ကုိသန္းလြင္ ● ဟိုက္ေဝးယဥ္ေက်းမႈ

ကုိသန္းလြင္ ● ဟိုက္ေဝးယဥ္ေက်းမႈ
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၂၊ ၂၀၁၇

(၁)
ရန္ကုန္ေလဆိပ္ကို ေလယာဥ္ဆိုက္ေတာ့မည္ဟုဆိုကတည္းက ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြက လႈပ္ရွားေနသည္။ ေလယာဥ္ ျပ တင္းက ျမင္ရေသာ႐ႈခင္းတြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ Sky Line ကို မေတြ႔ရ၊ လယ္ကြင္းေတြ၊ ေစတီငယ္ကေလးေတြ၊ ေရျပင္ႀကီး ေတြဘဲ ျမင္ရသည္။

ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွာ မိမိအိတ္္္ထြက္အလာကို အၾကာႀကီးေစာင့္လိုက္ရသည္။ ေလယာဥ္တစီးစာ အိတ္ေတြကိုထုတ္ေပးဘို႔ ၂ နာရီခန္႔ၾကာသည္။ စကၤာပူမွာ အိတ္ေစာင့္ရတာၾကာလ်င္ ဝန္ထမ္းေတြက လွည္းကေလးျဖင့္ အေအးလိုက္တိုက္တာကို သြားၿပီးသတိရမိလိုက္သည္။ အျပင္မွာ မိမိအိတ္ကို အိမ္ကလာႀကိဳသည့္ ကားေပၚအေရာက္တင္ရတာလည္း ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းေသးေတာ့သည္။ ေအာ္ၾက၊ ဟစ္ၾကရ၊ ကားေရႊ႕ေပးပါဦး ေအာ္ရသည္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့လည္း ကမၻာေအး ဘုရားလမ္းအဝင္မွာ ဟိုဘက္ကကားတန္းကို ျမင္ေတာ့လန္႔သြားသည္။ ကားေတြအမ်ားႀကီးပါလား။

ကားႏွင့္အညာကို ေမာင္းတက္ေတာ့ တစ္ခုသတိထားမိသည္မွာ ဟိုက္ေဝးလမ္းႀကီးေတြ ထူးျခားေကာင္းမြန္တာကို ေတြ႕ရ သည္။ အျမန္လမ္းမႀကီး၊ ပုဂံ-ေညာင္ဦး၊ ပခုကၠဴတံတား-ျမန္မာျပည္မွာ အရွည္ဆံုးတံတား၊ မံုရြာ-ေရဦးလမ္း စသည္ျဖင့္ လမ္းေတြေပၚမွာ ကားေရွာင္ဖို႔အရွိန္ကို ေလ်ာ့ေပးစရာမလို၊ လမ္းေတြေကာင္းတာျမင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္၏အနာဂါတ္အတြက္ အားတက္မိသည္။

ရြာေတြ၊ ၿမိဳ႕ေတြ အဝင္လမ္းမွာ အမႈိက္သ႐ိုက္ေတြနွင့္ ေပါပါဘိျခင္း၊ ျခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းတို႔ကလည္း ေဆာင္းရာသီ မိုးအက်မွာ ထူထပ္စြာ ေပါက္ေနသည္။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ လူေပါင္းစံုရာ၊ ေနရာေတြမွာမက်န္ အမႈိက္သ႐ိုက္ႏွင့္ ေရဗြက္ႏွင့္။ ျမင္းျခံမွာ လၻက္ရည္ဆိုင္  ကားကိုထိုးေတာ့ ဆိုင္ကယ္ကဖယ္မေပးေသာေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ၾကရသည္။

ျမန္မာျပည္သည္ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းႏွင့္အမွီ လိုုက္နိုင္ဟန္မတူ၊ နိုင္ငံျခားၿမိဳ႕ေတြ၊ ရြာေတြမွာ လမ္းႏွင့္ စည္းကမ္းႏွင့္ ေနတာထိုင္ၾကတာေတြကို သိေစခ်င္သည္။ ရန္ကုန္ႏွင့္ ျမန္မာျပည္သည္ ေခတ္ေနာက္မွာ က်န္ခဲ့ၿပီဟုပင္ ေျပာရေတာမည္။ ၿမိဳ႕မွာ သန္႔ရွင္းေရးကို ျမဴနီစီပါယ္က တာဝန္ယူရမည္၊ ျမဴနီစီပါယ္က သန္႔ရွင္းေရးအလုပ္ကို သူတို႔အလုပ္ဟု ယူဆဟန္မတူ။ ၿမိဳ႕၊ ရြာေတြမွာ ၿမိဳ႕အဂၤါရပ္နွင့္ ျပည့္စံုဖို႔ သူတို႔တာဝန္ပင္ျဖစ္သည္။ ျမဴနီစီပါယ္ကို ၿမိဳ႕၊ ရြာသန္႔ရွင္းေရးကို အလုပ္လုပ္ပါဟု တိုက္တြန္းၾကရေပမည္။

ယခုဒီမိုကေရစီ အစိုးရတက္လာတာ ႏွစ္ႏွစ္တာရွိခဲ့ၿပီ၊ ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔ရွိသည္မွာေတာ့ ၿမိဳ႕အဂၤါရပ္နွင့္ညီသည့္ ၿမိဳ႕ဟူ၍မရွိ ေသးေပ။ ကပ္အိမ္၊ သက္ကယ္အိမ္ေတြၾကားမွာ တိုက္အိမ္ေတြေပါမ်ားလာတာေတာ့ ေသခ်ာပါ၏။ အခ်ဳိ႕ပိုက္ဆံရွိသည္ႏွင့္ တိုက္အိမ္ထဲမွာေတာ့ သန္႔ရွင္းေအာင္လုပ္ထားသည္။ အိမ္ထဲမွာသာ သန္႔ရွင္းမည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ထြက္သည္ႏွင့္ ျဖစ္သ လုိေန၊ ျဖစ္သလိုစားအေျခအေနက မေျပာင္းလဲေသးေပ။

(၂)
ပထမဆံုးငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို ေတြ႕သည္။ ရဟန္းေဘာင္တက္သည္မွာ ၇ ဝါရၿပီ။ လူ႔ေဘာင္မွာ က်ဥ္းလြန္း ၾကပ္လြန္း ၍လည္းေကာင္း၊ ရဟန္းဘဝ၏ လြတ္လပ္မႈကိုသိ၍လည္းေကာင္း ရဟန္းေဘာင္တက္ရျခင္း ျဖစ္ပါလိမ္မည္။“သားသမီး ေတြက  တစ္လကို တစ္သိန္းႏွင့္ ၁၂ သိန္းေပးတယ္။ က်ဳပ္အဖို႔က ဘာမွလိုတာမဟုတ္ဘူး၊ အေမ့ကို ၁ဝ သိန္း ေပးလုိက္ တယ္၊ ဆြမ္းကြမ္းကိစၥတာဝန္က အေမကတာဝန္ယူထားတာကိုး။ အေမႀကီးက ႏွမ္းစိုက္တာ႐ႈံးတယ္။ ဓာတ္ေျမၾသဇာဘိုး၊ အလုပ္သမားဘိုးေတာင္ ေက်ေအာင္မရဘူး”  ျမစ္သားၿမိဳ႕နယ္ ရွမ္းရြာအနီးတြင္ ေတာရေဆာက္တည္ေနသည့္ ကိုယ္ေတာ္ က အမိန္႕ရွိလိုက္သည္။ သူ႔အေမႀကီး႐ႈံးေနတာကို ျမတ္ေအာင္လုပ္ေပးပါဟု ေျပာရွာသည္။ သူကအလုပ္ထဲမွာတုန္းက တာဝန္ေက်ခဲ့သည္။ တစ္လတခါ အေမက ေငြယူဖို႔လႊတ္လိုက္သူကို ႏြားတေကာင္ဘယ္ေလာက္ေပးရလဲ ေမးသည္။ သူက ေငြတခါတခါေပးလ်င္ ႏြားတစ္ရွင္းဖိုး ႏွစ္ေကာင္စာေပးနိုင္ခဲ့သည္။  သူ႔ေနာက္ေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေျပာေနသည္။
လယ္ယာအလုပ္က ႐ႈံးေနေသာေၾကာင့္ အလုပ္ကိုအစားထုိးရန္ နည္းလမ္းရွာၾကည့္ပါသည္။ လမ္းေတြေကာင္းလာေသာ ေၾကာင့္ လမ္းႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အလုပ္ေတြ ေကာင္းလာသည္။ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း-မိတၳီလာလမ္းကို  ပရိုက္ဗိတ္ကုမၸဏီ တခုက တာဝန္ယူသည္။ ကားလမ္းတေလ်ာက္ အလုပ္သမားေတြႏွင့္ လမ္းျပင္ေနသည္။ PPE - Personal Protective Equipment  ေခၚ ဦးထုပ္အဝါေတြေဆာင္းထားတာကို ေတြ႔ရသည္။ Toll Gate မွာ လူငယ္ေတြ အလုပ္ရၾကသည္။ သည္ ဟိုက္ေဝးနွင့္အတူ ဓာတ္ဆီဆိုင္ေတြကို တခမ္းတနားေတြ႕ရသည္။ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔က လမ္းေတြမွာ ေနရာအနွံ႔ ေစ်းနႈန္း လည္း သိသိသာသာမကြာျခားေတာ့။ သည္ေနရာေတြမွာ အရပ္က ကေလးေတြ အလုပ္ရၾကသည္။

ဤလိုအလုပ္မ်ိဳးကို အစိုးရကဖန္တီးေပးဖို႔ လိုသည္။ ဟိုက္ေဝးေတြ ဓါတ္ဆီဆိုင္ေတြက အလုပ္ဖန္တီးေပးသလိုမ်ဳိး အလုပ္ ေတြကို ဖန္တီးေပးရန္လိုအပ္သည္။ အိမ္ေတြမွာ စက္မႈ၊ လက္မႈလုပ္ငန္းေလးေတြ Infrastructure Project အတြက္ အလုပ္ကေလးေတြဖန္တီးေပးႏိုင္လ်င္ေကာင္းသည္။

ဟိုတုန္းက ယင္းမာပင္-ကေလာလမ္းမွာ ဆိုးလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း၊ ဂလံုး၊ ဂလံုး ျဖင့္ ခရီးသြားရသည္။ ယခုအခါ အဆင့္ျမင့္ေသာ ကားလမ္းကို ေတြ႕ရသည္။ ကေလာ-ေအာင္ပန္း-လြိဳင္ေကာ္လမ္းမွာ ကားေတြ ဥဒဟို ေျပးေန ၾကၿပီ။ ဓာတ္ဆီဆိုင္မ်ားမွာလည္း သူ႔ေနရာႏွင့္သူ ေတြ႕ေနရၿပီ။ ဤသည္မွာ အစိုးရ၏ အေနွာင့္အယွက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အကူအညီေသာ္လည္းေကာင္း မပါပါ။ ဒီလိုလုပ္ရတယ္ဟုလည္း guide line ေပးဟန္မတူ၊ သူ႔ဟာႏွင့္သူ ႀကီးပြားတိုးတက္လာၾကျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ေသာ သူ႔ဟာႏွင့္သူ တိုးတက္ျဖစ္ထြန္းေနေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ မ်ားျပားလာရန္ လိုအပ္သည္။

ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ေတြ႕ရသည္မွာ လယ္သမားႀကီးျဖစ္သည္။ သူသည္ မဆလေခတ္က သမဝါယမလူႀကီီး၊ မဆလမွၿပီး ေသာအခါ အနားယူရင္း လယ္သမားလုပ္ရသူျဖစ္သည္။ သူ႔အိမ္သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အရပ္အေခၚ နံကပ္တိုက္ျဖစ္သည္။ ေတာ္႐ံုေငြေၾကးတတ္ႏိုင္ရံုျဖင့္မေနနိုင္။ အသားတိုင္ႏွင့္ အုတ္ရိုးတက္ထားေသာ အိမ္ျဖစ္သည္။ သူသည္ စပါး ႏွစ္ေထာင္ခန္႔ ရေအာင္ စိုက္ပိ်ဳးလုပ္ကိုင္ႏိုင္သူျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ေႏြစပါးအတြက္ ေရမယူလို၊ အေၾကာင္းက ေႏြစပါးကို သူမစိုက္၊ မစိုက္ ေသာေၾကာင့္ လယ္ကြင္းကို ေရမစိုေစလုိ၊ ‘ ေႏြခါမွာ ေရမေပးဖို႕ သြားေဆြးေႏြးပါလား ‘ ေဘးနီးခ်င္းလယ္က ေရလိုခ်င္ေနလ်င္ ေရက သြယ္ရမွာဘဲဟု ေျပာေနသည္။ သူ႔အဖို႔ကေတာ့ မ်ဳိးစပါး၊ ေရာင္းစပါး၊ စားစပါးကိုယ့္လယ္ကထြက္သည့္ စပါးကိုကိုယ့္ စိတ္ႀကိဳက္ ဖန္တီးႏိုင္တာကိုက ႀကိဳက္လွပါၿပီ။ အစိုးရကဘာမွ လုပ္မေပးလည္းျဖစ္ေနပါၿပီဟု ဆိုသည္။

ေအာင္ပန္းၿမိဳ႕နယ္ ၿမိဳ႕နယ္ေကာ္မရွင္ ဥကၠဌႀကီးမွာ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွိသည္။ သူ႔ဆိုင္မွာက အထည္၊ လွ်ပ္စစ္ ပစၥည္း ဖုန္းအမ်ဳိးမ်ဳိးလူသံုးကုန္ပစၥည္းမ်ား ေရာင္းခ်သည္။ အလုပ္ကေရြးေကာက္ပြဲ ေကာ္မရွင္ဥကၠဌ၊ သူ႔အဖို႔ ဘယ္ပါတီ ညာပါတီ မဟုတ္ဖူး။ ဒို႔တာဝန္က Level Playing Field ျဖစ္ဖို႔ဘဲဟု ေျပာသည္။ သူ႕ဆိုင္က တလလွ်င္ ဆယ္သိန္းေအာက္ ထစ္က်န္သည္။ သူ႔မွာ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသူတေယာက္ရွိရာ သံုးေငြႏွင့္ေလာက္ေနသည္။ ဆပ္ (Surf) ကားႀကီးတစီးကိုလည္း ျမင္ခဲ့ရသည္။ သူ႔တြင္ ေန႔စဥ္အလုပ္ဟူ၍ ဘာမွ်မရွိ။ လင္းလာလွ်င္ သတင္းစာဖတ္ လၻက္ရည္ဆိုင္ထိုင္႐ုံသာ။

ေနာက္ဆံုးတေယာက္ကေတာ့ ကြမ္းျခံကုန္းမွာ ရာဘာစိုက္ခင္းပိုင္ရွင္တဦး၏အခက္အခဲျဖစ္သည္။ တခ်ိန္က ၾကက္ဆူေစ့ စိုက္ရန္ဆိုကာ ေျမဧက ၈ဝ အစိုးရကခ်ေပးေၾကာင္း တပ္မေတာ္အရာရွိတဦးကို တဝက္ခြဲေပးရ၍ ဧက ၄ဝ က်န္ေၾကာင္း၊ ယခုအခါ ရာဘာပင္စိုက္ေနေၾကာင္း၊ ရာဘာပင္ရွစ္ႏွစ္သားအရမွာေကာ္ စထုတ္ေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အခုအစိုးရေပၚလစီက ကြၽဲႏြားေတြကိုစားက်က္ေပးရမည္ဆိုေတာ့ ကြၽဲႏြားပိုင္ရွင္တို႔ႏွင့္ညိႇရေၾကာင္း၊ ပထမႏွစ္က ရွစ္သိန္းေပးရေၾကာင္း ေနာက္ႏွစ္ ၄ သိန္း၊ ေနာက္ႏွစ္ ၂ သိန္း တဝက္စီေလ်ာ့ေပးရေၾကာင္း၊ ဒီႏွစ္ေတာ့မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူးဟု ဆိုသည္။ “သူတို႔က စားၾကဆိုၿပီး ဝင္လုိက္ရင္ ရာဘာပင္ေတြပ်က္ေတာ့တာဘဲ”။ ကြၽဲႏြား ေတြဖ်က္စီးထားေသာအပင္ေတြကို ဓာတ္ပံုရုိက္ထားတာကိုထုတ္ျပလိုက္ေသးသည္။ ဓာတ္ပံုေတြႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္သ႔ို အသနားခံစာတင္ထားပံုကိုျပလိုက္သည္။ အစိုးရက မူတခုခ်မွတ္ၿပီး ဥပေဒ ျပဌာန္းသင့္တယ္ဟု ဆိုသည္။

(၃)
အျပန္မွာ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္ျပည္ပထြက္ခြာေဆာင္ကိုေရာက္ရသည္။ ဆိုင္ခန္းေတြမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ International Brand ေတြကိုေတြ႔ရသည္။ Thai Express၊ Kinokuniya၊ Coach၊ Cherles and Keith အဆင္အျပင္ ေတြက စကၤာပူေလဆိပ္လိုဘဲထင္ရသည္။ Kinokuniya မွာ စာအုပ္ဝင္ၾကည့္ေတာ့ အေပ်ာ္ဖတ္ဝတၱဳေတြကို အေမရိကန္ ၁ဝ ေဒၚလာဆိုသည္မွာ ႏိုင္ငံတကာစာအုပ္ဆိုင္ေတြလိုဘဲ ေစ်းႏႈန္းသတ္မွတ္ထားတာကို ေတြ႔ရသည္။

ထူးျခားသည္မွာ ဘာဂါကင္း (Berger king) ျဖစ္သည္။ တခါက နယူးေယာ့တိုင္းသတင္းေထာက္ ဖရီးမင္း (Tom Freeman) က “ဘာဂါကင္းဖြင္႔ထားတဲ့ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံအခ်င္းခ်င္း ဘယ္ေတာ့မွစစ္ျဖစ္မွာမဟုတ္ဖူး” ဟု ေရးထားတာကို သတိရမိသည္။
ဘာဂါကင္းသည္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမ်ားမွာသာ ဖြင့္သည္။ ထိုႏိုင္ငံမ်ားသည္ ဒီမိုကေရစီနည္းအရသာ အေျဖရွာသည္ဟုဆိုလို သည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဘာဂါကင္းဆိုင္မွာထိုင္ရင္း ျမန္မာျပည္ႀကီးသည္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္ႀကီး တိုးတတ္သလို မ်ဳိး၊ ႏိုင္ငံႏွင့္တဝွမ္းတုိးတတ္ရန္ အေရးႀကီးပံုကိုေတြးေနမိသည္။ ေကာ္ဖီတခြက္ႏွင့္ ဘာဂါတခုကို ၇ ေဒၚလာဆိုေတာ့ ေစ်း ႀကီးေနသည္။

ထားေတာ့။ တ႐ုတ္ႏွင့္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေဆြးေႏြး၊ အိႏၵိယႏွင့္လည္းျပႆနာရွိသမွ် ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေဆြးေႏြး ASEAN ႏိုင္ငံ ေတြႏွင့္လည္း ေအးခ်မ္းစြာအတူယွဥ္တြဲေနႏိုင္ေရး ေဆြးေႏြးေရးမႈျဖင့္သြားေနသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံအတြက္ စိတ္ေအး ေနရေပၿပီ။

(၄)
ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖို႔ တိုးတက္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားလုပ္ရန္ အစိုးရ၏အကူအညီမလိုပါ၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးလုပ္ငန္းေတြလုပ္ဖို႔ အစိုးရကိုေစာင့္ ဆိုင္းေနရန္မလိုပါ။ အစိုးရအလုပ္က ႏိုင္ငံကို ေအးခ်မ္းစြာေနႏိုင္ဖုိ႔ အုပ္ခ်ဳပ္႐ံုသာ၊ ျပည္သူလူထု စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ လုပ္ငန္းေတြ မွာ အဖက္ဖက္ကတိုးတက္လာဖို႔ကို ျပည္သူတို႔က မိမိဘာသာ အလုပ္လုပ္ၾကဖို႔ လိုသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံ သည္ အမိႈက္ပံုလို အ႐ႈပ္အေထြးေတြၾကားကႏိုးထလာရသည့္ႏိုင္ငံ၊ အ႐ႈပ္ေတြ ရွင္းသြားသည္ႏွင့္ သာယာေျဖာင့္ျဖဴးသည့္လမ္း သည္ ေပၚလာရေပမည္။ ဟိုက္ေဝးလမ္းႏွင့္ ဓာတ္ဆီဆိုင္ေတြမွာ အစိုးရအကူအညီမပါဘဲ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏို္င္လ်င္ တိုင္းျပည္စက္မႈလက္မႈဖြံ႔ၿဖိဳးမႈမွာလည္း အစိုးရသည္ ေနာက္တန္းကသာေနရပါမည္။ မိမိဘာသာ နည္းလမ္းအသစ္မ်ားရွာေဖြရင္း ျဖင့္သာ ခ်ီတက္ရပါမည္။

ကိုသန္းလြင္