နရီမင္း - ကာရန္ကဗ်ာကို ဘာလို႔ စြန္႔လႊတ္ခဲ့တာလဲ

ကာရန္ကဗ်ာကို ဘာလို႔ စြန္႔လႊတ္ခဲ့တာလဲ 
နရီမင္း
(မိုးမခ)၊ ႏုိဝင္ဘာ ၃၊ ၂၀၁၇
 
နိဒါန္​း

ကာရန္ကဗ်ာဆိုတာ စြန္႔သင့္လို႔ စြန္႔ခဲ့တာျဖစ္တယ္။
``ဒီကေန႔မွာ ဘယ္​သူမွ ဗႏၶဳလဝတ္စုံႀကီးနဲ႔ စစ္မတိုက္ၾကေတာ့ဘူး´´ဆိုတာ ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း သိဖို႔လို တယ္။
ေခတ္ေပၚကဗ်ာ ေရးသူေတြဟာ ကာရန္နဲ႔ ကဗ်ာမေရးတတ္လို႔ မဟုတ္​ဘူးဆိုတာ ပိုၿပီး ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း သိထားေစခ်င္တယ္။

ပီကာဆိုဟာ ၁၃ ႏွစ္သားကတည္းက ကမၻာေက်ာ္ကားေတြ အကုန္ကူးေရးႏိုင္တယ္။
ဓာတ္ပုံထက္တူေအာင္ ေရးႏိုုင္တယ္။ ပီကာဆိုဟာ ဘာျဖစ္လို႔ အခ်ဳိးမက်တဲ့ ပုံေတြ ဆြဲခဲ့လဲ၊ ဘာျဖစ္​လို႔ ပါစပက္တစ္ေတြ၊ ဘက္ဂေရာင္းေတြ၊ ဖိုးဂေရာင္းေတြ ေဖ်ာက္ခဲ့သလဲဆိုတာ ႏြားေတြ နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ ႏြားေတြမွာ ယဥ္ေက်းမႈျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈသမိုင္းဆိုတာမွမ႐ွိတာ။ ႏြားယဥ္ေက်းမႈဟာ ႏြားရယ္လို႔ ျဖစ္ေပၚ လာကတည္း က တေနရာတည္းမွာ အေသရပ္တန္႔ေနခဲ့ေပမယ့္ လူသားယဥ္ေက်းမႈဟာ အဆက္မျပတ္ ေျပာင္းလဲတိုးတက္ေနတယ္ဆိုတာကို အ႐ွင္းဆုံး သိထားဖို႔ လိုတယ္။

(၁)

ငါ ေလးတန္းမွာ ဦးေသာ္ဇင္ ေရးတာထင္တယ္။
ကဗ်ာလမ္းၫႊန္ဆိုတဲ့ စာအုပ္တအုပ္စၿပီး ဖတ္ရတယ္။
အဲ့ဒီမွာ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ၊ လကၤာ၊ သံေပါက္၊ ဝဲ႐ုိက္ဝဲသြင္းလကၤာကစလို႔ ေဒြးခ်ဳိး၊ ႀတိခ်ဳိး၊ ေလးခ်ဳိး၊ အဲခ်င္း၊ အိုင္ခ်င္း၊ ကာခ်င္း အလယ္ ရတု၊ ေဘာလယ္အဆုံး တအုံးအုံးနဲ႔ ေရးလာခဲ့တာ ဆယ္တန္းေအာင္ တဲ့ အထိပဲ။
ဆုမက္တဲ့ ေသာက္ေပါေတြကို ေျပာျပရရင္ ငါဟာ ခုနစ္တန္းက စလို႔ ဆယ္တန္းထိ ၿမိဳ႕နယ္စာဆိုေတာ္ေန႔ ၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ ကဗ်ာဆု အျမဲရတယ္။ က်န္စာေပမွာ ဆုရတဲ့ က်န္တဲ့သူေတြက လူႀကီးေတြခ်ည္းပဲ။ အဘိုးႀကီးေတြေတာင္ပါတယ္။
ကိုယ္က ပါရမီ႐ွင္ ကေလးစာဆိုေလးေပါ့။
မင္းသုဝဏ္၊ ​ေဇာ္​ဂ်ီ၊ တင္မိုး အစ႐ွိတဲ့ ဆရာႀကီးေတြရဲ႕ ကဗ်ာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ငယ္ငယ္က ဖတ္ခဲ့တာ ခုထိ အလြတ္ရေသးတယ္။
ဆုမရလို႔ ရင္ခံၿပီး ကာရန္ကဗ်ာဆိုတာ တစ္သိန္းမွာ တစ္ေယာက္ မေရးႏိုင္ဘူးလို႔ ေလပြတဲ့ အတုိအစ ကဗ်ာဆရာသာ ငါ ၄ တန္းတုန္းက ေရးတာေတြျမင္သြားရင္ အဟိပဲ။

ဥပမာ ``မူးယစ္​​ေဆး၀ါး ေဘးရန္မ်ား ေ႐ွာင္႐ွားတိုက္ဖ်က္ ျပည္သူ႔တြက္´´လို႔ ကေလးစာဆိုေလး ငါက လက္တန္းေရးၿပီး မူးယစ္​​ေဆး၀ါး တိုက္ဖ်က္ေရး စာေပၿပိဳင္ပြဲမွာ ေဆာင္ပုဒ္ဆုရတာမ်ဳိး။

အတိုအစကဗ်ာဆရာရဲ႕ကာရန္ကဗ်ာတခ်ဳိ႕ fb မွာ ေတြ႔ရတဲ့အခါ ေလးနက္တဲ့ အေတြးအျမင္ ဒါမွမဟုတ္ ခံစားခ်က္ ပါဖို႔ေဝးစြ၊ ဖတ္သူရဲ႕ ဦးေႏွာက္ ဒါမွမဟုတ္​ ႏွလုံးသားကို ႏႈိးဆြႏိုင္ဖို႔ ေဝးစြကာရန္ယူပုံ စနစ္မက် သလို စကားလုံးလည္း မလွ၊ အသံလည္း မသာပါဘူး။
ငယ္ငယ္က ဖတ္ရတဲ့ ျပာဂေလာင္ ျပာလေခ်ာင္ ကာတြန္​းထဲ အမႊာညီေနာင္ ကဗ်ာ႐ူး႐ူးၿပီး တေယာက္ တလွည့္...
သြားစမ္း
စားစမ္း
ဘားလမ္း
(တို႔က) ငါးတန္းလို႔ ရြတ္ေတာ့
ၾကက္​တူ​ေရြးက
``ေခြးမသား´´ လို႔ ထေအာ္တာ
သူတို႔ ညီအစ္​ကိုက
``မင္းက ကာရန္မဲ့ပါလား´´လို႔ ေျပာတာပဲ အမွတ္ရမိတယ္။

ကာရန္ယူပုံ စနစ္က်ျခင္း၊ စကားလုံးလွျခင္းနဲ႔ အသံသာျခင္းမွာ ငါက ဆရာမင္းသုဝဏ္ကို စံထားပါတယ္။
ဥပမာ။ ဝီလ်ံဘလိတ္ရဲ႕ The Sick Rose ကို ဆရာေမာင္သာႏိုး ဖ်ားတဲ့ ႏွင္းဆီ ဆိုၿပီး ျပင္း႐ွတဲ့ ရစ္သမ္နဲ႔ တိုက္႐ုိက္ျပန္ပါတယ္။ ရင္ကို ထိပါရဲ႕။
မင္းသုဝဏ္ဟာ နာမက်န္းသည္ အိုႏွင္းဆီ ဆိုၿပီး အဲ့ဒီကဗ်ာကို ကာရန္နဲ႔ ျပန္ေရးပါတယ္။ ကာရန္အျပင္ စကားလုံးေတြက လွလိုက္တာ။
မိုးမိုး (အင္းလ်ား) ရဲ႕ နာမည္​ၾကီး ႏွစ္အုပ္တြဲ ဝတၳဳ႐ွည္တပုဒ္ကိုေတာင္ ``နာမက်န္းသည္ အိုႏွင္းဆီ ´´ဆို ၿပီး အမည္ေပးခဲ့တယ္။
ဒီေနရာမွာ ရသေပးႏိုင္တဲ့ လွပတဲ့စာသားဆိုတာကိုေတာင္ အတိုအစကဗ်ာဆရာ နားလည္ဟန္မတူပါဘူး။
ၿငိမ္းေက်ာ္ရဲ႕'' ျမက္ဖ်ားႏွင္း''တို႔လို စကားလုံးဟာ ကိုေစာညိန္းရဲ႕သီခ်င္းထဲကဆိုတာ တစ္သိန္းမွာ တစ္ေယာက္ ဧရာမ ငတုံး ငဖား ကဗ်က္ဆရာ သိဟန္မတူပါဘူး။ ထားပါ။

အေတြးအျမင္နဲ႔ ဦးေႏွာက္ကို ႏႈိးဆြႏိုင္တဲ့ ကာရန္ကဗ်ာဆရာထဲ ငါစံထားတာက ဆရာေဇာ္ဂ်ီပါ။ ဥပမာကေတာ့ ေဗဒါလမ္းကဗ်ာမ်ားပါပဲ။ အဲ့ဒီလိုပဲ ခံစားမႈနဲ႔ႏွလုံးသားကိုႏိႈးဆြႏိုင္စြမ္းတဲ့ ကာရန္ကဗ်ာ ဆရာထဲ ငါစံထားတာ ဆရာတင္မိုးပါ။ ဆရာတင္မိုးေတာင္ ကာရန္ကို​ေျဖေလွ်ာ့ လိုက္ၿပီး ၈၈ အေရးေတာ္ ပုံနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အေမ့သား စကားတိုးတိုး ေျပာလွည့္ပါကဗ်ာကို ေရးတဲ့အခါ ရင္ထဲနင့္ေနေအာင္ ခံစား ရပါတယ္။

ကာရန္ေတြကို ငယ္ငယ္ကတည္းက လက္တန္းရြတ္ႏိုင္တဲ့ ငါဟာ ကိုယ္​့ကိုယ္​ကိုယ္ ကဗ်ာဆရာဆိုတဲ့ ဘဝင္ေလးတခုနဲ႔ ေဆးတကၠသိုလ္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ၿပီး မၾကာခင္ ဘိုကေလးသား ကိုယ့္လို အ႐ူးတ​ေယာက္​နဲ႔ ေပါင္းမိပါတယ္။ ဘုန္​းႀကီးေက်ာင္းသားကေန ဆယ္တန္း ေအာင္လာလို႔လား မသိ၊ ဒီေကာင္က ကိုယ့္ထက္ေတာင္ ကာရန္နေဘေတြနဲ႔ အစဥ္အလာ ကဗ်ာစပ္နည္းေတြ ပိုင္ေသးတယ္။
ဒီေကာင္နဲ႔ငါ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး ကဗ်ာစာအုပ္ တစ္အုပ္ထုတ္ဖို႔ ပထမႏွစ္မွာပဲ လုပ္တယ္။
စာအုပ္နာမည္ကိုက ညႇဳိးရိပ္လြမ္းေရာင္သန္းတဲ့ မိုးနိမိတ္ပန္းေတာင္တန္းတဲ့။

စာကူးစက္နဲ႔ လွည့္ထုတ္ဖို႔ပါ။ မ်က္ႏွာဖုံးကို ဆယ္တန္းတုန္းက သူငယ္​ခ်င္​း RIT က ထြန္းဝင္းကို ဆြဲခိုင္း တယ္။ ဖေယာင္းလက္ေရးကို ငါ့ သူငယ္​ခ်င္​း အီကိုက ေအာင္ၿဖိဳးကို ေရးခိုင္းတယ္။ ေက်ာင္းမွာ တရားဝင္ ျဖန္႔ခ်ိေရာင္းခ်ခြင့္စာေတာင္ ရထားၿပီးၿပီ။ အဲ့တုန္​းက ေက်ာင္းမွာ ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္လို႔ တရားဝင္ခ်င္ရင္ ျမန္မာစာဌာနနဲ႔ ႏိုင္​ငံ​ေရးသိပၸံဌာနကို တင္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့....

(၂)

(ငါဆိုတာ မယဥ္ေက်းသလို ခံစားလာရျပန္တဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ဆက္ေရးပါမယ္။ အေပၚကအပိုင္းကေတာ့ ခပ္ရင့္ရင့္ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာခ်င္တာမို႔ ငါဆိုတာနဲ႔ ေရးခဲ့တာပါ)

``ညႇဳိးရိပ္လြမ္းေရာင္သန္းတဲ့ မိုးနိမိတ္ပန္းေတာင္တန္း´´ကဗ်ာစာအုပ္က မ႐ုိက္ျဖစ္ေသးဘဲ ၾကန္႔ၾကာေန တယ္။ ကဗ်ာစာအုပ္ ႐ုိက္ဖို႔ ဥထားတဲ့ ပိုက္​ဆံ ဖဲ႐ႈံးသြားလို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေသခ်ာမမွတ္မိပါဘူး။ ေသခ်ာမွတ္မိတာက အဲ့ဒီလို တစ္ရက္မွာ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီး ကြၽန္ေတာ့္အခန္းကို တစုံတေယာက္ က လာေခါက္တာပဲ။
​ေန႔ခင္​းေၾကာင္ေတာင္ႀကီးလို႔ ေျပာရတာက ဒီလိုပါ။

ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ေတြဆို ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္း သြားတက္ၾကတာမို႔ အေဆာင္မွာ တိတ္​ဆိတ္​လို႔ ေခြးေဟာင္သံေတြကလြဲၿပီး ဘာမွ မၾကားရဘူး။ တိတ္​ဆိတ္​မႈကို ၿငီးေငြ႔လာရင္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဂစ္​တာ အစုတ္ႀကီး ေကာက္ကိုင္ၿပီး ေခြးနဲ႔အၿပိဳင္ ေအာ္တတ္တယ္။ လက္ခ်ာေတြ တက္ရတာ ကြၽန္ေတာ္ ၿငီးေငြ႔ စိတ္ကုန္ေနၿပီ။ ေက်ာင္းသြားမတက္ျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အခန္းေဖာ္ ဝင္းမင္း ေက်ာင္းသြား တက္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ႐ုိးေကာေတြရေအာင္ ဒီေကာင္ ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ လုပ္လာလိမ့္မယ္။ မဂၤလာဒုံ ရြာထဲ ေခ်ာင္ဂေလာင္ထဲကအေဆာင္ကို ဘယ္သူလာလည္မွာတဲ့လဲ။ ကြၽန္ေတာ့္လို ေက်ာင္းေျပး တေယာက္ ကြၽန္ေတာ့္အခန္းတံခါး လာေခါက္တာပဲေပါ့။

တံခါးထဖြင့္လိုက္ေတာ့ အခန္းဝမွာရပ္ေနသူကို ကြၽန္ေတာ္မသိဘူး။
သူက ``ကြၽန္ေတာ္ ေအာင္သူၿငိမ္းပါ´´လို႔ ေျပာတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္ၿပီ။ သူ႔နာမည္​ကို ကြၽန္ေတာ္သိတယ္​။ သူ႔ညီမက အီကိုတက္ေနေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔တတန္းတည္း။ ၇ တန္းနဲ႔ ၉ တန္း လူရည္​ခြၽန္​ခရီးသြားရေတာ့ သူ႔ညီမနဲ႔သိၿပီး သူ႔အစ္ကိုႀကီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းမွာ ႐ွိမွန္းေတာ့သိတယ္။ ေနာက္ၿပီး state ေက်ာင္းမွာတုန္းက တို႔ေက်ာင္းသားစာ ေစာင္ဖတ္တဲ့အခါ ဆုရစာစီစာကုံး႐ွင္အျဖစ္ ကိုေအာင္သူၿငိမ္းနာမည္ကို ႏွစ္ခါလား သုံးခါလားမသိ ေတြ႔ဖူး တယ္။ သူ႔စာစီစာကုံးတပုဒ္က သာမန္အထက္တန္းေက်ာင္းသားလက္ရာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ အေတာ္လွတဲ့ စကားေျပျဖစ္ေနတာမ်ဳိး သတိထားမိဖူးတယ္။

အကို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ အခုမွ ေတြ႔ေပမယ့္ အရင္ကတည္းက သိေနပါတယ္ဘာညာေပါ့။ ေတြ႔တာနဲ႔ ခင္သြား တယ္။ သူက ႏွစ္တန္းႀကီးတယ္။ အိမ္ကေန ေက်ာင္းတက္တာ။ အေဆာင္ကမဟုတ္​ဘူး။ ခမ်ားတို႔ ကဗ်ာ စာအုပ္ ​ေၾကာ္​ျငာထားတာ ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႔တယ္လို႔ သူက ေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ေက်ာင္းကေန တရားဝင္ ခြင့္ျပဳခ်က္ယူထားတာမို႔ ေက်ာင္းအႏွံ႔က မွန္ပုံးဘုတ္ေတြမွာ ​ေၾကာ္​ျငာကပ္ခြင့္ရထားတယ္။

သူက ကြၽန္ေတာ္တို႔ စာအုပ္မူၾကမ္းကို စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ဖတ္တယ္။ တခ်ဳိ႕စကားလုံးေတြက လွတယ္။ တခ်ဳိ႕အေတြးေတြက ခ်စ္စရာ ေကာင္းတယ္ဆိုတာမ်ဳိး ေျပာတယ္။ သူက ယဥ္​​ေက်းသိမ္ေမြ႔ၿပီး လူႀကီး လူေကာင္းဆန္သူမို႔ တိုက္႐ုိက္ေဝဖန္တာမ်ဳိး မလုပ္ေပမယ့္ ကဗ်ာဆိုတာ ဒီေလာက္နဲ႔မလုံေလာက္ဘူး ဆိုတာမ်ဳိးအသိကို ကြၽန္ေတာ္ရေအာင္ သူလုပ္ခဲ့တယ္။

သူေရးထားတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြ ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ဖို႔ ေပးခဲ့တယ္။ သူ႔ကဗ်ာေတြ ဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ ``ညႇဳိးရိပ္လြမ္းေရာင္သန္းတဲ့ မိုးနိမိတ္ပန္း ေတာင္တန္း´´ကဗ်ာစာအုပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ထုတ္ဖို႔ ႐ွက္လာ တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူက ကဗ်ာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့စာအုပ္ေတြေရာ တျခားရသနဲ႔ အေတြးအျမင္စာအုပ္ ေတြေရာ ယူယူလာၿပီး ေပးဖတ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ညႇဳိးရိပ္လြမ္းေရာင္သန္းတဲ့ မိုးနိမိတ္ပန္းေတာင္တန္း စာအုပ္နဲ႔အတူ ကာရန္ကဗ်ာဆိုတာမ်ဳိးကို စြန္႔လႊတ္လိုက္တယ္။

ဒီေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားျဖစ္ခဲ့တာေတြထဲက တခ်ဳိ႕ကို ေျပာျပလိုပါတယ္။
အရင္ဆုံးေျပာလိုတာက ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ text ေတြက ထြားလာတဲ့အေၾကာင္းပါ။ ထြားႀကိဳင္းေနတဲ့ မိန္းမတေယာက္ သူနဲ႔မေတာ္တဲ့ ဝတ္စုံ ကို က်ပ္ညပ္ေနေအာင္ဝတ္ထားရင္ သူလည္း အသက္႐ွဴက်ပ္ သလို ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း ေကာက္ညႇင္းထုပ္ႀကီး ၾကည့္ရတာ စိတ္မခ်မ္းသာပါဘူး။ အဲ့ဒီလိုပါပဲ၊ ေျပာင္းျပန္ေပါ့၊ ေသးညႇက္ညႇက္မိန္းမ အက်ႌမတန္တဆ ပြပြႀကီးဝတ္ထားရင္ အၾကည့္ရဆိုးပါတယ္။ ဟိုအတိုအစကဗ်ာဆရာရဲ႕ text ကို ကာရန္မပါဘဲ ေရးခ်ၾကည့္ပါ။ သူ႔ဟာက ကာရန္အျပင္ ဘာမွမ႐ွိတဲ့ အေၾကာင္း ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း သေဘာေပါက္သြားပါလိမ့္မယ္။

ထားပါ​ေတာ့၊
ကြၽန္ေတာ္ မၾကာေသးမီက ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာထဲက

``ေပ်ာ္မယ္ထင္လို႔ ေသာက္ခဲ့တဲ့ အရက္က
ျပန္အန္လို႔ မရေအာင္
ဝမ္းဗိုက္ထဲ ေအာ္ဂလီဆန္ေနတယ္´´ကို
``ေပ်ာ္မယ္ထင္ခဲ့ ေသာက္တဲ့ယမကာ
အန္မရပါ
ဝမ္းဗိုက္ထဲမွာ ေအာ္ဂလီဆန္လာ´´

အဲ့လိုေရးလို႔ရတာပဲ။
ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီမွာ သိသိသာသာ ​ေပ်ာက္​ဆံုးသြားတာက ခံစားမႈ/အေတြးကို ႏႈိးဆြေပးႏိုင္မယ့္ မူရင္းအသံပါပဲ။
ခံစားမႈ/အေတြးကို စာသားသက္သက္အျပင္ အသံက သယ္ေဆာင္ေပးတယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာ စဥ္​းစားၾကည့္ပါ။
ေနာက္တခု စဥ္းစားမိတာက visual (မ်က္ျမင္) ကိစၥပါ။ ငါးကင္ကို အေကာင္လိုက္ ခမ်ားေ႐ွ႕ ဘာလို႔ လာခ် ေပးသလဲဆိုတဲ့ကိစၥပါ။ ကင္ၿပီးငါးကို ခုတ္​ထစ္​ၿပီး ပန္းကန္လုံးထဲ ထည့္ၿပီး လာခ်ေပးမယ္ဆို ဒီငါးကင္ပဲဆိုေပမယ့္ အရသာထိခိုုက္ႏိုုင္တယ္ဆိုတာမ်ဳိးပါ။

အဲ့ဒီမွာက မူရင္း text က အ​ခရာပါ။
ဝက္နားရြက္ကို ပါးပါးလွီးမထားဘဲ နားရြက္လိုက္ႀကီး လာခ်ရင္ ၾကည့္မေကာင္းပါဘူး။ နတ္သ်ႇင္ေနာင္ ရတုေတြကို ခင္​ဗ်ား ေမာင္ေခ်ာႏြယ္လို ေရးၾကည့္လို႔ အဆင္မေျပပါဘူး။ ကိုေနဝင္းရဲ႕ ခတၱာသီခ်င္းထဲက text
``စိမ္းလဲ့လဲ့ည လေရာင္သမ္း အခ်စ္ႏႈတ္ခမ္း အနမ္းေတြ ဖူးပြင့္ဖို႔ေဝ´´ဆိုတာကို
``အစိမ္းေရာင္ လဲ့ေနတဲ့ ညမွာ
လေရာင္ျဖာက်ေနတဲ့ေအာက္
ခ်စ္သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို
ငါ အႀကိမ္​ႀကိမ္​ နမ္းပစ္လိုက္တယ္´´ဆိုတာမ်ဳိး ေရးၾကည့္ေလ။

(၃)

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၁၉၈၈ မွာ ေတာခိုၾကေတာ့ ဘုရားသုံးဆူ ABSDF စခန္းကို စာေပသမားေတြလည္း ေရာက္ လာပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ဦးရဲေခါင္တို႔ ဦးေအာင္ျမင့္စိုး (ေမာင္စိုးခ်ိန္) တို႔လို ကြန္ဆာေဗးတစ္သမားေတြ ပါ သလို ကြၽန္ေတာ္အျပင္ ကိုေအာင္သူၿငိမ္း (ေယာဟန္ေအာင္) နဲ႔ ကိုရဲေဌး (လူအိမ္) တို႔လို ေမာ္ဒန္စာေပ သမားေတြ ပါတယ္။ စခန္းေကာ္မတီ ဖြဲ႕ေတာ့ ျပန္​ၾကား​ေရးေကာ္မတီအတြင္းေရးမွဴးက ယင္းတိမ္တိုက္ပြဲ မွာ က်ဆုံးသြားတဲ့ ေရး - ကိုကိုဦးပါ။ သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပန္​ၾကား​ေရးတာဝန္ခံ ခန္႔ပါတယ္။ ေျပာရရင္ သူက elected ျဖစ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္က appointed ပါ။

အဲ့ဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စခန္းနံရံကပ္စာေစာင္ ပုံမွန္လုပ္ၾကတယ္။ ကဗ်ာေတြ ေရြးၿပီး ကတ္ျပားေတြေပၚ ေရးတာက ကိုရဲေဌးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ပါ။ ကယန္းနယ္ေျမမွာ အသတ္ခံလိုက္ရတဲ့ ေတဇာမင္းက ပုံေတြ ကာတြန္းေတြ ဒိုင္ခံေရးဆြဲသူပါ။ အဲ့ဒီမွာ ဦးရဲေခါင္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေရးတာေတြကို ကဗ်ာမဟုတ္​ဘူး၊ စာၫြန္႔လို႔ တပ္ဖို႔ ေဝဖန္ပါေလေရာ။ အဲ့ဒီမွာ ကိုရဲေဌးက စပ္​ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ျပန္ေျပာတဲ့ စကားတခြန္းကို ကြၽန္ေတာ္ အခုထိ မွတ္မိပါတယ္။ သူက ``ဒီကေန႔မွာ ဘယ္​သူမွ ဗႏၶဳလဝတ္စုံႀကီးနဲ႔ စစ္မတိုက္ၾက ေတာ့ဘူး အဘ´´တဲ့။

တကယ္ေတာ့ သူေျပာခဲ့တာက modern sensiblity (contemporary ဆို ပိုမွန္မယ္) ဆိုတဲ့ ေခတ္ၿပိဳင္ အာ႐ုံခံစားမႈနဲ႔ဆိုင္ပါတယ္။ ဒီေန႔ ေခတ္ကဗ်ာဟာ ဒီေန႔ေခတ္ရဲ႕ဘဝကို ကိုယ္​စားျပဳပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကဗ်ာေရးေနတာသာ ျဖစ္ၿပီး သမိုင္းေရးေနတာမဟုတ္တဲ့အတြက္ ကဗ်ာထဲမွာ မဟာဗႏၶဳလ အေၾကာင္းေရးခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဒီကေန႔ေခတ္ရဲ႕ အာ႐ုံခံစားမႈကိုပဲ ထင္ဟပ္ျပေနမွာပါ။
ဟိုလိုဝတ္စုံႀကီးတကားကားနဲ႔ ဇာတိေသြးဇာတိမာန္ တက္ႂကြေစမယ့္ဗႏၶဳလကို ခမ်ားျမင္ရမွာ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ရန္သူရဲ႕ ေခတ္မီလက္နက္ေတြအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းမသိ႐ွာတဲ့ သနားစရာဗႏၶဳလ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။

ထားပါ။ ဒီေန႔ေခတ္ရဲ႕ကဗ်ာဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ႏိုင္ငံေရး၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အိုင္ဒီယိုေလာ္ဂ်ီ၊ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ရဲ႕စီးပြားေရးစနစ္ အစ႐ွိတာေတြကို ေလ့လာသုံးသပ္ထင္ဟပ္ပါတယ္။

ဒီကေန႔ေခတ္ရဲ႕ကဗ်ာဟာ အ႐ုဏ္ဦးေနထြက္ခ်ိန္တို႔ ညေနေနဝင္ဆည္းဆာတို႔ တိမ္ပန္းခ်ီတို႔ ဆိုတာမ်ဳိးကို စာသားအလွေတြနဲ႔ ဖြဲ႔ဆိုေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ``ေမေမအကြက္ေတြက လႊတ္လွ´´တို႔ ``အဘသက္ေတာ္ ႐ွည္ေစေသာဝ္´´တို႔ ဘာတို႔ ဘုန္းေတာ္ဖြဲ႔ေတြ ဖားဖားယားယား ေရးေနမွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။

ဒီကေန႔ေခတ္ရဲ႕ကဗ်ာဟာ တေန႔ၿပီး တေန႔ရဲ႕ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြ၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတရပ္ထဲမွာ ေနထိုင္ေနတဲ့ လူသားရဲ႕ေတြ႔ႀကဳံခံစားရမႈ ေတြကို ခါးခါးသီးသီးနဲ႔ သစၥာ႐ွိ႐ွိ ဖြဲ႔ဆိုပါတယ္။

ေန႔စဥ္ဘဝအက်ပ္အတည္းေတြ၊ စိတ္ပ်က္စိတ္ညစ္ရမႈေတြ၊ စိတ္႐ႈပ္ေထြးမႈ စတာေတြကေန လူေတြ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကပုံေတြ။ အဆက္မျပတ္ခံစားေနရတဲ့ နာက်င္မႈေတြကေန ခ်က္ခ်င္း သက္သာရာ ႐ွာမရတဲ့ လူေတြ။ ဒီကေန႔ေခတ္ရဲ႕ကဗ်ာဟာ ဒါေတြကို ဖြဲ႔ဆိုပါတယ္။

ဒီကေန႔ေခတ္ရဲ႕ကဗ်ာဟာ လူေတြရဲ႕ ႐ုန္းကန္ရပုံေတြပါ။ လူေတြရဲ႕ ကာယဉာဏအားေတြပါ။ လူေတြရဲ႕ ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွမႈေတြ ပါ။ ဒီကေန႔ေခတ္မွာ ေ႐ွးကလို လေရာင္ကို ဖြဲ႔ဆိုမႈမ်ဳိး မ႐ွိဘူးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လေရာင္မွာ ေန႔စဥ္ဘဝရဲ႕အရိပ္ေတြ ထိုးက်ေန ပါလိမ့္မယ္။ လေရာင္မွာ ေခတ္ကို ထင္ဟပ္ထားမႈေတြ စြန္းေပေနပါလိမ့္မယ္။ ေန႔စဥ္ဘဝရဲ႕ တင္းမာခက္ထန္တဲ့ အ႐ွိတရားေတြက စိတ္​ကူးယဥ္​အိပ္မက္ေတြကို အစိပ္စိပ္အမႊာမႊာ ကြဲေၾကသြားေစပါတယ္။

ေမာင္ေအာင္ပြင့္ရဲ႕ငါး႐ုိးနင္တဲ့ ​ေငြ လမင္​းပါပဲ။

ဒီကေန႔ေခတ္ရဲ႕ကဗ်ာဆရာဟာ မလႊဲမေ႐ွာင္သာ သူပုန္တဦး ျဖစ္လာရပါတယ္။ သူဟာ လက္႐ွိ လူေတြ ဖန္တီးထားတဲ့ လူမႈအေဆာက္ အအုံကို ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္ေနရပါတယ္။ လက္တဆုပ္စာ လူတစ္စုပဲ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝၿပီး လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာ စားဝတ္ေနေရး အစစ အရာရာ က်ပ္တည္းေစတဲ့ တန္းတူညီမွ်မႈ မ႐ွိတဲ့ မတရားတဲ့ စနစ္ေတြကို ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္ေနရပါတယ္။

ဒီေတာ့ ဒီကေန႔ေခတ္ရဲ႕ကဗ်ာဆရာရဲ႕အာ႐ုံခံစားမႈဟာ အတိတ္ကိုလြမ္းဖို႔ အနာဂတ္​ကို ေခ်ာင္းၾကည့္ဖို႔ ထက္ ပစၥဳပၸန္​တည့္တည့္ကိုသာ မျပတ္႐ႈေနရပါတယ္။ ပစၥဳပၸန္​မွာ တကယ္ျဖစ္တဲ့အတိုင္း တကယ့္ အဓိပၸာယ္အမွန္အတိုင္း ထင္ဟပ္ျပရပါတယ္။

ေခတ္ၿပိဳင္အာ႐ုံခံစားမႈအေပၚ နားလည္ပုံ အမ်ဳိးမ်ဳိး ႐ွိႏိုင္ေပမယ့္ ဒီကေန႔ေခတ္ရဲ႕ကဗ်ာကို ရည္​ညႊန္​းတဲ့ ေခတ္ၿပိဳင္အာ႐ုံခံစားမႈဆိုတာ ဒီကေန႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေနထိုင္ေနတဲ့ ကမၻာေလာကႀကီးရဲ႕စစ္မွန္တဲ့႐ုပ္ပုံပါပဲ။ အဲ့ဒီစစ္မွန္တဲ့႐ုပ္ပုံကို ကဗ်ာပုံစံခြက္အေသေတြ ကာရန္ေတြရဲ႕ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈထဲကေန ေဖာ္ျပဖို႔ဆိုတာ ဘယ္ လိုမွ မျဖစ္​ႏိုင္​ေတာ့ပါဘူး။

နရီမင္း
၁- ၁၁- ၂၀၁၇