ေမာင္ေအာင္မြန္ - တင္မိုးကို အဘယ့္ေၾကာင့္ လူအမ်ားကခ်စ္ၾကသနည္း

 ေမာင္ေအာင္မြန္ - တင္မိုးကို အဘယ့္ေၾကာင့္ လူအမ်ားကခ်စ္ၾကသနည္း 
ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသလို ေရးပါမည္ (၂၉၁)
(မိုးမခ) ႏို၀င္ဘာ ၂၁၊ ၂၀၁၇

(၁)
အကယ္၍သာ ကဗ်ာဆရာႀကီးတင္မိုး အသက္ရွင္ေနပါလွ်င္ ၂၀၁၇ ခု၊ ႏို၀င္ဘာလ (၁၉) ရက္ေန႔တြင္ အသက္(၈၄) ႏွစ္ျပည့္မည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူမေပ်ာ္ေသာ သူမေနတတ္ေသာ အရပ္တြင္ ႀကိဳးစားေနထိုင္ရင္း ကြယ္လြန္ရ၏။ သူေပ်ာ္ေသာ သူေနခ်င္ေသာ ဇာတိေျမတြင္ သူကြယ္လြန္ေၾကာင္း နာေရးေၾကာ္ျငာေလးပင္ သတင္းစာထဲ ထည့္၍မရသည့္ကာလ။ ေနာက္ပိုင္း သူ႕အရိုးျပာသာ ျမန္မာျပည္ျပန္ခြင့္ရသည္။

ထည္၀ါေသာ သူ႕ဂူဗိမၼာန္ကို ကာယကံရွင္ မျမင္ရ၊ တင္မိုးျမင္ခ်င္မည္လား ဆိုသည္ကို ကၽြန္ေတာ္မသိ။ ကၽြန္ေတာ္သိသည္က တင္မိုးကို လူအမ်ားကခ်စ္ၾက၏။ သူႏွင့္ ႏွစ္(၃၀) ေလာက္ ရင္းႏွီးသူမို႔ သိထားသည္က တင္မိုးသည္ လူေတြအႀကိဳက္လိုက္ကာ သူစာမေရး၊ သူမေဟာေျပာ၊ သူမလုပ္၊ သူယံုၾကည္ကိုသာ ေရး၏၊ ေဟာေျပာ၏၊ လုပ္၏။

 တင္မိုးသည္ How to Win Frieds and Influence People By Dale Carnegie ေ၀း၍ သခင္ႏု ဘာသာျပန္ေသာ လူေပၚလူေဇာ္လုပ္နည္း စာအုပ္ဖတ္ဖူးမည္မထင္ပါ။ ဟန္ေဆာင္ကာၿပံဳးရ အလကားေနရင္း ေျမွာက္ပင့္ရ ဆိုသည္တို႔ကား ပင္းပန္းလွပါဘိ။

သို႔ပါလ်က္ တင္မိုးကို အဘယ့္ေၾကာင့္ လူအမ်ားက ခ်စ္ၾကသနည္း။

(၂)

တင္မိုးႏွင့္ စတင္ခင္မင္ေသာေန႔ကို ထူးျခားစြာ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေန၏။
ကၽြန္ေတာ္ထို႔ေန႔က ကိုေမာင္ေမာင္ညြန္႔ (ညြန္႔ၾကဴး) ထံသို႔သြားရာ လူမေတြ႕ ေသာ့ခေလာက္သာျမင္ရ၊ စိတ္ပ်က္ေနစဥ္ ခင္ဗ်ားလူႀကီး မိသားစုနဲ႔ အျပင္ထြက္သြားၾကတယ္ဟု လွမ္းေျပာသူက ကဗ်ာဆရာတင္မိုး။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဘာသာျပန္႒ာနတြင္ သူတို႔အတူလုပ္ကိုင္ၾကၿပီး Pagan House တြင္ သူတို႔မိသားစု(၂)စု ကပ္လ်က္ေနထိုင္ၾကသည္။

သူတို႔ရံုးထိုင္ေသာ အေဆာက္အအံုသည္ ၁၉၅၅ ခု၊က ကၽြန္ေတာ္ 1st Yr B.Sc (Engg) တက္ခဲ့ေသာ BOC College ျဖစ္သည္။ စာသမား ေပသမားမ်ား ရွိၾက၍လည္း ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏ ေရာက္သြားေလ့ရွိၿပီး တင္မိုးႏွင့္လည္း မ်က္မွန္းတန္းမိေန၏။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ေမာင္ေအာင္မြန္မွန္း သူသိေနပါသည္။
အဖန္ရည္ေသာက္ေနသူ တင္မိုးက လာဗ်ာဟုဆို၍ သူ႕ေဘး၀င္ထိုင္ သူငွဲ႔ေပးေသာ ပန္ကန္လံုး ယူေသာက္လိုက္ရင္း--၊ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕ၾကသည္။ သူ႕ကဗ်ာ ကိုယ့္၀တၳဳကစ၍ စာအေၾကာင္း၊ မႏၱေလး တကၠသုိလ္္အေၾကာင္း ရန္ကုန္က တကသ အေၾကာင္း၊ ပမညတ အေၾကာင္း၊ကၽြန္ေတာ္ ၃ ႏွစ္ခန္႔ အလုပ္သြားလုပ္ခဲ့ေသာ ဆိုဗီယက္ယူနီယံ အေတြ႕အႀကံဳ၊ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းအေၾကာင္း ျမန္မာ့အသံအေၾကာင္း၊ တင္မိုး၏ ဖန္မီးအိမ္အေၾကာင္း ေမာင္ေအာင္မြန္၏ ရူးတုန္းမိုက္တုန္း သည္အရြယ္ ၀တၳဳတိုစု စာအုပ္အေၾကာင္း စသျဖင့္--စသျဖင့္ ေမွာင္စျဖစ္လာေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႏႈတ္ဆက္ကာ ျပန္လာခဲ့၏။
ထိုလိုေန႔မ်ိဳးကို အဘယ္သူေမ့ ႏုိင္ပါမည္နည္း။

ထပ္ေတြ႕ၾက ထပ္ေျပာၾက ပိုမိုခင္လာၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာမစပ္တတ္၊ သို႔ေသာ္ တင္မိုး၏ ကဗ်ာမ်ားကိုႀကိဳက္သည္။ ဘာအေၾကာင္းေရးေရး-- ထီးေလးနဲ႔မနီျဖစ္ျဖစ္၊ သူ႕သမီးေလး အေၾကာင္းျဖစ္ျဖစ္၊ ဗကပ လူႀကီးမင္း ျဖစ္ျဖစ္ ကဗ်ာပီသ၍ ဖတ္ေကာင္းျခင္းဟု ကၽြန္ေတာ္ခံစားရသည္။ အေၾကင္းအရာ ကြဲခ်င္ကြဲ ၾကည္ႏူးခ်င္ၾကည္ႏူး ေဒါသထြက္သင့္ထြက္ တင္မိုးေရးလိုက္ေတာ့ ပီပါဘိ ကဗ်ာ။

(၃)

စတင္ေတြ႕ဆံုစဥ္ ၁၉၇၀ ခု၊ ေလာက္ကပါ။

အသက္အရြယ္ရ စာေပ၀ါလည္း အေတာ္အတန္ရေနၾကၿပီမို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သတ္မွတ္ခ်က္မထားပဲ အလိုလိုအျပန္အလွန္ေလးစားမႈ (Mutual Respect) ေပၚအေျခခံကာ ဆက္ဆံၾကရာ တင္မိုးကြယ္လြန္ခ်ိန္ထိ။ တင္မိုး၏ပုဂၢလိကဘ၀ (Personal Life) ကို မထိ မတို႔ မေရးပါ၊ ေရးလွ်င္လည္း ေဖါ့၍ သို႔မဟုတ္ ဖြ၍ မေရး။ အရွိကိုအရွိအတိုင္း ေရးရပါမည္။ သို႔ေသာ္ ဤေဆာင္းပါးသည္ သူ႕အတၳဳပၸတၱိ မဟုတ္၊ တင္မိုး၏စာေပ သံုးသပ္ခ်က္လည္း မဟုတ္ပါ။ ဆံုဖူး ႀကံဳဖူး ႀကိက္ဖူးသူ တေယာက္၏ အပိုင္းအကန္႔ေလးမွ်သာျဖစ္ပါ၏။

တင္မိုးကို အဘယ့္ေၾကာင့္ လူေတြခ်စ္ၾကသနည္း။

ဖတ္သြားရင္း ေဆာင္းပါးဆံုးပါက စာဖတ္သူအေျဖရပါလိမ့္မည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ္ဆက္ေရးပါမည္။ ေမာင္စြမ္းရည္ႏွင့္ ေစာၿပီးသိ၊ မိသားစုခ်င္းလည္းခင္သည္။ တင္မိုးမိသားစုထဲက မိုးမိုးစံတေယာက္သာ ျမင္ဖူးပါသည္။ ရင္းႏွီးသည္ဟု သံုးရျခင္းမွာ တင္မိုးႏွင့္မူ ပြင့္လင္းစြာ သူ႕အျမင္ကိုယ့္သေဘာထား ရဲတင္းစြာ ေျပာမနာ ဆိုမနာရွိေသာေၾကာင့္ပါ။

 ေမာင္စြမ္းရည္ေနထိုင္ရာ ၀ဂၢီကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာင္းသြားၿပီး သူ႕အိမ္သို႔ေခ်ာင္းေပါက္လုနီး ေရာက္ပါ၏။ တင္မိုးႏွင့္မဆံု၊ အေမရိကန္တြင္လည္း သံုးေယာက္သား အတူမထိုင္လိုက္ရပါ။ ၀ဂၢီတြင္ အိမ္နီးခ်င္း သမိုင္း႒ာနက ဆရာဦးေအာင္ျမင့္အိမ္၌သာ တင္မိုးႏွင့္မၾကာခဏဆံု၏။ တႀကိမ္မေတာ့ ေမာင္သာႏိုးေတာင္ ပါေသး၍ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ဖူး သိခြင့္ရဖူးလိုက္၏။

၁၉၈၈ ခု အေရးအခင္းကေန ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးမားစြာ ထားခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အယ္ဒီတာအျဖစ္ ပါ၀င္ေသာ သတင္းမဂၢဇင္း န၀တ တက္လာခ်ိန္ ရပ္သြား၍ေတာမွာ သြားေနရ၏။ ၁၉၉၀ ခု၊ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ မိုင္(၁၀၀) ေလာက္အကြာကေန ကမာရြတ္မဲဆႏၵနယ္၌ ဦး၀န္ (NLD) အားမဲလာေပးၾကသည္။ NLD ပါတီက အျပတ္အသတ္ႏိုင္၍ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပိုႀကီးခဲ့ၾကသည္။ ပို၍အထိနာၾကရသည္။

ထိုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ (၁၇) ရက္ေန႔တြင္ တင္မိုးဇနီးဆံုးေၾကာင္း ရြာကေနသတင္းၾကားရ၏။
ဒါတင္မက အဖမ္းခံၾကရသူေတြထဲ တင္မိုးလည္း ပါသြားေၾကာင္းသတင္းၾကားရျပန္၏။
၁၉၉၁ ခု၊ ဒီဇင္ဘာလ (၁၀)ရက္ေန႔ ေဒၚစုႏိုင္ဘယ္လ္ရသည့္ အထိန္းအမွတ္ တကၠသိုလ္နယ္ေျမထဲ ကဗ်ာစာရြက္မ်ား ေ၀ငွၾကေသာေၾကာင့္ ကဗ်ာေရးသူ တင္မိုးအား ဖမ္းျခင္းျဖစ္သည္။ အေမလည္းဆံုး အေဖလည္းအဖမ္းခံရႏွင့္ လူမမယ္သမီးေလးေတြ အဘယ္သို႔ရွိေလစ၊ ကၽြန္ေတာ္မေတြးခ်င္ေတာ့ပါ။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ လြတ္လပ္စြာေျပာဆိုရျခင္းကို အလြန္အမင္းခံုမင္သူ တင္မိုးအက်ဥ္းေထာင္ထဲ တေယာက္တည္းမည္သို႔ ေနမည္နည္းဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးၾကည့္၍မရႏိုင္ပါ။ အကုသိုလ္က ဆက္ကာ ဆက္ကာ လာေနရာ-- ေနာက္ထပ္ သတင္းဆိုးမ်ားလည္း ၾကားရျပန္သည္။
ကိုယ္တိုင္လည္း ဘ၀ပ်က္ေန၍ Pagan House သို႔ သတင္းသြားမေမးႏိုင္။

(၄)

၁၉၉၂ ခု၊ ေမလ ကၽြန္ေတာ္ ဘန္ေကာက္သို႔ စြန္႔စားထြက္လာေတာ့ မိသားစု (၄) ေယာက္ (၃) ႏိုင္ငံ၌ ကြဲေနၾကၿပီ။ ပထမ အလြတ္သတင္းေထာက္၊ ေနာက္ပိုင္း VOA သို႔အသံသြင္း သတင္းဖိုင္မ်ားပို႔သည္။ VOA အေရွ႕ေတာင္အာရွ ဗ်ဴရိုအႀကီးအကဲ Dan Robinson ၏ စီစဥ္ကူညီမႈရယူူ-အတူလုပ္ကိုင္ၾကရသည္။ ၁၉၉၅ ခု၊ ေအာက္တိုဘာလ၌ VOA တြင္အလုပ္ရ၍ ကၽြန္ေတာ္ Washington DC ေရာက္လာ၏။
ပထမ တင္မိုးလြတ္လာေၾကာင္း သတင္းရသည္။

ထို႔ေနာက္ ပို၀မ္းသာဖြယ္ ျမန္မာျပည္ကထြက္လာကာ ဘယ္လ္ဂ်ီယမ္ရွိ သမီးေဒါက္တာ မိုးႏွင္းအိမ္သို႔ ေရာက္ေနေၾကာင္း သိရခ်င္း၊ တယ္လီဖုန္းဆက္ေတာ့ တင္မိုးႏွင့္ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ စကားေျပာၾကရသည္။ အေမရိကန္သို႔ လာရန္လည္း တိုက္တြန္းလိုက္၏။

တင္မိုး လန္ဒန္ေရာက္သြားေတာ့ မိတ္ေဆြေဟာင္း ေဒါက္တာေအာင္ခင္ (သမိုင္း)ႏွင့္ျပန္ေတြ႕သည္။ ပါရီၿမိဳ႕တြင္ လူစံုေသာ လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာအိမ္ရွင္က ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားတက္ၾကြေနသူ၊ Beyond Rangoon ရုပ္ရွင္ေၾကာင့္ အမ်ားက မင္းသားႀကီးဟုေခၚေသာ ကိုေအာင္ကို၊ တင္မိုးႏွင့္ခ်က္ခ်င္း ခင္မင္ၾက၏။ ထူးသည္ကား သူ႕အား ၁၉၆၆ ခု၊ေလာက္က Albert Camus ၏ The Outsider ကို သူစိမ္းဆန္ဆန္ အမည္ေပးကာ ျပင္သစ္ဘာသာမွ တိုက္ရိုက္ျပန္ဆိုေရးသားသူ ေအာင္မ်ိဳး(ျပင္သစ္စကားျပန္) မွန္းသိေၾကာင္း လူအမ်ားေရွ႕ တင္မိုးကထုတ္ေျပာျခင္းပါ။
ကိုေအာင္ကို အံ့ၾသလြန္း၍ ထကေလေတာ့သည္။

နယူးေယာက္ၿမိဳ႕မွ စာေပေဟာေျပာပြဲ၌ သတင္းလာယူရန္ VOA သို႔ ဖိတ္စာေရာက္လာ၏။ တင္မိုးလည္းပါမည္၊ ဘန္ေကာက္မွာတုန္းက ခင္မင္ခဲ့သူ Dan Robinson က ျမန္မာပိုင္း႒ာနမွဴး ျဖစ္ေနခ်ိန္၊ ကၽြန္ေတာ့္အား တာ၀န္းေပးသည္။ VOA သတ္မွတ္ခ်က္အတိုင္း ေလယာဥ္ပ်ံလက္မွတ္၊ မင္ဟန္တန္ရွိ ဟိုတယ္တြင္ တည္းခိုရန္ပါ စီစဥ္ေပး၏။

၂၀၀၀ ခု၊ ေမလ(၂၇)ရက္ တနဂၤေႏြေန႔။

နယူးေယာက္ေလဆိပ္၌ က်င္းပေရးေကာ္မတီ၀င္ ကိုမိုးခ်မ္းႏွင့္ေတြ႕၍ တင္မိုးဘယ္မွာလဲဟုေမးရာ ကိုေက်ာ္၀င္းအိမ္သို႔လိုက္ပို႔ ေပးသည္။ အေမရိကန္ စီးကရက္တလိပ္ၿပီး တလိပ္ေသာက္ရင္း ၿပံဳးေနေသာ ကန္ၿမဲဇဂ်မ္းရြာသား တင္မိုးက ၀မ္းသာအယ္လဲွဆီးႀကိဳသည္။ က်ေနာ့္ဆႏၵေျပာရာ သူကေခါင္းညိတ္၏။
သည္လိုႏွင့္ တင္မိုးႏွင့္ သီးသန္႔ Interview ရွည္၊ VOA က ဦးစြာအသံလႊင့္လိုက္ႏိုင္၏။
ဟိုတယ္သို႔သြား ေရမိုးခ်ိဳး၊ ေန႕လည္စာစားၿပီးေနာက္ တရုတ္တန္း ဆြန္ယက္ဆင္ေက်ာင္းက ေဟာေျပာပြဲမွာ သတင္းသြားယူ၏။ ကာတြန္း၀င္းထြန္း (Mr. Burma) ကစေဟာသည္၊ ထို႔ေနာက္ RFA ၌ လုပ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာ ၀င္းေဖ၊ ဆက္၍ သတင္းစာဆရာႀကီး ေၾကးမံုဦးေသာင္း (ေအာင္ဗလ)၊ ေနာက္ဆံုးက်မွ တင္မိုးက ေဟာသည္။

လူစည္ကားသလို ပြဲကလည္းေကာင္းပါ၏။

 ျပည့္ျပည့္စံုစံုအသံသြင္းယူခဲ့ၿပီးေနာက္ စာေပေဟာေျပာပြဲ ကေနတိုက္ရိုက္လႊင့္သလို အခ်ိန္ေပးEdit လုပ္၏။ VOA နားေထာင္ၿပီးေနာက္ တင္မိုးက ကိုေအာင္မြန္၀တၳဳမေရးနဲ႔ေတာ့၊ သတင္းေထာက္ပဲ ဆက္လုပ္ဟုေျပာ၏။ ေၾကးမံုဦးေသာင္းကလည္း ေကာင္းေၾကာင္း အလားတူေျပာသည္။

(၅)

RFA ၌လုပ္ၿပီး Washington DC မွာပင္ေနေသာ ကိုစိန္ေက်ာ္လႈိင္က ဆရာတင္မိုး ေရာက္ေနတယ္၊ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာၾကရေအာင္ စားစရာ၀ယ္ၿပီးလာခဲ့ပါဟု အေၾကာင္းၾကား၍ ထမင္း၃ ပြဲ၀ယ္ကာ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြား၏။ ျပင္ပႏိုင္ငံမ်ားမွ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားမႈ၊ အသင္းအဖြဲ႕မ်ား၊ လူပုဂၢိဳလ္မ်ား အေၾကာင္း သိေကာင္းစရာေတြ ကိုစိန္ေက်ာ္လႈိင္က ေျပာျပသည္။ ႏွံ႕စပ္ကၽြမ္းက်င္သူ၏ ရွင္းျပခ်က္က ကိုတင္မိုးအဖို႔ ႀကီးမားစြာ အေထာက္အကူျပဳေပလိမ့္မည္။

ထို႔ေနာက္ စာေပအေၾကာင္း ဆက္ၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေငြစရႊင္ေနခ်ိန္မို႔ ေတြ႕ဆံုေသာ ဧည့္သည္တိုင္းအား ယူခ်င္ခ်င္ မယူခ်င္ခ်င္ US$50. စီေပးစၿမဲပါ။ ျမန္မာျပည္၌ ရွိစဥ္ ကဗ်ာဆရာမ်ားက မဂၢဇင္းတိုက္မ်ားသို႔ တရာမေပး ကဗ်ာမေရးဟု ရာဇသံေပးပံု သတိရလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ တမာတို႔ လတာတို႔ကေန ထိုင္းနယ္စပ္၊ ဥေရာပ ႏွင့္ အေမရိကန္၌ သူေတြ႕ႀကံဳ ခံစားပံု ကဗ်ာမ်ားလည္း ဖတ္ခ်င္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ US$100 တန္တရြက္ေပးၿပီး တရာေပးပါတယ္--- ကဗ်ာေရးပါဗ်ာဟု တိုက္တြန္းလိုက္သည္။
တရာမေပးလည္း ကဗ်ာေရးမွာပါဟု ဆိုသြားသည့္အတို္င္း တင္မိုးကဗ်ာမ်ား ဖတ္ၾကရေလၿပီ။

 ကြယ္လြန္သူ ကိုတင္ေမာင္၀င္း၏ဇနီး ေဒၚခင္မ်ိဳးေအးက ဘန္ေကာက္မွ တယ္လီဖုန္းဆက္ၿပီး ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္တြင္ တင္မိုးကဗ်ာမ်ား ထည့္ခ်င္၍ ေျပာေပးဖို႔ အကူအညီေတာင္းလာ၏။ ေျပာျပေတာ့ တင္မိုးက ေခါင္းညိတ္သည္။ တဆင့္တက္ကာ ကဗ်ာႏွင့္အတူ ရွင္းလင္းခ်က္ အတိုေလးျဖစ္ျဖစ္ေရးပါ၊ မ်ားလာလွ်င္ စာအုပ္ျဖစ္လာမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ကဆိုေတာ့ သူသေဘာတူျပန္၏။
သည္လိုႏွင့္ပင္ ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္တြင္ တင္မိုး၏ ကဗ်ာလည္းဖတ္ရ စာလည္းဖတ္ၾကရသည္။

တေန႔သ၌ ေမရီလန္း၌ေနေသာ ကိုသိန္းထိုက္ဦး (ကဗ်ာဆရာ ထိုက္သူႏိုင္)က ဆရာ တင္မိုးေရာက္ေန ကၽြန္ေတာ့္အား ေတြ႕ခ်င္သည္ဟုဆို၍ မီးရထားစီးခရီးႏွင္ရသည္။ ေရာက္သြားေတာ့ တင္မိုးအစေဖာ္ေပး၍ ေတာစတိြဳင္း၀တၳဳမ်ားႏွင့္ေဂၚကီ၀တၳဳမ်ား ႏႈိင္းယွဥ္ကာ ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ၿပီးခါနီး၌ RFA မွ ကို၀င္းေဖႏွင့္ ကိုတင္ေအာင္ခိုင္တို႔ ေရာက္လာၾကၿပီး ၀င္နားေထာင္၏။

အေရးႀကီးတခ်က္ သတိထားမိလိုက္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က တင္မိုးကိုသာဆက္ေျပာေနၿပီး တင္မိုးကမူ အျခား(၃) ေယာက္ကိုပါေျပာေနသည့္အလား ထူးျခားလွေလစြ။ ထိုစြမ္းပကားႏွင့္ပင္ ေဟာေျပာပြဲတြင္ ပရိသတ္ထဲက တဦးခ်င္းစီကို တိုက္ရိုက္ေျပာေနသလို ခံစားၾကရ၍ တင္မိုးကိုႀကိဳက္ၾကျခင္း အေၾကာင္းတရပ္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထူးျခားစြာ ေအာင္ျမင္ေသာ ေက်ာင္းဆရာတို႔၌လည္း အလားတူရွားပါး အရည္အခ်င္းမ်ိဳး ရွိတတ္ၾက၏။

 (၆)

၂၀၀၁ ခု၊ ေအာက္တိုဘာလ (၁၄) ရက္ေန႔။  အတိုက္ခံရၿပီးခါစ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕တြင္ စာေပေစာေျပာပြဲ လုပ္ျပန္ရာ သတင္းသြားယူရျပန္၏။ ေဒါက္တာာ တင္ေမာင္သန္း (သင့္ဘ၀)၊ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုေအာင္ဒင္ႏွင့္ ကိုေအာင္ေစာဦးတို႔ ေဟာေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားေထာင္ေနၾကရင္း တင္မိုးက စီးကရက္တလိပ္ၿပီးတလိပ္ေသာက္ေန၏။ ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ထဲ သူေရးေသာ ေျမးေလးကို အညာသို႔ေခၚသြားၿပီး ထန္းလ်က္ေကၽြးမည့္ အိမ္လြမ္းတမ္းတခ်င္း ကဗ်ာေလး ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ၀င္လာ၍ သတိေပးမိသည္။

ကိုတင္မိုး စီကရက္ေတြ ဒီေလာက္ေသာက္ေနရင္ အညာမသြးႏိုင္ျဖစ္ေနမယ္ေနာ္ဟု။

 ဆက္ေသာက္ေနၿပီး သူကအလွည့္က် စင္ေပၚေရာက္သြားေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာတည့္တည့္ၾကည့္--ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာပံုက-- လူေတြကခက္တယ္ဗ်ာ၊ စီးကရက္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိ-- ေသာက္လည္းမေသာက္ဖူး၊ ေကာင္းမွန္းလည္း နားမလည္၊ စီးကရက္အရသာ ဆိုတာေတာ့ ေ၀လာေ၀းနဲ႔၊ စီးကရက္ေသာက္ရင္ ဘာျဖစ္မယ္ ညာျဖစ္မယ္တဲ့--အဲဒီဘာျဖစ္ေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္လဲဟု ေျပာရာ ပရိသတ္က ေၾကာင္ေန၏။

ၿပီးေတာ့မွ တင္မိုးကဆက္ေဟာသည္။

 ေစာေစာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထေျပးရေတာ့မလိုလို၊ ေနာက္ေတာ့ စိတ္ေအးသြား၍ အသံသြင္းလို႔ရၿပီ။ တင္မိုးက တပိုဒ္ရြတ္လိုက္ ရွင္းျပလိုက္လုပ္ေနေသာ မနက္ဘင္လာဒင္ ညဗိုလ္ေန၀င္း ကဗ်ာသက္သက္ကို တင္မိုးရြတ္သံႏွင့္ လိုခ်င္၍ကူညီပါဟု စာတိုေရးကာ ေအာက္ကေနလွမ္းေပးလိုက္၏။ ဘာလဲဟုသိခ်င္ေနသည့္ ပရိသတ္အား ေလးစားၿမဲ တင္မိုးက--၊

သူက သတင္းေအဂ်င္စီမွာ သံုးဖို႔ကဗ်ာရြတ္ခိုင္းတာပါ၊ သူက တကသ စင္ျမင့္ကလာတဲ့ သတင္းသမားပါ၊ ရသစာေပေရးသားတဲ့ စာေရးဆရာလည္းျဖစ္ေသးတယ္--စသျဖင့္ေျပာရာ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ အံ့ကိုၾသေရာ။
သူဆင္းလာေတာ့ ကိုတင္မိုးကလည္းဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေစတနာနဲ႔ေျပာတာကို--စကားမဆံုးမီသူကျဖတ္၍
ဒီမယ္ ကိုေအာင္မြန္ က်ဳပ္ေျပာတာ စင္ေပၚကေလ--အဲဒီတုန္းကေျပာေပါ့၊ စင္ေပၚျဖင့္မတက္ရဲတဲ့ စာေရးဆရာ--ဟဲဟဲဟဲ--၊ အားပါးတရရယ္ေမာကာ စီးကရက္မီးညွိေနသူမွာ ကဗ်ာဆရာတင္မိုး မဟုတ္ေတာ့၊ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းလွေသာ အညာသားစစ္ဘဂ်မ္းႀကီးျဖစ္ေနၿပီ။

အသံလႊင့္သမား--ေဘာလံုးပြဲကေနတိုက္ရိုက္ လက္တန္းေျပာသူ ၀တၳဳမ်ားစြာေရးေနသူမို႔ သူတို႔ႏွင့္အတူ စာေပလိုက္ေဟာရန္ ေခၚမရသည္ကို အစျပန္ေဖာ္ ေျပာဆိုျခင္းျဖစ္သည္။

Washington DC က စာေပေဟာေျပာပြဲတြင္ အျခားတဦးသတင္းယူ၏။
ကၽြန္ေတာ္ေအးေဆးစြာ နားေထာင္ရသည္။ တင္မိုးက နာမည္ႀကီး ေဆးလိပ္လည္းတို ေနလည္းညိုၿပီ ငါ့ကိုျပန္ပို႔ၾကပါေလ--ကဗ်ာ ျဖစ္ရပံုကိစၥ အစအဆံုး ရိုးသားစြာရွင္းလင္းစြာ ေဟာေျပာသည္။ လူအမ်ားထင္သလို ေတြးသလိုမဟုတ္၊ ဒါျဖစ္ ဘာလဲဆုိေတာ့ ဒါပဲဟု အညာသားစိတ္ထားႏွင့္ ေျပာသြားသည္။

ေနာက္ေမ့မရသည္က သိဂၤ ီတ၀က္ျမတ၀က္။

 အေမရိကန္၌ ေဆာင္းဦးရာသီတြင္ သစ္ရြက္ေတြအေရာင္ေျပာင္းခ်ိန္ တင္မိုး ကၽြန္ေတာ့္ထံဖုန္းဆက္ၿပီး အရြက္ေလးေတြက အစိမ္းတပိုင္း အ၀ါတပိုင္းနဲ႔ ေမာင္ေအာင္မြန္ရဲ႕ သိဂၤ ီတ၀က္ျမတ၀က္ အတိုင္းပဲဟုဆို၏။ ေခတ္ၿပိဳင္တြင္လည္း ေရးသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ထိုပထမဆံုး လံုးခ်င္း၀တၳဴအေၾကာင္း တင္မိုးႏွင့္ဘယ္တုန္းကမွ ကၽြန္ေတာ္မေျပာမိပါ။

တခါက ကိစၥတရပ္ကို သူက ယစ္ပူေဇာ္ျခင္းဟုေရး၏။ သူႏွင့္ေတြ႕ေတာ မဟုတ္ေၾကာင္းစကာရွိေသး တင္မိုးက ေခါင္းညိတ္၍ ဆက္ေျပာရန္မလိုေတာ့၊ အျပန္အလွန္ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ၾကသည္ေလ။ ထို႔ျပင္ထိုလို ကိစၥမ်ိဳးေတြဆို ကိုယ္ေစာင့္နတ္ေတာင္ မၾကားေအာင္ေျပာၾကၿမဲပါ။
တင္မိုးႏွင့္ေမာင္ေအာင္မြန္တို႔ ဆက္ဆံနည္း။

(၇)

၂၀၀၇ ခု၊ ဇန္န၀ါရီလ (၂၂)ရက္ေန႔။

VOA တြင္ အသံလႊင့္ဖို႔ အလုပ္မ်ားေနၾကစဥ္ တင္မိုးဆံုးသြားၿပီဟု သတင္း၀င္လာ၏။ တင္မိုးကို အာလံုးက ခင္မင္ၾကသမို႔ ေမးၾက ျမန္းၾက သြားဖို႔လုပ္ၾကႏွင့္ အသီးသီးစီစဥ္ၾက၏။

 ေဆးလိပ္ေၾကာင့္လား၊ အခ်ိဳေတြေၾကာင့္လား၊ အငန္ေတြေၾကာင့္လား၊ ေထာင္ထဲကဒဏ္ေတြေၾကာင့္လား၊ မေနခ်င္သည့္ေဒသ၌ ေနေနရ၍လား၊ အသက္ရြယ္ရလာခ်ိန္ ဇာတိသို႔မျပန္ႏိုင္ဟူေသာ ဇရာစိတ္၏ဖိစီးမႈေၾကာင့္လား--စသျဖင့္ လားေပါင္းမ်ားစြာ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးထဲ ၀င္လာသည္။

တင္မိုးအား ကၽြန္ေတာ္ မေသေစခ်င္ေသးပါ။

သူႏွင့္ပိုရင္းႏွီးသူမ်ား--ထို႔ထက္ပို၍ သူ႕ရင္ႏွစ္သီးခ်ာ သမီးမ်ား ကပိုလို႔ပင္ မေသေစခ်င္ေသးပါ။

တင္မိုးကိုယ္တိုင္ကလည္း ေသခ်င္ဦးမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္မထင္။ မေနရလို႔ ေသရၿပီ၊--သို႔ေသာ္လက္ဗလာႏွင့္ ထြက္ခြါသြားေသာ တင္မိုးသည္ ကဗ်ာေကာင္းမ်ားစြာ ခ်န္ထားခဲ့သည္။

တင္မိုးကဗ်ာကိုႀကိဳက္ တင္မိုးကိုခ်စ္ေသာ လူအမ်ားက်န္ရစ္ခဲ့ၾက၏ဟု ေတြးမိေၾကာင္းပါ။

၂၀၁၇ ခု၊ ႏိုင္၀င္ဘာလ (၁၉)ရက္ေန႔။