ညဳိထက္ညဳိ ● အႏုပညာ သံေဝ

ညဳိထက္ညဳိ ● အႏုပညာ သံေဝ
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၁၂၊ ၂၀၁၇

လြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္ႏွစ္ ခုနစ္ႏွစ္ခန္႔ကဟု ထင္ပါသည္။ ‘ေလးလႊာ’ ဟု အမည္ေပးထားေသာ ဝတၳဳတိုေလးတပုဒ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ေရးသားခဲ့ပါသည္။

ထိုသို႔ ေရးသားၿပီး ဝတၳဳတိုေလးမွာ ကြၽန္ေတာ့္ကြန္ျပဴတာထဲတြင္သာ ေအာင္းေနခဲ့ပါသည္။ ျပည္ပေရာက္ၿပီး ျမန္မာျပည္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေနေသာေၾကာင့္ မည္သည့္မဂၢဇင္းသို႔မွ်လည္း မပို႔ျဖစ္၊ ကြၽန္ေတာ္ပါဝင္ေရးသားေနေသာ ‘စပ္မိစပ္ရာ’ အမည္ရွိ ဘေလာ့တြင္လည္း မတင္ျဖစ္ဘဲ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္သာ ကြန္ျပဴတာထဲ သိမ္းထားခဲ့မိပါသည္။

ထိုသို႔ရွိစဥ္ တရက္တြင္ အမွတ္မထင္ အင္တာနက္ online ေပၚတြင္ ဝတၳဳတိုၿပိဳင္ပြဲ ျပဳလုပ္ေပးေနေသာ ျမန္မာအင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာတခုကို ေတြ႔ရွိခဲ့ပါသည္။ စာမ်က္ႏွာ၏ အမည္မွာ www.thebestmyanmarnovels.com (ယခု ထိုစာမ်က္ႏွာ မရွိေတာ႔ပါ) ျဖစ္သည္ ထင္ပါသည္။ စိတ္ဝင္စား၍ ဖတ္ၾကည့္ရာ ဝတၳဳတိုၿပိဳင္ပြဲလုပ္ေနတာပင္ ႏွစ္ခါေလာက္ရွိေနၿပီ ျဖစ္ ေၾကာင္း သိရပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ေနာက္လာမည့္ ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ ၿပိဳင္ပြဲဝင္ရန္ စာမူမ်ားဖိတ္ေခၚထားသည္ ကို ေတြ႔ရပါသည္။

အေသးစိတ္ အခ်က္အလက္ ႏွင့္ စည္းကမ္းမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ ဆက္လက္ ဖတ္ရႈၾကည့္ရာတြင္ မွတ္မိသေလာက္ စာမူၿပိဳင္ပြဲ ဝင္သူတို႔သည္ ျပင္ပ ပံုႏွိပ္မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ေရးသားေနၿပီျဖစ္သည့္ ကေလာင္ရွင္မ်ားမျဖစ္ဘဲ ကေလာင္သစ္မ်ား ျဖစ္ရန္ လို အပ္ၿပီး စာမူကို မိမိကိုယ္ပိုင္ ေရးသားေနေသာ ဘေလာ့ သို႔မဟုတ္ ကိုယ္ပိုင္စာမ်က္ႏွာ တခုခုတြင္ တင္ျပရန္ ျဖစ္ပါသည္။ စာမူကို အကဲျဖတ္မည့္ စာေရးဆရာ ဆရာမမ်ားမွာမူ ဆရာဦးဝင္းေဖ၊ ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္း၊ ဆရာေနဝင္းျမင့္၊ ဆရာမ ႏုႏုရည္ (အင္းဝ)၊ ဆရာမ ခင္ခင္ထူးႏွင့္ ဆရာမင္းဒင္တို႔ ျဖစ္ၾကပါသည္။ စာမူ ေနာက္ဆံုးေပးပို႔ရမည့္ ေနာက္ဆံုးရက္ကို ၾကည့္လိုက္ ရာ ရက္သတၱပတ္ ႏွစ္ပတ္မွ် လိုေနပါေသးသည္။ ဆုမ်ားကိုမူ ပထမ၊ ဒုတိယႏွင့္ တတိယဆုဟူ၍ ဆုသံုးဆု ေပးအပ္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါသည္။

ထိုအခါတြင္မွ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကိုယ္ေရးၿပီးသည့္အထဲမွ ကိုယ္အႀကိဳက္ဆံုးျဖစ္ေနၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွပင္ ေပးမဖတ္ရေသးသည့္ ကြၽန္ေတာ့္ဝတၳဳတိုကေလး ‘ေလးလႊာ’ ကို သြားသတိရမိပါသည္။ တဆက္တည္း ထိုအခ်ိန္အထိ ‘ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ’ မဂၢဇင္း တြင္ ေဆာင္းပါးႏွစ္ပုဒ္ပါဖူးရံုမွလြဲ၍ အျခားပံုႏွိပ္စာဟူ၍ ဘာမွ်မရွိေသးေသာ ကြၽန္ေတာ္႔အတြက္ အခြင့္အလမ္း တရပ္ျဖစ္ ေၾကာင္း စဥ္းစားမိပါသည္။ ဆုရမည့္ ေငြေၾကးႏွင့္ မိမိကိုယ္ပိုင္ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာအတြက္ domain name တႏွစ္စာ မွာ ဘာမွ် ေျပာပေလာက္ေအာင္မရွိေသာ္လည္း ဆုကို အကဲျဖတ္မည့္ ဆရာဆရာမမ်ား၏ ကေလာင္သိကၡာမွာမူ ႀကီးမားလွ ၍ အကယ္၍ ဆုတခုခုရခဲ့လွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ကေလာင္နာမည္ တက္စရာအေၾကာင္း ျဖစ္လာႏိုင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုဝတၳဳတိုကေလးႏွင့္ပင္ ၿပိဳင္ပြဲဝင္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါသည္။

ထိုသို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးေနာက္ ကြန္ျပဴတာထဲမွ ကြၽန္ေတာ့္ဝတၳဳတိုကေလးအား ျပန္လည္ဆြဲထုတ္ၿပီး ေနာက္ဆံုးအေနႏွင့္ ေျပျပစ္ ႏိုင္သမွ် ေျပျပစ္ေစရန္ အေခ်ာထပ္မံ သပ္ပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ထိုအခ်ိန္တြင္ ဘာမွမတင္တာ ၾကာၿပီျဖစ္၍ ဖုန္တက္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ကြၽန္ေတာ္ ေရးသားေနသည့္ ‘စပ္မိစပ္ရာ’ ဘေလာ့ကေလးတြင္ပင္ ကြၽန္ေတာ့္ဝတၳဳတိုကေလး အား အေခ်ာထပ္မံသပ္ၿပီး တင္လိုက္ပါသည္။ စာဖတ္သူမ်ား မွတ္မိလြယ္ေအာင္ေျပာရလွ်င္ ထိုအခ်ိန္မွာ ျမန္မာ online ေလာကတြင္ ဘေလာ့ေခတ္ ကုန္ဆံုးၿပီး facebook သံုးသည့္ေခတ္ အစျပဳေနခ်ိန္ ျဖစ္ပါသည္။ ယခင္ ဘေလာ့ေခတ္ စည္ ပင္စဥ္တြင္ ယခုကဲ့သို႔တင္ခဲ့ပါက ဖတ္ရႈသူ အမ်ားအျပားရွိမည္ျဖစ္ၿပီး စာဖတ္သူတို႔ထံမွ တံု႔ျပန္ခ်က္ comment မ်ား အသင့္အတင့္ ရႏိုင္ေသာ္လည္း  ယခုအခါတြင္မူ ဖတ္ရႈသူဟူ၍ အနည္းငယ္သာ ရွိပါေတာ႔သည္။

ထို႔ေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္ဝတၳဳစာမူ ႏွင့္တကြ ဝတၳဳ ကို တင္ျပထားေသာ ကြၽန္ေတာ့္ဘေလာ့လိပ္စာ ကိုပါ ပူးတြဲ၍ စာမူေပးပို႔ရမည့္ အီးေမးလ္လိပ္စာသို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေပးပို႔လိုက္ပါသည္။

ထို႔ေနာက္ တလေလာက္ ၾကာသြားသည္ ထင္ပါသည္။ တရက္တြင္ ဝတၳဳတိုၿပိဳင္ပြဲ လုပ္သည့္ www.thebestmyanmarnovels.com ၏စာမ်က္ႏွာတြင္ ဝတၳဳတိုမ်ားကို ဆုေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႔က ဖတ္ရႈၿပီး ဆန္ကာတင္ ဝတၳဳတို ခုနစ္ပုဒ္ကို ေရြးခ်ယ္၍ (ေပးပို႔သမွ် ဝတၳဳတို အားလံုးကို အကဲျဖတ္ ဆရာဆရာမမ်ား ဖတ္ရႈႏိုင္ျခင္း မရွိပါ) အကဲျဖတ္မည့္ ဆရာဆရာမ မ်ားထံသို႔ ေပးပို႔လိုက္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားစာ တင္ထားသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ဆန္ကာတင္ ဝတၳဳတုိ ခုနစ္ပုဒ္ကို စာဖတ္ သူမ်ား သြားေရာက္ဖတ္ရႈ ႏိုင္သည့္ ကြၽန္ေတာ့္ဘေလာ့လိပ္စာ အပါအဝင္ အျခားလိပ္စာမ်ားကိုလည္း ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ထို ဆန္ကာတင္ ဝတၳဳတုိ ခုနစ္ပုဒ္အထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ့္ဝတၳဳတို ‘ေလးလႊာ’ လည္း အပါအဝင္ ျဖစ္ပါသည္။

ဤေနရာတြင္ ေရွ႕မဆက္မီ စာဖတ္သူမ်ား နားလည္ေစရန္ ကြၽန္ေတာ့္ဝတၳဳတိုကေလးအား အက်ဥ္းခ်ဳပ္ တင္ျပလိုပါသည္။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ အေနျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဝတၳဳတိုမွာ တိုက္အိုတိုက္ေဟာင္းႀကီး တလံုး၏ အေပၚဆံုးထပ္သို႔ တက္သြားေသာ လူတေယာက္ အေၾကာင္း ေရးထားေသာ ဝတၳဳတိုကေလး ျဖစ္ပါသည္။ ဝတၳဳတိုကေလး မွာ ထိုလူ တက္သြားေသာ ပထမဆံုး ေလွကားထစ္ မွ အစျပဳ၍ ထိုလူ အေပၚဆံုးထပ္ရွိ အခန္းတခန္း တံခါးဝ သို႔ ေရာက္ရွိသြားစဥ္တြင္ အဆံုးသတ္ပါသည္။ ဝတၳဳ အစအဆံုး ကိုမူ http://blog.moemaka.com/2014/09/blog-post_770.html တြင္ စာဖတ္သူမ်ား သြားေရာက္ ဖတ္ရႈႏိုင္ပါသည္။

ထို႔ေနာက္ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္လေလာက္ ထပ္ၾကာသြားျပန္ပါသည္။ ဆႏၵေစာေနေသာေၾကာင့္ တေန႔ထဲတြင္ပင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ၿပိဳင္ပြဲ က်င္းပျပဳလုပ္ေပးသည့္ www.bestmyanmarnovels.com သို႔ ကြၽန္ေတာ္ သြားေရာက္ ၾကည့္ရႈမိေသာ္လည္း ဆု ထုတ္ျပန္ေၾကညာခ်က္ ကို မေတြ႔မိပါ။ ထိုသို႔ ေနလာရာမွ တရက္တြင္မူ ဆုေရြးခ်ယ္ေရး အဖြဲ႔၏ အၿပီးသတ္ ဆု ထုတ္ျပန္ ေၾကညာခ်က္ကို ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္ရပါေတာ႔သည္။

ထုတ္ျပန္ေၾကညာခ်က္ကို ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ဆုရရွိသူစာရင္းကို ကြၽန္ေတာ္ အလ်င္စလို ၾကည့္မိပါသည္။ ပထမဆု ကို ကေလာင္ ရွင္ ျမႏွင္းဆီက ရရွိသြားၿပီး ဒုတိယ ႏွင့္ တတိယဆုတို႔ကိုလည္း အျခား ကေလာင္ရွင္ႏွစ္ဦးက ရရွိသြားပါသည္။ ထို႔ေနာက္ တြင္မွ ဆရာဆရာမမ်ား၏ အကဲျဖတ္ခ်က္ႏွင့္ ရရွိေသာ အမွတ္ အနည္းအမ်ားအလိုက္ စီထားေသာ ဝတၳဳတို ခုနစ္ပုဒ္၏ စာရင္းကို အစဥ္လိုက္ ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႔ရပါသည္။ ရမွတ္အလိုက္ စီလိုက္ရာတြင္ ကြၽန္ေတာ့္ဝတၳဳတို ‘ေလးလႊာ’ မွာ ေပးထား ေသာ အမည္ႏွင့္အညီ စတုတၳေနရာတြင္ ေရာက္ေနပါသည္။ တတိယႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္မွာ ရမွတ္ ႏွစ္မွတ္မွ် ကြာဟသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။

ထို႔ေနာက္တြင္မွ ဝတၳဳတို ခုနစ္ပုဒ္အတြက္ ဆရာဆရာမမ်ား၏ အကဲျဖတ္ မွတ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ေပးေသာ အမွတ္မ်ားကို ကြၽန္ ေတာ္ ေတြ႔ရပါသည္။ ထုိအခါတြင္မွ ဆရာဆရာမမ်ား၏ အမည္ ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ပါရွိေသာ ၿပိဳင္ပြဲဝင္ ဝတၳဳတို ခုနစ္ပုဒ္ အတြက္ တပုဒ္ခ်င္းစီအလိုက္ အကဲျဖတ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ရမွတ္မ်ားကို ဖတ္ရႈမိပါသည္။

မူလ အစီအစဥ္အရ အကဲျဖတ္အဖြဲ႔တြင္ပါဝင္ေသာ ဆရာဦးဝင္းေဖမွာ က်န္းမာေရး အေျခအေနေၾကာင့္ ပါဝင္ႏိုင္ျခင္း မရွိဘဲ က်န္ရွိသည့္ ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္း၊ ဆရာေနဝင္းျမင့္၊ ဆရာမင္းဒင္၊ ဆရာမ ႏုႏုရည္ (အင္းဝ) ႏွင့္ ဆရာမ ခင္ခင္ထူးတို႔က ဝတၳဳတို မ်ားကို အကဲျဖတ္ေပးၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

အမွတ္ေပး စည္းမ်ဥ္းအရ အေၾကာင္းအရာ၊ အေရးအဖြဲ႔ ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ႔ေသာ အျခား တခုႏွစ္ခုေပၚ မူတည္၍ အမွတ္ေပးၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဝတၳဳတိုတပုဒ္ အေပၚတြင္ အမ်ားဆံုးေပးႏိုင္ေသာ စုစုေပါင္းအမွတ္မွာ အမွတ္ႏွစ္ဆယ္ ျဖစ္ပါသည္။ ပထမ ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္း၏ ကြၽန္ေတာ့္ဝတၳဳတိုအေပၚ အကဲျဖတ္ခ်က္ႏွင့္ မွတ္ခ်က္ကို ဖတ္ၾကည့္ပါသည္။

ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္းက ကြၽန္ေတာ့္ဝတၳဳတိုအား စုစုေပါင္းအမွတ္ ၁၂မွတ္ ေပးထားပါသည္။ မွတ္ခ်က္မွာမူ ‘အေရးအဖြဲ႔ကို အားျပဳထားတဲ့ဝတၳဳတို ျဖစ္ပါတယ္၊ message မပါဝင္ပါ၊ ၁၂ မွတ္ ေပးလိုပါတယ္’ ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ အျခား ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္း က ပထမ၊ ဒုတိယႏွင့္ တတိယ သတ္မွတ္ေပးထားေသာ ၿပိဳင္ပြဲဝင္သံုးေယာက္ႏွင့္ယွဥ္လိုက္လွ်င္ ကြၽန္ေတာ္ရေသာ အမွတ္ မွာ စတုတၳေနရာတြင္ ရွိပါသည္။

ဒုတိယ အေနႏွင့္ ဆရာေနဝင္းျမင့္၏ မွတ္ခ်က္ကို ဖတ္ရပါသည္။ ဆရာက ကြၽန္ေတာ့္ဝတၳဳတိုကို ၁၈ မွတ္ေပးထားၿပီး ကြၽန္ ေတာ္႔ေရွ႕တြင္ ၁၉ မွတ္ ရေသာသူတစ္ေယာက္သာရွိေသာေၾကာင့္ ဆရာေနဝင္းျမင့္၏အလိုအရ ကြၽန္ေတာ္ ဒုတိယ ျဖစ္ပါ သည္။ မွတ္ခ်က္ အေနျဖင့္မူ

‘စိတ္ခံစားမႈ အဖြဲ႔အႏြဲ႔ေလးပါ… စကားေျပာမပါလို႔ အနည္းငယ္အားနည္းသြားေပမယ့္ အေျပာနဲ႔ အျပေတြ ေကာင္းလြန္းလို႔ ေလွကားထစ္ေတြေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္မိရတဲ့ဝတၳဳတိုကေလး ျဖစ္ပါတယ္… ၁၈ မွတ္ ေပးလိုပါတယ္’ ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။

တတိယ အေနႏွင့္ ဆရာမ ႏုႏုရည္ (အင္းဝ) ၏ ေပးေသာအမွတ္ႏွင့္ မွတ္ခ်က္ကို ဖတ္မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဤေဆာင္းပါး အတြက္ ဆရာမ ႏုႏုရည္ (အင္းဝ) ၏ မွတ္ခ်က္ႏွင့္ အမွတ္မွာ အဓိကျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆရာမ၏မွတ္ခ်က္အား ေနာက္ဆံုးမွ ထား၍ တင္ျပလိုပါသည္။

တတိယ အေနႏွင့္ ဆရာမင္းဒင္၏ မွတ္ခ်က္ႏွင့္ အမွတ္ကို ဖတ္မိပါသည္။ ဆရာမင္းဒင္ က ကြၽန္ေတာ့္ဝတၳဳတိုကေလး အား ၁၆ မွတ္ေပးထားၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အေပၚတြင္ ႏွစ္ေယာက္ရွိေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ တတိယ ျဖစ္ပါသည္။ မွတ္ခ်က္မွာမူ ‘တိုက္အို တိုက္ေဟာင္းႀကီး တလံုး၏ အေပၚဆံုးထပ္ ေလးလႊာသို႔တက္သြားေသာ လူတေယာက္၏ စိတ္ခံစားမႈကို ေရးဖြဲ႔ ထားေသာ ဝတၳဳတိုျဖစ္သည္။ စာေရးသူသည္ စာဖတ္နာသူတဦး ျဖစ္ေၾကာင္း သိသာသည္။ ရုတ္ျခည္းအားျဖင့္ အက္ေဆးဟု ထင္ဖြယ္ရွိေသာ္လည္း ထိုတိုက္အိုတိုက္ေဟာင္းႀကီး၏ အေပၚဆံုးထပ္သို႔ စာေရးသူူ ဘာေၾကာင့္တက္သြားမွန္း စာဖတ္သူ မွန္းဆႏိုင္ခဲ့လွ်င္ ဝတၳဳတိုတပုဒ္ျဖစ္ေၾကာင္း ျမင္သာေပလိမ့္မည္။ ေပးထားေသာေခါင္းစဥ္မွာ တိုေသာ္လည္း ဝတၳဳပါ အ ေၾကာင္းအရာ ကို ၿခံဳမိငံုမိသည္။ သူ႔ဝတၳဳတိုကို စာမ်က္ႏွာ ေလးမ်က္ႏွာႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းထားေၾကာင္းလည္း သတိျပဳမိသည္။

ဝတၳဳတို ဟူသည္ အျမႇဳပ္အကြက္ အလွည့္တို႔ႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းရမည္ကား မွန္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ လူအမ်ား သိၿပီးသား သာမန္ရိုးရိုး အေၾကာင္းအရာ ကိုပင္ လူစိတ္ဝင္စားေအာင္ ေရးဖြဲ႔ရေသာ အျဖစ္က ပို၍ ခက္ခဲၿပီး ပို၍လည္း နက္ရိႈင္းပါသည္။ ဝတၳဳတို ထဲ တြင္ ပါရွိသည့္ ေလွကားနံရံေပၚတြင္ ေရးျခစ္ထားေသာ ကတ္ေၾကးပံုတပံုႏွင့္ အခန္းတခန္း၏ တံခါးဝမွ ေတာၾကက္ဥ ေရာင္းမည္ဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္တို႔မွာ စာဖတ္သူအား စာေရးသူက ေပးလိုေသာ နိမိတ္ပံုမ်ား ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သတ္ပံုမွန္ရန္ အားထုတ္ထားေသာ္လည္း လံုးဝ အက်အေပါက္ ကင္းသည္ဟု မဆိုသာ၊ ဥပမာ ကိုယ္ကိုရို႕ မဟုတ္ဘဲ အဘိဓာန္တြင္ ယို႔ ဟု ျပသည္။ ၁၆ မွတ္ ေပးလိုပါသည္’ ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔ေနာက္ ဆရာမ ခင္ခင္ထူး ၏ မွတ္ခ်က္ႏွင့္ အမွတ္ကို ထပ္ဖတ္ပါသည္။ ဆရာမခင္ခင္ထူးက ကြၽန္ေတာ့္ဝတၳဳတိုကို ၁၆ မွတ္ ေပးၿပီး မွတ္ခ်က္မွာမူ ... ‘ဒိုင္ယာေလာ့ဂ္မပါလို႔ အနည္းငယ္ေတာ့ အားနည္းေပမယ္႔ စိတ္ခံစားမႈကို ေရးဖြဲ႔ထားတဲ႔ ဝတၳဳတိုေလးပါ… ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ စာေရးသူဟာ စာဖတ္နာသူတေယာက္ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ျမင္မိပါတယ္….အေတြးေနာက္ကို ေရးလက္ ေကာင္းေကာင္းလိုက္ႏိုင္တဲ႔ ကေလာင္ျဖစ္တယ္… လက္ေကာင္း ခံစားမႈေကာင္းလို႔ ဝတၳဳတိုေတြဆက္ၿပီး ေရးဖြဲ႔ ေစခ်င္ပါေသးတယ္… ၁၆ မွတ္ ေပးလိုပါတယ္’ ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ အျခားသူမ်ားကို ေပးထားေသာ အမွတ္အရေတာ႔ ကြၽန္ေတာ့္ဝတၳဳတိုမွာ တတိယေနရာတြင္ ရွိပါသည္။

ထို႔ေနာက္ ေနာက္ဆံုးအေနႏွင့္ ဆရာမ ႏုႏုရည္ (အင္းဝ) ၏ မွတ္ခ်က္ႏွင့္ အမွတ္ကို ဖတ္ရပါသည္။ ဖတ္လိုက္သည္ႏွင့္ ဆရာမ၏မွတ္ခ်က္မွာ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးမ်ား ျပာေဝသြားရေလာက္ေအာင္ ျပင္းထန္ၿပီး ရမွတ္မွာလည္း ဆန္ကာတင္ ခုနစ္ ေယာက္တြင္ အနည္းဆံုးျဖစ္ေနသည္ကို အံ့ၾသဖြယ္ရာ ေတြ႔ရပါေတာ႔သည္။

မွတ္ခ်က္မွာ တိုတိုတုတ္တုတ္ ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေဖာ္ျပရလွ်င္ ဆရာမ ၏ မွတ္ခ်က္မွာ ‘အေၾကာင္းအရာ က ရိုးစင္းၿပီး သူေပးခ်င္တဲ့မက္ေဆ့ခ်္က စိတ္ပ်က္ဖြယ္၊ ခုနစ္မွတ္ ေပးလိုပါတယ္’ ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။

ဇာတ္ေပါင္းလိုက္ေသာ္ ဆရာမ ႏုႏုရည္ (အင္းဝ) ေပးလိုက္ေသာ အနည္းဆံုး အမွတ္ေၾကာင့္ ဆရာဆရာမမ်ား အားလံုး ေပးေသာ အမွတ္မ်ားကိုေပါင္းလုိက္ရာတြင္ ကြၽန္ေတာ့္ဝတၳဳတုိမွာ ဆုမခ်ိတ္ႏိုင္ေတာ႔ဘဲ တတိယရရွိသူႏွင့္ ႏွစ္မွတ္ကြာၿပီး စတုတၳသာ ရရွိခဲ့ပါေတာ႔သည္။

ေနာက္ တပတ္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာသြားပါသည္။ ထိုအေတာအတြင္း ဆရာမ ႏုႏုရည္ (အင္းဝ) ၏ မွတ္ခ်က္ကေလးသည္ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္အား မေနမနား ဗေလာင္ဆူေနေစပါသည္။ အႀကိမ္ႀကိမ္အထပ္ထပ္ ၿပိဳင္ပြဲ အင္္တာနက္စာမ်က္ႏွာသို႔ သြား ေရာက္၍ မွတ္ခ်က္မ်ားကို ျပန္လည္ဖတ္ရႈေနမိပါသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မွ မွတ္ခ်က္မ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လည္ဆင္ျခင္မိပါ သည္။

ကြၽန္ေတာ့္ဝတၳဳတိုကေလးအား အမွတ္အမ်ားဆံုးေပး၍ မွတ္ခ်က္အေနျဖင့္လည္း ခ်ီးက်ဴးေထာမနာျပဳသူမွာ ဆရာေနဝင္းျမင့္ ျဖစ္ၿပီး အမွတ္အနည္းဆံုး ေပး၍ မွတ္ခ်က္အေနျဖင့္လည္း ရႈတ္ခ်ေျခေက်ာက္သူမွာ ဆရာမ ႏုႏုရည္ (အင္းဝ) ျဖစ္ပါသည္။
ထိုဆရာဆရာမ ႏွစ္ဦး၏ စာေပဂုဏ္ႏွင့္ အေရးအဖြဲ႔ စြမ္းရည္တို႔ကိုကား စာဖတ္သူမ်ား အပါအဝင္ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း သိၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဤေနရာတြင္ ေရးစရာမလိုေတာ႔ဟု ထင္ပါသည္။ စင္စစ္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးေရးေသာ ဝတၳဳတို မ်ားမွာ ကြၽန္ေတာ္စြဲလမ္းခဲ့ေသာ ဝတၳဳတိုမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ့္ဝတၳဳတိုအေပၚတြင္ ျမင္ေသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ အျမင္မွာမူ အေရွ႕ႏွင့္ အေနာက္၊ အျဖဴႏွင့္ အမည္း၊ ဆီ ႏွင့္ ေရ ကဲ႔သို႔ ကြဲျပားကြာျခားေနပါသည္။

လူအေနႏွင့္ ၾကည့္မိပါသည္။ လွပေသာ မိန္းမေခ်ာေလး တေယာက္ရွိသည္ဆိုလွ်င္ ထို မိန္းမလွကေလးလွေၾကာင္း ကား ျမင္သူအားလံုးကပင္ အသိအမွတ္ျပဳၾကရမည္ျဖစ္ၿပီး အလြန္လွသည္ဟု ထင္သူႏွင့္ လွသည္ဟုထင္သူေလာက္သာ ကြဲျပား မည္ ထင္ပါသည္။ လွပါလ်က္ႏွင့္ ရုုပ္ဆိုးသည္ဟု ထင္သူကား ရွိႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။

သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္္ဖန္တီးလိုက္ေသာ ‘အႏုပညာ’ ျဖစ္သည့္ ဝတၳဳတိုကေလးတြင္မူ ထိုသို႔ျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ ဝတၳဳတိုကေလးက မိန္းကေလးဟုဆိုလွ်င္ ဆရာေနဝင္းျမင့္က အလြန္လွေသာ မိန္းကေလးဟုဆို၍ ဆရာမ ႏုႏုရည္ကမူ ရုပ္ဆိုးလိုက္တဲ့မိန္းကေလးဟု ဆိုသည္ဟု ေျပာရေတာ႔မည္ ျဖစ္ပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္ ဖန္တီးလိုက္ေသာ စာေပအႏုပညာကို တေယာက္က ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ခံစားလက္ခံၿပီး အျခားတေယာက္ကမူ တူးတူးခါးခါး ျငင္းပယ္ရႈတ္ခ် ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထူးျခားသည္မွာ ထိုႏွစ္ေယာက္စလံုးက ဂုဏ္တူျဒပ္တူ စာေပ အႏုပညာသည္ ႏွစ္ဦး ျဖစ္ေနပါသည္။

ရုပ္ဝတၳဳ ျဖစ္သည့္ မိန္းမေခ်ာကေလးကိစၥတြင္ လူေတြ အျမင္တူေသာ္လည္း စိတ္ဝတၳဳျဖစ္သည့္ အႏုပညာကိစၥတြင္မူ လူ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ အျမင္ခ်င္း မိုးႏွင့္ ေျမလို ကြဲျပားႏိုင္ေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ လက္ေတြ႔ သိလိုက္ရပါသည္။

ဆရာမ ႏုႏုရည္ (အင္းဝ) ၏ မွတ္ခ်က္ကို အမွန္တရားဟု ကြၽန္ေတာ္ လက္မခံႏိုင္ေသာ္လည္း သူ႔အျမင္က ဤသို႔ရွိသည္ ဆိုသည္ကိုမူ ကြၽန္ေတာ္ အသိအမွတ္ျပဳရမည္ ျဖစ္ပါသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ေလးငါးလက  ျပည္ပတြင္ ဆယ္ႏွစ္ၾကာ ေနထိုင္ခဲ့ရာမွ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လည္ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္။ ေရာက္ရွိၿပီး တလေလာက္အၾကာ တညေနတြင္ အမွတ္မထင္ လြစၥ္လမ္း (ဆိပ္ကမ္းသာလမ္း) အလယ္လမ္းသို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္ရွိသြားပါသည္။

စင္စစ္ ကြၽန္ေတာ္မွာ ေမြးကတည္းကစ၍ အသက္သံုးဆယ္တိုင္ေအာင္ ၃၇လမ္း (အလယ္လမ္း) တြင္ ႏွစ္သံုးဆယ္တိုင္ ေနထုိင္ခဲ့သူျဖစ္ေလရာ လြစ္ၥလမ္း အလယ္လမ္းမွာ ကြၽန္ေတာ္႔အတြက္ အိမ္ဦးႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ပမာ ကြၽန္ေတာ္ က်င္လည္ က်က္စား ခဲ့ရာ၊ ေျခရာထပ္ခဲ့ရာ ေနရာ ျဖစ္ပါသည္။

ထုိညေနက ညေန ငါးနာရီေလာက္ ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ တေယာက္တည္း ၃၇ လမ္းထိပ္နားေလာက္ ရွိ ကြၽန္ ေတာ့္အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလာၿပီး အေနာ္ရထာ လမ္းတေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း လြစ္စလမ္း ထဲသို႔ ဝင္ခဲ့မိပါသည္။

လြစ္စလမ္း မွာ ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုး ေတြ႔ခဲ့ရေသာ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ႏွင့္ အေတာ္ျခားနားေနၿပီး လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ကြန္ျပဴတာႏွင့္ အီလက္ထေရနစ္ ပစၥည္းဆိုင္မ်ား၊ ဖုန္းဆိုင္မ်ားျဖင့္ တင္းၾကမ္းျပည့္ေနသည္ ကို ေတြ႔ရပါသည္။ လြစ္စလမ္း တေလွ်ာက္ ပလက္ေဖာင္းကို ဖင္ထုိးရပ္ထားသည့္ ကားေတြေရွ႕မွ ကပ္ေလွ်ာက္လာရင္း လမ္းအလယ္သို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္လာပါသည္။

ညာဘက္ျခမ္းတြင္ ကြၽန္ေတာ့္ဝတၳဳတိုကေလးကို အေျခခံခဲ့ေသာ အဝါေရာင္ တိုက္အိုႀကီးတလံုး ရွိေနပါသည္။

ထို တိုက္အိုႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ ငယ္စဥ္ကေလးဘဝကပင္ သိေနခဲ့ၿပီး ထိုတိုက္ႀကီး၏ ပထမထပ္တြင္ အဲဒီကတည္းက အိုမင္းေနဟန္ရွိေသာ အနက္ေရာင္ ပိတ္စႀကီး ျခံဳထားေသာ ေဒါက္ေထာက္ ကင္မရာႀကီးတလံုးရွိသည့္ ဓာတ္ပံုဆိုင္တဆိုင္ ရွိခဲ့ပါသည္။ ထိုဓာတ္ပံုဆိုင္တြင္ ငယ္စဥ္မွစ၍ အလယ္တန္းေလာက္အထိတိုင္ေအာင္ လိုင္စင္ဓာတ္ပံုမ်ား ကြၽန္ေတာ္ လာ ေရာက္ ရိုက္ကူးခဲ့ပါသည္။ တုိက္အိုႀကီးမွာ သစ္သားေလွကားႀကီးႏွင့္ျဖစ္ၿပီး ေလွကားနံရံမ်ားမွာလည္း သစ္သားနံရံ မ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ နံရံေပၚတြင္လည္း ေျမျဖဴေတြႏွင့္ ဟိုျခစ္သည္ျခစ္ လုပ္ထားတာေတြ ပြေနပါသည္။ တိုက္ႀကီးမွာ ေရွးတိုက္ႀကီး ျဖစ္၍ ေလွကားထိပ္ အထပ္တိုင္းတြင္ ျပတင္းေပါက္ အရွည္ႀကီးမ်ား ေဖာက္ထားပါသည္။ အလယ္တန္း အထက္တန္းေလာက္ အေရာက္တြင္ တိုက္အိုႀကီး၏ သံုးထပ္၌ က်ဴရွင္ေတြ လာလာဖြင့္တာလည္း မွတ္မိေနပါသည္။ အခန္းတခန္း၏ အဝတြင္ ေတာ႔ ‘ေတာၾကက္ဥရမည္’ ဟု ဆိုင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထားပါသည္။ တိုက္အိုႀကီး၏ အေပၚဆံုးထပ္ ညာဘက္အခန္းတြင္မူ ဟိႏၵဴ မ်ား ေနထိုင္ၾကပါသည္။

ကြၽန္ေတာ့္ဝတၳဳတိုကေလး သေႏၶတည္ခဲ့ရာ တိုက္အိုႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ လမ္းတဖက္မွာ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ၾကည့္ေနမိပါသည္။
တိုက္အိုႀကီးက ရွိမေနေတာ့ပါ။

တုိက္အုိႀကီး၏ေနရာတြင္ ေဆာက္ရင္းတန္းလန္းႏွင့္ အေၾကာင္းတခုခုေၾကာင့္ ဆက္မေဆာက္ျဖစ္ဘဲ ႏွစ္လႊာသံုးလႊာ ေလာက္ႏွင့္ ရပ္ေနတာပင္ ႏွစ္ေတြ ၾကာၿပီ ျဖစ္ဟန္ရွိသည့္ ေရညႇိေတြတက္ေနေသာ သစ္သားေခ်ာင္း မည္းမည္းညစ္ညစ္ ႀကီးေတြြ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ႏွင့္ ကြန္ကရစ္ အေဆာက္အဦႀကီးတလံုးကို တေစၦႀကီးတေကာင္လို မတ္တပ္ရပ္ေနတာ ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႔ေနရပါသည္။ ။

ညိဳထက္ညိဳ