ျမဇင္ေယာ္ - မိုးသည္​းထဲမွာ

မိုးသည္​းထဲမွာ
ျမဇင္ေယာ္
(မိုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၊ ၂၀၁၇

ည ၈ နာရီမွ ဆင္​းရမယ္​့အတန္​းကို ၅ မိနစ္​​ေစာဆင္​းလိုက္​တယ္​။ ​ အတန္​း​ေစာ​ေစာဆင္​းရတယ္​ဆိုတာ ဆရာလည္​း​ေပ်ာ္​၊ ​ ေက်ာင္​းသားလည္​း​ေပ်ာ္​။ ဒါ​ေပမဲ့​့ ဒီ​ေန႔က​ေတာ့ ဆရာမ​ေပ်ာ္​ဘူး။ မိုး​ေတြက သည္​းႀကီး မည္​းႀကီး႐ြာ​ေနတယ္​​ေလ။ က​ေလး​ေတြက အ​ေဆာင္​ကဆို​ေတာ့ ျပန္​စရာမလိုဘူး၊ ​ေအး​ေအး​ေဆး​ေဆး။ ကိုယ္​က​ေတာ့ ဆိုင္​ကယ္​နဲ႔ျပန္​ရမွာကို ထီးလည္​းမပါ၊ မိုးကာအက်ႌလည္​းမပါ။ မိုးက ထီး​ေလး၊ မိုးကာ​အက်ႌ ေလး​ေတာင္​ မ​ေဆာင္​နိုင္​​ေလာက္​​ေအာင္​ အပ်င္​းႀကီးတဲ့ကိုယ္​့ကို မွတ္​​ေလာက္​သား​ေလာက္​ ႐ြာခ်​ေနသလား ေအာက္​​ေမ့ရတယ္​။ တ​ေဝါ​ေဝါနဲ႔​ေလ။

မိုး​ေရထဲ ထြက္​ဖို႔အ​ေရး မစဥ္​းစားတတ္​​ေအာင္​ပဲ။ အ​ေဆာင္​မွာ​ေနတဲ့ က​ေလးမ​ေလးတေယာက္​က သူ႔ထီး​ ေလး လာငွားရွာတယ္​။ မယူ​ ေတာ့ဘူးသမီး၊ အစိုပဲ ခံလိုက္​​ေတာ့မယ္​ဆို​ေတာ့ သူက ဇြတ္​​ေပးရွာတယ္​။

အဲ့ဒါ တို႔က​ေလး​ေတြရဲ႕ ​ေလးစားစရာ​ေကာင္​းတဲ့ စိတ္​ထား​ေလးပဲ။ သူတို႔ကို ဘယ္​လို​ဆူဆူ၊ ဘယ္​လို​ေငါက္ ေငါက္၊ ဘယ္​လိုအျပစ္​​ေပး​ေပး(တခါတ​ေလ ထိုင္​ထလုပ္​ခိုင္​းတယ္​၊ တခါတ​ေလ သီခ်င္​း​ေအာ္​ဆိုခိုင္​းတယ္​။ တအားစိတ္​ဆိုးလာရင္​ ဝါးျခမ္​းျပားနဲ႔ ​ေဆာ္​ပ​ေလာ္​တီးလိုက္​တယ္​။)

သူ႔​ေစတနာကို ​ေလးစား​ေသာအားျဖင္​့ မျငင္​း​ေတာ့ပဲ ယူလိုက္​တယ္​။ ယူၿပီး​ေတာ့မွ ေၾသာ္​ သူ႔မွာ တေဆာင္​နဲ႔တေဆာင္​ကူးခ်င္​ရင္​ ထီးမရွိ ဘယ္​လိုလုပ္​မလဲ ​ေတြးမိ​တယ္​။ ဒါ​ေပမဲ့ လူ႔အတၱ စိတ္​​ေၾကာင္​့ ကိုယ္​့ကိစၥပဲ ဦးစား​ေပးၿပီး ယူလိုက္​မိတာကို တယ္​​ေနာင္​တ မရခ်င္​ဘူး။

ၿပီးမွ ႐ြာမွာ ႏြား​ေခြ႕ခံရလို႔ ​ေသသြားတဲ့ ဦး​ေလးႀကီးတစ္​​ေယာက္​ကို သတိရတယ္​။ ႏြား​ေဝွ႔ေတာ့ ​ေရွာင္​ရင္​းဖယ္​ရင္​း ရုန္​းရင္​းဆန္​ခတ္​ျဖစ္​ရင္​း ​ႏြားခ်ည္​ ႀကိဳးနဲ႔ၿငိၿပီး မ​ေျပးနိုင္​​ေတာ့လို႔ အေသခံသြားရတာ​ေလ။ ဘာလို႔သတိရတာလဲဆိုရင္​ အဲ့ဒီဦး​ေလးႀကီးကို ႏြားစ​ေဝွ႔တဲ့အခ်ိန္​မွာ (ႀကိဳးမၿငိ​ေသးခင္​ကတည္​းက​ေပါ့) ေဘးအိမ္​က အစ္​မႀကီးတစ္​​ေယာက္​က လွမ္​းျမင္​သတဲ့။ ႀကိဳးၿငိသြားတာလည္​း သူ ျမင္​​ေနရတာပဲ။ သူသာ​ ေစာ​ေစာသြားၿပီး ႏြားႀကိဳးကို ျဖတ္​ပစ္​လိုက္​တာျဖစ္​ျဖစ္​၊ ​ မိန္​းမသားမို႔ မဝင္​ရဲရင္​လည္​း ေဘးဘီကို ​ ေအာ္ဟစ္​ အကူအညီ​ေတာင္​းတာပဲျဖစ္​ျဖစ္​လုပ္​​ေပးခဲ့မယ္​ဆိုရင္​ အဲ့ဒီဦး​ေလးႀကီး မ​ေသ​ေလာက္​ဘူး။

သူ ဘာလို႔မလုပ္​​ေပး​တာလဲ၊ သူတို႔ခ်င္​းမတည့္​့လို႔လား၊ ရန္​သူလား၊ စီးပြားၿပိဳင္​ဘက္​​ေတြမလို႔လားဆို​ေတာ့ မဟုတ္​ဘူး။ သူ႔ခမ်ာ လက္​က​ေလး မအားလို႔တဲ့။ ထမင္​းအိုးငွဲ႔ရင္​းတန္​းလန္​းမို႔ သြားမကူညီခဲ့တာတဲ့။ ကိုယ့္​ထမင္​းအိုး​ေလး တလံုးပစ္​ရမွာ ​ေၾကာက္​တာနဲ႔ သူ႔အသက္​ကို မကယ္​တင္​ခဲ့တာ။

ဒီလို​ေသသြားမယ္​လို႔ မထင္​လို႔လည္​း ပါမွာ​ေပါ့။ ႐ြာမွာ​ေတာ့ အဲ့ဒီအမ်ဳိးသမီးကို အျပစ္​​ေျပာၾက၊ ဦး​ေလးႀကီး ကို သနားၾကနဲ႔၊ ​ေနာက္​ဆံုး​ေတာ့လည္​း ထံုးစံအတိုင္​း သူ႔ေသ​ေန႔​ေစ့လို႔​ေပါ့ဆိုၿပီး ကိစၥကို​ေဖာ့ပစ္​လိုက္​ၾက တာပဲ။ က​ေလးသာသာ ကိုယ္​က​ေတာ့ ဦး​ေလးႀကီး​ေနရာ​ ေနၾကည္​့လိုက္​၊ အစ္​မႀကီး​ေနရာ ​ေနၾကည္​့လိုက္​နဲ႔ ၊ ​ေတာ္​​ေတာ္​ၾကာ​ေအာင္​ ဒီကိစၥကို မ​ေမ့ႏိုင္​ဘူး။ အခုထိပဲ​ေလ။

အဲ့အျဖစ္​က​ေန သူမ်ားကိစၥ ဘယ္​လိုျဖစ္​​ေန​ေန ကိုယ္​့ကိစၥကသာ အ​ေရးအႀကီးဆံုးလို႔ သ​ေဘာထားတတ္​ၾကတာ သိလာတယ္​။​ ကိုယ္​သာဆို​ရင္​​ေရာ အဲ့လိုပဲ လုပ္​မိသြားမလားဆိုၿပီး ​ေတြးၿပီးထိတ္​လန္႔​႔မိတယ္​။ မ​ေျပာႏိုင္​ဘူး​ေလ အဲ့ထက္​​ေတာင္​ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး လုပ္​မိမလားဆိုတာ။ အခုဆိုရင္​ပဲ မိုးစိုသြားလည္​း ဘာ အက်ဳိးစီးပြားမွ မထိခိုက္​နိုင္​တဲ့ အ​ေသးအဖြဲက​ေလးမွာ​ေတာင္​ ကိုယ္​့ကိစၥကိုပဲ ဦးစား​ေပးလာခဲ့တာ မလား။
ျပည္​သူ႔ေဆးရုံ​ေတြမွာ ခဏခဏ ျပႆနာတက္​ၾကတာ​ ​ေတြ႔ရတာလည္​း ဒီ အတၱစိတ္​​ေၾကာင္​့ပဲ​ေနမွာ။ ဆရာဝန္​ ဆရာမ​ေတြက ဝန္​နဲ႔အားမမ်ွတတဲ့အလုပ္​ခြင္​မွာ မ်ားျပားလွတဲ့လူနာ​ေတြထဲက အသက္​အႏၲရာယ္​နဲ႔ နီးကပ္​တဲ့လူကို အရင္​ လုပ္​​ေပးလိုက္​ၾက​ေရာ။ အဲ့မွာ ဒီ​့ျပင္​လူ​ေတြ က ငါတို႔​ကိုေတာ့ဂရုမစိုက္​ဘူး၊ ဒီမွာ ဘယ္​လိုခံစား​ေနရတာ ၊ ကိုယ္​ခ်င္​းမစာဘူး၊ ဘာဘူး ညာဘူးဆိုၿပီး ပူညံပူညံ​ေတြ ျဖစ္​ကုန္​ၾက​ေရာ။

အျပင္​အထူးကု​ေဆးခန္​းႀကီး​ေတြမွာ​ေတာ့ စာအုပ္​​ေတြထပ္​ထားရၿပီး အရင္​​ေရာက္​သူကို အရင္​​ေခၚၾကည္​့ ေပးတယ္​။ အ​ေရး​ေပၚလာလည္​း ဆရာဝန္​​ေတြ၊ ဆရာမ​ေတြ အသင္​့ရွိတယ္​။ တကယ္​လို႔ မရွိခဲ့ရင္​ သူ လည္​း ​ေရာဂါအ​ေျခအ​ေနအရ အ​ေရး​ေပၚလူနာကိုပဲ ဦးစား​ေပးၾကတာပါ။ မႏၲ​ေလး​ေဆးရုံက ultrasound ( တီဗီဓာတ္​မွန္​)ရုိက္​​ေပးတဲ့ ဆရာမႀကီးက​ေတာ့ ျပတ္​တယ္​။ သူ႔ဆီတင္​ထားတဲ့ စာအုပ္​​ေတြၾကည္​့ၿပီး ဒါက ဘာ​ေရာဂါ၊ ဒါက အသက္​အႏၲရယ္​နဲ႔ ပိုနီးတယ္​၊ ဒီလူဦးစား​ေပးဆိုၿပီး လူနာ​ေတြ​ေ႐ွ႕တင္​ ဦးစား​ေပးစဥ္​လိုက္​တာ။ အသံဗလံ နည္​းသြားတယ္​။ ဒါ​ေတာင္​ တို႔က အရင္​​ေရာက္​တာ၊ ဘာညာဆိုၿပီး အသံ​ေတာ့ထြက္​ၾက​ေသးတာပဲ။ ကိုယ္​့ကိုပဲ ဦးစား​ေပး​ေစခ်င္​ၾကတာကိုး။

တသီႀကီး​ေတြးရင္​း​ေတာရင္​း အခု ကိုယ္​့ကိစၥဦးစား​ေပးၿပီး ထီးယူလာခဲ့​တဲ့ ကိုယ္​လည္​း မိုး​ေရထဲ ထြက္​လို႔ ရသြားၿပီ။ လမ္​း​ေပၚ​ေရာက္​လာ​ ေတာ့ ခါတိုင္​း ဥဒဟိုသြားလာေနတဲ့လမ္​း​ေပၚ လူသူ​ေလးပါး ကင္​းရွင္​း​ေန တာ ​ေတြ႔ရ​​ေရာ။ ​ေဝးမွတခါ ကားမီး​ေရာ​င္​​ေလး၊ ဆိုင္​ကယ္​မီး​ ေရာင္​​ေလး ​ေတြ႔ရတာ။ အဲ့ဒါမသြားမျဖစ္​သြားရသူ​ေတြ ​ေနမွာပဲ၊ ဒီ​ေလာက္​ မိုးသည္​း​ေနတာဆို​ေတာ့ မသြား​ေသးဘဲ ​ေ႐ႊ႕ဆိုင္​းလို႔ရတဲ့လူ​ေတြက ကိုယ့္​့ အိမ္​ထဲမွာကိုယ္​ နွပ္​​ေနၾကမွာပဲလို႔ ​ေတြးမ္​ိ​ေတာ့ ကိုယ္​က ပထမအမ်ဳးိအစားထဲမွာ ပါ​ေန​ေရာ။ စိတ္​အားငယ္​သလိုလို ဘာလိုလို ျဖစ္​လာ​ေသးတယ္​။

အ​ေၾကာက္​ဆံုးက​ေတာ့ မိုးသည္​း​ေနတုန္​း လမ္​းမီး​ေလး​ေတြ မွိတ္​ကုန္မွာပဲ။ သူတို႔မရွိ​ေတာ့ရင္​ ​ေမွာင္​မည္​း မည္​းလမ္​း​ေပၚမွာ ဘာကိုမွ မသဲကြဲ​ ေတာ့ဘူး။ ​ေခါင္​းမွာ မီးသီးတစ္​ပြင္​့ပန္​ထားတဲ့ သံုးဘီးဆိုင္​ကယ္​ကို လည္​း ႏွစ္​ဘီးဆိုင္​ကယ္​ထင္​ၿပီး ကပ္​​ေရွာင္​လိုက္​မိတတ္​တယ္​။ ပြတ္​ကာ သီကာ​ေလး လြဲလြဲသြားတာ ခဏ ခဏျဖစ္​ဖူးတယ္​။ (မ​ေတာ္​တဆမ်ား ကိစၥ​ေခ်ာသြားခဲ့ရင္​  ဘယ္​သူဘယ္​ဝါမွန္​းသိ​ေအာင္​လို႔ မွတ္​ပံုတင္​​ေလး အၿမဲ​ေဆာင္​ထားရတယ္​။) ကားက​ေတာ့ မီးသီးႏွဟ္​ပြင္​့ပါတာဆို​ေတာ့ ကားမွန္​းတန္​းသိတယ္​။ အဲ အဲ့ဒီသံုး ဘီးဆိုင္​ကယ္​က်​ေတာ့ ႏွစ္​ဘီးဆိုင္​ကယ္​လို႔ပဲ ျမင္​ျမင္​​ေနတတ္​တာ​ေၾကာင္​့ လန္​႔တာ။

​ေနာက္​တ​ခု လန္​႔တာက ​ေရွ႕မီး​ေနာက္​မီး ဘာမီးမွ မပါတဲ့ဆိုင္​ကယ္​၊ စက္​ဘီး​နဲ႔ ျမင္​းလွည္​းေတြကို ေတြ႔မွာ ကိုပဲ။ ​ေမွာင္​နဲ႔မဲမဲ ဆိုင္​ကယ္​က အနက္​ဆို​ေတာ့ နီးမွ ဘြားခနဲ ​ေတြ႔တာမ်ားတယ္​။ စက္​ဘီးတို႔ ျမင္​းလွည္​း တို႔ဆိုလည္​း အဲ့လိုပဲ။ စီးတဲ့လူက အ​ေရာင္​​ေတာက္​​ေတာက္​​ေလးဝတ္​ထားရင္​ ​ေတာ္​​ေသးတယ္​။ မဟုတ္​လို႔က​ေတာ့ ဘရိတ္​ကို ကြၽီခနဲ ကြၽီခနဲပဲ။ တကယ္​​ေတာ့ သူ (ဘရိတ္​) ရွိ​ေနလို႔သာ၊ သူမရွိလို႔က​ေတာ့ မီးခိုးျဖစ္​​ေန​ေလာက္​ၿပီ။ အဲ ဇာတိ႐ြာမွာ ျပန္​ျမႇပ္​ၾကရင္​​ေတာ့ ​ေျမႀကီး​ေပါ့​ေလ။

​ေတာ္​​ေသးတာ။ အဲ့ မီးသီး​ေတြကို ဆက္​လင္​းခြင္​့​ေပးထားတဲ့ EPC ​ေက်းဇူး​ေပါ့။ လမ္​း မီးလင္​းၿပီး လူသြား လူလာ ျပတ္​တာပဲရွိတာ။ စိတ္​ကလည္​း တစ္​​ေနရာ လံုျခဳံသြားရင္​ ​ေနာက္​တေနရာကို ​ေတြးပူတတ္​​ေတာ့ အဲ့ဒီလူျပတ္​တာကိုလည္​း တမ်ဳိး​ေၾကာက္​​ေနျပန္​တာပဲ။ ဒီအ​ေနအထားကိုႀကိဳက္​ၿပီး ဒီအခ်ိန္​မွ လႈပ္​ရွားတတ္ တဲ့လူ​ေတြ ရွိ​ေနလို႔​ေပါ့။ တို႔ၿမိဳ႕က ဘယ္​အိမ္​၊ ဘယ္​ဆိုင္​အ​ေဖာက္​ခံရလို႔၊ ဘယ္​သူ​ေတြ ဘယ္​လမ္​းမွာ ဘာအလုခံရလို႔နဲ႔ မၾကာမၾကာ ၾကားရဖူးတယ္​​ေလ။​ ပစၥည္​းယူသြားတာ ျပႆနာမဟုတ္​၊ လူကို အႏၲရယ္​​ ေပးမွ ဒုကၡ။

အဲ့လို​ေနတုန္​း ေနာက္​က ဆိုင္​ကယ္​မီး​ေရာင္​က​ေလး ေတြ႔လိုက္​​ေတာ့ လမ္​း​ေပၚမွာ ငါတေယာက္​တည္​း မဟုတ္​ဘူးဆိုၿပီး အားတက္​သြား တယ္​။ ​ေနာက္​ကလာတဲ့ ဆိုင္​ကယ္​မီလာ​ေတာ့၊ ထီး​ေဆာင္​းထားရင္​း ဆိုင္​ကယ္​စီးရတာမို႔ ဆိုင္​ကယ္​တဘီးခ်င္​းလွိမ္​့​ေနတဲ့ကိုယ္​့ကို ​ေဟ့ ဆံပင္​​ေတြ စိုကုန္​ၿပီ​ေလ လို႔ ​ေအာ္​​ေျပာ ၿပီး ​ေက်ာ္​တက္​သြား​ေရာ။ အင္​း မိုးသံ ဆိုင္​ကယ္​သံ​ေတြၾကားမွာ ပီပီသသ​ေအာ္​ႏိုင္​တာလည္​း နည္​းတဲ့ စ​ေကး မဟုတ္​ဘူးလို႔​ေတြးမိတယ္​။ သူ​ေျပာတဲ့ဆံပင္​က​ေတာ့ ​ေခါင္​းလိမ္​းဆီ၊ ​ေပါင္​း​ေဆး၊ ဖ​ေယာင္​းလိုဟာ မ်ဳိး​ေတြနဲ႔တခါမွမ​ေတြ႔ဖူး​ေတာ့ ​ေကာက္​​ေကာက္​​ေကြး​ေကြးပြ​ေယာင္​း​ေယာင္​းနဲ႔အရုိင္​းဆန္​​ေနတယ္။

​ေခါင္​းသာသာလံုတဲ့ ထီး​ေအာက္​လည္​း​ေရာက္​​ေရာ သူ​​ေျပာသလို စိုကုန္​တာ​ေပါ့။ ထီးလန္​ၿပီး လန္​သြားတဲ့ ထီးကို သတိလက္​လြတ္​ လိုက္​ဖမ္​းရာက ​ေခါင္​းကြဲမွာ​ေၾကာက္​လို႔လည္​း ​ေရွ႕ကို ခပ္​ငိုက္​ငိုက္​​ ေဆာင္​းထား ရ​ေသးတာ​ေလ။ ဒီအ​ေျခအ​ေနမွာ ထီးတစ္​​ေခ်ာင္​းႏွ​ေျမာလို႔ ကြဲသြားတဲ့ ​ေခါင္​း​ေတြလည္​း မနည္​းမ​ေနာ​ပဲ။

စိုက္​ၿခံ(စိုက္​ပ်ဳိး​ေရးသု​ေတသနၿခံ)က​ေန အ​ေနာက္​ဖက္​ ခ်ဳိးလိုက္​​ေတာ့ အဲ့လမ္​း​ေပၚက မီးသီး​ေတြက မီး ပ်က္​​ေနတာမဟုတ္​ပဲ မလင္​းဘူး။ ဒီလမ္​းမွာက ​ေခြး​ေတြကလည္​း အင္​မတန္​​ေပါ။ ကိုယ္​ကလည္​း လင္​းလင္း ခ်င္​းခ်င္​း​ေတာင္​ ​ေခြးကိုသြားတိုးရင္​ တိုး​ေနတာ။ ​​ ေခြးကိုသြားတိုးမိလို႔ ဆိုင္​ကယ္​​ေနာက္​ၾကည္​့မွန္​​ေတြကြဲ၊ ျခင္​း​ေတြပိန္​၊ ​ေျခနင္​းတံုး​ေတြပဲ့၊ ဖုန္​း​ေတြကြဲရတာ ခဏခဏပဲ။ စက္​ဘီးကိုလည္​း တ​ခါ ပြတ္​ဆြဲပစ္​ဖူးတယ္​။ အဆြဲခံရတဲ့စက္​ဘီးက ဘယ္​လိုမွမ​ေနဘဲ ဆြဲတဲ့ဆိုင္​ကယ္​က ပစ္​လဲ​ေနလို႔ ဒူး​ေတြတံ​ေတာင္​​ေတြ ကြဲကုန္​တာ၊ ​ေဆးလည္​းမထိုးခ်င္​၊ ​ေဆးလည္​းမ​ေသာက္​ျဖစ္​ဆို​ေတာ့ ၁၀ ရက္​​ေလာက္​ မလႈပ္​ရွားႏိုင္​တာလည္​း ႀကံဳရဖူး​ေသးတယ္​။

အဲ့​ေတာ့ အခု သတိႀကီးႀကီးနဲ႔ လာရတယ္​။ အရင္​ မ​ေတာ္​တဆ​ေတြ ျဖစ္​တုန္​းက ​ေန႔လည္​​ေန႔ခင္​း​ေတြ ျဖစ္​တာဆို​ေတာ့ လမ္​းသြား လမ္​းလာ​ေတြက ထူ​ေပးၾက၊ ကူညီ​ေပးၾကတာ။ အခု လမ္​းသြားလမ္​းလာ မရွိဘူး ေလ။ လူျပတ္​​ေပမယ္​့ ထံုးစံအတိုင္​း ​ေခြး​ေတြက​ေတာ့ ရွိ​ေနတယ္​။ လမ္​းက ​ေရ​ေခ်ာက္​​ေတြ​ေရွာင္​ရ၊ သူတို႔​ ေရွာင္​ရနဲ႔ အလုပ္​ကို ​ေတာ္​​ေတာ္​ရႈပ္​သြား​ေရာ။

​ေဆးရုံ​ေဟာင္​း​ေရွ႕​ေရာက္​မွ ဝင္​​ေပါက္​​ေရွ႕မွာ ထြန္​းထားတဲ့ မီးသီးႀကီး​ေၾကာင္​့ လမ္​းက လင္​းထိန္​သြား​ေတာ့ တာ။ အားရွိလိုက္​တာ ။ ည အလုပ္​ဆင္​းလို႔ အိမ္​ျပန္​ရင္​ ​ေဆးရုံ​ေဟာင္​းလမ္​းအတိုင္​း ျပန္​တာလို႔​ေျပာတာနဲ႔ အံ့ၾသသြားတဲ့ ဆရာတစ္​​ေယာက္​ကို သတိရတယ္​။ သူက သရဲ​ေၾကာက္​တယ္​​ေလ။ ကိုယ္​က​ေတာ့ ​ေၾကာက္​စိတ္​မဝင္​တဲ့အျပင္​ မီး​ေတြလင္​း​ေနလို႔ ​ေပ်ာ္​​ေတာင္​သြား​ေသးတာ။ အလင္​းထဲ ​ေရာက္​​ေတာ့မွ အ​ေမွာင္​ႀကီး ထဲျဖတ္​​ေနတုန္​းက ​ေနာက္​​ေက်ာမလံုတဲ့စိတ္​​ေတြ၊ စိုးရိမ္​ပူပန္​စိတ္​​ေတြ ​ၾကက္​​ေပ်ာက္ ငွက္​​ေပ်ာက္​ ​ေပ်ာက္​ ကုန္​​ေရာ။

ဘီယာဆိုင္​​ေရွ႕​ေရာက္​​ေတာ့ လူ​ေတြမူးမူး၊ ဆိုင္​ကယ္​တျဗဴးျဗဴး စီးတတ္​ၾကသူ​ေတြ ရုတ္​တရက္​ထြက္​လာ မွာ ​ေၾကာက္​မိတယ္​။ ဒီဆိုင္​ စဖြင္​့ခါစ က မီး​ေရာင္​စံုနဲ႔လူ​ေတြစည္​​ေန​ေတာ့ ဘာပြဲရွိလို႔ပါလိမ္​့လို႔​ေတြးမိတယ္​။ တေန႔လာလည္​း ဒီလို၊ ​ေနာက္​တေန႔လာလည္​း ဒီလိုပဲ ျဖစ္​​ေန​ေတာ့မွ သူမ်ားကို ​ေမးၾကည္​့တာ။

ဘီယာဆိုင္​တဲ့။ အရင္​က ဒီအိမ္​မွာ ျပင္​ပ​ေဘာ္​ဒါတ​ခု ဖြင္​့ထားတာ။ ဘယ္​လိုပဲ ပညာ​ေရးစနစ္​ မ​ေကာင္​း​ ေကာင္​း၊ ​ေဘာ္​ဒါယဥ္​​ေက်းမႈ မ​ေကာင္​း​ေကာင္​း၊ ​ ေလာ​ေလာလတ္​လတ္​ ​ေဆးသုတ္​ထားတဲ့ သစ္​သစ္​လြင္​လြင္​ဘီယာဆိုင္​ႀကီးနဲ႔စာရင္​​ ေတာ့ ​ေဟာင္​း​ေဟာင္​းျမင္​းျမင္​း ​ေရနံႀကီး​ေရာင္​ထ​ေနတဲ့ ​ေဘာ္​ဒါႀကီးကို ရွိ​ေစ ခ်င္​တယ္​။ တဆက္​တည္​း ဘယ္​သူ​ေျပာတာလဲမမွတ္​မိ​ေတာ့တဲ့ က်ဳပ္​တို႔ႏိုင္​ငံ တိုးတက္​ခ်င္​ရင္​ ဘီယာဆိုင္​​ ေတြ​ေနရာမွာ စာၾကည္​့တိုက္​​ေတြ ​ရွိ​ေနမွဗ် ဆိုတဲ့စကားကို သတိရတယ္​။

အထက ၁ ​ ေရွ႕​ေရာက္​လို႔ အိမ္​ဘက္​သြားတဲ့လမ္​းကိုလည္​း ခ်ဳိးခ်လိုက္​​ေရာ ပင္​လယ္​ႀကီး စ​ေတြ႔ရတာပဲ။ ဒီလမ္​း​သြယ္​ေလးက လမ္​းမထက္​ပိုနိမ္​့​ေတာ့ ​ေရဝပ္​၊ ဗြက္​ျဖစ္​၊လမ္​းသူလမ္​းသား​ေတြက ​ေတာင္​​ေပၚ​ေျမဝယ္​ၿပီးဖို႔ ၊ ဒါလည္​းမရဘူး။ ​ေတာင္​​ေပၚ​ေျမ အဖို႔နည္​းတဲ့ ​ေျမနိမ္​့ ပိုင္​းမွာ  ​ေရဝပ္​တာပဲ။ ​ေရ​ေတြဆို​ေတာ့ ​လမ္​းညီ လား မညီလား၊ ေခ်ာက္​လား၊ ​ ေက်ာက္​ခဲလားမသိ​ေတာ့ဘူး၊ ဆိုင္​ကယ္​ျဖတ္​လိုက္​​ေတာ့ သံစံု​ေတးသြားျဖစ္​တာပဲ။ အိမ္​​ေရွ႕​ေရာက္​ခါနီး​ေတာ့ ပင္​လယ္​ႀကီးတစ္​ခု ထပ္​ျဖတ္​ရျပန္​တယ္​။ အင္​း ကာတြန္​း​ေတြထဲကလို တို႔ရပ္​ကြက္​လည္​း ​ေလွ​ေဆာင္​ရ​ေတာ့မလား ​ေတြးမိ​ေသးတယ္​။

အိမ္​ေရာက္​​ေတာ့ ဒီလို မိုးသည္​းသည္​းထဲ အႏၱရာယ္​ကင္​းကင္​းနဲ႔ ျပန္​လာႏိုင္​တဲ့ကိုယ္​့ကိုယ္​ကို ​ေက်ာ​ေလး ျပန္​သပ္​​ေပးလိုက္​ရတယ္​။ ​ဟုတ္​ပါၿပီ။ ကိုယ္​က​ေတာ့ လံုလံုျခဳံျခဳံ ​ေႏြး​ေႏြး​ေထြး​ေထြး ​ေနရပါၿပီ။ ဒီလိုအခ်ိန္​မွာ မိုးဒဏ္​​ေလဒဏ္​မမႈဘဲ ဝမ္​းစာရွာ​ေနရသူ ဘယ္​​ေလာက္​မ်ားရွိလိုက္​မလဲ၊ ဒါမွမဟုတ္​ ဒီမိုး ဒီ​ေရ ဒီေလ ေၾကာင္​့ အမိုးမလံု အကာမရွိတဲ့ အိမ္​​ေတြ၊ အ​ေဆာက္​အဦး​ေတြထဲ ဒုကၡ​ေရာက္​​ေနသူ ဘယ္​​ ေလာက္​မ်ားလိုက္​မလဲလို႔ ​ေတြးရင္​း ​ေဘးရန္​ကင္​းပါ​ေစ​ေၾကာင္​း ဆႏၵျပဳမိ​ေသးတယ္​။

​ေၾသာ္​ လူသားဆို​ေတာ့ လူပီသစြာ ကိုယ္​ခက္​ခဲ​ေနတုန္းက ကိုယ္​့အခက္​အခဲကသာ အႀကီးဆံုးထင္​ခဲ့​ေပမယ္​့ ကိုယ္​လံုၿခံဳတဲ့​ေနရာ​ေရာက္​​ေတာ့ သူမ်ား​ေတြကိုလည္​း ကိုယ္​့လိုျဖစ္​​ေစခ်င္​ပါ​ေရာလား။
အခက္အခဲေတြမ်ား ႀကဳံေနေလမလားဆိုတဲ့ ပူပင္​တတ္​တဲ့ကိုယ္​ခ်င္​းစာ တရား​ေလးဟာ ကိုယ္​့ရင္​ထဲမွာ လင္​းပြင္​့လာလို႔​ေပါ့။
တကယ္ဆို ကမ႓ာ​ေလာကမွာ အခုလို လူတိုင္​းကိုယ္​စီ ကိုယ္​ခ်င္​းစာတရား​ေလး လင္​းပြင္​့​ေနရင္​ ဘယ္​​ ေလာက္​မ်ား လွပၿငိမ္​းခ်မ္​းလိုက္​မလဲေနာ္။
ခ်စ္ျမတ္​နိုးလွစြာ​ေသာ ကိုယ္​ခ်င္​းစာတရား​ေလး လင္းပြင့္ထြန္းကားရင္းေလ ....။

ျမဇင္​​ေယာ္​