ကုိသစ္ (သီတဂူ) ● မုန္တိုင္းထဲက ဖေယာင္းတိုင္

ကုိသစ္ (သီတဂူ) ● မုန္တိုင္းထဲက ဖေယာင္းတိုင္
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၁၊ ၂ဝ၁၈

(၁)
ဓရံဆာလာဆိုေသာ ေရခဲေတာင္ႀကီးေတြရွိရာ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ကေလးဆီသို႔ သူေရာက္ေနခဲ့သည္မွာ ႏွစ္လေက်ာ္သြားေလၿပီ။ ဒီကိုေရာက္ခါစတုန္းက တိဗက္ဘုရား ရွိခိုးေက်ာင္းတေက်ာင္းကပိုင္ဆိုင္သည့္  ဧည့္ေဆာင္အခန္းက်ဥ္းကေလးတြင္ ငွားေန လုိက္သည္။ တိဗက္လူမ်ဳိးအမ်ားစုက နံနက္ေစာေစာထေလ့ရွိသည္ကို သူသတိျပဳမိလုိက္သည္။ မနက္သုံးနာရီအခ်ိန္ ေလာက္ကတည္းက စတင္၍ ဘုရားရွိခုိး၊ ဘုရားစာေတြ တတြတ္တြက္ရြတ္ၿပီး ေမာင္းေတြ တဒူဒူထုေနေသာအသံက သူ႔ကို တိဗက္ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းရဲ႕အေဝး ခပ္လွမ္းလွမ္းေနရာကေလးဆီသို႔ု တြန္းထုတ္ လုိက္ပါေတာ့သည္။ မနက္ေစာေစာထ၍ ဘုရားရွိခိုးၿပီး ေမာင္းေတြ တဒူဒူထုေနေသာအသံက အိပ္ရာဝင္ေနာက္က်တတ္ေသာသူ႔အတြက္ သိပ္အဆင္မေျပလွ။ တိဗက္ ဘုရားေက်ာင္းနဲ႔ မနီးမေဝးတိုက္ခန္းကေလးဆီသို႔ သူေျပာင္းေရြ႕လုိက္ပါသည္။

တိဗက္လူမ်ဳိးေတြကို သူသေဘာက်သည္။ တိဗက္လူမ်ဳိးေတြက အေနထိုင္ ရိုးသည္။ စကားေျပာ ေအးေဆးသည္။ ရိုးသား မႈကို သနပ္ခါးလုိ လိမ္းက်န္ထားသူမ်ားျဖစ္သည္။ အားနာတတ္ျခင္း၊ ရွက္တတ္ျခင္းႏွင့္ စိတ္သေဘာထား ေကာင္းျခင္းမ်ားကို သူ တို႔ပိုင္ဆိုင္ထားၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ အမ်ဳိးအမည္မသိေသာ ဝမ္းနည္းရိပ္တို႔ သူတို႔ မ်က္ႏွာေပၚ ျဖတ္သန္းေျပးလႊားေနေၾကာင္းကိုေတာ့ သူတို႔မ်က္ႏွာၾကည့္ရုံႏွင့္ အလြယ္တကူ သိနိုင္ပါသည္။ "ငါတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ အိပ္မက္ေတြက အမွန္ တကယ္ေကာ ျဖစ္လာပါဦးေတာ့မလား"ဟူေသာ စိုးရိမ္စိတ္ကို သူတို႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ ဖတ္လုိ႔ရပါသည္။ တိဗက္ေတြႏွင့္ မဟာမိတ္ဖြဲ႔လုိက္သည္။ ကမၻာႀကီး ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို သူတို႔သိပ္စိတ္မဝင္စား။ သို႔ေသာ္ ေရႊဝါေရာင္အေရးအခင္း အေၾကာင္းကို သူတို႔ သိေနသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေၾကာင္း သူတို႔ေကာင္းေကာင္း သိေနၾကသည္။ Freedom from Fear က ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ စာအုပ္ဆိုင္ေတြေပၚမွာ အခန္႔သားေနရာယူထားေနၿပီေလ။

ကမၻာ့ႏိုင္ငံေပါင္း ၁၆ ႏိုင္ငံတြင္ ပ်ံ႕ၾကဲေရာက္ရွိေနေသာ တိဗက္ဒုကၡသည္က တစ္သန္းေက်ာ္ရွိသည္ဟု ဆိုပါသည္။ အိႏၵိယ တြင္ တသိန္းေက်ာ္ရွိၿပီး နီေပါမွာ ၆ဝဝဝ ေက်ာ္၊ ဘူတန္မွာ ၁၅ဝဝ ေက်ာ္၊ ဆြတ္ဇာလန္မွာ ၁၇ဝဝ-ေက်ာ္ႏွင့္ အဂၤလန္ အေမရိ ကန္ စသည့္တိုင္းျပည္မ်ားမွာလည္း တိဗက္ေတြရွိသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တိဗက္ဒုကၡသည္ အေရအတြက္က မိမိတို႔တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဒုကၡသည္ဦးေရစာရင္းႏွင့္စာလွ်င္ အလြန္ နည္းပါးလွပါသည္။ ကမၻာ႔တိုင္းျပည္မ်ားတြင္ ေရာက္ရွိေနၾကေသာ ျမန္မာ့ဒုကၡသည္ အေရအတြက္ဟာ ဆယ္သန္းဝန္းက်င္ရွိသည္ဟု ဆိုပါသည္။ သီေပါမင္းပါေတာ္မူတုန္းက ျမန္မာနိုင္ငံရဲ႕လူဦးေရက ၅-သန္းဝန္းက်င္ေလာက္ပဲရွိသည္ဟုဆိုေလရာ ယေန႔ျမန္မာ့ဒုကၡသည္ဦးေရက သီေပါမင္းလက္ထက္ နိုင္ငံ့လူဦးေရထက္ ေက်ာ္ လြန္ေနတာကို ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။

ေမွာင္မိုက္လြန္းေသာ ညမ်ားကိုေမ့ပစ္ဖို႔ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာရွာေဖြရင္း ပဲ့ေၾကြ သြားခဲ့ရတဲ့ မိသားစုထမင္းဝိုင္းေလးေတြနဲ႔ လြင့္ေမ်ာခဲ့ရတဲ့ ဘဝေတြကို လူႀကီးမင္းမ်ား ကိုယ္ခ်င္းမစာတတ္ခဲ့။ အေဟာင္းအေဟာင္းေတြ အသစ္အသစ္ ျပန္မျဖစ္တာပဲ ခပ္ေကာင္းေကာင္းရယ္။ ေမွာင္မိုက္ေသာညေတြ ကုန္ဆုံးလြန္ေျမာက္ပါေစေတာ့။

တိဗက္ျပည္တြင္ ၁၉၅၉-ခုႏွစ္ကစလုိ႔ မုန္တိုင္းေတြ ျပင္းထန္လာခဲ့သည္။ ၁၉၈၇-ခုႏွစ္မွာ မုန္တိုင္းအႀကီးအက်ယ္ထန္လာခဲ့ျပန္သည္။ တိဗက္အေျမာက္အမ်ား နီေပါႏွင့္ အိႏၵိယကို ထြက္ေျပးခဲ့ၾကရသည္။ "ငါတို႔နဲ႔စာရင္ မင္းတို႔က အမ်ားႀကီး ေတာ္ပါေသး တယ္ဗ်ာ။ ေန႔တိုင္း တိဗက္ျပည္ကို လြမ္းတယ္။ အခု က်ေနာ္ ဓရံဆာလာမွာေနတာ ၁၅-ႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီေလ။ က်ေနာ္တို႔ တိဗက္ေတြ ဒီဘက္ေရာက္ဖို႔ တစ္ခ်ိဳ႕ လနဲ႔ခ်ီၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရတယ္။ ဒီဘက္(အိႏၵိယ)ကို မေရာက္ဘဲ လမ္းမွာ တင္ တ႐ုတ္စစ္သားေတြ ဖမ္းမိၿပီး ပစ္သတ္လုိ႔ ေသဆုံးသြားတဲ့ သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိတာေပါ့။ ဖမ္းမိတဲ့သူတစ္ခ်ဳိ႕ကို ဒဏ္႐ိုက္တယ္။ ေန႔ဆိုရင္ တစ္ေန႔လုံးပုန္းအိပ္ၿပီး ညေရာက္မွ တညလုံးမအိပ္ဘဲ ေရခဲေတာင္ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး လာရ တာ။ လမ္းမွာ ထမင္းလည္းငတ္ဖူးတယ္။ ဖိနပ္လည္း ျပတ္ဖူးတယ္။ အခက္အခဲေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိ လမ္းမွာတင္ေသဆုံးသြားၾကတယ္"ဟု တိဗက္လားမားႀကီး တန္ဇန္း ညာေခ်က ေျပာပါသည္။ စကားေျပာေနရင္းကေန ေနာက္ေက်ာဘက္တစ္ခုလုံး ေပါက္ျပဲေဆြးေျမ့ေနၿပီျဖစ္ေသာ သူဝတ္ဆင္ထားသည့္ အက်ႌေဟာင္းကေလးကို လက္က ကိုင္ျပရင္း "ဒီအက်ႌသက္တမ္း ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလုိ႔ မင္းထင္သလဲ" လုိ႔ေမးေတာ့ "အင္း.. သုံးႏွစ္ေလာက္ေတာ့ရွိေလာက္ၿပီထင္တယ္"ဟု အေျဖေပး လုိက္မိရာ သူက "မင္းမွားတယ္။ ဒီအက်ႌကေလး ငါဆီမွာရွိေနတာ ၁၈ ႏွစ္ ရွိသြားၿပီ"ဟု အဆိုပါ တိဗက္လားမားႀကီးက ဆိုေသာအခါ အံ့ၾသရပါသည္။ ထိုအက်ႌကေလးကိုဝတ္၍ တိဗက္ျပည္ကေန ထြက္ေျပးလာေသာ ေၾကာင့္ အျမတ္တနိုး ဝတ္ဆင္ေနရေၾကာင္းလည္း လားမားႀကီးက ရွင္းျပေနပါသည္။

ဓရံဆာလာသည္ တိဗက္ဘုန္းေတာ္ႀကီး (လားမား) မ်ားႏွင့္ တိဗက္လူမ်ဳိးမ်ားအတြက္ အနာတရေတြကို ကုစားရာ ေဆးရုံ ႀကီးတစ္ရုံႏွင့္ တူပါသည္။ သူတို႔အတြက္ အေကာင္းဆုံးေနရာမဟုတ္သည့္တိုင္ သက္ေတာင့္သက္သာရွိလွသည့္ ေနရာ တစ္ေနရာပင္ျဖစ္သည္။ ကမၻာေက်ာ္တိဘက္ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဒလုိင္းလားမား အေျခခ်ေနထိုင္ရာၿမိဳ႕ကေလးျဖစ္၍ ဘုန္းေတာ္ ႀကီးကို ဖူးျမင္ခြင့္ရေနျခင္းကိုက သူတို႔အတြက္ မဟာအခြင့္အေရးႀကီးတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္ဟု တိဗက္မ်ားက ခံယူထားၾကသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို အရွင္လတ္လတ္ ဖူးျမင္ခြင့္ရေနျခင္းသည္ ဘုရားဖူးရျခင္းႏွင့္ ထပ္တူနီးပါးက်သည္ဟု တိဗက္တို႔က ယုံ ၾကည္ထားၾကသည္။ ထို႔အျပင္ ဓရံဆာလာသည္ တိဗက္အေဝးေရာက္ အစိုးရရဲ႕ ရုံးစိုက္ရာ႒ာနခ်ဳပ္ရွိရာၿမိဳ႕ကေလးလည္းျဖစ္သည္။

ေႏြရာသီမွာေတာင္ ေစာင္ျခဳံရေသာ၊ ေရခဲေတာင္ႀကီးမ်ားကို ေနာက္ခံပန္းခ်ီကားသဖြယ္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ သည္ၿမိဳ႕ ကေလးမွာ ေဆာင္းတြင္းဆိုလွ်င္ေတာ့ လူသိပ္မရွိၾကေတာ့။ အေအးၾကိဳက္လွပါသည္ဆိုေသာ တိဗက္မ်ားပင္ ဗုဒၶဂယာရွိရာ ဘီဟာျပည္နယ္ႏွင့္ အေအးေပါ့ေသာ အျခားျပည္နယ္မ်ားသို႔ ေဆာင္းခုိသြားေလ့ရွိသည္။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ဒီဇင္ဘာလေရာက္ လွ်င္ ဗုဒၶဂယာတစ္ကြင္းလုံးသည္ ေဆာင္းလာခိုေနၾကေသာ တိဗက္လားမားမ်ား၊ တိဗက္သီလရွင္မ်ား၊ တိဗက္လူမ်ဳိးမ်ားျဖင့္ ျပည့္လွ်ံ၍ ေနပါေတာ့သည္။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ဒီဇင္ဘာလတြင္ ဗုဒၶဂယာသို႔ ေဆာင္းခုိရန္ ေရာက္လာၾကသည့္ တိဗက္လူမ်ဳိး မ်ားကား ဟိမဝႏၱာေဆာင္းခုိငွက္မ်ားႏွင့္ပင္ တူေနပါေသးေတာ့သည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္။

ကိုသစ္ (သီတဂူ)
၁၂၊၂၉၊၂ဝ၁၇