ထြန္းဝင္းၿငိမ္း ● လူထုအေမရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးေလာကဓံ

ထြန္းဝင္းၿငိမ္း ● လူထုအေမရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးေလာကဓံ
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၉၊ ၂၀၁၇

(တစ္)
“လူတစ္ေယာက္ကို သတိရေနသမွ်ကာလပတ္လံုး ဒီလူဟာ မေသပါဘူး” ဆိုတဲ့ အာဖရိကစကားပံု တခုရွိပါတယ္။ ဒါဟာ အေမလူထုေဒၚအမာက ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းကို ျပည္သူေတြ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ၾကမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ေရးသားတုန္းက သံုးႏႈန္းတင္ျပသြားတဲ့ စကားပံုလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အေမေရးခဲ့သလိုပါဘဲ။ အေမလူထုေဒၚအမာကို ျပည္သူေတြက ေမ့ႏိုင္စရာမရွိတဲ့ အေၾကာင္းေတြထဲမွာ အေမ့ရဲ႕ေလးစားဖြယ္ရာ သမိုင္းျဖတ္သန္းမႈေတြ၊ ယံုၾကည္ရာကို ရဲရဲရင့္ရင့္ ကိုင္စြဲခဲ့တာေတြ၊ ဘဝတသက္တာမွာ မယိမ္းယိုင္တဲ့ရပ္တည္ခ်က္ေတြ၊ ျမတ္ႏိုးစရာေကာင္းတဲ့ တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္ စိတ္ဓာတ္ေတြ ကိန္းေအာင္းလာေအာင္ ညႊန္ျပေရးသားခဲ့တာေတြကို တခုတ္တရ ေျပာၾကရမယ္ထင္ပါတယ္။

အေမလူထုေဒၚအမာကို မေမ့သမွ် အေမ့ရဲ႕ယံုၾကည္ခ်က္ ရပ္တည္ခ်က္ေတြဟာလည္း ျပည္သူနဲ႔အတူ မေပ်ာက္မကြယ္ တည္ၿမဲေနမွာျဖစ္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ အေမ့ရဲ႕ တသက္တာလံုး ေျပာဆို၊ ေရးသား၊ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ခဲ့တာေတြက အလြန္ႀကီးမားတဲ့ တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္တဲ့စိတ္၊ ျပည္သူကိုခ်စ္တဲ့စိတ္ရဲ႕ ေစ့ေဆာ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ လို႔ ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း အေမဟာ တိုင္းျပည္ အတြက္၊ ျပည္သူလူထုအတြက္ ျပည္သူ႕ဘက္က ရပ္တည္ခဲ့ရာမွာ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းရဲ႕ “ေရႊေဒါင္းေတာင္ ကေလာင္တမ်ဳိးရယ္နဲ႔ ျပည္ေကာင္းေအာင္ ေဆာင္မကိုးရယ္လို႔” ဆိုတဲ့ ၾသဝါဒကို လက္ကိုင္ျပဳခဲ့သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

အေမလူထုေဒၚအမာရဲ႕ ဘဝျဖတ္သန္းမႈတေလွ်ာက္လံုးမွာ တကၠသိုလ္သပိတ္ႀကီးရဲ႕ သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသူ၊ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာ၊ အယ္ဒီတာေကာင္းတဦးဆိုတဲ့ ဘဝေတြအျပင္ အိမ္ေထာင္ရွင္မ ေကာင္းတေယာက္အေနနဲ႔ ေလာကဓံကို ႀကံ႕ႀကံ႕ခံျဖတ္သန္းၿပီး၊ ေသာကဒုကၡမ်ဳိးစံု ႀကံဳေတြ႕ရေပမယ့္ တစ္စက္ကေလးမွ အေလွ်ာ့မေပး၊ အ႐ံႈးမေပး တတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးဟာ ေတာ္႐ံုမိန္းမသားေတြမွာ ေတြ႕ရေလ့ရွိတဲ့ စိတ္ထားမ်ဳိးမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။

အဲဒါေတြအျပင္ တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္တဲ့၊ ျပည္သူလူထုကိုခ်စ္တဲ့၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုျမတ္ႏိုးတဲ့၊ ယဥ္ေက်းမႈကို ေမြ႕ေလ်ာ္တဲ့၊ သမိုင္းကိုတန္ဖိုးထားတတ္တဲ့ အေမလူထုေဒၚအမာရဲ႕ဘဝဟာ ႏိုင္ငံေရးေလာကဓံရဲ႕ ဖိႏွိပ္႐ိုက္ပုတ္က်ီစယ္မႈေတြကို ထုနဲ႔ ထည္နဲ႔ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရသလုိ ခင္ပြန္းျဖစ္သူေရာ သားသမီးေတြပါမက်န္ ခံစားခဲ့ၾကရၿပီး သူကိုယ္တိုင္လည္း ေလးဖက္နံရံ ေတြၾကားမွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသူဘဝနဲ႔ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒီစာစုမွာ အေမလူထုေဒၚအမာ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးေလာကဓံေတြအေပၚမွာ အေမ ဘယ္လို ႀကံ႕ႀကံ႕ခံ ျဖတ္သန္းခဲ့ပါသလဲဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို လက္လွမ္းမွီသေရြ႕ တင္ျပလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

(ႏွစ္)
စာေရးဆရာ သတင္းစာဆရာႀကီး အဂၢါစႏိုး ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ အေမလူထုေဒၚအမာက ရွာမွရွားတဲ့ သတင္းစာဆရာ ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ႐ႈမဝမဂၢဇင္းမွာ ေဆာင္းပါးရွည္ႀကီးေရးၿပီး အဂၢါစႏိုးရဲ႕ ဘဝနဲ႔ အလုပ္ေတြကို ျခယ္မႈန္းေရးသား ဂုဏ္ျပဳခဲ့ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ရွာမွရွားတဲ့ သတင္းစာဆရာဆိုတဲ့ အေမ့ရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ဟာ အေမလူထုေဒၚအမာအတြက္ အလိုက္ဖက္ ဆံုးလို႔ ျမင္မိပါတယ္။ တကယ္ပဲ အေမလူထုေဒၚအမာဟာ ဗမာျပည္ရဲ႕ ရွာမွရွားတဲ့ သတင္းစာဆရာ စစ္စစ္လုိ႔ ဆုိရမွာပါ။ အေမ့ဘဝနဲ႔ အလုပ္ေတြကို မွတ္မိသိမွီသမွ် ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တိုင္း အေမဟာ ဘယ္ေနရာက ရပ္တည္ခဲ့တယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘက္က ရပ္တည္ခဲ့တယ္၊ ဘာေတြေတြးၿပီး ဘာေတြေရးခဲ့တယ္ ဆိုတာ ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕ေနရပါတယ္။

အေမဟာ လူထုဂ်ာနယ္ကို ၁၉၄၅ ဇူလိုင္မွာ ထုတ္ေဝခဲ့ၿပီး ၁၉၄၆ ဧၿပီ ၁၉ ကေန ဇြန္ ၇ ရက္ေန႔ထိ လူထုသတင္းစာကို ထုတ္ေဝခဲ့ပါတယ္။ လူထုသတင္းစာမွာ အယ္ဒီတာအဖြဲ႕ဝင္၊ ဖခင္ေအာင္ႏိုင္ကေလာင္ခြဲနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးခန္း ပင္တိုင္ ေဆာင္းပါးရွင္အျဖစ္ ေရးသားခဲ့သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာလူထုဦးလွနဲ႔ အေမလူထုေဒၚအမာတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာအေနနဲ႔ စာေပအက်ဳိး ျပည္သူလူထုအက်ဳိးကို သယ္ပိုးၾကရာမွာ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္က လူထုသတင္းစာဆိုတာ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ဦးေဆာင္ႀကိဳးပမ္းေနတဲ့ ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕ အာေဘာ္လို႔ ဆိုရေလာက္ေအာင္ အေရးပါတဲ့ သတင္းစာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီမုိကေရစီေခတ္ကုိ ထူေထာင္ပါတယ္ဆုိတဲ့ အဲဒီ ဖဆပလ အဖြဲ႕ႀကီးပါပဲ။ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရၿပီး အာဏာရ အစိုးရျဖစ္လာေတာ့ လူထုဦးလွကို ႏိုင္ငံေရးမသကၤာမႈပုဒ္မ ၅ နဲ႔ ေထာင္ ၃ ႀကိမ္ ခ်ဖူးပါတယ္။ တိုက္ကို ခ်ိတ္ပိတ္၊ လူကိုဖမ္းၿပီး တရားစြဲဆိုတာေတြ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သတင္းစာတိုက္ကို ဒိုင္းနမိုက္နဲ႔ ခြဲတာမ်ိဳးေတြအထိ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။

ဆရာလူထုဦးလွတသက္မွာ အဖမ္းအဆီးခံရတာ ၅ ခါ ရွိပါသတဲ့။ ၃ ခါက ဖဆပလ ေခတ္ ပထမဆံုး အႀကိမ္က ၿဗိတိသွ် အစိုးရေခတ္မွာ၊ ေနာက္ ၃ ႀကိမ္က ဖဆပလေခတ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္မွာေတာ့ မဆလေခတ္မွာ လူထုဦးလွရယ္ အေမလူထုေဒၚအမာရယ္ သားဘိုညိဳ(ဆရာညီပုေလး)ရယ္ သားအမိ သားအဖ သံုးေယာက္စလံုး ဖမ္းဆီးခံရတာပါ။

ဆရာလူထုဦးလွ ပထမအႀကိမ္ ဖမ္းဆီးခံရတုန္းက အေမလူထုေဒၚ အမာ ဂ်ပန္ေခတ္ စစ္ေရွာင္ရင္း မႏၱေလးၿမိဳ႕ ေျမာက္ဘက္က ကပိုင္ရြာ ေတာင္ငူစုဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္းထဲမွာေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ အဲဒီေခတ္က ဝန္ႀကီးသခင္သန္းထြန္း၊ ဗိုလ္မွဴးဗထူးတို႔ မၾကာမၾကာလာၾကပါတယ္။ သူတို႔ဘာေတြလုပ္ဖို႔လာတယ္ဆိုတာေတာ့ လွ်ိဳ႕ဝွက္ကိစၥမုိ႔ထင္ရဲ႕ ဦးလွက အေမမာ ကို ဘာမွ ေျပာမျပပါဘူး။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ရဲေဘာ္မေလး ၃၊ ၄ ေယာက္ အေမတို႔ဆီလာေနေတာ့ အေမက ဘာမွ မစပ္စုပဲ ဒီလုိပဲ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးေနတာပါပဲတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာလူထုဦးလွကို ၿဗိတိသွ်တပ္ေတြလာၿပီး ဖမ္းသြားပံုကို အေမက အခုလိုေရးထားပါတယ္။

“ကၽြန္မတို႔အညာမွာ ဗိုလ္မွဴးဗထူးဦးေဆာင္တဲ့တပ္ေတြက ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္ၾကၿပီး တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဂ်ပန္ေတြ အေရးမလွဘဲ စစ္ေတြဆုတ္ေပးေနရၿပီ။ မဟာမိတ္တပ္ေတြက ဝင္လာၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ဂ်ပန္ေတြလက္က မႏၱေလးၿမိဳ႕ ေတာင္ က်သြားၿပီဆိုတဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ၿဗိတိသွ်စစ္ဗိုလ္တေယာက္ ဂ်စ္ကားတစီးနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ေနတဲ့ ကပိုင္ေတာင္ငူစု ေက်ာင္းထဲကို ဝင္လာၿပီး ဦးလွကိုေမးတယ္။ ေတြ႕တယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စကားေျပာၾကတယ္။ ဘာေျပာမွန္း ကၽြန္မ မသိလုိက္ဘူး။ ေနာက္ ဦးလွက အိပ္ယာကို လိပ္ခိုင္းတယ္။ အဝတ္အထည္ကေလး နည္းနည္းထည့္ခိုင္းတယ္။ စစ္ဗိုလ္လာေခၚလို႔ ငါလိုက္သြားဦး မယ္ေျပာၿပီး လိုက္သြားတာပဲ။”

စစ္ဦးဘီလူးမွာ တပ္ကဖမ္းတယ္ဆုိတာ စိတ္ပူစရာ အလြန္ေကာင္းတဲ့ အေနအထားပါ။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕တန္းစစ္မ်က္ႏွာ အတြက္ ဝါဒျဖန္႔ဖို႔ စကားျပန္လမ္းျပ လုပ္ရတာလိုလို သတင္းၾကားရၿပီး ဆရာလူထုဦးလွကို ဘယ္ဆီေခၚသြားမွန္း မသိရပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ဦးလွကိုေခၚသြားတဲ့ ဖမ္းသြားတဲ့တပ္က FSS လို႔ေခၚတဲ့ Field Security Service စစ္ေျမျပင္လံုၿခံဳေရးအဖြဲ႕က လာဖမ္းတာလို႔ သိရပါသတဲ့။ ဦးလွ လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္းအတြက္ အေမလူထုေဒၚအမာဟာ မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ေတြ႔ၿပီး ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ေနၾကတဲ့ အေမရိကန္တပ္ရဲ႕ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ျဖစ္တဲ့ Detachment 101 တပ္စခန္းခ်ရာ ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕ ကိုလည္း မိဘေတြဆီက ခြင့္ပန္ၿပီး အမ မမဦး(နဂါးေဒၚဦး)နဲ႔အတူ (ဦး)ဖိုးသံေခ်ာင္းကိုယ္ဝန္ႀကီး ၅ လ ၆ လ မေပါ့မပါး အေန အထားနဲ႔ စစ္ႀကီးမၿပီးတတ္ေသးခင္မွာ ကပိုင္ေလယာဥ္ကြင္းကေန စစ္ေလယာဥ္ ဒါကိုတာႀကီးတစီးနဲ႔ လိုက္သြားခဲ့ဖူးသူ ဘာကုိမွမမႈတဲ့ သတၱိခဲတဦးပါ။

ဗန္းေမာ္ေရာက္လို႔ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ေတြ႕လို႔ အေမရိကန္တပ္ကို ေမးၾကည့္ေတာ့မွ လူထုဦးလွ ပုဂံမွာ ဖမ္းထားတာလို႔ သိရပါတယ္။ ၿဗိတိသွ်တပ္က စစ္တိုက္ရင္းဖမ္းခ်ဳပ္တဲ့ ပံုသ႑ာန္နဲ႔ ဖမ္းထားတာမို႔ စစ္ၿပီးေတာ့ ျပန္လြတ္လာပါသတဲ့။

ဒုတိယအႀကိမ္ လူထုဦးလွကိုဖမ္းေတာ့ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္မွာပါ။ မင္းမႏိုင္အဓိက႐ုဏ္းမွာ ဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါး ပ်ံလြန္တယ္လို႔ လူထုသတင္းစာက သတင္းမွားေရးတယ္ဆိုၿပီး ပုဒ္မ ၅ နဲ႔ ဖမ္းတာပါ။ အဲဒီပုဒ္မက အဲဒီအခ်ိန္က အာမခံရႏိုင္တဲ့ ပုဒ္မပါ။ သတင္းမွားတာကလည္း ဦးလွေရးတာ မဟုတ္ ပါဘူး။ သတင္းအယ္ဒီတာဦးစံဝင္း ေရးတဲ့သတင္း ေနာက္တေန႔မွာ အမွားျပင္ဆင္ခ်က္သတင္းစာမွာ ထည့္ၿပီးျဖစ္လို႔ အာမခံေလွ်ာက္တဲ့အခါ အာမခံရပါသတဲ့။ တိုက္ပိတ္တာလည္း ျပန္ဖြင့္ခြင့္ရတယ္။ ဦးလွလည္း ေထာင္ထဲမွာ ၁၁ ရက္ပဲ ေနခဲ့ရၿပီး ျပန္လြတ္လာပါတယ္။ အဲဒါဟာ အျမန္ဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္ေၾကာင္း အေမမာက ေရးပါတယ္။

(သံုး)
ဆရာလူထုဦးလွ တတိယအႀကိမ္နဲ႔ စတုတၳအႀကိမ္ အဖမ္းခံရေတာ့ အေမလူထုေဒၚအမာက ဒိန္းမတ္ျပည္ ကိုပင္ေဟာင္ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ က်င္းပတဲ့ ဒီမိုကရက္တစ္ ကမၻာ့အမ်ဳိးသမီးညီလာခံကို ျမန္မာသတင္းစာဆရာ အမ်ဳိးသမီး ကိုယ္စား လွယ္တေယာက္အေနနဲ႔ တက္ေနရခ်ိန္ပါ။ ညီလာခံၿပီးေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက လူငယ္ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕က ကမၻာ့လူငယ္ ပြဲေတာ္ကို အခ်ိန္မီတက္ေရာက္ဖို႔ မလာႏိုင္လို႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕အျပင္ေရာက္ေနတဲ့အေမ့ကို တက္ခဲ့ပါဆိုတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ လႊဲစာရလို႔ ႐ူေမးနီးယားႏိုင္ငံ ဘူခါရက္စ္ၿမိဳ႕ေတာ္က လူငယ္ပြဲေတာ္ကို ကူးၿပီးတက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။

အေမမာ ဘူခါရက္စ္ လူငယ္ပြဲေတာ္တက္ၿပီး ျပန္ခါနီးမွာ မႏၱေလးလူထုတိုက္က အယ္ဒီတာေတြ ႐ိုက္လိုက္တဲ့ ေၾကးနန္းသတင္းရပါတယ္။ ဦးလွ အဖမ္းခံရသည္။ သတင္းစာတိုက္ ခ်ိတ္ပိတ္ခံရသည္။ ၁၉၅၃ ၾသဂုတ္ ၁၃ ရက္ ေန႔စြဲနဲ႔ပါ။ အဲဒီေတာ့ အေမလူထုေဒၚအမာလည္း ရွိရွိသမွ် အစီအစဥ္ေတြဖ်က္ၿပီး အိမ္ျပန္ရပါ ေတာ့တယ္။ ဘူခါရက္စ္ကေန ေမာ္စကိုေရာက္တဲ့အခါ ေနာက္ထပ္ေၾကးနန္းတေစာင္ရပါတယ္။ အာမခံရၿပီ၊ တိုက္ဖြင့္ၿပီ၊ သတင္းစာျပန္ထြက္ၿပီဆိုတဲ့သတင္းပါ။ ဒါကို အေမမာဖတ္ရေတာ့ ဝမ္းသာလိုက္ပံုမ်ား ထခုန္မိမတတ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဆရာလူထုဦးလွက သူ႕ဇနီး ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပါက္ေနမွန္းမသိေပမယ့္ ခရီးလြန္ေနသူ စိတ္ပူမွာစိုးလို႔ စိတ္မပူေအာင္ ေၾကးနန္း႐ိုက္ရွာတာပါ။

ဒါေပမယ့္ အေမလူထုေဒၚအမာ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္ေန႔ မႏၱေလးျပန္ေရာက္တဲ့အခါ မႏၱေလးေလဆိပ္မွာ လာႀကိဳတဲ့သူေတြထဲမွာ လူထုဦးလွမပါလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ အိမ္မွာမရွိဘူး ေလယာဥ္မဆိုက္ခင္ နာရီဝက္ေလာက္ကမွ လာဖမ္းသြားတယ္ဆိုတာ သိရပါတယ္။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားကေန ကိုယ့္ အိမ္ ကိုယ့္မိသားစုရွိရာ ျပန္ေရာက္တာ ဝမ္းသာအယ္လဲ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ရမယ့္အစား ေလယာဥ္ကြင္းကအိမ္ကို ရင္ထဲ ခိုးလုခုလုနဲ႔ ျပန္ေရာက္ရတယ္ဆိုတာ အမွန္တရားဘက္ေတာ္ သား သတင္းသမားေတြအတြက္ တရားမွ်တမႈမရွိတဲ့ေခတ္ဆိုး စနစ္ဆိုးေတြကေပးတဲ့ ဆုလာဒ္ေတြထဲက လက္ေဆာင္ တခ်ဳိ႕တဝက္ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။

ဆရာလူထုဦးလွကို အာမခံရၿပီးသား ပုဒ္မ ၅ နဲ႔ဘဲ ျပန္ဖမ္းတာပါ။ မႏၱေလးေထာင္ႀကီးမွာ ၃ လေက်ာ္ ခ်ဳပ္ထားၿပီး ရန္ကုန္ေထာင္ေရႊ႕ၿပီး အမႈစစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားက အခုမွျပန္လာတဲ့ဇနီးကို လင္ေယာကၤ်ားျဖစ္ သူနဲ႔ ေတြ႕ခြင့္မရေအာင္ ေတြ႕ရက္ေရႊ႕လိုက္ၿပီး ေတြ႕ခြင့္ေပးေတာ့လည္း အေစာင့္အေရွာက္ေတြက စိတ္အခန္႔မသင့္ စရာေတြ ဒီေခတ္စကားနဲ႔ဆို လူ႕အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္ခံရတဲ့ အေနအထားမ်ဳိးေတြကို အေမလူထုေဒၚအမာက အခုလို တင္ျပပါတယ္။

“မႏၱေလးမွာ ခ်ုဳပ္ထားတုန္းကလည္း ေထာင္ဝင္စာ ကၽြန္မလာေတြ႕ တိုင္း စံုေထာက္ႏွစ္ေယာက္က လင္မယားၾကားမွာ ငုတ္တုတ္ႀကီး ထိုင္ေန ရက္နဲ႔ ေတြ႕ရတာပါ” တဲ့။

အဲဒီအမႈမွာ အမႈမစစ္၊ စီရင္ခ်က္မခ်ဘဲ အခ်ိန္ေတြဆြဲၿပီး စိတ္ပ်က္သြားေအာင္ အစိုးရက ႏွိပ္စက္ပံုေတြကို လူထုဦးလွရဲ႕ ေထာင္တြင္းကေပးစာမ်ားမွာ အခုလို ခပ္ေသာေသာကေလး ေရးထားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။

“ဝမ္းသာလိုက္တာကြာ။ ေထာင္ကေလးက်ရပါမည့္အေၾကာင္း သားတကြဲ မယားတကြဲ မႏၱေလးက ရန္ကုန္ကိုလည္း လာေနရေသး၊ တရားသူႀကီး ၃ ေယာက္ အစိုးရေရွ႕ေန ၃ ေယာက္ ေျပာင္းၿပီး ၁ ႏွစ္ ၇ လနဲ႔ ၁၄ ရက္လည္းၾကာေအာင္ ေစာင့္ရေသး။ အခုျဖင့္ အမႈၿပီးၿပီ။ ေမြးဖြားၿပီးတဲ့ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္လိုပဲ ေပါ့ပါးသြားၿပီ” လို႔ ေရးပါတယ္။

အဲဒီအမႈျဖစ္ေနတဲ့ကာလအတြင္းမွာပဲ အေမလူထုေဒၚအမာနဲ႔ လူထုသတင္းစာအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းတို႔ကို ဖမ္းခ်ဳပ္မယ္လို႔ သတင္းေတြမွာပါေတာ့ ဦးလွခမ်ာ ေထာင္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္စိတ္ေသာက အမ်ဳိးမ်ဳိး ေရာက္ခဲ့မလဲဆိုတာ ခန္႔မွန္းၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။

ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းကိုေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၇ လေလာက္က လူထုသတင္းစာမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ပ်ဴေစာထီး တပ္ဖြဲ႕ကို ေဝဖန္တဲ့ ေခါင္းႀကီးေၾကာင့္ ဖမ္းပါတယ္။ အေမလူထုေဒၚအမာကိုဖမ္းမယ္ဆိုရင္ အတိုက္အခံ ဘက္က အေရြးခံၾကမယ့္သူေတြက ဒီအစိုးရဟာ သတင္းစာတေစာင္အေပၚ ဘယ္လိုအထိ ဖိႏွိပ္သလဲဆိုတာ သိခ်င္ရင္ ေဟာဒီ ကေလး ၅ ေယာက္ကိုသာပဲ ၾကည့္ပါေတာ့ဆိုၿပီး အေဖေရာ၊ အေမေရာ၊ ေထာင္ထဲေရာက္ေနတဲ့ ကၽြန္မတို႔ကေလးေတြကို လက္ဆြဲၿပီး မဲေတာင္းကုန္ၾက လိမ့္မယ္။ မလုပ္ပါနဲ႔လို႔ေျပာေတာ့မွ အေမမာကို မဖမ္းေတာ့ဘူး ျဖစ္သြားတာပါ။

အဲဒီအေျခအေနကို လူထုဦးလွ ရန္ကုန္ေထာင္ထဲကၾကားေတာ့ သူ႕ရဲ႕ေပးစာမွာ ေရးထားတာက-

“သတင္းစာဂ်ာနယ္ မဂၢဇင္းေတြက ျပည္သူေတြဘက္ကေရးမယ္။ အစိုးရလုပ္ပံုေတြမေကာင္းေၾကာင္း ေရးမယ္ဆိုရင္ အဲဒီပံုႏွိပ္တိုက္ေတာ့ ဥပေဒနဲ႔ လတ္တေလာေတြ႕ေတာ့တာပဲ။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြဆိုတာ အဖိႏွိပ္ခံရသူေတြျဖစ္ေတာ့ ေငြလည္းမေပါဘူး၊ အာမခံေငြလည္း မတင္ႏိုင္ၾကဘူး။ ၾကာေတာ့ သူတို႔အာေဘာ္ေတြကို ဘယ္ပံုႏွိပ္တိုက္ကမွလည္း ႐ိုက္မေပး ရဲၾကဘူး။ အဲဒီလိုခ်ဳပ္ခ်ယ္ဖိႏွိပ္တဲ့ နယ္ခ်ဲ႕သမားတို႔ရဲ႕ လက္သံုးေတာ္ဥပေဒမ်ဳိးကို ႏိုင္ငံမွာ ထြန္းထြန္းကားကားျ့ဖစ္ေနတာ အံ့ၾသစရာ၊ ဝမ္းနည္းစရာႀကီးပဲ။ ကဲ၊ ရဲေမ။ ပူပင္ေနလို႔အလကားပဲ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရွိရင္ ဒီမိုကေရစီေရးဆိုတာ ဒီလိုပဲေနမွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာျဖင့္ ျပည္သူေတြရဲ႕ အသက္ပါပဲ။”လို႔ ေရးခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ေပးစာတေစာင္မွာေတာ့ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း မႏၱေလးေထာင္ကေန ၅ လနီးပါးၾကာမွ လႊတ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဒီတခါ တခုခုထပ္ျဖစ္ရင္ မင္းအလွည့္ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဆုိၿပီး လူထုေဒၚအမာကို သတိေပးတဲ့အခါမွာ ဒုကၡေတြ ပင္လယ္ေဝခ်ိန္ ျဖစ္ေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရးေလာကဓံကုိအံတုရင္း သေရာ္ခဲ့ပုံက

“ကံအဆိုးအညံ့ေတြ ကုန္ၿပီထင္ပါရဲ႕။ မင္းတို႔လည္း ၾကည့္ေရးၾကပါ။ ျပည္သူေတြရဲ႕အက်ဳိးအတြက္ ေဝဖန္ေရးသားတာ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ပ်က္စီးေစလိုလို႔၊ မနာလိုမုန္းထားလို႔မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း ေပၚလြင္ပါေစ။ ဒီတခါ တခုခုထပ္ျဖစ္ရင္ မင္းအလွည့္ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ကိုယ္ရွိတယ္ဆိုၿပီး သိပ္လုပ္မေနနဲ႔ လူ႕ျပည္နဲ႔ နတ္ျပည္မွာသာ အတူတူေနရတာ။ ငရဲျပည္မွာ အတူတူေနရတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေထာင္ထဲလိုက္လာဖို႔ စိတ္မကူးနဲ႔။”လို႔ ဒုကၡေရာက္ေနခ်ိန္မွာေတာင္ ဆရာလူထုဦးလွက ေလာကဓံကုိ က်ီစယ္ကာ အရႊန္းေဖာက္ၿပီး သတိေပးတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

လူထုဦးလွေထာင္ထဲမွာ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ ေနခဲ့ရၿပီး လြတ္လာေတာ့ သြားႀကိဳၾကတဲ့အခါ အငယ္ဆံုးသား ၅ ႏွစ္ ၆ ႏွစ္သား ဘုိညိဳက သူ႕အေဖကို မမွတ္မိလို႔ အို႔တို႔အန္းတန္း ၾကည့္ေနပါသတဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ အေမ့သား ဘိုညိဳ(ဆရာညီပုေလး) ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္မွာ စစ္အစုိးရက ေထာင္ ၁ဝ ႏွစ္ ခ်လုိက္ေတာ့ ဘုိညိဳရွိတဲ့ သရက္ေထာင္ကို အေမမာက ေထာင္ဝင္စာသြားေတြ႕ရင္း ဘုိညိဳ႕ကေလး ၃ ေယာက္စလံုး ေခၚေခၚသြားၿပီး သံုးလတခါ ႏွစ္လတခါ ျပျပထားရပါသတဲ့။ အေမမာရဲ႕ ဘဝအေတြ႕အႀကံဳကေန သင္ၾကားေပးလိုက္တဲ့ ေခတ္စနစ္ႀကီးရဲ႕ ဆုိးေမြေတြလို႔ ဆိုႏိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။

နိဂံုး
အခုလို ဒီမိုကေရစီ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးလို႔ဆိုေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာလည္း ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔ ေထာင္ထဲေရာက္ ေနရသူေတြ အမႈရင္ဆိုင္ေနရသူေတြ၊ အဲဒီသူေတြရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးအသိုင္းအဝိုင္းေတြ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြဆိုတာ ရွိေနဆဲ ပါပဲ။ သူတို႔ေတြဟာလည္း အေမလူထုေဒၚအမာတို႔ ႀကံဳေတြ႕ခံစားခဲ့ရသလို ႀကံဳေတြ႕ခံစားေနရဆဲပါဘဲ။

ျပည္သူ႕ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရးႀကီးမွာ မိသားစုဝင္ေတြ အသက္ ဆံုး႐ႈံးရ၊ ဘဝေတြေပးဆပ္ၾကရသလုိ အေမဟာ အလံမလဲတဲ့စိတ္နဲ႔ ဘဝတေလွ်ာက္လုံး ရပ္ခံႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ျပည္သူလူထုခံစားမႈ၊ လူထုရပ္ခံခ်က္ မပ်က္ခဲ့တာေၾကာင့္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။

အေမလူထုေဒၚအမာလုိ ေခတ္ေတြစနစ္ေတြေၾကာင့္ ႐ိုက္ခတ္ခံရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးေလာကဓံကို ေက်ာ္လႊားျဖတ္သန္းၿပီး အမွန္တရားဘက္က အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူလူထုဘက္က ႀကံ႕ႀကံ႕ခံရပ္တည္တဲ့သူေတြဟာ ေနာင္အႏွစ္ ရာေပါင္းမ်ားစြာ ေထာင္ ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ေအာင္ ရွင္သန္ေနမွာျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။

ထြန္းဝင္းၿငိမ္း ၂၈၊ ၁၁၊ ၂ဝ၁၅
(အေမလူထုေဒၚအမာ ႏွစ္ ၁ဝဝ ျပည့္ အခမ္းအနား၊ မႏၱေလးၿမိဳ႕တြင္ ဖတ္ၾကားေသာ စာတမ္း)