ညဳိထက္ညဳိ ● ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမြးဖြားခ်ိန္တြင္ မိုးတို႔ ထစ္ခ်ဳန္းေနပါသည္

ညဳိထက္ညဳိ ● ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမြးဖြားခ်ိန္တြင္ မိုးတို႔ ထစ္ခ်ဳန္းေနပါသည္
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၂၆၊ ၂၀၁၇

အဲဒီေန႔ ည ခုနစ္နာရီ ေလာက္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ ညစာစားၿပီးသည္။

ခုနစ္နာရီ ဆယ့္ငါး ေလာက္က်ေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္႔ ဖုန္းက ျမည္လာသည္။

ကိုယ္မသိေသာ နံပါတ္တစ္ခု ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ဘယ္သူရယ္ ဘယ္ဝါရယ္ ခြဲျခားမရဘဲ ကြၽန္ေတာ္ ဖုန္းကို ကိုင္လိုက္ရသည္။

တဖက္မွ နံပါတ္ရွင္က online ေပၚတြင္ ကြၽန္ေတာ္ ပံုမွန္ေရးျဖစ္ေနေသာ ျမန္မာ႔ ျမားနတ္ေမာင္ ဖိုရမ္မွ တဆင့္ ေနာက္ဆံုး Facebook မွာပါ ဆက္ၿပီး အသိအကြၽမ္း ျဖစ္ေနသူ တဦး ျဖစ္ေနၿပီး သူ ဘယ္သူပါ ဟု သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္ေျပာေျပာရင္း ကြၽန္ေတာ္ အခုအားလား ဟု တဆက္တည္း ေမးသည္။

သူ႔ကို လြန္ခဲ့ေသာ တလေလာက္က ကြၽန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း Facebook မွတဆင့္ ကြၽန္ေတာ္႔ ဖုန္းနံပါတ္ကို ေပးထားခဲ့ေၾကာင္း စဥ္းစားမိရင္း သူ အခု ဘယ္ေရာက္ေနလဲ ဟု ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေမးမိေတာ႔ လမ္းေလးဆယ္ မွာ ေရာက္ေနသည္ဟု ျပန္ေျဖသည္။

သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္႔ ထံ လာခဲ့ဖို႔ ေျပာရင္း ကြၽန္ေတာ္ ဖုန္းျပန္ခ်လိုက္ၿပီး သူ ခုနက ရွိေနရာ လမ္းေလးဆယ္ မွ ကြၽန္ေတာ္ရွိရာ ၃၇လမ္းထိပ္ သို႔  ခဏေလး ႏွင့္ ေရာက္လာေတာ႔မွာ သိေသာေၾကာင့္ အိမ္ထဲဝင္ၿပီး အက်ၤ ီလဲရသည္။

ၿပီးေတာ႔ တီဗီေပၚက ကားေသာ႔ကို ယူၿပီး ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ေအာက္ဆင္းလာခဲ့ပါသည္။
……………………………….     …………………………………     ……………………………………

အိမ္ေအာက္ေရာက္ၿပီး သူ႔ကို ေစာင့္ေနစဥ္မွာပဲ ဖုန္းက ထပ္ျမည္လာၿပီး သူက ဖုန္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္႔အိမ္ ဘယ္မွာလဲ ဟု ေမးတာေၾကာင့္ သူ ၃၇လမ္း ထဲသို႔ ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ သိလိုက္သည္။

သူ ဘယ္မွာလဲ ဟု ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေမးေတာ႔ ဗလီနားမွာ ဟု ေျဖသည္။

ဖုန္းကို ကြၽန္ေတာ္ ကိုင္ထားရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဗလီဘက္ကို ၾကည့္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္မိေတာ႔ ဟိုးေရွ႕မွာ ဖုန္းကို နားႏွင့္ ကပ္ရင္း ကြၽန္ေတာ္ ရွိရာ လမ္းေလွ်ာက္လာေနေသာ သူ႔ကို လွမ္းေတြ႔သည္။ သူက facebook တြင္ ကြၽန္ေတာ္ ျမင္ဖူးသည့္အတိုင္း မ်က္မွန္တပ္ထားၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာေပါက္ က ကေလးမ်က္ႏွာေပါက္မ်ိဳး ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ခ်ာတိတ္တေယာက္ဟန္ ေပါက္ေနသည္။

တေယာက္ရွိရာ တေယာက္ေလွ်ာက္လာရင္း ဗလီေရွ႕နားေလာက္မွာ ဆံုၾကေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္မိ ၾကသည္။

ဖန္သားျပင္ ေပၚကေန ေျမေပၚကို ဆင္းသက္ဖို႔ သူေကာ ကြၽန္ေတာ္ပါ သံုးႏွစ္ေလာက္ေတာ႔ ၾကာခဲ့သည္။
………………………………….   ………………………………  ……………………………….

သူ ႏွင့္ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ခဏ စကားေျပာၿပီးေတာ႔ ဘယ္သြားရမလဲ ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားရသည္။ သူ႔ကို ေမးၾကည့္ေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္ အဆင္ေျပတဲ႔ ေနရာသြားပါ ဟုပဲ ေျဖသည္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္မွ ဆက္စဥ္းစားေတာ႔မည္ ဟု ေတြးမိရင္း လမ္းအလယ္မွာ ရပ္ထားသည့္ ကြၽန္ေတာ္႔ကားျဖင့္ ၃၇လမ္းထဲမွ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ကားေမာင္းေနရင္း ႏွင့္ သူ ဘယ္မွာေနလဲ ကြၽန္ေတာ္ ေမးေတာ႔ စမ္းေခ်ာင္းမွာ ဟုဆိုေသာေၾကာင့္ စမ္းေခ်ာင္းနားက ဆုိင္တဆိုင္ဆိုင္မွာ ထိုင္ရန္ ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားမိၿပီး စမ္းေခ်ာင္းနားမွာ ဘယ္ဆိုင္ရွိလဲ သူ႔ကို ေမးမိသည္။ သူက သူေသာက္ေနက် ဘီယာဆိုင္ ရွိေသာ္လည္း ရပ္ကြက္ထဲက ဆိုင္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ အဆင္ေျပပါ႔မလား ဟု ဆိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘယ္မွာထိုင္ရင္ ေကာင္းမလဲဟု ကြၽန္ေတာ္ ထပ္စဥ္းစားသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာျပည္ ကေန ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ျဗဳန္းဆို ေလတုိက္ရာ လြင့္သြားၿပီး ခုမွ တေစၦတေကာင္လို ျပန္ေပၚလာတာ တလေလာက္ပဲ ရွိေသးေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း ဘယ္သြားရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနသည္။ အဲဒီမွာပဲ သၾကၤန္တုန္းက တည သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္ ေရာက္ခဲ့ေသာ္လည္း သႀကၤန္တြင္း ပိတ္ေနတာ ႏွင့္ ၾကံဳခဲ့ရသည့္ အလံုလမ္းေပၚက Spider ကို သတိရလာသည္။ သူ႔ကိုေမးၾကည့္ေတာ႔ သူကလည္း Spider ကိုေတာ႔ သိပါသည္။ ဒါနဲ႔ပဲ မ်က္လံုးထဲမွာ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ ရန္ကုန္လမ္းေတြ ေပၚမွာ သူ႔ကိုပဲ လမ္းျပခိုင္းရင္း Spider ရွိရာ ေရာက္ခဲ့သည္။
………………………………….  …………………………………  ………………………………..

ကားကို ဆိုင္ေရွ႕အေက်ာ္ေလးက ပလက္ေဖာင္းေဘးမွာ ရပ္ခဲ့ၿပီး ဆိုင္ထဲ ဝင္လာေတာ႔ မီးေတြကို မွိန္ထားေသာေၾကာင့္ ဆိုင္ထဲမွာ ေမွာင္ေနသည္။ စင္တင္ေဖ်ာ္ေျဖပြဲ ရွိသည့္ ဆိုင္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စင္ဘက္ လွမ္းၾကည့္မိေတာ႔လည္း စင္တခုလံုး မီးေတြပိတ္ထားသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ သီခ်င္းဆိုတာ စမလဲ ဟု ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ေခၚလာသည့္ ဝန္ထမ္းကေလး ကို ေမးၾကည့္ေတာ႔ ရွစ္နာရီခြဲ မွာ စမည္ ဟု ျပန္ေျဖသည္။ ဝိုင္းေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ အားလံုးလိုလို လြတ္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ စင္ ႏွင့္ မနီးမေဝး ရွိ ဝင္ေပါက္ဘက္ ႏွင့္ ကပ္လ်က္ အတန္း က ဝိုင္းတဝိုင္း မွာ ဝင္ထိုင္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕သို႔ ျမန္မာ စည္ဘီယာ ႏွစ္ခြက္ အပါအဝင္ သီဟိုေစ့ ႏွင့္ ဝက္နံရိုးေၾကာ္ ေရာက္လာသည္။ ဖိုရမ္ေပၚမွာ စာေရးရင္း စာ ႏွင့္ သိခဲ့တာ သံုးေလးငါးႏွစ္ ေလာက္ ရွိၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း လူအေနႏွင့္ေတာ႔ ခုမွေတြ႔တာ နာရီဝက္ေလာက္ ရွိေသးေသာေၾကာင့္ စကားစ ေတြက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ရွာမရျဖစ္ေနသည္။ ဘီယာႏွစ္ခြက္ ကုန္ၿပီး သံုးခြက္ ကူးမွ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ အသံျပန္ထြက္ လာသည္။ အဲဒီမွာပဲ စတိတ္စင္ ရွိရာဘက္ကို ၾကည့္မိေတာ႔ စင္ေပၚမွာ ေအာ္ဂင္သမား ေရာက္ေနၿပီး မီးေတြ လင္းေနသည္။ တဆက္တည္း Spider သို႔ ၾကြေရာက္လာေသာ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ားအား Spider မိသားစု မွ ႀကိဳဆိုႏႈတ္ခြန္းဆက္သ ပါတယ္ရွင္ ဟူေသာ ဟိုးလြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္စု နီးပါး ေလာက္ကတည္းက စၾကားခဲ့ရသည့္ မိန္းကေလး ခပ္ငယ္ငယ္ တေယာက္ ၏ အသံ ကို ကြၽန္ေတာ္ ၾကားရသည္။ ၿပီးေတာ႔ ဆံပင္ေတြကို ေရႊေရာင္ဆိုးထားသည့္ ေကာင္မေလး တေယာက္ စင္ေပၚတက္လာၿပီး ကြၽန္ေတာ္ မသိေသာ သီခ်င္းတပုဒ္ ကို စဆိုသည္။
………………………………   …………………………………   ………………………………….

အဲဒီမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္ စင္ဘက္ကို လွမ္းၾကည့္ေနရာက သူ႔ဘက္ ျပန္လွည့္လိုက္ေတာ႔ သူက ေဆးလိပ္ ေသာက္ေနသည္။ စင္ေပၚက ေကာင္မေလး ဆိုေနေသာ မသိေသာ သီခ်င္း ကို ခံစား၍ မရသည့္ အတူတူ ကြၽန္ေတာ္ သူ ႏွင့္ ခုနက ျပတ္သြားေသာ စကား ကို ျပန္ဆက္ရသည္။ သူက ဖိုရမ္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ေရးတာေတြကို ဖတ္ၿပီး ဟိုးအရင္ ဆယ္စုႏွစ္ တခု အလြန္ ႏွစ္ေတြတုန္းက ကြၽန္ေတာ္ ထိုင္ေနက် လမ္းေလးဆယ္ထိပ္ က ‘ျပည့္ၿဖိဳးေက်ာ္’ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ကို တကူးတက သြားၾကည့္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္႔ကို ျပန္ေဖာက္သည္ခ် ေနသည္။ သူ႔ဘဝ ကို ကြၽန္ေတာ္ အနည္းအက်ဥ္း ေမးၾကည့္ေတာ႔ သူက  ခ်င္းျပည္နယ္မွာ ေမြးသည့္ ခ်င္းတေယာက္ ျဖစ္ၿပီး မိန္းမကေတာ႔ ျမန္မာမ ျဖစ္ကာ သူ႔တြင္ သမီးႏွစ္ေယာက္ ရွိသည္။ ေျပာေနရင္းႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ ႏွင့္ေတာ႔ ဖိုရမ္ အဖြဲ႔ဝင္ေတြ အေနႏွင့္သာ ဖန္သားျပင္ေပၚမွာ သိၿပီး သူ ႏွင့္ေတာ႔ အျပင္မွာပါ လူခ်င္းသိေနသည့္ အျခား ဖိုရမ္ အဖြဲ႔ဝင္ ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ ကို သူ ဖုန္းေခၚဖို႔ လုပ္ေနသည္။ တေယာက္ ႏွင့္ ဖုန္း အဆက္အသြယ္ ရေတာ႔ ထိုတေယာက္က လမ္းမွာပဲ ရွိေသးေသာေၾကာင့္ အိမ္ျပန္ၿပီးမွ လာခဲ့မည္ ဟု ျပန္ေျဖသည္။ အဲဒီမွာပဲ သူ က ဖုန္းကို စားပြဲေပၚ ျပန္ခ်ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ႏွင့္ စကားဆက္ေျပာသည္။

ေျပာေနရင္း ႏွင့္ စင္ေပၚကို ေနာက္ ေကာင္မေလး တေယာက္ တက္လာသည္။ ဆိုသည့္သီခ်င္း က ကြၽန္ေတာ္ သိေသာ ဟိုးအရင္ေခတ္က သီခ်င္းေဟာင္းတပုဒ္ ျဖစ္သည္။ ထုိသီခ်င္း စထြက္စဥ္က အခု ဆိုေနသည့္ ေဘာင္းဘီတို ႏွင့္ ေကာင္မေလး သူငယ္တန္းေလာက္ပဲ ရွိဦးမည့္ အေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ ေတြးေနရင္းႏွင့္ သူ ေျပာတာေတြ ဆက္နားေထာင္သည္။ သူက ဖိုရမ္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ေရးတာေတြကို မွန္မွန္ ဖတ္သည့္အေၾကာင္း ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီတုန္းက Facebook မွာ မေရးေသာေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေန၍ သူ ႏွေျမာမိေၾကာင္း ဆက္ေျပာသည္။ ၿပီးေတာ႔ တဆက္တည္း ကြၽန္ေတာ္ ဖိုရမ္မွာ စာေတြ ဒီေလာက္အမ်ားႀကီး ႏိုင္ငံျခားမွာ ေနၿပီး အလုပ္တဖက္ ႏွင့္ ဘယ္လိုေရးႏိုင္ပါသလဲ ဟု သူ အံ့ၾသမိေၾကာင္း ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ ဘာလုုပ္လဲ ဟု ကြၽန္ေတာ္႔ကို ေမးေျပာေျပာသည္။ အဲဒီမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္႔ စိတ္ေတြက အဲဒီ စာေတြ အေတာ္ လိႈင္လိႈင္ ေရးႏိုင္တုန္းက ႏွစ္ကာလေတြဆီ ျပန္ေရာက္သြားသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီတုန္းက စာေတြ အမ်ားႀကီး ေရးႏိုင္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္း ကို သူ႔ ကို တထိုင္တည္း ရွင္းျပဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္႔ အလုပ္က ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စာေရးဖို႔ အခ်ိန္ရပါေၾကာင္း သမန္ကာရွန္ကာ ေလာက္သာ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ စားပြဲေပၚကို ဘီယာႏွစ္ခြက္ ႏွင့္ ေဆးဘဲဥသုတ္ တပြဲ ထပ္ေရာက္လာသည္။ စင္ေပၚကို ေကာင္မေလး ေနာက္တေယာက္ တက္လာသည္။ ဆိုင္ထဲကို လူေတြ ထပ္ေရာက္လာၿပီး ဝိုင္း သံုးပံုတပံု ခန္႔ ျပည့္စ ျပဳလာသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ဆိုင္ေနာက္ဘက္ကို ဝင္၍ အေပါ႔သြားသည္။ ခဏၾကာေတာ႔ ဖုန္းဆက္ေခၚထားသည့္ ဖိုရမ္ က ေနာက္ထပ္တေယာက္ သူ႔မိန္းမ ႏွင့္ ႏွစ္ႏွစ္သံုးႏွစ္ အရြယ္ သူ႔သမီးကေလး ကိုပါ ေခၚကာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ထံ ေရာက္လာသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကၿပီး ဘီယာ  ဆက္ေသာက္ၾကျပန္သည္။ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ပြဲႀကီး တပြဲ ႏွင့္ ဘီယာေတြလည္း ထပ္ေရာက္လာျပန္သည္။ ဆယ့္တစ္နာရီ ထိုးခါနီးေတာ႔မွ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ပတ္စာခြာသည္။ လက္ထဲ ေရာက္လာေသာ က်သင့္ေငြ စာရြက္ကေလး ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ သံုးေသာင္းေက်ာ္ေက်ာ္ က်သည္။ ဆိုင္အျပင္ ကို ေရာက္ေတာ႔ ေနာက္မွ ထပ္ေရာက္လာသည့္ မိသားစု ကို ကြၽန္ေတာ္ ႏွင့္ သူ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္႔ ကားဆီ ျပန္လာခဲ့သည္။

ကားေပၚေရာက္ေတာ႔ သူက ေနာက္ထပ္ ျမန္မာ႔ျမားနတ္ေမာင္ ဖိုရမ္အဖြဲ႔ဝင္ တေယာက္ထံ ဖုန္းထပ္ဆက္ေနသည္။ ထို ကြၽန္ေတာ္ ႏွင့္လည္း ဖိုရမ္မွာ စာခ်င္း ခင္ေနသည့္ ဖိုရမ္အဖြဲ႔ဝင္ ျဖစ္သူက သူေနေသာ သမိုင္းဘက္မွာ ရွိသည့္ ဘီယာဆိုင္တဆိုင္ မွာ တေယာက္တည္း ေရာက္ေန၍ လာခဲ့ၾကပါ ဆိုေသာေၾကာင့္ ပတ္စာခြာ ၿပီးေသာ္လည္း ဖ်ာမသိမ္းႏိုင္ၾကဘဲ ကြၽန္ေတာ္ ႏွင့္ သူ သမိုင္းဘက္ကို ထြက္ခဲ့ၾကျပန္သည္။ ေမာင္းရမည့္ လမ္း ေတြကိုေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွ မမွတ္မိေတာ႔ေသာေၾကာင့္ သူ႔ကိုပဲ လမ္းညႊန္ခိုင္း ရသည္။ သမိုင္းေရာက္ေတာ့ လမ္းမႀကီး ေပၚက ဖဲ့ၿပီး လမ္းသြယ္ေလး တလမ္း ထဲမွာ ကားကို ထိုး၍ သူ ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ လမ္းမေပၚ အေကြ႔ေလးမွာ ရွိသည့္ ေျမညီထပ္မွာ ဖြင့္ထားေသာ ဘီယာဆိုင္ တဆိုင္ထဲ ဝင္ခဲ့ၾကသည္။ ဝင္ဝင္ခ်င္း ေတြ႔ေသာ စားပြဲမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ေစာင့္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ္႔ထက္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ငယ္ပံုရသည့္ လူငယ္တေယာက္ ကို ေတြ႔သည္။ သူ ႏွင့္ကေတာ႔ သိၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ႏွင့္သာ ဖက္လွဲတကင္း ႏႈတ္ဆက္ၾကၿပီးေနာက္ ကြၽန္ေတာ္႔အတြက္ ဘီယာတခြက္ ထပ္ေရာက္လာသည္။ ဘီယာေသာက္ေနရင္း တန္းလန္း ႏွင့္ပဲ အမွတ္တရ ဆဲလ္ဖီ ဆြဲၾကျပန္သည္။ အဲဒီမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္႔အေမ ထံက ဖုန္းဝင္လာသည္။ ဆိုင္အျပင္ လမ္းမေပၚကို ထြက္ၿပီး ဖုန္းကိုင္လိုက္ေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေန၍ ထံုးစံအတိုင္း အေမ စိတ္ပူၿပီး ဆက္တာ ျဖစ္ေနသည္။ မျပန္ခ်င္ေသးေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္ မလာမခ်င္း အေမ ေစာင့္ေနေတာ႔မွာ သိေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရသည္။ ၿပီးေတာ႔ စားပြဲရွိရာ ျပန္လာၿပီး အခု ညမွပဲ လူခ်င္း စသိၿပီး ေနာက္ ဘယ္အခ်ိန္မွ ျပန္ဆံုမည္ မသိသည့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ကြၽန္ေတာ္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အိမ္ကို ျပန္ခဲ့သည္။
……………………………………….    ………………………………..   …………………………………..

ေနာက္တေန႔ မနက္က်ေတာ႔ ေခါင္းေတြကိုက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ရာက ႏိုးလာသည္။ ၿပီးေတာ႔ အဝတ္အစား လဲ၍ အိမ္ေအာက္ဆင္းခဲ့သည္။ ဆိပ္ကမ္းသာလမ္း ေအာက္ဘက္ သို႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့ၿပီး မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ တဆိုင္ သို႔ ဝင္သည္။ မုန္႔ဟင္းခါး စားၿပီးေနာက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ရန္ မဟာဗႏၶဳလ လမ္း အတိုင္း ျပန္ေလွ်ာက္လာၿပီး လမ္းေလးဆယ္ထိပ္ အရင္ စားေဖ်ာ္ရံုး ဖြင့္သည့္ တိုက္ႀကီး ကို ၿဖိဳၿပီး ဘာမွျပန္မေဆာက္ျဖစ္ေသာ ကြက္လပ္ႀကီး ၏ ေထာင့္မွာ ဖြင့္ထားသည့္  ‘ေရႊလင္ဗန္း’ ကို ဝင္သည္။ ဆိုင္ထဲမွာေတာ႔ လူ နည္းနည္း ရွင္းေနသည္။ ဆိုင္ေဘးက က်န္သည့္ ကြက္လပ္ ေျမေနရာလြတ္ မွာေတာ႔ ‘ယုဇနဥယ်ာဥ္ၿမိဳ႕ေတာ္’ ကို ေျပးဆြဲသည့္ စုေပါင္းတက္စီကား ေတြက အလွည့္က် လူေခၚေနၾကသည္။ အဲဒီမွာပဲ ဆိုင္အဝင္ဝ စားပြဲမွာ ထိုင္ရင္း မေန႔ညက အေၾကာင္းေတြကို ျပန္စဥ္းစားမိသည္။ စဥ္းစားမိေတာ႔ ပထမဆံုး ကြၽန္ေတာ္႔ဆီ အိမ္တုိင္ရာေရာက္ ေရာက္လာသည့္ ကြၽန္ေတာ္႔ထက္ သံုးေလးႏွစ္ ေလာက္ငယ္ေသာ ကေလးမ်က္ႏွာ ႏွင့္ ခ်င္းကေလး က ေခါင္းထဲ ေရာက္လာသည္။ ၿပီးေတာ႔ ခ်င္းကေလး ေမးေသာ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အလုပ္တဖက္ႏွင့္ စာေတြ အမ်ားႀကီး ေရးႏိုင္ပါသလဲ ဆိုေသာ ေမးခြန္း ေရာက္လာသည္။ အေျဖကေတာ႔ ရိုးရိုးကေလးပင္ ျဖစ္သည္။
……………………………………..  …………………………………   …………………………………..

အဲဒီ ကြၽန္ေတာ္ စာေတြ အမ်ားႀကီး ဖိုရမ္မွာ ေရးေနေသာ ႏွစ္ကာလေတြ ဆီက ကြၽန္ေတာ္က ေက်ာင္းသားတေယာက္ ျပန္ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ဟိုအရင္ကလို ႏိုင္ငံရပ္ျခား ေက်ာင္းသားတေယာက္ အေနႏွင့္ မဟုတ္ေတာ႔ဘဲ ျပည္တြင္း ေက်ာင္းသား ဘဝ ေရာက္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္႔ ပခံုးေပၚက ေလွ်ာ႔ေလွ်ာ႔ေပါ႔ေပါ႔ ေတြးလွ်င္ပင္ တန္တစ္သန္းေလာက္ ေလးဟန္ရွိသည့္ ဝန္ထုပ္ႀကီးက ေလွ်ာက်သြားသည္။ ေက်ာင္းလခကို အစိုးရ က အေၾကြး အေနႏွင့္ သတ္မွတ္ေပးသည္။ က်သင့္သည့္ ပမာဏ ကလည္း ႏိုင္ငံရပ္ျခား ေက်ာင္းသားတေယာက္ ေပးရေသာ ေက်ာင္းလခ ႏွင့္ စာလွ်င္ ေလးပံုတပံု ေလာက္သာ ျဖစ္သည္။ တကိုယ္စာ ေနစရိတ္ ႏွင့္ စားစရိတ္ အတြက္လည္း အျခား ျပည္တြင္းက ေက်ာင္းသားေတြ နည္းတူ အခန္းခ ေပးဖို႔ ႏွင့္ စားဖို႔ေလာက္ေတာ႔ လံုေလာက္ေသာ ေထာက္ပံ့ေၾကး ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္႔မွာက ေၾကြးေဟာင္းဆပ္ရမည့္ အေျခအေန မရွိ။ မိဘေတြကို ေထာက္ပံ့ဖို႔ မလို။ ေၾကြးသစ္ခ်စရာလည္း ဘာမွမရွိ။ ကြၽန္ေတာ္႔မွာ အေႏွာင္အဖြဲ႔ မရွိ။ ေက်ာမွာ ေက်ာပဲ ရွိသည္။ ထိုသို႔ေသာ အေနအထားတြင္ ကြၽန္ေတာ္႔မွာ အခ်ိန္ပို အခ်ိန္အားေတြ အမ်ားႀကီး ရွိလာသည္။

ထိုအခါ ကြၽန္ေတာ္ စာေတြ ပိုဖတ္ျဖစ္လာသည္။ စာေတြ ပိုေရးျဖစ္လာသည္။ အဲဒီကာလ ေတြက ကြၽန္ေတာ္ လက္မၿငိမ္ေသးေသာေၾကာင့္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ဝတၳဳရယ္၊ ေဆာင္းပါးရယ္ သိပ္မေရးျဖစ္ေသးေသာ္လည္း ျမန္မာ ျမားနတ္ေမာင္ ဖိုရမ္ မွာေတာ႔ ႏိုင္ငံေရး မွ အစျပဳ၍ အျခား ေထြေထြရာရာ ေတြအဆံုး အေတာ္ စံုစံုလင္လင္ ဝင္ေရးျဖစ္သည္။ ထိုအထဲမွ အခ်ိဳ႕ အစအန ကေလးေတြက ေနာင္မွာ ဝတၳဳတိုကေလးေတြ အက္ေဆးကေလးေတြ ျဖစ္သြားသည္။ ေနာက္ မဇၥ်ိမ အပါအဝင္ အျခား online ေပၚက ေနရာ တခ်ိဳ႕တေလ မွာလည္း ရသ ဝတၳဳတို ကေလးေတြ ေဆာင္းပါးေတြ ေရးျဖစ္သည္။ အဲဒီကာလ ေတြကိုပဲ မေန႔ညက ခ်င္းကေလးက တအံ့တၾသ ေမးဟန္တူသည္။

ေနာက္ေတာ႔ အလုပ္ လုပ္ရေသာ ကာလ သို႔ ေရာက္လာသည္။ ထိုအခါ မနက္ ငါးနာရီခြဲ မွာ အိပ္ရာက ထရသည္။ ေျခာက္နာရီ မွာ အိမ္က ထြက္ရသည္။ ထိုမွတဖန္ ညေန ငါးနာရီ မွ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္သည္။ ျပန္ေရာက္ၿပီး ဘာမွ ၾကာလိုက္သည္ မထင္ရခင္ အိပ္ရာျပန္ဝင္ရသည္။ တနလၤာ မွ ေသာၾကာ အထိ ထိုအစဥ္အတိုင္း အခ်ိန္တို႔ လည္ပတ္ရသည္။ စာက ဘယ္လိုမွ မေရးႏိုင္ေတာ႔။ ထိုအခါတြင္ တစ္ခါက ဆရာေသာ္တာေဆြ ေျပာခဲ့ဖူးတာကို  ဖ်တ္ခနဲ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္သတိရသည္။
စာဖတ္သူေတြ သိၾကသည့္အတိုင္း ဆရာ က မနက္အေစာႀကီး ထၿပီး စာေရးေလ့ ရွိသည္။ မနက္ ငါးနာရီ ေလာက္မွစၿပီး စာေရးတာ မနက္ ရွစ္နာရီ ကိုးနာရီ ေလာက္တြင္ အဆံုးသတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ စာမေရးျဖစ္ေတာ႔ဘဲ ေန႔လယ္ဘက္တြင္ ခဏအိပ္သည္။ စာဖတ္စရာ ရွိတာ ဖတ္သည္။ သြားစရာရွိတာ သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ညေန ေရာက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ည ေရာက္လာသည္။ ဒါက ဆရာ႔ဘဝ အခ်ိန္ဇယား ျဖစ္သည္။

ထိုသို႔ ဆရာ လုပ္ေနတာကို ျမင္ေနရသည့္ (ၾကည့္ရတာ စာေပ ႏွင့္လည္း နီးစပ္ပံုမရသည့္) ဆရာ႔ မိတ္ေဆြတစ္ဦး က ဆရာ႔ကို ေျပာသည္။ ၾကည့္ရတာ ဆရာ လုပ္ေနတာေတြ ၾကည့္ၾကည့္ၿပီး အလကားေနရင္း မ်က္စိစပါးေမြး လည္း စူးဟန္တူသည္။ စာေရးဆရာေတြ တစ္ရက္တစ္ရက္ ဘာမွမလုပ္ဘဲ လတ္လ်ားလတ္လ်ား အေလလိုက္ေနၾကသည္ ဟု ထင္ပံုလည္း ရသည္။ ေျပာပံုမွာ ဆရာ စာေရးတာ မနက္ ရွစ္နာရီ ကိုးနာရီ ဆို ၿပီးၿပီပဲ၊ တစ္ေန႔လံုး အားေနတဲ႔ အတူတူ အလကား ထိုင္ေနမည့္ အစား အျခား ဝင္ေငြရသည့္ တစ္ခုခု လုပ္ဖို႔ေကာင္းသည္ ဟူ၍ျဖစ္သည္။

ဤေနရာတြင္ ဆရာေသာ္တာေဆြ သူ႔မိတ္ေဆြကို အျပင္မွာ ဘယ္လိုျပန္ရွင္းျပသည္ မသိေသာ္လည္း သူ႔စာဖတ္သူ တို႔ကိုေတာ႔ ထိုအေၾကာင္းကို ေရးျပၿပီး စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ ၏ ဘဝ ကို ရွင္းျပသည္။ ဆရာ႔ ရွင္းျပခ်က္ မွာ ဤသို႔ျဖစ္သည္။

ဆရာ႔ အလိုအရ စာေရးဆရာ မွန္သမွ်သည္ အၿမဲတမ္း စာထိုင္ေရးေနႏိုင္သည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း အိပ္ခ်ိန္မွတပါး ႏိုးၾကား ေနသမွ် ကာလပတ္လံုးတြင္ ေရးစရာ အေၾကာင္းအရာ ေတြကို အဆက္မျပတ္ ရွာေဖြေနရသည္။ ျမင္သမွ် ၾကားသမွ် ၾကံဳ သမွ် ဘယ္ေနရာ ဘယ္ဌာနတြင္ ေရာက္ေနသည္ျဖစ္ေစ မ်က္စိကို ဖြင့္ထားရသည္။ နားကိုစြင့္ ထားရသည္။ တစ္နည္းဆိုလွ်င္ စာေရးဆရာ ဟူသည္ သူလွ်ိဳတစ္ေယာက္ ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။ လူေတြၾကားသို႔ ကိုယ့္ကိစၥႏွင့္ကိုယ္ သြားေနစဥ္မွာပင္ လူေတြကို လိုက္ၾကည့္ေနရသည္။ စာေရးဆရာ ႏွင့္ မဆိုင္တာမရွိ၊ စာေရးဖို႔ ႀကီးေသာအေၾကာင္း ငယ္ေသာအေၾကာင္း မရွိ။ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ဂုဏ္သိကၡာမွအစ အက်င့္စာရိတၱအဆံုး ဆူႀကံဳနိမ့္ျမင့္ မရွိ။ တေျပးညီေသာ စိတ္ျဖင့္ စာေရးဆရာ သည္ သူ႔ အာရံုငါးပါးႏွင့္ ေတြ႔ထိသမွ် အဝဝကို ခ်င္ခ်င္းႀကီးစြာ ယူငင္သိုမွီး ေနရသည္။ တဆတ္ဆတ္ ခုန္ေနေသာ ရင္ႏွင့္ စိတ္ထဲ ေပၚလာသမွ်၊ မ်က္စိထဲ ဖ်တ္ခနဲ ျမင္သမွ်၊ နားထဲ ရွပ္ခနဲ ၾကားသမွ် အားလံုးကို သတိအစဥ္ ယွဥ္လ်က္ အၿမဲတေစ ေစာင့္ၾကည့္ေနရသည္။

ထိုသို႔ ေန႔စဥ္ ရယူသိုမွီး ထားေသာ အခ်က္အလက္ အေၾကာင္းအရာ မ်ားသည္ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္သည့္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာမည္။ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာမည္။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာမည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္အခ်ိန္တြင္ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္ၿပီး ဘာျဖစ္လာမလဲေတာ႔ ဘယ္ စာေရးဆရာမွ ႀကိဳမသိ။ သို႔ေသာ္ အစဥ္မျပတ္ လူ ႏွင့္ သူ၏ ပတ္ဝန္းက်င္ ကို မ်က္ျခည္မျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနရတာကိုက စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ မျဖစ္မေန လုပ္ရမည့္ ဝတၱရား ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာေရးဆရာ ဟူသည္ တျခား ဘာမွမလုပ္ႏိုင္။ စာေရးတာ ႏွင့္ စာေရးဖို႔အတြက္ အေၾကာင္းအရာ ရွာေဖြေနရတာကိုက စာေရးဆရာ အတြက္ အလုပ္ ျဖစ္ပါသည္ ဟု ဆရာက သူ႔အျမင္ကို တင္ျပထားသည္။

ဆက္ေတြးၾကည့္ေသာ္ စာေရးသူ တစ္ေယာက္ ေန႔စဥ္ ၾကံဳၾကံဳသမွ် အရာအားလံုး က သူ႔အတြက္ ကုန္ၾကမ္းေလာင္စာ ေတြသာ ျဖစ္သည္။ ထို ေလာင္စာပံုႀကီး ေပၚသို႔ ခံစားခ်က္ မီးပြားကေလး တစ္စ က်အလာကို စာေရးဆရာ သည္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းႀကီးစြာ ေစာင့္စားရသည္။ မီးပြားကေလး က်လာသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ေလာင္စာမ်ား ေပါက္ကြဲေလာင္ကြၽမ္း ကာ စာေရးသူ ၏ ႏွလံုးသား မွ စကားလံုးမ်ား ယိုစိမ့္စီးက် လာမည္ ျဖစ္သည္။

တကယ္ေတာ့ ေျပာသာေျပာေနၾက ပါသည္။ တကယ္ စာေရးၾကည့္ေသာအခါ စာမ်က္ႏွာ ခုနစ္မ်က္ႏွာ ရွစ္မ်က္ႏွာ မွ်ရွိေသာ အေၾကာင္းအရာ ေခါင္းထဲမွာ အသင့္ရွိၿပီးသား ကိုပင္ အၾကမ္းျဖစ္ရန္ အနည္းေလး ငါးနာရီ ေျခာက္နာရီ ေလာက္ ထိုင္ေရးရ၍ အေခ်ာအျဖစ္ အၿပီးသတ္ရန္ ၂၄နာရီမွ် အသံုးျပဳရပါသည္။ စာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္တည္လာရန္ ခံစားခ်က္ မီးပြားကေလး က်အလာ ကို ေစာင့္ရတာ ၾကာသကဲ့သို႔ ဖန္တီးရတာကလည္း ၾကာသင့္သေလာက္ ၾကာပါသည္။

အမွန္ေတာ႔ စာေရးျခင္း ဟူသည္ အျခားအျခားေသာ ဆရာဝန္၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား အလုပ္ တို႔ကဲ့သို႔ တစ္ျပားသားမွ မေလ်ာ႔ေသာ အလုပ္စစ္စစ္ႀကီးသာ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခုပဲ ကြာသည္မွာ အျခားအျခားေသာ အလုပ္ေတြဆီမွ ရုပ္ဝတၳဳထုတ္ကုန္ ေတြ ထြက္လာၾကၿပီး စာေရးဆရာ ထံမွ စိတ္ဝတၳဳထုတ္ကုန္ ေတြ ထြက္လာၾကတာပဲ ျဖစ္ပါသည္။ မည္သည့္ အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္သည္ျဖစ္ေစ လူတစ္ေယာက္တြင္ ၂၄နာရီ မွ်သာ ရွိ၍ ထိုအထဲမွ အခ်ိန္အစိတ္အပိုင္း ေတြကို အသံုးျပဳရေလရာ စာေရးဆရာ သည္လည္း အျခားအျခားေသာ အလုပ္သမား တို႔ကဲ့သို႔ လံုေလာက္ေသာ အခ်ိန္ကို သံုး၍ စာေရးျခင္း အလုပ္ကို ျပဳလုပ္ၾကရပါသည္။ အဲဒါအျပင္ ေနာက္ထပ္ အေရးႀကီးေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္ ကလည္း ရွိေနေသးသည္။ စာေရးဆရာ မွန္သမွ် စာ မဖတ္မေန ဖတ္ၾကရ၍ (ဖတ္ရန္ ဝတၱရားလည္း ရွိပါသည္) စာဖတ္ဖို႔ အတြက္ လည္း မျဖစ္မေန အခ်ိန္ကို သံုးရျပန္ပါသည္။ စင္စစ္ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္သည္ (ၾကည့္မရေသာ သူတို႔ အျမင္ကပ္ကာမွ ကပ္ေစ) စာေရးတာႏွင့္ စာဖတ္တာကလြဲ၍ အျခားဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ေတာ႔တာကေတာ႔ အမွန္ပဲ ျဖစ္သည္။ လုပ္ရမည္ဆိုလွ်င္ လည္း စာေရးႏိုင္မည္ မဟုတ္ေတာ့တာ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။

ေတြးေနရင္းႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ ေရငတ္လာေသာေၾကာင့္ ေရွ႕က က်င္းၿပီးသား လက္ဖက္ရည္ခြက္ထဲသို႔ ေရေႏြးဓာတ္ဗူးထဲမွ ေရေႏြးၾကမ္းကို ငွဲ႔လိုက္ရပါသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ဆိုင္ထဲသို႔ လူေတြ ဆက္ရက္က်သလို က်လာသည္။ နာရီပတ္မလာမိ၍ စားပြဲေပၚတြင္ တင္ထားေသာ ဖုန္းကေလးကို ခလုတ္ႏွိပ္၍ ၾကည့္လိုက္မိေတာ႔ ေန႔လယ္ ၁၂နာရီ ငါးမိနစ္ပင္ ရွိေနတာကို ေတြ႔သည္။ ကြၽန္ေတာ္႔ေဘး ကပ္လ်က္ စားပြဲ ကို ၾကည့္မိေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္ ဝင္လာကာစက ထိုင္ေနေသာ လူႀကီးႏွစ္ေယာက္ မရွိေတာ႔ဘဲ ကုမၸဏီဝတ္စံုလား ဘဏ္ဝတ္စံုလား မသိ။ ဝတ္စံု အနီေရာင္ကေလးဝတ္ထားသည့္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ က သူ႔ ႏွစ္ဆင့္ထမင္းခ်ိဳင့္ကေလးကို ဖြင့္ေနသည္။ ေကာင္မေလး၏ ေဘးမွာေတာ႔ ေကာင္မေလးအရင္ ႀကိဳေရာက္ေနပံု ရသည့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီဝတ္ထားသည့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနသည္။ ေကာင္မေလးက ထမင္းခ်ိဳင့္ အဖံုးကေလး ကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးက သူ႕ေရွ႕သို႔ ခုပဲ ေရာက္လာေသာ ၿမီးရွည္ပန္းကန္ထဲက မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ အသားစင္းေကာဖတ္ ကေလးေတြကို တူႏွင့္ညႇပ္၍ ေကာင္မေလးခ်ိဳင့္ထဲ ထည့္ေပးသည္။ ေကာင္မေလးက ဇြန္းကေလးႏွင့္ ထမင္းတလုပ္ကို ခပ္ၿပီး ပါးစပ္ထဲသို႔ ထည့္သည္။ အဲဒီမွာပဲ ထမင္းေစ့ကေလး တေစ့ လြင့္ၿပီး ေကာင္မေလး ရင္ဘတ္ေအာက္နားသို႔ က်သြား သည္။ ေကာင္ေလးက ကပ်ာကယာ ေကာင္မေလးအက်ႌေရွ႕မွာ ကပ္ေနေသာ ထမင္းေစ့ကေလးကို လက္ႏွင့္ဖယ္ေပးသည္။ ေကာင္မေလးကရယ္ရင္း ေကာင္ေလးလက္ကို တြန္းလႊတ္သည္။ အဲဒီမွာပဲ ေကာင္မေလးက ကြၽန္ေတာ္႔ဘက္သို႔ ၾကည့္ လိုက္ေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ မ်က္ႏွာျပန္လႊဲ၍ ခြက္ထဲက ေရေႏြးၾကမ္းအက်န္ကို ေသာက္လုိက္ရသည္။

အဲဒီမွာပဲ မိုးေတြက ညိဳ႕လာသည္။

စိတ္ထဲက မိုးထစ္ခ်ဳန္းသံေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ျဖည့္စြက္ေနမိစဥ္မွာပင္ မဟာဗႏၶဳလလမ္းမေပၚသို႔ မိုးစက္ေတြက က်လာပါသည္ ။      ။

ညိဳထက္ညိဳ