ေမာင္ေအာင္မြန္ ● ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိသလို ေရးပါမည္ (၃ဝ၉)

ေမာင္ေအာင္မြန္ ● ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိသလို ေရးပါမည္ (၃ဝ၉)
(မုိးခ) ဇန္နဝါရီ ၁၈၊ ၂ဝ၁၈
စာတတ္၍ စာဖတ္မွေတာ့ အညံ့မခံပါႏွင့္

(၁)
စာဖတ္ႏိုင္ရန္ စာတတ္ရမည္၊ ဖတ္ဖို႔စာရွိရပါမည္။ စာတတ္ရန္ စာသင္ရ၍ အခ်ိန္ေပး ေငြကုန္ခံကာ ႀကိဳးစားရသည္။ ေနရင္း စားရင္း အိပ္ရင္း အလိုလိုစာတတ္လာသည္မွ မဟုတ္တာ။ ထိုသို႔ရင္းႏွီးၿပီးမွ စာဖတ္တတ္လာျခင္းကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ အသံုးခ်သင့္သည္မဟုတ္လား။

မည္သည့္စာကုိဖတ္ဖတ္ မ်က္စိမွိတ္ၿပီးဖတ္၍မရသလို၊ ဦးေႏွာက္ပိတ္ကာ မဖတ္သင့္ပါ။ စာဖတ္ရင္းမေတြးလွ်င္၊ စာဖတ္ၿပီး စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္မႈကင္းလွ်င္ အက်ိဳးရွိသင့္သေလာက္မရွိႏိုင္။ စာဖတ္ရက်ိဳး အဘယ္မွာလွ်င္ နပ္ပါမည္နည္း။

(၂)
ေဆးကိုမည္သို႔ေသာက္သံုးရန္ အညႊန္းစာမ်ိဳးကိုမူ ဖတ္ၿပီးလိုက္နာရပါမည္။ အထူးအေထြ ေစာဒကတက္ရန္မလို။ မမွား မယြင္းေအာင္ တိုတိုႏွင့္လိုရင္းကို ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာ ေရးထားစၿမဲပါ။ ဟိတ္ႀကီးဟန္ႀကီးႏွင့္ သမားဂုဏ္ျပသည့္ စကားႀကီး စကားက်ယ္ သံုးထားသည္ကို ျမင္ဖူးၾကပါသလား။

ဤေဆာင္းပါးတြင္ စာေရးဆရာမ်ား ေရးေသာစာကို ဖတ္ၾကသူမ်ားအား ကၽြန္ေတာ္အဓိကထား ရည္ရြယ္ပါ၏ ပုဂၢိဳလ္ခင္မွ တရားမင္သည္ ဆိုေသာစကားကဲ့သို႔ လူတေယာက္စာမဖတ္မီ ဘယ္သူေရးတာလဲ ဟူ၍စာေရးဆရာ၏ နာမည္ကိုဦးစြာ ၾကည့္စၿမဲပင္။ မိမိႀကိဳက္ႏွစ္သက္သူစာေရးဆရာဆိုဖတ္မည္၊ မသိသူ သို႔မဟုတ္ မဖတ္ဖူးသူ၏စာဆိုလွ်င္ ေနာက္အခ်ိန္ပိုမွ ဖတ္ျခင္းကလည္း ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ပါ။

မထူးဆန္း၊ စာပါအေၾကာင္းအရာကိုမူ ထိုစာဖတ္ၿပီးမွသိႏိုင္တာကိုး။

သည္ေတာ့လည္း လူတစ္ေယာက္စာဖတ္ျဖစ္ရန္ စာေရးဆရာကေန စရမည္ေပါ့။

(၃)
ဤေဆာင္းပါးေရးရျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္က ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ စစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ ျမန္မာ့စာေပသမိုင္း၌ မရွိခဲ့ဖူး သည့္ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ေတြး ေပါ့ပ်က္ပ်က္ေရး ေပါ့ပ်က္ပ်က္ဖတ္ၾကသည့္ အေလ့အထထြန္းကား ႀကီးထြားလာသည္ကို ေဆြ ေႏြးလိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ယခုေခတ္ Face Book တြင္မူ တာဝန္မဲ့လြန္းေနၿပီ။

ေသေသာခ်ာစြာ မၾကားရေသး လက္ခုပ္တီးၿပီးသား၊ ဘာေျပာမွန္းမသိေသး ေထာက္ခံၿပီးသား အၿမဲတမ္းအဆင္သင့္ (Ever Ready) ေတြမ်ားသည္ထက္ ပိုမ်ားလာေနသည္မွာ မျမင္ခ်င္မွအဆံုး။

စာေရးဆရာ အမည္ခံမ်ား လိုင္စင္ရ စာေရးဆရာမ်ားဟု (အာဏာရစစ္ဗိုလ္မ်ားမို႔) တိတ္တဆိတ္ေခၚေနၾကသည့္ သူမ်ားကဲ့ သို႔ တကယ့္စာေရးဆရာအခ်ဳိ႕ကလည္း စာဖတ္သူမ်ားအား အထင္ေသးကာ ေရးသားလာၾကသည္ကို သတိထားမိ၏။ ေရးသူႏွင့္ဖတ္သူတို႔ၾကား အျပန္အလွန္ေလးစားရသည့္ အစဥ္အလာပ်က္မွန္းမသိ ပ်က္လာခဲ့ေလၿပီ။

ထိုအခါ စာဖတ္သူတို႔ဘက္က ပိုနာပိုဆံုးရႈံးသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ယူဆသည္။

(၄)
အကန္ေတာ့ခံ စင္ေပၚကမဆင္းသည့္ စာေရးဆရာတဦး၏ ေရးသားခ်က္ကို ေလ့လာၾကည့္ၾကပါစို႔။

သူေရးသည္ကား လူအမ်ားသိထား စိတ္ဝင္စားသူ စာေရးဆရာႀကီးဒဂုန္တာရာအေၾကာင္းပါ။ ေလ့လာၾကည့္ၾကဖို႔ ေကာက္ ႏႈတ္ေဖာ္ျပပါမည္၊ ဖတ္ၾကည့္ပါ။

“က်ေနာ္တို႔ သူ႔ဆီေရာက္သြားတိုင္း သူ႕အိပ္ရာေပၚ တက္ခုန္သူေတြက တက္ခုန္ၾက၊ စႏၵရားႀကီးတီးၿပီး ေအာ္ဟစ္သူေတြ ေအာ္ဟစ္ၾက၊ သူ႔စာအုပ္ပံုၾကား ေမႊေႏွာက္သူေတြက ေမႊေႏွာက္ၾကႏွင့္ ...." စသျဖင့္ ေရး၏။ ေရးသူပုဂၢိဳလ္ႀကီးအား ႀကိဳက္၍ ေလးစား၍ ဖတ္သည္ပဲထား၊ စာေရးဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာအေၾကာင္းေလ။ ယုတၱိ တန္၏ မတန္၏ စာဖတ္သူတို႔ မစဥ္းစား ေတာ့ဘူးလားဟု ေမးပါရေစ။

တန္းၿပီးယံု အလြယ္တကူလက္ခံလိုက္ေတာ့မွာလား။

(၅)
သူ႔ဆီဆိုသည္မွာ ဒဂုန္တာရာ ေနေနေသာ ေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္း၏အိမ္။

ထိုအိမ္သိို႔ ကိုျမသန္းတင့္ႏွင့္အတူ က်ေနာ္ ၁ဝ ႀကိမ္ခန္႔ေရာက္ဖူး၏။ စာေရးဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာ သူ႔အခန္းထဲက ထြက္ လာကာ ၃ ေယာက္သား ဧည့္ခန္း၌ ထိုင္စကားေျပာၾကသည္၊ စာအေၾကာင္းေျပာၾကရင္း စကားစပ္မိ လိုအပ္လွ်င္ သူအခန္း ထဲျပန္ဝင္သြားၿပီး စာအုပ္ယူလာသည္။ သူ႔စာအုပ္မ်ား စင္ႏွင့္စနစ္တက် ထားရွိေပလိမ့္မည္။

ၾကမ္းေပၚပံုထားမည္မထင္ပါ။

႐ုပ္ရွင္လုပ္ငန္းရွင္ႀကီး ေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္း၏ေယာကၡမ ဗိုလ္ေဇယ်ႏွင့္ ဗကသတြင္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ရဲေဘာ္ စာေရးဆရာ ႀကီး ဒဂုန္တာရာ ထိုအိမ္တြင္ ဘယ္လိုေနရမည္ကို စာဖတ္သူတိုင္း အလြယ္တကူခန္႔မွန္းလို႔ရပါ၏။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြး ပြဲလာစဥ္က ဓာတ္ပံုကိုၾကည့္ပါ။

ဒဂန္တာရာ ဧည့္ခန္းထဲ ေခါက္ခုတင္ေလးႏွင့္ ေခြေခြေလးအိပ္ရမည္ေလာ။

အဘယ္သို႔ေသာ သူမ်ားသည္ ဒဂုန္တာရာ ၏အိပ္ရာေပၚ တက္ခုန္ႏိုင္ပါမည္နည္း။

ကိုျမသန္းတင့္သည္ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္္တြင္ လက္ေဆးထမင္းဝင္စားဖူးသလို သူအိမ္တြင္လည္း ကြၽန္ေတာ္ၾကံဳ၍ ဝင္စားဖူးပါ၏။ မိသားစုခ်င္းလည္း ခင္မင္ႏွင့္ ဤမွ်ရင္းႏွီးၾကပါ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ခြင့္မေတာင္းပဲ သူ႔စာအုပ္မ်ားကို မကိုင္ဖူးပါ။ သေဘာ ေကာင္းခင္မင္ေသာ္လည္း စာေရးဆရာျမသန္းတင့္က သူ႔စာအုပ္ကိုအထိမခံ။

ဒဂုန္တာရာ က ပိုၿပီးစည္းကမ္းႀကီးေပလိမ့္မည္။

ကိုယ္တိုင္လည္း ဂီတသမားျဖစ္ေသာ ကိုျမသန္းတင့္သည္ ဧည့္ခန္းထဲကပ္လ်က္ရွိ စႏၵရားကိုထိဖို႔ေဝး ၾကည့္ပင္ မၾကည့္မိ။ စာေရးဆရာႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဒဂုန္တာရာႏွင့္ ျမသန္းတင့္တို႔သည္ လူငယ္စာေပ ဝါသနာရွင္မ်ားအား ခင္မင္တတ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္လည္း မည္သူႏွင့္မဆို အျပန္အလွန္ေလးစားမႈ (Mutual Respect) ေပၚသာအေျခခံကာ ဆက္ဆံစၿမဲဆိုသည္ကို ကြၽန္ေတာ္သတိထားမိပါ၏။

သည္ေတာ့လည္း လူစုလူေဝးႏွင့္ ဆူပူေအာ္ဟစ္ ၾကမည့္သူမ်ိဳးကို စာေရးဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာ လက္ခံဖို႔ဆိုသည္ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးၾကည့္၍ပင္မရ။

ၿပီးေတာ့အိမ္ရွင္ ေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္း။

တကၠသိုလ္ေဘာလံုးသမား ျဖစ္မလာမီက တပ္မေတာ္ေရတပ္သား။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဘဝကတည္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ သိခဲ့၏၊ သေဘာေကာင္းေဖာ္ေရြေသာလည္း အင္မတန္စည္းကမ္းႀကီး၏။ ေျပာစရာရွိက ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္းႏွင့္ မည္သူ႔ကိုမွ အားဏာမည့္သူမဟုတ္။

ထိုသို႔ေသာ လူအုပ္မ်ိဳး သူ႕အိမ္ထဲဝင္ခြင့္ေပးဖို႔ေဝးစြ၊ အိမ္ရိပ္ပင္ နင္းခြင့္ရၾကမည္မထင္။

(၆)
ဆက္ၿပီး မရွင္းျပပါရေစႏွင့္ေတာ့၊ လိုရင္းဆီသို႔ သြားၾကပါစို႔။

စာေရးသူကို ဘယ္ေလာက္ယံုယံု ဒဂုန္တာရာအေၾကာင္းမို႔ ကြၽန္ေတာ္ေထာက္ျပသလို အေသးစိတ္မဟုတ္သည့္တိုင္ အနည္းႏွင့္အမ်ားေတာ့ သိႏိုင္ပါမည္။ အလြယ္တကူ ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါမည္။ လြယ္လြယ္ေရးသည္ကို ခပ္ေပါ့ေပါ့ဖတ္မိ၍သာ မျမင္မေတြးမိပဲ လြတ္သြားတာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ထိုအခါ ၿဖီးလံုးျဖန္းလံုးမ်ားႏွင့္ ေရးသူက စာမူခရ၏။

အလိမ္ခံလိုက္ရေသာ စာဖတ္သူခမ်ာ ခံလိုက္ရ၏။ ကြၽန္ေတာ့္အား ဆရာေဇာ္ဂ်ီက “လူဆိုတာ စာတတ္လို႔ စာဖတ္တာ၊ စာေရးဆရာရယ္လို႔သာရွိၿပီး စာဖတ္တပည့္လို႔ မရွိဘူး၊ သူတို႔စာေရးရင္ မင္းတို႔ငါတို႔ထက္ သာခ်င္သာမွာကြ၊ အဲဒီေတာ့ စာဖတ္သူကို အထင္ေသးၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ မေရးေလနဲ႔” ဟုဆံုးမဖူး၏။

မိမိၾကည္ညိဳေလးစားေသာ စာေရးဆရာထံ တပည့္ခံခ်င္ခံ။

သို႔ေသာ္လည္း သူ႔စာျဖစ္ေစ၊ မည္သည့္စာေရးဆရာႀကီးမ်ား၏ စာမ်ားကိုျဖစ္ေစ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး မဖတ္ေလႏွင့္၊ စာတတ္၍ စာဖတ္မွေတာ့ အညံ့မခံေလႏွင့္ဟု ေတြးမိေၾကာင္းပါ။

၂ဝ၁၈ ခု၊ ဇန္နဝါရီလ (၁၈) ရက္ေန႔။