ေျမႀကီး ႏွင့္ လူ
ညိဳထက္ညိဳ
(မိုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၁၁၊ ၂၀၁၇
အဲဒီေန႔ မနက္ ငါးနာရီေလာက္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔
ကားေလး မႏၱေလးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းစပ္က ပလိပ္ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ တယ္….
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ေန႔တာအရွည္ဆံုး ဇြန္လစခဲ့ၿပီမို႔ ပလိပ္ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ မနက္ငါးနာရီဟာ ကြ်န္ေတာ္႔မ်က္စိထဲ မွာ အေတာ္ႀကီးကို
လင္းေနတယ္….
ၿပီးေတာ႔ မႏၱေလး ၿမိဳ႕ထဲကို ကြ်န္ေတာ္တို႔မဝင္ေတာ႔ဘဲ ေမၿမိဳ႕ကို တန္းတက္ခဲ့ၾကတယ္….
ေမၿမိဳ႕ကို ကြ်န္ေတာ္ေနာက္ဆံုး ေရာက္ခဲ့တာေတာ႔
လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္က ေမလထဲမွာပဲ….ေနရာ တစ္ေနရာကို ေရာက္ၿပီးရင္ ေနာက္တစ္ခါျပန္ေရာက္ဖို႔ကလည္း ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ ဘဝက ၾကာတယ္….
ကြ်န္ေတာ္ေတြးေနရင္းနဲ႔ ေမၿမိဳ႕ ေတာင္တက္လမ္းအတိုင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကားကေလးက တက္လာတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ တစ္ညလံုး ကားေပၚမွာမအိပ္ခဲ့ရေပမယ့္
စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ႏိုးေနတယ္….။
……………………………. …………………………….. ………………………
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတာင္စဥ္ေတာင္ထြတ္ေတြကို
ေက်ာ္လာတယ္….
ေနေရာင္ျခည္ေတြမပါေသးတဲ့ အလင္းေရာင္ႏုႏုကေလးေတြ ျဖာက်ေနတဲ့ အနိမ့္အျမင့္အခ်ိဳင့္အဝွမ္းေတာင္ စဥ္ ေတာင္တန္းေတြကို ကြ်န္ေတာ္ေငးရင္း ကားေပၚ ပါလာတယ္….
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၂၁ မိုင္ အနီးစခန္း ကို
ျဖတ္လာတယ္….
လမ္းေပၚမွာ ဦးထုပ္ေဆာင္းမထားတဲ့ ဆိုင္ကယ္စီးသူေတြကို ေတြ႔တယ္…
လမ္းေဘးမွာ ဘိုဆန္ဆန္ု တစ္ထပ္အိမ္ကေလးေတြကို ေတြ႔တယ္….
ေရာင္းမည္လို႔ သစ္သားဆိုင္းဘုတ္စိုက္ထားတဲ႔ေျ
ၿပီးေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတာင္ပတ္လမ္း
အတိုင္း တက္လာရာက ညာဘက္မွာ ေတြ႔တဲ႔ လမ္းကေလးကို ခ်ိဳးဝင္ ခဲ့ၾကတယ္….
ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ မွာ သစ္ပင္ေတြ အံု႔ဆိုင္းေနတဲ႔
လမ္းကေလး က ကား သြားလို႔ ျဖစ္ရံုေလာက္ပဲ ရွိမယ္….
ကြ်န္ေတာ္ေမြးဖြားႀကီးျပင္းလာရာ ရန္ကုန္က
ကြန္ကရစ္တိုက္ခန္းက်ဥ္းကေလးနဲ႔ ကမာၻႀကီးတခုလံုးျခား သြားသလို ကြ်န္ေတာ္ ခံစားရတယ္…..
ၿပီးေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကားကေလးက ညာဘက္က
လမ္းသြယ္ေလးထဲ ထပ္ခ်ဳိးဝင္လာတယ္….
ၿပီးေတာ႔ ဘယ္ဘက္ကို ထပ္ခ်ဳိးၿပီး ကားကေလးက ရပ္သြားတယ္….
ကြ်န္ေတာ္တို႔စီးလာတဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း
သိန္းေဇာ္ ရဲ႕ကားကိုေမာင္းလာတဲ့သူ႔မိတ္ေဆြ ကိုဉာဏ္လင္းရဲ႕ အသိျခံတဲ့….။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ကားေပၚမွာပါလာတဲ့
…………………………. ……………………….
………………………
ကြ်န္ေတာ္တို႔လာခဲ့တဲ႔ ေတာင္တက္လမ္းနဲ႔ဆို ကားနဲ႔လာရင္ ဒီကိုေရာက္ဖို႔ ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ လာရမယ္….
ဒါေပမဲ့ ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းကလို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့လမ္းမႀကီးနဲ႔ ဒီေနရာ ငါးမိုင္ေလာက္ကြာေနသလားထင္ရတယ္။
ကြ်န္ေတာ္႔ ေဘးပတ္ခ်ာလည္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ျမင္ျမင္သမွ် အပင္ေတြခ်ည္းပဲ….
အဲဒီမွာပဲ ေရွ႕မွာျမင္ေနရတဲ့ ေျမစိုက္တစ္ထပ္အိမ္ကေလးထဲက အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ထြက္လာတယ္…
ကိုဉာဏ္လင္းကို လွမ္းေတြ႔လိုက္ေတာ့ အမ်ဳိးသမီးက အသံဝဲဝဲနဲ႔ လွမ္းႏႈတ္ဆက္တယ္….
ကိုဉာဏ္လင္းက ျပန္ႏႈတ္ဆက္ရင္း ရန္ကုန္ကဝယ္လာတဲ့မုန္႔ထုပ္ေတြကို
ၿပီးေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အျပန္အလွန္မိတ္ဆက္ၾကရင္းနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးက ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ပတ္ကမွ ရန္ကုန္က ျပန္လာတာလို႔ ေျပာတယ္….
ရန္ကုန္မွာ ငရဲလိုပူေနလို႔ ဒီမွာေနရတာ
ကံေကာင္းတာေပါ႔လို႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့ အမ်ိဳးသမီးက ကြ်န္ေတာ့္စကားကို ေထာက္ခံဟန္နဲ႔
ရယ္ေနတယ္….
ၿပီးေတာ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ နဲ႔ ကိုဉာဏ္လင္းစကားေျပာေနတုန္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ က်န္တဲ႔လူေတြ ဟိုဟိုသည္သည္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကတယ္….
ကြ်န္ေတာ္တို႔ကားရပ္ထားတဲ့ေဘးနာ
ကြ်န္ေတာ္ ကုန္းျမင့္ေလးေပၚတက္ၿပီး ကန္ေဘာင္ေပၚ
တက္ရပ္ၾကည့္တယ္….
ကန္ေဘးပတ္ခ်ာလည္မွာ ယူကလစ္ပင္ေတြ စိုက္ထားတယ္….
ယူကလစ္ပင္ေတြရဲ႕အရိပ္ေတြက ၾကည္စိမ္းေနတဲ့ ကန္ေရျပင္ေပၚ က်ေနတယ္….
ကန္ထဲကိုၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ေရႊဝါငါးၾကင္းေ
ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ပိုင္စိုးေဝ ရဲ႕ ‘ဗုဒၶဟူး
ေန႔မွ မိုင္ငါးရာ’ ကို ကြ်န္ေတာ္သတိရလာတယ္….
ဒီေန႔ဟာ ၾကာသပေတးေန႔ပဲ ….
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕နဲ႔ မိုင္ေလးရာေလာက္ေဝးတဲ့ေတာင္ေ
……………………………… ……………………………… …………………………….
ခဏေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျခံရွင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကားေပၚ ျပန္တက္တယ္…
ၿပီးေတာ႔ လမ္းကေလးအတုိင္း ျပန္ထြက္လာၿပီး
ေနာက္ ျခံတစ္ျခံထဲကို ထပ္ဝင္တယ္….
ေျမႀကီးကို
ထယ္ထိုးထားတဲ့ ထယ္ေၾကာင္းႀကီးေတြနားမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကားရပ္လိုက္ေတာ႔
ေရွ႕က ျမင္ေနရတ့ဲ တစ္ထပ္အိမ္ေလးထဲက အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ ထြက္လာတယ္….
အဘိုးႀကီးကိုမုန္႔ထုပ္ေတြေပးၿပီ
လမ္းက်ဥ္းကေလးအတိုင္း ျပန္ထြက္လာၿပီး
ေမၿမိဳ႕ေတာင္တက္လမ္းေပၚျပန္ေရာ
ကိုဉာဏ္လင္း က သူ႔ျခံထဲကို သြားမယ္တဲ႔
။
…………………………………… ………………………………. …………………………………
ေတာင္တက္လမ္းအတိုင္း ခဏေလးပဲေမာင္းလိုက္ရၿပီး
ညာဘက္က လမ္းကေလးထဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကားေလး ဝင္လာခဲ့တယ္…..
လမ္းထဲမွာေတာ႔ အိမ္ကေလးေတြ တခ်ဳိ႔တေလ
ေတြ႔တယ္….
ဆိုင္းဘုတ္ကေလးေတြ႔လို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ႔
‘သေျပေရရြာ’ တဲ႔….။
ေျမစိုက္အိမ္ကေလးတစ္လံုး ေရွ႕မွာ ရပ္ေနတဲ႔
ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေငးေနတုန္းပဲ ကားေလးက ဘယ္ဘက္က လမ္းသြယ္ေလးထဲ ထပ္ခ်ိဳးဝင္လာၿပီး
ျခံတစ္ျခံ ေရွ႕မွာ ရပ္လိုက္တယ္…..
ကြ်န္ေတာ္ ကားထဲကေန ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ျခံအဝင္ဝ
သံတံခါးႀကီးက ပိတ္ထားတယ္….
အဲဒီမွာပဲ ကိုဉာဏ္လင္း ကားေပၚကဆင္းသြားၿပီး
သံတံခါးၾကားကေန အထဲကို ေခ်ာင္းၾကည့္တယ္….
ၿပီးေတာ႔ သံတံခါးအလယ္မွာ ေဖာက္ထားတဲ့အေပါက္ကေန လက္ႏိႈက္ၿပီး အထဲက ကလန္႔ကို ဖြင့္လိုက္တယ္….။
ၿပီးေတာ႔ ကိုဉာဏ္လင္း ဖြင့္ေပးလိုက္တဲ့သံတံခါးႀကီးကေန ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္းဝင္ခဲ့ၾကတယ္။
…………………………………….. ………………………………….. ………………………………
ျခံထဲက ညိဳညစ္ညစ္နဲ႔ ဘာအေရာင္အဆင္းမွမရွိတဲ႔ Cabin လို တစ္ထပ္အိမ္ ပုျပတ္ျပတ္ကေလးေရွ႕မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကားရပ္လိုက္ၿပီး
ကားေပၚက ဆင္းခဲ့ၾကတယ္….
ကိုဉာဏ္လင္းကေတာ႔ သူ႔ဖုန္းကို ကိုင္ၿပီး
တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေခၚရင္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဆီ ျခံဝကေန ေလွ်ာက္လာတယ္….
အိမ္ကေလးေရွ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ အတန္းလိုက္စိုက္ထားတဲ့အပင္ေပါက္
ကြ်န္ေတာ္ နဲ႔ သိန္းေဇာ္ လည္း အိမ္ကေလးထဲ
လိုက္ဝင္ခဲ့ၾကတယ္။
………………………………. …………………………
………………………….
အိမ္ကေလးထဲမွာေတာ႔ ေထာင့္မွန္စတုဂံပံု
ေျခတံတိုတို စားပြဲတစ္လံုး ရွိတယ္….
စားပြဲေနာက္မွာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း သစ္သားနဲ႔ရိုက္ထားပံုေပၚတဲ့ ခံုႏွစ္လံုး ရွိတယ္….
အိမ္ကေလး ရဲ႕မ်က္ႏွာၾကက္မွာ မီးေခ်ာင္းေလးတစ္ေခ်ာင္း ရွိတယ္….
အိမ္ကေလးရဲ႕ ၾကမ္းျပင္မွာေတာ႔ ဖုန္ေတြေကာ
အမိႈက္အတိုအစေတြေကာနဲ႔ ရႈပ္ပြေနတယ္….
အဲဒီမွာပဲ ကိုဉာဏ္လင္းက ‘ဆိုလာေလ’ လို႔
ေျပာေတာ႔ ေမၿမိဳ႕နဲ႔ နီးနီးကေလးနဲ႔ ေဝးေနတဲ႔ အိမ္ကေလးမွာ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိမွန္း ကြ်န္ေတာ္
သေဘာေပါက္သြားတယ္….
တဆက္တည္း ကိုဉာဏ္လင္းက ဒီမွာမွမဟုတ္ဘဲ
ဒီနားတဝိုက္မွာ ဘယ္မွာမွလွ်ပ္စစ္မီး မရေၾကာင္း ရွင္းျပတယ္….
ဒါနဲ႔ပဲ ဆိုလာဆင္ထားရတာတဲ႔….၊ အားျပည့္ရင္ တီဗီခပ္ေသးေသးေတာ့ ၾကည့္လို႔ရတယ္
ေျပာတယ္….။
ညဆိုရင္ေတာ့ ရွိတဲ့မီးေခ်ာင္း မႈန္တိမႈန္ဝါးေလးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ျဖစ္ေနမွာပဲ….
တစ္ေယာက္တည္းေနရရင္ေတာ႔ မလြယ္ေၾကာပဲ….
အေရးထဲ သိန္းေဇာ္က ရန္ကုန္ကေနထြက္ေျပးခဲ့တဲ႔
ကြ်န္ေတာ့္ကို ဒီမွာ လာေနပါလား ေနာက္ေနတယ္….
ညဘက္ လူေျခတိတ္ခ်ိန္ပိတ္ထားတဲ့တံခါးကို
ေခါက္သံၾကားလိုက္ရလို႔ကေတာ႔ ဖြင့္ရအခက္ မဖြင့္ရအခက္ နဲ႔ ဒုကၡပဲ….။
ဒီေနရာနဲ႔ အနီးဆံုးအိမ္ေတာင္ အေတာ္ေအာ္ယူမွ
ၾကားရေလာက္မယ့္အေနအထားမွာ ရွိတယ္….
ေတြးေနရင္းနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္ေလးထဲက
ျပန္ထြက္လာတယ္….
အဲဒီမွာပဲ ဖြင့္ထားတဲ့ ျခံဝကတံခါးက အသက္သံုးဆယ္ေလာက္
လူတစ္ေယာက္ ဝင္လာတယ္….
ကိုဉာဏ္လင္းကို ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ႔ အဲဒီလူက
ကိုဉာဏ္လင္းရဲ႕ျခံကို လုပ္ေပးေနတဲ့ လူတဲ႔….
ကိုဉာဏ္လင္းနဲ႔ အဲဒီလူေတြ႔ၿပီး စကားေျပာေနၾကတုန္းပဲ
ကြ်န္ေတာ္ ကိုဉာဏ္လင္းရဲ႕ျခံကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ တယ္….
ၾကည့္ရတာ ဧကဝက္ေလာက္ေတာ႔ ရွိမယ္ထင္တယ္….
ေနာက္ဘက္မွာ ရွိေသးတယ္လုိ႔ ကိုဉာဏ္လင္းက ေျပာလို႔ ကခ်င္မွလည္း ကမယ္….
ျခံထဲမွာေတာ႔ အိမ္ကေလးေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ
အတန္းလိုက္စိုက္ထားတဲ့အပင္ေပါက္စေလးေတြပဲ ရွိတယ္….
ကြ်န္ေတာ္ၾကည့္ေနတုန္း ခုနကလူက အိမ္ထဲဝင္သြားလို႔ ကိုဉာဏ္လင္းကိုသိခ်င္တာေတြ ေမးၾကည့္ေတာ႔ ကိုဉာဏ္လင္းက ကြ်န္ေတာ္႔ကို
ေျပာျပတယ္….
ဒီျခံက သူ႔အေမနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေႂကြးကိစၥတစ္ခု
နဲ႔ သူ ျဖတ္ယူလိုက္ရတာတဲ႔….
သိန္းေလးရာ႔ငါးဆယ္ေလာက္ ေပးရတယ္ ေျပာတယ္….
ဘာေျမလဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္ေမးၾကည့္ေတာ႔ သစ္ေတာပိုင္ေျမတဲ႔….
ဂရမ္ခံၿပီးလုပ္ရတာတဲ႔….
ဒါေပမဲ့ ဂရမ္ကို လႊဲေျပာင္းေရာင္းခ်လို႔ေတာ႔
မရဘူးတဲ႔….
ဒီလိုပဲ နားလည္မႈနဲ႔ ေရာင္းၾကဝယ္ၾကရတာတဲ႔….
သူလည္း ျပန္ေရာင္းခ်င္တာ ေရာင္းမထြက္လို႔
ခု ျခံစိုက္ဖို႔လုပ္ေနရတယ္ ေျပာတယ္….
ခု ေရွ႕မွာ စိုက္ထားတဲ့အပင္ေလးေတြက
Macadamia ပင္ေလးေတြတဲ့….
အေစ့ကို စားရတယ္ ေျပာတယ္….။
ကြ်န္ေတာ္ ကိုဉာဏ္လင္းကို အင္တာဗ်ဴးၿပီးေတာ႔
ျခံရဲ႕အစြန္ဘက္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္….
အေဝးကိုေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္
ဘာပင္ရယ္လို႔ခြဲျခားမသိတဲ့ ပင္စည္လံုးေသးေသးသြယ္သြယ္ နဲ႔ အပင္ေတြကို ဟိုးေနာက္က ေတာင္ကုန္းေတြ
ကုန္းျမင့္ေတြ ျပာလဲ့လဲ့ ျဖဴလြလြ မိုးတိမ္ေတြရဲ႕ေနာက္ခံမွာ ေတြ႔ေနရတယ္….
ေလတိုက္ရာဘက္ကို ယိမ္းေနတဲ့အရြက္ေတြကို
ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ေမၿမိဳ႕ ေတာဘက္မွာ ျခံေလးတစ္ျခံ ဝယ္ထားတယ္ဆိုတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကို
သတိရလာတယ္….
သူလည္း ျပန္ေရာင္းခ်င္ေနတယ္ဆိုပဲ….
ကြ်န္ေတာ္ ျပန္လွည့္ထြက္လာေတာ့ ျခံထဲမွာ
ခုနက သတိမထားမိတဲ့တိုင္ကီတစ္လံုး ကို ေတြ႔တယ္….
တိုင္ကီရွိရာသြားၾကည့္လိုက္ေတာ႔ အထဲမွာ
စိမ္းေနာက္ေနာက္နဲ႔ ေရက သံုးပံုးတစ္ပံု ေလာက္ပဲ ရွိမယ္….
တိုင္ကီနဲ႔ မနီးမေဝးမွာေတာ႔ ဖိုခေနာက္ဆိုင္ထားတဲ႔ အုတ္ခဲသံုးလံုးေပၚမွာတင္ထားတဲ့ အိုးေလးတစ္လံုး ရွိတယ္….
ၿပီးေတာ့ အပင္ေလးေတြ စိုက္ထားတဲ့ေနရာနား
ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေလွ်ာက္လာၿပီး ေညာင္းလာတာနဲ႔ ေျမႀကီးေပၚမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လိုက္
မိတယ္။
………………………… ………………………..
……………………………
ေတာင္ေပၚေဒသ မို႔ ထင္တယ္…. ဒီေနရာက ေျမေတြက
အနီေရာင္ စပ္စပ္နဲ႔….။
ေျမႀကီးေပၚမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္မိမွပဲ
ကြ်န္ေတာ္ ေျမႀကီးနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေဝးမွန္း သိေတာ႔တယ္….
ကြ်န္ေတာ့္ဘဝမွာ အသက္ႀကီးမွ မေျပာနဲ႔၊
ကေလးဘဝတုန္းကေတာင္ ေျမႀကီးေပၚမွာ တစ္ခါမွမေဆာ့ဖူးတာ သတိရလာတယ္….။
ကြ်န္ေတာ္သိတဲ႔ ေျမႀကီးဆိုတာ ကတၱရာလမ္းမ
နဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္က ပလက္ေဖာင္းေတြပဲ….
စိန္ေျပးတမ္း ေဆာ့ခဲ့တာလည္း အဲဒီ ပလက္ေဖာင္းေတြေပၚမွာပဲ…. ေဂၚလီမျဖစ္စေလာက္ ရိုက္ခဲ့တာ လည္း အဲဒီမွာပဲ…. ေကာ္ေဘာလံုးကေလးနဲ႔ ေဘာလံုးကန္ခဲ့တာလည္း
အဲဒီမွာပဲ….။
ေျမႀကီး နဲ႔ အေဝးလံဆံုး ဆုကိုေပးရင္
ကြ်န္ေတာ္ ရေလာက္မယ္ ထင္တယ္….
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
ေျမႀကီးေပၚမွာ လူ႔သမိုင္းကို စခဲ့ၾကရတယ္…..
ဒီေျမေပၚမွာပဲ ထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳးရင္း
နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူ႔ေဘာင္ကို တည္ေထာင္ခဲ့ရတယ္….
ဒီေျမေပၚမွာပဲ ေနၿပီး ဒီေျမေပၚမွာပဲ
ေသခဲ့ၾကတယ္….
ကြ်န္ေတာ္႔ရဲ႕ဘိုးဘြားအႏြယ္အဆက္လည္း
ဒီအတိုင္းပဲ…. တျခားသူေတြရဲ႕ဘိုးဘြားအႏြယ္အဆက္လည္း ဒီအတိုင္းပဲ….။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ေျမႀကီး နဲ႔ ေဝးခဲ့ရတာ
တကယ္ဆို ရွိလွမွ မ်ိဳးဆက္ႏွစ္ဆက္ သံုးဆက္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္….
အဲဒီအရင္ တစ္နည္းမဟုတ္တစ္နည္းနဲ႔ေတာ႔
ေျမႀကီး နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပတ္သက္ခဲ့မွာပဲ….
ေတြးေနရင္းနဲ႔ ပူျပင္းေတာက္ပေနတဲ႔ ေနမင္းႀကီး
နဲ႔ တစ္ရက္တစ္ရက္ နပမ္းလံုးေနရတဲ႔ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္က ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ႔ တုိက္ခန္းေလးကို
သတိရလာတယ္….။
အဲဒီ တိုက္ခန္းေလးက ကြ်န္ေတာ္ မေန႔ကမွ
ဒီကိုထြက္ေျပးလာခဲ့တာပဲ….
ေတြးေနရင္းနဲ႔ ခုနက သိန္းေဇာ္ေျပာတဲ႔
ဒီမွာ ေနခဲ့ပါလားဆိုတဲ႔ စကားကို ျပန္ၾကားမိတယ္….
ေနမယ္ဆိုရင္ တကယ္ေတာ႔ ေနလို႔ ျဖစ္တာပါပဲ….
လွ်ပ္စစ္မီး
မရွိတဲ့ဘဝမွာ ေနႏိုင္မယ္ဆို၊
ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေဟာဟိုက အုတ္ခဲသံုးလံုး ဖိုခေနာက္ဆိုင္ ဒန္အိုးကေလး နဲ႔
ထမင္းခ်က္စား
ႏိုင္မယ္ဆို၊ အင္တာနက္မသံုးဘဲ ေနႏိုင္မယ္ဆို၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွေတြ႔စရာ လည္းမလို
ေမွ်ာ္စရာလည္းမရွိတဲ့ဘဝမွာ တစ္ေယာက္တည္း စကားေတြ ေျပာရင္းနဲ႔ပဲ ေနႏိုင္မယ္ဆို၊
ကြ်န္ေတာ္ ျမတ္ႏိုးမိတဲ့အပင္ေတြ ေလညင္းေတြ ေတာင္တန္းကုန္းျမင့္ေတြၾကား
တစ္ေယာက္တည္း သီခ်င္းေတြ ညည္းရင္းနဲ႔ပဲ
ေနႏိုင္မယ္ဆို ေနလို႔ျဖစ္တာပါပဲ….
မေနလို႔လည္း ျဖစ္တာပါပဲ….
ေတြးေနရင္းနဲ႔ ေရွ႕မွာ ျမင္ေနရတဲ႔ နီစပ္စပ္
ေျမႀကီးခဲကေလး တစ္ခဲကို ကြ်န္ေတာ္ လက္နဲ႔ လွမ္းယူလိုက္မိ တယ္….
ကြ်န္ေတာ္႔ လက္ထဲမွာ ေျမႀကီးခဲကေလး က
မြမြေလးနဲ႔ ေႏြးေနတယ္….
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ စစ္စစ္လိုပဲ တကယ့္ကို
မြမြေလး နဲ႔ ေႏြးေနတယ္ ။ ။
ညိဳထက္ညိဳ
Comments