အယ္ေကာ္ ● တိမ္မည္းညဳိကုိ ေခြၽတဲ့ေလ
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၂၂၊ ၂၀၁၈
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၂၂၊ ၂၀၁၈
ငၿပဲဝယ္တဲ့ဆန္ဖိုးက ႏို႔ဆီသံုးလံုးစာပဲ။ ထြန္းမင္းက ငါးလံုးထည့္ေပးတယ္။ ဒါကိုထြန္းမင္း မိန္းမကမ်က္ေစာင္းထိုးၿပီး ၾကည့္ ပစ္လိုက္တယ္။
"ဘာလို႔ေပးရတာလဲဆိုတဲ့သေဘာ"
"ဟဲ့ေကာင္၊ ငၿပဲဆားနည္းနည္း၊ ငပိနည္းနည္းပါယူသြား"လို႔ ထြန္းမင္းေျပာလိုက္တာေၾကာင့္ ထြန္းမင္းမိန္းမ ေအးေအးမူ ဆီ က မ်က္ေစာင္းမဟုတ္ေတာ့ဘဲ အသံထြက္လာတယ္။
"ဘုရားျဖစ္မယ့္ အုတ္နီခဲႀကီး၊ စိတ္ရႈးေပါက္တိုင္းခ်ခ်ေပးမေနနဲ႔" ဆိုၿပီး ေျပာလာတယ္။
တကယ္ေတာ့ ငၿပဲမိသားစုကိုေတြးၿပီး သူက႐ုဏာသက္မိလို႔ေလ။ ငၿပဲအပါဝင္ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေလးေယာက္ ရွိတယ္။ သူ႔အေမျဖဴေမပါဆို ငါးေယာက္ေပါ့။ တကယ့္တကယ္ အလုပ္လုပ္ေနတာက ငၿပဲအစ္မႏွင္းေဝမိုး တစ္ေယာက္ပဲလုပ္ႏိုင္ တာ။ ႏွင္းေဝမိုးဆိုတာလည္း ႏွစ္ဆယ္ေတာင္မေက်ာ္ေသးတဲ့ ေကာင္မေလး မေအျဖဴေမက ဘာမွမလုပ္ႏိုင္တဲ့လူနာ။ ဘယ္လိုက ဘယ္လိုေၾကာင့္ ဝင္ေရာက္လာသလဲမသိတဲ့ဆီးခ်ိဳနာ။ ဆီးခ်ိဳဆိုတာ လူခ်မ္းသာမွျဖစ္တတ္တဲ့ ေရာဂါလို႔ေျပာၾက တယ္။ အခုေတာ႔ ကုန္းေကာက္စရာမရွိတဲ့သူဆီမွာ ျဖစ္ေနေရာလား။ ဒီေရာဂါေၾကာင့္ ဘယ္ဘက္လက္မွာအနာျဖစ္တာျပည္တစိုစိုနဲ႔ ေကာင္းလွတယ္ လို႔မရွိဘူး။ ဒီအနာေၾကာင့္အစားပဲစားႏိုင္တယ္။ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္သူ။
ႏွင္းေဝမိုးကလည္း မိန္းကေလးဆိုေတာ့လုပ္လို႔လုပ္ခကမစို႔မပို႔။ အဲကိုပဲအားကိုးစားေနႀကရွာတဲ့မိသားစု။ ေနရထိုင္ရတာ လည္း ရြာထဲမွာမဟုတ္ သူမ်ားၿခံထဲမွာ၊ သရက္သံဖရာၿခံထဲမွာ။ ရြာနဲ႔ေတာ့သိပ္မလွမ္းဘူး။ ဒီၿခံမွာေနတာကလည္း အေစာင့္ သေဘာေနတာမဟုတ္ဘူး။ ေနစရာတဲရွိေနလို႔ဝင္ကာစြပ္လိုဝင္ေနတာ ရြာထဲမွာျဖဴေမအစ္မအိမ္ရွိတယ္။ အဲဒီအိမ္ဝင္းထဲမွာ ေဆာက္ေနလို႔ေတာ့ရသား။ ေဆာက္ဖို႔စရိတ္ စခကဘယ္မွာ။ ဒါနဲ႔ ဝင္ကာစြပ္ပဲလိုပ္ရတာ။
ငၿပဲတို႔ကို ေနခြင့္ျပဳတဲ့ စိန္လွထြန္းကလည္း ေနပါေစခြင့္ေတာ့ခြင့္ျပဳတယ္။ ဒါေပမယ့္အျခားၿခံရွင္ေတြက သိပ္သေဘာ မေတြ႔ၾကဘူး။ ငၿပဲလက္ရဲ႕ ဒဏ္ကိုမခံခ်င္ၾကလို႔။
ငၿပဲဆိုတဲ့ေကာင္ေလးကလည္း သစ္ပင္ဝါးပင္တက္ရာမွာ ေမ်ာက္႐ံႈးေလာက္ေအာင္ေတာ္တဲ့ေကာင္။ ဘယ္ေလာက္ပဲျမင့္ပါ ေစ၊ ငၿပဲဖဝါးေအာက္မွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ဒညင္းသီးေတြဟာ ငၿပဲလက္ခ်က္ေၾကာင့္ ေျပာင္ေျပာင္သြားရတယ္။ ေကာင္ေလးက သိပ္သန္ျမန္တာကလား။ ေတာ္ရံုနဲ႔သူ႔ကို မိဖို႔ဆိုတာမလြယ္ဘူး။ လက္ရွည္တဲ့ငၿပဲကိုသိပ္သေဘာမက်ေပမယ့္ သူတို႔မိသားစု ဘဝကို ႀကည့္ၿပီး ေတာ္ရံုနဲ႔ မေၿပာေတာ့တဲ့အၿဖစ္ရယ္။
ငၿပဲခုလို ေစာရမင္းသားဘဝကိုေရာက္ရတာလည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာေနတာလည္းပါတယ္။ ငၿပဲဟာ ရြာဦးေက်ာင္းမွာ ေနခဲ႔ဖူးတယ္။ ဒီတုန္းက သူ႔အဘိုးငတက္ၿပားဦးေအာင္ထြန္းရွိတယ္။ သူ႔ဖြားေအရွိတယ္။ သူ႔အေမ ၿဖဴေမကကလည္း အိပ္ရာေပၚ မလဲေသးဘူး။ ဒါေႀကာင့္ ငၿပဲဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာေနခဲ႔ရကာ။
ဒီစဥ္ကေပါ႔ ... ေက်ာင္းေနာက္ေတာင္ေစာင္း ပိႏၷဲပင္ကိုတက္။ ပႏၷဲသီးခူးၿပီး လိမ္႔က်တာ။ မက်ိဳးမပဲ့ဘူး။ ပိႏၷဲပင္ရဲ႕ကိုင္း တစ္ ကိုင္းဆိုရင္ တံတားခင္းသလို ေဘးကိုရွည္ထြက္ေနတယ္။ ဒီကိုင္းကို တက္ရဲတာဘယ္သူမွမရွိခဲ့ဘူး။ ဒီကိုင္းကအသီးဟာ မွည့္ၿပီးေႂကြက်႐ံုပဲရွိခဲ့တယ္။ ငၿပဲလက္ထက္မွာေတာ့ သူအပိုင္စားရထားသလားလို႔။
မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ သူရကိုယ္ရေတာင္ေစာင္းေျပးတက္၊ ပိႏၷဲသီးရွာၾကတယ္။ ငၿပဲကေတာ့ သူ႔အပိုင္စားရထားတဲ့ကိုင္းကို တက္ၿမဲ။ တစ္ေန႔မွာဒီေကာင္ဟာ သတိေပါ့လို႔လားဘာလား အုန္းသီးေၾကြသလိုျပဳတ္က်တာ။ ဒီဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ တစ္ခုခုျဖစ္မလားလို႔။ မျဖစ္ဘူး။ သတၲဝါတစ္ခုကံတစ္ခုဆိုပါေတာ့ေလ။
ဆရာေတာ္ကလည္း ငၿပဲကိုက႐ုဏာသက္ပံုရတယ္။ ဒီေကာင္ကေတာ့ ဉာဏ္လည္းအေတာ္ေလးထက္တယ္ဆိုပဲ။ လက္ေရးလက္သားလည္းပဲ ကြန္ပ်ဴတာစာလံုးလိုပဲတဲ့။ ဒါနဲ႔ပရိတ္ေလးရွင္က်င့္ဝတ္ေလးက်က္ခိုင္းၿပီး သကၤန္းစီးေပးမလို႔ ဆိုလား ေျပာတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ငၿပဲကိုေၾကာင္ေစာင့္ခိုင္းတယ္တဲ့။ ဆရာေတာ္အိပ္ရာေပၚ ေၾကာင္ကအလစ္လာလာ အညစ္ အေၾကးစြန္႔သတဲ့။ ဒါကိုမ်က္ေခ်မျပတ္ၾကည့္ဖို႔လိုတယ္ေပါ့။ ဆရာေတာ္ကစာခ်ေနစဥ္ ငၿပဲကိုေၾကာင္ေစာင့္ခိုင္းတယ္။ ဆရာေတာ္ စာခ်ရာကျပန္ လာေတာ့ ငၿပဲကိုမေတြ႔ဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ဆရာေတာ္ကသူ႔က်က္သေရခန္းကိုလိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာကအခန္းထဲမွာ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္၊ ဟိုကိုင္ဒီကိုင္ဒါကိုေတ႔ြေရာတဲ့။ ဒါနဲ႔ဆရာေတာ္က "ငၿပဲ...ဘာလုပ္ေနတာ တုန္း" လို႔အသံေပးလိုက္ေတာ့ အေတာ္လန္႔သြားတယ္ဆိုပဲ။ ဆရာေတာ္က "သူမ်ားအခန္းကို ခြင္႔မျပဳဘဲမဝင္ရဘူးသိရဲ႕လား ေနာက္မဝင္နဲ႔" ေနာက္ေတာ့မဝင္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။
ဒါေပမယ့္ဆရာေတာ္ခရီးထြက္ေနခိုက္မွာျပႆနာတက္ေရာ။ ေက်ာင္းမွာကဦးဇင္းႀကီးတစ္ပါးရွိတယ္။ ကေလးေတြကို စာျပ ေနတာ။ သူကကေလးေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ထားတယ္။
ေဆာင္းတြင္းပိုင္းမိုးရြာတယ္။ မိုးကအခ်ိန္အခါမိုးလိုစိမ္လို႔ရြာတယ္။ ဒီမွာ ငၿပဲဟာသီလရွင္သင္ခမ္းကေန ဆန္ေတြတက္ခိုး သတဲ့။ ပထမတစ္ရက္မသိဘူး။ ဒုတိယတစ္ရက္မွာေတာ့ ငၿပဲဟာသီလရွင္မရွိခိုက္ သင္ခမ္းေပၚတက္တာကို ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ျမင္လိုက္ေရာ့ဆိုပဲ။ ဒါကို စာျပတဲ့ဦးဇင္းႀကီးကိုေလွ်ာက္ေတာ့ ငၿပဲဟာခိုးတာမဟုတ္ဘူးတဲ့၊ အဲသလိုျငင္းတယ္ တဲ့။
"ခိုးတာမဟုတ္ပါဘူးဘုရား"
ဒါကိုဦးဇင္းႀကီးကအေတာ္ခံျပင္းတာ။ ဆန္ကိုခါးပိုက္မွာထုပ္ၿပီးေတြ႔တာကိုခိုးတာမဟုတ္ဘူးျငင္းတာေၾကာင့္ ဦးဇင္းႀကီးက လက္ဝါးနဲ႔ကုပ္ကိုတစ္ခ်က္ခ်ပစ္တယ္တဲ့။
"ခိုးတာမဟုတ္ရင္ ဒါဘာလုပ္တာလဲ"
"အိမ္မွာစားဖို႔မရွိလို႔ ယူတာပါဘုရား" လို႔ေျပာသတဲ့။ ဦးဇင္းႀကီးဟာစိတ္တိုၿပီး ဆရာေတာ္မရွိခိုက္မွာ ေက်ာင္းကေမာင္း ထုတ္ပစ္တယ္၊ ေက်ာင္းသားက်င္႔ဝတ္ (၁၀) ပါးရွိတယ္မဟုတ္လား။
စားဖြယ္သီးမ်ိဳး၊ တစ္ႀကိမ္ခိုး၊ ထမ္းပိုးဒဏ္သံုးဆယ္ပါဘုရား၊ ႏွစ္ႀကိမ္ေျခာက္ဆယ္သံုးႀကိမ္ဝယ္၊ ေက်ာင္းဝယ္မေနရပါ ဘု ရား၊ ဆရာေတာ္ရွိခဲ့ရင္ေတာ့ ငၿပဲဘဝကိုစာနာၿပီးခြင့္လႊတ္လိမ့္မယ္ေပါ႔။ သို႔မဟုတ္ ငၿပဲလည္းခိုးမိလိမ့္မယ္မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့ ဒီျပစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ငၿပဲေက်ာင္းကထြက္သြားရတယ္။
ဒီမွာပဲငၿပဲဟာ ေလာက္ေလးတစ္ပင္ကိုင္၊ ေတာတိုင္း၊ ေတာင္တိုင္းေရာက္တယ္။ ရရာကိုထုပ္ပိုးယူလာတယ္။ သူ႔ဘြားေအနဲ႔ အစ္မတို႔က သီးႏွံေတြနဲ႔ၿမိဳ႕တက္တာကိုး။ အဲဒီမွာသူဟာလည္း အဲဒါေလးေတြနဲ႔ျဖည့္ဆည္းေပးတယ္။
တစစနဲ႔ ငၿပဲဟာလက္ရဲဇက္ရဲရွိလာတယ္။ လုပ္ရဲကိုင္ရဲရွိလာတယ္။ ၿခံပိုင္ရွင္ကိုေတာင္သိပ္ၿပီးဂ႐ုမစိုက္ခ်င္ေတာ့တဲ့အထိ ျဖစ္သြားတယ္။
ငၿပဲတို႔ဟာ သူမ်ားၿခံမွာႏွစ္ပတ္လည္အေစာင့္ေနၾကတာ။ သူ႔အဘိုးငတက္ျပားႀကီးကလည္း ေရာဂါသိပ္မျဖစ္ခဲ့ဘဲ လူ႔ဘဝက ေနထြက္ခြာသြားယ္။ အဲသလိုနဲ႔သူ႔အေမရဲ႕ေရာဂါသည္းလာတယ္။ ေဆးခါးႀကီးပင္ကို ႀကိဳေသာက္သက္သာခဲ့ေပမယ့္ တကယ့္တကယ္မွာေတာ့မေပ်ာက္ဘူး။ အခုေတာ့တစစ ပိန္ခ်ံဳ႕လာခဲ့တယ္။
ဒီထဲႏို႔စို႔မေလးဟာ ေက်ာက္ေပါက္လို႔မ်က္စိစံုလံုးကန္းသြားရတဲ့အျဖစ္။ သူတို႔မိသားစုေတြမွာအကုသိုလ္ေတြဟာ မယံုႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ကို သင္းပင္းဖြဲ႔ဝင္လာခဲ့ေတာ့တယ္ဆိုပါေတာ့။
အစ္မျဖစ္သူနဲ႔ဘြားေအတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ အလုပ္ရွိတဲ့အခါေန႔စားဝင္လုပ္လိုက္။ မရွိတဲ့အခါ ရရာဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕တက္၊ ဒီလိုလုပ္ကိုင္လို႔မေသရံုတမယ္ေလး စားေသာက္ၿပီးအသက္ရွင္ၾကရတာ။
အလုပ္ပင္ပန္း အဟာရခ်ိဳ႕တဲ့မႈဒဏ္ေတြကဖိစီးလာတဲ့အတြက္ ငၿပဲတို႔ဘြားေအလည္းမၾကာခင္မွာပဲအ ဖ်ားကေလးဝင္ရာ ကေန တစ္ခါတည္းအသက္ပါကပ္ပါသြားတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ဒုကၡိတမိသားစုေတြဟာ သူမ်ားၿခံထဲမွာေန၊ ႏွစ္ပတ္လည္ရတဲ့မစို႔မပို႔ေငြကိုယူ။ ဒီမစို႔မပို႔ေငြဟာ တစ္လစာေတာင္ မရွိဘူးေလကုန္ေရာ။ ႏွစ္ေစ့ေအာင္ေနေပးၾကတယ္။ ၿခံပိုင္ရွင္ကလည္းမထားခ်င္တာရယ္၊ ျဖဴေမရဲ႕လံုၿခံဳမႈရယ္ေၾကာင့္ ရပ္နား ရြာနားကိုကပ္ခိုလာခဲ့ၾကတာ။
ဒီမွာေနခြင့္ျပဳထားတဲ့ စိန္လွထြန္းကိုဝိုင္းအျပစ္တင္သူကတင္လို႔ေပါ့ေလ။ သစ္ပင္လဲတာမထူနဲ႔တဲ့။ သစ္ပင္ကိုယ့္ကို ျပန္ဖိ တတ္သတဲ့။ လူတာမထူနဲ႔တဲ့၊ ကိုယ္႔ကိုယ္ၿပန္ဒုကၡေပးတယ္တဲ့။ ဒီဆိုရိုးကို လက္ကိုင္ျပဳၿပီး က႐ုဏာေခါင္းပါးစြာေၿပာလာတာကို စိန္လွထြန္းက တင္းခံတယ္။ ဒါေႀကာင့္ငၿပဲတို႔ ေနခြင္႔ရႀကတာ။
ငၿပဲတို႔ အေမၿဖဴေမမွာ လက္မွာအပိန္႔ေလးေပၚဒါကိုကုတ္ၿခစ္ရာက အနာကပြတက္၊ ၿပည္တစိုစိုနဲ႔။ အသားကပြတက္လာ ၿပီး ေပ်ာ္က်လာတယ္။
အဲဒါကို ဘာေဆးငါးမွမကုသႏိုင္ဘူး။ ရြာထဲမွာရွိတဲ့ ဦးေက်ာ္စိန္ေအာင္ကေတာ့ အနာဆိုးအနာပ်က္ကို ကုသေပးတတ္ တယ္။ အခေၾကးေငြမယူဘူး၊ သူ႔ကိုသဒၶါေဒးယ်ပဲေပးရတယ္။ ဦးေက်ာ္စိန္ေအာင္က ေဆးတပ္သားလုပ္ဖူးတယ္။ ဒီကရခဲ့တဲ့ ပညာနဲ႔ အရင္တုန္းက အပ္ပုန္းကိုင္တယ္။ တိုင္းရင္းေဆးလည္းကိုင္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့မကိုင္ေတာ႔ဘူး။
လူေတြက အကူအညီေတာင္းလာခဲ့ရင္ေတာ့ကုေပးတယ္။ အထူးသျဖင္႔ အနားဆိုးအနာပ်က္။ သူကုရင္ေကာင္းတာ မ်ား တယ္။ အခုျဖဴေမအနာကို သူကုဖို႔စိတ္ေပၚလာတယ္။ ဘယ္သူမွေတာ့လာ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုကဒီလို ျဖဴေမ တစ္ေယာက္မွာျဖင့္လက္မွာ အနာဟာပုပ္ေပ်ာ္လို႔ ေလာက္ေတာင္က်ေနၿပီလိုလိုေျပာလို႔ ဦးေက်ာ္စိန္ေအာင္ဟာ ျဖဴေမတို႔ဆီ သြား ၾကည့္တယ္။
ဟုတ္တယ္။ အေတာ္ဆိုးေနၿပီ။ အနာကိုအဖန္ေဆးဖို႔လိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ေၾကာင္လွ်ာေခါက္ျပဳတ္ရည္နဲ႔ အဖန္ေဆးရမယ္။ ေၾကာင္လွ်ာေခါက္ခြာဖို႔ ငၿပဲကိုခိုင္းတယ္။ သူတဲကထြက္သြားတာအိမ္ကိုျပန္မလာေတာ့ဘူး။ လာႏိုးလာႏိုးနဲ႔ေစာင့္တယ္။ ေရာက္ မလာဘူး။ ေရာက္မလာဆိုတာညအိပ္ဖို႔လည္းမလာဘူး။ ဘယ္မွာအိပ္လို႔ ဘယ္မွာစားေနသလဲ၊ ႏွင္းေဝမိုး လိုက္စ စမ္းတယ္။
ေသေတာ့မေသဘူး။ ရြာထဲရွိတယ္လို႔သတင္းရတယ္။ ဦးဘေသာင္း ေမာ္ေတာ္မွာညေစာင့္၊ ေရပတ္ အလုပ္ဝင္လုပ္သတဲ့၊ ထမင္းစား ၊တစ္ေန႔ႏွစ္ရာတဲ့။
ဒါနဲ႔ ငၿပဲဟာ သူ႔ဟာနဲ႔သူအဆင္ေျပေနပါေလေရာ။ အဲသလိုေနေနလာခဲ႔လို႔တစ္ေနမွာေပါ႔...
ထြန္းမင္းတို႔မွာ ဗီဒီယိုသိမ္းတယ္။ ဗီဒီယိုသိမ္းဆိုေတာ့ ညဆယ္နာရီေပါ့ေလ။ ဒါၿပီးအိပ္မလို႔လုပ္ေရာ။ ဒီစဥ္မွာဆိုင္ခန္းထဲ ကလဲၿပိဳသံၾကားရတယ္။ ဘာပါလိမ့္မလဲေပါ့။ ၾကြက္မ်ားလား။ ေၾကာင္မ်ားလား။ ေၾကာင္ကပဲႂကြက္ကို လိုက္အခုန္ မနက္ျဖန္ မနက္ပိုင္းရြာေဈးခင္းမွာေရာင္းမလို႔အရံသင့္လုပ္ထားတဲ့ ေတာင္းလဲၿပိဳက်တာမ်ားလား။ ေအးေအးမူကေတာ့ "အသံက ႂကြက္အသံ မဟုတ္ထင္တယ္" လို႔ထင္ျမင္ခ်က္ေပးတယ္။ ထြန္းမင္းကေတာ့ၾကြက္မဟုတ္ရင္၊ ေၾကာင္ပဲဆိုၿပီး သိပ္စိုးရိမ္ပံု မေပၚဘူး။
ေအးေအးမူဟာ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကိုယူ ဆိုင္ခန္းဘက္ဆီေရာက္သြားတယ္။ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးထြန္းၾကည့္ လိုက္ေတာ့ "လူတစ္ေယာက္" ေအးေအးမူကေၾကာက္လန္႔တႀကီးေအာ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဒီမွာ ထြန္းမင္းဟာ သူ႔ေတာရမ္းဓားရွည္ႀကီးကို ဆြဲၿပီး ထလိုက္သြားတယ္။
"ဘယ္သူလဲ" ဆိုၿပီး ေဟာက္ၿပီးေမးလိုက္တယ္။
"ကြၽန္ေတာ္ပါဦး" တဲ့။
ဒီမွာထြန္းမင္းေဒါသယမ္းအိုးေပါက္ကြဲေရာ"ေသနာေကာင္ေလး။ ေပးထမ္းကမ္းထားတဲ့သူဆီကလာခိုးတယ္၊ ေတာက္...!" ဆိုၿပီးအသားေတြဆက္ဆက္တုန္လာတယ္။ "ဒီေကာင့္လိုမ်ိဳးကို အရွင္ထားလို႔ဘာအက်ိဳးရွိမွာလဲ ေက်းဇူးကန္းတဲ့ေကာင္" ဆိုပီးတဖ်စ္ေတာက္ေတာက္နဲ႔ "တက္လာခဲ့"လို႔ဆိုင္င္ခန္းထဲက အိမ္ေပၚေခၚတင္တယ္။
ရြာကလူေတြကလည္း ထြန္းမင္းအိမ္ကဆူဆူပူပူအသံၾကားလို႔ "ဘာလဲ ဘာလဲ" ဆိုၿပီးလိုက္လာၾကတယ္။ အိမ္ေပၚေရာက္ ေတာ့ ငၿပဲဟာ ထြန္းမင္းကိုထိုင္ရွိခိုးဖို႔ လက္အုပ္ခ်ီတယ္။ ဒီမွာပိုၿပီးေဒါသျဖစ္ရတယ္။ မွားတာကို ဝန္ခ်တယ္လို႔မထင္ဘူး။ သက္သက္ေစာ္ကားတာလို႔ပဲထင္တယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔ေတာရန္းဓားနဲ႔ အေပၚကစီးခုတ္ပစ္မလို႔၊ ေအးေအးမူက "ကိုထြန္းမင္း...! " လို႔ေအာ္ၿပီးတား တယ္။ "လက္လြန္မယ္၊ ေပးဓား"ဆိုၿပီးလက္ထဲကဓားကိုလုယူသြားတယ္။
"မင္းဘာလို႔လာခိုးရတာလဲ ဗီဒီယိုအလကားၾကည့္ေသးတယ္၊ ခိုးလည္းခိုးေသးတယ္" ဆိုၿပီးတစ္ခ်က္ပိတ္ကန္ပစ္တယ္။ ငၿပဲဟာေခြခနဲလဲက်သြားတယ္။ ဘာမွေတာ့မေျပာဘူး။
"မင္းဘေသာင္းဆီမွာေမာ္ေတာ္ေစာင့္တယ္ဆို အခုေမာ္ေတာ္ေပၚကလာခိုးတာေပါ့ေလ"
"မဟုတ္ဘူးဦး ေမာ္ေတာ္ကဝါးေဖာင္တြန္းဖို႔ထြက္သြားၿပီ။ ဒါနဲ႔ကြ်န္ေတာ္က်န္ခဲ့ရတာ"
"က်န္ခဲ့ရင္တဲကိုျပန္ပါလား၊ မျပန္ဘဲမင္းသက္သက္ခိုးဖို႔ႀကံစည္ေနတာမဟုတ္လား"
"တဲကိုမျပန္ရဲလို႔ပါ။ ေၾကာင္လွ်ာေခါက္ခြာခိုင္ကတည္းက တဲမျပန္တာပါ။ တဲလာရင္အစ္မက အေသဘဲလို႔ေျပာလို႔မျပန္ဘဲ ရြာထဲမွာေနတာပါ"
"ရြာထဲေနတာကေတာ့မင္းဘာသာမင္းေနတာပဲ၊ ခိုးတာကဘာလို႔ခိုးရတာလဲ၊ မင္းတို႔မိသားစုကို ၾကည့္ရႈေထာက္ပံ႔ေနတဲ့ ေက်းဇူးမင္းမေထာက္ဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ေက်းဇူးကန္းတဲ့ေကာင္ပဲကြာ"
"သူမ်ားဆီကဆို ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတြ႕ရင္အေသသတ္ပစ္ၾကမွာဦးေရ။ ဦးက်ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုသနားတယ္ မသတ္ဘူး ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိတယ္"
"မင္းခိုးရသလား၊ ဟင္း...၊ ေတာင္းေပါ့ကြာ"
"ကြၽန္ေတာ္ထမင္းမစားရတာ သံုးနပ္ရွိသြားပါၿပီ၊ ဒါနဲ႔ ဘာမွမစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့လို႔ပါဦး"
ထြန္းမင္းေရာေအးေအးမူပါ သက္ျပင္းခ်လိုက္ၾကတယ္။ ရြာကလာၾကည့္သူေတြကေတာ့ မေကာင္းတဲ့ေကာင္ကို နာနာတီး ေပးလို႔ေျပာေနၾကေလရဲ႕။ ထြန္းမင္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ မူလက ေဒါသတိမ္မဲညိဳမိုးေတြ ငၿပဲရဲ႕ေတာင္ျပန္ေလအသုတ္မွာ လြင့္ပါးကုန္ပါပေကာလား။
အယ္ေကာ္
Comments