ေက်ာ္ထင္ ● ဗီဇယၾတထီး

ေက်ာ္ထင္ ● ဗီဇယၾတထီး
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၁၅၊ ၂၀၁၇

(တစ္)
ညက မုိးေတာ္ေတာ္ရြာတာ။ ကတၱရာလမ္းတေလွ်ာက္လုံး ေရေတြေဖြးလုိ႔။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေၾကးရုပ္ေရွ ့မွာက ကြင္း ျပင္ၾကီးဆုိေတာ့ ေရပင္လယ္ကုိ ျဖစ္ေရာပဲ။ ဟုိဘက္ဆီ လမ္းကူးဖုိ႔ဆုိတာ လမ္း မျဖတ္ကူးရဘဲနဲ႔ ေခ်ာင္းကုိ ျဖတ္ရသလုိပဲ။ ေျခမ်က္ေစ့အထက္ျမဳပ္တဲ့ေရေတြဟာ လမ္းမေပၚမွာ တလေဟာစီးေနတယ္။ လမ္းပခုံးသားဘက္ ေရာက္ေတာ့ သလုံးသားထက္ဝက္ထိ ေရေရာက္တယ္။

ပုဆုိးေလး ေျမာက္ျပီး ကူးတာ။ ဆုိင္ကယ္တစီးလာေနလုိ႔ ျမန္ျမန္ကူရတယ္။ မျမန္လုိ႔လည္းမျဖစ္ဘူး။ ေမာင္း လာတဲ့ဆုိင္ကယ္က တအားပဲေမာင္းလာတာ။ ဆုိင္ကယ္တခြင္လုံး ေရပန္းေတြ မႈတ္ထုတ္ထားသလားေအာက္ ေမ့ရတယ္။ အရွိန္နဲ႔လူလုိက္သလုိ၊ ေခြးကုိက္ သလုိ ေမာင္းလာတာ။ ေရွ ့မွာလူေတြ႔လုိ႔လည္း အရွိန္ေလ်ွာ့မယ့္ပုံ မေပၚဘူး။ ယဥ္ေက်းတယ္ဆုိတာ လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလက္ထဲ မွာ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ျပီ။

ဆုိင္ကယ္အရွိန္ေၾကာင့္ ေရေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားစဥ္ႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လမ္းကုိ သြက္သြက္ေလး ျဖတ္လုိက္တယ္။ ေျခလွမ္းျမန္ရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ေတာ့ ေရနည္းနည္း ပုိစုိတာေပါ့။ မေျပာပေလာက္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲေတာ့ မသုိးမသန္႔ ခံစား လုိက္ရတယ္။ ေရေတြက ေရသန္႔ေတြမွ မဟုတ္တာ။ အိမ္ႀကိဳအိမ္ၾကားက စီး စင္းလာတဲ့ေရေတြေလ။

ရွမ္းကန္ထဲဝင္ျပီးမွ ကန္ေပါင္အတုိင္း မေလွ်ာက္ေတာ့ဘဲ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေၾကးရုပ္ ေရွ ့မ်က္ႏွာစာဘက္ ျပန္ေကြ ့ခ်လုိက္တယ္။ တေယာက္တည္းဆုိေတာ့ လက္ထဲကပုိက္ဆံအိတ္ကုိ စိတ္မခ်ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လင္းတဲ့၊ ရွင္းတဲ့ဘက္ကုိ ေရႊ႕လုိက္တာ။ ေၾကးရုပ္ေနာက္ေက်ာ ကုကၠိဳပင္ေအာက္မွာက အုိးမဲ့အိမ္မဲ့ေတြ စတည္းခ်တာဆုိေတာ့ သူတုိ႔ကုိ စိတ္မခ်ဘူး။ ဒီလူအုပ္ေရွ ့က ျဖတ္မသြား ခ်င္ဘူး။

ေယာက်္ားေတြကုိ မေၾကာက္ေပမယ့္ အဲ့ဒီ့ထဲမွာ မိန္းမေတြလည္းပါတယ္။ အဲ့ဒီ့မိန္းမေတြနဲ႔ တည္ၾကက္လုပ္မွာကုိေတာ့ သတိပုိရမယ္။ မိန္းမေတြကလည္း မနက္ေန႔ည မူးေနၾကတာ။ သူတုိ႔ဘဝေတြက ရင္ေလးစရာ၊ ကရု ဏာျဖစ္စရာေကာင္းေပမယ့္ က်ေနာ္တေယာက္ တည္းတတ္ႏုိင္တဲ့ကိစၥမဟုတ္ေတာ့ ေရွာင္ရမွာပဲ။ အရင္ေန႔ေတြက သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ႏွစ္ေယာက္ဆုိေတာ့ ျပႆနာမရွိဘူး။ ဒီေန႔က်မွ မုိးရြာေန မွ၊ လူျပတ္ေနမွ ဒီေကာင္က ထမင္းစားေနလုိ႔ ထမင္းစားျပီးမွ လုိက္ခဲ့မယ္ သြားႏွင့္ဆုိတာနဲ႔တေယာက္တည္း ထြက္လာတာ။

မုိးကမတိတ္ေသးေတာ့ ထီးက တဖက္ကုိင္၊ ပုိက္ဆံအိပ္က တဖက္ကုိင္နဲ႔ေရစုိမွာေၾကာက္ေတာ့ ပုဆုိးကုိ ကုိင္ေျမွာက္ရတာပါေသးတယ္။ ေၾကးရုပ္ေရွ ့ေရာက္ေတာ့ ေရျပင္ႀကီးကုိရပ္ၾကည့္ျပီး ေငးမိေသးတယ္။ မုိးရြာတယ္ဆုိတာ ဒါမွ မုိးရြာတယ္ေခၚတာလုိ႔လည္း ေတြးမိတယ္။ ဒီလုိမုိးမ်ဳိးေတြရြာမွ က်ေနာ္တုိ႔ေျမေအာက္ေရ ရမွာ မဟုတ္လား။ ေျမေအာက္ေရရမွ က်ေနာ္တုိ႔ေရခ်ဳိရမွာမဟုတ္လား။

တကယ္ေတာ့ ဒီလုိမိုးမ်ိဳးဟာ မုိးႀကီးတယ္ဆုိေပမယ့္ ထူးထူးကဲကဲရြာတဲ့မုိးမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အရင္တုန္းကလည္း ဒီလုိေတြ ရြာခဲ့ဖူးတာပဲ။ ရွမ္းကန္ေရေတြ လွ်ံထြက္ေအာင္ကုိ ရြာခဲ့တာ။ ငါးေတြဆုိ ကန္ေပါင္ကုိေက်ာ္ျပီး လမ္းေဘးက ေရေျမာင္းေတြထဲထိကုိ ေရာက္လာတာ။ တခ်ဳိ႕လူေတြေတာင္ ဖမ္းၾကေသးတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ရပ္ ကြက္ေျခရင္းမွာဆုိရင္လည္း စိမ့္ေရေတာင္ေပါက္တဲ့အထိ ရြာတာ။ အဲ့ဒီလုိ စိမ့္ေရေပါက္ေအာင္ ရြာတာမ်ဳိး မေတြ႔တာၾကာျပီ။ ဆယ္ႏွစ္မကေတာ့ဘူး။ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုနီးပါးေတာင္ ရွိေရာ့မယ္။

ဒီေတာ့လည္း မုိးမရြာတာၾကလာတာနဲ႔အမွ် မုိးဒီေလာက္ႀကီးႀကီး ရြာခဲ့တယ္ဆုိတာကုိ ေမ့ကုန္မွာေပါ့။ ဒီလုိမုိးမ်ဳိးဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳမွာ အစဥ္အလာရွိတဲ့ မုိးမ်ဳိးပါ။ ဒါေပမဲ့လည္း အိမ္ေျခ၊ ဝိုင္းေတြက မ်ားလာတယ္။ လမ္း သစ္ေတြေပၚလာတယ္။ အဲ့ဒီ့ အိမ္ေတြ ဝိုင္းေတြနဲ႔ လမ္းသစ္ေတြဆုိတာ အရင္က ေရ၀ပ္ဧရိယာေတြပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီ့အသစ္ေတြက ေျမေတြဖုိ႔လုိက္ၾကေတာ့ ေရအတြက္ ဝပ္စရာေနရာက မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ အျခားေနရာဆီ စီးတယ္။ ဒီေတာ့ ေရမဝပ္ဖူးခဲ့တဲ့ေနရာေတြ ေရဝပ္ကုန္ျပန္တယ္။ မုိးႀကီးလုိ႔ဆုိတာထက္ ျမိဳ႕ကြင္း ၿမိဳ႕ကြက္ေျပာင္းသြားလုိ႔ေရဝပ္တဲ့ဒဏ္ခံၾကရတာပါ။

ဒါေပမဲ့လည္း ေရဝပ္၊ ေရလွ်ံေနတဲ့ေနရာကလူေတြကုိေတာ့ အားနာပါတယ္။ သူတုိ ့ခမ်ာမွာေတာ့ ေရေတြေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ေနရတာ၊ အိပ္ပ်က္ေနရတာ။ အခ်ိဳ ့ဆုိးဆုိးရြားရြားေနရာေတြကဆုိ ကယ္ဆယ္ေရးေတြလုိအပ္တဲ့ထိ ျဖစ္ေနၾကတာ။ ဒါကုိ က်ေနာ္က အားမနာ လွ်ာမက်ဳိး ဦးေႏွာက္အရသာခံျပီး ေတြးေတာေနတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနမလား။ ဆက္မေတြးေတာ့ဘဲ ဆက္မေငးေတာ့ဘဲ၊ ရပ္မမေနေတာ့ဘဲ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ဘက္ ဆက္ထြက္လုိက္တယ္။

(ႏွစ္)
တေအာင့္ေနေတာ့မွ သူငယ္ခ်င္းက ေရာက္လာတာ။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ထီးထားစရာ မရွိဘူး။ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနလုိ႔ က်ေနာ့္ထီး ေထာင္ထားတဲ့ေရခဲေသတၱာေဘးကုိ ေမးေငါ့ျပီး အဲ့မွာထားကြ၊ ဒါမွ မေမ့မွာလုိ႔ေျပာလုိက္မိတယ္။ ဒီေကာင္က ရယ္တယ္။ အျပန္မွာ မုိးရြာေနေသးရင္ေတာ့ ေမ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။ မရြာေတာ့ရင္ေတာ့ ေမ့မွာ ဟ။ နွစ္ေယာက္စလုံးကုိ ေမ့မွာတဲ့။

ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ထီးကုိ ခဏခဏ ေမ့တယ္။ ထီးေဆာင္းသြားလာတတ္တဲ့အက်င့္မရွိေတာ့လုိ႔ထီးကုိ ေမ့တတ္လာတာျဖစ္မယ္ ထင္တယ္။ ကားထဲကထြက္ျပီး စာသင္ခန္းထဲအဝင္ မုိးရြာေနမွသာ ထီးကုိ ေဆာင္းတတ္တာ။ ဒီအတုိင္းဆုိ ထီးကုိ မေဆာင္းျဖစ္ဘူး။ ထီးေဆာင္းဖုိ႔လည္းမလုိေတာ့ ထီးသုံးနည္းသြာတာ။

ေျခာက္တန္း၊ ခုနစ္တန္းေလာက္ထိေတြတုန္းက ထီးဆုိတာ အိမ္မွာ ရွားပါးပစၥည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ လူကုံထံေတြသုံးတဲ့ အသုံးအေဆာင္ လုိလုိကုိ ျဖစ္ေနတာ။ အိမ္မွာ သမဆုိင္က ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႔ရထားတဲ့ဖဲထီးေလးတလက္ပဲ ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္း ရွိခဲ့တာ။ ဒါေတာင္ အေဖက အဲ့ဒီ့သမဆုိင္မွာ အတြင္းေရးမွဴးျဖစ္ေနလုိ႔ရတာ။

က်ေနာ့္အသက္ ႏွစ္ဆယ္နားနီးနီးမွာေတာ့ ထီးကုိ တရႈိက္မက္မက္သုံးေနပါျပီ။ ထီးမပါရင္ မသြားတတ္ဘူး။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ ကုိးတန္းေက်ာင္းသားဘဝမွာ ထီးကုိ စသုံးခဲ့တာလုိ႔ေျပာရမွာပဲ။ ကုိးတန္းတက္ေတာ့ က်ေနာ္ကုိးတန္းတက္ေတာ့ အသက္က ၁၉ ႏွစ္ ရွိေနပါျပီ။ ေက်ာင္းသြားရင္ က်ေနာ့္မွာ စာအုပ္တအုပ္နဲ ့ေဘာလ္ ပင္တေခ်ာင္းရယ္၊ ေယာက်္ားေဆာင္း ေခါက္ထီးတလက္ရယ္ပဲ မပါ မျဖစ္ပါတယ္။ က်န္တာ ]မပါဘူး။

လူကလည္း ႏႈတ္ခမ္းေမြးစစနဲ ့လူႀကီးပုံေပါက္ေန၊ လြယ္အိပ္လည္း မပါ၊ စာအုပ္ေလးတအုပ္၊ ေခါက္ထီးေလးတလက္နဲ႔ဆုိေတာ့ တခ်ဳိ႕ ဆရာေတြက က်ေနာ့္ကုိ မူလတန္းျပဆရာေလးတေယာက္လုိ႔ေတာင္ ထင္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီ့ေခါက္ထီးေလးကုိ က်ေနာ္မက္မက္စက္စက္ ေဆာင္းခဲ့တယ္။ တျခားဟာေတြကုိသာ ေမ့ခ်င္ေမ့မယ္ ထီးကုိေတာ့ က်ေနာ္ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ခဲ့ဘူး။ ဘယ္သြားသြား ပါေလရာ ထီးတလက္ပါပဲ။

အဲ့ဒီ့ထီးမည္းေလးကုိ ေဖြးေအာင္ေဆာင္းခဲ့တာ။ အဲ့ဒီ့ထီးသစ္ေလးကုိ ေဟာင္းတဲ့ထိေအာင္ ရုိးေျမက် ေပါင္းခဲ့တာ။ အရြက္ေလးေဟာင္းျပီး၊ မြဲသြားေတာ့ အရြက္သစ္အစားထုိးျပီး ဒီထီးေလးကုိပဲ ေဆာင္းခဲ့တယ္။ ဒီထီးေလးက က်ေနာ့္ပုိက္ဆံနဲ ့က်ေနာ္ဝယ္ခဲ့တာ။ မီးရထားမွာ သစ္တြဲေစာင့္လုပ္ရင္း ရတဲ့လစာနဲ ့ ဒီထီးေလးကုိဝယ္ခဲ့တာ။ ေယာက်္ားေဆာင္း ေခါက္ထီးေလး။ လက္ကုိင္ရုိး လက္တဆုပ္စာမွာ အေကြး ေလးက ခ်ိတ္လုိ ့ရတယ္။

ဘယ္သြားသြား ထီးကုိယူေတာ့ တခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက အျမင္ကပ္ၾကတယ္။ အခ်ဳိ႕ကလည္း ေမးခြန္းထုတ္ၾကတယ္။ သြားေလရာ ထီးႀကီးတကုိင္ကုိင္နဲ႔ကြာ၊ ေယာက်္ားမဟုတ္တာ က်ေနတာပဲတဲ့။ က်ားက်ားလ်ားလ်ားေပါ့ တဲ့။ က်ေနာ္ကလည္း ေယာက်္ားမုိ႔ ေယာက်္ား ေဆာင္းထီး ေဆာင္းတာေပါ့ကြ။ က်ားက်ားလ်ာလ်ားလည္း ေနပူ၊ မုိးရြာတဲ့ဒဏ္ေတာ့ ကာကြယ္ရမွာပဲ။ ေနာက္ျပီး ဒါ -သာမန္ထီး မဟုတ္ ဘူး။ ဗီဇယၾတထီးလုိ ့ျပန္ေျဖျဖစ္တယ္။ ဒီေကာင္ေတြကလည္း ဘာတုန္းဟ ဗီဇယၾတထီးဆုိတာလုိ႔ ျပန္ျပီး အတြန္႔တက္ၾကျပန္တယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒီေကာင္ေတြက ထီးအေၾကာင္းကုိ ဘာမွ ဂဃနဏသိၾကတာမဟုတ္ဘူး။ မုိးကာတာ၊ အရိပ္ရတာေလာက္ပဲသိတဲ့ ေကာင္ ေတြပါ။ မင္းတုိ႔ဟာ ေစ်းထီးေလာက္ပဲ နားလည္တဲ့ေကာင္ေတြပါကြာလုိ႔တြယ္လုိက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ မ်က္ေစာင္းေတြ ထုိးၾကတယ္။ ထီးဆုိတာ ဘုရင္ကုိေခၚတဲ့နာမည္လည္းျဖစ္တယ္ဆုိတာ ဒီေကာင္ေတြ သတိထားမိပုံမရဘူး။ ထီးဘုရားဆုိတာ သူတုိ႔ၾကားဖူးသားနဲ႔သတိ မထားမိၾကတာ။

ဗမာ့အုပ္ခ်ဳပ္ေရးထဲက ခရုိင္ဆုိတဲ့ ေဝါဟာရဟာ ဒီထီးနဲ႔ပတ္သက္ေနတာပဲ။ ထီးဆုိတာ ဘုရင္တပါးအတြက္ မင္းေျမွာက္တန္ဆာအျဖစ္သာ မကပါဘူး။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ရဲ့အနက္အဓိပၸာယ္လည္းျဖစ္ပါတယ္။ အာဏာဆုိတာ နန္းေတာ္မွာတည္ပါတယ္။ ဘယ္လုိတည္သလဲဆုိရင္ ထီးနန္းအျဖစ္တည္ပါတယ္။ တည္တဲ့ပုံကေတာ့ နန္းေတာ္ရဲ့ အေဝးအရပ္ေတြကုိခရုိင္အျဖစ္ သတ္မွတ္ပါတယ္။ ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ကုိ ေတာ့ ထီးလုိစုပါတယ္။

ခရုိင္ဆုိတာ ထီးကုိင္းေတြကုိ ေထာက္ကန္ထားတဲ့ အတံအုံပါ။ အဲ့ဒီ့အတံအုံကုိ ထီးရုိးမွာ နန္းနဲ႔တုပ္ျပီး ထီးကုိ လုိသလုိ ျပန္႔ကား၊ ရုပ္သိမ္း ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ထားပါတယ္။ ထီးရြက္ေတြကေတာ့ တုိင္းျပည္အႏွံ႔က ရပ္ေတြရြာေတြပါ။ ရပ္ေတြရြာေတြကုိ ခရုိင္နဲ႔ထိန္းခ်ဳပ္ ေထာက္ကန္ တယ္။ ခရုိင္ကုိ ထီးရုိးမွာ လာစုထားတယ္။ ဒီနည္းနဲ႔အအုပ္မေျပဘဲ တုိင္းျပည္ကုိအုပ္ခ်ဳပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ထီးရုိးကေတာ့ ဘုရင္ပါ။ ဘုရင္ဆီမွာ ခရုိင္ေတြကုိစုျပီး နန္းနဲ႔တုပ္ခ်ည္ထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ထီးနန္းလုိ႔ေခၚတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ထီးဟာ ပေဒသရာဇ္ေခတ္မွာ အခရာ က်ခဲ့ တာပါ။

ဘုရင္ဟာ သူ႔အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္မွာ အေရးပါလွတဲ့ထီးကုိ တခမ္းတနားျဖစ္ေအာင္ သတ္မွတ္ျပ႒ာန္းေပးပါတယ္။ မင္းေျမွာက္တန္ဆာ ထီးေတြကုိၾကည့္ရင္ အဲ့ဒါေတြက ပုိျပီးေပၚလြင္တယ္။ ဘုရင္ဟာ မင္းေျမွာက္တန္ ဆာထီးေတြကုိ ထီးျဖဴလုိ႔ပဲ သတ္မွတ္ေပးတယ္။ ထီးျဖဴကုိလည္း ေလးမ်ဳိးေလးစားအျဖစ္ ျပ႒ာန္းထားတယ္။ ထီးရုိးဆယ္ေတာင္ရွိတဲ့ နဝဒ႑ထီး။ ထီးရုိးေျခာက္ေတာင္ရွိတဲ့ မေနာဟရထီး။ ထီးရုိးငါးေတာင္ရွိတဲ့ အာတပတၱ ထီး။ ထီးရုိးေလးေတာင္ရွိတဲ့ ဗီဇယၾတထီး။ ဒီထီးေလးမ်ဳိးဟာ မင္းေျမႇာက္တန္ဆာထီးျဖဴေတြပါ။

အဲ့ဒီ့ထဲက နဝဒ႑ထီး၊ မေနာဟရထီးနဲ ့အာတပတၱထီးဆုိတဲ့သုံးမ်ဳိးက နန္းေတာ္ထဲကပလႅင္ေပၚမွာေနတုန္းပဲ ေဆာင္းတာ။ ေလးခုေျမာက္ ဗီဇယၾတထီးကေတာ့ သြားေလရာမွာ ေဆာင္းတယ္။ ငါ့ထီးကလည္း သြားေလရာမွာ ေဆာင္းေတာ့ ဗီဇယၾတထီးပါပဲ။ ဒီလုိဆုိလုိက္ေတာ့ ဒီေကာင္ေတြအကုန္လုံး ခ်က္ေအာက္ပုိင္းေဝါဟာရေတြနဲ႔က်ေနာ့္ကုိ ေထာပနာျပဳၾကတာ။

ဒီအဆဲေတြဆုိတာက သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ၊ အဲ့ဒီလုိအခါမွာ ဆဲၾကရင္ နာစရာမျဖစ္၊ ခ်စ္စရာျဖစ္ရတာပဲ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္လည္း ရယ္ေနလုိက္တယ္။

(သုံး)
တကယ္လည္း က်ေနာ့္ထီးေလးဟာ သြားေလရာရာမွာေဆာင္းခဲ့တဲ့ထီးေလးပါ။ အသုံးျပဳလုိ႔ရေသးသမွ် က် ေနာ္ကလည္းသုံး သူဘက္ကလည္း တာဝန္ေက်ခဲ့တဲ့ထီးေလးပါ။ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ေတြတုန္းက ရန္ကုန္မွာ က်ေနာ္အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေအးဂ်င့္တခုမွာ။ ႏိုင္ငံျခားသြားခ်င္တဲ့သူေတြကုိ ပုိ႔ေပးတာ။ ရုံးက အေနာ္ရထာလမ္းနဲ ့ ဆူးေလလမ္းေထာင့္။ တတိယထပ္မွာ။ က်ေနာ္လာရတာက သာေကတမွာရွိတဲ့ အေဒၚအိမ္က။ မနက္ဆုိ အေဒၚအိမ္ကေန ထီးေလးတေခ်ာင္းနဲ႔ထြက္ျပီ။

အေနာ္ရထာလမ္းေပၚမွာရွိတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာထုိင္တယ္။ ဆုိင္က ရုံးေအာက္တည့္တည့္မွာရွိတယ္။ ဆုိင္နာမည္ကုိေတာ့ မမွတ္မိ ေတာ့ဘူး။ ထီးေလးတကုိင္ကုိင္ဆုိေပမယ့္ ရန္ကုန္မွာက အခ်ိဳ ့ေနရာေတြမွာ ထီးႀကီးနဲ႔ဆုိ မေကာင္းဘူး။ လူေတြ အမ်ားႀကီးၾကား က်ေနာ္ က ထီးႀကီးတကားကားနဲ႔ဆုိေတာ့ အားနာစရာ။ ဒီေတာ့လည္း လူရွင္းတဲ့ေနရာဆုိေဆာင္း၊ လူရႈပ္ရင္ ပိတ္ေပါ့။ ၿမိဳ ့ေတာ္ခန္းမေရွ႕  ေဆာင္း ရင္ေတာ့ သတိထားရတယ္။ ေလသိပ္တုိက္တာ။ ခပ္ကုပ္ကုပ္ေလးေဆာင္းေပါ့။


ဘယ္လုိပဲေျပာေျပာပါ ထီးကေတာ့ သြားေလရာပါတာပါပဲ။ ထီးရြက္ကုိေတာ့ ရန္ကုန္ေရာက္မွ တခါလဲျပီးသြားၿပီ။ နန္းလည္း ျပန္တုပ္ ထားရတယ္။ ထီးရုိးနဲ ့ခရုိင္ေတြကေတာ့ ေကာင္းေနေသးလုိ႔အရင္အတုိင္းပဲ။ အရြက္နဲ႔နန္းေတြကလြဲရင္ ထီးကေလးကုိ အရင္အတုိင္းပဲ ဆက္ေဆာင္းေနတယ္။

သာေကတကားစီးရတာ လူသိပ္က်ပ္ေတာ့ ထီးနဲ႔တက္ရဆင္းရတာ နည္းနည္းကသိကေအာက္ႏုိင္တယ္။ သက္ေတာင့္သက္သာ မျဖစ္ဘူး။ အဲ့ဒီ့တုန္းက ကားက ရိန္းဂ်ားႀကီးေတြ။ ၃၅ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ သာေကတကေန က်ေနာ္သြာခ်င္တဲ့လမ္းသုံးဆယ္ထိကုိ တုိက္ရုိက္ တကားတည္းစီးႏုိင္ေပမယ့္ လမ္းကရွည္ေတာ့ အၾကာႀကီးစီးရတယ္။

ကားေပၚမွာ ခါရမ္းမေနေအာင္လည္း ကားအေပၚကတန္းကုိ ကုိင္ထားရေသးတာဆုိေတာ့ ထီးနဲ႔က အခက္။ တကုိင္ကုိင္လုပ္ေနလုိ႔မရဘူး။ လမ္းကၾကမ္းၾကမ္း၊ က်ဥ္းက်ဥ္းမွာ ကားသမားက တအားေမာင္းေတာ့ အထက္ကတန္းကုိ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ကုိင္မွ အဆင္ေျပတယ္။ လမ္းေတြက ဘယ္ေလာက္က်ဥ္းသလဲဆုိရင္ ကားအျပင္ကုိ ေခါင္းေတြ လက္ေတြ မထုတ္ရလုိ႔ကုိ သတိေပးထားရတဲ့အထိပဲ။

ဒီလုိလမ္းမွာ ထီးကုိ ခါးၾကားထုိးခ်င္ ထုိးေလ။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူမ်ားနဲ႔မတူ တမူဆန္းတယ္ေျပာရမွာေပါ့။ ခါးပုံစာစရဲ့ ညာဘက္ေဘးမွာ ထီးကုိ ခ်ိတ္ထားလုိက္တယ္။ ကုိယ့္ေရွ ့မွာဆုိေတာ့ ျမင္သာထင္သာရွိလုိ႔ စိတ္ခ်ရတယ္။ ထြက္က်လည္း သိသာမယ္ထင္လုိ႔ အေပ်ာက္ အရွျပႆနာ ျဖစ္ခဲ့မယ္ထင္ထားတာ။ ဒါေပမဲ့ ျပႆနာက ျဖစ္လာလုိက္ေသးတယ္။ ျပႆနာအႀကီးႀကီးမဟုတ္ေပမယ့္ ပထမေတာ့ စိတ္ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မိပါတယ္။ ၿပီးမွ ငုိအားထက္ ရယ္အားသန္စရာၾကံဳရတာ။

သာေကတကား ရိန္းဂ်ားေပၚမွာပါပဲ။ သာေကတကားဆုိေတာ့ ထုံစံအတုိင္း လူကလည္းျပြတ္သိပ္လုိ႔ပါ။ က်ေနာ္ကလည္း ထုံးစံအတုိင္း ေနရာရေအာင္ ကားေပၚတုိးတက္။ ေနရာရျပီလား၊ ရျပီဆုိရင္ ထီးကုိ က်ေနာ့္ေရွ ့မွာခ်ိတ္။ အေပၚကတန္းကုိကုိင္ေပါ့။ ျပႆနာျဖစ္တဲ့ေန႔  က က်ေနာ့္ေရွ ့မွာ ဘႀကီးအရြယ္ေလာက္တေယာက္ရွိတယ္။ ေစာေစာပုိင္းကေတာ့ သူနဲ႔က်ေနာ္ဟာ သူ႔မထိ၊ က်ေနာ့္မထိ ရပ္ေနလုိ႔ရ ေနတာပါ။ သကၤန္းကၽြန္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ လူေတြက က်ိတ္က်ိတ္တုိးေနျပီ။ အဲ့ဒီ့ဘႀကီးက က်ေနာ့္ေရွ ့တည့္တည့္ကုိ က်ပ္ညွပ္ကပ္ ေရာက္လာျပီ။

အဲ့ဒီ့ဘႀကီးရဲ့ေနာက္တျခမ္းလုံးဟာ က်ေနာ့္ရဲ့ေရွ့တျခမ္းလုံးနဲ႔အၾကားမလပ္ ထိေနျပီ။ ရင္ခ်င္းဆက္၊ တင္ခ်င္းဆက္အႁမႊာေတြ၊ ေခါင္းခ်င္းဆက္ အမႊာေတြ။ က်ေနာ္တုိ႔က ဘယ္လုိအႁမႊာလုိ႔ေျပာရမလဲ။ တေယာက္ကေနာက္၊ တေယာက္ကေရွ ့ဆက္ရတဲ့ အမႊာေတြလား။ ေရွ့ေနာက္ဆက္အမႊာေပါ့။ ဒါကေတာ့ ရန္ကုန္ကားေတြစီးရင္ အမ်ားဆုံးၾကံဳရမယ့္ နိစၥဓူဝဝဋ္ဒုကၡေတြပါ။ မဆန္းေတာ့ပါဘူး။ ရုိးေနပါျပီ။ ေယာက်္ားမိန္းမ အဲ့ဒီလုိၾကံဳမွသာ စိတ္ထားတတ္ဖုိ႔လုိတာ။ မထားတတ္ရင္ေတာ့ တဏွာ၊ ထားတတ္ရင္ေတာ့ ဘာဝနာျဖစ္မွာေပါ့။

ဒါေပမဲ့ ခက္တာက အဲ့ဒီ့ဘႀကီးက အဟမ္းအဟမ္းနဲ ့ေခ်ာင္းခဏခဏဟန္႔ၿပီး က်ေနာ့္ကုိ လွည့္လွည့္ ၾကည့္ေနတာ။ သူ႔ဘာသာသူ ေခ်ာင္းဟန္႔တာဆုိ ျပႆနာမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္လည္း ဘယ္လုိမွ စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေျခအေနက အဲ့ဒီလုိ မဟုတ္ဘူး။ ေခ်ာင္းဟန္႔တုိင္း က်ေနာ့္ကုိလွည့္လွည့္ၾကည့္ေနတယ္။ သူနဲ႔က်ေနာ္ကလည္း ကပ္ညွပ္ေနေတာ့ သူ႔ေခ်ာင္းဟန္႔လုိ႔ လွည့္လွည့္ လာတုိင္း က်ေနာ့္မွာ အသက္ေအာင့္ေအာင့္ထားရတယ္။

သူ႔ပါးစပ္က ထြက္လာတဲ့ေဆးလိပ္နံ႔ကုိ က်ေနာ္ မခံႏုိင္ဘူး။ ဒီအနံ႔ကုိ ရွဴရႈိက္ရပါမ်ားလုိ႔လူကလည္း စိတ္တုိလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အၾကည့္ခ်င္းမဆုံျဖစ္ေအာင္ တေနရာရာကုိ ေငးၾကည့္ေနသလုိလုပ္ထားရတယ္။ ကုိယ့္ထက္ အသက္အရြယ္ႀကီးတဲ့သူတေယာက္ကုိ ေဒါသေရာင္လႊမ္းေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ က်ေနာ္မၾကည့္လုိပါဘူး။ က်ေနာ္ အဲ့ဒီလုိလုပ္တာကုိလည္း ဘႀကီးက ပုိျပီး မေက်နပ္ဟန္ျပေန တယ္။


ကားက်ပ္တာကလည္း မလွည့္သာမလူးသာဆုိေတာ့ တျခားေနရာ ေရြ ့သြားဖုိ႔ဆုိတာကလည္း ခက္တယ္။ အဲ့ဒီ့ဘႀကီးကလည္း ေခ်ာင္းဟန္႔၊ လွည့္ၾကည့္၊ ေခ်ာင္းဟန္႔၊ လွည့္ၾကည့္လုပ္ေနတာေၾကာင့္ က်ေနာ့္အတြက္ အဆင္ကမေျပဘူးျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔ကုိ အသာေလးအကဲခတ္ၾကည့္မိေတာ့လည္း က်ေနာ့္ကုိ ႏွစ္ျမိဳ ့ဟန္မျပဘူး။

အဲ့ဒီ့ အက်ပ္အတည္းဟာ ေရွ ့က လူတေယာက္ႏွစ္ေယာက္ ဆင္းသြားမွပဲ ေျပလည္သြားတယ္။ ေရွ ့ကလူ ဆင္းဆင္းခ်င္းပဲ အဲ့ဒီ့ဘၾကီး ေနရာေရႊ ့တယ္။ ေရႊ ့ေရႊ ့ခ်င္းပဲ က်ေနာ့္ေအာက္ပုိင္းကုိ သူတခ်က္လွည့္ၾကည့္တယ္။ က်ေနာ့္ရဲ့ ဗီဇယၾတထီးကုိ ေတြ႔သြားမွ ေအာ္--ထီးကုိးဆုိျပီး ႏႈတ္ကထြက္သြားတယ္။ ထီးျဖစ္လုိ ့ေတာ္ပါေသးရဲ့ဆုိတာမ်ဳိးပါ။ က်ေနာ္လည္း အဲ့ဒါကုိၾကားမွ ဘႀကီးရဲ့အထင္မွားျပီး ေခ်ာင္းဟန္႔ေနတာဟာ ဘာလုိ႔ဆုိတာ ရိပ္မိေတာ့တယ္။

(ေလး)
ဒါဆုိ ဒို ့ အခုေဆာင္းေနတဲ့ထီးေတြက ဗီဇယၾတထီးေတြ မဟုတ္ဘူးဟ၊ အျမဲမွမေဆာင္းတာတဲ့။ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတာ။

ဟုတ္တယ္။ ထီးေတြေပါမွ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ထီးအျမဲမေဆာင္းျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။ မုိးရြာတဲ့အခါေလာက္ပဲ ေဆာင္းျဖစ္ၾကတာ။ မႏွစ္ကေတာ့ ေနသိပ္ပူတာနဲ႔ထီးျပန္ကုိင္ဖုိ႔ႀကိဳးစားၾကည့္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပထမထီးတေခ်ာင္းက ဘယ္မွာမွန္းမသိဘူးေမ့က်န္ခဲ့တယ္။ ထီးက က်ေနာ့္မိန္းမ ေရႊဝယ္တုန္းက လက္ေဆာင္ရတဲ့ဟာ။ ေနာက္တေခ်ာင္းအျဖစ္ အသုဘကကမ္းတဲ့ထီးကုိေဆာင္းတာလည္း ဘယ္မွာ က်န္မွန္းမသိခဲ့ဘူး။

အခု တတိယတေခ်ာင္းကုိင္ဖုိ႔ေျပာေတာ့ သားက သူ bolt  အုိဗာတင္းဝယ္တုန္းကရတဲ့ထီးကုိ ေဆာင္းပါလားတဲ့။ ဘယ္မွာတုန္းဆုိေတာ့ သားက ယူလာေပးတယ္။ ထီးေသးေသးေလး။ ကေလးေဆာင္း ထီးေလး။ ထီးသား ဝါဝါေလးေပၚမွာ စူပါမင္းပုံအျပာေလးနဲ႔....။ ။

ေက်ာ္ထင္

Comments