ညဳိထက္ညဳိ ● ေလာကဓာတ္နဲ႔ ခဏတာ

ညဳိထက္ညဳိ ● ေလာကဓာတ္နဲ႔ ခဏတာ
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၂၁၊ ၂၀၁၈

အဲဒီေန႔ ေန႔လယ္ တစ္ခ်က္ခြဲေလာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ေအးခ်မ္းသာယာလမ္းကို ေရာက္တယ္။ ျခံဝကေန ကားဟြန္းကို တီး လိုက္ေတာ႔ ျခံထဲက ကရင္မေလးထြက္လာၿပီး ပိတ္ထားတဲ့ သံတံခါးႀကီး အလယ္နားက သံုးေပပတ္လည္ေလာက္ ရွိတဲ့ အေပါက္ေလး ပြင့္လာတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ကြၽန္ေတာ့္ကားကို ကရင္မေလးျမင္ေတာ႔ 'ေခြးေတြသိမ္းလိုက္ဦးမယ္' လို႔ ေျပာၿပီး ျပန္ဝင္သြားတယ္။ ခဏေနေတာ႔ ျခံတံခါးႀကီး ပြင့္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ျခံထဲေမာင္းဝင္ခဲ့ၿပီး ေပၚတီကိုေအာက္မွာ ကားကို ရပ္လိုက္တယ္။
......

ျခံေထာင့္က မီးဖိုခန္းအျဖစ္သံုးတဲ့ တစ္ထပ္တိုက္ျပားေလးထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုထိုးေဟာင္ေနၾကတဲ့ ေခြးေလးေကာင္ကို ၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ေရတုိင္ကီဖာဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ေခၚလာခဲ့တဲ့ လမ္းေလးဆယ္ထိပ္က ကိုဂ်က္ကီတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကား ေပၚက ဆင္းၾကတယ္။

အဲဒီမွာပဲ ကရင္မေလးလည္း ျခံတံခါး ကို ျပန္ပိတ္ၿပီး ျခံထဲ ျပန္ဝင္လာတယ္။ တဆက္တည္း ကြၽန္ေတာ့္နားကို ေရာက္ေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ကိုငွားေနတဲ့ ခ်ားလ္စ္တစ္ေယာက္ေတာ႔ အျပင္ထြက္သြားတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ခ်ားလ္စ္ရဲ႕မိန္းမ ေပၚလင္း ကေတာ့ ဒီအခ်ိန္ဆို သူ႔႐ံုးမွာပဲ ရွိလိမ့္မယ္။ အဲဒီမွာပဲ အိမ္အဝင္ သံပန္းတံခါးေနာက္မွာ အိမ္ထဲကထြက္လာတဲ့ ခ်ားလ္စ္ရဲ႕ သမီးေလး ဗစ္တုိးရီးယားကို ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။

ပန္းေရာင္အက်ႌေလးနဲ႔ နက္ျပာေရာင္ဂါဝန္ေလးကိုတြဲဝတ္ထားတဲ့ သံုးေလးႏွစ္သမီးေလး ဗစ္တုိးရီးယားကို ကြၽန္ေတာ္ ႏႈတ္ဆက္ေနတုန္းပဲ ဗစ္တိုးရီးယားကိုထိန္းတဲ့ ကုလားမလည္း ဗစ္တိုးရီးယားေနာက္က လိုက္ထြက္လာတယ္။ ဗစ္တိုးရီးယား ကေလး ေက်ာင္းပိတ္ေနခ်ိန္ဆို သံ႐ံုးအသိုင္းအဝန္းမွာေနလာတဲ့ အဂၤလိပ္စကား ေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္တဲ့ ကုလားမ က ဗစ္တိုးရီးယားကေလးရဲ႕ အေဖာ္ပဲ။

လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လခြဲေလာက္တုန္းက ခုပဲေပါက္ထြက္ေတာ႔မတတ္ ပူေနတဲ့ဗိုက္နဲ႔ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ကုလားမကို ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ ေတြ႔လိုက္ရလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ကုလားမကို ...

'ဟာ အစ္မ... ေမြးသြားၿပီပဲ...ဘာေလးေမြးလဲ'

ဆိုၿပီး တန္းႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ ျဖဴေဖြးေနတဲ့ သြားေတြ ေပၚေအာင္ၿပံဳးၿပီး ကုလားမက 'ေယာက္်ားေလးအစ္ကို' ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္႔ကို ျပန္ေျဖတယ္။

အဲဒီမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကိုဂ်က္ကီတို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ျခံေထာင့္ တစ္ထပ္တိုက္ျပားေလးေနာက္က ေရစင္ႀကီးဆီ ထြက္ခဲ့ တယ္။ မေန႔ကတည္းက ကြၽန္ေတာ္ မွာထားခဲ့တဲ့အတိုင္း ကရင္မေလးက ေရမတင္ထားတာနဲ႔ အဆင္သင့္ပဲ ကိုဂ်က္ကီတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေရတိုင္ကီဖာဖို႔ ထည့္လာတဲ့ပစၥည္းပစၥယေတြ စုထည့္ထားတဲ့အိတ္ေလးကိုလြယ္ၿပီး ေရစင္ႀကီးေပၚ တြယ္တက္ သြားၾကတယ္။ ခဏေနေတာ႔ ေအာက္မွာေစာင့္က်န္ခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္႔ကို အေပၚကေန ကိုဂ်က္ကီက သူတို႔တိုင္ကီ စဖာ ေတာ့မယ့္အေၾကာင္း လွမ္းေျပာတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ ကိုဂ်က္ကီ့ကို လိုတာရွိရင္လွမ္းေခၚလိုက္ဖို႔ေျပာရင္း တိုက္ေလးေနာက္ကေန ျခံထဲျပန္ထြက္ခဲ့တယ္။
......

ဒီေန႔ ေနအေတာ္ပူတာပဲ။
ကြၽန္ေတာ္ တိုက္ေရွ႕နားက ေနေရာင္ေတြ ကြက္ျပည့္ခင္းထားတဲ့ ျမက္ခင္းျပင္ကိုၾကည့္ၿပီး ေလွ်ာက္လာရင္းနဲ႔ ေပၚတီကို ေအာက္ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ႔ တံခါးဖြင့္ေပးတဲ့ ကရင္မေလးနဲ႔အတူ အိမ္ထဲဝင္လာခဲ့ၾကတယ္။ အိမ္ထဲေရာက္တာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ဘက္က ထမင္းစားခန္းထဲက ေရဗူးဆီသြားၿပီး ေရခဲေရတစ္ခြက္ ယူေသာက္လိုက္ရတယ္။ ကရင္မေလး ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အိုက္ေနမွန္းသိတာနဲ႔ စားပြဲေပၚက အဲကြန္း remote ကိုယူၿပီး ထမင္းစားခန္းထဲက အဲကြန္းဖြင့္ေပး တယ္။

အဲဒီမွာပဲ ညာဘက္ဧည့္ခန္း အဝ က ေလွ်ာထိုးတံခါး ပြင့္သြားၿပီး အထဲက ကုလားမထြက္လာတယ္။ ဗစ္တိုးရီးယားကေလး ေကာလို႔ ကြၽန္ေတာ္ေမးေတာ့ သူ႔အခန္းထဲမွာ သြားေဆ့႔ေနပါသတဲ့။ ကရင္မေလးကေတာ့ အိမ္ထဲျပန္ဝင္သြားတယ္။ ကြၽန္ ေတာ္လည္း ဘာမွလုပ္စရာမရွိတာနဲ႔ ကုလားမနဲ႔ ဧည့္ခန္းထဲကို ဝင္လိုက္လာခဲ့တယ္။
........

ဧည့္ခန္းထဲ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ဆိုဖာေပၚက ေစာင္ပါးကေလးတစ္ထည္ေပၚမွာတင္ထားတဲ့ အႏွီးကေလးနဲ႔ ထုပ္ထားတဲ့ ကုလားမရဲ႕ ေမြးကာစ သံုးပတ္သားေလာက္သားကေလးကို ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။

'ဟာ... အစ္မ သားေလးပဲ' လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာေျပာဆိုဆို ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ကေလးေလးရဲ႕ပါးကေလးကို တို႔ၾကည့္တယ္။

အသားအေတာ္ညိဳတဲ့ ကေလးေလးက ဘာမွမသိရွာဘဲ မ်က္လံုးေလးမွိတ္ရင္း အိပ္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ကေလးေလးကို ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ဒါဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္လဲလို႔ ကုလားမကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ကုလားမက သံုးေယာက္ေျမာက္လို႔ ျပန္ေျဖ တယ္။
သူ႔အထက္မွာ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္တဲ့။ တဆက္တည္း ကုလားမက 'အစ္ကို ေကာ' လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမးေျပာေျပာတယ္။ 'I am single' လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေျဖလိုက္ရင္း ကုလားမကို အသက္ဘယ္ ေလာက္ရွိၿပီလဲလို႔ ေမးၾကည့္တယ္။ ကုလားမက ၃၇ ႏွစ္တဲ့။ ထင္ထားတဲ့အတိုင္း ကြၽန္ေတာ္႔ထက္ငယ္ေနတဲ့ကုလားမကို ကြၽန္ေတာ္ကေတာ႔ ၄၁ ထဲေရာက္ေနၿပီဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

ကုလားမက 'You should be getting married now' ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပန္ေျပာတယ္။ 'Hopefully but I am not too sure about that' လို႔ ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေျပာေတာ့ 'Why not' လို႔ ကြၽန္ေတာ္႔ကို ကုလားမျပန္ေျပာရင္းနဲ႔ ရယ္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ကုလားမကို သူ႔အမ်ိဳးသားက ဘာလုပ္လဲလို႔ေမးၾကည့္ေတာ႔ Yangon International Hotel မွာ စားဖိုမွဴး လုပ္ တယ္တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ ကုလားမနဲ႔စကားေျပာေနရင္းနဲ႔ အိုက္လာတာနဲ႔ 'အဲကြန္းမဖြင့္ဘူးလားညီမ' လို႔ ေျပာေျပာဆိုဆို အဲကြန္းဖြင့္ဖို႔ remote လိုက္ရွာတယ္။

အဲဒီမွာပဲ ကုလားမက 'ေနပါေစ အစ္ကိုမဖြင့္ေတာ႔ဘူး၊ ရတယ္'  ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္႔ကိုျပန္ေျပာတယ္။

'ဟာ မဟုတ္တာ... ကေလးပူေနမွာေပါ႔ ... ဖြင့္ပါဗ်၊ ကြၽန္ေတာ္က ျပန္ထြက္ေတာ႔မွာ၊ ကိစၥမရွိဘူး။ ကေလးအတြက္ ေျပာ တာ... အဲကြန္းဖြင့္ထားေတာ႔ သက္သာတာေပါ႔'

ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္ အဲကြန္းဖြင့္ဖို႔ တီဗီေဘးက ခံုပုေလးေပၚ တင္ထားတဲ့ remote ကို သြားယူဖို႔လုပ္တယ္။ အဲဒီမွာပဲ ကုလားမ က ...'ရတယ္အစ္ကို၊ တမင္မဖြင့္တာ၊ အိမ္မွာလည္း အဲကြန္းရွိတာမဟုတ္ဘူး... တစ္ခါတည္း အက်င့္ရေအာင္ ဒီမွာလည္း တမင္ မဖြင့္တာ' ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္႔ကို ျပန္ေျပာတယ္။

အဲဒီမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္ တစ္သက္လံုး တစ္ခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ စကားကိုၾကားလိုက္ရလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ခဏေလးငိုင္သြားတယ္။ တဆက္တည္း လြန္ခဲ့တဲ့ ခုနစ္ႏွစ္ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္တုန္းက ဖတ္ခဲ့ရဖူးတဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲက စာေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းကို ခ်က္ခ်င္း သြားသတိရတယ္။ ကဗ်ာရဲ႕အမည္က 'ေမွ်ာ္ေန ေႏြလယ္လမ္းမ ဟိုအေဝးဆီ' ထင္တယ္။ အဲဒီထဲက စာတစ္ ေၾကာင္းက သေဘာေျပာရရင္ ...
'အပူဒဏ္ကို အံတုဖို႔ကလည္း ေလာကဓာတ္ပညာ ငါးသိန္းဖိုးေလာက္လိုတယ္' တဲ့။

အပူဒဏ္ကို အံတုဖို႔ ေငြငါးသိန္းေလာက္မတတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြအဖို႔ေတာ႔ အပူဒဏ္ကို က်င့္သားရေအာင္လုပ္ဖို႔ပဲ ရွိေတာ့ တယ္။ အခု ကုလားမလည္း အဲလိုလုပ္ေနရၿပီပဲ။ ေတြးေနရင္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ေခြၽးေတြထြက္လာတယ္။ တစ္သက္လံုး အပူဒဏ္ ကို ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ အၿမဲကာကြယ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုး ေခြၽးေတြ ဒီးဒီးက်ေအာင္ ထြက္လာတယ္....။

ညိဳထက္ညိဳ

Comments