ကုိႏုိင္း ● ျပတင္းတံခါးအဖြင့္ ဇာခန္းဆီးအလြင့္ (၃၈)
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၂၁၊ ၂ဝ၁၇
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၂၁၊ ၂ဝ၁၇
● စစ္ကုိင္းအက္ပီဂရမ္ကုိ ခံစားျခင္း
ဒီအပတ္ေတာ့ ျပတင္းတံခါးဖြင့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အလြန္ေၾကကြဲဝမ္းနည္းစရာသတင္းကုိၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ဒီသတင္း ဟာ ျပတင္းတံခါးရဲ႕ဇာခန္းဆီးျဖစ္တဲ့ႏွလုံးသားကုိ လႈပ္ခါလိုက္ပါတယ္။ "ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာ မင္းသစ္ဆုံးျပီ" တဲ့။ အင္မတန္မွႏွေမ်ာဖို႔ေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာဆရာႀကီး၊ စာေရးဆရာႀကီးတေယာက္ ေႂကြလြင့္ခဲ့ရၿပီ။ သူက တေခတ္မွာ တေယာက္ လို႔ဆိုရေအာင္ အနုပညာပါရမီနဲ႔ေနထိုင္တဲ့သူတေယာက္ပါပဲ။
၁၉၇ဝ မိုးေဝမဂၢဇင္းေခတ္မွာကဗ်ာေတြေရးခဲ့သလို၊ ဝတၳဳတိုေတြလည္းေရးခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ဝတၳဳေတြက စတိုင္ရာဝတၳဳေတြပါ။ သူ႔စတိုင္ရာ ဝတၳဳေတြ ထဲမွာ "အိပ္မက္ကြန္ဖရင့္" "တေစၦရင္ကြဲ" “မဟာနႏၵာ Ph7" စတဲ့ဝတၳဳတိုေတြက စာဖတ္သူေတြစိတ္ထဲမွာစြဲျငိခဲ့တဲ့အနုပညာ ဖန္တီးမႈေတြပါပဲ။ ဒါေတြအျပင္ ဆရာမင္းသစ္ဟာ နိုင္ငံေက်ာ္အဆိုေတာ္ တြံေတးသိန္းတန္ရဲ႕နာမယ္ႀကီးသီခ်င္းေတြကုိလည္း ေရးဖြဲ႔ေပးခဲ့ပါတယ္။
မဂၢဇင္းဂ်ာနယ္ေတြမွာလည္း အယ္ဒီတာ၊ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၿပီး စာေပအက်ဳိးကုိေဆာင္ရြက္နိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ သူမဆုံးခင္အခ်ိန္မွာ “ပညာေရး ေဝး ေဝး" ဆိုတဲ့ပညာေရးေလာကရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ေတြကုိေထာက္ျပတဲ့ေဆာင္းပါးေတြကုိ ေရးေနခဲ့ပါတယ္။
ေျပာမယ္ဆိုရင္ တခ်ိန္တုန္းကရန္ကုန္ျမိဳ႕ႀကီးရဲ႕က်ဴရွင္ေလာကမွာ BIO မင္းသစ္ဆိုျပီး နာမည္ႀကီးခဲ့ပါတယ္။ သူက စစ္ကုိင္း ဇာတိပါ။ သူ႔ရဲ႕ ဇာတိစစ္ကုိင္းကုိလည္း "စစ္ကုိင္းအက္ပီဂရမ္" ဆိုတဲ့ကဗ်ာကုိ ေရးဖြဲ႔ခဲ့ပါတယ္။ အခု စစ္ကုိင္းအက္ပီဂရမ္ ကုိျပန္ၿပီး ေၾကကြဲစြာခံစားေနမိပါတယ္။
စစ္ကုိင္း... တဲ့
ဘုရားသခင္ရဲ႕၊ အလွပဆံုးလက္ရာတစ္ခုေပါ့။
စစ္ကုိင္း ...တဲ့။
ဧရာဝတီရဲ႕ႏွလံုးသား၊ သိမ္းထားတဲ့ေနရာေလ။
ျမန္မာျပည္တစ္နံတစ္လ်ား၊ ေျမာက္ဖ်ားကေန ေတာင္ဖ်ား
စီးသြားတဲ့ ဧရာဝတီ၊ ဒီေနရာမွာ ေတာ္လွန္
မင္းဝံထံ ဦးခုိက္ဝပ္တြား၊ အေရွ႕ကအေနာက္ကိုစီးသြားရဲ႕။
ျမစ္ညာသားတုိ႔၊ ၾကည့္လွည့္ၾက။ ျမစ္ေျခသားတုိ႔၊ ၾကည့္လွည့္ၾက။
စစ္ကုိင္းမွာ ....
ဧရာဝတီထဲက ေနထြက္တယ္။ ဓရာဝတီထဲမွာ ေနဝင္တယ္။
ဧရာဝတီဝတၱဳရွည္ႀကီးမွာ၊ အလွပဆံုး ကလုိင္းမ (ခ္) (စ္) ဟာ
ဒီေနရာမွာေပါ့ ... ။
ဒီေနရာေပါ့ဆိုတဲ့ေနရာမွာတင္ ကဗ်ာဆရာဟာ စစ္ကုိင္းအက္ပီဂရမ္ကုိစိတ္ဝင္စားေအာင္ စဖြဲ႔ပါတယ္။ သီခ်င္းအေနနဲ႔ေျပာ ရရင္ ေျခဆင္း (intro) ပါပဲ။ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးဟာ ေျမာက္မွေတာင္စီးဆင္းေနတဲ့ျမစ္အရွည္ႀကီးတစ္စင္းလို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သိမွတ္ထားခဲ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဧရာဝတီျမစ္ဟာ စစ္ကုိင္းေတာင္ေျခမွာေတာ့ အေရွ႕ကေနအေနာက္ကုို ျဖတ္သန္းစီးေနတယ္ ဆိုတာ စိတ္ဝင္စားစရာပါ။ ေနာက္ဧရာဝတီထဲက ေနထြက္ျပီး ဧရာဝတီထဲမွာပဲ ေနဝင္သြားတယ္ဆိုတာကလည္း ထူးျခားပါ တယ္။ ေတာင္ေပၚကေနၾကည့္ရင္ ေနထြက္တာကုိေရာ၊ ေနဝင္သြားတာကုိပါ ျမင္ေနရတယ္လို႔ ဆိုလိုေရးဖြဲ႔လိုက္တာပါ။
ေျမာက္ဖ်ားေဒသမွာ
အၿမီးႏွစ္ခြခ်န္ထားခဲ့တဲ့၊ ဧရာဝတီဆုိတဲ့ နဂါးဟာ
ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚမွာ ေခါင္းတစ္ရာပြား၊ ကပၸလီပင္လယ္ထဲ ငုပ္႐ႈိးသြား
အသည္းႏွလံုးကိုေတာ့ စစ္ကုိင္းမွာ၊ထားခဲ့သတဲ့။
အဲဒီနဂါးေပၚကကင္းေျခမ်ား
စစ္ကုိင္းတံတားတဲ့ေလ... ။
စစ္ကုိင္း...တဲ့။
မယဥ္မ႐ုိင္း၊ ၿမိဳ႕စစ္ကုိင္း ... တဲ့။
သူစိမ္းေတြက ေျပာၾကတာေလ။
ဟုတ္ကဲ့.... ရုိးရိုးေလးနဲ႔
ခမ္းနားလွပတဲ့ ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ပါပဲ။
ကဗ်ာဆရာကေတာ့ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးကုိနဂါးတေကာင္အျဖစ္ တင္စားေရးဖြဲ႔လိုက္ပါတယ္။ ဧရာဝတီနဂါးႀကီးဟာရစ္ေခြစီးဆင္းေနတာကုိ ျမင္ေတြ႔ ႏိုင္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ဖ်ားက ေမခ၊ မလိခဆိုတဲ့အရပ္မွာ အေျခတည္ခဲ့တာကုိ အျမီး ႏွစ္ခြခ်န္ထားခဲ့တယ္လို႔ နိမိတ္ပုံယူပါတယ္။
ေနာက္ျမန္မာျပည္ရဲ႕ျမစ္ဝကြ်န္းေပၚအရပ္မွာ ဧရာဝတီျမစ္ရဲ႕ျမစ္ငယ္ေတြအျဖစ္ခြဲျဖာစီးဆင္းျပီး ကပၸလီပင္လယ္ထဲစီးဝင္ သြားတာကုိ ဧရာဝတီဆုိတဲ့နဂါးဟာ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚမွာ ေခါင္းတစ္ရာပြား၊ ကပၸလီပင္လယ္ထဲငုပ္လွ်ဴိးသြားဆုိၿပီး တင္စား လိုက္ပါတယ္။ စစ္ကုိင္းအရပ္မွာေတာ့ ဧရာဝတီရဲ႕ႏွလုံးသားကုိထားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အမွန္တကယ္လည္း စစ္ကုိင္း ဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ျမန္မာနိုင္ငံအတြက္ အေရးပါတဲ႔ျမိဳ႕၊ အေလးအျမတ္ထားရ မယ့္ ေတာင္တစ္ခုပါပဲ။ ဒီလိုအေလးအျမတ္ထားရပုံေတြကုိကဗ်ာထဲမွာေတြ႔ရပါတယ္။
ပုညေတာင္ဆီ၊ ရီလ်က္မလင္း
မဝင္းအံု႔မိႈင္း စစ္ကုိင္းတစ္ဖက္... တဲ့။
ရွင္ေထြးနာသိမ္ရဲ႕လက္ဖ်ား
ဘုရားသခင္ရဲ႕ စကားလံုးမ်ား၊ စီးဝင္လႈပ္ရွားရင္ခုန္သြား ။
ဒီေျမကုိေရာက္၊ ဒီေရကိုေသာက္မိရင္
အႏုပညာသမားတုိ႔ရဲ႕ဘဝင္၊ ညႇိဳ႕ဆြဲတိုးေဝွ႔ ဖမ္းယူငင္
မျပန္ခင္ စာဖြဲ႔ၾက၊ အျပန္တြင္ ေတးဖြဲ႔ၾက
ေရးခဲ့ၾကတဲ့ စစ္ကုိင္းအလွ...။
ေဇယ်ာေရႊေျမ ...၊ ျမစ္ေရေခြဝန္း...ပုညရွင္... ေစတီအပါး
စစ္ကုိင္းေတာင္... စစ္ကိုင္းေတာင္ အထက္နားဆီက...
ကမ္းေျခေဇယ်ာဦးဝယ္ ... မွန္းေခြၽေမအလွမွဴးရယ္...
လြမ္းေန... ေနပါဘူးကြယ္။
စစ္ကုိင္းတံတားဘက္ဆီကုိ
သူလာမလားလို႔ ၊ေမွ်ာ္ၾကည့္မိသည္…။
ေၾသာ္၊ ျမန္မာျပည္မွာ ၿမိဳ႕ဘြဲ႔ေတး
အေရးခံရဆံုး ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ေပပေလ။
စစ္ကုိင္းေတာင္ကုိေရာက္ဖူးသူတိုင္း သိၾကမွာပါ။ မေရာက္ဖူးရင္လည္း ဒီကဗ်ာထဲမွာေဖာ္က်ဴးထားတဲ့အလွေတြကုိျမင္ေယာင္ျပီး ခံစားနိုင္ပါတယ္။ စစ္ကုိင္းေတာင္ရဲ႕သဘာဝအလွေတြကုိ ဖြဲ႔သီထားၾကတဲ့ေတးသီခ်င္းေတြ မ်ားစြာရွိေနပါတယ္။ တကယ္ပဲ စစ္ကုိင္းေတာင္ဟာ အနုပညာသမားေတြရဲ႕ စိတ္ဝိညာဥ္ကုိ ဖမ္းစားနိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ ဒီေျမကုိေရာက္၊ ဒီေရကိုေသာက္ မိရင္၊ အႏုပညာသမားတုိ႔ရဲ႕ဘဝင္၊ ညႇိဳ႕ဆြဲတိုးေဝွ႔ ဖမ္းယူငင္၊ မျပန္ခင္ စာဖြဲ႔ၾက၊ အျပန္တြင္ေတးဖြဲ႔ၾက၊ ေရးခဲ့ၾကတဲ့စစ္ကုိင္းအလွ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာဆရာေရးဖြဲ႔တင္စားတာကုိ ဘယ္သူမွျငင္းဆန္နိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး။
စစ္ကုိင္း...တဲ့။
သမုိင္းမ႐ုိင္းခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ပါပဲ။
သမုိင္းျမင္းငါစုိင္း၊ စစ္ကုိင္းေရာက္ေတာ့
စစ္ကုိင္းဆုိရင္၊ ပုဂံျပည့္သခင္
ပရိမၼက ထီးလိႈင္ရွင္၊ က်န္စစ္သားရဲ႕ ဇာတိခြင္။
အပယ္ခံအသခၤယာေစာယြန္း ၊ ဘုန္းထြန္းလို႔ ဓါးထက္
အင္းဝအရင္က နန္းတစ္ဆက္ ... ။
စစ္ကုိင္းၿမိဳ႕ဟာ ျမန္မာရာဇဝင္မွာထင္ရွားတဲ့သူေတြ ေပၚထြန္းခဲ႔တဲ႔ျမိဳ႕တၿမိဳ႕ပါ။ က်န္စစ္သားရဲ႕ဇာတိၿမိဳ႕ျဖစ္ေနတာနဲ႔တင္ ျပည့္စုံေနပါျပီ။
ခုနစ္စင္ၾကယ္ေျပာင္ ၊အၿမီးေထာင္လုိ႔
သန္းေခါင္ေက်ာ္လုိ႔သန္းလြဲ၊ ၾကယ္မႈန္ဖြဲဖြဲ
လေရာင္မြဲမြဲေအာက္မွာ
ဧရာဝတီေပၚက ေလွငယ္တစ္စင္း၊ အင္းဝဘက္ တျဖည္းျဖည္းခ်ဥ္းကပ္
ယင္းရဲငူ ေက်ာက္ေဆာင္ဆိပ္မွာ၊ရိပ္ခနဲ ခုန္ပ်ံလႊား
ဗိုလ္တက္ျပားဆုိတဲ့ ပစၥည္းမဲ့ေရႊတုိက္စုိး
မုိးလင္းမွ စစ္ကုိင္းကိုျပန္၊ သူ႔နည္း သူ႔ဟန္နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္
ဟုတ္ကဲ့ ...၊ ကြၽႏု္ပ္ ဦးၫြတ္လိုက္ပါတယ္။
စစ္ကုိင္း...တဲ့။
သူေတာ္စင္ေတြနဲ႔အတူ၊ သတၱိခဲေတြေနတဲ့ၿမိဳ႕ေပါ့။
တရားလည္းဖက္၊ ဓားလည္းထက္တဲ့ စစ္ကိုင္း
သူ႔သမုိင္းသူျဖတ္ေက်ာ္၊ သူရဲေကာင္းတုိ႔ တုိက္ပြဲေပ်ာ္
အတိတ္ေခၚသံၾကားမိရဲ႕။
စစ္ကုိင္းတံတားထိပ္
တိတ္တဆိတ္ရပ္မိ၊ တလွပ္လွပ္ရင္ခုန္သံ
ရဲေဘာ္သိန္းတန္ကို သတိရ၊ မွဴးသမိန္ကို တမ္းတ
ဗုိလ္က်င္ေမာင္ကို အမွတ္ရ၊ ရဲေဘာ္ေ႒းကို လြမ္းရ
ေနာင္ရုိးတင္ဝင္းကို လြမ္းတ... ။
စစ္ကုိင္း...တဲ့။
ကဗ်ာကရုိဏ္း၊ စာကသုိဏ္းနဲ႔
ဆရာမိႈင္းတဖြဖြ၊ ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ ၿမိဳ႕ေပပ။
စစ္ကုိင္းမွာေခါင္းခ် ၊ရွင္မဟာသီလဝံသရဲ႕ အုတ္ဂူေဘး
ငါရပ္ရင္း ေငးမိ ...
ကဗ်ာဆရာဝိညာဥ္၊ မင္းဝံတြင္ခုိ
ေရႊကုိင္းသားကို လႈပ္ႏိုး၊ ဦးဘိုးသင္းရဲ႕ ရုပ္ပံုလႊာ
မဟာေဆြရဲ႕ အၿပံဳးမ်က္ႏွာ၊ ေညာင္ပင္သာ ဦးပုည
ဆံုးမစကားသံသဲ့သဲ့ေလး၊ ေၾသာ္ ...ကိုေအးလြင္ရယ္ လြမ္းလုိက္တာ ... ။
ေခတ္တိုင္းမွာ တစ္ေယာက္ဆိုရင္ တစ္ေယာက္ဆိုသေလာက္ ထူးျခားတဲ႔ပါရမီရွင္ေတြထြက္ေပၚခဲ့အရပ္ပါ။ ဒီကဗ်ာထဲက ပညာရွင္ေတြရဲ႕ ထြန္းေတာက္မႈကုိ ဒီအရပ္ေဒသကလူေတြ ဘယ္ေလာက္ဂုဏ္ယူေနၾကမလဲ။ ၾကားရသူေတြေတာင္ အား က်မိေလာက္ပါတယ္။ သဘာဝအလွေတြ၊ သာသနာေတာ္မွာထြန္းေျပာင္မႈေတြ၊ ပါရမီရွင္ပုဂၢိဳလ္ေတြ အျပည့္အလ်ွံရွိခဲ့ တဲ့စစ္ကုိင္း။
စစ္ကုိင္း...တဲ့။
ကာလမ်ားရုိင္းတဲ့အခါ၊ အရူးမီးဝုိင္းလည္း ခံခဲ့ရဖူးရဲ႕။
ေရႀကီးခဲ့...၊ ငလ်င္လႈပ္ခဲ့...၊ မီးေလာင္ခဲ့...
ၿပီးေတာ့ ...
ခတၱာငုံစ ဝါေခါင္လ တစ္ညေနမွာ ၊ ဖက္ဆစ္ေတြ ဘီလူးစီး
က်ီးေတြၿပိဳ ေခြးေတြအူ...
တစ္ၿမိဳ႕လံုးလည္း ကၽြတ္ကၽြတ္ဆူ
ထူပါရံုငုိ ...၊ ေရႊသာေလ်ာင္းငုိ ...
စစ္ကုိင္းေကာင္းကင္ၿပိဳက်ခဲ့ ... ။
ေနာက္ၾကည့္ကြၽန္းဆိုတဲ့အမည္ေဟာင္း
အေလာင္းၾကည့္ကြၽန္းလုိ႔ ေျပာင္းခဲ့ရ
ကာလမေကာင္း ေခတ္ခေယာင္းကို၊ လွည့္ေစာင္းၾကည့္မိ
သတိရရင္း၊ စစ္ကိုင္းဟာ မ်က္ရည္က်တယ္။
စစ္ကုိင္း...တဲ့။
ေလာကဓံရဲ႕ မိတ္ေဆြရင္းႀကီးေပါ့။
ဘဝကိုမေက်နပ္၊ ေလာကႀကီးကို မေက်နပ္
သည္းအူျပတ္မွ် ခံစားရတဲ့အခါ၊ ထံုးရယ္၊ ဗမာေဆးရယ္၊ ေဒါသရယ္
ေသာကနဲ႔အတူ ကြမ္းယာထဲ ထည့္ဝါး၊စစ္ကုိင္းသားေတြ ကြမ္းစြဲသြားေပါ့။
သဘာဝေဘးဒဏ္၊ အသဘာဝေဘးဒဏ္
စစ္ေဘးနဲ႔ စစ္ဒဏ္၊ စစ္ကုိင္းသားတို႔ အံႀကိတ္ခံ
စစ္ကိုင္းဝိညာဥ္ အၿမဲရွင္သန္
စစ္ကုိင္း...တဲ့။
အၿမဲတမ္း ၿပံဳးေနတဲ့ ၿမိဳ႕ပါပဲ။
ေလာကဓံတရားနဲ႔၊ ခပ္ခါးခါးေလးႀကံဳရရင္
မတုန္မလႈပ္ ကြမ္းေလးၿမံဳ႕၊ ငံု႔ေနတဲ့ေခါင္း ျပန္ေမာ့
ေၾကာ့ေၾကာ့ေလးၿပံဳးေနတဲ့ စစ္ကုိင္း
သမိုင္းဆရာေတြမ်က္ရည္ဝိုင္းေလာက္တယ္။
စစ္ကုိင္း... တဲ့။
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနေသခဲတဲ့ သူရဲေကာင္း၊ တုိက္ပြဲေပါင္းက သိန္းရာေထာင္
ဒီလိုနဲ႔ ...၊ အသက္တစ္ေထာင္ ျပည့္ေတာ့မယ္။
ကဗ်ာဆရာက ဒီကဗ်ာကုိရင္နာစရာေလးနဲ႔ အဆုံးသတ္သြားပါတယ္။ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ သဘာဝအလွေတြျပည့္လႊမ္း ေနတဲ႔ျမိဳ႕၊ သာသနာေရာင္ ထြန္းေျပာင္ေအာင္ သပၸာယ္မႈေတြ ရယူထားတဲ႔ စစ္ကုိင္းေတာင္၊ ဒီလိုအရပ္ေဒသမွာ အာဏာရွင္စစ္ဘီလူးေတြက ျပည္သူေတြကုိေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္ရက္တယ္လို႔။ ျပန္ေတြးမိတိုင္းရင္နာတယ္။ ၈၈ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပုံႀကီးမွာ အက်ည္းတန္ဆုံးျဖစ္ရပ္ပါ။ ဒါကုိ ကဗ်ာဆရာက ရင္နာနာနဲ႔ ေရးဖြဲ႔သြားပါတယ္။
အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ရင္နာတဲ႔စစ္ကုိင္းအတြက္ မွတ္တမ္းတင္ရင္း တာဝန္ေက်ခဲ့တဲ့ကဗ်ာဆရာမင္းသစ္ကုိလည္း ျပန္ေတြးမိ တိုင္း ရင္နာရပါေတာ့မယ္။ ေလာကေကာင္းက်ဳိး၊ စာေပေလာကေကာင္းက်ဳိး၊ အနုပညာေလာကေကာင္းက်ဳိး၊ ပညာေရး ေလာက ေကာင္းက်ဳိးေတြ အတြက္ တာဝန္ေက်ခဲ႔တဲ႔သူကေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူး။ သူခ်စ္တဲ့ေလာကႀကီးကုိႏႈတ္ဆက္လက္ျပျပီး ထြက္ခြာသြားပါျပီ။ သူက သူ႔ကုိေပးခဲ့တဲ့ ေလာကတာဝန္ေတြကုိ ေက်ခဲ့ေပမယ့္ ေလာကႀကီးကေရာ သ႔ူအေပၚတာဝန္ေက်ပါရဲ႕လားလို႔ေမးေနမိပါေတာ့တယ္။
ဒီေဆာင္းပါးငယ္နဲ႔ ေနာင္ေတာ္ႀကီး ဆရာမင္းသစ္ကုိ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲစြာ ဂုဏ္ျပဳမွတ္တမ္းေရးဖြဲ႔လိုက္ပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းရာေနရာေလးမွာနားခိုနိုင္ပါေစ။
ကုိႏိုင္း
ရည္ညႊန္း
ဆရာမင္းသစ္၊ (စစ္ကုိင္းအက္ပီဂရမ္)၊ ၈၈ အေရးေတာ္ပုံ ၂၅ ႏွစ္ျပည့္ ေငြရတုကဗ်ာ။
Comments