ကုိသစ္ (သီတဂူ) ● မုန္တိုင္းထဲက ဖေယာင္းတိုင္ - အပုိင္း (၅)

ကုိသစ္ (သီတဂူ) ● မုန္တိုင္းထဲက ဖေယာင္းတိုင္ - အပုိင္း (၅)
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၁၄၊ ၂ဝ၁၈

ဒီေန႔ညေနပိုင္းမွာေတာ့ မေရာက္တာၾကာေနၿပီျဖစ္သည့္ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းရွိရာ တိဗက္ေက်ာင္းကေလးဘက္ဆီသို႔ ေျခလွမ္းေတြကို ဦးတည္လုိက္ပါသည္။ ဒီေန႔သင္တဲ့ အဂၤလိပ္စာဆရာမက အေမရိကန္သူေလး Megan Akar တဲ့။ ဆရာမေလးက Genocide ဆိုတဲ့ စကားလုံးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္တုန္းက ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကို...စသည္ျဖင့္ အေသးစိပ္ ရွင္းျပေနပါသည္။ Genocide ဆိုတာ လူမ်ဳိးတုန္းသတ္ျဖတ္တဲ့အေၾကာင္းဆိုတာ လူတိုင္းနားရည္ဝၿပီးသားပါ။ ဒီမွာ အသြင္သ႑ာန္ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကသည့္ လူေတြ လူေတြ။ ကိုယ္လွမ္းေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြကတဲ့ေကာ။ ဘာအတြက္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနမိပါလိမ့္။ လမ္းေလွ်ာက္ ေနတိုင္း က်န္းမာေရးအတြက္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုေတာ့ သိထား ဖို႔လုိအပ္ပါလိ္မ့္မည္။ ဆရာမစာသင္ခ်ိန္ၿပီးဆုံးသြားၿပီးေနာက္ စကားေျပာဖို႔အလွည့္အေရာက္မွာေတာ့ သင္ တန္းတစ္ခုလုံးက ရႊတ္ ရွက္ ဒြတ္ ဒက္ အသံမ်ားျဖင့္ ဆူညံသြားပါေတာ့သည္။

တိဗက္လားမားေလးေျပာတာကို နားေထာင္ၾကည့္ပါဦး။ "အခုဆိုရင္ တိဘက္ျပည္မွာ တိဘက္စာ တရားဝင္သင္ၾကားခြင့္ မရွိေတာ့ဘူး။ တိဘက္စကား ေျပာလုိ႔မရဘူး။ အိမ္မွာ တိဘက္စာ၊ တိဘက္စကားကို ခိုးသင္ ခိုးေျပာၾကရတဲ့ ဘဝကုိ ေရာက္ေနၿပီ။ တိဘက္ယဥ္ေက်းမႈ ရိုးရာပြဲလမ္း သဘင္ေတြလည္း လုပ္ခြင့္မရၾကေတာ့ဘူး။ အခုဆို တိဘက္မွာရွိတဲ့ မ်ဳိး ဆက္သစ္ေတြဟာ တိဘက္စကားကို မေျပာတတ္ၾကေတာ့ဘူး။ တိဘက္ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ ဘာဆိုတာကိုလည္း သိပ္မသိ ၾကေတာ့ဘူး။ တိဘက္ စာေပကို သင္ယူခြင့္ သင္ၾကားခြင့္ေတြ မရၾကေတာ့ဘူးေလ။ က်ေနာ့္နိုင္ငံ (တိဘက္) အေၾကာင္းေတြး ရင္ ရင္ေလးတယ္ဗ်ာ။ စိတ္လည္း ပူတယ္။ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးဟာ စာေပနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈေပ်ာက္ရင္ အဲဒီလူမ်ဳိး မၾကာခင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ယုံၾကည္ေနမိတယ္။" တိဗက္ကိုယ္ေတာ္ကေလးက သူ႔စကားအဆုံးမွာ ဘယ္ ကိုမွ မၾကည့္ပါေလေတာ့။ မ်က္လႊာကေလး ခ်လုိ႔ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ျခငး္ မ်ားစြာျဖင့္။

ေနာက္ထပ္တိဗက္ကေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ "၁၉၅၉-ခုႏွစ္မွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးဒလုိင္းလားမား အိႏၵိယဘက္ကို ထြက္ေျပး ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီကတည္းက တ႐ုတ္စစ္သားေတြ၊ တ႐ုတ္လူမ်ဳိးေတြ အလုံးအရင္းနဲ႔ တိဘက္ေဒသကို ဝင္ေရာက္လာၾကၿပီး အေျချခ်ေနထိုင္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ တိဗက္စာအစား တ႐ုတ္စာကိုျပ႒ာန္းၿပီး တိဘက္စာ လုံးဝမသင္ရ၊ တိဘက္စကား လုံးဝမေျပာရဆိုၿပီး ပိတ္ပင္ပစ္လုိက္တယ္။ သူတို႔က တိဘက္လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ႐ိုးရာဓေလ့နဲ႔ ထုံးတမ္းစဥ္ လာေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတယ္။ ေနာင္ဆယ္ႏွစ္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္....။ က်ေနာ္ မေတြးရဲဘူးဟု ေျပာပါသည္။ တဝုိင္းလုံးက ၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ေနၾကသည္။ သနားေအာင္ေျပာတာမဟုတ္မွန္း သိသာပါသည္။ သူတို႔ေျပာတာေတြ နားေထာင္ၿပီးတဲ့ အဆုံးမွာေတာ့ အေမရိကန္ ဆရာမေလးက အဲဒါကို cultural genocide လုိ႔ေခၚ တယ္ဟု မွတ္ခ်က္ေပးလုိက္ပါသည္။

ဒီေန႔ ကမၻာမွာ လူမ်ဳိးတုန္းသတ္ျဖတ္းျခင္းကို ဘယ္အဖြဲ႕အစည္း ဘယ္လူမ်ဳိးကမွ လက္မခံေတာ့ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ လူမ်ဳိးတမ်ဳိး ဆိုတာ လူမ်ဳိးတုန္းသတ္ျဖတ္ခံရမွ မ်ဳိးတုန္းသြားတာ မဟုတ္ဘူး။ ယဥ္ေက်းမႈ၊ စာေပ ဘာသာစကားကို အသတ္ခံရရင္ လည္း အဲဒီလူမ်ဳိးဟာ မ်ဳိးတုန္းသြားနိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။ ဆယ္ႏွစ္ မသိသာေသးဘူးပဲထားဦး။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ဆို နဲနဲသိ သာလာၿပီ။ အႏွစ္ငါး ဆယ္၊ အႏွစ္တစ္ရာ။ လုံးဝေပ်ာက္သြားဖို႔ ပဲရွိတယ္။ ဒီနည္းနဲ႔ ကမၻာေပၚမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကတဲ့ ဘာသာစကားေတြ လူမ်ဳိးေတြ အမ်ားၾကီးရွိခဲ့ဘူးတယ္။ ဘာသာေဗဒအလုိအရ ကမၻာေပၚကေန ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ ဘာ သာစကားဟာ တစ္ေထာင္ေက်ာ္ရွိသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ဘယ္ဘက္ကၾကည့္ၾကည့္ တိဘက္တို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ကား အားရစရာမရွိလွ။ ေရခဲေတာင္တန္းေတြေပၚ ျပန္႔လြင့္ေနတဲ့ ျမဴခုိးေတြလုိ အရာရာက မႈံဝါးေနဆဲ။ မိမိတို႔တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာ ဂတ္ကတဲ့ေကာ.......။

ဓရံဆာလာဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးမွာ ျမဴခုိးေတြ ေဝေနေလၿပီ။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ။ အဲဒီညေနက သင္တန္းကေန အေဆာင္ျပန္ လာရာလမ္းမွာ ေျခလွမ္းေတြက ေလးလံလုိ႔။ အေတြးေတြက လြင့္ပ်ံဝဲလုိ႔....။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ႀကီးတခ်ိဳ႕မွာ တရားမဝင္ အေျခခ်ေနထိုင္သူေတြရွိပါသည္။ တခ်ဳိရခိုင္ေက်းရြာေတြမွာ ရခိုင္လူမ်ဳိးေတြ မရွိၾကေတာ့ဘူးတဲ့။ မႏၱေလးလုိ အထင္ကရၿမိဳ႕ ေတာ္ႀကီးေတာင္ မ်က္စိေတြေမွးေနၿပီဆိုပဲ။ ဟုတ္၊ မဟုတ္ မႏၱေလးသားေတြက ပိုသိမွာပါေလ။ ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုမွာ ဆရာ ေအာ္ပီက်ယ္ ေျပာတာေလး မွတ္မိပါေသးသည္။ သူ႔မိတ္ေဆြ နိုင္ငံျခားသားတေယာက္ကို မွတ္ပုံတင္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းထားဖို႔သတိေပးေတာ့ အဲဒီမိတ္ေဆြက ကိစၥမရွိဘူး က်ေနာ္မွာ ဒါမ်ဳိး ၁ဝ-ခုရွိေသးတယ္လုိ႔ အဆိုပါမိတ္ေဆြက ျပန္ေျပာ သတဲ့။ တရားခံဘယ္သူလဲေဟ့လုိ႔ပဲ ေမးလုိက္ခ်င္ပါေတာ့သည္။ အခုဆို ၿမိဳ႕သစ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမွာ ေရာက္ကုန္ၾကရ သူေတြဟာ ျမန္မာေတြမ်ားေနတယ္ဟု မႏၱေလးျမိဳ႕ခံ မိတ္ေဆြတဦးက ေျပာပါသည္။ ျမန္မာျပည္မို႔ ျမန္မာျပည္သားေတြမ်ားတာ ဆန္း သလားလုိ႔ ေမးရင္....။ မန္းၿမိဳ႕သားေတြကိုပဲ ေမးၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။ ျမန္မာစကားမတတ္သူေတြ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာ တပုံၾကီးဆိုပဲ။

နယ္စပ္ေတြကေန ယိုစိမ့္ေနတဲ့ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေလးေတြရဲ႕ မနက္ျဖန္ေတြက မႈံဝါးလြန္းလွသည္္။ ေရၾကည္ရာ မ်က္ႏုရာ ရွာရင္း......။ ဒီအစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္ေတာမွာ မေပ်ာ္ခ်င္လည္း ေပ်ာ္ခဲ့ရ။ လူ႔ဘဝက သိပ္တိုတယ္ဆိုေပမယ့္ အဆင္မေျပသူတို႔ အတြက္ ရွည္လြန္းပါတယ္။ သစ္ပင္တစ္ဟာ အကိုင္းခ်ိဳင္ၿပီး အျမစ္ကိုပါ တူးလွန္ပစ္ခံရမွ ေသနိုင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သင္း သပ္ခံလုိက္ရ႐ုံကေလးနဲ႔ ေသသြားနိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။ သစ္ပင္တစ္ပင္ကို သင္းသပ္ၿပီးေတာ့ အေသသတ္သလုိမ်ဳိး အင္အားခ်ိနဲ႕ သူေတြ ခ်ိဳ႕တဲ့အားနည္းသူေတြကို သင္းသပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနၾကတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း အခ်ိဳ႕ ရွိေနၾကတယ္ဆိုတာကို မေမ့ေစခ်င္ပါဘူး။ ေနာင္ အႏွစ္ငါးဆယ္။ အႏွစ္တစ္ရာ။

Cultural Genocide အျဖဴနဲ႔ အမည္းၾကားမွာ က်ေနာ္တို႔ အိပ္ေမာက်ေနလုိ႔မျဖစ္ေတာ့။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္။

ကိုသစ္ (သီတဂူ)
၁၊ ၁၃၊ ၂ဝ၁၈