ေမၿငိမ္း - ခရီးသြား ဝတၳဳ



ေမၿငိမ္း - ခရီးသြား ဝတၳဳ
(သူ႔ေဖ့စ္ဘြတ္) (မိုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၁၆

(၁)
တြယ္ရာမဲ့လြင့္ေမ်ာသူလို ခံစားရသည္။ အစက္အေပါက္မ်ားစြာ စြန္းထင္းေပက်ံေနေသာ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ေနျခည္အလင္းတန္းပါးပါးေလးမ်ား ျဖာက်ေနသည္။ ေမွာင္အုံ႔အုံ႔ရွိေနေသာ အခန္းက်ယ္ႀကီးအတြင္းမွာေတာ့ ထိုေနျခည္တန္းကေလးမ်ားက စူးရဲစြာ ေတာက္ပ လင္းလက္ေနၾကသည္။ တင္းက်ပ္စြာ (ၾကာျမင့္စြာ) ပိတ္ထား ခဲ့ေသာ တံခါးခ်ပ္မ်ား၏အၾကားမွ လာရသည့္ အလင္းေရာင္ပင္။သူမ၏ဘ၀သည္လည္း ေမွာင္အုံ႔ပ်ပ် ရွိလွေသာ သူမ၏အခန္းက်ယ္ကဲ့သို႔ပင္ ညစ္ေထးစြာ၊ သာယာမႈကင္းမဲ့စြာ၊ ေမွာင္မိုက္ ေလွာင္ပိတ္စြာ ရွိေန သည္ကို သတိရသည္။ သို႔ေသာ္... သူမ၏ဘ၀ အခန္းက်ယ္ႀကီးအတြင္းတြင္မူ ေနျခည္တခ်ိဳ႕ ျဖာက်မေနေပ။

(၂)
အခန္းက်ယ္ႀကီးအတြင္းတြင္ ေဟာင္းႏြမ္းေနေသာ ပက္လက္ကုလားထိုင္ႀကီးတစ္လုံး ရွိေနသည္။ ပိုးမွ်င္ ပင့္ကူအိမ္တို႔ ယွက္ျဖာေနေသာ နံရံ၏တစ္ေနရာတြင္ ျပကၡဒိန္တထပ္ကို ခ်ိတ္ဆြဲလ်က္ ေတြ႔ရမည္။ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ အကူးအေျပာင္းတိုင္းတြင္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ အခ်ိန္မွန္ ရလာတတ္ေသာ ျပကၡဒိန္တို႔ကို တစ္ႏွစ္ေပၚ တစ္ႏွစ္္ ထပ္လ်က္သာ ခ်ိတ္ဆြဲခဲ့ ျဖစ္သည္။ ေလာက၀န္းက်င္ႏွင့္ ရာသီခြင္တို႔ကိုပင္ ဂရုမမူအားစြာ သူမ၏ ေႏွာင္းခ်ိန္တို႔ကို ျဖတ္ေက်ာ္ေနရသည္။ ယခု၊ သူမပိုင္ဆိုင္လ်က္ရွိေသာ ညစ္ေထးေပက်ံအခန္းက်ယ္ႀကီးကို တခ်ိန္က သူမႏွင့္အတူ သူမ၏အခန္းေဖၚႏွစ္ဦးတို႔က ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၾကသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ရက္မ်ားစြာ ကြဲကြာေလ့ရွိၾကေသာ အခန္းေဖၚမ်ားအျဖစ္ သူမတို႔သုံးဦး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေအာင္ အတူတကြ ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။ သူမတစ္ဦးတည္း သို႔မဟုတ္ သူမ၏ အခန္းေဖၚမ်ားႏွင့္အတူ ေနထိုင္ရေသာအခ်ိန္ ဟူ၍လည္း ထိုစဥ္က သူမ၏ဘ၀တြင္ ရွိမေနခဲ့ေပ။ ခုေတာ့ ကာလတစ္ခုပင္ေဟာင္းလုမွ် သူမတစ္ဦးတည္း ရွိေနခ့ဲသည္။

(၃)
တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေသာ အရုဏ္ခ်ိန္၊ ဆည္းဆာခ်ိန္မ်ားစြာ၊ ညမ်ားစြာကို ယခုကဲ့သို႔ သူမတဦးတည္း ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔စြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေပါင္းလည္း မ်ားၿပီျဖစ္သည္။ ေျခာက္ျခားဖြယ္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ဧည့္ခန္းက်ယ္ ႀကီးအတြင္းတြင္ ေရႊထီးေဆာင္းခဲ့ရေသာ အတိတ္ကိုျပန္လည္ခံစားကာ သူမရွိေနတတ္သည္။ ေဟာင္းႏြမ္းေန ေသာ ပက္လက္ ကုလားထိုင္မွ ဖ်င္ထည္သည္ သူမအတြက္ ေႏြးေထြးမႈကို ေပးသည္။ လႈပ္ရွားႏိုင္ျခင္း မရွိေတာ့သူ၊ လႈပ္ရွားတက္ႂကြေနလိုသူ၊ သူမအတြက္ေတာ့ နာက်င္ေနရေသာ ရက္မ်ားစြာတြင္ ဤအခန္းႀကီး သည္သာ အေဖၚျဖစ္သည္။ သူမ၏ ေရာင္စုံမီးမ်ား ၿပိဳးျပက္ ေတာက္ပခဲ့ေသာ အတိတ္ကာလမ်ားသို႔ သူမ ျပန္လည္ ခရီးသြားသည့္အခါတြင္လည္း အေတြးခရီးစဥ္တြင္ အခန္းက်ယ္ႀကီးသည္ မပါမျဖစ္ေသာ အေဖာ္ ျဖစ္ျပန္သည္။

(၄)
လွပခမ္းနားသည္ဟု သူမယုံၾကည္ခဲ့ေသာ ဘ၀တခုရွိခဲ့ဖူးသည္။ ထိုဘ၀တြင္ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္တို႔၏ ႏႈတ္ဖ်ား မ်ားစြာ၌ သူမလိုပင္ ေဆြမ်ိဳးမဲ့၊ အအုံအက်င္းမဲ့ ဘ၀တြင္ ရွင္သန္ရျပီး သူမလိုလွပေသာ၊ သူမကဲ့သို႔ပင္ တင့္တယ္ေသာ (သူမေလာက္ ေတာ့ ေငြေၾကးမျပည့္စုံေသာ) အေဖၚမႏွစ္ဦးႏွင့္အတူ ဘ၀ကို အလ်ားလိုက္ ျဖတ္ရန္ ၀ါသနာရင္းစြဲျဖင့္ ေပ်ာ္ရြင္စြာ ေနထိုင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူမ၏မိဘမ်ား ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ေသာ ေငြေၾကးမ်ားစြာ ကို မက္ေမာေသာ္လည္း ေႏြးေထြးေသာ ေမတၱာကိုေပးရန္ စိတ္ထားမ်ိဳး မရွိၾကသည့္ ဦးေလးႏွင့္ အေဒၚတိုု႔၏ အိမ္သည္ သူမအတြက္ ဘ၀တစ္ခု ျဖစ္မလာခဲ့ေပ။

အလွအပႏွင့္ ေငြေၾကးသာရွိၿပီး ပညာမျပည့္စုံခဲ့သည့္ သူမသည္ အလွအပႏွင့္ တင့္တယ္ျခင္းကို အယူအဆ လြဲမွားစြာ အသုံးျပဳေနခဲ့ျပီး ထုိဘ၀၌လည္း၊ ႏွစ္ၿခိဳက္ ေပ်ာ္ပိုက္ေနခဲ့ျပန္သည္။ “သိပ္လွတာပဲသြယ္ရယ္” ဟူေသာ ပူေလာင္ေမာပန္းသံမ်ား အၾကားတြင္ ေက်နပ္စြာ ယဥ္ပါးေနခဲ့သည္။ ေငြစတခ်ိဳ႕ႏွင့္ ႏွစ္ၿခိဳက္ဖြယ္ အဆင္းရွိသည့္ ေယာက္်ားမ်ား၏ ရင္ခြင္မ်ားစြာအတြင္းတြင္ သူမ၏ဘ၀၊ အခ်ိန္တို႔ကို ကုန္ဆုံးေစခဲ့သည္။ ေယာက္်ားတခ်ိဳ႕၏ “သြယ့္ကို သိပ္ခ်စ္တယ္”ဟူေသာ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ စကားသံမ်ားအၾကား သာယာေနစဥ္တြင္ သူမ၏ဘ၀ကို စက္ဆုပ္ရေကာင္းမွန္း သူမမသိခဲ့ေပ။ ထို႔အျပင္၊ မိန္းမလွတစ္ဦးအေနျဖင့္ ဘ၀တစ္ခုအတြက္ အားကိုးစရာ လင္ေယာက္်ားတစ္ဦးကိုသာ ရွာေဖြသင့္ေၾကာင္းႏွင့္ ရွာေဖြ၍ ရႏိုင္ေၾကာင္းကိုလည္း သူမ မေတြးမိခဲ့ပါ။ ထိုဘ၀ကို ျဖတ္သန္းစဥ္က သူမ၏ရင္တြင္းတြင္ အလွမာန္မာန၊ ေယာက္်ားမ်ားစြာတို႔၏ ႏႈတ္ဖ်ား အခ်စ္ႏွင့္ အထိအေတြ႔မ်ား၌ သာယာျခင္းတို႔ကသာ မင္းမူေနခဲ့သည္။ သူမ၏ ယူဆခ်က္အရ ထိုစဥ္က ဘ၀သည္ ေရႊထီးေဆာင္းကာ ဗ်ပ္ေစာင္းသံမ်ားအၾကား ခရီးသြားေနရေသာ ဘ၀ျဖစ္သည္။

(၅)
ထိုစဥ္က၊ သူမတို႔ ဧည့္ခန္းက်ယ္ႀကီးအတြင္းတြင္ သူမ၏ဧည့္သည္မ်ား မျပတ္မလပ္စြာ ရွိေနခဲ့သည္။ သာယာ ေသာ သီခ်င္းသံတို႔ၿငိမ့္ေျငာင္းကာ သူမ၏ခ်ိဳလြင္ေသာ ရယ္သံၫွင္းမ်ား လြင့္ပ်ံ႕ကာ၊ ႏွင္းဆီေရေမႊးနံ႔မ်ား ေ၀့၀ဲကာ၊ တခ်က္တခ်က္ ေရာစြက္ပါလာေသာ အရက္နံ႔စူးစူးမ်ားဖုံးလႊမ္းကာျဖင့္ အခန္းက်ယ္ႀကီးမွာ စိုေျပ ေနခဲ့သည္။ မေဟာ္ဂနီေရာင္ ေတာက္ပေသာ စားပြဲ၊ ကုလားထိုင္မ်ားမွာ ခမ္းနားစြာျဖင့္ ေနရာယူခဲ့ဖူးသည္။ (ထိုအခ်ိန္က သူမ ယခုလို အေတြးခရီးမသြားျဖစ္ခဲ့ပါ။ ပက္လက္ ကုလားထိုင္၌လည္း မထိုင္ခဲ့ပါ) (ပက္လက္ ကုလားထိုင္မွာလည္း သူမ သက္ေသာင့္သက္သာ ထိုင္၍ အနားယူရန္၊ သူမ၏ ညမိတ္ေဆြ ေယာက္်ားတဦးက မ်က္ႏွာလို၊မ်က္ႏွာရ ေပးထားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္)။

ထိုသို႔ျဖင့္၊ အတန္အသင့္ ေတာက္ပေနခဲ့ေသာ အခန္းက်ယ္ႀကီး အတြင္းတြင္ သူမသည္ ဘ၀က်င္လည္ရာ ပတ္၀န္းက်င္တူသူ အေဖၚမႏွစ္ဦးထက္ပင္ပို၍ နာမည္ေက်ာ္ၾကားျခင္းျဖင့္ လိပ္ျပာတစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ လႈပ္ရွား ျမဴးတူးလ်က္ ရွိေနခဲ့ပါသည္။ တံခါးခ်ပ္မ်ား အစဥ္ ပိတ္ထားေလ့ရွိသည့္ အခန္းက်ယ္ႀကီး အတြင္းတြင္ လွ်ပ္စစ္ မီးေရာင္မ်ား အစဥ္ ထြန္းလင္း၀င္းပကာ အေမႊးရနံ႔ႏွင့္သာယာမႈမ်ား ထုံလႊမ္းကာ ရွိေနခဲ့သည္။ သူမသည္ ၾကားဖူးနား၀ရွိခဲ့ေသာ စိတၱရေလခါ၊ သီရိမာ စသူတို႔ကို အိပ္မက္မက္ကာ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးႂကြ ေနခဲ့ပါသည္။ ေငြေၾကးအဓိကမွ သာယာမႈအဓိကပင္ ျဖစ္လာခဲ့ေသာ သူမသည္ သူမ၏ အေဖၚမႏွစ္ဦးကို ဤအခန္းက်ယ္ ႀကီးမွ ခြဲထြက္ေစလ်က္ သူမသာ တစ္ဦးတည္းေသာ ဘုရင္မအျဖစ္ မင္းမူေနခဲ့ေတာ့သည္။ ထိုအခန္းတြင္ ‘သိပ္လွတယ္ သြယ္ရယ္’…၊ ‘သိပ္ခ်စ္တယ္ သြယ္ရယ္’… ဟူေသာ ပူေလာင္ေမာဟိုက္ စကားသံမ်ား၊ အသက္ရွဴ သံ ျပင္းျပင္းမ်ားကို ဖုံးလႊမ္းေစခဲ့သည္။ “သြယ့္ကို ကယ္တင္ခ်င္တယ္”ဟူေသာ စကားမ်ိဳး တစ္ခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစ ကို ၾကားရဖူးစဥ္ကေတာ့ သူမစိတ္ကူးအိပ္မက္ မက္ခဲ့ဖူးေသးသည္။ ထိုသူႏွင့္အတူ သာယာခ်မ္းေျမ့ေသာ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀ဟူသည္ကို စိတ္ကူး၍ ေကာင္းဆဲမွာပင္ ထိုသူသည္ အလိုဆႏၵျပည့္၀ကာ ျပန္လည္ႏိုးထ သတိရသြားခဲ့သည္။ ထိုအခါ၊ သူမ၏ အိပ္မက္ကုိ ျပက္ရယ္ျပဳကာ သူမျဖစ္လ်က္ႏွင့္ အိပ္မက္ မက္ရန္ေကာဟု ရယ္ဟဟ ဆိုေလသည္။ ထိုအခါမွစကာ၊ သူမသည္ ဘ၀ကို.. ေယာက်္ားေတြကို.. နာက်င္ ေၾကကြဲတတ္လာ ခဲ့သည္။

သို႔ႏွင့္ပင္၊ ဘ၀ကိုမေက်နပ္လွစြာ “ျပည့္တန္ဆာ”ဟူေသာနာမအတြင္း ပို၍ နစ္ျမဳပ္ေနျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ မ်ားကမူ သူမသည္ အသက္ရွင္သန္ျခင္းမဲ့စြာ လႈႈပ္ရွားေနသူလိုသာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္၊ ယိုယြင္းစ ျပဳေနေသာ အလွကိုပင္ တမက္တေမာ ထိန္းသိမ္းတတ္သည့္ သူမသည္ ဘ၀ကို၊ ေယာက္်ားပူတို႔ကို အႏိုင္ယူ ႏိုင္ေသးသည္ဟု ယူဆကာလည္း သာယာေနၿမဲျဖစ္သည္။ ခယျခင္းႏွင့္ ေမာက္မာျပင္းထန္ျခင္း ကင္းေသာ ေယာက္်ားတို႔ကို သူမတို႔သာေတြ႔ႏိုင္သည္ဟု လြဲမွားစြာခံယူခဲ့ေသာ သူမသည္ တည္ၿငိမ္ေသာ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀ ဟူသည္ ရုန္းကန္ ပင္ပန္း ဆင္းရဲရေသာ ဒုကၡတြင္းသာ ျဖစ္သည္ဟုလည္း မွတ္ထင္ခဲ့ျပန္သည္။ မိန္းမပ်ိဳတို႔၏ ခ်စ္သူမ်ား၊ မိန္းမေကာင္းတခ်ိဳ႕၏ လင္ေယာက္်ားမ်ားႏွင့္ ပူေလာင္ ျပင္းျပေသာ ဆႏၵရွင္ ေယာက္်ားမ်ားတို႔၏ ေသြးသားကို သိမ္းပိုက္ႏိုင္သူဟုလည္း ေႂကြးေၾကာ္တတ္ျပန္သည္။ ဘ၀ခရီးတ၀က္ဟာ ဘာသာေတာ့ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ရတာပဲဟု ေရရြတ္ကာ သူမ လွည့္လည္ၿမဲ ေနခဲ့သည္သာ ျဖစ္သည္။

(၇)
ထိုစဥ္က၊ ယခုလို အရုုဏ္သစ္စအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ သူမသည္ ပင္ပန္းႏြမ္းလ်စြာ အိပ္ရာမွ ႏိုးထလာခ့ဲၿမဲျဖစ္သည္။ သူမအနီးတြင္ ႏွစ္ခ်ိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနသူ ေယာက္်ားတဦး(တခါတရံ အမည္ပင္မသိရ)လည္း ရွိေနၿမဲ ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ၊သူမ ခႏၶာကို သူမ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ေစကာ (သန္႔ရွင္းသြားသည္ဟုသူမယူဆသည္။) လွပထည္၀ါဟန္ အျပည့္ရွိေသာ ရုပ္ခႏၶာကို ျပင္ဆင္သည္။ အေမႊးရနံ႔တို႔ျဖင့္ ခႏၶာကို ထုံမႊမ္းေစကာ လွပေသာ မ်က္ႏွာျပင္တြင္ အျခယ္အသတို႔ျဖင့္ တင့္တယ္ေစကာ ေန႔လယ္လာမည့္ ဧည့္သည္ကို ေမွ်ာ္သည္။ မၾကာခဏ လာတတ္ေသာ ဧည့္သည္ကိုပင္ ျဖစ္ေစ၊ ဧည့္စိမ္းကိုပင္ျဖစ္ေစ သူမက အကဲခတ္ကာ ႀကိဳၿမဲျဖစ္သည္။ အလွမာန္ယစ္မူးသူ ပီသစြာပင္ သူမသည္ လူတခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ ျငင္းဆိုတတ္သည္။ ေခါင္းကိုလွပစြာ ခါယမ္း ျငင္းဆန္ၿပီး စီးကရက္ေငြ႔မ်ားမႈတ္ထုတ္ကာ ရယ္ဟဟ ၿပဳံးရသည္ကိုလည္း သူမမက္ေမာသည္။ ထို႔အတူ၊ လက္ခံ ေက်နပ္ျပန္လွ်င္ေတာ့လည္း ခ်ိဳလြင္ေသာ ရယ္သံၫွင္းျဖင့္ ၾကင္နာဖြယ္အၾကည့္တို႔ကို သူမက ကၽြမ္းက်င္စြာ ဖန္တီးတတ္ျပန္သည္။ သူမ၏ ဘ၀နံရံတြင္ “သြယ္ဟာ ေယာက်္ားမ်ားစြာကို စိုးမိုးႏို္င္သူ” ဟူေသာ အေတြးလြဲက ပဲ့တင္ျပန္ကာ သူမသည္ ထိုပဲ့တင္ကိုပင္ သာယာေသာ ေတးဂီတသံသဖြယ္ နာယူ ေနတတ္သူလည္းျဖစ္သည္။

(၈)
တခါတရံ သူမ ေတြးမိတတ္သည္။ “ငါ မလွေတာ့တဲ့အခါ…”ဟူေသာ အေတြးျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂရုစိုက္ေသာသူမသည္ ပ်က္စီးယိုယြင္းခ်ိန္ကို ေမ့ေပ်ာက္ေနခဲ့သည္သာ မ်ားသည္။ “ငါ မလွေတာ့ရင္”ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ အေပၚယံ အလွအပကိုသာ ထိန္းသိမ္းျပဳျပင္ေနခဲ့သည္။ သူမခို၀င္ခဲ့ေသာရင္ခြင္တို႔မွ သူမကို အႏၱရာယ္ေရာဂါဆိုးေပးႏိုင္သည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူမ ေမ့ေပ်ာက္ေနခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္၊ သူမႏွင့္ဘ၀ အေျခအေနတူသူတို႔ စိုးထိတ္ေၾကာက္လန္႔ေလ့ရွိတတ္ေသာ ေရာဂါေ၀ဒနာကိုပင္ သူမ မသိက်ိဳးကၽြံျပဳ ေနၿမဲခဲ့သည္။ သို႔ႏွင့္ပင္၊ လွပေနေလ့ရွိတတ္ေသာ အရြယ္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၿပီးသည့္တိုင္ အလွအပ မေလ်ာ့ပါးခဲ့ေသာ သူမသည္ ထိုဘ၀ကို တြယ္ဖက္ကာ ပတ္၀န္းက်င္က်ဥ္းထဲ၌ အခ်ိန္ခရီးမ်ားစြာကို အဓိပၸါယ္မဲ့ ကုန္ဆုံးေစခဲ့ ေတာ့သည္။

(၉)
သိသိသာသာ ထင္ရွားလာေသာ ပ်က္စီးယိုယြင္းမႈကို စတင္ရင္ဆိုင္ရခ်ိန္တြင္မူ သူမ မ်ားစြာ ထိတ္လန္႔ ေတာ့သည္။ မိမိ တပ္မက္ဖက္တြယ္ေသာ အလွဂုဏ္ကို မစြန္႔ပစ္လိုမႈ၊ ပိုင္ဆိုင္ေနရေသာ စည္းစိမ္ဥစၥာတို႔ကုိ တိုးပြားေစလိုေသာ ဆႏၵေဇာမ်ားႏွင့္ပင္ သူမ၏ ေရာဂါေ၀ဒနာကို ကုသရန္ အခန္းတြင္းမွသည္ အျပင္ ေလာကသို႔ ခဏ ထြက္ခဲ့ရေတာ့သည္။ ေဆးလုံးေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးေသာ သူမ၏ လည္ေခ်ာင္းႁပြန္ အတြင္းသို႔ ပိုမို အစြမ္းထက္သန္ေသာ ေဆးလုံးမ်ားစြာတ႔ို ဆက္တိုက္ ၀င္ေရာက္ၾကရျပန္သည္။ ပိန္လွီ ေလ်ာ့ရဲစ ျပဳလာေသာ ခါးေအာက္ပိုင္းသည္ ေဆးထိုးအပ္၏ဒဏ္ကိုပင္ မခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္လာသည္။ သူမ၏ဘ၀ မွိန္ေဖ်ာ့ခ်ိန္သည္ သူမ၏ အခန္းက်ယ္ႀကီးအတြင္းသို႔ ေျခသံေပးကာ ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္လာခဲ့သည္။

အခန္းက်ယ္ႀကီးတြင္ ခမ္းနားထည္၀ါမႈတုိ႔ မွိန္ေဖ်ာ့သည္ႏွင့္အတူ လ်ပ္စစ္မီးပြင့္တို႔လည္း ပါးလ်စ ျပဳလာသည္။ ေ၀စည္ခဲ့ေသာ အသံဗလံတို႔ တိုးသက္ကာ တံခါးေခါက္သံဖြဖြတို႔ က်ဲပါးလာသည္။ အခန္းတြင္းမွ ပရိေဘာဂတို႔ႏွင့္အတူ သူမ၏ေပ်ာ္ပါးေဖၚတို႔ တစတစ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသည္။ အေဖၚဟူ၍ သူမ၏ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ပင္ မရွိေတာ့ေသာ အခ်ိန္တြင္မူ သူမသည္ ေဆးလုံးမ်ားစြာႏွင့္ အပ္ခၽြန္ဒဏ္ခ်က္ တို႔ကို လုံး၀ ေက်ာခိုင္းလိုက္ေတာ့သည္။ သက္ဆိုင္လိုသူ မဲ့သြားေသာ အိမ္ႀကီးႏွင့္ ေငြေၾကးအနည္းငယ္ကိုအေဖၚျပဳကာ သူမ၏ေန၀င္ခ်ိန္ကို ေစာင့္ရေတာ့သည္။ ေနာင္တ ဟူသည္ကို သူမ စတင္ ေတြ႔ဖူးလာျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။

(၁၀)
ယခုေတာ့လည္း၊ ပက္လက္ကုလားထိုင္ အိုႏြမ္းႏြမ္းႏွင့္ ဖုန္ထူေသာ ဧည့္ခန္းက်ယ္ႀကီးသည္သာ သူမ၏ အေဖၚမြန္မ်ား ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ နံနက္ဟူ၍၊ ညဟူ၍ ခဲြျခားမရွိသေယာင္ျဖစ္ေသာ အခန္းအေမွာင္ႀကီး အတြင္းတြင္ လႈပ္ရွားမႈ မဲ့လြန္းစြာ၊ သူမ ေနေနရသည္။ ယခင္က ဧည့္သည္ေမွ်ာ္ခဲ့ေသာ သူမသည္ ယၡဳမူ ၿငိမ္းခ်မ္းရာေဒသကိုသာ ေမွ်ာ္ရေတာ့သည္။ ေန႔ေန႔ညညတို႔တြင္လည္း အိပ္ေသာအိပ္မက္မ်ားႏွင့္ မအိပ္ေသာ အိပ္မက္မ်ားျမင္မက္ကာ အိပ္မက္အတြင္းမွာသာ ခရီးသြားေနရသူလည္း ျဖစ္တတ္ျပန္ပါသည္။ မြန္းက်ပ္စြာ အသက္ရွဴေနရသည့္အၾကားမွပင္ သူမသည္ ေအာင္ျမင္ေသာ ဘ၀ဟူသည္ကို အိပ္မက္ေနတတ္ ျပန္ေသး သည္။ “လိမ္လိမ္မာမာ ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ ေနလိုက္ရင္ အန္တီ လုံး၀ ေနေကာင္းသြားမွာပါ” ဟူေသာ ဆရာ၀န္ လူငယ္ေလး၏ ၾကင္နာစြာေသာ အားေပးေခၽြးသိပ္စကားသံကို ယုံၾကည္ဟန္ေဆာင္ကာ သူမသည္ အိပ္မက္ မ်ားစြာကို ဖန္တီးေနတတ္ျပန္သည္။ ထိုသို႔ပင္ အိပ္မက္မ်ားစြာ.. စိတ္ကူးယဥ္ အေတြးမ်ားစြာထဲတြင္ နစ္ေမ်ာ ကာ၊ သူမ၏ဘ၀ပ်က္ခ်ိန္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ေနရသူလည္း ျဖစ္ပါသည္။

(၁၁)
ေန႔စဥ္ပင္၊ သူမသည္ ေရာက္လာမည္ဟု မေရရာေသာ အနာဂတ္ခရီးကိုလည္း စိတ္ကူးယဥ္ ျဖတ္သန္း ၾကည့္ တတ္ပါသည္။ အနာဂတ္အိပ္မက္တြင္ ေရာဂါတို႔ကင္းပ၍ ျပန္လည္ လွပစိုေျပလာေသာ ဘ၀ရွိပါသည္။ ထိုဘ၀တြင္ သူမသည္ အခန္းက်ယ္ႀကီးကို စြန္႔ကာ (သူမ၏ၿပီးဆုံးခဲ့ေသာ ဘ၀ညစ္ကို ေဖ်ာက္ႏိုင္သည္ ဟုလည္း မွတ္ယူကာ) ဘ၀သစ္တစ္ခုဆီသို႔ သြားမည္။ ထိုဘ၀တြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာမႈရွိမည္။ ခင္ပြန္းသည္ ေကာင္းတစ္ဦး မရွိလွ်င္ေသာ္မွ ႏွစ္လိုဖြယ္မိတ္ေဆြ တစ္ဦးႏွစ္ဦးရွိလွ်င္ ျပည့္စုံႏိုင္ပါသည္။ ထိုကာလတြင္ သူမဘ၀၌ ေနျခည္သာတို႔ လင္းလက္ဖိတ္ျပက္ေသာ ဧည့္ခန္းက်ဥ္းကေလးပါရွိသည့္ အိမ္ကေလးတစ္လုံး ရွိပါမည္။ ထိုအခန္းက်ဥ္းထဲတြင္ တရားဓမၼသံတို႔ကို ေ၀စည္ေစမည္။ ယၡင္က အပူၿပဳံးမ်ား၊ အပူနံ႔မ်ား၊ အပူသံ မ်ားသာ လႊမ္းခဲ့ရေသာသူမ၏ ညမ်ားတြင္ အေမႊးတိုင္ရနံ႔မ်ား ဆီမီးေရာင္ႏွင့္ ဘုရားရွင္ကို ကပ္လွဴပူေဇာ္သည့္ ပန္းရနံ႔သာ ဖုံးလႊမ္းေစမည္။ “ပူျပင္းေသာ အလွရွင္သြယ္”ဘ၀ကို ေမွာင္မိုက္ေပ်ာက္ကြယ္ေစကာ “ေအးခ်မ္းေသာ တရားရွင္သြယ္” ဘ၀ကို ျပဳစုမည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ သြက္လက္ရွင္သန္မည့္ ဘ၀တစ္ခုကို အိပ္မက္ မက္မိျပန္ေလသည္။

(၁၂)
ခင္ပြန္းေကာင္းတစ္ဦးႏွင့္လည္း ေရွ႕ခရီးကို သြားလိုမိျပန္သည္။ လွပခဲ့ေသာ သြယ္သည္ ျပန္လည္ က်န္းမာလာ ေသာအခါတြင္လည္း လွပေနႏိုင္ေသးသည္ျဖစ္ရာ လွပလိမၼာသည့္ အိမ္ေထာင္ရွင္မဟူေသာဘ၀ကို တပ္မက္ မိျပန္သည္။ ခင္ပြန္းသည္၏ လက္ကိုတြဲကာ ပတ္၀န္းက်င္ႀကီးႀကီးတစ္ခုအတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္လိုေသးသည္။ ဘ၀ အေတြ႔အႀကဳံမ်ားေၾကာင့္ ရင့္က်က္လိမၼာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ သူမသည္ ေလာကသစ္တြင္လည္း မင္းမူႏုိင္လိမ့္ မည္ဟု ယူဆျပန္သည္။ ခင္ပြန္းသည္အတြက္ သားသမီးမ်ားစြာ ေပးဆက္ကာ မိခင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္လိုပါေသးသည္။ ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ ဘ၀ညစ္မွ သြယ္၏အရိပ္ကို ဖုံးလႊမ္းပစ္ႏိုင္ေသာ 'သြယ္' ျဖစ္ေစရမည္ ဟုလည္း ေႂကြးေက်ာ္မိျပန္သည္။ သို႔ႏွင့္ပင္၊ မက္ေမာဖြယ္ဘ၀တစ္ခုကို အိပ္မက္ကာလည္း ေက်နပ္ေန တတ္သည္။

(၁၃)
အခန္းက်ယ္ေမွာင္အုံ႔အုံ႔သည္ သူမ၏ဘ၀ႏွင့္ ထပ္တူပင္ျဖစ္သည္ဟု သူမ ေတြးေနျဖစ္သည္။ အခန္းက်ယ္ အတြင္းသို႔ ထိုးထြင္း၀င္ေရာက္လာေသာ ေနျခည္သာတုိ႔ကို ၾကည့္ေငးကာ ေနေရာင္ျခည္တခ်ိဳ႕ကဲ့သို႔ အလင္းေရာင္ျဖာသည့္ ဘ၀တစ္ခုကို သူမ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့သည္။ ျပည့္တန္ဆာဟူေသာ ပညတ္ခ်က္ကို တံခါးအျဖစ္ ပိတ္ကာ ေနခဲ့ေသာ သူမ၏ဘ၀အတြင္းသို႔ ေနျခည္ႏွင့္ သာယာမႈတစုံတရာ ၀င္ေရာက္လာမည့္အခ်ိန္ကို ရူးသြပ္မိုက္မဲစြာ ေမွ်ာ္လင့္ေနျခင္းလည္း ျဖစ္ သည္။ ယၡဳတိုင္ လြတ္ေျမာက္ေအးခ်မ္းေသာ ဘ၀ကိုမရႏိုင္ေသးသည့္ သူမ သည္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရေသာ ဘ၀ကို ၿငီးေငြ႔စြာ၊ ေက်ာ္ျဖတ္ရမည္ဟု မေသခ်ာ ေသာ ဘ၀ကို ေမွ်ာ္လင့္စြာ၊ အခန္းက်ယ္ႀကီးအတြင္းတြင္ ၿငိမ္သက္စြာ လြင့္ေမ်ာလ်က္ ရွိေနေလသည္။

 (ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း၊ ၁၉၈၇-ေအာက္တိုဘာ)
အမွတ္ ၃၃၇ -ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၇ ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္းမွာ ျပန္လည္ေဖာ္ျပ။ ပန္းခ်ီသရုပ္ေဖာ္ - မ်ိဳးျမင့္

Comments