ေမာင္စြမ္းရည္ - ေရႊသမင္
(မိုးမခ) ႏို၀င္ဘာ ၁၃၊ ၂၀၁၇
''သမင္''ကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးတဲ့အတြက္ ''ေရႊသမင္''လို႔ေခၚၾကတယ္ မွတ္ပါတယ္။ ဝါညိဳေရာင္ရွိလို႔ ေရႊသမင္လို႔ေခၚၾကတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ သမင္မွတစ္ပါး တျခားသတၱဝါေလးေတြကို ''ေရႊ'' ေရွ႕ကထားၿပီး အျမတ္တႏိုးေခၚၾကတာ ရွားပါတယ္။ သမင္လိုပဲ ခ်စ္ခင္စရာေကာင္းတဲ့ ''ယုန္''ကေလးေတြကိုလည္း ''ေရႊယုန္''လို႔ တင္စားေခၚေဝၚေလ့ရွိပါရဲ႕။ သမင္ကေတာ့ အၿမဲတမ္း ေရႊသမင္ပါ ပဲ။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာစာေပနဲ႔ ဗုဒၶစာေပေတြထဲမွာ သမင္ဆုိ ဇာတ္လိုက္တစ္ေကာင္ပါပဲ။ ပုံျပင္ေတြထဲမွာ နံရံပန္းခ်ီေတြထဲမွာ သမင္အၿမဲပါရွိတတ္ပါတယ္။ သုဝဏၰသာမဇာတ္ေတာ္မွာ ပီဠိယကြ မင္းႀကီး ''သမင္လိုက္ခန္း''ပါရွိပါတယ္။ သမင္လိုက္ရင္းက သမင္ ေတြနဲ႔ခ်စ္ခင္စြာ အတူေရာေရာေႏွာေရဆိပ္မွာ ေရခပ္ေလ့ရွိတဲ့ သုဝဏၰသာမကို သမင္နဲ႔ေရာမွားၿပီး မင္းႀကီးကေလးနဲ႔ခြင္းမိခဲ့ပါ တယ္။ ''ေရႊလိုဝင္းတဲ့ မင္းသု၀ဏ္ကို စိန္ခြၽန္ေတာ္''စသျဖင့္ စာဆုိ ေတာ္ကို ဦးပုညက စာဖြဲ႕ခဲ့ဖူးသတဲ့။ အဲဒါကိုယူၿပီး ကဗ်ာစာဆုိႀကီးတဦးက သူရဲ႕ကေလာင္အမည္ကို ''မင္းသုဝဏ္''လုိ႔ခံယူခဲ့ပါသတဲ့။
ေရွးေခတ္က မင္းညီမင္းသားမ်ား ေတာလိုက္ၾကတယ္ဆုိတာ သမင္လိုက္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ သားေကာင္ကေတာ့သမင္ပါပဲ။ ''ရာမလကၡဏာဇာတ္''မွာလည္း သမင္လိုက္ခန္းပါရွိပါတယ္။ သမင္ ကေလးမ်ားဟာ အလိုက္ခံရတဲ့အခန္းကခ်ည္း ပါရွိခဲ့ရရွာပါတယ္။ ရာမလကၡဏာညီေနာင္တုိ႔နဲ႔ ရင္ဆုိင္ရတဲ့ ''ဂုန္း႐ုပ္''က ဒသဂီရိ ဘီလူးႀကီးပါ။ ဘီလူးႀကီးဟာ မုန္းစရာျဖစ္ၿပီး ရာမလကၡဏာကို ညီႏွင့္အကိုဟာ ခ်စ္စရာပါ။ ဒါေပမဲ့ ၾကားကအလိုက္ခံရတဲ့ သမင္ေလးမ်ားဆုိတာက ''သနားစရာ''ပါ။ သမင္အတုပဲျဖစ္ျဖစ္ သမင္အစစ္ ပဲျဖစ္ျဖစ္။ အလိုက္ခံရ၊ ေျပးရလႊားရရွာလို႔ သနာစရာေကာင္းတာကေတာ့ သမင္ေလးေတြပါပဲ။ ဒသဂီရီက သမင္ေယာင္ေဆာင္ တယ္ဆုိဦးေတာ့ ''သမင္''ဆုိရင္ သနားရေတာ့တာ။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဗမာျပည္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ျပေက်းရြာလူေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ သမင္ျမင္ရခဲရပါတယ္။ ေတာေတြကလည္းအုပ္စုိးသူ အဆက္ဆက္ေရာင္းစားခဲ့ၾကတာမ်ားလို႔ သစ္ေတာေတြျပဳန္းၿပီး လူသူနီးရာ ပတ္ဝန္းက်င္ေတာႀကီးၿမိဳင္ႀကီးရယ္လို႔ သိပ္မရွိပါ။ ေတာ ႀကီးၿမိဳင္ႀကီးမရွိေတာ့ သမင္ေလးေတြလည္း ျမင္ရေတြ႕ရဖုိ႔ အလြန္ ခံယဥ္းပါတယ္။ ျမင္ရင္လည္းလူေတြက လိုက္လံဖမ္းဆီသတ္ျဖတ္ ၾကတာမို႔ လူနားသူနာမွာ သမင္ရွိဖုိ႔မလြယ္ပါ။ လူေတြေမြးတဲ့ ၾကက္၊ ဘဲေတြကို လာဆြဲတတ္တဲ့ ေခြးအ လို အေကာင္ေတြပဲ ရွိတတ္ပါ တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ျပည္ပကို လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၄-၅ ႏွစ္က ထြက္လာေတာ့ ဥေရာပကို အရင္ဝင္ပါတယ္။ ပထမဆုံးသတိထားမိတာက ခိုအုပ္ႀကီး ေတြပါ။ ျပတိုက္ရင္ျပင္လိုေနရာေတြမွာ ခိုအုပ္ႀကီးေတြ က်ေနလိုက္တာ ကေလးေပါက္စေတြကလည္ အေပ်ာ္လာၿပီး မေႏွာင့္ယွက္ၾကပါ။ ကာလသားေတြလည္း ေလးခြနဲ႔၊ ေလေသနတ္နဲ႔ပစ္ခတ္ၾက တာမ်ဳိး (ဗမာျပည္မွာလို) မေတြ႕မျမင္ရပါ။ အေမရိကားကို ေရာက္ ျပန္ေတာ့လည္း ခိုအုပ္ေတြက်ေနရင္လူေတြက ဘာမွမေႏွာင့္ယွက္ ၾကပါ။ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္စက အေမရိကန္ျပည္ ဝါရွင္တန္ၿမိဳ႕မွာပါ။ သူငယ္ခ်င္းတင္မုိးက အင္ဒီယားနားျပည္နယ္ဖုိ႔တ္ဝိန္းၿမိဳ႕မွာ အတူေနၾကရေအာင္ေခၚလို႔ ေနာက္မွ ဖုိ႔တ္ဝန္းၿမိဳ႕ကို ေရာက္သြား ရတာပါ။ ဝါရွင္တန္မွ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္ၾကတဲ့ မုိးသီးဇြန္၊ ေအာင္ဒင္၊ ေအာင္သူၿငိမ္းတုိ႔ ရဲသုံးေဖာ္ေနၾကတဲ့ အိမ္ရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းသားညီလာခံေတြ၊ အစည္းအေဝးေတြက ဝါရွင္တန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာပဲ လုပ္တတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဝါရွင္တန္ကို အစည္းအေဝးလာရင္း ရဲသုံးေဖာ္တုိ႔စုရပ္မွာ သြားေရာက္တည္းခို ၾကေတာ့ ေအာင္ေစာဦးတုိ႔ ကိုရဲတုိ႔နဲ႔လည္း ဆုံရပါတယ္။ အတူ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾကပါတယ္။
တစ္ခါေတာ့ ႏွင္းခဲေတြဒူးဆစ္ေလာက္ထိ က်လာႀကံဳရလို႔ ေတာ္ေတာ္အျပင္မထြက္ႏိုင္ပါဘူး။ ႏွင္းစဲမွ အျပင္ထြက္မယ္လို႔ လုပ္ေတာ့ ကိုရဲက လိုက္ပို႔ပါတယ္။ ဟိုေမာ့သည္ေမာ့နဲ႔ၾကည့္ရင္း သူတုိ႔အနီးက ေတာင္ကုန္းခင္တန္းေလးေပၚမွာ လႈပ္ခနဲ သတၱဝါ တစ္ေကာင္ကို ျမင္လိုက္မိလို႔ စူးစိုက္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ သမင္ေလး တစ္ေကာင္။ တအံ့တၾသနဲ႔ ေငးၾကည့္မိပါတယ္။ အေမရိကားမွာ သမင္ေလးေတြကို မပစ္ရဘူး။ ပစ္ခတ္ေလ့မရွိဘူး။ ဘယ္ေနရာမွာ မဆုိ ၿမိဳ႕ျပပတ္ဝန္းက်င္မွာ သမင္ေလးေတြကို အမဲလိုက္ေလ့မရွိ ဘူးတဲ့။ ေကာင္းလိုက္တာ။
အသံလႊင္တဲ့ဇနီးေမာင္ႏွံ ကိုတင္ေအာင္ခိုင္နဲ႔၊ မာမာ (ခင္မာသက္)တုိ႔ကို ေရဒီယုိနားေထာင္ေလ့ရွိသူေတြ ၾကားဖူးေနၾကမွာပါ။ သူတုိ႔အိမ္ အေမရိကားေရာက္စကတည္းက ကြၽန္ေတာ္တည္းခိုး စားေသာက္ေလ့ရွိပါတယ္။ ခု သူတုိ႔အိမ္ႀကီးရာခိုင္နဲ႔ျဖစ္ေနၿပီ။ ဝယ္ထားတာပါ။ ၿခံႀကီးကလည္း အက်ယ္ႀကီးပဲ။ ၿခံေနာက္ထဲကို အမွတ္တမဲ့ ထြက္ၾကည့္ေတာ့ ျမင္းတုိ႔ ႏြားတုိ႔ ေမြးထားသလားလို႔ ေတာင္ ထင္လိုက္မိတာ။ ဒါေပမဲ့ အသိသာႀကီး ''နဂုိဖိုင့္ဖုိင့္၊ ခ်ဳိဝိုင့္၀ိုင့္နဲ႔ ဂႏိုင့္က်က္သေရ''ေလးတစ္ေကာင္ပါ။ ေရႊသမင္ေလးပါ။ သူကလည္း ျမက္ပင္ေလးေတြကို ဝင္စားေနတာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျမင္ေပ မဲ့ လူေတြက သူ႔ကိုအႏၲရာယ္မျပဳမွန္းသိေနလို႔ အလန္႔တၾကားမျဖစ္ ပါ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း လွလြန္းလို႔ ေငးေမာၾကည့္ေနမိပါတယ္။ မာမာတုိ႔က ''ဒီလိုပဲလာေနက်''တဲ့။ သူ႔သမီးက ကဗ်ာဆရာမေလး ေရႊသမင္ကဗ်ာေလးမ်ား ဖြဲ႕ဆုိထားေလမလားမသိ။ ကြၽန္ေတာ့္ အဖုိ႔ေတာ့ ဝါရွင္တန္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးထဲမွာ သမင္ျမင္ဖူးတာ ႏွစ္ခိရွာ ႏွစ္ခါရွိေပါ့လို႔ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ မွတ္တမ္းတင္ထားလိုက္မိပါ တယ္။ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ေလ့မရွိလို႔ အဲဒီတုန္းက ေရႊသမင္ေလးကို ဓာတ္ပုံ႐ိုက္မထားလိုက္ရပါ။ ဒီေန႔ ေအာက္တုိဘာ ၂၂ မွာပဲ ေမရီလင္းဘက္က သူ႔အိမ္ၿခံဝင္းထဲမွာ သမင္ေလးေကာင္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား သြားလာေနပုံကို တင္ထားေတြ႕ရေတာ့ ေတြ႕ဖူးသမွ် အမ်ားဆုံးျဖစ္ ေနပါတယ္။
နယူးဂ်ာစီဘက္မွာ ဦးျမင့္ေမာင္၊ ေဒၚအုန္းၾကင္ (မန္း တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူေဟာင္း) တုိ႔အိမ္ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာဘက္မွာ အိမ္ မရွိပါ။ သစ္ေတာပဲရွိပါတယ္။ ဘူးပင္၊ ခဝဲပင္ေတြ၊ ခရမ္းခ်ည္ ပင္၊ င႐ုတ္ပင္ေလးေတြ စိုက္ထားေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ခါေတာ့ သူတုိ႔ အိမ္ေနာက္ဘက္မွာ သမင္တစ္ေကာင္ကို ရိပ္ခနဲျမင္လိုက္ရပါ တယ္။ ေဒၚအန္းၾကင္က ''ဒီလိုပဲ သမင္ေလးေတြလာတတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ဘူးပင္၊ ခဝဲပင္ေလးေတြကိုပါ ဝင္ဆြဲစားသြားတတ္ တယ္တဲ့။ ေအာ္ဘာနီနားက ေဒါက္တာေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္း၊ မအမာၾကည္(ေရႊမန္းသူ၊ ေရႊေျခက်င္းမယ္) တုိ႔ရဲ႕ အိမ္ေနာက္ေက်ာဘက္ ကလည္း ေတာနဲ႔ေတာင္နဲ႔။ သမင္နဲ႔ပါပဲ။ ဒါေတြက အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ အေရွ႕မ်ားေဒသေခၚမွာေပါ့။
ဆန္ဖရန္ဆစၥကို ေလာ့စ္အိန္ဂ်ဲလိစ္ဆုိတာေတြကေတာ့ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ရဲ႕ ''အေနာက္ဖ်ား'' ေဒသေခၚမွာေပါ့။ ဆန္ဖရန္ဆစၥကိုသြားရင္ ကိုယ့္သားသမီးလုိေနတဲ့ မုိးမခေမာင္ေရႊရစ္တုိ႔အိမ္မွာပဲ တည္းခို ေလ့ရွိပါတယ္။ သူ႔အိမ္ရဲ႕ေနာက္မွာ ေတာင္တန္းေလးရွိလို႔ ေတာ ထဲေတာင္ထဲေရာက္ေနရသလိုပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္က ေျမြပါးကင္းပါးကို ေၾကာက္တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမရိကန္ၿမိဳ႕ရြာပတ္ဝန္းက်င္ မွာ ေျမြနဲ႔တူတာဆုိလို႔ တီေကာင္ေတာင္ မေတြ႕ရဖူးပါ။ ဗမာျပည္ မွာေတာ့ မိန္းမေတြက က်ိန္ဆဲရင္ေတာင္ ''ဟဲ့...ေျမြေပြးကိုက္'' လို႔ က်ိန္ဆဲတတ္တာ မဟုတ္လား။ ၾကား႐ုံနဲ႔ ၾကက္သီးေမြးညင္း ထမိ ပါရဲ႕။ အိမ္နဲ႔သိပ္ကပ္ေနတဲ့ ေတာတန္း၊ ေတာင္ကုန္းေလးမုိ႔ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ''အလိုလွလိုက္တာ နဂုိပုံ႔ပုံ႔၊ ခ်ဳိစုံ႔စုံ႔နဲ႔၊ ရမဂုံ႔က်က္သေရ ေရႊသမင္ေလးပါလား။ ဟယ္ ဟိုမွာလည္း တစ္ေကာင္၊ ဒီမွာလည္း တစ္ေကာင္ ႏွစ္ေကာင္ ေတာင္မွ ပါလား'' ဆုိေတာ့ ကိုေမာင္ရစ္က ၃-၄ ေကာင္ေတာင္ရွိတယ္ဆုိပဲ။ ေရႊသမင္ေလးမ်ားဟာ လူျမင္လို႔ထြက္မေျပးတဲ့အျပင္ အနိမ့္ပိုင္း ေတာင္ဆင္းလာၿပီး ျမက္ကေလးေတြစားလာၾကေသး။ ေၾသာ္ ၿမိဳ႕ႀကီး၊ ျပႀကီး၊ ႏိုင္ငံႀကီးတုိ႔ရဲ႕ ဂုဏ္က်က္သေရတစ္မ်ဳိးပါလားလို႔ ေတြးေတာမိၿပီး တစိမ့္စိမ့္နဲ႔ ေငးေမာၿပီး ပီတိျဖစ္ေနမိပါတယ္။
အေမရိကားမွာ လွမ္းေဘးကပန္းပင္၊ အသီးပင္မ်ားကိုလည္း စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ခူးဆြတ္ေလ့မရွိပါ။ ခုိေလး၊ စာကေလးေတြကိုလည္း ေလးခြနဲ႔မပစ္ၾကပါ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္လာ ရတဲ့ ဓေလ့ထုံးစုံ (ယဥ္ေက်းမႈ)လည္းမသိပါ။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈပါ။ လူနဲ႔ပတ္ဝန္းက်င္တုိ႔ရဲ႕ ''အညမည''အမ်ဳိးပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဗမာျပည္မွာ ကြၽန္ေတာ္ေနခဲ့တဲ့ ဝဂီၢရပ္ကြက္ဆုိတာ ႀကံေတာသုႆန္နဲ႔နီးပါတယ္။ အဲဒီနားကသစ္ပင္ခ်ဳံဖုတ္ေတြမွာ စာကေလးေတြ၊ ပုတ္သင္ေလးေတြကစၿပီး ကေလးေတြဟာ မစား မေသာက္ရဘဲ လက္တဲ့စမ္းၾကပုံကို ကြၽန္ေတာ္ေဆာင္းပါးေရးခဲ့ဖူး ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သစ္ပင္ပန္းပင္မ်ားကို စည္းကမ္းမဲ့ခ်ဳိးဖဲ့ တာတုိ႔၊ ပုတ္သင္ေလးေတြ၊ ေတာက္တဲ့ေလးေတြကို မစားရဘဲ လက္တဲ့စမ္း၊ ပစ္တ္သတ္ျဖတ္တာတုိ႔ဟာ အေတာ့္ကိုျပဳျပင္ယူရမယ့္ ဒို႔မာေတြပါကလားလို႔ စဥ္းစားရင္း ရင္ေလးခဲ့ရပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေရႊဗမာေတြဟာ ဘုရားေစာင္း တန္းပန္းခ်ီေတြ၊ ဘုရားနံရံပန္းခ်ီေတြမွာ မိဂဒါဝုန္ေတာ၊ မိဂသမၼတာ ျမစ္ကမ္းဆုိတဲ့ ႐ုပ္ပုံေတြ၊ စကားလုံးေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးႀကီးျပင္းလာခဲ့ ၾကသူေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဝင္မွာ ဇာတကပုံျပင္ေတြမွာ သမင္မပါ တာ ရွားပါတယ္။ ေတာရဲ႕အလွတစ္ပါးဟာ သမင္ပါပဲ။ ''သမင့္ မ်က္လုံး''ဆုိတာ မိန္းမလွဖြဲ႔ အလကၤာတစ္ပါးမဟုတ္ပါလား။ သမင္ ေလးေတြကို ခ်စ္တတ္ျခင္းဟာ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ အဆင့္ျမင့္လကၡ ဏာတစ္ရပ္ပါကလား။
ဒို႔ဗမာကေလးမ်ား၊ ေနာင္လာေနာင္သားမ်ားဟာ သစ္ပင္ ပန္းပင္ေလးမ်ားနဲ႔၊ သမင္ေလးယုန္ေလးမ်ားကို ေလးခြနဲ႔ ေလသနတ္ လက္တဲ့စမ္းစရာလို႔ မျမင္ၾကဘဲ ခ်စ္ခင္စရာ အေဖာ္အေပါင္းေလး မ်ားပါကလားလို႔ ျမင္တတ္၊ ခင္တတ္၊ ၾကင္နာတတ္ၾကပါေစ သတည္း။
ေမာင္စြမ္းရည္
၂၊ ေအာက္တုိဘာ၊ ၂ဝ၁၅
Comments