စုိးခုိင္ညိန္း ● လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ယဥ္ေက်းမႈ

စုိးခုိင္ညိန္း ● လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ယဥ္ေက်းမႈ
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၂၈၊ ၂ဝ၁၇

ကမာၻေပၚတြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံသည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္အလြန္ေပါေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္မည္ ထင္သည္။ ဘယ္ၿမိဳ႕ ဘယ္အရပ္ ေဒသ ေရာက္ေရာက္၊ ဘယ္ေလာက္ပင္ ေသးငယ္သည့္ၿမိဳ႕ျဖစ္ပါေစ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေတာ့ ေတြ႔ရတတ္သည္။ အခု ခ်ိန္မွာေတာ့ ရြာေတြမွာပင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြက ေနရာယူလာၿပီ ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လမ္းထိပ္ကိုထြက္တဲ့ လမ္း သြယ္ေလးထဲမွာပင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ငါးဆိုင္ေလာက္ရွိသည္။ ဆိုင္တိုင္းမွာလည္း အခ်ိန္ျပည့္နီးပါး လူက အနည္းႏွင့္ အမ်ားေတာ့ ရွိေနၾကသည္သာ ျဖစ္သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က အလုပ္မရွိပဲ အားေနတဲ့သူေတြအဖို႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းလို႔ အလြန္ ေကာင္းတဲ့ေနရာတခု ျဖစ္သည္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ အလုပ္မရွိတဲ့လူငယ္ေတြက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို အိမ္လို ဝင္လိုက္ ထြက္ လိုက္လုပ္ၿပီး အုပ္စုဖြဲ႔ ေလပန္းလိုက္၊ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို ေငးလိုက္ႏွင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနၾကတာ ေတြ႔ရ တတ္သည္။

ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဆိုတာ လူႀကီးလူေကာင္းေတြရဲ႕ ေဂါက္ကြင္းပဲလို႔ သူ႔ကဗ်ာ တပုဒ္တည္းမွာ ထည့္ေရးထားတာ ဖတ္ခဲ့ဘူးသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အလႊာစုံ၊ အရြယ္စုံ၊ လူႀကီး၊ လူငယ္၊ လူလတ္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ က်င္းစိမ္ၾကေလသည္။ တခ်ိဳ႕လူက တရက္မွာ လက္ဖက္ရည္ေလး တခြက္ ကိုမွ မေသာက္ရရင္ မေနႏိုင္သည္အထိ လက္ဖက္ရည္ကို စြဲလန္းႏွစ္သက္ကာ ထိုင္ေလ့ရွိသည္။ တခ်ဳိ႕က လုပ္ငန္းကိစၥ၊ စီးပြားေရးကိစၥ စသည္အေၾကာင္းအရာကို ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြး စကားေျပာဖို႔ ထိုင္ၾကတာလည္း ရွိသည္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အျပင္း ေျပ အခ်ိန္းျဖဳန္းဖို႔ ထိုင္သည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့လည္း ဆိုင္ထိုင္ရတာကို ဝါသနာထုံးလြန္း၍ ထိုင္ၾကတာလည္း ရွိသည္။ အ ေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေရာက္လာတဲ့အခါ လာဗ်ာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားရေအာင္ဆိုၿပီး ဆိုင္မွာထိုင္ၿပီး စကား စျမည္း ေျပာၾကတာက ထုံးစံတခုလို ျဖစ္ေနသည္။

အထူးသျဖင့္ စာေရးဆရာ ၊ ကဗ်ာဆရာေတြက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရတာကို ပိုၿပီး ဝါသနာထုံပုံရသည္။ မိမိေလးစားရသည့္ စာေရးဆရာႀကီးတေယာက္နဲ႔ေတြ႔ေတာ့ တရက္မွာ သုံးေလးႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္မိသည္ဟု ဆိုပါ သည္။ ကြၽန္ေတာ္ မႏၱေလးမွာ ေနခဲ့တုန္းက တရက္မွာ အနည္းဆုံး မနက္ ေန႔ ညေန သုံးခါေလာက္ လက္ဖက္ဆိုင္ထိုင္ခဲ့ဘူး သည္။ အဲဒီတုန္းက တရက္မွာ တႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ မထိုင္ရ မေနႏိုင္သည္အထိ ဆိုင္ထိုင္ျခင္းကို စြဲလန္းခဲ့သည္။ အထူး သျဖင့္ ဝါသနာတူရာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတြ႔ၿပီး စာအေၾကာင္း ကဗ်ာအေၾကာင္းေတြ ေျပာခဲ့ဆိုခဲ့ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ သည္။

ေနာက္ ရန္ကုန္ေရာက္လာေတာ့ စာေတြ ကဗ်ာေတြထဲမွာ ဖတ္ဖူးၿပီး ရင္းႏွီးေနခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ အမ်ားစု ထိုင္တဲ့ နာမည္ေက်ာ္ ေလထန္ကုန္း ကေဖးကို ၿမိဳ႕ထဲေရာက္တိုင္း တကူးတက သြားထိုင္ရသည္။ ျပင္သစ္မွာ စာေရးဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာေတြ ထိုင္ၾကတဲ့ ရိုတြန္ကေဖးနာမည္ႀကီးသလို ေလထန္ကုန္းကလည္း စာေရးဆရာၾကားမွာ နာမည္ႀကီးပါသည္။ နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ ထိုင္ၾကတဲ့အတြက္ စထိုင္ထိုင္ခ်င္းမွာေတာ့ ကဗ်ာေလး မေတာက္တေခါက္ ေရးခါစ မိမိသည္ မဝန္႔မရဲနဲ႔ ဝင္ထိုင္ခဲ့ရတာ ျဖစ္သည္။ ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနတုန္းမွာ ဟိုဟာက နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာ ဘယ္သူ၊ အခုဝင္လာတာက ကဗ်ာဆရာဘယ္သူ၊ ဟိုလြယ္အိပ္လြယ္ထားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေမႊးနဲ႔ လူက ဘယ္သူ စသည္ျဖင့္ ရန္ကုန္မွာ အေျခခ်ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာက လက္တို႔ေျပာတဲ့အခါ ကိုယ့္မွာ စိတ္ေတြလႈပ္ရွားၿပီး ကိုယ္ဖတ္ခဲ့ဘူးတဲ့ စာေရး ဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြကို အရွင္လတ္လတ္ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ျမင္ရတာေၾကာင့္ စိတ္ထဲ ဝမ္းသာစိတ္ႏွင့္ ရင္ခုန္ေနခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ သြားတိုင္း အျမဲေတြ႔ရတတ္တာက ဆရာေမာင္ရန္ပိုင္ကိုပဲ ျဖစ္သည္။  ဟိုအရင္က စာေရးဆရာေတြ ထိုင္ေလ့ရွိတဲ့ ဆိုင္ေတြျဖစ္တဲ့ ဝါဇီ၊ ေရႊၾကည္ေအး စတဲ့ ဆိုင္ေတြကိုေတာ့ စာေတြထဲမွာ ဖတ္ဘူးခဲ့သည္။ အျပင္မွာေတာ့ မထိုင္ဘူးလိုက္ပါ၊ အခုေတာ့ ေလထန္ကုန္းလည္း မရွိေတာ့ဘူး ထင္ပါသည္။

အခုေတာ့ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ အမ်ားစု ထိုင္ေလ့ရွိၾကတာက ၃၄ လမ္းထိပ္က လျပည့္ဝန္းဆိုင္ႏွင့္ ဆိပ္ကမ္းသာ လမ္းက ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ကပ္ၿပီးဖြင့္ထားတဲ့ဆိုင္ပဲ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ ပန္းဆိုးတမ္းလမ္းမွာရွိတဲ့ Super King လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္မွာလည္း ထိုင္ၾကေလ့ရွိသည္။ လျပည့္ဝန္းဆိုင္ကေတာ့ ကဗ်ာဆရာ ေအာင္ဘညိဳ ေသသည္အထိ စြဲစြဲျမဲျမဲ ထိုင္ သြားခဲ့တဲ့ဆိုင္ ျဖစ္သည္။ မိမိ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ျဖစ္တိုင္းလည္း ထိုဆိုင္ေတြမွာပဲ ထိုင္ျဖစ္သည္။ ထိုလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ ထိုင္ရင္း စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြကို ေတြ႔ဆုံရင္းႏွီး ခင္မင္ခြင့္ရခဲ့တာပဲ ျဖစ္သည္။

စာေရးဆရာႀကီး ျမသန္းတင့္က သူတို႔ေခတ္က စာေရးဆရာေတြ ထိုင္ေလ့ရွိတဲ့ ဗိုလ္ျမတ္ထြန္းလမ္းႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လမ္းေထာင့္မွာရွိတဲ့ မက္သဒစ္ကေဖးမွာ သူႏွင့္အတူ ထိုင္ခဲ့ဘူးတဲ့ စာေရးဆရာေတြအေၾကာင္းကို သူေရးတဲ့ "လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ထဲမွာ ျဖတ္သန္းစီးဆင္း သြားေသာေရအလ်ဥ္" ဆိုတဲ့ စာတပုဒ္မွာ ဖတ္ခဲ့ဘူးသည္။ သူႏွင့္ အတူထိုင္ခဲ့ၾကတာေတြက ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ မင္းေဆြ ၊ ဇဝန၊ ပန္းခ်ီေအာင္စိုး၊ ပန္းခ်ီလွစိုး၊ မဟာေဆြ၊ သာဓု၊ လင္းယုန္နီ၊ ေရႊစၾကၤာ၊ သခၤါ၊ စသည္တို႔ ျဖစ္သည္။  စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာတို႔၏ ဘဝျဖတ္သန္းမႈမ်ားသည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တို႔ႏွင့္ ကင္း၍မရ၊ စာအေၾကာင္း ကဗ်ာအေၾကာင္း၊ ပန္းခ်ီအေၾကာင္းစသည့္ အႏုပညာေရးရာတို႔ႏွင့္ ထပ္တူ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တို႔၏ အခန္း က႑ကလည္း တစိပ္တေဒသ ပါဝင္ေနသည္သာ ျဖစ္သည္။

လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ ေရေႏြးၾကမ္းသည္ ျမန္မာ့ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈတြင္ အေရးပါေသာ အသုံးအေဆာင္တမ်ိဳး ျဖစ္သည္ဟု ဆိုရ မည္။ တကယ္ေတာ့ လက္ဖက္သည္ တရုတ္မွ စတင္ခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ျမန္မာျပည္သို႔ ဘယ္အခ်ိန္က စတင္ ေရာက္ရွိလာသည္ ဟူ၍ကား မသိေခ်။ လက္ဖက္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ပုံျပင္လိုလို စာေလးတပုဒ္ ဖတ္ခဲ့ဘူးသည္။ ေရွးႏွစ္ ရာေပါင္းမ်ားစြာက တရုတ္ ႏိုင္ငံတြင္ ဘာသာေရး၌ ကိုင္းရွိဳင္းလွသည့္ ဗုဒၶဝါဒီတဦး ရွိသတဲ့။ ထိုသူသည္ ကိုးႏွစ္တိုင္တိုင္ မအိပ္ပဲ တရားအားထုတ္မည္ဟု အဓိဌာန္ျပဳကာ မအိပ္ပဲ တရားအားထုတ္ၿပီး ေနလာခဲ့ရာ သုံးႏွစ္ၾကာေသာအခါ ရုတ္တရက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားမိသည္။ ႏိုးလာ ေသာအခါ ဤမွ်ညံ့ဖ်င္းရပါမည္ေလာဟု မိမိကိုယ္ကိုမိမိ ဆုံးမသည့္အေနျဖင့္ သူ၏ မ်က္ခြံမ်ားကို လွီးျဖတ္ၿပီးလွ်င္ လႊင့္ပစ္ လိုက္ရာ မ်က္ခြံမ်ားက်ရာေနရာ၌ ေျမတြင္ အျမစ္တြယ္၍ အပင္ကေလး တပင္ေပါက္လာသည္။ ထိုအပင္ကား ကမၻာတြင္ ပထမဆုံးေပါက္လာသည့္ လက္ဖက္ပင္ပင္ ျဖစ္သည္ဟု အခ်ိဳ႕ေသာ တရုတ္လူမ်ိဳးမ်ားက အစဥ္အဆက္ ယုံၾကည္ၾကသည္ တဲ့။

ဥေရာပတိုက္တြင္မူ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း သုံးရာေက်ာ္ေလာက္ကမွ လက္ဖက္ကို စတင္ အသုံးျပဳၾကသည္တဲ့။ သို႔ေသာ္ ထိုစဥ္က မင္းစိုးရာဇာႏွင့္ သူေဌးသူၾကြယ္မ်ားသာလွ်င္ လက္ဖက္ရည္ကို ေသာက္သုံးႏိုင္ၾကသည္တဲ့ အေၾကာင္းမူ အလြန္ေဝးကြာေသာ အရပ္ေဒသမွ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ဒုကၡအေပါင္းကို ေက်ာ္လြန္၍ ယူေဆာင္လာခဲသျဖင့္ လက္ဖက္မွာ ထိုအခ်ိန္က အလြန္ေစ်းႀကီးလြန္းလွသည္ဟု ဆိုသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ လက္ဖက္ကို မည္သို႔ အသုံးျပဳရမည္ကိုပင္ မသိၾကဟု ဆိုသည္။ ယခုအခါတြင္ေတာ့ လက္ဖက္သည္ လူတိုင္း သုံးစြဲႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေပါမ်ား၍ ေနေပၿပီ။ ကမၻာတြင္ ေရမွလြဲလွ်င္ လူတို႔သည္ လက္ဖက္ရည္ကို အေသာက္အမ်ားဆုံး အေျခသို႔ပင္ ေရာက္ေနသည္ဟု ဆိုသည္။

စိတ္ေတြ ေလးလံထိုင္းမိႈင္းၿပီး အိပ္ခ်င္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လက္ဖက္ရည္ အဖန္က်က်ေလး တခြက္ ေသာက္လိုက္ရရင္ စိတ္ထဲ လန္းဆန္းသြားတာ အိပ္ခ်င္စိတ္တို႔ ေျပေပ်ာက္ သြားတတ္ သည္။ လက္ဖက္ရည္ကို ႏွစ္သက္ၾကသူမ်ားတြင္ လူကိုလိုက္၍ တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ အႀကိဳက္ခ်င္းကား မတူႏိုင္ေပ။ တခ်ိဳ႕က အဖန္ကဲကဲ တခ်ိဳ႕က အဆိမ့္အရသာကို ႀကိဳက္သည္။ လက္ဖက္ေျခာက္တြင္ သီးအင္းဓာတ္ပါ၍ ထိုဓာတ္မွာ ေကာ္ဖီတြင္ပါသည့္ ကဖင္းဓာတ္ႏွင့္ အတူတူ ျဖစ္သည္တဲ့။ ထိုဓာတ္သည္ ေသာက္သုံးသူကို အနည္းငယ္ထၾကြ အားရွိေစ၍ နည္းလွ်င္ ဥပါဒ္မျဖစ္ေပမဲ့ မ်ားလြန္းလွ်င္ကား ဥပါဒ္ေပး တတ္၍ ညဘက္တြင္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေစတတ္သည္ဟု ဆိုသည္။

လက္ဖက္ရည္၌ ဝါညိဳေရာင္ရွိျခင္းမွာ လက္ဖက္ရြက္တြင္ တန္းနင္းဟုေခၚသည့္ ဓာတ္ပစၥည္း တမ်ိဳးပါေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ၿပီး ထိုဓာတ္ပစၥည္း မ်ားလြန္းလွ်င္လည္း က်န္းမာေရး ထိုခိုက္တတ္၍ လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္ရာတြင္ တန္းနင္းဓာတ္အမ်ားအျပား ထြက္မလာေစရန္ လက္ဖက္ေျခာက္ကို လက္ဖက္ေျခာက္ကို အၾကာႀကီး သာ၍ ေကာင္းသည္ဟု ဆိုပါသည္။

ဂ်ပန္ႏိုင္ငံတြင္မူ လက္ဖက္ရည္ပြဲတည္ခင္းသည့္ အခမ္းအနားမွာ ေရွးအစဥ္အဆက္ကစ၍ ဆင္းသက္လာေသာ ယဥ္ေက်းမႈ တရပ္ျဖစ္သည္။ တည္ခင္းသည့္ လက္ဖက္ရည္မွာ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္ပုံ၊ တည္ခင္းပုံ ေသာက္သုံးပုံမွာ သတ္မွတ္ထားေသာ အစီအစဥ္မ်ားအတိုင္း စနစ္တက်ျပဳလုပ္ၾကရသည္တဲ့။ ဤထုံးတမ္းစဥ္လာ သည္ ဂ်ပန္တို႔၏ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးတြင္ အေရးႀကီးသည့္ အစိပ္အပိုင္း တခုျဖစ္၍ ေရွးႏွစ္ေပါင္း ငါးရာက ဗုဒၶဝါအယူဝါဒီ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွ တဆင့္ ဆင္းသက္ခဲ့ေသာ အေမြအႏွစ္ တခုျဖစ္သည္ဟု ဆိုေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရးတြင္လည္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သည္ ပါဝင္ ပတ္သက္ေနသည္မို႔ ကင္းကြာ၍ မရႏိုင္ ေခ်။ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ႀကံဳသလိုပင္ လက္ဖက္ရည္မွာ ထိုင္ၾကရသည္။ အေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြတို႔ လာ သည့္အခါ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာဆိုၾကရသည္က အရသာတခုပဲ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ ဆုံး ဘယ္သူမွ မလာလည္း တေယာက္တည္း ျဖစ္ေနေစဦးေတာ့ တရက္မွာ တႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၿပီး အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ခ်င္ခ်ဲ႕ သတင္းစာ ဖတ္ခ်င္ဖတ္ၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းကာ ထိုင္ေနျဖစ္သည္သာ ျဖစ္သည္။

စိုးခိုင္ညိန္း

Comments