(မိုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၂၊ ၂၀၁၇
(တစ္)
ပုိက္ဆံရယ္လုိ ့သိသိမွတ္မွတ္နဲ ့သုံးတတ္တဲ့အခ်ိန္တုန္းက အငယ္ဆုံးပုိက္ဆံဟာ ငါးျပားပဲ။အၾကီးဆုံးပုိက္ဆံ က တစ္ရာက်ပ္။ဒီ ၁၀၀ က်ပ္တန္က ဦးေကာင္းလက္မွတ္ပါတဲ့ ေဒါင္းတံဆိပ္ ၁၀၀ တန္ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္မွာ ေၾကညာခ်က္ ၄၈ နဲ ့ျပန္ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ ပုိက္ဆံ။၁၉၈၅ မွာေတာ့ ဒီ ၁၀၀ တန္လည္း ၅၀ တန္၊၂၀ တန္ေတြနဲ ့အတူ တရား၀င္သုံးစြဲလုိ ့ မရေတာ့တဲ့ ပုိက္ဆံေတြ ျဖစ္သြားျပန္တယ္။
ဒီပုိက္`ဆံေတြ သုံးလုိ ့ရတုန္းက အႏုဆုပ္ေလးေတြကုိ ငါးျပားဖုိး ငါးလုံးနဲ ့၀ယ္ခဲ့ဖူးေသးတယ္။အႏုဆုပ္ဆုိတာ က ဗမာ့မုန္ ့ပဲသေရစာထဲက တမ်ိဳးပါ။ဆန္ေလွာ္မႈန္ ့ျဖစ္ျဖစ္၊ကုလားပဲမႈန္ ့ျဖစ္ျဖစ္ကုိ ထန္းလ်က္၊သၾကားတမ်ိဳး မ်ိဳးနဲ ့ ေရာျပီး ဆုပ္ထားတဲ့မုန္ ့။က်ေနာ္ သိပ္ၾကိဳက္ခဲ့တဲ့မုန္ ့စာရင္းထဲမွာ ပါတဲ့မုန္ ့လုိ ့လည္း ေျပာလုိ ့ရတယ္။ အိမ္ကေပးတဲ့မုန္ ့ဖုိးနဲ ့ အံကုိက္တဲ့မုန္ ့လုိ ့လည္း ေျပာႏုိင္တယ္။
ေနာက္ထပ္အံကုိက္တဲ့မုန္ ့က မရမ္းသီးျခမ္းေလးေတြကုိ ထန္းလ်က္နဲ ့ယုိျပီး ငရုပ္မႈန္ ့စပ္စပ္နဲ ့ေရာနယ္ထား တဲ့ မရမ္းျပားတုတ္ထုိးေလးေတြ။သူ ့ကုိေခၚတဲ့ အေခၚအေ၀ၚမ်ိဳးျပပစၥည္းက ကင္။တကင္ကုိ မရမ္းျပား သုံးျပား ပါတယ္။ငါးျပားပဲ ေပးရတယ္။ငန္တယ္၊ခ်ဥ္တယ္၊စပ္တယ္။ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ပါးစပ္မွာေတာ့ အဲ့ဒီ့ခ်ဥ္ငန္စပ္ေတြ နဲ ့ အဟပ္မိေနတယ္။အႏုဆုပ္ ငါးျပားဖုိးနဲ ့မရမ္းကင္တကင္ဟာ ေန ့လယ္ေန ့ခင္းေတြမွာ အဖုိးၾကီးဆုိင္ကေန ၀ယ္စားေနက် က်ေနာ့္ရဲ့မူပုိင္သေရစာေတြေလ။ဆယ္ျပားဖုိးနဲ ့ က်ေနာ္ ပြဲတုိးခဲ့ရတယ္။
ေနာက္ေတာ့ အႏုဆုပ္ေလးေတြလည္း ငါးျပားဖုိး သုံးလုံးျဖစ္။ေနာက္ တလုံး ငါးျပားျဖစ္နဲ ့ေစ်းေတြ တက္သြား တယ္။က်ေနာ္လည္း သူငယ္တန္းကေန သုံးတန္း၊ေလးတန္းျဖစ္လာတယ္။အိမ္ကလည္း က်ေနာ့္ကုိ မုန္ ့ဖုိးတုိး ေပးလာတယ္။တုိးေပးတဲ့ပုိက္ဆံက တမတ္တဲ့။မတ္ေစ့ေလးျဖစ္ခ်င္ျဖစ္။ဆယ္ျပားေစ့ ႏွစ္ေစ့နဲ ့ငါးျပားေစ့ တေစ့ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္။ဘယ္လုိပဲေပးေပး တမတ္ျပည့္ေအာင္ေတာ့ ေပးတယ္။
အဲ့ဒီ့တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြက ငါးမူး၊တစ္က်ပ္ ရၾကတာရွိတယ္။က်ေနာ္ကေတာ့ ရွစ္တန္းအထိ အဲ့ဒီ့တမတ္ ပဲ။တမတ္ဟာ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ေတာ္ေတာ္သက္ဆုိးရွည္ခဲ့တယ္။အဲ့ဒီ့တမတ္နဲ ့ ေက်ာင္းေစ်းတန္း ပတ္ခဲ့ရတယ္။ တမတ္နဲ ့ဘာရသလဲဆုိရင္ ဆီးထုပ္၀ယ္ရင္ ဆီးထုပ္ တထုပ္ရတယ္။မုန္ ့လုံးၾကီးေၾကာ္၀ယ္မယ္ဆုိရင္ တလုံးရ တယ္။အဲ့ဒီ့အေၾကာ္က ထန္းလ်က္နဲ ့အုန္းျခစ္သားေတြကုိ ယုိျပီး အစာသြပ္ေၾကာ္ထားတဲ့အေၾကာ္လုံးပါ။ကန္နား ေက်ာင္းေဘး မီးသတ္ဌာနက ၀န္ထမ္းမိသားစုထဲက တစုက ေၾကာ္ေရာင္းတာ။သန္ ့ရွင္းတယ္။စားလုိ ့ အလြန္ ေကာင္းတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း ေန ့တုိင္း မစားခ်င္ဘူး။ၾကာေတာ့ ရုိးလာတယ္။ဒီေတာ့ တျခားဟာ ေတြ စားခ်င္လာတယ္။ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္တမတ္က ဘာရႏုိင္သလဲ။ေက်ာင္းေစ်းတန္းမွာ တင့္လြင္တုိ ့အေမ ေရာင္းတဲ့ ထမင္းလုံးသုပ္ ပန္းနီေရာင္ေလးကုိ မုန္ ့ဟင္းခါးဟင္းရည္ေလးနဲ ့တြဲေသာက္ျပီး စားခ်င္တယ္။ဒါေပ မယ့္ ဒီအသုပ္က တပြဲ ငါးမူး။ငါးမူးဆုိတာက ျပားငါးဆယ္ကုိ ေျပာတာ။က် ေနာ့္ တမတ္ဆုိတာက ႏွစ္ဆယ့္ငါး ျပား။က်ေနာ္ပါတာထက္ ႏွစ္ဆျဖစ္ေနလုိ ့ထမင္းသုပ္နား မကပ္ ႏုိင္ခဲ့ဘူး။တရုတ္မုန္ ့ဓားလွီးကိတ္နဲ ့ ပဲမုန္ ့ေတြ ကလည္း သုံးဆယ့္ငါးျပားဆုိေတာ့ လက္လွမ္း မမွီျပန္ဘူး။ဆယ္ျပားလုိေနေသးတယ္။
တမတ္နဲ ့၀ယ္စားႏုိင္တာေတြက ေပါက္ပန္းေလးဆယ္ႏုိင္တယ္။ခပ္ျခာျခာမုန္ ့ေတြပဲ ၀ယ္လုိ ့ရတယ္။တမတ္ တန္ဖုိးက ေက်ာင္းေစ်းတန္းမွာ တန္းမရွိေတာ့ဘူး။တန္ဖုိးနိမ့္ေနျပီ။အရုပ္ေလးေတြ ထည့္ထားတဲ့ ဆီးမႈန္ ့မႈိတက္ ေလာက္ပဲ ရတယ္။ဆီးမႈန္ ့ထဲမွာ အရုပ္ေလးေတြ ထည့္ေပးထားတယ္။တခါတေလ အရုပ္လုိခ်င္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ေတာ့ ဆီးမႈန္ ့မႈိတက္ထုပ္ေတြ ၀ယ္ရတာပါပဲ။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေခါင္းအုံးစြပ္ေဟာင္းပိတ္ျဖဴစကုိ ပိတ္ကားအျဖစ္ေထာင္တယ္။ပုဆုိးေတြနဲ ့ယုိင္ပတ္ ပတ္ျပီး ရုံလုပ္လုိက္တယ္။ ၀င္ေၾကးက ပလတ္စတစ္ေဟာင္း ငါးအိပ္။ဆီးထုပ္ထဲကပါတဲ့ အရုပ္ေတြကုိ ဖေယာင္းတုိိင္မီး ဆလုိက္လုပ္ျပီး ရုပ္ရွင္ျပလုိက္တယ္။အိမ္နားက သူငယ္ခ်င္းေတြ လာၾကည့္ၾကတယ္။နန္းသိမ္း၊ခ်မ္းျငိမ္း ညီအစ္ ကုိရယ္။ေအာင္ခုိင္၊ေဇာ္လတ္ ညီအစ္ကုိရယ္။အိမ္ေရွ ့က ေတဇေမာင္ေမာင္တုိ ့ညီအစ္ကုိရယ္။ရလာတဲ့ ပလတ္ စတစ္အိပ္ေတြကုိ စုျပီး ေန ့ခင္းဘက္လာတဲ့ ပလတ္စတစ္ေတြ၊ပုလင္းေတြ၊ဒန္အုိးဒန္ခြက္အေဟာင္းေတြ အ သစ္နဲ ့အေဟာင္း လဲတယ္၊၀ယ္တယ္ဆုိတဲ့အသည္ၾကီးဆီမွာ ပဲေလွာ္တုိ ့မေရြးတုိ ့နဲ ့လဲစားၾကတယ္။
က်ေနာ္ရတဲ့ တမတ္ဟာ ေနာက္ထပ္ ဘာ၀ယ္လုိ ့ရေသးသလဲဆုိရင္ ရာသီစာေတြ ၀ယ္လုိ ့ရတယ္။သရက္ သီးတုိ ့၊ေစာင္းလ်ားသီးတုိ ့ကုိ ေဆးသၾကားစိမ္ထားျပီး ဆားငရုပ္မႈန္ ့နဲ ့ တုိ ့စားရတဲ့ ၀မ္းႏူးစာ၊ရင္က်ပ္စာ၊အႏၱ ရာယ္စာေတြေတာ့ ၀ယ္လုိ ့ရတယ္။အဲ့ဒါေတြကေတာ့ ဆယ့္ငါးျပားဖုိးလည္း ရတယ္။ဆယ္ျပားဖုိးလည္း ျဖစ္ တယ္။ငါးျပားဖုိးဆုိရင္ေတာင္ ျပန္မလႊတ္ဘူး။အင္ဖက္ေလး၊ဗာဒံရြက္ေလးနဲ ့ထုပ္ေပးလုိက္တာပဲေလ။
ငါးျပား၊ဆယ္ျပားတန္ အုန္းကပ္ေစး ရွိေပမယ့္စားျပီးရင္ သြားကုိက္တတ္လုိ ့ စားရမွာ လန္ ့တယ္။ျမန္မာစာ ဆရာမၾကီး လုပ္ေရာင္းတဲ့အုန္းယုိက ေကာင္းလြန္းေတာ့ တထုပ္တည္းနဲ ့စားမ၀ဘူး။ကြမ္းသီးလုံးေလာက္ကုိ တမတ္ဆုိေတာ့ ၂ ထုပ္၊၃ ထုပ္ ေလာက္မွ အာသာေျပတယ္။ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ပါတာက တမတ္ေလ။အာ မထိ၊ လွ်ာမမိ တထုပ္စာပဲ ရတာကုိ။
ဒီတမတ္နဲ ့ ေက်ာင္းေစ်းတန္း ပတ္ေပမယ့္ ဘာမွ ဟုတ္ဟုတ္ဟပ္ဟပ္ ၀ယ္မျဖစ္ပါဘူး။မ်က္ႏွာငယ္ရတယ္။ တခါတေလ သူငယ္ခ်င္းေတြက တင့္လြင္တုိ ့အေမဆုိင္ ၀င္ထုိင္ရင္ က်ေနာ္က ေငြတမတ္တည္းပါတာမုိ ့ မထုိင္ ဘူး။ေက်ာ္ထြက္လာျပီး ဆီးထုပ္တထုပ္ ၀ယ္ခ်င္၀ယ္။ေရခဲေခ်ာင္း ဆယ္ျပားတန္၊ဆယ့္ငါးျပားတန္ ၀ယ္ခ်င္၀ယ္။ ဒါမွမဟုတ္ တမတ္နဲ ့ရတဲ့ သံပုရာေပါင္း ၀ယ္ခ်င္၀ယ္တယ္။ဒါကလြဲျပီးလည္း ဘာမွ ေရြးခ်ယ္စရာ မရွိဘူးေလ။ ေငြတမတ္ရဲ့ေပးခ်က္က အဲ့ဒါအကုန္ပဲ။ေရွ ့ဆက္သြားလုိ ့မရဘူး။
သိပ္ကုိ စားခ်င္လြန္းတဲ့ ေဖာ့ဓားလွီးေရခဲေခ်ာင္းကလည္း သုံးဆယ့္ငါးျပားဆုိေတာ့ ေငးၾကည့္ ရုံပဲ တတ္ႏုိင္ ခဲ့ တယ္။ေရခဲေခ်ာင္းရဲ့အေပၚမွာ တင္ေနတဲ့ ႏုိ ့သားအျမွဳပ္ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေတြကုိ ေလြးလုိ ့သာ စုပ္ခ်င္ေတာ့တာပဲ။ သိပ္ကုိစားခ်င္တဲ့စိတ္ျဖစ္လာတဲ့အခါမ်ိဳးမွာေတာ့ ႏႈတ္၏စြန္ ့စားျခင္းေတြကုိ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ဒါေပမယ့္လည္း အ ေဟာသိကံပါပဲ။ေဖာ့ဓားလွီးကုိ တမတ္ဖုိး မေရာင္းဘူးလား ေမးမိတယ္။နည္းနည္းေလွ်ာ့လွီးျပီး ေရာင္းေပးပါ လားေျပာမိတယ္။
မကုိက္လုိ ့ပါ ကေလးရယ္တဲ့။ဦးေလးတုိ ့က အဲ့ဒီလုိ ေလွ်ာ့လွီးျပီး ေရာင္းလုိက္ရင္ က်န္ေနတဲ့ အပုိင္းက တ တုံးစာမျဖစ္ေတာ့ဘဲ စေကာစကျဖစ္ျပီး ရႈံးတယ္တဲ့။က်ေနာ့္ကုိ သနားမလား ေအာက္ေမ့ျပီး ေစ်းဆစ္မိပါတယ္။ သူတုိ ့ကုိ ျပန္စာနာရမယ့္ကိန္းျဖစ္လာတယ္။ဒါနဲ ့ပဲ သံပုရာေပါင္းပဲ ေပးပါေတာ့ဆုိျပီး သံပုရာေပါင္းပဲ ၀ယ္စုပ္ခဲ့ရ တာမ်ိဳးလည္း ရွိခဲ့တယ္။
တမတ္ဟာ ၀ယ္ခ်င္တာ ၀ယ္မရ။စားခ်င္တာ စားမရနဲ ့ေလ။အိမ္ကေပးတဲ့တမတ္ဟာ ေက်ာင္းေစ်းမွာ ဘာမွ သုံးစား မရတာကုိ အိမ္က မသိရွာဘူး။ဒါမွ မဟုတ္ သိသိနဲ ့ပဲ မတတ္ႏုိင္တဲ့အဆုံး ငါ့သားရယ္ ဒါေလာက္ပဲ ယူ ဦးဆုိျပီး ေပးတာလည္း ျဖစ္တန္ေကာင္းရဲ့။က်ေနာ္တုိ ့က ေမာင္ႏွမ ေလးေယာက္ဆုိေတာ့ အေဖ၊အေမတုိ ့ ဘက္က ၾကည့္ရင္လည္း ေပးရတဲ့မုန္ ့ဖုိးေတြက မနည္းဘူးေလ။ဒါကလည္း ခုမွ ေတြးၾကည့္မိတာပါ။
အဲ့ဒီ့တုန္းကေတာ့ တန္ဖုိးအကန္ ့အသတ္နဲ ့သုံးေနရတဲ့တမတ္ကုိ မယူခ်င္ေတာ့ဘူး။ပုိေပးဖုိ ့လည္း မေတာင္း ဆုိခ်င္ဘူး။ဒါေၾကာင့္ပဲ ကုိးတန္းေရာက္ေတာ့ အိမ္ကေပးတဲ့ မုန္ ့ဖုိးတမတ္ကုိ မယူေတာ့ဘူး။တမတ္ဆုိတာ ေဖာ့ ဓားလွီးေရခဲေခ်ာင္းေတာင္ စားလုိ ့မရတာ။လက္ဖက္ရည္ေသာက္ခ်င္လာတဲ့၊သံလမ္းဂိတ္ေၾကာ္ စားခ်င္လာတဲ့ အရြယ္မွာ တမတ္က ဘယ္မွာသြားသံုးမွာလဲ။သုံးမရမယ့္အတူ အိမ္ကုိလည္း ၀န္မပုိရေအာင္ မုန္ ့ဖုိးတမတ္ကုိ က်ေနာ္ မယူေတာ့ဘူး။ျငင္းပစ္လုိက္တယ္။တမတ္မရွိေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။
(ႏွစ္)
ဒါေပမယ့္ ၈ တန္းအထိကေတာ့ ဒီတမတ္ကုိ ယူခဲ့ပါေသးတယ္။တမတ္နဲ ့ပဲ ၀ယ္စားႏုိင္သေလာက္ေလးေတြ ၀ယ္စားရင္းနဲ ့မူလတန္း၊အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ေတြကုိ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။တခါတေလေတာ့လည္း အ ေမက ငါးျပား ပုိေပးလုိ ့ျပားသုံးဆယ္နဲ ့ေက်ာင္းသြားခဲ့တာေတာ့ရွိပါတယ္။ဒါမ်ိဳးက ရွားရွားပါးပါးပါ။အိမ္မွာ မာလ ကာသီးနဲ ့လုိင္းမၾကဴးသီးေတြ ျဖိဳင္ျဖိဳင္သီးမွ ရတတ္တာမ်ိဳးပါ။မာလကာသီးနဲ ့လုိင္းမၾကဴးသီးေတြကုိ ဗန္းထဲ ထည့္ျပီးအိမ္ေရွ ့မွာ ေခြးေျခခုံေလးေပၚတင္ျပီး ေရာင္းတယ္။အဲ့ဒီ့ကရတဲ့ ပုိက္ဆံနဲ ့က်ေနာ္တုိ ့ေမာင္ႏွမတေတြ ကုိ မုန္ ့ဖုိးျပန္ေပးတယ္။
အမက က်ေနာ့္ထက္ ၂ ႏွစ္ၾကီးတယ္။ညီက က်ေနာ့္ေအာက္ ၂ ႏွစ္ငယ္တယ္။အားလုံး ကန္နားေက်ာင္းမွာပဲ တက္ၾကတယ္။က်ေနာ္ ၇ တန္းအေရာက္မွာ အမက ေက်ာင္းေျပာင္းသြားရတယ္။သူက ၉ တန္ ျဖစ္သြားေတာ့ အထက္တန္းရွိတဲ့ အမွတ္(၁) အထက္တန္းေက်ာင္းဆီ ေျပာင္းသြားတာ။နဂုိကတည္းက ကသီတာ အမ ေက်ာင္းေျပာင္းေတာ့ ပုိျပီး ဗ်ာမ်ားကုန္တယ္။ကန္နားေက်ာင္းတက္တုန္းက ေျခက်င္သြားၾကတာဆုိေတာ့ ျပ ႆနာ မရွိဘူး။ေက်ာင္းကလည္း နီးတယ္။
အမွတ္(၁)ေက်ာင္းက်ေတာ့ ေ၀းသြားျပီ။ေျခက်င္ မရေတာ့ဘူး။စက္ ဘီးနဲ ့သြားဖုိ ့က်ေတာ့ မ၀ယ္ႏုိင္တာ ရယ္၊အမက မစီးရဲတာရယ္ေၾကာင့္ အဲ့ဒီ့အစီအစဥ္ အထ မေျမာက္ခဲ့ဘူး။ဒါေၾကာင့္ပဲ အိမ္ေရွ ့ကျဖတ္သြားတဲ့ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးဌာနက ေက်ာင္းၾကိဳပို ့ကားကုိ စီးခြင့္ေပးဖုိ ့ အကူအညီေတာင္း ရတယ္။အဲ့ဒီ့မွာ အေပးအယူ လုပ္ၾကတယ္။ကားသမားက စီးခြင့္ေပးတယ္။အေမတုိ ့က ပုိက္ဆံေပးတယ္။
အဲ့ဒီလုိ ေငြ အထြက္မ်ားလာေတာ့ က်ေနာ္တုိ ့မုန္ ့ဖုိးကုိ အေတာ္ရုန္းရမွာေပါ့။အစ္ကုိကလည္း မိတၳီလာေဒသ ေကာလိပ္တက္ေနျပန္ဆုိေတာ့ အေဖ ရတဲ့ လစာေလး ၁၇၅ က်ပ္ဟာ က်ေနာ့္တမတ္ကုိ ဘယ္လုိလုပ္ ပရုိမုိး ရွင္း (promotion ) လုပ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ဆင္းရဲတြင္းအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ ့ပဲ တမတ္ေခတ္ဟာ သက္ဆုိးရွည္ေနခဲ့တာ။ ေငြတမတ္ သက္ဆုိးရွည္ေနသမွ် ေက်ာင္းေစ်းတန္းမွာ က်ေနာ္ မ်က္ႏွာငယ္ခဲ့ရတယ္။သူငယ္ခ်င္းေတြ အလယ္ သိမ္ငယ္ခဲ့ရတယ္။
ေဖာ့ဓားလွီးေရခဲေခ်ာင္းကုိ ဖမ္းလုစားခဲ့ရတဲ့အေျခအေနအထိ ေတြ ့ၾကံဳခဲ့ရဖူးတယ္။ဒါကုိ ျပန္ေတြးၾကည့္တုိင္း နိမ့္ပါးတဲ့ ခံစားမႈတမ်ိဳးကုိ ခံစားေနရဆဲပဲျဖစ္တယ္။ေခတ္ကုိ၊စနစ္ကုိ ရင္နာေနဆဲပဲလည္း ျဖစ္တယ္။ေခတ္ဆုိး စ နစ္ဆုိးရဲ့သားေကာင္ျဖစ္ေနရတဲ့ အညတရေတြရဲ့ ဘ၀ကုိ ယူၾကံဳးမရလည္းျဖစ္ရတယ္။တကယ္ေတာ့ ဒီအညတ ရေတြဟာ ကစားပြဲတခုက မုန္ ့ကၽြတ္ေတြလုိပါပဲ။အိမ္ျပည့္ရုံ ျဖည့္ရတဲ့ အိမ္ျဖည့္ေတြပါပဲ။
(သုံး)
ေက်ာင္းေရွ ့လမ္းရဲ့ေဘး၊ ဘယ္ညာမွာ မုန္ ့ဆုိင္တန္းေတြရွိေနတာ။အဲ့ဒီ့အထဲမွာ ေရခဲေခ်ာင္းသည္ေတြလည္း အပါအ၀င္ပါပဲ။ေရခဲေခ်ာင္းသည္ေတြက ေရခဲေခ်ာင္းစက္ၾကီးႏွစ္စက္ကေန ယူေရာင္းၾကတာ။ေရႊႏွင္းဆီစက္နဲ ့၊ ဒို ့ေက်ာင္းသားစက္ေတြ။ေရခဲစက္ပုိင္ရွင္ေတြ ျပိဳင္၊မျပိဳင္ေတာ့ မသိပါဘူး။လမ္းေလွ်ာက္ပုံးထမ္း ေရခဲေခ်ာင္း သည္ေတြကေတာ့ အျပိဳင္အဆုိင္ ေရာင္းေနၾကတာပါပဲ။
ေဖာ့ဓားလွီးတေခ်ာင္းကုိ တမတ္နဲ ့ေစ်းဆစ္တာ၊ မရတဲ့ပုံးထမ္းသည္ေတြဟာ အျပိဳင္စိတ္ေၾကာင့္ မေမွ်ာ္လင့္ တာေတြ လုပ္ၾကတယ္။အဲ့ဒီ့ေန ့က ေငြတမတ္နဲ ့ေက်ာင္းလာတဲ့က်ေနာ္ အ့ံၾသစရာေတြ ၾကံဳရတယ္။ေက်ာင္းဆီ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေက်ာင္းလမ္းမေပၚက ပုံးထမ္းသည္ေတြရဲ့ ေဖာ့ဓားလွီးေတြ တမတ္ တမတ္နဲ ့ေအာ္သံကုိ ေရႊႏွင္းဆီဘက္ကေန စၾကားလုိက္ရတယ္။က်ေနာ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
အိပ္ကပ္ေထာင့္နား ကပ္ေနတဲ့ ပုိက္ဆံတမတ္ကုိ စမ္းကုိင္ရင္ မင္း အသုံးတည့္ျပီ။တမတ္နဲ ့ေဖာ့ဓားလွီး စား ခြင့္ရျပီလုိ ့စိတ္ထဲျမည္တမ္းလုိက္တယ္။ေရႊႏွင္းဆီသည္ေတြဘက္ ေျခလွမ္းေရႊ ့ဖုိ ့က်ေနာ္ ျပင္လုိက္တာ။ျပားႏွစ္ ဆယ္၊ျပားႏွစ္ဆယ္ ေဖာ့ဓားလွီးေတြ ျပားႏွစ္ဆယ္လုိ ့ ဒုိ ့ေက်ာင္းသားဘက္က ေအာ္သံထြက္လာတယ္။က်ေနာ့္ ေျခလွမ္းေတြ လမ္းခုလပ္မွာ တန္ ့သြားတယ္။
ေရႊႏွင္းဆီက ေဖာ့ဓားလွီးေတြ ဆယ့္ငါးျပား၊ဆယ့္ငါးျပားလုိ ့ေအာ္လုိက္တာကုိး။အဲ့ဒီ့မွာ ဒုိ ့ေက်ာင္းသားက လည္း ဆယ္ျပား၊ ဆယ္ျပား ေအာ္ျပန္တယ္။ေရႊႏွင္းဆီက ငါးျပားငါးျပားျဖစ္သြားတယ္။အဲ့ဒါအျပီးမွာေတာ့ တဖက္နဲ ့တဖက္ ေရခဲေခ်ာင္းေတြနဲ ့ပစ္ေပါက္ၾကတာ။က်ေနာ္တုိ ့ေခါင္းေပၚက၊က်ေနာ္တုိ ့ေရွ ့က၊က်ေနာ္တုိ ့ ေနာက္ေက်ာက၊က်ေနာ္တုိ ့ၾကားထဲက ေနရာစုံကေန ေရခဲေခ်ာင္းမ်ိဳးစုံဟာ ပလူေတြ ပ်ံေနသလုိပါပဲ။တခ်ိဳ ့ ေက်ာင္းသားေတြက အဲ့ဒီ့ေရခဲပ်ံပလူေတြကုိ လုိက္ဖမ္းၾကတယ္။ရန္ပြဲနဲ ့ေပ်ာ္ပြဲဟာ သဟဇာတျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ သြားတယ္။
အဲ့ဒီလုိအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ေဖာ့ဓားလွီးၾကီး၊ေရႊ၀ါဆပ္ျပာတပုိင္းစာေလာက္ရွိတဲ့ အေတာင့္ၾကီးဟာ က်ေနာ့္ရင္ ဘတ္ကုိ လာမွန္ျပီးေတာ့ ပုိင္းပဲ့သြားတာ။က်ေနာ္လည္း ပုိင္းက်ိဳးသြားတဲ့ ေဖာ့ဓားလွီးအပုိင္းအပဲ့ေတြကုိ ကပ်ာ ကယာနဲ ့လုိက္ဖမ္းလုိက္တာ ၃၅ ျပားတန္ ႏွစ္တုံးစာေလာက္အပဲ့တုံးကုိ ဖမ္းမိလုိက္တယ္။ေပ်ာ္လုိက္တာ။ဘယ္ ေျပာေကာင္းမလဲ။ေရငတ္ေနတုန္း ျမစ္ထဲက်တာကုိး။စားရကံၾကံဳေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ား ပ်ားရည္စုတာကုိး။
အကၤ် ီနဲ ့ေဘာင္းဘီ ေပစြန္းသြားလုိ ့အေမဆူမွာကုိ သိေနေပမယ့္ တမတ္နဲ ့၀ယ္ မစားႏုိင္တဲ့ ေဖာ့ဓားလွီး ကုိ စားလုိက္ရလုိ ့ ေပ်ာ္တဲ့အေပ်ာ္က ပုိေနတယ္။ဒါေပမယ့္ ဒါကုိ တေယာက္တည္း မစားပါဘူး။သူငယ္ခ်င္းတုိးႏုိင္ ကုိပါ ေကၽြးလုိက္တယ္။ဒီေကာင္လည္း ၀ယ္မစားႏုိင္တဲ့ေကာင္။တမတ္သမား ဘ၀တူေတြ။သူ ့အေဖက ရဲတပ္ သားအုိၾကီး။ ေသနပ္ကုိ အိမ္သာအျပင္မွာေထာင္ျပီး အိမ္သာတက္ေနတုန္း၊ေထာင္ေဖာက္ေျပးတဲ့ အက်ဥ္းသား က ကုိယ္လြတ္ ရုန္းမေျပးဘဲ အိမ္သာေရွ ့ေတြ ့တဲ့ေသနပ္ပါ မ သြားလုိ ့အျပစ္ေပးခံထားရတဲ့ ရဲအုိၾကီး။သားသ မီးေတြ ေမြးထား လုိက္တာလည္း အမ်ားၾကီးပဲ။အဲ့ဒီ့ရဲအုိၾကီးရဲ့သား တုိးႏုိင္နဲ ့တေယာက္တ၀က္ စားပစ္လုိက္ တယ္။
ဒီေကာင္က ေကာင္းလုိက္တာကြာ တဲ့။
(ေလး)
တကယ္ေတာ့ တမတ္ဟာ ငယ္ဘ၀တေလွ်ာက္လုံး လႊမ္းမုိးခဲ့သလုိ မႏွစ္ကလည္း တမတ္နဲ ့ပတ္သက္လုိက္ ရပါေသးတယ္။အေဖ ဆုံးတုန္းကပါ။အေဖ့ ရုပ္အေလာင္းကုိ ေရခဲတုိက္မွာ သြားထုတ္ယူေတာ့ တမတ္နဲ ့ပတ္ သက္ခဲ့တာ။အေဖ့ ေရခဲေသတၱာအမွတ္က (၁၁)။ဒါကုိ (၁၂)နဲ ့မွားျပီး၊(၁၂)က အေလာင္းထဲထည့္ရမယ့္ ပုိက္ဆံ တမတ္ကုိ အေဖ့ ပါးစပ္ထဲ ထည့္ပစ္လုိက္တာ။အဲ့ဒီလုိထည့္တာကုိ က်ေနာ္တုိ ့လည္း မျမင္လုိက္ဘူး။(၁၂)က လူေတြလည္း မေတြ ့လုိက္ၾကဘူး။က်ေနာ္တုိ ့အေအးခန္းထဲ မေရာက္ခင္ ထည့္လုိက္ၾကတာ။
အေလာင္းကုိ နာေရးကားေပၚတင္မယ္လုပ္ခါမွ (၁၂)က အေလာင္းပုိင္ရွင္က တမတ္ထည့္လုိက္ျပီလားလုိ ့ ေမးတာကုိ ၀န္ထမ္းက ထည့္လုိက္တယ္ေလ(၁၁)မွာ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ေသေသခ်ာခ်ာထည့္လုိက္တာလုိ ့ေျဖ ေတာ့မွ ဟာ-(၁၁) မွာ ထည့္ရမွာ မဟုတ္ဘူးေလ(၁၂)မွာ ထည့္ရမွာ ဆုိျပီးေတာ့ ျပႆနာကေပၚလာတာ။ပုိက္ ဆံတမတ္က က်ေနာ့္အေဖ ပါးစပ္ထဲေရာက္ေနျပီ။
ဒါကုိ ျပန္ထုပ္ေပးဖုိ ့က်ေနာ့္အေဖ့ပါးစပ္ကုိ ျဖဲေနေတာ့မွ က်ေနာ္က သိတာ။က်ေနာ္က ပါးစပ္ျဖဲတာေတြ မလုပ္ေစခ်င္လုိ ့တားတယ္။ထားလုိက္ပါ၊ေနာက္ထပ္ ရွာထည့္လုိက္ပါ ၀င္ေျပာမိတယ္။တမတ္က ရွား တယ္။ျပန္ရွာဖုိ ့မလြယ္ဘူး လုိ ့တဘက္က ပုိင္ရွင္က ၀င္ေျပာတယ္။ရင္ခြဲရုံ၀န္ထမ္းက သူ ့နေမာ္နမဲ့ႏုိင္မႈ အ တြက္ အေဖ့ပါးစပ္ကုိ ျဖဲျပီး တမတ္ကုိ ထုတ္ေနျပန္တယ္။တမတ္က ထုတ္မရဘူး။သြားအတြင္းထဲကုိ ထည့္ ပစ္တာျဖစ္မယ္။အဲ့ဒါကုိ ျပန္ယူ ဖုိ ့အေဖ့ပါးစပ္ကုိ အတင္းလွန္ေနတာ။ျမင္ မေကာင္းေတာ့ဘူး။ေဟ့လူေတြ ရပ္ ေတာ့ -က်ေနာ္ ခပ္က်ယ္က်ယ္၊ခပ္မာမာ ေအာ္လုိက္တယ္။အဲ့က်မွ တဘက္အေလာင္းပုိင္ရွင္ထဲက တ ေယာက္က ထားလုိက္ပါေတာ့ဗ်ာ။တမတ္ မရလည္း တျခား ပုိက္ဆံထည့္တာေပါ့ တဲ့။
သူတုိ ့ထဲက တေယာက္ကပဲ တမတ္မဟုတ္လည္း ျဖစ္တယ္ မဟုတ္လား လုိ ့ေမးတယ္။ ခပ္ၾကီးၾကီး တ ေယာက္က ျဖစ္ပါတယ္။တမတ္မရွိလည္း ျဖစ္ပါတယ္ ဆုိျပီးေျဖတာ။အဲ့က်မွ ျပႆနာက ျပီးေတာ့တယ္။သူတုိ ့ လည္း သူတုိ ့အေလာင္းသူတုိ ့ယူ၊က်ေနာ္တုိ ့လည္း အေဖ့အေလာင္းကုိ သယ္လာ။ကူးတုိ ့ခ တမတ္ကုိ အေဖ့ ကံေၾကာင့္ ရလုိက္တာတဲ့။ဦးေလးတေယာက္က မွတ္ခ်က္ခ်တာပါ။အဲ့ဒီ့တမတ္ေၾကာင့္ပဲ က်ေနာ္တုိ ့ကလည္း ေနာက္ထပ္ ကူးတုိ ့ခ ထပ္ထည့္ မေပးမိၾကေတာ့ဘူး။
ဒါကုိ ခုမွ ျပန္ေတြးေနမိျပန္တယ္။တမတ္နဲ ့ေခတ္ဟာ လုိက္ေလ်ာညီေထြမွ ျဖစ္ရဲ့လားလုိ ့။အေဖ ေျဖသြား ေပးႏုိင္ရင္ေကာင္းမယ္။
ေက်ာ္ထင္
Comments