ႏိုင္ဝင္းသီ - လမ္းနီေလး

လမ္​းနီ​ေလး

နိုင္​ ဝင္​း သီ

(မိုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၂၊ ၂၀၁၇

   
( တစ္​ )

စိန္​ပန္​း​ေႂကြခ်ိန္​ ဒီလမ္​း​ေပၚမွာ ကိုယ္​လြမ္​းတယ္​ ...

ရစ္​သမ္​ခတ္​သံဟာ တိုးတိုးရီရီ။ သီခ်င္​းသံဟာ ထိခိုက္​​ေၾကကြဲမႈ​ေတြ ေရာ​ေထြး​ေပ်ာ္​ဝင္​​ေန​ေသာသီဆိုမႈမ်ဳိး။ တခါတ​ခါမွာအသံဟာ ဆို​ေနရင္​းနွင္​့ တုန္​ရီထစ္​အသြား။

စိန္​ပန္​းပြင္​့​ေတြဟာ ဖြဲဖြဲလြင္​့လြင္​့၊ လ​ေရာင္​မႈန္​ရီဟာ ဖြဲဖြဲလြင္​့လြင္​့၊ ၾသဂုတ္​လရဲ႕မိုးတိမ္​ေတြဟာ ဖြဲဖြဲလြင္​့ လြင္​့၊ နာက်င္​​ေၾကကြဲမႈ​ေတြဟာ ဖြဲဖြဲလြင္​့လြင္​့ .....

​ေခ်ာရယ္​ဟာ သူ႔ပုဂၢလိကဘဝအတြက္​ဘုရားသခင္ လက္​​ေဆာင္​​အပ္​ႏွင္​း​ေပးလိုက္​တဲ့ သီခ်င္​းတပုဒ္​လို႔​ ေတာင္​ ​ေျပာလို႔ရမယ္​နဲ႔တူပါတယ္​။

ေခ်ာရယ္​ဟာ သူ႔ခ်စ္​ျခင္​း​ေမတၱာ၊ ​ေခ်ာရယ္​ဟာ သူ႔ရဲ႕​ျမင္​့ျမတ္​စင္​ၾကယ္​မႈ၊ ေခ်ာရယ္​ဟာ သူ႔ရဲ႕ ရဲရင္​့​ ေတာက္​ပမႈ၊ ေခ်ာရယ္​ဟာ ...

Cho အပိုဒ္​ကို​ေရာက္​ရင္​ လ​ေရာင္​စိမ္​းစိမ္​းရီရီ​ေအာက္​က ညဟာ လြမ္​း​ေမာစရာ​ေကာင္​းသြားခဲ့ၿပီ။

အဲဒီအခ်ိန္​မွာ အားလုံးဟာ အင္​းလ်ားဆီဆိုက္​​ေရာက္​သြားခဲ့ၾက။ လိႈင္​း​ေရျပာ​ေတြ လိမ္​့စီးရိုက္​ခတ္​​ေနေသာ အင္​းလ်ား။ ၿပီး​ေတာ့ လ​ေရာင္​ အစက္​အ​ေျပာက္​​ေတြ​ေအာက္​မွာ​ ေ​ႁမြ​တ​ေကာင္​လို ဝပ္​ဆင္​းၿငိမ္​သက္​​ေန​ ေသာလမ္​းနီ​ေလး။ ၿပီး​ေတာ့့လမ္​းနီ​ေလးထဲက ​"ေခ်ာ" လို႔ သူအျမတ္​တနိုး​ေခၚ​ေလ့ရိွတဲ့ ​ေၾကးစားမိန္​းမ တ​​ေယာက္​၊ ၿပီး​ေတာ့ .....

လမ္​းနီ​ေလးထဲက ​"ေခ်ာ"ဆီဆိုက္​​ေရာက္​သြားတာနဲ႔ အားလုံးဟာ အလြမ္​း​ေတြထဲကို စုၿပံဳလြင္​့ဝင္​သြားခဲ့ၾက။

​ေတြ႔ေတာ့​ေလ ေျပာမယ္​ ​ေခ်ာရယ္​ ...

သီခ်င္​းစာသားအဆုံးမွာ "​ေခ်ာရယ္​"ကို သူတို႔အားလံုး ဝိုင္​းဆိုၾက။ ​ေခ်ာရယ္​ ...​ေခ်ာရယ္​ ...​ေခ်ာရယ္​ကို အ​ေတာမသတ္​နိုင္​​ေအာင္​ တ​ေယာက္​ၿပီး​တ​ေယာက္​ တမ္​း​ေမာၾက။ ေခ်ာရယ္​ကို လြမ္​း​တၾက။ ေခ်ာရယ္​ကို ​ေအာ္​ဟစ္​​ေခၚ​ေဝၚၾက။

ေျပာမယ္​ဆုိရင္​​ေပါ့။ ​ေခ်ာဆိုတဲ့ မိန္​းမဟာ လမ္​းနီ​ေလးကို ဗဟိုျပဳထားတဲ့မုန္​တိုင္​းတခု။ ၿငိမ္​သက္​​ေန​ေပမယ့္ အခ်ိန္​အခါမ​ေ႐ြး ထတိုက္​သြားႏိုင္​တဲ့ မုန္​တိုင္​းမ်ိဳး။ သူ႔ဘဝထဲကို အား​ေကာင္​းသန္​မာစြာနဲ႔ ျဖတ္​တိုက္​သြား ခဲ့တဲ့ မုန္​တိုင္​း။

ေခ်ာရယ္ ​အသံ​ေတြ မႈန္​ရီတိုးတိတ္​သြားၿပီလား။ လိဒ္​ဂစ္​တာသံဟာ မ​ေဟာ္​ဂနီရြက္​​ေတြ တ႐ြက္​ၿပီး တရြက္ ​​ ေႂကြက်လာသလိုညထဲကို ​ေႂကြက်လာ ခ​ဲ့ၿပီ။ ရစ္​သမ္​ခတ္​သံဟာ တျဖည္​းျဖည္​းနဲ႔ တိုးတိတ္​ပါး လ်။ ​ေနာက္​က်ၿပီးမွ လိမ္​့စီးလာခဲ့တဲ့ ​ေဘ့စ္​ဂစ္​တာသံဟာ အသံလုံးတူ​ေတြကို ဖိတီးလိုက္​၊ ရပ္​တန္႔ၿငိမ္​သက္​သြားလိုက္​၊ cho ပိုဒ္​ရဲ႕အဆုံးမွာ အလိွမ္​့အလူး​ေလး​ေတြနဲ႔ျပန္​ထြက္​သြားလိုက္​။ ေၾကာက္​မက္​ဖြယ္​ရာ တီး ခတ္​မႈမ်ား။​ ေခ်ာကို မြတ္​မြတ္​သိပ္​သိပ္​ သတိရ​ေန​ေသာ အင္​းလ်ားညမ်ား။ သံသရာဟာ တိုတယ္​။ ငါတို႔ရဲ႕ဘဝ​ေတြသာ ရွည္​လ်ားခ်င္​တိုင္​း ရွည္​လ်ားခဲ့ရတာ။ အင္​းလ်ားညထဲမွာ​ေခ်ာ​ေျပာခဲ့ဖူး​တဲ့ဲ့ စကား လုံးမ်ား။​

ေခ်ာရယ္​ ...​ေခ်ာရယ္​ ...​ေခ်ာရယ္​ ...

( ႏွစ္​ )

ဆူး​ေလ၊ ​ေယာက္​လမ္​း၊ ၃ လမ္​း၊​ ေရခဲဆိုင္​၊ ​ေ႐ႊဂုံတိုင္​၊ ဟာမစ္​တစ္​၊ ကုကိၠဳင္​းလမ္​းဆုံ၊ လမ္​းနီ​ေလး ....

လူ႔ဘုံခန္​းဝါလူတို႔႐ြာမွာ ​အဲဒီ​ကားမွတ္​္​တိုင္​​ေလး​ေတြဟာ သူ႔ရဲ႕အသက္​ဇီဝဓာတ္​ျဖစ္​တည္​မႈ။ ယာဥ္​လိုင္​းတ​ခု​ေပၚက သူ႔ရဲ႕​ေသြးခုန္​သံဟာ အခါမလပ္​ ပူ​ေႏြးၿပီး အၿမဲတ​ေစ တဝုန္​းဝုန္​းနဲ႔​ ခုန္​တိုး​ေနတတ္​တာေပါ့။​

ေျပာမယ္​ဆိုရင္​​ေပါ့။ သူဟာ မီး​ေတာက္​တ​ခု။သူနဲ႔ ထိမိ ၿငိမိတဲ့ တစုံတ​​ေယာက္​ေယာက္​ကို အ​ေသအခ်ာ​ ေလာင္​ကြၽမ္​းသြား​ေစနိုင္​တဲ့ မီး​ေတာက္​မ်ိဳး ...

စကၠန္​႔တိုင္​း မိနစ္​တိုင္​းမွာ သူ႔ရဲ႕​ေမးရိုး​ေတြ မာ​ေက်ာ​ႀကံ့ခိုင္​ေနဖို႔ လိုအပ္​လွသလိုလက္​​ေခ်ာင္​း​ေတြရဲ႕ အသြင္​းအထုတ္​ အနႈတ္​အသိမ္​းဟာလည္​း ျမန္​ဆန္​သပ္​ရပ္​​ေနဖို႔ အ​ေရးႀကီးလွပါတယ္​။

ကြၽဲ​ေကာ္​ကိုင္​း အနက္​​ေရာင္​တပ္​မ်က္​မွန္​​ေအာက္​က ႏူးညံ့ညင္​သာ​ေနတဲ့မ်က္​ လုံးမ်ား​။ ေကာ္​လံျပတ္​ရွပ္​လက္​ရွည္ႏွင္​့ ​ေယာပုဆိုးကို ခန္​႔ညားစြာ ဝတ္​ဆင္​ထားတတ္​တဲ့​ သူ႔ဟန္​ပန္​။

သူလိုလူမ်ိဳးကို ခါးပိုက္​နိႈက္​တေယာက္​လို႔ သတ္​မွတ္​ရမွာ ကြၽန္​​ေတာ္​့အတြက္​​ေတာ့ ခက္​ခဲလွပါတယ္​။ အဲဒီလူဟာ ဗာစကိုပိုပါႏွင့္ ေရွးမာ့စ္​ဟာနီတို႔ ရဲ႕ကဗ်ာ​ေတြကို အစြဲအလမ္​းႀကီးသူတစ္​​ေယာက္​ဟု သိခြင္​့ရ လာ​ေသာအခါမွာ​ေတာ့ ကြၽန္​​ေတာ္​ဟာ အ​ေတာ္​့ကိုေခ်ာက္​ခ်ားသြားခဲ့​ေပါ့။

​ေနာက္​ၿပီး​ သူဟာ ​ေခတ္​ပညာတတ္​တစ္​ေယာက္​။

လမ္​းနီ​ေလးထိပ္​မွာ သူ႔ကိုျမင္​လိုက္​ရ​ေလတိုင္​း ​ေနာဧသ​ေဘၤာ ခုတ္​​ေမာင္​းလာတာကို မ်က္​စိနဲ႔ တပ္​အပ္​​ျမင္​လိုက္​ရသလိုအာရုံဟာ ​ေထြျပားသြားခဲ့။

ကြၽန္​​ေတာ္​ကသာ သူ႔ကိုၾကည္​့ၿပီး အၿမဲတမ္​းစိတ္​မသက္​မသာ ျဖစ္​​ခဲ့ေသာ္​လည္​း သူက​ေတာ့ သူ႔ဘဝကို​ေပ်ာ္​႐ႊင္​​ေနတဲ့ ဟန္​ပန္​မ်ိဳး။ သူ႔ရဲ႕အသက္​​ ေမြးမႈလုပ္​ငန္​းကို တြယ္​မက္​ခုံမင္​​ေနတဲ့အသြင္​သဏၭန္​မ်ိဳး။ ဒါပါပဲ​ေလ။ လူဆိုတာမ်ိဳးဟာ ဘယ္​လိုအ​ေနအထားမ်ိဳးကိုပဲ​ေရာက္​​ေရာက္​ ​ေပ်ာ္​႐ႊင္​​ေန ဖို႔​ေတာ့ လိုအပ္​တာပဲ မဟုတ္​လား။

" မီးတစ္​တို႔​ေလာက္​​ေပးပါလားခင္​ဗ်ာ"

တိုက္​ပုံဝတ္​ထားတဲ့လူႀကီးတေယာက္​ဆီမွာ မြန္​ရည္​တဲ့အ​ေျပာအဆိုမ်ိဳးႏွင္​့ ​ေဆးလိပ္မီးညႇိၿပီးသြားၿပီလား။ "ေက်းဇူးတင္​ပါတယ္​ခင္​ဗ်ာ " အဲဒီလူႀကီး​ေရွ႕က ​ေခါင္​းက​ေလးငုံ႔ၿပီး ရိုက်ိဳးစြာနဲ႔ ထြက္​ခြာလာခဲ့ၿပီလား။ သူ႔လက္​ထဲမွာ တိုက္​ပုံထဲက နိႈက္​ယူလာခဲ့တဲ့ပို္​က္​ဆံအိတ္​ပါလာခဲ့ၿပီ။

"လက္​ဟာ လ်ွပ္​စီးလက္​သလို ျဖစ​္​​ေနရမယ္​။ ဟိုၿငိဒီၿငိ လုံးဝျဖစ္​လို႔ မရဘူးကြ။ အ​ေရးႀကီးဆုံးက စိတ္​တည္​ၿငိမ္​ဖို႔​ေပါ့ကြာ။ စိတ္​တည္​ၿငိမ္​​ေနသလို လက္​ကလည္​း လုံးဝတည္​ၿငိမ္​​ေနရမယ္​ကြ"

ျဖတ္​သန္​းျခင္​းကို ျဖတ္​သန္​းလာခဲ့သူက ဘာမွမျဖစ္​​ေသာ္​လည္​း ကြၽန္​​ေတာ္​တို႔ကေတာ့ သူ႔စကားလုံး​ေတြ​ ေအာက္​မွာ ​​ေျဖဖ်ားလက္​ဖ်ား​ေတြ ​ေအးစက္​ထုံရီသြားခဲ့။ အသက္​ရွဴရတာကိုက မြန္​းက်ပ္​သြားခဲ့။

သူက​ေတာ့ ရႈပ္​​ေထြးလႈပ္​ခတ္​​ေနတဲ့ လူေတြၾကားမွာ၊ တအီအီ​ေအာ္​ဟစ္​​ေနတဲ့ စစ္​လက္​က်န္​ဘတ္​စ္​ကား​​ ေတြေပၚမွာ၊ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕အသက္​ရွဴသံ​​ေတြၾကား မွာ.. သား​ေကာင္​ကိုရွာလို႔ ..ေဖြလို႔။ ဘယ္​သူ႔ပိုက္​ဆံအိတ္​ဟာ သူ႔မ်က္​လုံးနဲ႔ ၿငိကပ္​ပါလာမလဲ။

အ​ေမွာင္​​ေခတ္​ႀကီးထဲမွာ သူ႔နည္​းသူ႔ဟန္​နဲ႔ အလင္​းစကို ထိစမ္​းပြတ္​သပ္​ခဲ့တဲ့လူတေယာက္​ပါပဲ။

ဘဝဟာ ဆူး​ေလနဲ႔​ေျမာက္​ဥကၠလာ၊ ေျမာက္​ဥကၠလာနဲ႔ဆူး​ေလ။ စုန္​ခ်ည္​ဆန္​ခ်ည္​​ေမ်ာလြင္​့​ေန​​ေပမယ္​့ လမ္​းနီ​ေလးမွာခုန္ဆင္​း​ေနခဲ့ရင္​ ​သူ႔အတြက္​ ​​ေျခခင္းလက္​ခင္​း သာ​ေနခဲ့ၿပီ​။

သူ႔ကို "ကိုခါးႀကီး" လို႔ ကြၽန္​​ေတာ္​တို႔​ေခၚ​ေတာ့ မ်က္​မွန္​​ေအာက္​က သူ႔မ်က္​လုံး​ေတြဟာ ၿပံဳး႐ႊင္​သြားခဲ့။ ေအးကြ ဒီနာမည္​​ေလးက ငါနဲ႔အ​ေတာ္​လိုက္​တယ္​ကြ။ မ်က္​ႏွာသာ ၿပံဳး႐ႊင္​သြားရုံမကသူ႔ရဲ႕စကား လုံး ေတြဟာလည္​း ၿပံဳး႐ႊင္​​ေန​ေသာ စကားလုံးမ်ား။

ကိုခါးႀကီး ...ကိုခါးႀကီး

​ေခတ္​ႀကီးထဲက​ေန ခုန္​ထြက္​လာခဲ့တဲ့ကိုခါးႀကီး။ လက္​အခ်ိန္​အဆ အလြန္​သပ္​ရပ္​တဲ့ ကိုခါးႀကီး။ သုံးရက္ ေလာက္​​ေနလို႔ တ​ေယာက္​မွ မနိႈက္​လိုက္​ရရင္​ အ​ေရျပား​ေတြထဲမွာ ယားယံလာခဲ့တဲ့ ကိုခါးႀကီး။ ​

ကာင္​းသူကို ပယ္​ၿပီး ​ေကာင္​းသူကို ကယ္​​ေလ့ရိွတဲ့ကိုခါးႀကီး။ ဒူးယားစီးကရက္​ကို ဘူးလိုက္​ဝယ္​​ေသာက္​တတ္​တဲ့ ကိုခါးႀကီး။ နင္​းျပား​ေတြဆီမွာ မနိႈက္​ဘဲ လူခ်မ္​းသာ​ေတြကိုသာ​ေ႐ြးနိႈက္​တတ္​တဲ့ ကိုခါးႀကီး။


မင္​းတို႔ လမ္​းနီ​ေလး ဟာ ​ေခ်ာရိွလို႔​ ေရွာင္​​ေဇလီ​ေဇလမ္​းနဲ႔ တူ​ေနတာကြလို႔ ​ေျပာတတ္​တဲ့ ကိုခါးႀကီး။


​ေခ်ာရဲ႕ကြန္​ရက္​ထဲမွာ ဆက္​ႏြယ္​ပတ္​သက္​မႈမရိွ​ေပမယ္​့ ​ ေခ်ာရယ္​သီခ်င္​းဆုိလွ်င္​သူဟာ ​ေဆြး​ေဆြးျမည္​့ ျမည္​့ ေၾကေၾကကြဲကြဲ။ တ​ခါတ​ခါမွာ​ ေတာ့ ​ေခ်ာဟာ လီလီပန္​းပါကြာလို႔ အင္​းလ်ား​ေရျပင္​ကို ​ေငးရီၾကည္​့​ေနရင္​းနဲ႔ သူ႔ဟာသူ တေယာက္​တည္​း​ေျပာ​ေနတတ္​ျပန္​တယ္​။


လီလီပန္​းဟာ ​ေခ်ာလား။​ ေခ်ာဟာ လီလီပန္​းလား။ လိႈင္​းရိုက္​သံ သဲ့သဲ့ဖြဖြၾကား​ေနရတဲ့လမ္​းနီ​ေလးညထဲ က ညည္​းတြား​ေအာ္​ဟစ္​သံမ်ား။ ေခ်ာရယ္​...​ေခ်ာရယ္​...​ေခ်ာရယ္​


( သုံး )


​ေခ်ာရယ္​ ...​ေခ်ာရယ္​...​ေခ်ာရယ္​ ...

​ေခ်ာရဲ႕ ျဖစ္​တည္​မႈကိုျငင္​းဆန္​​ခဲ့ေပမယ္​့ ေခ်ာရဲ႕ၾသခက္​စၾတာထဲမွာ အ​ေသအခ်ာပါဝင္​ခဲ့တဲ့ ဝိုင္​း​ေတာ္​သား နွစ္​​ေယာက္​ ရိွ​ေနပါ​ေသးတယ္​။

ကိုဗ်တ္​ဝိလို႔​အမည္​ရတဲ့ဖဲသမားတ​ေယာက္​နဲ႔ ​လွည္​းတန္​းကပ္​စ္​ထရိုလို႔ခ်စ္​စႏိုးအမည္​​ေပးထားတဲ့ကြၽန္​​ေတာ္​့ မိတ္​​ေဆြတ​ေယာက္​ပါ။ ကိုခါးႀကီးလိုပဲ ​မီးခိုး​ေတြအူ​ထေနတဲ့ေခတ္​ႀကီးထဲက​ေန စိမ္​့ထြက္​လာခဲ့တဲ့ လူသား အရင္​းအျမစ္​​ေတြ​ေပါ့။

အၿမဲတမ္​း တည္​ၿငိမ္​​ေလးနက္​​ေန​တဲ့ ကိုဗ်တ္​ဝိကို ျမင္​လိုက္​ရရင္​ ဘာထရန္​ရပ္​ဆဲလ္​လိုလို၊​ ေဆာ့ခရိတၱ လို လိုနဲ႔ ထင္​​ေယာင္​ထင္​မွား ျဖစ္​သြားႏိုင္​ပါ တယ္​။ တကယ္​​ေတာ့ သူဟာ ဖဲသမားအဓိပတိပါ။ ဖဲခ်ပ္​​ေတြကိုသာ ထိစမ္​းပြတ္​သပ္​​ေနရရင္​ ကမ႓ာ​ေလာကႀကီးတခုလုံးကို ​ေမ့​ေလ်ာ့ထားႏိုင္​ခဲ့တဲ့ လူ​တ​ေယာက္​​ေပါ့။


"အၿမဲတမ္​း ဗ်တ္​ထု​ေနတဲ့သူ႔ကို ဗ်တ္​ဝိလို႔​ေခၚ​ေတာ့ ဒီလူ သ​ေဘာက်သြားပုံရတယ္​ကြ။ ဖဲက​ေတာ့ ဘာရိုက္​သလဲမ​ေမးနဲ႔ ငါ့​လူ။ ရပ္​ထဲ႐ြာထဲမွာ နာ​ေရးရိွၿပီဆို ခုႏွစ္​ရက္​ခုႏွစ္​လီီ ဖဲထိုင္​ရိုက္​​ေတာ့တာပဲ။ ဖဲမရိုက္​ရတဲ့​ေန႔ ဆိုရင္​ ဒီလူဟာ ​ေျခတုန္​လက္​တုန္​မ်ား ျဖစ္​​ေနမလားမဆိုနိုင္​ဘူး"


ကိုခါးႀကီးမိတ္​ဆက္​​ေပးလို႔ သူ႔ရဲ႕​ေနာက္​ခံကားခ်ပ္​ကိုသိခြင္​့ရလိုက္​​တဲ့အခါမွာ ကြၽန္​​ေတာ္​ဟာ ေပ်ာ္​႐ႊင္​သြားခဲ့ ။ ဒီလိုအဝန္​းအဝိုင္​းထဲကလူ​မ်ိဳးေတြဆို ကြၽန္​​ေတာ္​ဟာ အရမ္​းကိုစိတ္​ဝင္​စားမိ။ သူတို႔ ႐ြက္​လႊင္​့တဲ့ ပင္​လယ္​ ဟာ ဘယ္​လိုပင္​လယ္​မ်ိဳးျဖစ္​​ေလမလဲ။


ကိုဗ်တ္​ဝိက​ေတာ့ ပါရမီရွင္​ ဖဲသမားျဖစ္​ပုံရသည္​။ကုလားဖန္​ထိုးတာ​ေတာင္​ သူမ်ား​ေတြလို ​ေရွ႕မွာ ခ်ထိုး တာမ်ိဳးမဟုတ္​ဘဲ ​ ဖဲထုတ္​ကို ​ေနာက္​ေက်ာဘက္​မွာထားၿပီး​ ေနာက္​ျပန္​ထိုးတတ္​သူျဖစ္​သည္​။


ေလထဲမွာ ဖ​ေရာင္​း..ဖ​​ေရာင္​းနွင္​့ ျမည္​​ေအာင္​ ကုလားဖန္​ထိုးခ်လိုက္​လ်ွင္​​ အ​ေကာ္​ဒီယံတီး​သည္​ႏွင္​့ပင္​ တူ​ေန​ေသး​ေတာ့သည္​။


ဖဲခ်ပ္​​ေတြဟာ ၿမိဳ႕ျပခို​​ေတြ​လို ​ေဝါခနဲထပ်ံသြားလိုက္​...ျပန္​ဆင္​းလာလိုက္​နွင္​့။ အဲဒီလိုအခ်ိန္​မ်ိဳးဆို ဝိုင္​းစက္​အံ့ၾသ​ေနတဲ့ မ်က္​လုံး​ေတြက လည္​း ​ေဝါခနဲ ထပ်ံသြားလိုက္​ ...ပ်ံဆင္​းလာလိုက္​။


လတ္​လတ္​ဆတ္​ဆတ္​ဝယ္​လာခဲ့​တဲ့ဖဲထုတ္​အသစ္္​ကို တစ္​နာရီ​​ေလာက္​​ၾကာျမင္​့​ေအာင္​ ကစားၿပီးသြားၿပီ လား။ ဘယ္​အိမ္​ကျဖင္​့"ကုလားသုံး​ေကာင္​"၊ ဘယ္​အိမ္​က​ျဖင့္​့"ကိုး"။



ႏွစ္​လွည္​့တခါ၊ သုံးလွည္​့တ​ခါ​ ေလာက္​ အမွားအယြင္​း မရိွ​ရ​ေလေအာင္​သူတို႔ခ်င္​းသာ နားလည္​​ေသာ သ​ေကၤတျဖင္​့ သူၫႊန္​ျပ လိမ္​့မည္​။


ဒီ​ေလာက္​​ေတာင္​ တဖက္​ကမ္​းခတ္​​ေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္​။ ခ်ိန္​းဝိုင္​းသန္​႔သန္​႔​ေလး​ေတြ ​ခ်ိန္​းရိုက္​​ေနတာ ကာလ ၾကာျမင္​့ခဲ့ၿပီဆို​ေတာ့ အ​ေတာ္​​ေလး ဟန္​က်ပန္​က်ျဖစ္​​ေနၿပီ​ေပါ့။ ကြၽန္​​ေတာ္​ေမးၾကည္​့လိုက္​​ေတာ့ အ​ေမြရ ထားတဲ့အိမ္​နဲ႔ၿခံဆိုတာ ဖဲရိုက္​လို႔ ကုန္​သြားပါၿပီတဲ့။

​ဒီလိုနဲ႔ပဲ ​ေလာကဟာ ငိုလည္​းငို...ရယ္​လည္​း ရယ္​ခဲ့ရတာ​ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ခ်စ္​သူခင္​သူမ်ားရဲ႕ ဘဝသံသရာ ဟာ ရွည္​လ်ား ...​ေထြျပား ...​ေဝဝါးခဲ့ရတာ​ေပါ့။

တခါတခါမွာ ကိုခါးႀကီးက သူ႔ကို​ေဗာ္​လ​္​တဲယားလို႔ ေခၚတတ္​​ေသးသည္​။ ဘယ္​လိုပဲ​ ေခၚ​ေခၚ ဘုရားသခင္​ကလြဲလို႔ က်န္​တာ အကုန္​​ေခၚႏိုင္​တဲ့ ပုံပါပဲ။


​ေနာက္​တေယာက္​ ရိွ​ေသးသည္​။ လွည္​းတန္​းကပ္​စ္​ထရိုတဲ့။ ဘယ္ရီကက္​ကိုအၿမဲ​ေဆာင္​းၿပီး မုတ္​ဆိတ္​​ ေမႊး ပါးသိုင္​း​ေမႊး​ေတြကို မရိတ္​မသင္​ဘဲ အျမတ္​တနိုးထား​ေလ့ရိွသူ လူလတ္​ပိုင္​းအ႐ြယ္​ ပညာတတ္​တေယာက္​။ သူဟာလည္​း ၿမိဳ႕ျပထဲမွာ လြင္​့ခ်င္​တိုင္​း လြင္​့​ေနခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ျပသစ္​႐ြက္​ပါပဲ။


အဲဒီႏွစ္​ကာလ​ေတြတုန္​းက ကြၽန္​​ေတာ္​ဟာ လြတ္​လပ္​မႈတ​ခုကလြဲလို႔ က်န္​တာ​ေတြ အားလုံး​ေပ်ာက္​ဆုံး​ ေနခဲ့တဲ့ လူငယ္​​တေယာက္​။

ညဘက္​ဆိုကြၽန္​​ေတာ္​တို႔ဟာ ကုကိၠဳင္​းလမ္​းဆုံက အမိုးတို႔ရဲ႕ ခရိုးခရိုင္​အိမ္​ဆိုင္​​ေလးမွာ၊ ဒါမွမဟုတ္​ လွည္​းတန္​းမွာ၊ ေျမနီကုန္​းမွာ၊ တိုက္​ဆယ္​့နွစ္​လုံးတန္​းမွာ။




အင္​းလ်ားညထဲကို ကြၽန္​​ေတာ္​တို႔ျပန္​​ေရာက္​လာခဲ့ရင္​​ အားလုံးဟာ ​ေခ်ာကို လြမ္​းဆြတ္​သြားၾက​ေပါ့။ မူးမူးရီရီျဖစ္​​ေနတဲ့ ဂစ္​တာသံ​ေတြနဲ႔အတူ ​​ေခ်ာရယ္​ ...​ေခ်ာရယ္​ ...​ေခ်ာရယ္​ ...


(​ေလး )

သူမရဲ႕ အနမ္​း​​ေတြ​ေအာက္​မွာ လူတေယာက္​ဟာ အရွင္​လတ္​လတ္​ ျပာက်သြား​ေစနိုင္​တယ္​။

ပူ​ေႏြးတဲ့အနမ္​း​ေတြ​ေၾကာင္​့ ဘဝတခုလုံး ထုံက်ဥ္​​ေအးစက္​ၿပီး ​ ေလာကသုံးပါးကို အ​ေမ့​ေမ့အ​ေလ်ာ့​ေလ်ာ့ ျဖစ္​သြားခဲ့ရတဲ့ လူတခ်ိဳ႕...

သူမ...

မီး​ေတာက္​မီးလ်ွံ​ေတြ ၾကားထဲက ​ေပ်ာ္​႐ႊင္​ျခင္​းနိုင္​ငံ​ေတာ္​ကို ရွာ​ေဖြ​ေနခဲ့တဲ့သူမ။

လမ္​းနီ​ေလးရဲ႕ အခ်စ္​နတ္​ဘုရား သူမ။

​ေျပာမယ္​ဆိုရင္​​ေပါ့။ သူမဟာ အ​ေမွာင္​​ေခတ္​ထဲက​ေန ​ေအးစက္​​ေလးကန္​စြာနဲ႔ေမ်ာလြင္​့လာခဲ့တဲ့ အရည္​အ​ေသြးျမင္​့ လူသုံးကုန္​ပစၥည္​းတခု။

အမည္​သညာ ​ေခၚစရာကား "Chaw "

အဲဒီအခ်ိန္​တုန္​းက ကြၽန္​​ေတာ္​တို႔ဟာ ေခ်ာနဲ႔ နီးကပ္​စြာ တည္​ရိွ​ေန​ေပမယ္​့​ သူမနဲ႔ အ​ေဝးကြာဆုံး​ေနရာက လူ​ေတြ။ ကြၽန္​​ေတာ္​မွ မဟုတ္​ဘူး။ ကိုခါးႀကီး၊ ကိုဗ်တ္​ဝိ၊ လွည္​းတန္​းကပ္​စ္​ထရို ကြၽန္​​ေတာ္​တို႔အားလုံးဟာ ေခ်ာနဲ႔ ကင္​းလြတ္​တဲ့ လြတ​္​ေျမာက္​နယ္​​ေျမ​ေတြထဲမွာ ​​ေျခဦးတည္​့ရာ ​ေလ်ွာက္​သြားရင္​းမူးရီယိမ္​းထိုး​ေန​တဲ့ အရိပ္​မည္​း​မည္​းေတြ။

ေခ်ာတို႔၊ အဝင္​းတို႔၊ မခိုင္တို႔​ဟာလည္​း​ ေဟာဒီလမ္​းနီ​ေလးထဲမွာ သူတို႔ရဲ႕ ဘာသာစကားနဲ႔သူတို႔။

တခါတခါမွာ​ေတာ့ အ​ေၾကာင္​းျပခ်က္​တခုခုနွင္​့ ဖမ္​းလားဆီးလားလုပ္​လာၿပီဆို ဘုတ္​ကလပ္​ထဲကိုသူတို႔​ ေလး​ေတြတိုးဝင္​လာခဲ့ၿပီ။ အဲဒီလိုအခ်ိန္​မ်ိဳးဆို သူတို႔​ေလး​ေတြရဲ႕ မ်က္​လုံး​ေတြဟာ တိုးလ်ဳိွး​ေတာင္​းပန္​​ေန​တဲ့မ်က္​လုံးမ်ိဳး​ေတြ။ စိုးထိတ္​အားငယ္​​ေနတဲ့မ်က္​လုံး​မ်ိဳး​ေတြ။

"ျဖစ္​သမ်ွဇာတ္​​ေၾကာင္​းမလြယ္​ အင္​းလ်ားကန္​​ေစာင္​းဝယ္​ "ဆိုတာမ်ိဳးကို လမ္​းနီ​ေလးည​ေတြ ထဲမွာ မၾကာခဏဆိုသလို ကြၽန္​​ေတာ္​တို႔ ႀကံဳခဲ့ဖူး​ေပါ့။

ဘုတ္​ကလပ္​ထဲက​ေနလွမ္​းၾကည္​့လိုက္​ရင္​္​ ၾကယ္​ပြင္​့​ေတြသီးထေနတဲ့ အင္​းလ်ား​ဟာ အေမွာင္​ထဲ မွာ တဖ်ပ္​ဖ်ပ္​။

တိတ္​ဆိတ္​​ေနတဲ့ ညဟာ အသက္​ဇီဝဓာတ္​တခုခုကို ခုန္​ဟပ္​ဖို႔ ​ေခ်ာင္​းလို႔​ေျမာင္​းလို႔။

ၿမိဳ႕ျပဝံပု​ေလြ​ေတြဟာ လ​ေရာင္​ကို​ေမာ့ၾကည္​့​ရင္​းက ဆြဲဆြဲငင္​ငင္​ ပ်စ္​ပ်စ္​ခြၽဲခြၽဲ အူလို႔။

ဒီလိုအခ်ိန္​မ်ိဳးဆိုရင္​ လမ္​းနီ​ေလးနဲ႔သိပ္​မ​ေဝးတဲ့အင္​းလ်ားကန္​ဟိုတယ္​ရဲ႕ ဒိုမီနိုခန္​းမထဲမွာ Samba Pati လား။ ဒါမွမဟုတ္​ Besame Mucho လား။ ကႏြဲ႔ကလ် လိဒ္​ဂစ္​တာသံ​ေအာက္​မွာ ကႀကိဳးကကြက္​​ေတြဟာ ႏုသြဲ႕ညင္​း​ေပ်ာင္​း​ေနၿပီ​ေပါ့။ မီး​ေရာင္​မႈန္​ရီ​ေအာက္​က​ မ်က္​ဝန္​း​ေတြဟာ ေမွးစင္​းရီ​ေဝ​​ေနၿပီ​ေပါ့။

ဘာပဲ​ေျပာ​ေျပာ ဘုတ္​ကလပ္​ထဲကို​ေရာက္​လာခဲ့ရင္​​ေတာ့ ​သူတို႔ကိုဝိုင္​းဆိတ္​မယ္​့ လင္​းတ​ေတြရန္​က ေခ်ာ တို႔၊ မခိုင္​တို႔၊ အဝင္​းတို႔ဟာ လြတ္​​ေျမာက္​သြားခဲ့ၿပီ။

လမ္​းနီ​ေလးအတြက္​​ေတာ့ ဒီလိုအျဖစ္​အပ်က္​မ်ိဳးေတြဟာ မ်ားျပားလွ​ေပါ့။ လမ္​းနီ​ေလးထဲမွာ ေငါင္​စင္​းစင္​းနဲ႔ ရပ္​​ေနၾကတဲ့ ဓာတ္တိုင္​​ေတြတတိုင္​မွမရိွ။ အ​ေရာင္​မြဲမြဲနွင္​့ၿမိဳ႕ျပခို​ေတြတေကာင္​မွ မရိွ။ စည္​ပင္​တဲ​ေလး တလုံးကလြဲလို႔ လူ​ေနအိမ္​​ေျခတလုံးတေလပင္​ မရိွ။ လက္​ဖက္​ရည္​ဆိုင္​၊ ဘူးသီး​ေၾကာ္​ဆိုင္​၊ အရက္​ဆိုင္​၊ ထမင္​းဆိုင္​တ​ဆိုင္​မွမရိွ။ ကုန္​ကုန္​​ေျပာရလ်ွင္ ည​ဥ္​့နက္သန္​း​ေခါင္​ထဲ ခ်ိဳးခ်ိဳးခြၽတ္​ခြၽတ္​အသံဗလံ​ၾကားလ်ွင္​​ ေတာင္​ ထိုး​ေဟာင္​ေပးမည္​့ ေခြး​ေလ​ေခြးလြင္​့ တ​ေကာင္​္​ပင္​မရိွပါ။

လမ္​းနီ​ေလးထိပ္​မွာ​ေတာ့ "လမ္​းနီ​ေလးက​ေဖး"ဟု ကိုခါးႀကီး နာမည္​​ေပးထား​ေသာ ကိုဆန္​းတို႔ ညီအစ္​ကို ရဲ႕လက္​ဖက္​ရည္​ဆိုင္​​ေလးရိွသည္​။ အ​ေမၿမိဳင္​့ထမင္​းဆိုင္​​ေလးရိွသည္​။ ဦးနႈတ္​ခမ္​း​ေမႊးရဲ႕တြန္​းလွည္​း ကြမ္​း ယာဆိုင္​​ေလးရိွသည္​။ႀကံ​ေခ်ာင္​း​ေတြကို ထည္​့ႀကိတ္​လိုက္​တိုင္​း ျခဴသံလြင္​လြင္​ျမည္​​ေလ့ရိွ​ေသာ ကိုဘာဘူ႔ ၾကံရည္​ဆိုင္​​ေလးရိွသည္။ လမ္​းနီ​ေလး၊ သမိုင္​း၊ ခဝဲၿခံ ကား​​ေလးဂိတ္​ရိွသည္​။

သတင္​းအရင္​းအျမစ္​ ဘာမွမရိွ​​ေလတဲ့လမ္​းနီ​ေလးထဲမွာ ​ေခ်ာတို႔ကို ဖမ္​းလားဆီးလားလုပ္​ၿပီဆိုလ်ွင္​သတင္​း။​ လူငယ္​​ေလးတေယာက္​ ေရကူး​ေနရင္​း ေရနစ္​​ေသသြားၿပီဆိုလ်ွင္​သတင္​း။ ရုပ္​ရွင္​ရိုက္​မည္​့အဖြဲ႔ လမ္​းနီ​ေလးထဲ ဝင္​သြားၿပီဆိုလ်ွင္​သတင္​း။ ၾကက္ကြၽန္​းထဲမွာ ၾကက္​ပဲြျဖစ္​​ေနၿပီဆိုလ်ွင္​သတင္း​၊

လူ​ေတြဟာ အသက္​ရွင္​​ေနလ်က္​ႏွင္​့ ​ေသဆုံး​ေနၾကတာလား။ ေသဆုံး​ေနလ်က္​ႏွင္​့အသက္​ရွင္​​ေနၾကတာ လား။ ကြၽန္​​ေတာ္​သဲသဲကြဲကြဲမသိပါ။ ရက္​စြဲေတြဟာ ပ်င္​းရိၿငီး​ေငြ႔စရာ​ေကာင္​း​ေနတာ​ေတာ့ ​ေသခ်ာခဲ့သည္​။

အဲဒီပ်င္​းရိၿငီး​ေငြ႔စရာ​ေကာင္​းတဲ့ရက္​စြဲ​ေတြထဲမွာပဲ ကြၽန္​​ေတာ္​့ဆီေရာက္​ေရာက္​လာတတ္​တဲ့ တ​ၿမိဳ႕တည္​း သား သူငယ္​ခ်င္​းဟာ ​ေခ်ာကို ​ေတြ႔ရိွသြားခဲ့​ေပါ့။​

ကနဦးတုန္​းက ​ေခ်ာလိုမိန္​းက​ေလးတေယာက္​ကို ​ေပါ့ပါးလြယ္​ကူစြာနဲ႔ပဲ ​ ေက်ာ္ျဖတ္​​သြားလိမ္​့မယ္​လို႔ ကြၽန္​​ေတာ္​တို႔အားလုံးဟာ ထင္​မွတ္​ထားခဲ့ၾက။ သူ ကြၽန္​​ေတာ္​့ဆီေရာက္​​လာတိုင္​းလည္​း ဘုတ္​ကလပ္​ထဲမွာ ခ်က္​ၾကျပဳတ္​ၾကစားၾက​ေသာက္​ၾက။ မူးမူး​ေဝ​ေဝနဲ႔ သီခ်င္​း​ေတြတပုဒ္​ၿပီးတ​ပုဒ္​​ ေအာ္​ဆိုၾက။ အမိုးတို႔ရဲ႕အိမ္​စုစု​ေလးကို ညႀကီးအခ်ိန္​မ​ေတာ္​ တံငါ​ေလွ​ေလးေလွာ္​ခတ္​သြားၿပီး ​ဘီအီးကို အ​ေႂကြးႏိႈးဝယ္​ၾကနဲ႔ အင္​းလ်ား ည​ေတြကို ျဖတ္​သန္​းလာခဲ့ၾကတာမဟုတ္​လား။

ကိုဗ်တ္​ဝိ ဖဲနိုင္​လာခဲ့တဲ့ရက္​မ်ိဳး ဒါမွမဟုတ္​ ကိုခါးႀကီး​ ေျခခင္​းလက္​ခင္​းသာတဲ့ ရက္​မ်ိဳးဆိုရင္​ ဂုဏ္​သ​ေရရိွ လူႀကီးမင္​း​ေတြလို ကြၽန္​​ေတာ္​တို႔ဟာ ေအာင္​ပြဲခံခဲ့ၾက။လွည္​းတန္​း၊ ​ေျမနီကုန္​း၊ တိုက္​ဆယ္​့နွစ္​လုံးတန္​း၊ တခါတခါ ​ေတာင္​ဥကၠလာ စာတိုက္​မွတ္​တိုင္​နားကဆိုင္​​ေလး​ေတြအထိ ကြၽန္​​ေတာ္​တို႔ဟာေျခစၾကၤာျဖန္​႔ခဲ့ ၾကတဲ့ ထရိြဳင္​စစ္​သည္​​ေတြ။

လွည္​းတန္​းကပ္​စ္​ထရိုကို နယ္​အိမ္​က ေငြပို႔လိုက္​တဲ့ ရက္​​ေကာင္​းရက္​ျမတ္​​ေတြဆိုရင္​ ကြၽန္​​ေတာ္​တို႔ဟာ ဘီအီးတို႔၊ ​ေထြးညိဳတို႔ကို ​မ်က္​​ေစာင္​း​ေတာင္​ လွမ္​းမထိုးတဲ့ဆီ​ေနတာ​ေတြ​။

ေခ်ာကို လက္​ထပ္​ယ​​ူ​ေတာ့မယ္​လို႔ သူဖြင္​့ဟေျပာလာ​တဲ့​ေန႔က အင္​းလ်ားဟာ အရူးတေယာက္​လို သူ႔ကို​ ေငးရီၾကည္​့​ေနခဲ့​။

အဲဒီညက သူဘာမွမျဖစ္​ေပမယ္​့ ကြၽန္​​ေတာ္​တို႔အားလုံးဟာ မူးမူးရီရီနဲ႔ တညလုံးရူးနွမ္​း​ေအာ္​ဟစ္​ခဲ့ၾကတယ္။ လူအျဖစ္​မွာမူး​ေနဖို႔သာမက တခါတရံမွာ ရူးေနဖို႔ပါလိုအပ္​တဲ့အ​ေၾကာင္​း အဲဒီညက ကြၽန္​​ေတာ္​ အ​ေသ အခ်ာ​ ေတြ႔ရိွသြားခဲ့ပါတယ္​။

ဂ်က္​လန္​ဒန္​ရဲ႕ ပင္​လယ္​ဝံပု​ေလြ၊ ဟာမန္​းဟက္​စ္​ရဲ႕ သိဒၶတၱ၊ ပါရဂူရဲ႕စိတၱရ​ေလခါ၊ ရစ္​ခ်တ္​ဗာ့(ခ္​)ရဲ႕​ေယာန သံစင္​​ေယာ္​ စာအုပ္​​ေတြကို ​ေခါင္​းအုံးအိပ္​ခဲ့တဲ့သူငယ္​ခ်င္​းရဲ႕ ခ်စ္​ျခင္​း​ေမတၱာကို ရွာ​ေဖြ​ေတြ႔ရိွခန္​းပါပဲ။​

ေျပာမယ္​ဆိုရင္​​ေပါ့။ ​ေခ်ာဟာ သူ႔ဘဝအတြက္​ ႏြံထဲက ၾကာျဖဴပြင္​့။

သူ႔ရဲ႕ အာရုံခံစားမႈကိုက သူမ်ား​ေတြနဲ႔မတူဘဲ ကြဲျပားျခားနား​ေနတတ္​တာ။​ အလင္​း​ျဖဴေအာက္​မွာ ထိုင္​​ေန​ ေပမယ္​့ သူ႔ရဲ႕အာရုံထဲမွာေတာ့ ​မည္​း မည္​းရီရီ ျဖစ္​ခ်င္​ျဖစ္​ေနတတ္​တာ။ တိတ္​ဆိတ္​​ေန​ေပမယ္​့လည္​း သူ႔ရဲ႕ စိတ္​အာရုံထဲမွာ တဝုန္​းဝုန္​းနဲ႔ဆူညံ​ေပါက္​ကြဲ​ေနတတ္​တာ။ တခါတခါမွာ နွင္​း​ျဖဴျပာညိဳ အင္​းလ်ားနံနက္​ခင္​း ကို ​ေငး​ေငးရီရီၾကည္​့​ေနရင္​းနဲ႔ ခိုင္​ထူးရဲ႕ နွင္​းသက္​သက္​​ေဝဟာသူ႔ရဲ႕ႏႈတ္​ဖ်ားက တိုးတိုးလ်လ်​ေလး ထြက္​ ေနတတ္​တာ။

ဒါ​ေပမဲ့ ....

ျပဇာတ္​ထဲက ဇာတ္​ဝင္​ခန္​း​ေတြသာ ဘဝဆန္​လို႔ရေပမယ္​့ ဘဝထဲက ဇာတ္​ဝင္​ခန္​း​ေတြဟာ ျပဇာတ္​သိပ္​ဆန္​လို႔ မရဘူးဆိုတာ သိပ္​မၾကာခင္​မွာပဲ သူ ေတြ႔ရိွခဲ့ျပန္​ပါတယ္​။

သူ မရိွတဲ့အခ်ိန္​။ အလင္​း​ေရာင္​နည္​းနည္​းနဲ႔ အ​ေမွာင္​​ေတြ​ေဝရီ​ေနတဲ့ အခန္​းက်ဥ္​း​ေလးထဲမွာ ​ေခ်ာ ရင္​ဆိုင္​​ေနရတာဟာ ​ေအးစက္​​ေျခာက္​​ေသြ႔ေန​တဲ့ မ်က္​လုံး​ေတြ​ေပါ့။

သူမကို စိမ္​းကား​ ေအးစက္​စြာ ​ေငးစိုက္​ၾကည္​့​ေန​တတ္​တဲ့မ်က္​လုံးမ်ား။ ဘယ္​​ေသာအခါမွ ​ေႏြး​ေထြးႏူးညံ့လာမွာမဟုတ္​တဲ့ သူ႔မိသားစု​ေတြရဲ႕ မ်က္​လုံးမ်ား။

မ်က္​လုံး​ေတြ ကင္​းလြတ္​မယ္​့ ဇုန္​ထဲကို လြင္​့ထြက္​ပ်ံသန္​းသြားမယ္​ဆိုရင္​ သူနဲ႔ ကမ႓ာတခု ျခားသြားမွာ ကို ​ေခ်ာသိပါတယ္​။

သူ႔ရဲ႕ခ်စ္​ျခင္​း​ေမတၱာ​ေတြကိုလည္​း ​ေခ်ာ အ​ေသအခ်ာ သိပါတယ္​။ ဒါ​ေပမဲ့ ေခ်ာဟာ ေၾကာက္​မက္​ဖြယ္​မ်က္​လုံး​ေတြမရိွတဲ့ အရပ္​​ကိုပဲ ​​ေ႐ြးခ်ယ္​ဆုတ္​ခြာ သြားခဲ့​ေလတယ္​။

အဲဒီရက္​စြဲကစၿပီး ​ေခ်ာ မရိွ​ေတာ့တဲ့ အထီးက်န္​ကမ႓ာမွာ သူဟာ ​ေျခဦးတည္​့ရာ​လြင္​့​​ေမ်ာေနတဲ့ မိုး တိမ္။ သူ႔အလြင္​့​ေတြဟာကြၽန္​​ေတာ္​တို႔ကို ကူးစက္​သြားၿပီးေနာက္​ပိုင္​း ကြၽန္​​ေတာ္​တို႔ဟာလည္​း လြင္​့ခ်င္​တိုင္​း လြင​​့္​့​ေနခဲ့ၾကတဲ့ မိုးရိပ္​မိုးသား​ေတြ။

ညဘက္​ကို ​ေရာက္​ၿပီလား။ လ​ေရာင္​ဟာ ​ေအးစက္​ျပာနွမ္​း​ေနၿပီလား။ အားလုံးဟာ ေခ်ာဆီကို စုၿပံဳလြင္​့ဝင္​သြားခဲ့ၾက။ အားလုံးဟာ အလြင္​့ကမ႓ာထဲကို လြင္​့ခ်င္​တိုင္​းလြင္​့ထြက္​သြားခဲ့ၾက။

ရစ္​သမ္​ခတ္​သံဟာ တိုးတိုးရီရီ။ သီခ်င္​းသံဟာ ထိခိုက္​​ေၾကကြဲမႈ​ေတြ ​ေရာ​ေထြး​ေပ်ာ္​ဝင္​​ေန​ေသာ သီဆိုမႈမ်ိဳး။

သီခ်င္​းစာသားအဆုံးမွာ "​ေခ်ာရယ္​" ကို သူတို႔အားလံုး ဝိုင္​းဆိုၾက။ ​ေခ်ာရယ္​ ...​ေခ်ာရယ္​ ...​ေခ်ာရယ္​ကို အ​ေတာမသတ္​ႏိုင္​​ေအာင္​ တေယာက္​ၿပီး​တေယာက္​ တမ္​း​ေမာၾက။ ေခ်ာရယ္​ကို လြမ္​း​တၾက။ ေခ်ာရယ္​ကို ​ေအာ္​ဟစ္​​ေခၚ​ေဝၚၾက ။

တ​ခါတ​ခါမွာ အသံဟာ ဆို​ေနရင္​း နွင္​့ တုန္​ရီထစ္​အ သြားတတ္​တာ။ တ​ခါတခါမွာ ေခ်ာဟာ ေက်ာလည္​အထိ​ေရာက္​​ေနတဲ့ ညိဳ​ေမွာင္​​ေကသာေတြကို အရိုင္​းဆန္ဆန္​ ျဖန္​႔ခ်ထားၿပီး လမ္​းနီ​ေလးထဲက ထြက္​လာတတ္​တာ။​ "ေဟာဒီမွာ ထမင္​းလိုက္​ပြဲ တ​ပြဲရိွတယ္​ အ​ေမၿမိဳင္​​ေရ" လူက်​ေနတဲ့ အခ်ိန္​ဆို ဘယ္​က​ေရာက္​လာမွန္​းမသိတဲ့ ကိုခါးႀကီးဟာ အ​ေမၿမိဳင္​့ထမင္​းဆိုင္​​ေလးမွာ ဝိုင္​းကူ​ေပးတတ္​တာ။ လမ္​းနီ​ေလးဟာ အ​ေမွာင္​ထဲမွာ နစ္​ျမဳတ္​မႈန္​မိႈင္​း သြားၿပီဆိုရင္​ အသံဗလံ​​တစ္​ခုမွ မၾကားရ​​ေလေအာင္​ တိတ္​ဆိတ္​​ေအးစက္သြားတတ္​တာ။​

"အဆိမ္​့ တစ္​ယာ​လုပ္​ပါဗ် ဦးႏႈတ္​ခမ္​း​ေမြးရ" ကိုဗ်တ္​ဝိဟာ ကြမ္​းမွာရင္​း ထုံးခြက္​ထဲထိုးႏွစ္​လိုက္​္​တဲ့ လက္​ညိဳးနဲ႔ ဦးနႈတ္​ခမ္​း​ေမြးရဲ႕ နဖူး​ေျပာင္​ႀကီးကို ဖ်တ္​ခနဲလွမ္​းတို႔လိုက္​တာ။

တခါတခါလမ္​းနီ​ေလးဟာ သည္​း သည္​းရိုင္​းရိုင္​း က်​လာတဲ့ ႏွင္​းျပာ​ေတြ​ေအာက္​မွာ တဆတ္​ဆတ္​နဲ႔ တုန္​ရီ​ ေနတတ္​တာ။ တခါတရံမွာ အိပ္​​ေပ်ာ္​​ေနတဲ့ ဂိတ္​မွဴး ကို​ေပါက္​စအစား " ​ေလးသုံး​ေျခာက္​ရွစ္​ ထြက္​မယ္​​ ေဟ့ " လွည္​းတန္း​ကပ္​စ္​ထရိုဟာ ကို​ေပါက္​စရဲ႕ ဝီစီ​ေလးကို ႐ႊိခနဲယူမႈတ္​ၿပီး ကား​ေလးဂိတ္​မွဴး ဝင္​လုပ္​​ေပး တတ္​တာ။ 

သူတို႔လူစု မူးမူး​ေဝ​ေဝနဲ႔ ညဥ္​့နက္​သန္​း​ေခါင္​မွ ျပန္​လာခဲ့ရင္​ အိပ္​​ေမာက်​ေနတဲ့လမ္​းနီ​ေလးဟာ မ်က္​​ေတာင္​​ ေလး ပုတ္​ခတ္​ပုတ္​ခတ္​လုပ္​ၿပီး နိုးထလာတတ္​တာ။ လမ္​းနီ​ေလးဟာ ​ေခ်ာဝင္​လာမယ္​့ လမ္​း​ထိပ္​ေလးကို ေတြ​ေတြ​ေငး​ေငး ၾကည္​့​​ေနရင္​းနဲ႔ တေနၿပီးတေနဝင္​၊ တ​မိုးၿပီးတမိုး ခ်ဳပ္​ ခ်ဳပ္​သြားတတ္​တာ။

တခါတခါ လမ္​းနီ​ေလးဟာ ေခ်ာရယ္​​ ေခ်ာရယ္​ ဆို႔ဆို႔နစ္​နစ္​ေအာ​္​ဟစ္​​ေခၚ​ေဝၚၿပီး လြမ္​းလြမ္​း​ေဆြး​ေဆြးနဲ႔ ႀကိတ္​ႀကိတ္​ၿပီး ငိုရိႈက္​ေနတတ္​တာ။ ။

ႏိုင္​ ဝင္​း သီ