လင္းခါး ● အဝယ္ခံလိုက္ရတဲ့ ညေနခင္းတခု

လင္းခါး ● အဝယ္ခံလိုက္ရတဲ့ ညေနခင္းတခု
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၁၇၊ ၂ဝ၁၇

က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္အာ႐ံုေနာက္ေနၿပီ။ သူကေတာ့ ေအးေဆးပဲ။ ဘယ့္ႏွယ္မွမေနဘူး။ ဘီယာမွာေသာက္လိုက္ အျမည္း ထပ္မွာလိုက္။ ဒီလူ မွာထားတာေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ။ ကိုတင့္လြင္ကလည္း ဘာမွန္းမသိ။ ခဏဆိုၿပီး ထြက္သြား တာ တနာရီေက်ာ္ေနၿပီ ျပန္မလာေသးဘူး။ က်ေနာ့္မွာလည္း ပိုက္ဆံက အျပန္ကားခကလဲြရင္ မရွိ။ ထျပန္ဖို႔ကလည္း အ ခက္။ ဒီလူကေတာ့ ေအးေဆးပဲ။

က်ေနာ္နဲ႔ ကိုတင့္လြင္ ႏွစ္ေယာက္သား ေအးေအးေဆးေဆးထိုင္ေနတုန္း ဒီလူဝင္လာတယ္။ ကိုတင့္လြင္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းလား မိတ္ေဆြလား စီးပြားဖက္လား ဘာမွန္းကို ေသခ်ာမသိဘူး။ က်ေနာ္ကလည္း စိတ္မဝင္စားဘူး။ က်ေနာ့္ လူေနမႈစတိုင္က ရွင္းတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔မသိတဲ့ က်ေနာ္မခင္ခ်င္တဲ့သူေတြနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ တဝိုင္းထဲမထိုင္၊ က်ေနာ္ဘယ္ေတာ့မွ ရင္းႏွီးေအာင္ မလုပ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္မွာ အေပါင္းအသင္းလည္း မ်ားမ်ားရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္အဝန္းအဝိုင္းေလးထဲ ကိုယ္ေနတာ။ အခုဟာက ဒီလူက ဝင္ထိုင္ ကိုတင့္လြင္နဲ႔ စကား တခြန္းႏွစ္ခြန္းေျပာၿပီးေတာ့ ကိုတင့္လြင္က က်ေနာ့္ကို ခဏဆိုတဲ့ၿပီး ထြက္သြားတာပဲ ခုထိ ျပန္မလာဘူး။ ကိုတင့္လြင္နဲ႔ ဒီလူေျပာတဲ့ တခြန္းႏွစ္ခြန္းဆိုတာလည္း ဘာေျပာၾကမွန္း က်ေနာ္ မသိ ဘူး။ က်ေနာ္မွ စိတ္မဝင္စားတာ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဘီယာခြက္ကေလးကိုင္ လမ္းေဘးကို ေငးေနလိုက္တာပဲ။

ခု အဲဒါက ျပႆနာတက္ေနၿပီ။ ဒီလူ စားထား ေသာက္ထားတာေတြကလည္း အရမ္းမ်ားေနၿပီ။ က်ေနာ္ကလည္း ဘီယာ တခြက္ ႏွစ္ခြက္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ထပ္ေသာက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္မွ ပိုက္ဆံက ပါတာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါ ခက္ေနတယ္။ နည္းနည္းေလာက္ ေသာက္လိုက္ရလို႔ နည္းနည္းေလး ပိုမူးလာရင္ ဒီလူ႔ကို က်ေနာ္ စကားေလးဘာေလး စၿပီး အေျခအေနကို ေမးမိမယ္ထင္တယ္။ အခုဟာက က်ေနာ္ ဘယ့္ႏွယ္မွ မေနေသးဘူး။ ေသးေတာင္ ထမေပါက္ရေသးဘူး။ ဘယ္လိုလုပ္ မူးမွာလဲ။ ဒီအတိုင္းႀကီး ဆက္ထိုင္ေနရတာထက္စာရင္ ငရဲက်ေနတာကမွ ေကာင္းဦးမယ္လို႔ေတာင္ ဘာသာျပန္ဝတၳဳေတြက လို က်ေနာ္ ေတြးစျပဳလာၿပီ။

ဒီလူ႔ကို အကဲခတ္ၾကည့္တယ္။ ဘယ္လိုလူလဲေပါ့။ ဆံပင္က ခပ္တိုတို ေဘးဘက္ ေအာက္ဘက္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ပါးတယ္။ တိတိက်က်ႀကီးပဲ။ မုတ္ဆိတ္ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးမရွိ။ ဝက္ျခံတလံုး တေလေတာင္ မရွိဘူး။ မ်က္ႏွာက ရွင္းေနတာပဲ။ က်ေနာ္လည္း မ်က္ႏွာကိုဖတ္ၿပီး ဘယ္လိုစိတ္ေနစိတ္ထားရွိမယ္ ဘာညာ ႐ုပ္လကၡဏာ ဖတ္တတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ အကဲ ခတ္ၾကည့္မိတာပဲ ရွိတယ္။ ဘာမွ ထူးၿပီးလည္းမသိဘူး။

ဒီလိုေပါ့ ဟိုဟိုဒီဒီ က်ေနာ္ေတြးေနတုန္း ဒီလူက က်ေနာ့္ကို လွည့္ၾကည့္တယ္။ က်ေနာ္ေတာင္ နည္းနည္းရွက္သြားတယ္။ သူ႕မ်က္ႏွာကို ႐ႈိးေနတုန္း သူကလွည့္အၾကည့္ဆိုေတာ့ သူခိုးလူမိသလို ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီမွာ သူက ဒီဝိုင္းမွာ ျဗဳန္းခနဲ ကမၼ ဇ႐ုပ္နဲ႔ပဲ က်ေနာ္ေပၚလာသလိုေပါ့ေလ ထူးဆန္းသလို က်ေနာ့္ကို ၾကည့္တယ္။ "ေၾသာ္ မင္းရွိေနတုန္းပဲကိုး" တဲ့။ ဘယ္ ေလာက္ လူပါးဝသလဲဆိုတာ အဲဒါကိုၾကည့္။ က်ေနာ္ဆိုရင္ ကိုယ္နဲ႔မသိတဲ့လူတေယာက္ကို ကိုယ့္ထက္ငယ္တယ္လို႔ သိေန ရင္ေတာင္ မင္းနဲ႔ငါ ဘယ္ေတာ့မွမေျပာဘူး။ ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ေနာ္ပဲ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ဒီေကာင္ ေျပာပံုကိုၾကည့္။ ခုမွ စ စကား ေျပာရမယ့္လူကို မင္းဆိုၿပီး သံုးတယ္။ က်ေနာ္လည္း နည္းနည္းတင္းတာေပါ့။ ဒီလူ႔ၾကည့္ရတာလည္း က်ေနာ့္ထက္ႀကီးလွ ႏွစ္ႏွစ္ သံုးႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိမယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း "ေအး ဘာျဖစ္လို႔လဲ" လို႔ သူ႕ကို ျပန္ေျပာတယ္။ ဒီေကာင္လည္း က်ေနာ့္ အမူအယာ နဲ႔ စကားသံကို ရိပ္မိပံုပါပဲ။ တခ်က္ၿပံဳးတယ္။ ၿပီးမွ ...

"မင္းက ကိုတင့္လြင္နဲ႔ သိတာလား" တဲ့။

က်ေနာ္လည္း ဟုတ္တယ္ေလ သိလို႔ပဲ တဝိုင္းထဲ ထိုင္ေသာက္ေနတာေပါ့ မင္းကိုသာ ငါမသိတာ လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ မင္းက သူ႕အေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္သိလို႔လဲတဲ့။ ဒီေကာင္ ဆက္ေမးတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဘာေျပာရမယ္ မသိဘူး။ စိတ္ကနည္း နည္းတိုလာတယ္။ ေနစမ္းပါဦးကြာ မင္းက ငါ့ကို ဘာလို႔ ဒါေတြလာေမးေနတာလဲလို႔ က်ေနာ္လည္း ဒီေကာင့္ကို ျပန္ေမး တာေပါ့။

ဒီေကာင္ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး။ မ်က္ခြက္က မဲ့တာလိုလို ျပံဳးတာလိုလိုလုပ္ၿပီး ဘီယာတငံု ငံုေနတယ္။ က်ေနာ့္ေတာ့ ဒီေကာင့္ ကို ေတာ္ေတာ္ခ်ဥ္ေနၿပီ။ ဒီေကာင့္ကိုခ်ဥ္ေလ ကိုတင့္လြင္ကို ေမွ်ာ္မိေလပဲ။ ကိုတင့္လြင္ဆိုတဲ့လူကလည္း ဘယ္သြားမွန္း မသိဘူး။ ၾကာရင္ ဒီေကာင္နဲ႔ က်ေနာ္ျပႆနာတက္ေတာ့မယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိေနတယ္။

"ကိုတင့္လြင္ ျပန္လာမယ္ထင္လို႔ မင္းေစာင့္ေနတာမို႔လား"

ဒီေကာင္ က်ေနာ့္ကို မၾကည့္ဘဲ ေမးတယ္။ က်ေနာ္ မေျဖဘူး။ ဒီေကာင့္လည္း မၾကည့္ဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ကြာဆိုတဲ့ၿပီး စားပဲြ ထိုးကေလးကိုေခၚ ဘီယာတခြက္ ထပ္မွာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအးေဆးပဲ။ လမ္းေပၚက ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ေစာ္အလန္းေလး ေတြကို ေငးေနလိုက္တယ္။

"မင္း ကိုတင့္လြင္က ျပန္မလာေတာ့ဘူးကြ၊ ငါ့လူေတြက ေခၚသြားလို႔ ဒီအခ်ိန္ဆို မင့္လူ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ဝိုင္းေဘတာေတာင္ ခံေနရေလာက္ၿပီ။ အဲဒါေတြ မင္းမသိဘူး မဟုတ္လား။ မင္းကိုေတာင္ ငါ သနားလို႔ မဖမ္းဘဲထားတာ မင္းက ငါ့လာၿပီး လူပါး ဝျပေနတယ္ ဟား ဟား ဟား ဟား"

က်ေနာ္ နည္းနည္း ေတြေဝသြားတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဘယ္လိုေတြပါ့လိမ့္ေပါ့။ ဒီေကာင္ ငါ့ကို ဘာေတြ လာေျပာေနတာပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ကိုတင့္လြင္က ဘာလို႔ အဖမ္းခံရမွာလဲ။ ဒီေကာင္က ဘာလဲ ရဲလား စသျဖင့္ က်ေနာ္ နည္းနည္း မအီမလယ္ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီေကာင့္ မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ေမးရတယ္။ မင္း ငါ့ကို ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲကြာ။ မင္းက ရဲလား၊ ကိုတင့္လြင္ကို ဘာအမႈနဲ႔ ဖမ္းတာလဲ။ ဒီလိုမ်ဳိး ဖမ္းလို႔ေရာရသလား။ ငါ့ကို သနားလို႔ မဖမ္းဘူးဆိုရေအာင္ ငါက မင္းသနားရမယ့္ေကာင္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ငါလည္း ဘာျပစ္မႈမွမရွိဘူး။ ငါ့ဟာငါ ဘီယာထိုင္ေသာက္ေနတာ။ ငါ့မွာ ျပစ္မႈ ရွိတယ္ဆိုရင္လည္း အဲဒါက မင္းကိုငါ ခုထိ ဘာေကာင္မွန္းကို မသိေသးတဲ့ အမႈပဲေနမွာလို႔။ ဝါက်အရွည္ႀကီးနဲ႔ ဒီေကာင္ကို နည္းနည္း ႏွက္ေပးလိုက္တယ္။

ဒီေကာင္က ခုနက ရယ္သလိုပဲ၊ ဗမာကားထဲက လူဆိုးဗိုလ္ေတြ မရယ္ခ်င္ဘဲနဲ႔ ရယ္သလို ေျခာက္ကပ္ကပ္ႀကီး တခါ ထပ္ ရယ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ဗမာကားေတြထဲက လူဆိုးဗိုလ္ေတြလိုပဲ ေသခ်ာလုုပ္ယူထားတဲ့ ထီမထင္သလို ဟန္မ်ဳိးနဲ႔ ေျပာ တယ္။

"မင္းက ေတာ္ေတာ္ အတဲ့ေကာင္ပဲ၊ ကိုယ္နဲ႔ ေပါင္းေနတဲ့သူ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္မွန္းမသိ၊ ဘယ္သူ႕ကို ဘယ္လိုေလသံနဲ႔ စကားမေျပာရဘူး ဆိုတာမသိ ေတာ္ေတာ္ေစာက္သံုးမက်တဲ့ေကာင္ပဲ၊ ခုထိ ငါစိတ္ေကာင္းဝင္ေနေသးတာ မင္းေတာ္ေတာ္ ကံေကာင္းတယ္" တဲ့။

က်ေနာ္ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ က်ေနာ့္လက္ထဲ ကိုင္ထားတဲ့ ဘီယာခြက္နဲ႔ ဒီေကာင္မ်က္ခြက္ကို ပိတ္႐ိုက္လိုက္ရင္ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္လာမလဲေပါ့။ ဒီေကာင္ မ်က္ခြက္လည္း စုတ္ျပတ္သြားမယ္ ေသြးေတြလည္း ရဲလို႔ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က ေနာက္ တခ်က္ထပ္႐ိုက္ဖို႔ လုပ္မယ္။ ဒီေကာင္ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ထြက္ေျပးသြားမယ္ေပါ့။ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ မဆိုးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို မျဖစ္ဘဲ က်ေနာ္က ျဖတ္႐ိုက္မယ္။ ဒီေကာင္က သူ႕ေရွ႕က ဘီယာပုလင္းကိုခဲြ က်ေနာ့္ကို ထိုးရင္ က်ေနာ္ ေသဖို႔မ်ားတယ္။ အဲဒီလို မဟုတ္ဘဲ သူတင္ကိုယ္တင္ ထိုးၾကႀကိတ္ၾကမယ္ဆိုရင္ သူ႕ ေဘာ္ဒီနဲ႔ က်ေနာ့္ ေဘာ္ဒီက သိပ္မကြာလွေပမယ့္ ဒီေကာင္က ဂ်င္ေတဘာေတကစားတဲ့ေကာင္ေနမယ္ ေဘာ္ဒီက က်စ္ေနတာ။ က်ေနာ္က ဗိုက္ကထြက္ေနေသး ခ်က္စ္ထိုး တာကလဲြရင္ အားကစားကလည္း ဘာမွလုပ္တဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေဘးက ဆိုင္ရွင္ေတြ စားပဲြထိုးေတြ ဝင္မဆဲြလိုက္ႏိုင္ခင္မွာပဲ က်ေနာ္ေရွာသြားႏိုင္တယ္။ ေရာဘတ္ေဒၚနယ္ ဂ်ဴနီယာ႐ိုက္တဲ့ ရွားေလာ့ဟုမ္း ဇာတ္ ကား ၾကည့္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ ရွားေလာ့ဟုမ္းက ဖိုက္တင္းမပေလးခင္ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အကြက္ေတြကို ႀကိဳစဥ္းစားသလိုေပါ့။ က်ေနာ္လည္း စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ဒီေကာင္သာ ေၾကာက္တတ္ရင္ ျပႆနာ မဟုတ္ဘူး။ မေၾကာက္တတ္တဲ့ေကာင္ ဆိုရင္ ကိုယ္က လက္ဦးမွာကလဲြ ဘယ္ဟာကမွ သာဖို႔မရွိဘူး။ ကိုယ္က လက္ဦးတယ္ဆိုရာမွာလည္း တခါတည္း ေသေအာင္ လုပ္ ႏိုင္တဲ့ ေနရာေတြရွိတာ က်ေနာ္ သိပါတယ္။ သို႔ေသာ္ လူသတ္မႈနဲ႔ေတာ့ ေထာင္ထဲမဝင္ခ်င္ဘူးဗ်ာ။
ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ဘီယာခြက္ထဲက က်န္ေနတဲ့ ဘီယာကို ဆက္ေသာက္ရင္း စဥ္းစားေနတယ္။ ဘာစဥ္းစားရမယ္ေတာင္ မသိေတာ့တဲ့ အေျခအေနပါ။ က်ေနာ္ ဘာမွ မေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနေတာ့။ ဒီေကာင္က စကားဆက္လာတယ္။

"မင္း ကိုတင့္လြင္က ေဆးေျခာက္ေရာင္းတဲ့ေကာင္ကြ၊ သူ႕အိမ္မွာ နယ္ေတြျဖန္႔ဖို႔ လုပ္ထားတဲ့ အထုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး မိၿပီးၿပီ။ ေထာင္ထဲ အနည္းဆံုး ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ဝင္ရမွာပဲ။ မင္းကိုငါ သိပါတယ္။ မင္းမွာ သူနဲ႔ခင္တာက လဲြလို႔ သူ႕ အေၾကာင္းေတြ မင္းဘာမွ မသိဘူးဆိုတာ ငါသိလို႔ မင္းကို ငါမဖမ္းတာေပါ့ မင္းကိုငါ ခုခ်က္ခ်င္း လက္ထိပ္ခတ္ၿပီး အခ်ဳပ္ထဲ ထည့္လိုက္လို႔ရတယ္" တဲ့။

ဒီေကာင့္ကို ေၾကာင္ၾကည့္မိတယ္။ ကိုတင့္လြင္ ေဆးေျခာက္ေရာင္းတယ္ဆိုတာ က်ေနာ့္နားကို မယံုႏိုင္ဘူး။ ကိုတင့္လြင္လို လူက ဒီလိုအလုပ္ ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ။ ဒီလူနဲ႔ က်ေနာ္ ခင္တာ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ေတာင္ ရွိၿပီ။ သူ႕ဟာသူ ေကာင္း ေရာင္းေကာင္းဝယ္ ကားဝယ္ေရာင္း လုပ္စားတာပါ။ က်ေနာ္ သိတာေပါ့။ စီးပြားေရးလည္း အဆင္ေျပတာပဲ။ သူ စီးပြားေရး အဆင္ေျပလို႔ေတာင္ တခ်ဳိ႕ေန႔ေတြမွာ သူ႕ဆီကေန က်ေနာ္ ဘီယာ ကပ္ေသာက္ေနတာပဲဟာ။ က်ေနာ္လည္း ဒီေကာင့္ကို ေမးခြန္းနည္းနည္းေတာ့ ထပ္ေမးမိတယ္။ ေသခ်ာေအာင္ေပါ့။

"ဟုတ္ပါ့မလားကြာ ကိုတင့္လြင္ကို ငါေကာင္းေကာင္း သိပါတယ္ ဒါမ်ဳိး တခါမွ မၾကားဖူးပါဘူးကြာ" ဆိုေတာ့

"မင္းဘယ္လိုလုပ္ သူ႕အေၾကာင္း အကုန္သိႏိုင္မလဲကြ။ မင္းတို႔ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံတဲ့ ပံုစံကိုလည္း ငါေလ့လာၿပီးသားပါ။ သူက ပိုက္ဆံရွိတယ္၊ မင္းက ပိုက္ဆံမရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ႕ဆီမွာ တပတ္ သံုးရက္ေလာက္ မင္း ဘီယာကပ္ေသာက္တယ္။ လူတေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ဆက္ဆံေရး ဆိုတာက ေငြရွိျခင္း မရွိျခင္းအေပၚ တည္မွီၿပီး အထက္ေအာက္ ဆက္ဆံေရးျဖစ္ တာပဲ။ ဒါကိုၾကည့္ လိုက္တာနဲ႔ မင္းအေၾကာင္းသာ သူက ပိုသိမယ္။ မင္းက သူ႕အေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္သိႏိုင္မွာလဲ။ ဒါ သဘာဝပဲကြ။ မင္းကသာ မင္းနဲ႔သူ သူငယ္ခ်င္းေပါင္းေပါင္းတယ္ ထင္ေနတာ။ တကယ္က သူက မင္းကို ဘီယာေသာက္ရင္း ျမည္းတဲ့ အဆင့္ေလာက္ထားတာပဲ။ တခါတေလ မင္းကို ဟိုဟိုဒီဒီ ဘာဝယ္ေပးပါဦး ညာဝယ္ေပးပါဦး သူက မခုိင္းဖူးဘူးလား။ ခုိင္းဖူးမွာေပါ့။ ေအး မင္းကေရာ သူ႕ကို ခိုင္းဖူးသလား ေသခ်ာတယ္ မင္းမခိုင္းဖူးဘူး ဘယ္ခိုင္းဖူးမွာလဲ မင္း ခိုင္းလို႔မွ မရဘဲ။"

က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ ေဒါသထြက္သြားတယ္။ မေအေဘး ဒါေတာ့ ဒီေကာင္လြန္သြားၿပီ။ မ်က္ခြက္ကို ပစ္႐ိုက္ပစ္ဖို႔ စဥ္းစားမိေပမယ့္။ စဥ္းစားတဲ့အဆင့္ပါပဲ။ က်ေနာ္လဲ မဟုတ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာတယ္ ...။

"ေဟ့ေရာင္ အဲ့လို မဟုတ္ဘူးကြ။ သူနဲ႔ငါ ေပါင္းလာတာ ၾကာၿပီ အျပန္အလွန္ေလးစားမႈရွိတယ္ကြ၊ သူ႕ကိုလည္း ငါ ေလးစား မႈနဲ႔ ဆက္ဆံတယ္။ ငါ့ကိုလည္း သူက ေလးစားမႈရွိတယ္ကြ" ဆိုေတာ့ ...

"မင္းကို ငါ ျမင္ေနရသားပဲ မင္းမွာ ဘာေလးစားစရာရွိလို႔လဲ ဟား ဟား ဟား ဟား"

ကဲ ဒီေလာက္ ေစာ္ကားတဲ့ေကာင္။ က်ေနာ့္ ဂုဏ္သိကၡာကို အေတာ္ႀကီးကို ထိပါးေနၿပီ။ အဲဒီလိုေကာင္မ်ဳိးရဲ႕ မ်က္ခြက္ကိုက ခြက္နဲ႔ ေကာက္မ႐ိုက္ရင္ ကမၻာေပၚမွာ မ်က္ခြက္ကို ခြက္နဲ႔ေကာက္႐ိုက္ပစ္သင့္တဲ့ လူတန္းစားဆိုတာ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဒီလိုေကာင္ကိုမွ မ႐ိုက္ခဲ့ေလျခင္းလို႔ တသက္လံုး ေနာင္တရေနေတာ့မယ္။ ဒီလိုေတြးၿပီး က်ေနာ္လည္း ခြက္ထဲ က်န္ေနတဲ့ ဘီယာနည္းနည္းကို ႏွေျမာတာနဲ႔ ၿပီးေအာင္ေမာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႐ိုက္မယ္ဆိုတဲ့ၿပီး ခြက္ကို ကိုင္ၿပီးအထ။ ကိုတင့္လြင္ ျပန္ေရာက္လာတာပဲ။ သူနဲ႔ အတူ လူသံုးေလးေယာက္လည္း ပါလာတယ္။ ေရာက္ေရာက္ ခ်င္းပဲ ကိုတင့္လြင္က

ေဟ့ေရာင္ မင္းေဇာ္ ထထ ျပန္ေတာ့ မင္းမိန္းမ အိမ္မွာ ျပန္ေရာက္ေနၿပီတဲ့။ ဒီေကာင့္ကို ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူနဲ႔အတူ ပါလာတဲ့ လူေတြကိုလည္း မင္းတို႔ေကာင္ ေခၚသြားေတာ့ကြာလို႔ ေျပာတယ္။ သူနဲ႔ အတူ ပါလာတဲ့ လူေတြကလည္း ဒီေကာင့္ ကို လာလာ မင္းေဇာ္ ညီေလး ျပန္ရေအာင္ ေလကြာ ဆိုတဲ့ၿပီး ေခ်ာ့ေခၚသြားတာပဲ။

က်ေနာ့္မယ္ ဘာေတြမွန္း နားမလည္ဘူး။ ကိုတင့္လြင္ကိုပဲ ၾကည့္ေနရတယ္။ ကိုတင့္လြင္က"ေဆာရီးကြာ ငါ ၾကာသြားတယ္။ ဒီေကာင္က သနားပါတယ္ကြာ။ ဒီေကာင့္အေၾကာင္းကလည္း အဆန္းပဲ။ ဘယ္လိုက ဘယ္လို ျဖစ္တယ္ကို မသိပါဘူးကြာ ရဲ႐ူး႐ူးေနတာ ႐ူးစရာရွားလို႔ကြာ၊ ဘယ္သူ႕မွေတာ့ ဒုကၡမေပးပါဘူး။ သူ႕ဟာသူ ရဲ႐ူး ႐ူးေနတာေလး တခုပါပဲ။ မိန္းမနဲ႔ကေလး လည္းရွိတယ္ ဒီေကာင့္အေၾကာင္းကလည္း ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ပါပဲ" ဆိုၿပီး ဘီယာ တခြက္ ထပ္မွာေနတယ္။

က်ေနာ္လည္း နားလည္သြားၿပီး သက္ျပင္း အရွည္ႀကီး ခ်တယ္ ၿပီးေတာ့ ေဟ့လူ ကိုတင့္လြင္ ႏွစ္ခြက္မွာလိုက္လို႔ ေျပာလိုက္ တယ္။ ဆိုင္ကယ္ လူႏွစ္ေယာက္ၾကား ညႇပ္ပါသြားတဲ့ ဒီေကာင့္ကို လွမ္းၾကည့္မိေသးတယ္။ ဒီေကာင္ က်ေနာ့္ကို တခ်က္က ေလးေတာင္ လွည့္မၾကည့္သြားဘူးဗ်။ ။

လင္းခါး
ဇူလိုင္ ၂ဝ၁၇

မုိးမခမဂၢဇင္း ၾသဂုတ္လ ၂ဝ၁၇ ပါ အက္ေဆး။

Comments