿပီး အဲဒီအနံ႔ႀကီးရသလိုပဲ။

ထားပါေတာ့ အဲလိုနဲ႔ ေရတစက္မွမေသာက္ရဘဲ ႏွာေခါင္းပိုက္တန္းလန္း၊ ေဆးပိုက္ေတြတန္းလန္းနဲ႔ အူအတက္က ပုပ္ၿပီး ျပတ္က်သြားလို႔ အူပါျဖတ္၊ ျပည္ထုတ္ဖို႔ ေဘးကအေပါက္ေဖာက္။ ခ်ဳပ္႐ိုးေတြက ျပည္ေတြလိုက္။ အဖ်ားကမက်။ ႏွာေခါင္း ပိုက္ အနံ႔နဲ႔ေရာ၊ လည္ပင္းထဲတစ္ခံေနတာေၾကာင့္ေရာ တံေတြးေတြက တခ်ိန္လံုးထြက္။ ေရငတ္တယ္ဆို ဂ်ီတုိက္။

“သမီးက ေရမေသာက္ရလို႔ ေရငတ္တယ္ထင္ေနတာပါ။ တေန႔ကို သမီးအေၾကာထဲ ဂလူးကို႔စ္ေတြ မျပတ္ သြင္းေပးေနတယ္ ေလ။ အဲဒါ သမီးခႏၶာကိုယ္အတြက္ လိုအပ္တဲ့ အရည္ဓာတ္ လံုေလာက္ေအာင္ သြင္းေပး ထားတာ၊ ပါးစပ္က ေသာက္မခ်တာ ပဲရွိတယ္။ သမီးခႏၶာကိုယ္မွာ အရည္ဓာတ္အျပည့္ရွိပါတယ္။ တကယ္က သမီးေရငတ္မေနပါဘူး။ ေရမေသာက္ရတာကို စိတ္ကေရာက္ေနလို႔ ေရငတ္တယ္ထင္ေနတာပါ။”

အေဖ အဲလိုေျပာေတာ့ တကယ္ပဲ ေရေသာက္ခ်င္ေနတဲ့စိတ္က ေျပသြားသလိုနဲ႔ ျပန္မွိန္းသြားတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ႏွာေခါင္းပိုက္ လာျဖဳတ္မေပးရင္ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ဆြဲျဖဳတ္မယ္ဆို တစခန္းထ။

တကယ္က အသံေတာင္ ခပ္ယဲ့ယဲ့ပဲထြက္တာ။ ဒီပိုက္ေတြဘယ္လိုမွ ဆြဲျဖဳတ္ႏုိင္တဲ့အားရွိတာမဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ အေဖက ခုနစ္ရက္ေလာက္ ပိုက္ေတြနဲ႔သူ႔သမီးကို ျမင္ေနရတာကို စိတ္မခ်မ္းသာ၊ သူကိုယ္တုိင္လည္း အစာအိမ္ေရာဂါနဲ႔ ေခ်ာက္မွာ တုန္းက ေဆး႐ံုတက္ေတာ့ ႏွာေခါင္းပိုက္ခ်တာကို လက္မခံဘဲ ျငင္းလုိ႔ ဆရာဝန္နဲ႔ ျပႆနာျဖစ္ခဲ့သူဆိုေတာ့ သမီးဘက္က ေရွ႕ေနလိုက္ၿပီး ႏွာေခါင္းပိုက္ကို စျဖဳတ္ေပးဖို႔ အေရးဆိုေပးခဲ့တာ။

ဆရာဝန္ေတြက တကယ္လို႔ အန္ရင္ ျပန္တပ္ရမယ္လို႔ သတိေပးၿပီး ခုနစ္ရက္အၾကာမွာ ႏွာေခါင္းပိုက္ စျဖဳတ္ေပးတယ္။ ေရ ႏွစ္ဇြန္းေသာက္ၾကည့္တဲ့။ မအန္ရင္ တနာရီၾကာေတာ့ ေနာက္တဇြန္းေသာက္တဲ့။

သမီးလုပ္တဲ့သူက အသံသာမထြက္သာ။ ေလာဘက ခပ္ႀကီးႀကီး။ ေရတိုက္ဖို႔ ျပင္ေနတဲ့အေဖ့ကို လွမ္းၿပီး “အေဖ၊ ဟင္း ခပ္ဇြန္းနဲ႔ ေသာက္မယ္ေနာ္” လို႔ ေစ်းဆစ္တယ္။

အနားမွာရွိေနတဲ့ အေမက ဒီေလာက္ အသံသဲ့သဲ့ေလးနဲ႔ေျပာတာေတာင္ ေရေတြ အမ်ားႀကီးဝင္သြားရင္ အေျခအေနျပန္ဆိုးသြားမွာေၾကာက္ေတာ့- ျမင္းၾကား (ဇီဘရာ) ဟင္းခပ္ဇြန္းကို လက္လွမ္းတဲ့အေဖ့လက္ကို တြန္းဖယ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ထမင္း စားဇြန္းကိုပဲ ေပးတယ္။ ကိုယ္က ပုလဲခခ်င္ေနၿပီ။ ေရမေသာက္ရတာ ဆယ္ရက္ေလာက္ဆိုေတာ့ ေရေသာက္လုိက္ ရရင္ အရမ္းအရာသာရွိမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာကိုး။

ဒီေလာက္ေတာင္ အကဲပိုရမလားဆို အေမ့ကိုစိတ္ဆိုးၿပီး အေဖက အေမေပးတဲ့ ေစာက္သိပ္မနက္တဲ့ ထမင္းစားဇြန္းကို လည္းမယူ၊ သူလက္လွမ္းထားတဲ့ ဟင္းခပ္ဇြန္းကိုလည္းေရွာင္ၿပီး လက္ဖက္စားဇြန္းေလးနဲ႔ ကိုယ့္ကို ေရတုိက္တယ္။

အေမ့ စိုးရိမ္စိတ္ႀကီးမႈေၾကာင့္ ဇြန္းႀကီးႀကီးနဲ႔ ေရေသာက္ရမယ့္အခြင့္အေရးႀကီး လက္လႊတ္လိုက္ရခ်ိန္ဟာ ခႏၶာကိုယ္ထဲ အရည္နည္းေနခ်ိန္မို႔ မ်က္ရည္ေခ်ာင္းမစီးခဲ့တာေပါ့ အေဖရယ္…ေနာ္။