သန္းျမင့္ဦး ● လြတ္လပ္ေရးေန႔ (သုိ႔မဟုတ္) ႏွစ္ ၇၀ တုိင္ စစ္ဒဏ္ခံေနရသည့္ႏုိင္ငံ

သန္းျမင့္ဦး ● လြတ္လပ္ေရးေန႔ (သုိ႔မဟုတ္) ႏွစ္ ၇၀ တုိင္ စစ္ဒဏ္ခံေနရသည့္ႏုိင္ငံ
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၃၊ ၂၀၁၈

သူ႔ေဖ့ဘုတ္ခ္က ယူပါသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ၿဗိတိသွ်ဓနသဟာယအဖြဲ႕တြင္မပါဝင္ပဲ လြတ္လပ္ေသာႏိုင္ငံတစ္ခုျဖစ္လာသည္မွာ မနက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ ႏွစ္ ေပါင္း ၇၀ တိတိရိွၿပီျဖစ္သည္။

(English Below)

၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၄ ရက္ေန႔ နံနက္ ၄ နာရီ မိနစ္ ၂၀ တြင္ ပါလီမန္အေဆာက္အဦေရွ႕ရိွ အတြင္းဝန္႐ံုးကြက္လပ္၌ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ယူနီယံဂ်က္အလံကိုျဖဳတ္ခ်ကာ သမၼတႏိုင္ငံအလံသစ္ကို လႊင့္တင္ခဲ့သည္။ အလံတင္သည္႔ အခမ္း အနားတြင္ အစီအစဥ္တစ္ခုအေနျဖင္႔ လြတ္လပ္ေရးယူရမည့္အခ်ိန္ကို တြက္ခ်က္ေပးသည့္ပုဏၰားမ်ားက ခ႐ုသင္းမ်ားမႈတ္ၾက သည္။ ေနာက္ပိုင္းအစီအစဥ္မ်ားမွာ လႊတ္ေတာ္တြင္ျဖစ္ၿပီး၊ သမၼတသစ္ ေညာင္ေရႊေစာ္ဘြား စဝ္ေရြႊသိုက္ႏွင္႔အတူ ဝန္ႀကီး ခ်ဳပ္သစ္ သခင္ႏုႏွင့္ဝန္ႀကီးမ်ား က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆိုၾကသည္။

နံနက္ ၆ နာရီ မိနစ္ ၃၀ တြင္ ေနာက္ထပ္အခမ္းအနားတစ္ခုကို ဆက္လက္က်င္းပရာ ဤတစ္ႀကိမ္တြင္မူ အစိုးရအဖြဲ႕႐ံုး၌ ျဖစ္ၿပီး စဝ္ေရႊသိုက္ႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ေနာက္ဆံုးဘုရင္ခံ ဆာဟူးဘရန္႔စ္တို႔သည္ ဂုဏ္ျပဳတပ္ဖြဲ႕ကို ပူးတြဲစစ္ေဆးၾကသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ဆာဟူးဘရန္႔စ္သည္ သေဘၤာျဖင့္ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားခဲ့ကာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၂၀ ေက်ာ္ၾကာခဲ့သည့္ ၿဗိတိသွ်အုပ္ ခ်ဳပ္မႈကို အဆံုးသတ္ခဲ့သည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ လြတ္လပ္ေရးရရိွလာခဲ့ျခင္းမွာ အိႏၵိယက လြတ္လပ္ေရးရရိွခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ၿဗိတိန္ ႏိုင္ငံေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ေလဘာပါတီက အျပတ္အသတ္အႏိုင္ရခဲ့သည္။ ေလဘာပါတီေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူ ကလီမင့္ အက္တလီသည္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္လာခဲ့ရာ ၎သည္ အိႏၵိယ (ႏွင္႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ) ၏ လြတ္လပ္ေရး ကို ကာလရွည္ၾကာကတည္းက ေထာက္ခံသူျဖစ္သည္။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ေႏွာင္းပိုင္း၊ ၿဗိတိန္၏ “အစိုးရအဖြဲ႕ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္စီမံကိန္း” (Cabinet Mission Plan) (ထိုစီမံကိန္းအရ အိႏၵိယကိုေပါင္းစည္းထားရန္) ေအာင္ျမင္မႈမရိွခဲ့ၿပီးေနာက္ အက္တလီ၏အစိုးရသည္ ဘာေတြကို ၾကံဳေတြ႕ ရသည္ျဖစ္ေစ၊ ၁၉၄၈ ဇြန္လထက္ေနာက္မက်ပဲ အိႏၵိယကို လြတ္လပ္ေရးေပးရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လတြင္ အိႏၵိယႏိုင္ငံကို ႏိုင္ငံႏွစ္ခုအျဖစ္ခြဲထုတ္ရန္ပါဝင္သည့္ အဖြဲ႕အားလံုးကသေဘာတူၾကရာ လြတ္လပ္ေသာ “ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံ” ထြက္ေပၚလာသည္။ ၾသဂုတ္လတြင္ အိႏၵိယႏွင့္ပါကစၥတန္တို႔သည္ လြတ္လပ္ေသာႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္လာၾကသည္။ ေနာက္ပိုင္း ရက္သတၱပတ္မ်ားတြင္ ႏိုင္ငံႏွစ္ခုခြဲထုတ္လိုက္ျခင္းႏွင္႔ပတ္သက္ၿပီး အၾကမ္းဖက္မႈျဖစ္ပြားရာ အနည္းဆံုး လူငါးသိန္းခန္႔ ေသဆံုးခဲ့သည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ေႏွာင္းပိုင္းတြင္ ပထမ အိႏၵိယ-ပါကစၥတန္စစ္ပြဲ စတင္ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။

ၿဗိတိသွ်တို႔အတြက္ အိႏၵိယကိုလြတ္လပ္ေရးေပးၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဆက္လက္ထိန္းခ်ဳပ္ထားရန္ မလို အပ္ေတာ့ေပ။ ၿဗိတိန္၏ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က ျမန္မာႏိုင္ငံ၏မဟာဗ်ဴဟာအရ အေရးပါမႈသည္ ယခုအခါ အနည္းအက်ဥ္း သာရိွေတာ့သည္ကို သေဘာတူခဲ့သည္။ ထိုနည္းတူပင္ သီဟိုဠ္ႏိုင္ငံသည္လည္း ၁၉၄၈ ခုႏွစ္တြင္ လြတ္လပ္ေရးရရိွခဲ့သည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးဇာတ္ေၾကာင္းထက္ ပိုမုိႀကီးမားသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားထြက္ေပၚလာသည့္အခ်ိန္ျဖစ္ သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင္႔ကပ္ရက္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံတြင္ ျပည္တြင္းစစ္တစ္ခုျဖစ္ရန္ အရိွန္အျပည့္ယူလ်က္ရိွသည္။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လတြင္ ခ်န္ေကရွိတ္လက္ေအာက္မွ အမ်ိဳးသားေရးအင္အားစုမ်ားသည္ ေျမာက္ပိုင္းမွကြန္ျမဴနစ္မ်ား၏ေနရာမ်ားကို အႀကီးစားထိုးစစ္ဆင္မႈျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းဆက္လက္ျဖစ္ပြားေသာ တိုက္ပြဲမ်ားေၾကာင့္ ေသဆံုးသူႏွင့္ ဒဏ္ရာရသူ အနည္းဆံုးလူ ၂ သန္းခန္႔ ရိွခဲ့သည္။ ၁၉၄၇-၄၈ ေဆာင္းကာလအလြန္တြင္ ေမာ္စီတုန္းလက္ေအာက္ခံ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားသည္ တရုတ္ႏိုင္ငံေျမာက္ပိုင္းကို သိမ္းပိုက္နိုင္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၉ ခု ႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလတြင္ ေမာ္စီတုန္းသည္ ဘဲဂ်င္း၌ “ျပည္သူ႔ သမၼတႏိုင္ငံ” သစ္တစ္ခုကို တရားဝင္ေၾကညာႏိုင္ခဲ့သည္။

“စစ္ေအးတိုက္ပြဲ” သစ္သည္ ကမာၻႀကီးကိုစိတ္ပိုင္းလ်က္ရိွရာ ကမာၻ႔တိုက္ႀကီးတိုင္းတြင္ ပဋိပကၡမ်ားရိွေနသည္။ အေရွ႕ ဥေရာပတြင္ ဆိုဗီယက္၏ၿခိမ္းေျခာက္မႈက အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းျမည္လာျခင္းေၾကာင္႔ သမၼတထ႐ူးမင္းသည္ အင္အားအ လြန္မႀကီးလာေစရန္ ႏိုင္ငံတစ္ခု၏ အာဏာကို အကန္႔အသတ္ျပဳသည့္ မူဝါဒ (policy of containment) ကို ေၾကညာခဲ့သည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလတြင္ ကမာၻ႔ကုလသမဂၢက ပါလက္စတိုင္းကို စိတ္ပိုင္းလိုက္ရာ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၌ အစၥေရးႏိုင္ငံထြက္ေပၚ လာေစၿပီး ပထမ အာရပ္-အစၥေရးစစ္ပြဲစတင္ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ ဂရိႏိုင္ငံမွ ျပည္တြင္းစစ္သည္လည္း အရိွန္ျမင့္လ်က္ရိွသည္။ ဥေရာပတလႊားတြင္ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားသည္ ဒုတိယကမၻာ စစ္၏အပ်က္အစီးမွ ျပန္လည္႐ုန္းထြက္စအခ်ိန္ျဖစ္သည္။

ထိုအခ်ိန္က ျမန္မာနိုင္ငံမွအျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ ကမာၻ႔ဇာတ္ခံုတြင္ လူအမ်ား၏ အာ႐ံုက်မည့္အေရးပါမႈ မရိွခဲ့ေပ။ သို႔ေသာ္ လည္း သူ႔ျပႆနာႏွင့္သူေတာ့ ရိွေနခဲ့သည္။ ၿဗိတိသွ်တို႔သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို လြတ္လပ္ေရးေပးေတာ့မည္ဆိုသည္ကို ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္းတြင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းသိလာရေသာ္လည္း လြတ္လပ္ေရးကို မည္သို႔ေသာပံုစံျဖင့္ မည္သည့္ အခ်ိန္တြင္ေပးမည္ဆိုသည္မွာမူ ေသခ်ာေရရာမႈမရိွေသးေပ။ အင္အားငါးသိန္းရိွကာ ကမာၻတြင္ အႀကီးဆံုးမဟာမိတ္တပ္ဖြဲ႕ ျဖစ္ေသာ အမွတ္ ၁၄ တပ္ရင္း (14th Army) သည္ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္တြင္ ဂ်ပန္ကိုေအာင္ပြဲရခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္း၌ ဖ်က္ သိမ္းခဲ့သည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္အေရာက္တြင္ တိုင္းျပည္ကိုကာကြယ္ရန္ ၿဗိတိသွ်၊ အိႏၵိယႏွင့္ အာဖရိကန္လူမ်ိဳးမ်ားပါဝင္ေသာ အင္အား ၁၀,၀၀၀ ခန္႔ရိွေသာတပ္သာ က်န္ရိွသည္။ ဓားျပမ်ား၊ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားႏွင့္ စစ္တပ္ကို ပုန္ကန္ေနေသာ လက္ နက္ကိုင္အဖြဲ႕ေလးမ်ားသည္ တိုင္းျပည္အႏံွ႔ ေျခခ်င္းလိမ္ေနသည္။ တိုင္းျပည္တြင္ ေသနတ္အလြန္ေပါေသာ ကာလျဖစ္ သည္။

၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလတြင္ ၿဗိတိန္ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေခါင္းေဆာင္ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံတို႔မွေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ လန္ဒန္၌ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အေျခခံမူမ်ားကို သေဘာတူခဲ့သည္။ ေဖေဖၚဝါရီလတြင္ “ေတာင္တန္းေဒသမ်ား” ျဖစ္သည္႔ ရွမ္း၊ ကရင္နီ၊ ကခ်င္ႏွင္႔ ခ်င္း (ကရင္မပါ) တို႔မွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားသည္ ‘ျပည္ေထာင္စု’ အသစ္ဖြဲ႕စည္းမႈတြင္ ပါဝင္ရန္ သေဘာတူညီခဲ့ၾကသည္။

တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ၿဗိတိသွ်တို႔သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ကြန္ျမဴနစ္သူပုန္ထမႈေအာက္သို႔ အလြယ္တကူက်ေရာက္မသြားႏိုင္ေရး ကို ေသခ်ာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့သည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္းက လုပ္ေဆာင္ေသာ ‘အျပတ္ ရွင္းလင္းေရး စစ္ဆင္ေရး’ (Operation Flush) သည္ အိႏၵိယန္း ၁၇ တပ္ရင္း (ေၾကာင္နက္မ်ား) ႏွင့္ ျမန္မာ့႐ိုင္ဖယ္တပ္ရင္း ၄ ႏွင့္ ၅ (ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေနဝင္းလက္ေအာက္မွ) တို႔ပူးေပါင္းစစ္ဆင္ေရးျဖစ္ကာ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။

၁၉၄၇ ခုွစ္ ဧၿပီလတြင္ ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပခဲ့ရာ ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအ႐ံုးႏွင္႔ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားက သပိတ္ေမွာက္ခဲ့သည္။ ၎တို႔သည္ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရးႏွင့္ ျပည္သူ႔လြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႕ႀကီး (ဖဆပလ) အျပင္ အေရးႀကီးေသာ ႏိုင္ငံေရးအင္ အားစုႏွစ္ခုျဖစ္ရာ ၎တို႔သပိတ္ေမွာက္ျခင္းေၾကာင္႔ ဖဆပလက အျပတ္အသတ္အႏိုင္ရခဲ့သည္။ ဇူလိုင္လတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ထိုစဥ္က အစိုးရအဖြဲ႕တြင္ပါဝင္ေသာ ၎၏လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္အခ်ိဳ႕ လုပ္ၾကံခံရေသာ္လည္း သခင္ႏုက ေခါင္းေဆာင္သစ္အျဖစ္ ဖဆပလႏွင့္အတူ ဆက္လက္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္။

ၿဗိတိသွ်ႏွင္႔ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးသစ္ ဗိုလ္လက်္ာတို႔သည္ လြတ္လပ္ေသာ ‘ျမန္မာ႔တပ္မေတာ္’ ၏ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ အျဖစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးစမစ္ဒြန္း (ကရင္လူမ်ိဳး) ကိုခန္႔အပ္ရန္ သေဘာတူခဲ့သည္။ ေနာက္ထပ္ ကရင္လူမ်ိဳးတစ္ဦးျဖစ္သူ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ေစာၾကာဒိုးကို ဒုတိယကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ႏွင္႔ ေတာင္ပိုင္းတိုင္း၊ တိုင္းမွဴးအျဖစ္ ခန္႔အပ္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေနဝင္းကို ေျမာက္ပိုင္းတိုင္း၊ တိုင္းမွဴးအျဖစ္ခန္႔အပ္ခဲ့သည္။ တပ္ထဲတြင္ ထိုသို႔ေသာလူမ်ိဳးမ်ားေရာထားသည့္ ေခါင္းေဆာင္ မႈပံုစံမွာ ၾကာၾကာမခံေပ။

လြတ္လပ္ေရးရသည္႔အခ်ိန္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ ေရွ႕လာမည့္ဆယ္စုႏွစ္မ်ားတြင္ ဒုကၡေပးေတာ့မည့္ျပႆနာအမ်ားအျပားမွာ အဆင္သင္႔ရိွေနႏွင့္ၿပီး ျဖစ္ေနေတာ႔သည္။ ေနရာေဒသအေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ တိုက္ပြဲမ်ားထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ ႏိုဝင္ဘာ လတြင္ ဦးစိႏၱာ၏ ရခိုင္ျပည္သူ႔လြတ္ေျမာက္ေရးပါတီက ရခိုင္ေဒသအလယ္ပိုင္းရိွ အစိုးရတပ္မ်ားကို တိုက္ခိုက္ခဲ့သည္။ ဒီဇင္ဘာလတြင္ ဂ်က္ဖာေကာဝဲလ္၏ “မူဂ်ာဟီဒင္” မ်ားက ရခိုင္ျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္းကို အေရွ႕ ပါကစၥတန္၏ ေဒသတစ္ခု အျဖစ္သြပ္သြင္းရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင္႔ သိမ္းပိုက္ရန္ႀကိဳးပမ္းခဲ့သည္။ ကြန္ျမဴနစ္သူပုန္မ်ားကလည္း ေနရာတကာတြင္ ရိွေန ျပန္သည္။ အေျခအေနကို တုန္႔ျပန္ကိုင္တြယ္ႏိုင္ရန္ တပ္မေတာ္ကလည္း ရပ္ရြာျပည္သူ႔စစ္မ်ားဖြဲ႕ စည္းေပးၿပီး ျပည္သူမ်ားကို ပိုမိုထိန္းခ်ဳပ္ရလြယ္ေသာေနရာမ်ားသို႔ ေျပာင္းေရြ႕ေပးႏိုင္ရန္ ရြာမ်ားကို မီးရိႈ႕ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္သည္ ကရင္သူပုန္ထမႈျဖစ္ ေပၚရန္ လပိုင္းခန္႔အလိုတြင္ ျဖစ္သည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ထိုစဥ္အခါက အာရွတြင္ အခ်မ္းသာဆံုးႏိုင္ငံမ်ားမွတစ္ခုျဖစ္သည္ဟု ေျပာဆိုၾကသည္။ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္က ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ တစ္ဦးခ်င္းဂ်ီဒီပီမွာ ခန္႔မွန္းအားျဖင့္ ေဒၚလာ ၃၉၃ သာရိွခဲ့သည္ (အိႏၵိယက ေဒၚလာ ၅၉၇၊ တ႐ုတ္က ေဒၚလာ ၆၁၄၊ ထိုင္းက ေဒၚလာ ၈၄၈၊ အင္ဒိုနီးရွားက ေဒၚလာ ၈၇၄၊ ဖိလစ္ပိုင္က ေဒၚလာ ၁,၂၉၃ တို႔ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ႏိုင္သည္) ျမန္ မာႏိုင္ငံတြင္ စစ္ပြဲမ်ား၊ ျပည္တြင္းစစ္ပြဲမ်ား၏ ဖ်က္ဆီးျခင္းမခံရမီ ၁၉၂၀ ခုႏွစ္မ်ားကပင္ တစ္ဦးခ်င္းဂ်ီဒီပီမွာ အိႏၵိယႏွင္႔ တ႐ုတ္တို႔ထက္ျမင့္ေသာ္လည္း အဓိကအေရွ႕ေတာင္အာရွမွ ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ နိမ့္ပါသည္။

အမွန္တရားကိုဆိုရပါက ျမန္မာနိုင္ငံသည္ ႏွစ္ေပါင္း ၇၀ ခန္႔မွစ၍ ဆင္းရဲၿပီး စစ္ဒဏ္ခံရေသာႏိုင္ငံအျဖစ္ရိွေနဆဲျဖစ္သည္ ဆိုသည့္အခ်က္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းၿပီး သာယာဝေျပာေသာဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံတစ္ခုအျဖစ္၊ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္လာနိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အနာဂတ္ေအာင္ျမင္မႈမ်ားသည္ ျပည္သူမ်ားအေနျဖင္႔ မိမိတို႔၏ ႐ႈပ္ေထြးၿပီး၊ ရံဖန္ရံခါ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းေသာ သမိုင္းေၾကာင္းအျပင္ ျမန္မာသမိုင္းႏွင့္ ကမာၻ႔သမိုင္းတို႔၏ အခ်ိတ္အဆက္တို႔ကို ဘယ္ေလာက္ အထိ ေကာင္းစြာသေဘာေပါက္၊ နားလည္ထားသလဲဆိုသည့္အေပၚတြင္ တစိတ္တပိုင္းမူတည္သည္ဟု ဆိုရလိမ္႔မည္။

Myanmar became an independent state outside the British Commonwealth exactly 70 years ago tomorrow.

On 4 January 1948 at 4:20am the Union Jack was lowered and the flag of the new republic hoisted for the first time in the quadrangle of the Secretariat, just in front of the parliament chamber. Manipuri brahmins (ponna) who had fixed the exact timing of independence blew their conch shells as part of the ceremony. Afterwards, in parliament, the new President, Sao Shwe Thaik of Yawnghwe, together with the new Prime Minister Thakin Nu and ministers were sworn-in.

Another ceremony followed at 6:30am, this time at Government House, where Sao Shwe Thaik and the last governor of Burma Sir Hubert Rance jointly inspected a guard of honour. Sir Hubert then departed by ship, ending more than 120 years of British rule.

Burma became independent because India became independent. In July 1945 the Labour Party won a landslide victory in the UK elections. Labour leader and now Prime Minister Clement Atlee was a longtime supporter of Indian (and so also Burmese) independence. In late 1946 after the failure of the UK “Cabinet Mission Plan” (that would have kept India united), Atlee’s government decided that Britain would quit India no later than June 1948, come what may. In July 1947 all sides agreed to partition India into two states, creating an independent “Pakistan”. In August India and Pakistan became independent. Over the following weeks at least half a million people died in violence surrounding partition. By late 1947 the first Indo-Pakistani war had begun.

With India independent there was no need for the British to keep control of Burma. The UK’s Chiefs of Staff agreed that Burma’s strategic importance was now minimal. Ceylon similarly became independent in 1948.

This was a time when far bigger dramas than Burmese independence were unfolding. Next door in China, a new civil war was in full swing. In July 1946 Nationalist forces under Chiang Kai-shek launched a large scale assault on communist positions in the north. At least 2 million people were killed or wounded in the fighting that followed. Over the winter of 1947-48 the communists under Mao Zedong conquered northern China. In Beijing in October 1949 Mao would proclaim the new “People’s Republic”.

There were crises on every continent as the new “Cold War” divided the world. Alarmed at Soviet agression in Eastern Europe, President Truman in March 1947 announced his policy of ‘containment’. In November 1947 Palestine was divided by the United Nations, leading in 1948 to the establishment of the state of Israel and the first Arab-Israeli War. The Greek Civil War was heating up. Across Europe, cities were only just emerging from the ruins of WW2.

Burma was a sideshow, but not without its own complications. It was clear by early 1946 that Britain would leave Burma, but the exact nature and timing of independence were still uncertain. The 14th Army – the largest Allied army in the world with 500,000 men - had defeated the Japanese in 1945 but was then disolved, leaving by 1947 only about 10,000 British, Indians, and Africans to garrison the country. Dacoits, communists, and Burmese partisans roamed the countryside. The country was awash with guns.

In London in January 1947 UK and Burmese leaders led by General Aung San agreed on the basic principles for independence. In February representatives of the “Frontier Areas” - Shan, Karenni, Kachin, and Chin (but not Karen) - agreed to join a new ‘Union’.

At the same time, the British were working to ensure that Burma would not fall easily to a communist insurgency. “Operation Flush”, conducted in early 1947, was a successful joint operation of the Indian 17th Division (the “Black Cats”) and companies of the 4th and 5th Burma Rifles (under Colonel Ne Win).

In April 1947 elections were held but they were boycotted by both the Karen National Union and the communists, the two most important political forces outside the Anti-Fascist People’s Freedom League, which as a result won the polls by a landslide. In July General Aung San and several of his colleagues in the de-facto government were assasinated, but the AFPFL remained in charge, with Thakin Nu as the new head.

The British and the new Defense Minister, Bo Let Ya agreed to appoint General Smith Dun (a Karen) as the first Chief of General Staff of the independent “Burma Army”. Another Karen, Brigadier Saw Kyar Doe was appointed Vice-Chief of Staff and Commander of the Southern Division. Colonel Ne Win was made Commander of the Northern Division. This mixed leadership in the army would not last long.

By independence, many of the problems that would haunt Myanmar in the decades to come were already in place. Fighting had erupted in many areas. In November U Sein Da’s Arakan People’s Liberation Party attacked government positions in central Arakan. In December Jaffar Kawwal’s “Mujahedin” attempted to seize northern Arakan with the aim of annexing the region to East Pakistan. Communist insurgents were everwhere. In response, the army created local militia and burned villages to move people to more easily controlled locations. The Karen uprising was just months away.

There is a myth that Burma was then one of the richest countries in Asia. Burma’s estimated GDP per capita in 1950 was only $393 (compared with India $597, China $614, Thailand $848, Indonesia $874, and the Philippines $1, 293). Even in the 1920s, before the destruction of the war and the civil war, Burma’s per capita GDP, though higher than India and China was lower than all the major southeast Asian countries.

The truth is that Myanmar has been a poor and war-torn country for 70 years. Myanmar may well become a peaceful, prosperous democracy. But future success will depend at least in part on how well people understand their complex and often tragic history and its connections to the history of the world.

(Photo of Thakin Nu being sworn in as Prime Minister)