ခြာညဳိ ● ေဖေဖ့ အလြဲမ်ား

ခြာညဳိ ● ေဖေဖ့ အလြဲမ်ား
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၂၊ ၂၀၁၇

က်မ တလြဲေတြလုပ္မိ ေျပာမိလွ်င္ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုးက

''အပ်ဳိႀကီး ဘာေတြ ေတြးေနတုန္း။ စိတ္နဲ႔လူနဲ႔မကပ္ဘူး”

စသျဖင့္ ေျပာၾကသည္။ သူတို႔လြဲေတာ့ေကာင္းတယ္၊ သူမ်ားလဲြၿပီဆိုမွျဖင့္ သည္ေယာက္က်ားတေယာက္ကို ေဘးမွာ ေခၚမ ထားသည့္အမႈကို ျပန္ျပန္ အစေဖာ္ၿပီး လူသားမ်ဳိးႏြယ္ဆိုင္ရာ ျပစ္မႈႀကီးတခုကို အၿမဲတမ္းက်ဴးလြန္ထားသည့္ႏွယ္ ေျပာၾက ေတာ့သည္။

သူတို႔ ပစၥည္းေပ်ာက္လွ်င္ အတည့္၊ က်မပစၥည္းေပ်ာက္လွ်င္ ေယာက္က်ားမရွိလို႔ ႀကိတ္ေဆြး၊ ႀကိတ္ေတြးေနလို႔ ျဖစ္ရသည္။

သူတို႔ ဖုန္းေမ့က်န္ခဲ့လွ်င္ ဒါက ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္၊ က်မ ဖုန္းက်န္ခဲ့လွ်င္ေတာ့ ဒါက အာ႐ံုေတြ ေထြျပားလို႔။

သူတို႔ေခါင္းကိုက္လွ်င္ ဒါက ဂႏၱဝင္ေျမာက္တဲ့ နာက်င္မႈေဝဒနာ၊ က်မျဖစ္လွ်င္ေတာ့ ခမည္းလိုသတဲ့။

တကယ္ေတာ့ သူတို႔ ဘယ္ေခါင္းစဥ္နဲ႔ေခါင္းကိုက္ၾကသလဲ က်မ ဘာမွမေျပာလို၊ သူတို႔က ဘာေၾကာင့္ေမ့ၾကသလဲ၊ ဘာ ေၾကာင့္ မွားၾက၊ လြဲၾကသလဲ၊ သူမ်ားကိုဘာမွ မဆန္းစစ္လို၊ ဒါက က်မ ယဥ္ေက်းမႈမဟုတ္။

က်မ ကေတာ့ ေသခ်ာသည္၊ က်မက မေကာင္းတာမွန္သမွ် မိဘႏွစ္ပါးလံုးဆီက အေမြဆက္ခံထားသူ။ အေမေခါင္းကိုက္သည္၊ အစာအိမ္မေကာင္း၊ အေဖ အသက္႐ႈမဝျဖစ္တတ္သည္၊ အင္မတန္အအိပ္ဇီဇာေၾကာင္သည္၊ စသျဖင့္ မေကာင္းမႈေပါင္းစံုကို အကုန္က်မရသည္။ က်မ တခုခု တလြဲေတြ ထထလုပ္တာလည္း အေဖ့ဆီက ပါတဲ့ဗီဇေသြးပါပဲ။

လြန္ခဲ့သည့္ ေလးငါးႏွစ္ကတည္းက က်မ ေခါင္းစကိုက္သည္။ မွတ္မွတ္ရရ။ မနက္ေစာ သံုးနာရီထကာ အလုပ္သြားရသည္။ ေခါင္းကကိုက္၊ အသက္႐ႉ လို႔ကမဝ။ အဲသည္လိုျဖစ္လာလွ်င္ ဒီတုိင္းျပည္က ရာသီအရ လိုအပ္ခ်က္ေၾကာင့္ စြပ္ထားရသည့္ ဘြတ္ဖိနပ္က အႀကီးအက်ယ္ ဒုကၡေပးသည္။ ေျခေထာက္ေတြကို အက်ဥ္းခ်ထားခံရသလို စိတ္မလြတ္လပ္ဘဲ အတင္း ဖိနပ္ကို ခြၽတ္ပစ္လိုက္တာမ်ဳိး။ တခါတရံက် အဲလို ႐ႉးဖိနပ္မဟုတ္ေသာ္လည္း စိတ္က်ဥ္းက်ပ္လာလွ်င္ က်မ ဖိနပ္ကို ခြၽတ္ ပစ္မိသည္။ အဲဒီကားေပၚမွာ က်မ ဖိနပ္ကိုခြၽတ္ၿပီး မ်က္လံုးမွိတ္ကာ လိုက္ခဲ့သည္။ ကားဂိုေဒါင္ထဲေရာက္ေတာ့ မူးေနာက္ နာက်င္ေသာေဝဒနာျဖင့္ ကားထဲကဆင္း၊ ကိုယ့္ထမင္းအိတ္၊ ေက်ာပိုးအိတ္ေတြသယ္ကာ သူမ်ားေျခလွမ္းကို မွီေအာင္ ေျပးလိုက္ရသည္။ မီးေရာင္မွိန္မွိန္၊ လေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္တြင္ ေခါင္းငံု႔ထားေသာ္လည္း ကိုယ့္ေျခေထာက္ကိုယ္မျမင္။ အိပ္ခ်င္စိတ္၊ မူးေနာက္ေနေသာအသိႏွင့္သာ သူမ်ားေျခလွမ္းေတြကို ျပတ္က်န္ခဲ့တုိင္း ဖားလ်ားဖားလ်ားႏွင့္ ေျပးလိုက္ရ သည္။ ႐ံုးအဝင္တြင္လည္း သူမ်ားေနာက္မွာ ႐ံုးအဝင္ကဒ္ (Badge) ကုိ ဘယ္အက်ႌအိတ္ကပ္ထဲမွာလဲ၊ ထမင္းအိတ္ထဲပဲ ထည့္မိေလသလား ဟိုႏႈိက္ ဒီႏိႈက္ လုပ္ျပန္ရင္း ေနာက္က်ျပန္သည္။

သည္လိုႏွင့္ လံုျခံဳေရးအေစာင့္ေရွ႕မွာ ကိုယ့္ badge ကိုထုိးျပရင္း အမွတ္မထင္ မ်က္လံုးအစံုက ကိုယ့္ေျခေထာက္မွာ သြား စုိက္ေတာ့ လား…လား၊

ေျခေထာက္မွာ ကြင္းထုိးတဘက္၊ ေျခညႇပ္တဘက္။

ကားထဲမွာ အမ်ဳိးသမီးဖိနပ္တရံ ခြၽတ္ထားတာကို မသိဘဲ ကိုယ့္ဖိနပ္တဘက္၊ ကားထဲကဖိနပ္တဘက္ကို စြပ္ကာ ဆင္းလာ ခဲ့ျခင္း။

အိပ္ခ်င္စိတ္ေျပေလာက္ေအာင္ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ရယ္ခ်င္သြားကာ ရယ္က်ဲ ၿပံဳးေစ့ႏွင့္ လံုၿခံဳေရးအေစာင့္ ေရွ႕ က ထြက္လာ ရသည္။ အေစာင့္က မျမင္လို႔ေတာ္ေသး။ မဟုတ္ရင္ ကိုယ့္ကို ဘာထင္မည္မသိ။ ကိုယ့္ station ေရာက္ေတာ့ ႐ံုးမွာ အရံ ထားသည့္ ဖိနပ္ႏွင့္ သူမ်ားမျမင္ခင္ လဲမည္လုပ္ရင္း အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုေတာင္ ႐ိုက္ထားလုိက္ေသးသည္။

ငါကြ၊ အေဖတူသမီး။
**************

က်မတို႔ ေခ်ာက္ၿမိဳ႕မွာေနစဥ္က အခ်ိန္ေတြ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ မိသားစုေတြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ဆီခ်က္ ေခါက္ဆြဲခ်က္၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္စား - စသျဖင့္ အခ်ိန္ရသလို မိသားစုလိုက္ ႐ုပ္ရွင္ကားသစ္လဲတိုင္းလည္း မွန္နန္းေရာင္ ႐ုပ္ရွင္႐ံုမွာ သြား ၾကည့္ၾကသည္။ ကိုးတန္းလားရွစ္တန္းလား မသိ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႐ိုမီယိုနဲ႔ ဂ်ဴးလီယက္ ဇာတ္ကားဝင္လာသည္ကိုပင္ အေဖက လိုက္ပို႔ေပးသည္။

ေခ်ာက္စာေရးတန္းရပ္ကြက္ကေန မွန္းနန္းေရာင္ ႐ုပ္ရွင္႐ံုကိုေရာက္ဖို႔ က်မတို႔ ျမင္းလွည္းစီးၾကရသည္။ ေယာက္က်ားျဖစ္ ေသာ အေဖက ျမင္းလွည္းသမားေဘးကေနရာမွာ ထုိင္ေလ့ရွိၿပီး က်မတို႔ ကေလးေတြက ျမင္းလွည္းအိမ္ထဲမွာ အကိုႏွင့္ အမက ျမင္းလွည္းေျခနင္းခံုမွာ ေျခေထာက္တဲြေလာင္းခ်လွ်က္ လုိက္တတ္ၾကသည္။ နာရီဝက္ေလာက္ေတာ့ သြားရမည္ ထင္သည္။ သိပ္မမွတ္မိေတာ့။

တေန႔ေတာ့ ဘာကားမွန္းေတာ့မသိ၊ က်မတို႔ မိသားစု သြားၾကည့္ၾကသည္။ ႐ုပ္ရွင္ၿပီးလွ်င္ က်မတို႔က အန္တီ ရွယ္လီ့အိမ္ကို ဝင္လည္လွ်င္လည္း လည္ၾကသည္။ အန္တီရွယ္လီဆိုတာက အေဖ့ေက်ာင္းမွာ တာဝန္က်သည့္ ဆရာမေလး ေဒၚရွယ္ လီခင္။

အဲဒီတိုက္ႀကီးကို မသြားျဖစ္လွ်င္ သာသနာ့ဗိမာန္နားမွာ ေနသည့္ အေမ့ဘက္က အဖြားေလး အဖြားေဒၚအုန္းရင္အိမ္ကို ခ်ီတက္ၾကသည္။ ႐ုပ္ရွင္႐ံုႏွင့္ အဖြားတို႔အိမ္ရွိရာရပ္ကြက္က အနည္းငယ္လွမ္းေသာ္လည္း က်မတို႔က လမ္းေလွ်ာက္သြား ၾကသည္။ အေဖက အရပ္ရွည္ၿပီး ေျခလွမ္းအရမ္းက်ယ္သျဖင့္ အေဖ့ေနာက္ကို အၿမဲေျပးလိုက္ရသည္။ ေနာက္ေတာ့ အေဖ့ ေျခေထာက္ကို ခ်ဳပ္သည့္အေနႏွင့္ က်မက အေဖ့လက္ကို မလႊတ္ေတာ့ဘူးဟုဆံုးျဖတ္ကာ အေဖ့လက္ထဲ က်မလက္ကေလး ထုိးထည့္ကာ အေဖ့လက္ ကို မသိမသာ ခိုစီးသည္။ သည္လိုနဲ႔ အေဖ့ကိုမီေအာင္ အေဖကလည္း ေျခလွမ္းကို မေႏွးေႏွးေအာင္ စီမံ ၿပီးသည့္ သကာလမွာ႐ုတ္တရက္ က်မ အေဖ့ေျခေထာက္ဆီ အာ႐ံုေရာက္သြားသည္။

''ဟင္ …၊ အေဖ့ဖိနပ္က ကြၽဲတဘက္၊ ႏြားတဘက္ႀကီး။”

က်မ အသံက ၿဗဲကနဲ ထြက္လာေသာေၾကာင့္ အေဖကိုယ္တုိင္ေရာ၊ အေမကပါ အေဖ့ေျခေထာက္ကို ငံု႔ၾကည့္ၾကသည္။

အေဖ့ေျခေထာက္မွာ ကတၱီပါဖိနပ္ တဘက္၊ စင္ၾကယ္ဖိနပ္တဘက္။

အေမက မ်က္ေစာင္းတထုိးထုိး၊ အေဖက ၿပံဳးစိစိ၊ ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္…..

က်မကမွ က်န္းမာေရးမေကာင္း၊ ညလယ္ႀကီး ေမွာင္နဲ႔မည္းမည္းမွာ အိပ္ခ်င္မူးတူး အလုပ္ထဆင္းရၿပီး မွားတာေတာ္ေသး သည္။ အေဖက ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီး အိမ္ကထြက္တာေတာင္ ဖိနပ္ရဲ႕အေလးခ်ိန္ ခ်င္းလည္း တူတာမဟုတ္၊ စင္ၾကယ္ ဖိနပ္နဲ႔ သားေရဖိနပ္ရဲ႕ အဆင္အသား ထိေတြ႔မႈကိုက အလြန္ကြာျခားသည္ကိုပင္ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္သည္အထိ မသိေအာင္လြဲ သူျဖစ္သည္။

ဒါေၾကာင့္ေျပာတာ၊ က်မက အေဖ့ဆီက အေမြ ဆက္ခံသူပါ-လို႔။
**********************

က်မက ပစၥည္းတခုခု အသစ္ဝယ္လွ်င္ ေနာက္မွ ျဖဳတ္မယ္ဆိုကာ မျဖစ္စေလာက္ အေႂကြးခ်န္ၿပီး ပစၥည္းအသစ္က တံဆိပ္ ကုိမျဖဳတ္ဘဲထားတတ္သည္။ စိတ္အေျပာင္းအလဲျဖစ္လွ်င္ သြားျပန္အပ္ခ်င္လည္းအပ္မည္ဟု စိတ္မျပတ္ေသာ ပစၥည္းမ်ား ဆိုလွ်င္လည္း တံဆိပ္မျဖဳတ္ဘဲ သိမ္းထားတတ္သည္။

သို႔ေသာ္ အျပင္သြားကာနီးမွ ထိုပစၥည္းကို သံုးခ်င္စိတ္ေပါက္ၿပီး ကမန္းကတန္း သံုး၊ တံဆိပ္မျဖဳတ္မိေသာေၾကာင့္ ကိုႏုိင္က ရာဇာေနဝင္း လုပ္ျပန္ၿပီ- ဟု မၾကာခန က်မကို စတတ္သည္။ အဲသည္လို နေမာ္နမဲ့ျဖစ္ရပ္မ်ဳိးက က်မမွာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ရွိသည္ကို ဝန္ခံရမည္။

ကဲ က်မအေဖကေရာ ဘယ္လို နေမာ္နမဲ့ေတြ ရွိတတ္ပါသလဲ။

က်မက အေဖ့ကို နင္းေပးရသည္။ အေဖ့ကို နင္းရတာက အေမ့ကုိ နင္းရတာႏွင့္မတူ။ အေမက အသားမ်ားေတာ့ အဖဲ့ခံ သည္။ မေတာ္တဆ ေျခလိမ္ၿပီးျပဳတ္က်လည္း အေမက မၿဖံဳ။ အေဖ့က် ပိန္ပိန္ေလးဆိုေတာ့ သူ႔ေျခေထာက္တေခ်ာင္းလံုးက အ႐ိုးေပၚအေရတင္ေနတာျဖစ္၍ ေျခနည္းနည္းလိမ္သြားတာႏွင့္ နာလို႔ေအာ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေဖ့ကို နင္းေပးဖို႔ အင္မတန္ သမာဓိလိုသည္။ အတိမ္းအေစာင္းမရွိေအာင္ စိတ္ကို စူးစုိက္ထားရ၏။

အေဖက အေမ့လို ညတုိင္းအနင္းခံတာမဟုတ္ေသာ္လည္း စာေမးပြဲ ရာသီဆိုလွ်င္ေတာ့ အထုိင္မ်ား၊ အေညာင္းမိသျဖင့္ နင္းခုိင္းတတ္သည္။ ဟိုတုန္းက အခုလို ကြန္ျပဴတာႏွင့္ စာ႐ိုက္ရသည္မဟုတ္၊ ေက်ာင္းမွာ လက္ႏွိပ္စက္ပင္ အပိုင္မရွိခဲ့ဘူး ထင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ေရး လွပသပ္ယပ္ေသာဆရာေတြက ဖုေရာင္းစကၠဴမွာ စူးခၽြန္ေလးႏွင့္စာေရးကာ ဂက္စရင္နာ ဟုေခၚၾကေသာ စာကူးလက္လွည့္စက္ကေလးႏွင့္ တရြက္ခ်င္း လွည့္ထုတ္ၾကရသည္။ တေက်ာင္းလံုး သူငယ္တန္းကေန ရွစ္တန္းအထိ အတန္းစုံ၊ ဘာသာစံုကုိ တရြက္ခ်င္း လွည့္ထုတ္ရသည့္အတြက္ ပင္ပန္းၾကသည္။ ေနာက္ၿပီး ေမးခြန္းလံုၿခံဳစိတ္ ခ်ရေစရန္ အေဖ့႐ံုးခန္းထဲမွာပဲ ေမးခြန္းထုတ္ၾကသည္ဟု ထင္သည္။ ဒါေၾကာင့္ အေဖက ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ပိုးသိမ္းဆည္းၿပီးမွ အိမ္ျပန္ရသည္။

အဲသည္ေန႔က အေဖ ေတာ္ေတာ္ႀကီးေမွာင္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ ေညာင္းသည္ ဆိုသျဖင့္ က်မက နင္းေပး ရသည္။ ေမွာက္ကာ လွဲေနေသာ အေဖ့ေျခသလံုးႂကြက္သား ခပ္ေသးေသးေပၚမွာ ရပ္ေနရတာ က်မအတြက္ မလြယ္။ ေျပာခဲ့သလိုပင္ က်မက အေဖ့ ေျခေထာက္ေပၚကေန လိမ္ဖဲ့ၿပီး မက်ေစရန္ အင္မတန္ အာ႐ံုစူးစိုက္ကာ နင္းေနခ်ိန္တြင္ အေဖက ေအာက္ကေန ေက်ာတသိမ့္သိမ့္တုန္ေနသည္ေသာေၾကာင့္ က်မ စိတ္မရွည္။ နာလွ်င္ သူပဲ နာတယ္ေျပာအံုးမယ္ ဆိုကာ အေဖ့ကို က်မက ခပ္ေငါက္ေငါက္ကေလး ဆူေျပာေျပာလုိက္သည္။

''အေဖ၊ သမီး ျပဳတ္က်ေတာ့မယ္ေနာ္။ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။”

အေဖက အဲသည္ေတာ့မွ ပိုၿပီးအသံထြက္ေအာင္ရယ္ေတာ့သည္။ ဒါႏွင့္ က်မလည္း အေဖ့ေျခေထာက္ကို နင္းေပးေနရာက ဆင္းၿပီး အေဖ့ေဘးမွာ ငုပ္တုပ္ထုိင္ေနလိုက္သည္။ အေမက က်မတုိ႔သားအဖကို ၾကည့္သည္၊ ၿပီးေတာ့ ဘာမေျပာ ညာ မေျပာ ရယ္ေနေသာ အေဖ့ကိုလည္း ဘာျဖစ္ေန တာတုန္း-ဟု ၾကည့္သည္။

အေဖက ရယ္ေနရင္းက -

''ဒီေန႔ ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ေအးေစတီဘက္က ေဗဒင္ဆရာ နာမည္ႀကီးတယ္ဆိုတာနဲ႔ သြားေမးမယ္ဆို သြားလိုက္တာ…”

ဟု အစခ်ီသည္။ အေမက ဘာမွမေျပာဘဲ ၿငိမ္ၿပီး နားစြင့္ေန၏။ ေဗဒင္ဆရာ ဘာေျပာလိုက္သလဲေပါ့။

''အဲဒါ - ေဗဒင္ဆရာက လကၡဏာၾကည့္မယ္ဆိုလို႔ လက္ကို သူ႔ေရွ႕ျဖန္႔ေပးေတာ့ သူက ……

အေဖက သူ႔စကားကုိ မဆက္ႏုိင္ဘဲ ရယ္ေနျပန္သည္။ အတန္ၾကာေအာင္ ရယ္ၿပီးမွ

… သူက လက္ကိုၾကည့္ၿပီး - ဆရာႀကီးရဲ႕လကၡဏာက အရမ္းေကာင္းတယ္။ ေသာၾကာၿဂိဳဟ္ခံုႀကီးကလည္း မည္းလို႔…တဲ့၊ ဟားဟား၊ ၿပီးေတာ့မွ အဲ..အဲေလ- ေမာက္လို႔…ဆိုၿပီး ေျပာတယ္။ ဟားဟားဟား….”

အေဖက စာကူးစက္ကို ကိုင္ၿပီး လက္မွာ မွင္ေတြေပေနတာကို ေဆးဖို႔ေမ့ကာ ေဗဒင္ဆရာဆီ အရမ္းေနာက္က်မွာ စိတ္ေစာ ကာ ထြက္ခဲ့သည္။ ေဗဒင္ဆရာက သူ႔ေရွ႕ ျဖန္႔လိုက္ေသာ ထိုေက်ာင္းအုပ္၏လက္မွ မည္းေပေနသည့္ အျဖစ္ကို ဘယ္ ေလာက္ ကလိကလိ ၾကည့္မရျဖစ္ ေနခဲ့လဲ မသိ။

ေသာၾကာၿဂိဳဟ္ခံုႀကီးက မည္းလို႔…ဟု လႊတ္ကနဲ ထြက္သြားခဲ့သည္ကို အေဖက ေဗဒင္ဆရာကို အားနည္းၿပီး ေအာင့္ထားခဲ့ ပံုရသည္။ အိပ္ယာထဲေရာက္မွ ေတြးေတြးၿပီး ရယ္ေနတာ အေတာကိုမသတ္။