ဗုိလ္သူရိန္ ● အေရွ႕အလယ္ပိုင္းသို႔ သေဘၤာတေခါက္

ဗုိလ္သူရိန္ ● အေရွ႕အလယ္ပိုင္းသို႔ သေဘၤာတေခါက္
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၄၊ ၂၀၁၇

ကြၽန္ေတာ္ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းနိုင္ငံမ်ားကိုေရာက္ဖူးတာ ၂၀၁၆ ခုနွစ္မွပါ။ ေတာင္ကိုရီးယားအပိုင္ သေဘၤာတစီးကို သြားတက္ရမွာပါ။ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္ကေန မေလးရွားနိုုင္ငံကို ညေန Malaysia ေလေၾကာင္းနဲ႔ ထြက္ခြာရပါတယ္။ မေလးရွား စံေတာ္ခ်ိန္ ည ၈ နာရီေလာက္ထဲက ေရာက္သြားၿပီး ညသန္းေခါင္ေက်ာ္မွ ကာတာေလေၾကာင္း စီးရမယ္အတြက္ က်ယ္ဝန္း လွတဲ့ မေလးေလဆိပ္ထဲမွာ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေနရပါတယ္။ မနက္ေလယာဥ္စီးေတာ့ အသားေရျဖဴေဖြးလွတဲ့ အပူပိုင္း သဲကႏၱာရနိုင္ငံက ကာတာေလယာဥ္မယ္မ်ားကို ၾကည့္ရတာလည္း တမ်ဳိးအျမင္ဆန္းေစပါတယ္။ မနက္ ၆:၃၀ ေလာက္မွာကာတာေလဆိပ္ကို ေရာက္ပါတယ္။ ေဒသခံကိုယ္စားလွယ္ ေအးဂ်န္႔ (agent) မလာေသးလုိ႔ ေလဆိပ္ထဲမွာ တနာရီေလာက္ ထိုင္ေစာင့္ေနရပါေသးတယ္။ သစ္ကုလားအုတ္အမွတ္အသားတံဆိပ္နဲ႔ ရုပ္ထုေတြ ေလဆိပ္ထဲမွာ ျပသ ထား ၿပီး ဝတ္ရံုအျဖဴေတြဝတ္ထားတဲ့ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းႏိုင္ငံသားေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနပါတယ္။

ေလဆိပ္အျပင္ေရာက္ေတာ့ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းရဲ႕ အပူခ်ိန္ကိုစတင္ ခံစားရပါတယ္။ ကားထဲမွာ ေလေအးေပးစက္ (air con) ပါေပမယ့္လည္း အျပင္ အပူခ်ိန္ကို သိပ္မနိုင္ပါဘူး။ မနက္စာမစားရေသးတဲ့ ကြၽန္ေတာတုိ႔ကို တခုခုေကြၽးဖို႔ ကားဆရာ ကို ေျပာေတာ့ သူ႔ကို ဘာမွမမွာထားဘူးတဲ့။ ကိုရီယား စင္ကာပူ စတဲ့ အာရွနိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာ့ သေဘၤာသားေတြ ကို ေလယာဥ္ေစာင့္ရမယ့္အခ်ိန္ကိုၾကည့္ၿပီး အနည္းဆံုးေတာ့ Hunburger , hot dog ေလာက္ေလာက္ အဆာေျပေကြၽး သြားပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ သေဘာၤသားပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပည္ပမွာအလုပ္ထြက္လုပ္သူျဖစ္ျဖစ္ အိတ္ေဆာင္အျဖစ္ အေမရိကန္ ေဒၚ လာ ၅၀ ဝန္းက်င္ေလာက္ေတာ့ ထည့္ယူသြားသင့္တယ္လုိ႔ အၾကံျပဳပါရေစ။

သဲကႏၱာရထဲ တကယ္ျဖတ္သြားရမွ အပူခ်ိန္ကို ေကာင္းစြာခံစားသိရွိရတယ္။ အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ကာတာ ဒူဘို္င္းမွာ အလုပ္ လာလုပ္ၾကတဲ့ ေရႊျမန္မာေတြေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ကိုင္ေနထိုင္ၾကလည္းမသိ။ အေဆာက္အဦးထဲမွာ ေလေအးေပးစက္ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ လုပ္ရရင္ေတာ့ ျပႆနာမရွိ။ အျပင္ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ တာဝန္က်ရင္ေတာ့ မေခ်ာင္ဘူး မွတ္ပါ။ (တခ်ဳိ႕ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာေတာ့ ကားမွတ္တိုင္ေတြမွာ အဲယားကြန္းတတ္ေပးထားတယ္လုိ႔ ျမန္မာအလုပ္သမားအခ်ဳိ႕ ကေျပာပါတယ္။) အျပင္မွာ အပူခ်ိန္က ၄၂ နဲ႔ ၅၀ ဒီဂရီၾကား။ တိုက္တဲ့ေလကလည္း သဲကႏၲာရထဲကျဖတ္လာတဲ့ ေလပူ။ ဒါေပမယ့္ ဝတ္ရံုေတြအျပည့္ျခံဳဝတ္ထားတဲ့ ဒီနိုင္ငံသားေတြကေတာ့ အသားအရည္ မမဲၾကတာေတာ့ အဆန္းသား။ အကုန္ လံုး အေနာက္နိုင္ငံသားမ်ားလို အသားေရ နီစက္စက္မ်ားနဲ႔။

သေဘၤာေပၚမေရာက္ခင္ ဆိပ္ကမ္းထဲမွာအေကာက္ခြန္ဌာနနဲ႔ လံုျခံဳေရးဌာနကိုပါလာတဲ့ အိတ္ေတြစစ္ဖို႔ အေဆာက္အဦးေလး ထဲသို႔ ကားထဲက အထုပ္ေတြဆြဲၿပီး ဆင္းေတာ့အပူခ်ိန္ျပင္းခ်က္ ေသြးေၾကာေတြေတာင္ ေပါက္ထြက္မွာစိုးရတယ္။ အထဲ ေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္ ၁၂ ဝန္းက်င္ဆိုေတာ့ နိုင္ငံတခုရဲ႕ဘာသာကို ေလးစားမႈျပဳရတာေၾကာင့္ စစ္ေဆးမယ့္အခန္းထဲက ေထာင့္ အခန္းက်ဥ္း ဝတ္ျပဳခန္းေလးထဲ ဝန္ထမ္းမ်ားအားလံုးအလီလီ ဝင္သြားၾကပါတယ္။ ကမ႓ာ့နိုင္ငံေတြမွာ ဘာသာ ကိုးကြယ္မႈ မတူၾကပါဘူး။ ကိုယ္က ဧည့္သည္အျဖစ္ေရာက္သြားရင္ (သို႔မဟုတ္) မူလဇစ္ျမစ္ နိုင္ငံသားမဟုတ္တဲ့ ဧည့္နိုင္ငံ သားေတြဆို အဲဒိနိုင္ငံရဲ႕ ဘာသာတရားကို အသိအမွတ္ျပဳရမယ္။ ကိုယ္နဲ႔ဘာသာမတူေပမယ့္လည္း ေလးစားရမယ္။ ဒါက စာအုပ္နဲ႔ထုတ္ထားတဲ့ ဥပေဒမဟုတ္ပါဘူး။ စာနဲ႔ေရးထားတဲ့ ဥပေဒထက္ တိက်ေသာ လူ႔စည္းမ်ဥ္းဥပေဒထဲကတခုပါ။

၃၀ မိနစ္ေေလာက္ၾကာေတာ့ ဝတ္ျပဳခန္းထဲက ထြက္လာၾကပါတယ္။ အိတ္ေတြကို စစ္ေဆးၿပီးေတာ့ အားလံုး ဘာ အေနွာက္ အယွက္မရွိ ျဖတ္သန္းနိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ အစၥလာမ္နိုင္ငံမွာ အရက္ဘီယာ အထူးကန္႔သတ္ထားသလို ကန္ေတာ့ပါရဲ႕ဗ်ာ ၁၈ နွစ္ ေအာက္မၾကည့္ရကားေတြကိုလည္း လံုးဝယူေဆာင္ခြင့္မရွိပါ။ ဒဏ္ေၾကးက ေငြဒဏ္အျပင္ ေထာင္ဒဏ္ပါ သက္မွတ္ပါတယ္။ လူ႔အခြင့္အေရး သြားေအာ္ေနလုိ႔မရပါဘူး။ သေဘၤာေရာက္ရွိ ဆိုက္ကပ္တဲ့ ဆိပ္ကမ္းနိုင္ငံရဲ႕ဥပေဒကို လိုက္နာရမွာက ကြၽန္ ေတာ္တုိ႔သေဘၤာသားေတြရဲ႕ တာဝန္တခုျဖစ္သလို လိုက္နာသင့္တဲ့စည္းကမ္းတခုပဲ မဟုတ္လား။

သေဘၤာက အိႏၵိယမွ ေက်ာက္မီးေသြးတင္လာၿပီး ကြၽန္ေတာ္တုိ႔တက္တဲ့ဆိပ္ကမ္းမွာ ကုန္ျပန္ခ်တာပါ။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တင္ မယ့္ ကုန္ (cargo) က စိုက္ပ်ဳိးေရး ဓာတ္ေျမၾသစာဆိုေတာ့ သာမန္သေဘၤာသား သန္႔ရွင္းေရးနဲ႔မရတာနဲ႔ ကပ္ရပ္ ဒူဘိုင္းနိုင္ငံ ရဲ႕ ဖူဂ်ားယားဆိပ္ကမ္းကို သေဘၤာေမာင္းသြားရတယ္။ ကုန္ေပါက္ေတြကို ျပင္ပအလုပ္သမား (show woker men) မ်ားနဲ႔ စနစ္တက် သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၾကရပါတယ္။

ဒီဆိပ္ကမ္းက သေဘၤာက်င္းတခုလည္း ျဖစ္သလို ကုန္တင္ကုန္ခ်ဆိပ္ကမ္းလည္းျဖစ္တာေၾကာင့္ နိုင္ငံေပါင္းစံုက သေဘၤာ သား အေတာ္စံုေတြ႔ရပါတယ္။ အစၥလာမ္နိုင္ငံျဖစ္ေပမယ့္လည္း ဒူဘိုင္းနိုင္ငံက ဆိပ္ကမ္းႀကီးထဲမွာ သေဘၤာသား ကလပ္ (sea man club) ေတြ ထားေပးထားပါတယ္။ အရက္ ဘီယာ လြတ္လပ္စြာ ေသာက္စားနိုင္သလို အိႏၵိယနိုင္ငံသား ဝန္ ထမ္းမ်ားခန္႔ေပးထားတဲ့အတြက္ ဒံေပါက္ေကာင္းေကာင္းစားလုိ႔ရပါတယ္။ ဖုန္း ကြန္ျပဴတာ အီလက္ေထာနစ္ (electronic)ပစၥည္းမ်ဳိးစံုကို အေကာက္ခြန္လြတ္ (duty free) ေရာင္းခ်ေပးပါတယ္။ အစၥလာမ္နိုင္ငံေတြထဲမွာ ေငြေၾကးခ်မ္းသာတဲ့ ယူ ေအအီး (UAE) နိုင္ငံေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္က အတုယူစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။

တပတ္ေလာက္ သေဘၤာသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၿပီးေတာ့ ဓာတ္ေျမၾသစာသြားတင္မယ့္ ေဆာ္ဒီအာေရးဗီးယားနိုင္ငံ မကာၿမိဳ႕ကို သြားပါတယ္။ မကာၿမိဳ႕ဆိုတာက အစၥလာမ္ဘာသာဝင္မ်ား အသားအစ္ ကုရ္ဘာနီအီးဒ္မတိုင္ခင္ ပြဲေတာ္ရက္မွာ အထြဋ္ အျမတ္ထား သြားၾကတဲ့ေနရာတခုပါ။ တမန္ေတာ္ေမြးဖြားရာေဒသ မကာၿမိဳ႕ကေန အစၥလာမ္ဘာသာဝင္မ်ား ဝတ္ျပဳၿပီးျပန္ သြားၾကရင္ မိမိတို႔အမည္ေရွ႕မွာ ဟာဂ်ီဆိုၿပီး အမည္ထည့္ေပါင္းၾကတယ္။ ဟာဂ်ီမာလစ္ ဟာဂ်ီမ အီလစ္ စသည္ျဖင့္ ေတြ႕ျမင္ဖူးၾကမွာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က ကမ္းဆင္းသြားေရာက္ ေလ့လာခ်င္ေပမယ့္ ဆိပ္ကမ္းဆင္းခြင့္မရပါဘူး။

ဒါ့အျပင္ အခုတင္ေနတဲ့ ဓာတ္ေျမျသစာက  ေန႔ဘက္မွာ အရမ္းပူၿပီး ညဘက္မွာဆို အနည္းငယ္ အပူခ်ိန္ေလ်ာ့ခ်ိန္မွာ မြိဳက္ရွာ အေငြ႔ျပန္တက္တဲ့အတြက္ ကုန္တင္တာကို ညဘက္ေတြမွာရပ္ထားရပါတယ္။ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းနိုင္ငံမ်ားက ေဆာင္းေျခာက္လ ေႏြ ေျခာက္လ ေျပာေပမယ့္ ေႏြမွာ ေန႔ေရာညပါ ပူၿပီး ေဆာင္းမွာ ေန႔ဘက္ပူ ညဘက္ေအးပါတယ္။

ဓါတ္ေျမၾသစာ တန္ခ်ိန္ ေလးေသာင္းေက်ာ္ကို ေလးရက္ၾကာ တင္ၿပီးေနာက္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သေဘၤာက ေဆာ္ဒီအာေရးဗီးယား ပင္လယ္ေကြ႔မွ ယိုးဒယား ထိုင္းနိုင္ငံက ဆီခ်မ္းဆိပ္ကမ္းကို ထြက္လာခဲ႔ပါတယ္။

ဗိုလ္သူရိန္
၁၀၊ ၁၂၊ ၂၀၁၇