မိုုးခ်ဳိသင္း - ဒီေန႔ အေဖသာရွိရင္ အေဖ့အသက္ ၈၄ ႏွစ္

မိုုးခ်ဳိသင္း - ဒီေန႔ အေဖသာရွိရင္ အေဖ့အသက္ ၈၄ ႏွစ္

(မိုုးမခ) ႏိုု၀င္ဘာ ၁၉ ၊ ၂၀၁၇

ဒီေန႔ အေဖသာရွိရင္ အေဖ့အသက္ ၈၄ႏွစ္ ရွိၿပီေပါ့။ အေဖ့ကို ခ်စ္ခင္လြမ္းဆြတ္စိတ္ေတြနဲ႔ အေဖ့ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ တပည့္ သားေျမးေတြက ေရးၾကတာေတြ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္းလို ဖတ္ရ ၾကားရပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္လဲ ဘေလာ့ေရးစဥ္က ရံဖန္ရံခါ ေရးမိပါတယ္။ အေဖ့အေၾကာင္းေလးေတြကို ဟိုတကြက္ ဒီတကြက္ ဖတ္ရတာ ဘဝ မွန္ကူကြက္ေလးေတြ ၾကည့္ရသလို အေရာင္စုံလွတယ္။ အခုလဲ အေဖ ေထာင္ကထြက္ၿပီး ၄ ႏွစ္အၾကာ ၁၉၉၉မွာ ကိုယ့္အမ အငယ္ မိုးမိုးႏွင္းရွိတဲ့ Belgium ကို သြားဖို႔ လုပ္စဥ္က အေၾကာင္း မေရးဖူးေသးတာမို႔ အေဖ့ေမြးေန႔ အမွတ္တရ ေရးမယ္လို႔ စိတ္ကူးမိပါတယ္။

လြတ္လပ္တဲ့ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံမွာေတာ့ ႏိုင္ငံျခားထြက္တာ ဘာဆန္းမလဲ။ ဒါေပမဲ့ အၫွိဳးႀကီးတဲ့ အာဏာရွင္လက္ထက္မွာေတာ့ ဒီကိစၥဟာ ရာဇဝတ္မွဳလိုပါပဲ။ အာဏာရွင္ စစ္အစိုးရကိုဆန္႔က်င္တဲ့သူမွန္သမွ် ေထာင္ထဲမွာ ထည့္ထားမယ္၊ ေထာင္က ထြက္ရင္လဲ ျမန္မာျပည္ဆိုတဲ့ ေထာင္အႀကီးႀကီးထဲ ေျပာင္းထည့္ထားတဲ့သေဘာပါပဲ။ ဘယ္မွ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာခြင့္မရွိ။ မိုးလင္းတာနဲ႔ အေဖဟာ ဘယ္သြားသြား ေဘာ္ဒီဂတ္နဲ႔ သြားေနရတယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ အေဖက သူ႔ကို တေန႔တေန႔ ဘာလုပ္သလဲ ေထာက္လွမ္းေနသူကို မေက်နပ္မရွိဘဲ ခင္မင္ေနၿပီ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရင္လဲ "ေဘး ဝိုင္းမွာ ထိုင္ နားေထာင္မေနပါနဲ႔ဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႔ ဝိုင္း လာထိုင္ပါ၊ က်ေနာ္တို႔က စာအေၾကာင္း ေပအေၾကာင္း ႐ိုး႐ိုးေျပာၾကတာပါ" တဲ့။ ဒါနဲ႔ ဟိုလူလဲ မနက္ဆို အိမ္ေရာက္လာ၊ အေဖ့ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ မဂၢဇင္းတိုက္ အကုန္ တတြဲတြဲ သြားေတာ့တာပဲကိုး။ လက္ဖက္ရည္ဖိုးေတာင္ သူတလွည့္ ကိုယ္တလွည့္ ရွင္းၾကေတာ့တာကိုး။ သူကလဲ အဘ အဘ နဲ႔ ခင္ရွာပါတယ္။ တာဝန္အရ လုပ္ရရွာတာပါ။

ဒီလိုနဲ႔ တေန႔မွာ ကိုယ့္အမ မႏွင္းက မဂၤလာေဆာင္ဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ ရန္ကုန္မွာ သူ႔ခ်စ္သူ Carl ရဲ႕ မိဘေတြက အေဖ့ဆီ မႏွင္းကို လာေရာက္ ေတာင္းရမ္းၿပီး လူရင္း မိတ္ေဆြမ်ားနဲ႔ ဧည့္ခံပြဲေလး ကန္ေတာ္ႀကီးပဲေလ့စ္ ဟိုတယ္မွာ လုပ္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ တခါ Belgium မွာလဲ လုပ္ခ်င္ၾကတာမို႔ အေဖ့ကို သူ႔သမီးလက္ထပ္ပြဲ တက္ေစခ်င္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္မွာကလဲ ၉-၉-၉၉ ေရာက္ခါနီးေနၿပီ။ ၉ ေလးလုံး မွာ (သူတို႔အေခၚ) ဆူပူၾကအုံးမွာမို႔ နံမည္ရွိသူေတြ ႀကိဳ ဖမ္းေနတဲ့ ကာလေပါ့။ အေဖ့ကိုလဲ သၾကၤန္သံခ်ပ္ေတြ ေရးသလားဆိုၿပီး ေထာက္လွမ္းေရးက ေခၚၿပီး ေမးလား ျမန္းလား လုပ္ေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ ရန္ကုန္မွာ ရွိတဲ့ သမီး ၃ ေယာက္ဟာ အေဖ့ကို ေနာက္တခါ အပါမခံႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး မႏွင္းဆီ ပို႔ဖို႔ ေခါင္းခ်င္း႐ိုက္ၾကရေတာ့တာေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကလဲ စင္ကာပူက ျပန္ေရာက္ေနခ်ိန္။ အမေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး အေဖ့ကို မႏွင္းဆီ ေရာက္ေအာင္ ပို႔မယ္ ဆုံးျဖတ္ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံက စင္ကာပူနဲ႔ ရန္ကုန္ သြားျပန္ေနတာမို႔ ကိုယ္တို႔ ပတ္စ္ပို႔ လုပ္တဲ့အခါ စာရြက္စာတမ္းေတြ လိုအပ္တာ လုပ္ေပးဖို႔ ပတ္စ္ပို႔ ႐ုံးမွာ လုပ္တဲ့ ဦးေလးတေယာက္ကို အပ္ေနက်။ အဲဒီ ဦးက သေဘာလဲ ေကာင္း၊ အေနလဲ ႐ိုးေအးၿပီး အင္မတန္ သင့္တင့္တဲ့ ဝန္ေဆာင္ခေလာက္သာ ယူပါတယ္။ ေနေတာ့လဲ ကိုယ္တို႔အိမ္နဲ႔ သိပ္မေဝးေတာ့ ကိုယ္တို႔အတြက္ အဆင္ေျပတာေပါ့။

ဒါနဲ႔ အေဖ့ မွတ္ပုံတင္ေလး ေပးၿပီး အေဖ့ကို ပတ္စ္ပို႔ေလး လုပ္ေပးဖို႔ ဦးဆီ အကူအညီ ေတာင္းရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေျပာစရာရွိလာတာက အေဖ့ မွတ္ပုံတင္မွာ အေဖ့ နံမည္ရင္းက ဦးဘဂ်မ္း ကိုး။ ကေလာင္နံမည္ တင္မိုး မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပတ္စ္ပို႔ လုပ္ေပးမဲ့ ဦးကို ရွင္းေအာင္ ေျပာျပရပါတယ္။ ဦးလဲ သိတဲ့အတိုင္း အေဖက ကဗ်ာဆရာ မို႔ ကဗ်ာေရးတဲ့နံမည္နဲ႔ မွတ္ပုံတင္က အမည္ရင္း မတူဘူးေပါ့။ ေနာက္ၿပီး အေဖ့ကို ကဗ်ာေရးလို႔ ပုဒ္မ ၅ (ည) နဲ႔ ၄ ႏွစ္ ေထာင္ ခ်ခဲ့တာ ဦးသိပါတယ္ေနာ္ ေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ စိတ္ရွင္းခ်င္စိတ္နဲ႔သာ ေမးေနခဲ့ရတာပါ၊ ရင္တထိတ္ထိတ္ပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ဦးျပန္ေျဖတဲ့အေျဖဟာ ႐ိုး႐ိုးေလးမို႔ အသဲထဲထိ စြဲေနေအာင္ မွတ္မိခဲ့ပါတယ္။ သမီးအေဖက ျပစ္ဒဏ္က်ခံၿပီးၿပီပဲ၊ လုပ္လို႔ရပါတယ္ တဲ့။ ဒါနဲ႔ လိုအပ္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ စစ္ၿပီး ဦးကယူထားလိုက္ပါတယ္။

တလခြဲ ၊ ႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ အေဖ့ပတ္စ္ပို႔က်ၿပီ တဲ့။ ပတ္စ္ပို႔႐ုံးေရွ႕မွာ ကပ္ထားတဲ့ စာရြက္ေတြထဲမွာ အေဖ့နံမည္ ပါလာၿပီ၊ သြားၾကည့္ေခ် တဲ့။ အဲလို ၾကားရေတာ့ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ တလွပ္လွပ္ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုယ္စာေမးပြဲေအာင္စာရင္း ၾကည့္ရတာေတာင္ အဲေလာက္ ရင္မခုန္ခဲ့ဘူး။ အဟုတ္ပဲ။ အေဖ့နံမည္ ပတ္စ္ပို႔ ထုတ္ယူႏိုင္တဲ့ စာရင္းထဲ ပါလာၿပီ။ ဒါေပမဲ့ စိတ္မေအးႏိုင္ေသးဘူး၊ စာအုပ္ကို သြားထုတ္တဲ့အခါ ခြင့္မေပးႏိုင္ဘူး ျဖစ္ႏိုင္ေသးတာကိုး။ အဲဒီအပူအပန္ေတြ အေဖကေတာ့ ဘာမွ မသိရွာဘူး။ အေဖက သူ႔သမီးမိုးစံနဲ႔ ခ်ိဳသင္း ပတ္စ္ပို႔ စာအုပ္ရဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္၊ ရခ်င္လဲ ရမယ္ မရခ်င္လဲ မရဘူး၊ ဒီေလာက္ပဲ ေပးသိထားတာကိုး။

ဒါနဲ႔ အေဖ့ကို ပတ္စ္ပို႔ သြားထုတ္ၾကမဲ့ ေန႔ ေရာက္လာပါတယ္။ မနက္ေစာေစာ ႐ုံးဖြင့္ခ်ိန္ေရာက္ေအာင္ အေဖ၊ ကိုယ့္အမႀကီး မစံ နဲ႔ ကိုယ္တို႔ ၃ ေယာက္ ပန္းဆိုးတန္းက ႐ုံးကို သြားၾကတာေပါ့။ အေဖကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပဲ၊ စာအုပ္ ကိုယ္တိုင္ထုတ္ဖို႔ သမီးေတြလက္ဆြဲၿပီး လိုက္လာတယ္ေလ။ ကိုယ္တို႔ ညီအမႏွစ္ေယာက္မွာေတာ့ သိုသိုသိပ္သိပ္ လုပ္ေနရတာမို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွလဲ အသိမေပးရဲ၊ အေဖက အသိမ်ားေတာ့ ႐ုံးမွာ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ တိုးမွာလဲ လန္႔ေနတာပါ။ ညီအမႏွစ္ေယာက္စလုံး ေအးစက္ၿပီး ေခၽြးပ်ံေနတဲ့ လက္ခ်င္း ဆုပ္ထားၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေဖ့ကို စိတ္မပူပန္ေစခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ ကိုယ္က white lie သုံးလိုက္မိပါတယ္။ "အေဖ အခု စာအုပ္ကို ကိုယ္တိုင္သြားထုတ္ရင္ အဲဒီစာအုပ္ ထုတ္ေပးမဲ့သူကို ခ်ိဳသင္းတို႔ ပိုက္ဆံေပးထားတာေနာ္။ ဘာမွမပူနဲ႔ သိလား" ေပါ့။ (တကယ္က ဘယ္သူထုတ္ေပးမလဲဆိုတာေတာင္ မသိတာ ဘယ္လို ပိုက္ဆံေပးထားႏိုင္ပါ့မလဲ) အေဖကလဲ သူနားလည္ပါတယ္ဆိုတဲ့ပုံစံနဲ႔ ေအး၊ ေအး အေဖ သိၿပီ တဲ့။ (တကယ္က ဒီသမီးေတြ ဘယ္ေလာက္ပူေနသလဲ အေဖ မသိရွာဘူးေနာ္)။

အေဖ့နံမည္ေခၚေတာ့ အေဖသြားရတယ္၊ ကိုယ္လဲ အေဖ့နား ကပ္လိုက္သြားၿပီး ရပ္ေနတာေပါ့။ ထုတ္ေပးတဲ့လူက အသားျဖဴျဖဴ လူလတ္ပိုင္းပါ။ ဦးဘဂ်မ္း မွတ္ပုံတင္ ျပပါ တဲ့။ ကိုယ္က ေဘးက ကပ်ာကယာ မွတ္ပုံတင္ေပးလိုက္ေတာ့ မွတ္ပုံတင္ကိုကိုင္ၿပီး အေဖ့ကို ၾကည့္လိုက္၊ မွတ္ပုံတင္ကို ၾကည့္လိုက္ေပါ့။ အၾကာႀကီးပဲ။ ကိုယ့္ရင္ေတြ တုန္ လွၿပီ။ သူ မွတ္မိသြားလို႔ ၾကည့္ေနတာလား၊ ဒါ ကဗ်ာဆရာတင္မိုးမဟုတ္လား၊ သူႏိုင္ငံျခား ထြက္ခြင့္မရွိဘူး ေျပာလိုက္မွာလားေပါ့။ စိတ္က ပူလြန္းလို႔ အေဖမ်ား စိတ္ပူေနမလား အေဖ့မ်က္ႏွာ လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ အေဖက ျပဳံးျပံဳးႀကီး ဟိုလူကို ရဲရဲႀကီး ျပန္ၾကည့္ေနတယ္။ အေဖ့စိတ္ထဲမွာ ဒီလူကို ငါ့သမီးေတြ ပိုက္ဆံေပးထားတယ္ ငါ့ကို တာဝန္အရ စစ္ေနတာ လို႔ ထင္ေနရွာလို႔ ျပံဳးျပံဳးႀကီး ျပန္ၾကည့္ေနတာပါ။

တကယ္က ဟိုးအရင္က အေဖ့ မွတ္ပုံတင္ကို အဝတ္ေလွ်ာ္တဲ့အထဲ ထည့္ေလွ်ာ္လိုက္မိလို႔ ေရစိုၿပီး အေရာင္ ျပယ္ေနတာမို႔ ဟိုလူ႔ခမ်ာ အထပ္ထပ္ စစ္ေနတာပါ။ ၿပီးေတာ့ "ရၿပီ လက္မွတ္ထိုးပါ" တဲ့၊ အေဖက ျပံဳးရႊင္စြာ လက္မွတ္ထိုးေတာ့ ဝန္ထမ္းက ယူၿပီး လက္မွတ္ထိုးတဲ့ေဘးမွာ ကြင္းစ ကြင္းပိတ္ေလးနဲ႔ (ကိုယ္တိုင္) လို႔ လက္ေရး ခပ္ေသာ့ေသာ့နဲ႔ ျခစ္လိုက္ပါေသးတယ္။ ကိုယ္က အဲဒီစာလုံးေလးကို က် မလာတဲ့ မ်က္ရည္စေတြနဲ႔ ငုံ့ၾကည့္ေနမိတာမို႔ စာလုံးေလးက ဝါးသြားပါေတာ့တယ္။

ဒီအဆင့္နဲ႔ မၿပီးေသးပါဘူး။ ပုံစံ ၁၇-၁၉ ဆိုလား လုပ္ရပါအုံးမယ္တဲ့။ အဲဒီတုန္းက စာအုပ္ရတာနဲ႔ ဘဏ္မွာ ေငြသြင္းတဲ့ ကိစၥ လုပ္ၿပီးရင္ အဲဒီပုံစံ ၁၇-၁၉ ကို ဘဏ္က ခ်လံနဲ႔ လုပ္ရမွာပါတဲ့။ ဒါနဲ႔ ညီအမႏွစ္ေယာက္ ေနာက္တခ်ီ ေမာင္းတင္ၾကျပန္တာေပါ့။ အေဖကေတာ့ ႐ုံးကိစၥေတြ ရွည္လ်ားေထြျပားတာေတြ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ မၿပီးေသးဘူးလား သမီး နဲ႔ တေမးတည္း ေမးေနတာပါ။ သူက ၿမိဳ႕ထဲေရာက္တုန္း သူ႔မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ သြား join ခ်င္ေနၿပီ။ ခဏေလးပါ ဒါၿပီးရင္ ၿပီးပါၿပီဆိုၿပီး ေခ်ာ့ထားရပါတယ္။

ပုံစံ ၁၇ လား ၁၉ လား ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ အဲဒီမွာ ဝန္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးက အက်င့္စာရိတၱေကာင္းမြန္ေၾကာင္း ကိုယ္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္က ရဲ ေထာက္ခံစာ လိုပါသတဲ့။ ကိုယ္တို႔ ညီအမႏွစ္ေယာက္စလုံး ဒါေတာ့ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆိုၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္ျဖစ္သြားၾကတာေပါ့။ ဒါဆို သူတို႔ သိသြားေတာ့မွာ ေသခ်ာေနၿပီ။ စာအုပ္ႀကီး လက္ထဲ ေရာက္ၿပီးမွ သြားခြင့္မရေတာ့ဘူးေပါ့ ဆိုၿပီး အေတာ္လဲ စိတ္ဓာတ္က်သြားတာပါ။ ဒါနဲ႔ ရွိတဲ့ အင္အားေလးေတြ စုၿပီး ဝန္ထမ္းအမကို ေတာင္းပန္ရပါတယ္။ သူက မရဘူး တဲ့၊ ရပ္ကြက္ ရဲ ေထာက္ခံစာ လို ကို လိုပါသတဲ့။ ကိုယ္တို႔ ညီအမႏွစ္ေယာက္ ေျပာလြန္းမက ေျပာေတာ့ အထဲက အရာရွိကို ဝင္ေျပာၾကည့္ပါလား လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္တို႔လဲ အရာရွိ ႐ုံးခန္းထဲကို ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။

အရာရွိကလဲ ခပ္ေအးေအးပါပဲ။ စာရြက္ေတြ လက္မွတ္ထိုးေနသလားပဲ။ တခ်က္ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ေျပာ တဲ့။ အဲဒီမွာ ကိုယ္က က်မအေဖ မိသားစု ကိစၥ အေရးတႀကီး သြားစရာရွိတာမို႔ ရဲေထာက္ခံစာမပါဘဲ ပုံစံ ၁၉ ထုတ္ေပးဖို႔ အင္မတန္ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။ သူကလဲ ခ်က္ခ်င္းပဲ မရဘူး ေျပာပါတယ္။ ရဲ ေထာက္ခံစာပါမွ ထုတ္ေပးႏိုင္မတဲ့။ ေျပာၿပီးေတာ့ ကိစၥပဲ ၿပီးသြားသလို ေမာ့ေတာင္ မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒုန္း ဆိုတဲ့အသံအက်ယ္ႀကီးနဲ႔ စားပြဲကို ထုလိုက္တာေၾကာင့္ ကိုယ့္ တကိုယ္လုံး တုန္သြားတာ။ ဘာလို႔လဲဆို ဒုန္းဆိုၿပီး စားပြဲကို လက္သီးနဲ႔ ထုလိုက္တာ အေဖ ေလ။

ကိုယ္ေတာ့ သြားၿပီ လို႔ သိလိုက္ပါၿပီ။ အရာရွိလဲ အံ့ၾသတႀကီး ေမာ့ၾကည့္တယ္။ အေဖက "ငါ က တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းဆရာကြ။ ဒီလိုလူက သူမ်ားဆီက ကိုယ့္အက်င့္စာရိတၱေကာင္းေၾကာင္း သြားေထာက္ခံ ခိုင္းရအုံးမွာလား" တဲ့။ "အဓိပၸါယ္ ရွိမရွိလဲ စဥ္းစားၾကစမ္းပါအုံး" တဲ့။ ဘုရား ဘုရားး။ အဲဒီမွာ အရာရွိက "ေအာ္ တကၠသိုလ္က ဆရာလား တဲ့၊ ဒါဆို မလိုပါဘူး တဲ့။ ေရွ႕ေကာင္တာက လက္ခံဖို႔ သူ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္ပါ့မယ္" တဲ့။ ဒါနဲ႔ ေရွာေရွာရွဴရွဴပဲ လုပ္ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ အေဖဟာ ႐ုံးလုပ္ငန္း ႀကိဳးနီစနစ္ေတြကို စိတ္ေပါက္သြားပုံပါပဲ။ အဲဒီေတာ့မွ ကိုယ္တို႔လဲ သက္ျပင္းခ် ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၁ ၾသဂုတ္လ ၁၉၉၉ မွာ အေဖ ဥေရာပကို ထြက္ခြာခဲ့ပါတယ္။

အေဖထြက္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ေရဒီယို အသံလႊင့္ဌာနေတြက အေဖ့ရဲ႕ေထာင္ထဲက အေတြ႕အၾကံဳ အင္တာဗ်ဴးေတြ ပါလာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အေဖ ဥေရာပ ေရာက္ေနတာ "သူတို႔" သိသြားခဲ့ၿပီး အေဖ့ ေဘာ္ဒီဂတ္ႀကီးကို မသိရေကာင္းလားလို႔ မ်က္မာန္ရွတာေၾကာင့္ နယ္ေျပာင္းခံခဲ့ရပါတယ္။

အဲဒီကတည္းက ျမန္မာျပည္ကေန ခြဲခြာသြားတဲ့အေဖဟာ သူခ်စ္တဲ့ ျမန္မာျပည္ကို အသက္ရွင္လ်က္ ျပန္လာခြင့္ မရခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ အေဖ့ စာ၊ အေဖ့ နံမည္၊ အေဖ့အေၾကာင္း ျမန္မာျပည္က ထုတ္တဲ့စာအုပ္တိုင္းမွာ ေဖာ္ျပခြင့္ ပိတ္ပင္ခဲ့ပါတယ္။ အေဖ့ ကြယ္လြန္ေတာ့လဲ အေဖ့ နာေရးေတာင္ သတင္းစာ၊ မဂၢဇင္းေတြမွာ ေဖာ္ျပခြင့္ မျပဳခဲ့ပါဘူး။ အေဖကလဲ သူ႔ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ထိ အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးကို ကေလာင္နဲ႔ တိုက္ပြဲ ဝင္ သြားခဲ့ပါတယ္။ အေဖကြယ္လြန္ၿပီး ၁၀ ႏွစ္အၾကာ မႏွစ္ကမွ အေဖ့အ႐ိုးအိုးေလးကို ကိုယ္တိုင္ ျပန္ပို႔ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ျပန္ခ်င္လွတဲ့အေဖ ေက်နပ္ႏိုင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။ အေဖရယ္ အေမရယ္ ေမာင္ေလးဉာဏ္မိုးရယ္ မိသားစု ျပန္ဆုံႏိုင္ၾကၿပီေပါ့။
လြမ္းတယ္ အေဖ...

ခ်စ္သမီး
ခ်ိဳ

(စာေရးသူ ေဖ့စ္ဘြတ္က ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)