မင္းကုိႏုိင္ ● အေမ့ တမ္းခ်င္း

မင္းကုိႏုိင္ ● အေမ့ တမ္းခ်င္း
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၃၊ ၂ဝ၁၇

ကုိမင္းကုိႏုိင္ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာမွ ျပန္လည္ကူးယူသည္။

မေန႔က အေမ့ေမြးေန႔။ မေတြ႕ျဖစ္တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ေမာင္ႏွမေလးေယာက္ အေမ့အိမ္မွာဆုံၾကဖုိ႔ မအားၾကတဲ့ ၾကားက ကတိတည္ခဲ့ၾကပါတယ္။ မိသားစုျပန္ဆုံတဲ့ အေမ့ေမြးေန႔ပြဲဟာ ညေနေစာင္းထိ ဘာမွမထူးျခားေသးပါဘူး။ သား သမီးေတြကအေဖနဲ႔အေမကုိ ကန္ေတာ့မယ္။ မိဘေတြက ဆုေတာင္းေပးမယ္။

ညေနေစာင္းလာတဲ့အခါမွာေတာ့ အေမက သားသမီးေတြကုိေမြးဖြားခဲ့တဲ့ အေတြ႕အၾကဳံကုိေျပာျပရင္း အခုလုိ ညေနေစာင္းၿပီ ဆုိရင္ အေဖေရာ အေမပါ ေၾကာက္ခဲ့ရတဲ့ ညေနေစာင္းေတြအေၾကာင္းကုိ ေျပာျပပါတယ္။
----------*-----------*----------*-----------

က်ေနာ္တုိ႔မွာ မႀကီး၊ မငယ္၊ က်ေနာ္နဲ႔ ညီမေလးအပါအဝင္ ေမာင္ႏွမေလးေယာက္ပဲရွိတယ္လုိ႔ လူအမ်ားက သိထားၾက ေပမယ့္ က်ေနာ့္မွာ အကုိရင္းတေယာက္ရွိခဲ့ဖူးတယ္ဆုိတာ လူရင္းေတြေတာင္ သိပ္မသိခဲ့ၾကပါဘူး။ သမီးမိန္းကေလးႏွစ္ ေယာက္ေမြးၿပီးတဲ့ေနာက္ အေဖနဲ႔အေမတမ္းတတာက သားေယာက္်ား။ သူတုိ႔ဆုေတာင္းျပည့္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ရံဖန္ရံခါ က်ေနာ့္ရဲ႕ညႇင္းသုိးသုိးပုံကုိၾကည့္ၿပီး အေမက ခ်စ္စႏုိးၾကည္စယ္ေလ့ရွိတယ္။

“ငါ့သားႀကီးက မင္းလုိမဟုတ္ဘူး၊ ႐ုပ္ရည္လွလွနဲ႔ ေျခတံ လက္တံေကာင္းေကာင္း၊ မ်က္ခုံးမ်က္လုံးလွလွ” စသျဖင့္ ေျပာရင္း က ဘယ္ေတာ့မွဝါက်မဆုံးႏုိင္။ အေဝးကုိ ေငးသြားရတာခ်ည္းပဲ။ ညီအစ္ကုိငတ္တဲ့က်ေနာ္ကလည္း ငါ့မွာအစ္ကုိသာ ရွိခဲ့ရင္ ဆုိတဲ့အေတြး မဆုံးႏုိင္ေတာ့ဘူးေပါ့။
----------*-----------*----------*-----------

အကုိ႔ကုိေမြးၿပီး တာဝါလိန္းလမ္း (ယခု ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္း) မွာရွိတဲ့ ဟုိတုန္းကအေခၚ ေဒၚခင္ၾကည္ေဆး႐ုံက ျမင္ ကြင္းကုိ အေမကပန္းခ်ီဆြဲသလုိ ေျပာျပပါတယ္။

“ဟုိတုန္းက...ေဆး႐ုံဆုိတာ မုိးလင္းတာနဲ႔ ေကာ္ဖီနဲ႔မုန္႔။ ၿပီးရင္အိပ္ယာခင္းကအစ၊ အဝတ္အစားေတြအားလုံးေလွ်ာ္ဖြပ္ ေဆးနဲ႔ေပါင္းၿပီးသား အသစ္လဲေပးတယ္။ အိမ္ကအဝတ္အစားေတြေပး မဝတ္ဘူး။ ဘာမွယူလာစရာလည္းမလုိဘူး။ ထမင္း ႏွစ္နပ္ေကြၽးတာလည္း တကယ့္အာဟာရအျပည့္ သန္႔ရွင္းလက္ဆတ္တာေတြကုိပဲ ေစတနာအျပည့္နဲ႔ ခ်က္ေကြၽးတာ။ ေဆး ႐ုံကဆင္းတဲ့အထိ တျပားတခ်ပ္မွေပးစရာမလုိဘူး။ ေဆး႐ုံက ဆင္းမွသာ အလွဴခံပုံးထဲကုိ ေစတနာရွိရင္ထည့္သြား။ တခ်ဳိ႕ ကလည္း အႏွီးပိတ္အသစ္ေတြ လွဴတာမ်ဳိးရွိတယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ”

ေက်ာက္ေျမာင္းအိမ္ကေန တာဝါလိန္းလမ္းေဆး႐ုံကုိ အေမဟာ လမ္းေလွ်ာက္သြားခဲ့ၿပီး အစ္ကုိ႔ကုိ သက္သက္သာသာပဲ ေမြးခဲ့ေၾကာင္း။ သားဦးေမြးရင္ အနည္းဆုံး ၁ဝ ရက္။ က်န္ကေလးမ်ားေမြးရင္ အနည္းဆုံး တပတ္ေဆး႐ုံမွာေနရေၾကာင္း အေမက ဆက္ေျပာျပပါတယ္။

အေမ့သားႀကီးဟာ ႏွစ္ရက္ေျမာက္မွာ မ်က္လုံးေတြဝါလာတယ္လုိ႔ အေမ့စိတ္ထဲထင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးကႏုိ႔စုိ႔မပ်က္ ေတာ့ အေမလည္း သိပ္မေတြးတတ္ခ့ဲဘူး။ ရွစ္ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ အေမေဆး႐ုံကဆင္းတဲ့အခါ သားကုိျပန္ေခၚခြင့္မရဘူး။ သားကုိ ခဏထားခဲ့ရဦးမယ္။ ေျခေထာက္အေၾကာအတြက္ ေဆးထုိးရဦးမယ္ဆိုလုိ႔ မထားခ်င္ပဲ ထားခဲ့ရပါတယ္တဲ့။

ညေနေမွာင္ေတာ့ မိတ္ေဆြတေယာက္ ေရာက္လာ။ အေဖ့ကုိ ေအာက္ထပ္ေခၚသြားတယ္။ အေမ့စိတ္ထဲ ထင့္ကနဲျဖစ္။ ငါ မသိေစခ်င္တဲ့အေၾကာင္းမုိ႔ ငါ့ေရွ႕မွာမေျပာတာမ်ားလား။ ဘုရား...ဘုရား... ငါ့သားမ်ား ...။

ယခင္က လူေတြေျပာတဲ့ ရင္ထဲမွာ “ဟာခနဲ” ျဖစ္သြားတယ္ဆုိတာမ်ဳိးဟာ အေမ လက္ေတြ႕ခံစားလုိက္ရပါတယ္တဲ့။
ဒါေပမယ့္ ခ်က္ျခင္းပဲ... စိတ္ကုိတင္းတယ္။ အုိ...မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ေျခေထာက္အေၾကာဆိုတာ အသက္နဲ႔အေဝးႀကီးပါ စသ ျဖင့္ ေျဖသိမ့္ပါတယ္တဲ့။

ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ့ ညေနေစာင္းၿပီဆုိရင္ အေဖနဲ႔အေမ့အေမ (က်ေနာ့္အဖြား) တုိ႔ဟာ ေဆး႐ုံသြားၾကည့္မယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ထြက္သြားၾက။ ေမွာင္ၿပီဆုိမွ တိတ္တဆိတ္ျပန္လာၾက။ အေမက စိတ္ထင့္ထင့္နဲ႔ သတင္းေမး။ သူတုိ႔က ေနေကာင္းပါတယ္၊ အနာက်တ္မွျပန္ေခၚလာမယ္ဆုိၿပီး ေျဖၾက။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ဟာ တိတ္ဆိတ္သြားေနက်။

အေဖဟာ ညေနေရာက္တုိင္း လမ္းထိပ္ေရာက္ရင္ ေယာကၡမျဖစ္သူနဲ႔လမ္းခြဲ။ ေျခဦးတည့္ရာ ေခါင္းငုိက္စုိက္နဲ႔ေလွ်ာက္။ ႏႈတ္ဆက္သူေတြကုိလည္း မတုံ႔ျပန္ႏုိင္။ ေမွာင္ေလာက္ၿပီဆုိမွ အဖြားႏွင့္ျပန္ဆုံ အိမ္ထဲဝင္။ အေမ့ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး မ်က္ဝန္း ေတြကုိ ေရွာင္လႊဲရင္းမနက္ျဖန္ေတာ့ သားကုိေခၚလာလုိ႔ရမယ္ထင္တယ္ ေျဖရင္း..။

“သားအေဖဟာ အေမ့ကုိညာတယ္ကြယ္။ အၾကာႀကီးညာခဲ့တယ္။ ကေလးေနေကာင္းပါတယ္၊ ဒဏ္ရာက ေယာင္ေနလုိ႔ေျပာ လိုက္။ ႏုိ႔မႈန္႔ေတြတုိက္တာ အမ်ားႀကီးေသာက္တယ္လုိ႔ ဆုိလုိက္။ ညေနတုိင္း အေမ့ကုိညာခဲ့တာ”

အေဖ့ေနရာမွာ က်ေနာ္ဆုိရင္လည္း ညာမိမွာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အခုအေမ့မ်က္လုံးေတြကုိ ၾကည့္မိရင္ကုိ ဒီလုိညာ မွျဖစ္ေတာ့မွာပဲလုိ႔ ေတြးမိတာကုိး။

ဒီလုိနဲ႔ တလျပည့္တဲ့ေန႔မွာ အေဖဟာ အဝတ္အစားအိတ္ျပင္ရင္း က်ေနာ့္အဖြားကို အခုလုိေျပာပါတယ္။ “အေမ... က်ေနာ္ ေတာ့ အေမ့သမီးကုိ ေျပာမထြက္ဘူး။ ခရီးပဲထြက္ေတာ့မယ္” တဲ့။

အေဖဟာ သတင္းဆုိးကုိေျပာဖုိ႔လူေရြးရာမွာ ဘာေၾကာင့္အဖြားကုိ ေရြးလုိက္ရပါသလဲ။ အဖြားက အေမ့အေမေလ။ မိခင္တ ေယာက္ရဲ႕ရင္ေသြးဆုံး႐ႈံးဒဏ္ကုိ နားအလည္ႏုိင္ဆုံးဟာ မိခင္ျဖစ္ဖူးသူပဲ မဟုတ္ပါလား။ ႏွစ္သိမ့္စကား ေရြးခ်ယ္ဖုိ႔လည္း မိခင္ခ်င္း နားလည္တဲ့ဘာသာစကားနဲ႔မွျဖစ္မွာမဟုတ္လား။ ေနာက္ဆုံး အေမငုိခ်လုိက္မယ္ဆုိရင္ေတာင္ သူ႔အေမရဲ႕ရင္ခြင္ သာ ေျဖသိမ့္မႈအေပးႏုိင္ဆုံးမဟုတ္ပါလား။
----------*-----------*----------*-----------

ဒီႏွစ္ အေမ့ေမြးေန႔မွာ အေမဟာ “ငါ့သားႀကီးသာ ရွိရင္....” လုိ႔ သူရြတ္ေနက် တမ္းခ်င္းကုိ ထုံးစံအတုိင္း ဝါက်မဆုံးေရရြတ္
ေနျပန္ပါတယ္။ မ်က္လုံးေတြကေတာ့ ဟုိအေဝးကုိေငးလုိ႔.....။

ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ က်ေနာ္အိမ္ျပန္ခြင့္မရတဲ့ကာလေတြမွာ နိမ့္ပါးေနတဲ့မိသားတစုကုိ ပမာမခန္႔ျပဳမူတာေတြခံရတုိင္း၊ အားနည္းေနတဲ့ မိသားစုအေပၚ မထီမဲ့ျမင္ျပဳတာေတြၾကဳံတုိင္း၊ ငါတုိ႔မွာ သားေယာက္်ားႀကီးတေယာက္သာ မားမားမတ္မတ္ ရွိခဲ့ရင္ဆုိတဲ့ တမ္းတမႈမ်ဳိး က်ေနာ့္မိသားစု အခ်ိန္နဲ႔အမွ်ခံစားခဲ့ရေၾကာင္း ျပန္မလာႏုိင္ေသးသူက်ေနာ့္ထံ ရင္ဖြင့္ခဲ့ၾကဖူးပါ တယ္။

က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္လည္း အဲဒီလုိအခါမ်ဳိးမွာ “ငါ့အစ္ကုိသာရွိခဲ့ရင္လုိ႔” အေမ့လုိပဲ ဝါက်မဆုံးႏုိင္ခင္ အံၾကိတ္ခဲ့ရဖူးတာပါပဲ။ အခုလည္း တခါတရံမွအိမ္ျပန္ အေမနဲ႔ဆုံျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္ဟာ သူ႔သားႀကီးဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ရင္း စကားဆုံးမရပဲ အေဝးတေန ရာေငးေနတဲ့ အေမ့မ်က္လုံးေတြကုိ က်ေနာ္ၾကည့္ရင္း ....။

မင္းကိုႏုိင္ ( ၁၆ စက္တင္ဘာ၊ ၂ဝ၁၅)
{အေမ့ ၇၉-ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔အမွတ္တရ}

ပန္းခ်ီ အညြန္း - အေဖ့လက္ရာ အေမ့ပုံတူ