ဗိုလ္သူရိန္ ● ခ်ယ္ရီပန္းေတြေဝဆာေနတဲ့ ဂ်ပန္ျပည္ႏွင့္ သေဘၤာသား

ဗိုလ္သူရိန္ ● ခ်ယ္ရီပန္းေတြေဝဆာေနတဲ့ ဂ်ပန္ျပည္ႏွင့္ သေဘၤာသား
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၁၄၊ ၂၀၁၈

၂၀၁၇ ႏုိင္ဝင္ဘာလ ဖိလစ္ပိုင္ႏုိင္ငံမွာက်င္းပတဲ့ အာစီယံထိပ္သီးအစည္းအေဝးမွာလက္ရွိ ျပည္သူ႔အစိုးရကို ရခိုင္အေနာက္ ဘက္အေရးနဲ႔ပက္သက္ၿပီး အေနာက္ႏုိင္ငံကဖိအားေတြ ေပးေနခ်ိန္မွာ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံကဝင္ေရာက္စြပ္ဖက္ျခင္းမျပဳတဲ့အျပင္ အေမရိကန္ ေဒၚလာသန္းတစ္ေထာင္ ေခ်းေငြေပးလိုက္ျပန္ပါၿပီ။ ျမန္မာျပည္ဖြ႔ံၿဖိဳးတက္မႈမွာ စစ္အစိုးရေခတ္ထဲက ပံ့ပိုးကူညီ ခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္အစိုးရက ဒုတိယကမ႓ာစစ္တုန္းက က်ဴးေက်ာ္ခဲ့တဲ့ႏုိင္ငံေတြထဲမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံကိုမ်ား အခ်စ္ဆံုးျဖစ္ေနသလား ထင္မိပါတယ္။

အတိတ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္တူးစြေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒုတိယကမ႓ာစစ္အတြင္းမွာ ျမန္မာျပည္ကို ဂ်ပန္ေတြ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္း ပန္းခဲ့တာအမွန္ပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း ဗမာ့တပ္မေတာ္စတင္ဖြဲ႕စည္းဖို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြေမြးထုတ္ေပးခဲ့တာ အေမရိကန္တုိ႔ အဂၤ လန္တုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဂ်ပန္ဘုရင့္တပ္မေတာ္ကေန စစ္ပညာေတြသင္ၾကားေပးခဲ့လုိ႔ ဗမာ့တပ္မေတာ္ႀကီးကို စတင္ဖြဲ႕ စည္း ႏုိင္ခဲ့တာပါ။ ဒုတိယကမ႓ာစစ္အတြင္း ဂ်ပန္ေတြကို စတင္တြန္းလွန္တိုက္ခိုက္ေနခ်ိန္မွာလည္း စစ္ပညာေတာ္သင္အျဖစ္ ေစလႊတ္ထားခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ မိုမိုတာေရာစံတုိ႔ ျမန္မာစစ္သည္ေတာ္္ေတြကို မည္သည့္အႏၲရာယ္မွမေပးဘဲ ဂ်ပန္ ျပည္မွာ ထားရွိတာကိုၾကည့္ရင္ မူရင္းစိတ္ခံေကာင္းသူေတြအျဖစ္ သိရွိနားလည္ႏုိင္ပါတယ္။

ဟီ႐ိုရွီးမား နာကာဆာကီကို အနုျမဴဗံုးအၾကဲခံရၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြ သူတုိ႔ေတြရဲ႕စိတ္ေတြေျပာင္းလဲ mild self chane လာလိုက္တာ ဂ်ပန္ျပည္က ယေန႔ဆိုအာရွတိုက္မွာ အံ႔မခန္းတိုးတက္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံျဖစ္ေနပါၿပီ။ အတုယူစရာ အင္မတန္ ေကာင္းပါတယ္။

ဒီတေခါက္ သေဘၤာကေန ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေဒသၿမိဳ႕ေလးက ရန္ကုန္ - မႏၱေလး မီးရထားလမ္းကို မီးရထားဝန္ထမ္းမ်ားႏွင့္အတူ ဂ်ပန္လူမ်ိုး ပညာရွင္မ်ား လုပ္ငန္းကြင္းစစ္ ဆာေဗးဆင္းေနတာကို ေတြ႔ျမင္ရတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕ အဂၤလိပ္လက္ထပ္ထဲကအတိုင္းရွိေနခဲ့တဲ့ ရထားလမ္းမ်ားကို ဂ်ပန္အကူအညီနဲ႔ျပဳျပင္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ရထားစီးေနၾက ပုခက္လႊဲေပးတာေတြ၊ ျမင္းစီးသလို ခံုခံုေနတာေတြ၊ ယခုအထိ ျမန္မာ့မီးရထားက ေရာင္းေနေသးတဲ့ ခံုမဲ့ဆိုတဲ့အျဖစ္ေတြကို လြမ္းရေတာ့မွာလား ေတြးေနမိတယ္။

၂၀၁၂ ခုႏွစ္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံကေန သေဘၤာတက္ဖူးပါတယ္။ အဲဒိတုန္းက ဂ်ပန္ကို တိုက္႐ိုက္ေလယဥ္ မရွိေသးပါ ဘူး။ ဘန္ေကာက္ကေန တဆင့္စီးရပါတယ္။ ညေန မဂၤလာဒံုေလဆိပ္ကထြက္လာလိုက္တာ ေနာက္ေန႔မနက္မွာ ဂ်ပန္ျပည္ ကို ေရာက္ပါတယ္။ ေအးဂ်န္႔ (agent) က  ကားနဲ႔လာႀကိဳၿပီး ဘူတာ႐ံုတခုကို လိုက္ပို႔ပါတယ္။ အျခားႏုိင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ားကေတာ့ ေလဆိပ္ကဆင္း ကားတဆင့္စီးၿပီးတာနဲ႔ သေဘၤာေပၚေရာက္ပါၿပီ။ ဂ်ပန္မွာက မီးရထားဘူတာ႐ံုလိုက္ပုိ႔တာ ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သေဘၤာသားတစုက အနည္းငယ္စိုးရိမ္မိပါတယ္။ ဘူတာ႐ုံက သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေနၿပီး ဂ်ပန္ ေအးဂ်င့္ က ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ လက္မွတ္တေယာက္တေစာင္ ဝယ္ေပးပါတယ္။ ႐ုံထဲဝင္သြားေတာ့ သံုးေျမႇာင့္စတီးအတန္း ကာ ထားတာေလးေတြကို တြန္းမဝင္ခင္ ဒီဂ်စ္တယ္စာလံုးေလးေတြေပၚေနတဲ့ လက္ရန္းေပၚက ပံုစံခြက္ေလးထဲကို လက္မွတ္ ထည့္လိုက္တာနဲ႔ မီးအစိမ္းကေလး တီကနဲဆို အသံျမည္လာပါတယ္။ ဒါဆို သံုးေျမႇာင့္စတီးအတန္းေလးေတြ တြန္းဝင္လုိ႔ ရသြားၿပီး ဟိုဘက္ေရာက္ေတာ့ လက္ရန္းေပၚကေန ေစာေစာက လက္မွတ္ေလးျပန္ထြက္လာပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါ တယ္ရွင့္ဆိုတဲ့ ဂ်ပန္စကားေလးေျပာသံ စက္ထဲကၾကားလိုက္ပါတယ္။ ရထားထြက္မယ့္ေနရာအထိ ေအးဂ်န္႔က လိုက္ပုိ႔ပါ တယ္။ သံုးဘူတာေျမာက္မွာ ဆင္းပါ။ဟိုဘက္မွာ ေအးဂ်န္႔တေယာက္ထပ္ေစာင့္ေနမယ္။ ဆင္းမယ့္ဘူတာအမည္ကိုလည္း လက္မွတ္ထဲက အဂၤလိပ္စာ အမည္နဲ႔ ေရးထားတာကို ျပပါတယ္။ ကိုယ့္ျမန္မာျပည္မွာေတာင္ တခါတေလ ဘူတာေက်ာ္ၿပီး စီးမိတာေတြရွိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကေတာ့ စိုးရိမ္လွ်က္ပါပဲ။ ခဏေန ရထားဆိုက္ေရာက္လာပါတယ္။ လွ်ပ္စစ္ ေကဘယ္လ္ ႀကိဳးတပ္ထားတဲ့ ရထားပါ။ ရထားေပၚတက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္က ရထားေတြလို အေပၚ အလုအယက္မတက္ရဘူး။ ရထားရဲ႕ ၾကမ္းျပင္နဲ႔အညီ ပလက္ေဖာင္းကိုခင္းေပးထားေပးပါတယ္။ အထုတ္အပိုး အဝတ္အစား (Baggage) အိတ္ေတြပါေတာ့ အလြယ္တကူပဲ  တြန္းၿပီးတက္သြား႐ုံပါပဲ။ ရထားထြက္ေတာ့ ခံုေတြလြတ္ေနတာနဲ႔ အဆင္ေျပတဲ့ခံုမွာပဲ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ အဲယားကြန္းကလည္းလႊတ္ထားေတာ့ ေအးၿပီး သပ္ရပ္သန္႔ရွင္းေနပါတယ္။ ရထားတြဲရဲ႕ ေရွ႕ဆံုးႏွင့္ေနာက္ဆံုး မ်က္ႏွာက်က္ နားမွာ LED  ဒီဂ်စ္တယ္စာလံုးမ်ားနဲ႔ ေရွ႕ေရာက္မယ့္ဘူတာအမည္ကို ဂ်ပန္- အဂၤလိပ္လို ႏွစ္ဘာသာနဲ႔ အဆက္မျပတ္ထိုး ေပးထားၿပီး အသံနဲ႔လည္း ေၾကျငာပါတယ္။ ဂ်ပန္ရထားစီးရတုန္းေလ့လာလိုက္တာ ရထားတြဲရဲ႕ေနာက္ဆံုးမွာ ေဆးလိပ္ ေသာက္ခန္း၊ က်ားအေပါ့သြားခန္း၊ ဘိုထိုင္အိမ္သာ အစံုပါပါတယ္။ ဂ်ပန္ေဆာက္ေတြဆိုေတာ့ က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျပဳလုပ္ထားပါတယ္။ တဘူတာေလာက္ေက်ာ္ေတာ့ ေစ်းသည္ေရာက္လာပါတယ္။ ကိုယ့္ဆီကလို ေအာ္ဟစ္ ေက်ာ္ခြ တြန္း တိုက္ေရာင္းသလို မဟုတ္ပါဘူး။ ေလယဥ္ေပၚမွာလို တြန္းလွည္းေလးနဲ႔တြန္းလာၿပီး ရထားအတြဲ တတြဲေရာက္ရင္ ခရီးသည္ အေျခအေနကို အကဲခက္လိုက္တယ္။ အိပ္စက္အနားယူသူရွိေနရင္ အသံမထြက္ပဲ ေစ်းလွည္းစက္တြန္းလာၿပီး ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔လို ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္သမားမ်ားအတြက္ အသံတိုးတိုးေလး ဘာဝယ္ဦးမလဲရွင့္ဆိုၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ ႏႈတ္ဆက္ကာေမးပါတယ္။ မဝယ္ေတာ့ဘူးေျပာလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆိုၿပီး ဆက္ထြက္သြားပါတယ္။ စိတ္ကစိုးရိမ္ေနေတာ့ ဆင္းရမယ့္ ဘူတာ အမည္ကိုပဲ အာ႐ုံစိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဘူတာအမည္လည္း ေၾကျငာေရာ ထမယ္အလုပ္ လက္မွက္စစ္က ဆင္းရမယ့္ ဘူ တာေရာက္ၿပီလုိ႔ လာေျပာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အထင္ ေအးဂ်န္႔က အကူအညီေတာင္းမွာလိုက္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ရထားေပၚက ဆင္း ဘူတာ႐ုံကေနထြက္ေတာ့လည္း အေစာကလို လက္မွတ္ေလးထည့္ၿပီး တြန္းထြက္လာလိုက္တယ္။ ဒီတခါ ကိုေရႊလက္ မွတ္ကထြက္မလာေတာ့ဘူးဗ်ာ။ သစၥာရွိခ်က္။

ဒီလက္မွတ္ ဒီဘူတာမွာ ဆံုးၿပီေပါ့ဆိုတဲ့သေဘာပါ။ ယခု ျမန္မာ့မီးရထားနဲ႔ပူးေပါင္းၿပီးေတာ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ ျပဳလုပ္ မယ့္ ရန္ကုန္ - မႏၱေလးရထားလမ္းကို ဂ်ပန္ျပည္ကရထားေတြလို ခံုေတြသပ္သပ္ရပ္ရပ္ စနစ္တက် တည္ေဆာက္ထား တဲ့ရထားမ်ဳိး၊ သက္ေတာင့္သက္တာ လွ်င္ျမန္လြယ္ကူတဲ့ ရထားလမ္းမ်ဳိး လုပ္ေဆာင္ေပးၾကပါ။ အဲယားကြန္းေတြအထိ မလိုေသးပါဘူး။ က်ဳပ္တုိ႔ နယ္ကလူေတြ မူးတက္လုိ႔ပါ။

အခုေခတ္ ျမန္မာႏုိင္ငံကဘဏ္ေတြက ကမ႓ာ့ဘဏ္ေတြနဲ႔ခ်ိတ္ဆက္လာေတာ့ သေဘၤာသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ လခေတြ ကို သေဘၤာေပၚမွာ ေဒၚလာ ၂၀၀ - ၃၀၀ ေလာက္သာေပးၾကၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံဘဏ္ေတြကတဆင့္ ကိုယ့္မိသားစုအိမ္ကိုပဲ လႊဲေပးလာၾကပါတယ္။ ၂၀၁၀ မတိုင္ခင္အထိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သေဘၤာထြက္တဲ့အခါက အိမ္ကိုပိုက္ဆံပုိ႔ဖို႔ ျပန္မယ့္ သေဘၤာ သားလူၾကံဳကိုပဲ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရတယ္။ (အိမ္လႊဲေပးတဲ့ သေဘၤာကုမၸဏီတခ်ဳိ႕ရွိေပမယ့္လည္း ျမန္မာေငြကိုသာ ထုတ္ေပး တတ္ၾကပါတယ္) အိမ္စားရိတ္ အေနအထားေၾကာင့္ အျမန္ပုိ႔ခ်င္သူမ်ားကေတာ့ လူၾကံဳမရွိရင္ အိမ္က အတိုးေတြတက္ေလပဲ။ ကြၽန္ေတာ္သေဘၤာသားက အဲလိုမိသားစုထဲမွာပါတယ္။ ကိုရီယားေရာက္လုိ႔ ျမန္မာဆိုင္ေတြက သူတုိ႔ကေန တဆင့္လႊဲေပး မယ္ဆိုေသာ္လည္း ဆိုင္နဲ႔ၿမိဳ႕ အေတာ္ေဝးလုိ႔ သူတုိ႔ဘဏ္အေကာင့္ေတြအတိုင္း ကိုရီးယား ေအးဂ်န္႔ေတြက မလႊဲေပးရဲဘူး။ တစံုတခုျဖစ္ရင္ ေလ်ာ္ရမွာစိုးလုိ႔တဲ့။

ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သေဘၤာ ဂ်ပန္ကိုေရာက္သြားပါေရာ။ ျမန္မာျပည္မာ ပရဟိတေတြလာလုပ္တဲ့ မစံပယ္လုိ႔အမည္ေပးထားတဲ့ ျမန္မာစကား ကြၽမ္းက်င္စြာေျပာဆိုတက္ေသာ ဂ်ပန္နာမည္  Watanabe kasuko ဆိုတဲ့ အမ်ဳိသမီးတေယာက္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ က အေတာ္ခင္ပါတယ္။ စာနယ္ဇင္းက ဒဲဒီ (ကိုဝင္းတင္) မိတ္ဆက္ေပးလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္နယ္က ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရး ေက်ာင္း၊ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား၊ တကၠသိုလ္ပညာသင္ၾကားမႈအခက္အခဲရွိေနသူမ်ား စတဲ့ပညာေရးနဲ႔ ပတ္ သက္တဲ့ အေဆာက္အဦ စာေရးကရိယာ ေငြေၾကးလွဴဒါန္းမႈေတြကို ျမန္မာျပည္ သံုးလတေခါက္ေရာက္တိုင္း အျမဲလာ လွဴေနၾကပါ။ ဂ်ပန္ျပည္က ဖုန္းနံပါတ္လည္းေပးထားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က အိမ္ေငြပုိ႔ခ်င္တဲ့ အခက္အခဲကို သူ႔ကို ဖုန္းဆက္ ေျပာျပလိုက္တယ္။ သူ ေနာက္ႏွစ္ပတ္အတြင္း ျမန္မာျပည္သြားမွာေျပာေတာ့ မိုးရြာတုန္း တိုင္း၍ယက္လာေသာပက္ကလာ ေဆာင္းလာသည့္ႏွယ္ေပါ့။ ဘဏ္ကေန တဆင့္လႊဲပါဆိုၿပီး မစံပယ္က သူ႔ဘဏ္အေကာင့္ေပးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဆိပ္ကမ္းနဲ႔ အနီး စပ္ဆံုးဘဏ္တစ္ခုကိုသြားပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ဘဏ္ဝန္ထမ္းေတြက ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ေတာင္းပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ သေဘၤာသား အေတာ္မ်ားမ်ားကို အျပင္ထြက္ရင္ ရက္အကန္႔အသက္သတ္မွတ္ထားေသာ လည္ပတ္ခြင့္လက္မွတ္ show pass ပဲေပးၾကပါတယ္။ ဂ်န္ပန္မွာ ခုန္ဆင္း အလုပ္လုပ္ေနခဲ့ၾကလုိ႔ သေဘၤာသားအမ်ားစုကို ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္မေပးပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က ရွိတဲ့လက္မွတ္ပဲထုတ္ျပေတာ့ ဘယ္ေလာက္လႊဲမွာလည္းတဲ့။ အမ်ားဆံုး ေဒၚလာ ၁၀၀၀ သာ လႊဲခြင့္ျပဳမွာ ျဖစ္ၿပီးဂ်ပန္ ယန္းျပန္လဲၿပီး လႊဲရမယ္လုိ႔ေျပာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လႊဲခ်င္္တာက ေဒၚလာ ၂၀၀၀ ဂ်ပန္ယန္းကလည္း ႏွစ္ခါ ျပန္လည္းရမယ့္ကိန္းျဖစ္ေနေတာ့ သေဘၤာျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။ မစံပယ္ကို ဖုန္းနဲ႔ အက်ဳိးအေၾကာင္းလွမ္းေျပာျပေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မိသားစုအတြက္ အေရးသိပ္ႀကီးေနမွန္းသိေတာ့ စာတိုက္ကတဆင့္ လႊဲပါထပ္ေျပာပါတယ္။

ေနာက္ေန႔ၾကေတာ့ ဂ်ပန္အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ forman ကို မစံပယ္နဲ႔ဖုန္းေျပာ အကူအညီေတာင္းခိုင္းၿပီး စာတိုက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ လႊဲခ်င္တဲ့ပံုစံကို ဂ်ပန္စာေရးခိုင္းပါတယ္။ ဘာလုိ႔လည္း ဆိုေတာ့ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးမ်ားက မိခင္ဘာသာစကားကိုသာ အဓိကအေလးထား မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ထိမ္းသိမ္းၾကပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာ ေမးထူးေခၚေျပာေလာက္သာတက္တဲ့ ဂ်ပန္ ဧည့္သည္မ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္မွာ ေတြ႔ဖူးလုိ႔ပါ။ ဂ်ပန္လိုေရးထားတဲ့စာရၿပီဆိုေတာ့ စာတိုက္ကို အေျပးအလႊား သြားရပါတယ္။ မနက္ျဖန္႐ုံးပိတ္ရက္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ပါ။ ဒီအခ်ိန္ စာတိုက္နဲ႔ဆက္သြယ္ေရးကို ဂ်ပန္အစိုးရကပုဂၢလိကို လႊဲေျပာင္းေပးအပ္ထားပါၿပီ။

ဂ်ပန္စာတိုက္ေရာက္ေတာ ပါလာတဲ့ဂ်ပန္စာကို ထုတ္ျပလိုက္ပါတယ္။ သူတုိ႔ကလည္း  ဂ်ပန္ယန္းေငြကို လဲခိုင္းၿပီး ျမန္မာ ျပည္စာတိုက္မ်ားလို တဆင့္လႊဲလုိ႔ရတဲ့ပံုစံပဲ ေျပာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အေတာ္ေလး ဦးေႏွာက္ေျခာက္လာတာနဲ႔ စာတိုက္ထဲ ခံုအလြတ္တစ္ခုမွာ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ထိုင္ေနမိတယ္။ခဏအၾကာေတာ့ အဂၤလိပ္စကား အနည္းငယ္ေျပာတတ္တဲ့ စာတိုက္မွဴးလုိ႔ ထင္ရတဲ့ဂ်ပန္အမ်ဳိးသမီးတဦးထြက္လာၿပီး ဘာကူညီေပးရမလဲ ေမးပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ၾကံရာ မရ တာနဲ႔ မစံပယ္ ဖုန္းနံပါတ္ေပးလိုက္တယ္။ သူတုိ႔ခ်င္း ငါးမိနစ္ေလာက္စကားေျပာၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကို ဖုန္းေပး ေျပာခိုင္း ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး မစံပယ္အၾကံေပးတာကေဒၚလာ ၂၀၀၀ ကို A4 စာရြက္အလြတ္နဲ႔ ပက္ၿပီးေတာ့ လိပ္စာအတိုင္း စာ တိုက္က ပုိ႔ဖို႔ေျပာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလားေမးေတာ့ သူ႔ဆီမွာ စာတိုက္ဖုန္းလည္းရေနၿပီဆိုေတာ့ မေရာက္မွာ မပူပါနဲ႔။ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ဖုန္းျပန္ဆက္ၿပီး သူျပန္ကူညီေပးပါ့မယ္ေျပာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း မစံပယ္ေျပာသလို စာအိတ္ မွာ လိပ္စာေရးၿပီး စာတိုက္ကိုပုိ႔ခဲ့ပါတယ္။ လက္ခံရရွိေၾကာင္းစာရြက slip ေလးေတာ့ ယူလာခဲ့ပါတယ္။ စာတိုက္ဝန္ထမ္း မ်ားကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္းေျပာၿပီး စိတ္တထင့္ထင့္နဲ႔ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒိအခ်ိန္ ေဒၚလာေစ်းက တစ္ေဒၚလာ ျမန္မာေငြ ၁၂၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိေတာ့၂၄ သိန္းေသာေငြေၾကးကို ကြၽန္ေတာ္စိုးရိမ္တာ မဆန္းပါဘူး။

သေဘၤာျပန္ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း က်န္သေဘၤာသားမ်ားက အားေပးလိုက္ၾကတယ္။ ဆံုးၿပီတဲ့။ ေအးေလ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံသားအားလံုးက စာတိုက္ကို သိပ္မယံုၾကည္ခဲ့ၾကသလို စာေရးဆရာမ်ားကလည္း စာေပေဟာေျပာပြဲေတြမွာ ထည့္ထည့္ေျပာေနၾကတယ္။ ရြာကႀကီးေတာ္ႀကီး ေျမးႏွစ္ေယာက္ရမွ သူ႔ငယ္ရည္းစားဆီက စာကို စာတိုက္က လာပုိ႔တယ္ ဆိုတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြကလည္း ရွိေနတာကိုး။ သေဘၤာက ယခုေရာက္ေနတဲ့ ကီမိစု (kimesu) ဆိပ္ကမ္းမွာ ကုန္ခ်ၿပီးတာနဲ႔ ေနာက္ေန႔ၾကေတာ့ နာဂိုရာ (Nagoya) ဆိပ္ကမ္းမွာ ကုန္သြားတင္ဖို႔ ထြက္ခြာလာခဲ့ပါတယ္။ စေန တနဂၤေႏြ ႐ုံးပိတ္ ရက္ ၾကားထဲမွာခံေနတာနဲ႔ မစံပယ္ဆီ ဖုန္းမဆက္ျဖစ္ေသးပါဘူး။ စာထည့္ၿပီး ၄ ရက္ေလာက္ေနေတာ့ စိတ္ထဲ ကလိ ကလိ ျဖစ္ လာတာနဲ႔ မစံပယ္ဆီ စာေရာက္လာၿပီး ဖုန္းဆက္ေမးပါတယ္။ မေရာက္ေသးဘူးတဲ့။ အင္းကနဲ သက္ျပင္းခ်လိုက္တယ္။ ဂ်ပန္ဖုန္း ခဏ ခဏဆက္ပါမ်ားေတာ့ သေဘၤာသူႀကီး Captain က မသကၤာသလို ျဖစ္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ခုန္ခ်ေနခဲ့ဖို႔ မဟုတ္ဘူး။စာတိုက္က ေငြပုိ႔ထားလုိ႔ပါရွင္းျပေတာ့ သူကလည္း သူ႔ႏွဖူးလက္နဲ႔ ႐ိုက္ၿပီး အားေပးရွာပါတယ္။ ေနာက္တေန႔ ညေနၾကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဆက္ေနၾက သူႀကီးရဲ႕ဖုန္းကို မစံပယ္ဖုန္းဆက္တယ္တဲ့။ စာေရာက္ပါၿပီလုိ႔ သူႀကီးက ေခၚေျပာ တယ္။ ကဲ အခုမွ အလံုးႀကီးက်သြားေတာ့တယ္။ မစံပယ္ ျမန္မာျပည္ကိုေရာက္ေတာ့ အိမ္ကအမေလးကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ရန္ကုန္ေခၚေပးတယ္လုိ႔ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေတာ့ေျပာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လိုလုပ္ဖို႔ ေရးျပေနျခင္းမဟုတ္ပါ။ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ဝန္ ေဆာင္မႈကို ေဖာ္က်ဴးေရးသားျခင္သာျဖစ္ပါတယ္။

မႏၱေလး ေနျပည္ေတာ္မွာ ကေနာင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီး လက္နက္စက္႐ုံတည္ေထာင္ေနခ်ိန္၊ ေရျမႇဳပ္ဗံုးေတြ စမ္းသပ္ေနခ်ိန္ ဂ်ပန္ျပည္မွာ ဓါးေတြသံုးတဲ့ဆာမူ႐ိုင္းေခတ္မကုန္ေသးဘူးလုိ႔ သမိုင္းဆရာအခ်ဳိ႕က သံုးသပ္ေျပာဆိုၾကပါတယ္။ ဆရာအ ေထာက္ေတာ္လွေအာင္ရဲ႕  စာသားငွားသံုး႐ရင္ မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ ယခုလက္ရွိ ကိုယ့္ႏုိင္ငံထက္အဆေပါင္းမ်ားစြာ တိုး တက္ေနတဲ့ ဂ်ပန္ျပည္ကို အတုယူသင္ၾကားတာေတြလုပ္ရမယ္လုိ႔ သံုးသပ္မိပါတယ္။

ဗိုလ္သူရိန္
၂၀ ၁၁ ၂၀၁၇
နယူးအိုင္ယာလန္