ေအာင္သူၿငိမ္း ● ခရီးရွည္ အိမ္အျပန္လမ္း – အပုိင္း (၁၈)
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၇
● ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၆)
က်ေနာ္ စခန္းဥကၠ႒အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ခံရၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ၊ စစ္သင္တန္းဆင္းပြဲ က်င္းပဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ ရက္စြဲ ေသခ်ာမမွတ္မိေပမယ့္ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ မတ္လထဲ ျဖစ္ဖို႔မ်ားတယ္။ စစ္ေၾကာင္းေလွ်ာက္၊ ဘင္ခရာတပ္ဖြဲ႔နဲ႔ ခ်ီတက္အေလးျပဳ ဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ အမွန္တကယ္က အခုစစ္သင္တန္းက်င္းပေနစဥ္မွာ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း သင္တန္းသားပဲ။ လုပ္အား ထည့္ဝင္မႈကလည္း သာမန္သင္တန္းသား တေယာက္လုိပါပဲ။ သို႔ေသာ္လည္း ကံတရားအရ သင္တန္းဆင္း စစ္ေၾကာင္းက စခန္းဥကၠ႒ က်ေနာ့္ကို ခ်ီတက္အေလးျပဳရဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ့္မွာ ယူနီေဖာင္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္းျပင္ဆင္ခ်ိန္ မရလိုက္ဘူး။ သိပ္မေတာ္တဲ့ ေျပာက္က်ားယူနီေဖာင္းတစံုကို လက္ေခါက္၊ ေျခေခါက္ဝတ္၊ သိပ္မေတာ္တဲ့ စစ္ဖိနပ္တစံုနဲ႔ သင္တန္းဆင္းပြဲ ၿပီးသြားတယ္။ သင္တန္းဆင္းပြဲမွာ ဘယ္လိုမိန္႔ခြန္း ေပးမိတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္း သားရဲေဘာ္ေတြၾကား ညီညြတ္ေရးနဲ႔ မၿပီးေသးတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးခရီးကို အင္တိုက္အားတိုက္ ဆက္လုပ္ၾကဖို႔ ေလာက္ပဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
သင္တန္းၿပီးေတာ့ ေရွ႔တန္းဆင္းၾကဖို႔ ျပင္ဆင္မႈေတြ ျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔က မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဗဟိုစစ္ရံုးနဲ႔ သြား ေဆြး ေႏြးၾကရတယ္။ လက္နက္ေတြ၊ က်ည္ေတြ ငွားၾကရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဖက္က လုပ္ခ်င္တဲ့ စစ္ေရးအစီအစဥ္ကိုလည္း တင္ျပ ၾကရတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္က က်ေနာ္အဓိက ဆက္ဆံရတာက ေက်ာင္းသားေရးရာတာဝန္ခံ ႏိုင္ဗညားေအာင္နဲ႔ စစ္ေရးကိစၥ ဆိုရင္ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဗဟိုစစ္ေကာ္မရွင္ တြဲဘက္အတြင္းေရးမွဴး ႏိုင္ပန္းသာနဲ႔ ဆက္ဆံရတယ္။ သူက အရပ္မနိမ့္မျမင့္၊ ခပ္ပိန္ပိန္ပါးပါးပဲ။ စကားေျပာရင္ ေလေအးေလးနဲ႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကိုလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ႏိုင္ငံေရးပို႔ခ်ေဆြးေႏြး မႈေတြ လုပ္တယ္။ က်ေနာ္ေလးစားမိတဲ့ မြန္ေခါင္းေဆာင္ထဲမွာပါတယ္။ [ေနာက္ပိုင္းမွာ သူ လက္နက္ခ်သြားတယ္ၾကားေတာ့ က်ေနာ္အေတာ္အံ့အားသင့္ရတယ္၊ နားမလည္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္မိတယ္။] ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေထာမြန္ (ယခု ပါတီဥကၠ႒)၊ အဲသည္အခ်ိန္က ဒု-ဥကၠ႒ ႏိုင္ထင္ (ကြယ္လြန္) နဲ႔ အဓိက ဆက္ဆံရတယ္။ ဥကၠ႒ ႏိုင္ေရႊက်င္ကေတာ့ ၿမိဳ႕နဲ႔ တပ္ေပါင္းစုမွာ ေနတာမ်ားၿပီး၊ တခါတေလမွ က်ေနာ္တို႔ ေတြ႔ရတယ္။ သူကေတာ့ လူျဖဴျဖဴ ေက်ာ့ေက်ာ့၊ အက်ႌပုဆိုးဝတ္ရင္လည္း ႏုတဲ့အေရာင္ေတြ ေရြးခ်ယ္ဝတ္တတ္တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ တေယာက္ ထက္စာရင္၊ မင္းသားတေယာက္နဲ႔ေတာင္ ပိုတူေနေသးတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ ၂၀ ေရွ႔တန္းထြက္ဖို႔ လက္နက္၊ က်ည္ရတယ္။ မြန္ရဲေဘာ္ေတြက ပထမပိုင္းမွာ ဒီေက်ာင္းသားေတြက ဗမာအခ်င္းခ်င္းတိုက္ပါ့မလားဆိုတဲ့ သံသယေတြ ရွိေနေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း တိုက္ပြဲအခ်ဳိ႕ျဖစ္ၿပီးမွသာ ယံုၾကည္မႈရလာ ၾကတယ္။ အဲသလို ေရွ႕တန္းထြက္ၾကဖို႔ လူေရြးၾကတဲ့အခါမွာလည္း ျပႆနာႀကီးတယ္။ သူလည္း ေရွ႕တန္းသြားခ်င္၊ ကိုယ္ လည္း ေရွ႔တန္းသြားခ်င္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ မိန္းကေလးေတြကိုယ္တိုင္ကလည္း ေရွ႕တန္းသြားပါရေစ ေတာင္းဆိုေနၾက တယ္။ ေနာက္ဆံုး သင့္ေတာ္သူ ရဲေဘာ္ ၂၀ ကို ေရြးလိုက္တယ္။ (ေရွ႕တန္းထြက္ဖို႔ မပါရလို႔ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေရး အဖြဲ႔ ဝင္ ရဲေဘာ္ေတြက ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒညတစခန္းဖက္ကို ကူးေျပာင္းသြားၾကတယ္။) ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ေမလေလာက္မွာ စစ္ ေၾကာင္းစထြက္ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ႀကီး ကိုဝင္းႏိုင္ဦးက ေဆးမွဴးလိုအပ္ခ်က္အရေရာ၊ ႏိုင္ငံေရးအရ ဦးေဆာင္ ဖို႔ပါ။ စစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ပါသြားခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္း (၁၀၁) က စစ္ေၾကာင္းေတြကို နာမည္ေပးရာမွာ ေရာင္နီ-၁၊ ေရာင္နီ-၂ စသည္ျဖင့္ ေပးတယ္။ ေရာင္နီ-၄ အထိ ရွိခဲ့တယ္။ တပ္ရင္း (၁၀၂) ကလည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ စစ္သင္တန္းေတြ ၿပီးသြားတဲ့ အခါ စစ္ေၾကာင္းေတြ စုဖြဲ႔လႈပ္ရွားတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ စစ္ေၾကာင္းေတြကို ေအာင္ဆန္း-၁၊ ေအာင္ဆန္း-၂ စသည္ျဖင့္ နာမည္ေပးတယ္။ အထူးသျဖင့္ မုဒံုဂြင္နဲ႔ ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီး ေတာင္ေပါက္ ၂၄ ရြာ မြန္-ကရင္ ပူးတြဲအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေဒသမွာ စစ္ ေၾကာင္းလႈပ္ရွားၾကတာ မ်ားတယ္။
မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဒု-ဥကၠ႒ ႏိုင္ႏြန္လာ ကြယ္လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉၈၉ ၾသဂုတ္လ ၈ ရက္ (၈၈၈၈) ပထမႏွစ္ပတ္လည္ အခမ္းအနား မွာေတာ့ ကိုတင္စိုး ေနာင္၊ ကိုဝင္းႏိုင္ဦးတို႔ စစ္ေၾကာင္းက မုဒံုအေပၚဖက္ ေတာင္ေၾကာမွာ ရွိေနခဲ့တယ္။ သူတို႔အစီအစဥ္က မုဒံု၊ ကမာဝက္မွာရွိတဲ့ တပ္ရင္းစခန္းတခုကို ေရာ့ကက္နဲ႔ ပစ္ဖို႔ပဲ။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ တပ္ေတြနဲ႔အတူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေထာမြန္လည္း ပါလာတယ္။ ကိုဝင္းႏိုင္ဦးက ျပန္ေျပာျပတယ္။ "က်ေနာ္တို႔ ေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ့ ညေနေစာင္းပဲ။ ေအာက္မွာ မီးေရာင္ေတြနဲ႔ ကားေတြသြားေနတာ၊ တပ္ရင္းစခန္းကို အေဆာင္ေတြ အစီအရီေလး ေတြ႔ေနရတယ္။ စိတ္ကူးယဥ္ေနမိတယ္။ မနက္ျဖန္မနက္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီအေဆာက္အဦးေတြ မီးေလာင္ပ်က္စီးမွာကို ေတြးေနမိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဆီမွာက 2.75 Rocket launcher ေတြ ပါလာခဲ့တယ္။ နက္ျဖန္ေတာ့ အပီ ပစ္ၿပီ" သူက ျပန္ေျပာျပတယ္။ သူ ေျပာတဲ့ 2.75 ေရာ့ကက္ဆိုတာ ေမွာင္ခိုေစ်းကြက္ထဲ ေဖာေဖာသီသီ ဝယ္လို႔ရတယ္။ ေဒၚလာ ၁၀၀ ေအာက္ပဲ ေစ်းရွိတယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံကထုတ္မွန္း ေသခ်ာ ေတာ့ မသိဘူး။ အမွန္က ေလယာဥ္ေပၚကေန ေဝဟင္၊ ေလယာဥ္ေပၚကေန ေျမျပင္ကို ပစ္တဲ့လက္နက္မ်ဳိးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒါကို ေလွ်ာ့တိုက္ပစ္လို႔ ရေအာင္ စီစဥ္တဲ့အခါ ပစ္လို႔ရတယ္။ ၁၀-ကီလိုမီတာ ေက်ာ္ သြားတယ္။
[ https://en.wikipedia.org/wiki/Folding-Fin_Aerial_Rocket ]
ေနာက္တေန႔ မနက္ေရာ့ကက္ပစ္ဖို႔ စီစဥ္ေတာ့ သူစိတ္ဓာတ္က်ပံုကို ေျပာတယ္။ ေရာ့ကက္ပစ္ရေအာင္ ေလွ်ာက္ေျမာင္း၊ ခ်ိန္တြယ္ပစ္ရတဲ့ စနစ္ေတြ ေသခ်ာပါမလာဘူး။ ေရာ့ကက္ကို သစ္ပင္မွာ ဖာ့ခယ္မ (ထိုင္းလူမ်ဳိးမ်ားဝတ္တဲ့ ခါးပတ္ နံငယ္ ပိုင္း) နဲ႔ ခ်ည္လိုက္တယ္။ ပထမတလံုး ထြက္သြားတယ္။ ဘယ္က်မွန္း မသိဘူး။ ပစ္မွတ္ထက္ကို အေဝးႀကီး ထြက္သြားခဲ့ တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျပန္ခ်ိန္၊ ပြဲၿပီးေတာ့ ေရာ့ကက္ ၁၁ လုံးေလာက္ပစ္တာ ၁ လုံးပဲ စစ္တပ္ဝင္းထဲက်ခဲ့ တယ္။ ထိခိုက္ ဒဏ္ရာလည္း မရွိေလာက္ဘူးထင္တယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာ ကခ်င္ ေကအိုင္အို ဥကၠ႒ ဦးဘရန္ဆိုင္းက မြန္ျပည္သစ္ပါတီကို ပိုက္ဆံထုတ္ေပးၿပီး၊ ဘုရားသံုးဆူေဒသက ေက်ာင္းသားစခန္းေတြအတြက္ လက္နက္ (၈၀) ဝယ္ေပးတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းမ်ဳိးၾကားရတယ္။ ABSDF ဥကၠ႒ ကိုထြန္း ေအာင္ေက်ာ္လည္း သူ႔စာအုပ္ထဲမွာ ဒီအခ်က္ကို ေရးထားတယ္။ ဟုတ္-မဟုတ္ေသခ်ာေတာ့ မသိဘူး။ သူေရးထားတာ ေတာ့ ဒီသတင္းၾကားၿပီးေနာက္ ကိုစိုးေလး (ဘုရားသံုးဆူစခန္း ၁၀၁ က EC)၊ ကိုေအာင္ၾကည္ဦး၊ ကိုကိုႏိုင္ (တပ္ရင္း ၁၀၂) နဲ႔ မြန္ျပည္သစ္ပါတီဗဟိုကို လက္နက္ထုတ္ဖို႔ သြားတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ မရခဲ့ဘူး။ ေပးၿပီးၿပီလို႔ ႏိုင္ထင္က ျပန္ေျပာ လိုက္တယ္။ သူကေတာ့ အဆိုးျမင္နဲ႔ ေဖာ္ျပထားတယ္။ (ထြန္း၊ စာ ၃၁၂-၃၁၃) က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ေသခ်ာမသိႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ၁၀၁-၁၀၂ တပ္ရင္းေတြကို ထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ လက္နက္ေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာက အလက္ (၈၀) မရွိတာေတာ့ က်ိန္းေသတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြၾကားထဲမွာ စိတ္အပန္းေျဖစရာ ကိစၥေလးေတြ ရွိေနတယ္။ စခန္းက ထြက္ခြင့္ရတဲ့အခါ မြန္ဗဟို ထဲက အမ်ဳိးသမီးတပ္ကို သြားလည္တဲ့သူလည္း ရွိတယ္။ မြန္-ကရင္စစ္ပြဲတုန္းက မြန္အမ်ဳိးသမီးတပ္က နာမည္ႀကီးၿပီး တပ္မွဴးမပုက နာမည္ေက်ာ္တယ္။ တပ္အဝင္မွာ သူတို႔မြန္စာနဲ႔ ဒပ္စမြတ္ဗရဲ (ဒပ္သြပ္ၿဗဲ) [အမ်ဳိးသမီးတပ္] လို႔ ေရးထား တာကို က်ေနာ္တို႔က ေပါင္းဖတ္လို႔ရတဲ့ အသံထြက္အတိုင္း 'ဒပ္သြပ္ျဗဲ' လို႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။ အဲသလို သြားလည္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို ဟိုက ဖမ္းထားၿပီး ျပန္လႊတ္မေပးတာလည္း ရွိတယ္။ ေက်ာင္းသားေရးရာ တာဝန္ခံ ႏိုင္ဗညားေအာင္ လိုက္ထုတ္ေပးမွ ဒီရဲေဘာ္ေတြ စခန္းျပန္ၾကရတယ္။ ႏိုင္ဗညားေအာင္လည္း အဲသလိုကိစၥေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ရေသးတယ္။
စခန္းအနီးမွာ အရက္ပုန္းေရာင္းတဲ့ ေလာရွမ္း (Lao-Thai) မေလး အမြန္ဆိုတာလည္း ရွိေသးတယ္။ သူက အရက္ေရာင္း ေတာ့ သူ႔ကို သြားပိုးပန္းခ်င္သူေတြက အရက္ဝယ္ေသာက္ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕က (ဗကသ) က လႊတ္လိုက္တဲ့ တပ္မွဴးႀကီး ေတြလည္း အမြန္ဆိုင္မွာ ပြဲက်ေနတာ ျမင္ရတယ္။ (အသိေတြပါ)။ တရက္မွာေတာ့ အမြန္က က်ေနာ္တုိ႔ေဆးရံုကို ေရာက္ လာတယ္။ သူ႔အေဖကို ဘိန္းျဖတ္ခ်င္လို႔ဆိုၿပီး လာျပတာ။ က်ေနာ္လည္း ဘိန္းတခါမွ မျဖတ္ဘူးသလို အေတြ႔အၾကံဳလည္း မရွိဘူး။ ဒီေတာ့ အစိမ္းျဖတ္ရတယ္။ သူ႔အေဖ ဘိန္းျဖတ္လို႔ခံစားရတဲ့ ေဝဒနာေတြ သက္သာေအာင္၊ ဆားရည္ခ်ိတ္ေပး၊ အကိုက္အခဲ ေပ်ာက္ေဆးေပး၊ ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ပဲ လုပ္ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အေစာပိုင္းမွာ ဘိန္းျဖတ္ရင္ျဖစ္တဲ့ လကၡဏာေတြ သူ႔ အေဖမွာ ေတြ႔ရတယ္။ ေနာက္ ၂-၃ ရက္ၾကာေတာ့ သက္သာလာတယ္။ က်ေနာ္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဟုတ္လွခ်ည္လား ဆိုၿပီး နည္းနည္းဘဝင္ျမင့္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ သိတယ္။ သူ႔သမီး 'အမြန္' က ထမင္းခ်ဳိင့္လာပို႔ရင္း ဘိန္းကိုခိုးေပးေန တာကိုး။ အဲသည္ေတာ့ လကၡဏာေတြ ေပ်ာက္သြားတာေပါ့။ ဘိန္းကေတာ့ မျပတ္ပါဘူး။ အမြန္တို႔ဆိုင္မွာလည္း က်ေနာ္ တို႔ ရဲေဘာ္ေတြ စက္က်တယ္။
ဘုရားသံုးဆူစခန္းအေၾကာင္း ေျပာရင္၊ မပါမျဖစ္ကေတာ့ မြန္ပ်ဳိျဖဴေခ်ာ မျဖဴ-မနီပဲ။ သူတို႔က ဘုရားသံုးဆူရြာမွာ ေကာ္ဖီ ဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားၾကတယ္။ သူတို႔က ႏြမ္းပါးေပမယ့္၊ ဣေႁႏၵသိကၡာရွိတယ္၊ အေနအထိုင္တတ္တယ္။ သူတို႔ကို လာ ပိုးပန္းမွန္း သိေပမယ့္၊ ေမာင္ေက်ာင္းသားေတြကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ ဆက္ဆံတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္တို႔စခန္းက ေက်ာင္း သားေတြလည္း ခရီးတနာရီေက်ာ္ ဘုရားသံုးဆူေက်းရြာေစ်းကို ခ်ီတက္၊ ရွိသမွ် ဝတ္ေကာင္းစားလွနဲ႔ ဟန္ေရး ျပၾကရတယ္။ ၁၀၁-၁၀၂ ABSDF တပ္ရင္း ၂ ရင္းေပါင္း စုစပ္ႀကိဳက္ၾကရတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဝမ္းနည္းစရာ သူတို႔ညီအမ ႏွစ္ေယာက္က ကံေကာင္းတာလား၊ ကံဆိုးတာလား မသိဘူး၊ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔က လူေတြနဲ႔ မစြံခဲ့ၾကဘူး။
ဒီလိုေနစဥ္မွာပဲ တေန႔ ရုပ္ရွင္ရံုေရွ႕မွာ ဓါးထိုးမႈ ျပႆနာျဖစ္တယ္။ တပ္ရင္း ၁၀၂ က ကိုတင္လွကို တပ္ရင္း ၁၀၁ က ရဲေဘာ္တေယာက္နဲ႔ ဓါးနဲ႔ထိုးလိုက္တာ။ ဒီဒဏ္ရာနဲ႔ ကိုတင္လွေသတယ္။ ကိုတင္လွက ရဲအရာရွိေဟာင္းလို႔လည္း ဆိုတယ္။ သူက ကိုယဥ္ေအး၊ ကိုထြန္းျမင့္တို႔ အုပ္စုက။ ဘုရားသံုးဆူေဒသကို ေရာက္လာတာ ေနာက္က်တယ္။ ေရာက္ လာတဲ့အခါ သူတို႔က တပ္ရင္း (၁၀၂) ကို ဝင္ပူးေပါင္းၾကတယ္။ သူတို႔အုပ္စုက ၿမိဳ႕ကလာၾကေတာ့ ေျပာင္ေျပာင္ေယာင္ေယာင္ရွိတယ္။ အဲဒါအျပင္ ရုပ္ရွင္ရံုသြားရင္၊ နမ့္ကိတ္ေကာ္ဖီဆိုင္ကို သြားရင္ စစ္တပ္က အီေကြးမင့္ခါးပတ္မ်ဳိးနဲ႔ ဓားေျမာင္ထိုးလို႔ သြားလာၾကတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္လူႀကီးေတြကေတာင္ "ခင္ဗ်ားတို႔ဗ်ာ… ဒီေဒသမွာ အႏၱရာယ္လည္း မရွိပါဘူး။ ဓားေတြဘာေတြေဆာင္ သြားလာဖို႔လည္း မလိုအပ္ပါဘူး" လို႔ သတိေပးၾကေသးတယ္။ ျဖစ္ေနၾကတာက က်ေနာ္ တို႔ (၁၀၁) စခန္းက မုဒံုအုပ္စုေတြ၊ က်န္ရဲေဘာ္ေတြက သူတို႔ကို ၾကည့္မရဘူး။ ကိုတင္လွက ေထာင္ ေထာင္ေမာင္းေမာင္းနဲ႔ ပိုၿပီး မိုက္တီးပံုေပါက္တယ္။ က်န္တာကေတာ့ ၿမိဳ႕သား-ေတာသားကိစၥေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တညမွာ ရုပ္ရွင္ရံု မီးေရာင္ေအာက္မွာပဲ က်ေနာ္တို႔ (၁၀၁) စခန္းက ရဲေဘာ္တေယာက္က ကိုတင္လွကို ဓားနဲ႔ထိုး လိုက္တယ္။ ေသသြားတယ္။ သူေဆာင္ထားတဲ့ ဓားေျမာင္နဲ႔ပဲ သူ႔ကိုျပန္ထိုးထဲ့လိုက္တာ။ ရုတ္ရုတ္သဲသဲပဲ။ က်ေနာ္တို႔ စခန္းက ရဲေဘာ္ေတြလည္း ခ်က္ခ်င္းျပန္လာၾကတယ္။ စခန္းက ဆရာေက်ာ္တင့္ကေတာ့ စစ္ေရးအေတြ႔အၾကံဳရွိတဲ့ အေလ်ာက္ တပ္ရင္း (၁၀၂) က လာတိုက္ရင္ ျပန္ခုခံရေအာင္ ညတြင္းခ်င္းမွာပဲ၊ ကင္းပုန္းဝပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ (၁၀၂) ဖက္က လက္တုံ႔ျပန္လာတိုက္တာ မရွိခဲ့ေတာ့ ကံေကာင္းတယ္။ ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ က်ေနာ္တို႔စခန္းက ဓားထိုးတယ္လို႔ သကၤာမကင္းျဖစ္ရတဲ့ ရဲေဘာ္ ၂-ေယာက္ ကို ဖမ္းလိုက္တယ္။ စခန္းမွာ အခ်ဳပ္မရွိေတာ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ၊ ေမာ္လၿမိဳင္ ခရိုင္ရံုးမွာ သြားခ်ဳပ္ရတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုသီ ရိညြန္႔ (တပ္ရင္း ၁၀၂ စခန္းဥကၠ႒) ဦးေဆာင္ၿပီး စံုစမ္းစစ္ေဆးေရး ေကာ္မရွင္ ဖြဲ႔တယ္။ အေတြ႔အၾကံဳလည္း မရွိၾကဘူး။ ဒီလိုဘဲ စစ္ေဆးေမးျမန္းေတာ့ သူတို႔ကလည္း ဘူးခံျငင္းေနတယ္။ ၁၉၉၀၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ဘုရားသံုးဆူထိုးစစ္ ျဖစ္လာတဲ့အခါ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ခရိုင္ရံုးက သူတို႔အက်ဥ္းသားေတြကို မထိန္းသိမ္း ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ရတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ABSDF ဗဟိုျပန္ၾကားေရးအေနနဲ႔ ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာကို သတင္းေပးႏိုင္ဖို႔ အရုဏ္ဦး စာေစာင္ (Dawn journal) ကို အဂၤလိပ္လိုနဲ႔၊ ေဒါင္းအိုးေဝဂ်ာနယ္ကို ျမန္မာလို ထုတ္ေဝျဖန္႔ခ်ိတယ္။ အဓိကကေတာ့ ကိုကိုေလး က ျပန္ၾကားေရးဌာနကို ကိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဂၤလိပ္စာေစာင္ကိစၥမွာေတာ့ Burma Issue အဖြဲ႔က မက္စ္ အက္ဒီဂါ (Max Ediger) ကို ေက်းဇူးတင္ရလိမ့္မယ္။ သူက အေသအခ်ာ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ေပးတယ္။ (ေနာက္ပိုင္း ထိုင္းႏိုင္ငံ ျပန္ဝင္ခြင့္မရဘဲ ကေမၻာဒီးယားမွာ ကြယ္လြန္သြားတယ္ ၾကားတယ္။) က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ ေတာခိုလာတဲ့ ပုသိမ္က ေက်ာင္းဆရာ မင္းဆန္းမင္း ကေတာ့၊ ျပန္ၾကားေရးဌာနကို ကူမယ္ဆိုၿပီး၊ ဘန္ေကာက္တက္သြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ABSDF ႏိုင္ငံျခားေရးရံုးကိုေရာက္၊ ေနာက္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားထြက္သြားခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူပါလာတဲ့ ေရွ႕ေန ကိုမ်ဳိးညြန္႔ကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္သြားတယ္ မသိဘူး။
စကားမစပ္ အဲသည္အခ်ိန္က ဘုရားသံုးဆူကို ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တေယာက္ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူက ဘုရား သံုး ဆူ ေက်းရြာမွာ ေကအဲန္ယူရဲ႕အေကာက္ဂိတ္မွာ ဖဒိုနန္းဒိုနဲ႔အတူ အလုပ္လုပ္တယ္။ အေကာက္ဂိတ္ဆိုတဲ့သေဘာအတိုင္း ေငြရႊင္တယ္ေလ။ က်ေနာ္တို႔ ABSDF စခန္းကိုလာရင္ေတာ့ ငတ္မယ္။ ျပတ္မယ္။ မွ်စ္၊ မွ်စ္ခ်ဥ္နဲ႔ပဲသာ စားရမယ္။ သူ ဘာ တာဝန္နဲ႔ လာသလဲ မသိပါဘူး။ ၃-၄ လေလာက္အၾကာမွာ တိတ္တဆိတ္ ျပန္သြားခဲ့တယ္။ အခု NLD အစိုးရမွာေတာ့ တာဝန္ႀကီးႀကီး ထမ္းေဆာင္ေနတယ္။
Comments