ေမာင္စိန္ေသာ္ ● မန္ခါတိုက္ပဲြ (သို႔မဟုတ္) ရန္သူ႔ထိုးစစ္ကို ႐ိုက္ခ်ဳိးပစ္သည့္ တပ္ရင္းေခ်မႈန္းေရးတိုက္ပဲြ - အပုိင္း (၂)

ေမာင္စိန္ေသာ္ ● မန္ခါတိုက္ပဲြ (သို႔မဟုတ္) ရန္သူ႔ထိုးစစ္ကို ႐ိုက္ခ်ဳိးပစ္သည့္ တပ္ရင္းေခ်မႈန္းေရးတိုက္ပဲြ - အပုိင္း (၂)
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၊ ၂ဝ၁၈

ရန္သူက “တာေကာင္းအက္" ကူးတို႔ဆိပ္မွ သံလြင္ျမစ္ကိုျဖတ္ကူးကာ ဘယ္ဘက္လမ္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္လာၿပီး မိမိ မန္မန္႔ဆိုင္ (မန္႔ရွန္) ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရိွ မန္ခါဒိုင္နယ္၊ မန္ခါရြာတဝိုက္ ေတာင္ ကုန္းမ်ားကို သိမ္းယူတပ္စဲြထားသည္။ ရန္သူေရာက္ေနသည့္ေနရာႏွင့္ မန္မန္႔ဆိုင္မွာ ခန္႔မွန္း ၂ နာရီခရီး ေလာက္ရိွလိမ့္မည္။ ေနရာယူထားသည့္ ရန္သူအင္အား တပ္ရင္းတရင္းလား ႏွစ္ရင္းလား ေသခ်ာေအာင္ ေထာက္လွမ္းရသည္။ ပထမ ရန္သူစထိုးစဥ္က ခလရ ၃၃ ႏွင့္ ခလရ ၂၃ တို႔ႏွစ္ရင္းျဖစ္သည္။ ခလရ ၆၇ က သံလြင္ျမစ္ကူး ကူးတို႔ဆိပ္တေလွ်ာက္ လံုၿခံဳေရးယူထားသည္ဟု သိရသည္။ ေနာက္ပိုင္း ရန္သူတပ္တခ်ဳိ႕ ျပန္ႏုတ္သြားသည့္သတင္းက ေသခ်ာေနသည္။ သို႔ေသာ္ ျပန္ႏုတ္သြားသည့္ ရန္သူတပ္က တရင္းလား စစ္ေၾကာင္းတေၾကာင္းလား တိတိက်က်သိဖို႔က အေရးႀကီးသည္။ ရန္သူတပ္ရင္းတရင္း ျပန္ႏုတ္သြားသည့္ သတင္းေသခ်ာပါက က်န္ေနသည့္တပ္ရင္းကို ေခ်မႈန္းတိုက္ခိုက္မည္။ ထိုေဒသသို႔ ရန္သူထိုးစစ္ဆင္လာစဥ္ အရင္ဆံုးခံစစ္ဆင္တိုက္၍ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမကိုကာကြယ္ထားသည့္ ဝ ေတာင္ခ႐ိုင္တပ္ႏွင့္ ေဒသျပည္သူ႔ စစ္မ်ား မိမိတို႔ဘက္တြင္ရိွသည္။ ေဒသသားရဲေဘာ္မ်ားျဖစ္၍ ေျမအေနအထား အေသးစိတ္ကြ်မ္းက်င္သလို သတင္းေထာက္လွမ္းေရးအတြက္ အလြန္အားထားရသည္။ ရန္သူ ထိုးေဖာက္ေနရာယူထားပံု ေျမအေနအထား၊ မိမိဘက္မွ ထိုးစစ္ဆင္ျပန္လည္သိမ္းပိုက္ေရး လမ္းေၾကာင္းမ်ား၊ ဝိုင္းပတ္ပိတ္ဆို႔မည့္ခြင္၊ လက္နက္ႀကီးခ် ထားမည့္ေနရာမ်ားကို အခိုင္အမာသဲေျမပံုခင္း၍ စူးစမ္းေလ့လာၾကၿပီး တပ္ေကဒါအစည္းအေဝးတြင္ ရန္သူကို တိုက္ခိုက္ေခ်မႈန္းပစ္ၿပီး မိမိနယ္ေျမကို ျပန္လည္သိမ္းပိုက္သြားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။

၁၉၇၉ ခု ဒီဇင္ဘာ ၃၁ ရက္ဟုထင္သည္။ တပ္ဖဲြ႔တိုင္း တိုက္ပဲြဝင္ရန္အသင့္ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ ညေန ၁၈ဝဝ နာရီ တြင္ တပ္မ်ားစခန္းခ်ရာေနရာမွ ထြက္ခြာသည္။ လြယ္ပန္လံုေတာင္ အေရွ႕ဘက္ မန္းပတ္-ဆိုသည့္ ဝ ရြာ၏ အေပၚပိုင္းကြင္းျပင္တြင္ တပ္မ်ား စုရပ္အျဖစ္စုစည္း၍ တပ္မႉးႏွင့္ နိုင္ငံေရးမႉးတို႔က တပ္ထြက္မိန္႔ခြန္းေျပာ သည္။ တပ္ထြက္မိန္႔ခြန္းေျပာအၿပီး တပ္ဖဲြ႔တိုင္း သတ္မွတ္ခ်က္အတိုင္း မန္းပတ္ေရွ႕လမ္းမႀကီးအတိုင္း ဆက္လက္ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကသည္။ ည ၁၂ နာရီေက်ာ္သြားၿပီ။ လမ္းမႀကီးေဘးမွာ တပ္ဖဲြ႔အသီးသီးမွ ေနာက္ခ်န္ ေက်ာပိုးအိတ္မ်ား၊ အျခားအပိုပစၥည္းမ်ားအား ေစာင့္ေရွာက္ရန္ ခ်န္ထားခဲ့သည့္ရဲေဘာ္ေလးမ်ား ႏွစ္ေနရာ သံုးေနရာေလာက္ေတြ႔ရသည္။ တခ်ဳိ႕က မီးထည့္လႈံေနသည္။ ရန္သူမီးျမင္ၿပီး ႀကိဳတင္သတင္းရမွာ မစိုးရိမ္ရ ဘူးလား၊ ကြ်န္ေတာ့္အေတြးထဲက ေမးခြန္းမ်ားႏွင့္ လက္နက္ႀကီးသံုးကိရိယာေတြ ထမ္းပိုးရင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ တပ္ဖဲြ႔ခီ်တက္ေနသည္။ လမ္းေဘးတြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပံုစံ ေတြ႔မိလိုက္သည္၊ ထိုေနရာမွ နာရီဝက္ေလာက္ ဆက္သြားရာ သတ္မွတ္ေနရာေရာက္သည္။

(၄)
လက္နက္ႀကီးပစ္ရန္ ေနရာသတ္မွတ္တိုင္းထြာ ႀကိဳျပင္ထားၿပီးျဖစ္သည္။ ဤေနရာမ်ဳိးတြင္ ညအခိ်န္ အသံလံု၊ အေရာင္လံု၊ အထူးသျဖင့္ မီးေရာင္မေတြ႔ရန္ သတိရိွၾကရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လက္နက္ႀကီး ပစ္မည့္ေနရာ သည္ တပ္ေနထားသည့္ ကတုတ္က်င္းမ်ားေတြ႔ရသည္။ ခရီးေရာက္မဆိုက္ လက္နက္ႀကီးက်ည္ဆန္ေတြ စစ္ေဆးစီစစ္ၿပီး အသင့္ျပင္ဆင္ၾကရသည္။ တႀကိမ္မွ်ပစ္မစမ္းဖူးေသးေသာ လက္နက္ႀကီးမ်ား လက္ေတြ႔တိုက္ ပဲြတြင္ ပစ္စမ္းရေတာ့မည္။ ဒီဇင္ဘာေဆာင္းက ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ႏႈတ္ဆက္ေနသည္၊ မီးမလံႈရ၍ ပိုေအးေန သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တပ္ဖဲြ႔က WT (Walkie-Talkie) တပ္ဆင္ထားသည္၊ ျပင္ဆင္မႈမ်ားအားလံုး ေခ်ာေမာ ေကာင္းမြန္သည္၊ နားနားေနေနေမွးစက္ရန္ပင္ အခိ်န္ရေသးသည္။

ေနာက္ေန႔ အ႐ုဏ္တက္ ဝ၅ဝဝ နာရီေလာက္တြင္ ရန္သူထြက္ေျပးသြားၿပီ ဆိုသည့္သတင္း ပထမ ၾကားရ သည္။ ခဲေလသမွ် သဲေရက်မလို ျဖစ္ေနရာမွ ရန္သူမေျပးဘူး၊ ရိွေနသည္ဟု သိရသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ မိမိဘက္ အျခားတပ္ဖဲြ႔မွ လက္နက္ႀကီးစတင္ပစ္ေဖာက္လိုက္သံ ဒိန္းကနဲစၾကားလိုက္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တပ္ဖဲြ႔လည္း ျပင္ဆင္ထားသည့္လက္နက္ႀကီး စတင္ပစ္ေဖာက္ပါေတာ့သည္။ အခိ်န္ၾကာျမင့္စြာ ေအာင့္အည္းထားရသည့္ ၁၂ဝ မမ လက္နက္ႀကီးႏွစ္လက္မွာ ေျမႀကီးမ်ားတုန္ခါသြားေအာင္ ေဒါသမီးမ်ား ဝင္းဝင္းေတာက္၍ က်ည္ဆန္ မ်ား ခုန္ထြက္သြားကာ ရန္သူ႔စခန္းမ်ားအား ထြင္းေဖာက္ ၿဖိဳခြင္းပစ္ေနသည္။ ၁၂ဝ ႏွစ္လက္ကို တဝုန္းဝုန္းပစ္ ခတ္ေနသည့္ နာရီဝက္ေလာက္အတြင္း ၎က်ည္ဆန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ကုန္သြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ဘာသံမွ မၾကားရေလာက္ေအာင္ နားအူေနေတာ့သည္။ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ညီေနာင္ပါတီတခုမွ ညီေနာင္ ခဲြမႉး ရဲေဘာ္တေယာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔တပ္ဖဲြ႔နဲ႔ပါလာသည္။ သူက အေျမာက္အကဲၾကည့္အျဖစ္ လက္ေတြ႔ပါဝင္ ေလ့လာေနသူျဖစ္သည္။ သူက ပစ္မွတ္ထိမွန္ အေျမာက္ဆန္ေပါက္ကဲြမႈရွင္းမွ ေနာက္တလံုး ထပ္ပစ္ေစခ်င္ သည္။ အကဲၾကည့္ရန္ျမင္ကြင္းကို သစ္ကိုင္းမ်ားကြယ္ေန၍ အရွင္းခိုင္းလိုက္ရာ အေရးထဲ ရဲေဘာ္တေယာက္ မိုင္းထိသြားသည္။ မိုင္းကြင္းထဲမွ မိုင္းထိရဲေဘာ္ ေကာက္ယူကယ္တင္ေရး ရဲေဘာ္မ်ား စြန္႔စြန္႔စားစား သယ္မ ထုတ္ယူၾကရသည္။

ရန္သူ႔စခန္းအေျခသို႔ ေရာက္ေနသည့္ မိမိတို႔ေျခလ်င္တပ္က မုန္တိုင္းစတင္ထိုးရန္၊ မီးက်ည္မ်ားပစ္ အခ်က္ေပး လိုက္သည္။ မီးက်ည္ေတြ႔ရၿပီးေနာက္ မုန္တိုင္းစစ္ဆင္ေနသည့္ လက္နက္ငယ္ပစ္ခတ္သံမ်ား မိုးျပင္းရြာက် သည့္ႏွယ္ အတဲြလိုက္ေသနတ္သံေတြ ဆူပြက္သြားေတာ့သည္။ ေမႊ႔ရမ္းလိုက္သည့္ ေသနတ္သံေတြ နွစ္ေလာ ေလာက္ဘဲ ၾကားလိုက္ရသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္သည္။ ရန္သူ႔တပ္ရင္း႐ံုးလို႔ တြက္ထားသည့္ ေတာင္ကုန္းေပၚ မိမိေျခလ်င္တပ္မွရဲေဘာ္မ်ား ေရာက္သြားသည္ကို အေဝးမွလွမ္းေတြ႔ရသည္။ ရန္သူ ျဖန္႔ၾကက္ယူထားသည့္ စခန္းကုန္းတိုင္း ယမ္းေငြ႔ေတြေဝေနၿပီး လက္နက္ငယ္ပစ္သံေတြ ႀကိဳးၾကားႀကိဳးၾကား ၾကားေနရသည္။ ရန္သူက မန္ခါခြင္ထဲရိွ ေတာင္ကုန္းေတြေပၚမွာ စခန္းေနရာ ၉ ခု၊ ၁ဝ ခုေလာက္ခဲြ ေနရာယူထားသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တပ္ဖဲြ႔မွာ ရန္သူယူထားသည့္စခန္းကုန္းမ်ားႏွင့္ လက္နက္ႀကီးတကမ္းမွာရိွေန၍ မိမိေျခလ်င္တပ္ တက္ထိုးေခ် မႈန္းေနသည့္ တိုက္ပဲြအေျခအေနကို ႐ုတ္တရက္ ဘယ္လိုမွ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမသိနိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ မၾကာခဏ ဆိုသလို စခန္းေတြေနာက္ဘက္ဆီက လက္နက္ငယ္ပစ္သံေတြ ၾကားရျပန္သည္။ ကုန္းေပၚမွဆင္းေျပးသည့္ ရန္သူမ်ား ေျပးလမ္းကိုဝိုင္းပတ္ပိတ္ထားသည့္ မိမိတပ္မ်ားႏွင့္ဝင္တိုး၍ တိုက္ပဲြျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္သည္ဟု တြက္ဆ လို႔ရသည္။ သံု႔ပန္းမိနိုင္မည္ဟုလည္း တြက္လို႔ရသည္။ သိပ္မၾကာလိုက္၊ ေရွ႕တန္းစစ္ဦးစီး႐ံုးမွ ရဲေဘာ္မ်ား ရန္သူစခန္း သိမ္းနိုင္ၿပီျဖစ္၍ စခန္းကုန္းေပၚတက္သြားၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က မွန္ေျပာင္းသံုး၍ ရန္သူ႔စခန္း သိမ္းပိုက္ႏိုင္သည့္အေနအထားကို ေတြ႔ရသည္။ မိမိတပ္မွ ဒဏ္ရာရရဲေဘာ္မ်ား ထမ္းထြက္လာသည္ကိုလည္း ျမင္ရသည္။ က်ဆံုးရဲေဘာ္မ်ားလည္းရိွ၍ ထမ္းစင္မ်ားႏွင့္ အေလာင္းမ်ားသယ္ရသည္။ တခ်ဳိ႕ရဲေဘာ္ အေလာင္းမ်ား မျမင္ရက္စရာ၊ စစ္ေျမျပင္ျမင္ကြင္းကား ေသြးခ်င္းခ်င္းနီေနသည္။ အသက္ႏွင့္လဲ၊ တိုက္ပဲြကို အနိုင္ယူသြားၾကသည့္ သူရဲေကာင္းမ်ားျဖစ္သည္။

ေခ်မႈန္းစစ္ဆင္ စခန္းသိမ္းတိုက္ပဲြမ်ား ၂ နာရီနီးပါးအၾကာ စခန္းအမ်ားစုရရိွၿပီးသြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၁၂ဝ မမလက္နက္ႀကီးအဖဲြ႔လည္း မိမိလက္နက္မ်ား ျဖဳတ္သိမ္း ျပန္ဆုတ္လာသည္။ အထမ္းသမားအပါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖဲြမွာ အင္အား ၆ဝ ေလာက္ရိွသည္။ လာလမ္းအတိုင္းျပန္လာစဥ္ ဖားခ်ပ္(ေျခေတာ္ရာ) ေခၚသည့္ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းနားေရာက္လာသည္။ ေက်ာင္းအနီးက ေက်ာက္ေတာင္ေလးေတြေပၚမွာ ေစတီငယ္ေတြ ဖူးေတြ႔ရ သည္။ အဲဒီေက်ာက္ေတာင္ေတြေဘးမွာ ဖမ္းဆီးရမိလာသည့္ သံု႔ပန္း ၄- ၅ ေယာက္ကို ေကဒါတခ်ဳိ႕က စစ္ေဆးေမးျမန္းေနသည္။ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္၏ အျမန္တိုက္၊ အျမန္အဆံုးသတ္စစ္ဆင္ ဆိုသည့္ စစ္ေရး ေပၚလစီအတိုင္း တိုက္ခိုက္လိုက္ႏိုင္သည့္အတြက္ သူတို႔တပ္ေတြ ဖ႐ိုဖရဲထြက္ေျပးၾက၊ လက္နက္ခ်ၾကရတဲ့ အျဖစ္ သံု႔ပန္းမ်ားေျပာၾကားခ်က္ကို ကြ်န္ေတာ္ နားေထာင္ေနမိသည္။ တိုက္ပဲြခြင္မွရဲေဘာ္မ်ား တျဖည္းျဖည္း ျပန္ဆုတ္လာေနသည္။ သံု႔ပန္းေတြ ထပ္ပို႔လာျပန္သည္။ တိုက္ပဲြမွာ ေတာင္ကုန္းေတြေပၚမွာ ၿပီးသြားေသာ္ လည္း လွ်ဳိေျမာင္ေတြအၾကား ဝိုင္းပတ္ ပိတ္ဆို႔ထားသည့္ခြင္ထဲ ရန္သူရိွေနေသး၍ လိုက္လံရွင္းလင္း ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ဒဏ္ရာရသံု႔ပန္းမ်ားရိွ၍ သူတို႔ခ်င္း ျပန္ထမ္းခိုင္းထားသည္။

အခိ်န္ ေန႔ခင္း ၁၁ နာရီေလာက္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ေလေၾကာင္းရန္သတိထားေရးကို ေရွ႕တန္းစစ္ဦးစီး႐ံုးက လိုက္ သတိေပးေနသည္။ တိုက္ပဲြတခုလံုးအေျခအေန မသိနိုင္ေသး၊ တိုက္ပဲြခြင္က်ယ္သည့္ တိုက္ပဲြႀကီးျဖစ္သျဖင့္ အဆံုးမသတ္နိုင္ေသးဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ ဗံုးၾကဲေလယာဥ္ ၃- ၄စင္း၊ တိုက္ပဲြခြင္ေက်ာ္၍ ကြ်န္ေတာ္တို႔လာလမ္း မန္မန္႔ဆိုင္ေဈးဘက္ ၿမိဳ႕နယ္႐ံုးႏွင့္ အနီးအနားရြာေတြဆီ ဦးတည္ပံ်သန္း ဗံုးၾကဲခ်သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ေလယာဥ္ဗံုးေရွာင္ရင္း အနားယူၾကသည္။ ထိုအခိုက္ သတင္းေကာင္းတခု ေရာက္လာသည္။ ခလရ ၃၃ တပ္ရင္းမႉး ဒုဗိုလ္မႉးႀကီးသူရစိုးမင္းႏွင့္ အိုင္အို ဗကေအးဝင္း အပါအဝင္ အရာရိွ ၆ ေယာက္ သံု႔ပန္းအျဖစ္ အရွင္ ဖမ္းမိေၾကာင္းသတင္းျဖစ္သည္။ ညေနဘက္အထိ ရန္သူဗံုးၾကဲေလယာဥ္မ်ား ဗံုးၾကဲေနသည္။ အရပ္သားျပည္သူ ေတြ စိုးရိမ္စိတ္မျဖစ္ၾကရန္ အားေပးရသည္၊ ေနာက္ေန႔နံနက္ပိုင္းအထိ ရွင္းလင္းေရးတပ္ဖဲြ႔မ်ားက သံု႔ပန္းမ်ား ဖမ္း၊ ဆိုင္ရာသို႔ပို႔ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဒုတိယေန႔ညေနပိုင္းေလာက္မွ တိုက္ပဲြအေျခအေနတခုလံုးကို ေပါင္း႐ံုးသံုးသပ္ သတင္းထုတ္ျပန္နိုင္ခဲ့သည္။
(၅)
ဒီတိုက္ပဲြအတြင္း ရန္သူ႔ထံမွ လက္နက္ႀကီးငယ္မ်ဳိးစံု ၂၂၁ လက္သိမ္းရသည္။ ဒီအထဲမွာ ဂီ် - ၂၊ -၃၊ ၄ အလက္ ၁၄ဝ၊ နဲ႔ ပစၥတို ၁၂ လက္ေလာက္ပါသည္။ ၇၅ မမ ေနာက္ပြင့္ ၂ လက္၊ ၃ လကၼစိန္ေျပာင္း ၂လက္၊ ၂ လကၼ စိန္ေျပာင္း ၅ လက္၊ လက္ေထာက္ေမာ္တာ (အမ္ ၄ဝ) ၅ လက္၊ ၉ဝ မမ ၅ လက္နဲ႔ အျခား ကာဘိုင္တို႔ စတင္း ဂန္းတို႔လည္း သိမ္းရေသးသည္။ လက္နက္ႀကီးက်ည္ ၃ဝဝ ေက်ာ္၊ လက္နက္ငယ္က်ည္ ၂ သိန္းေလာက္နဲ႔ ကန စက္မ်ား၊ စကားေျပာစက္မ်ားအပါ အျခားစစ္သံုးပစၥည္းေျမာက္ျမားစြာ သိမ္းဆည္းရမိသည္။ ရန္သူ ေခ်မႈန္းခံရ သည္မွာ ၂ဝဝ ေက်ာ္ေလာက္ရိွ၊ စက ၂ မႉး၊ ဗမ စန္းေမာင္နဲ႔ ဒဏ္ရာသမားအခ်ဳိ႕ အပါအဝင္ ၇ဝ ေလာက္ ထြက္ေျပး လြတ္သြားတယ္။ တပ္ရင္းမႉး၊ အိုင္အိုနွင့္ ခဲြမႉးမ်ားအပါအဝင္ အရာရိွ ၆ ေယာက္၊ အရာခံ ၁ ေယာက္၊ အၾကပ္ ၂၈ ေယာက္၊ တပ္သား ၈၂ ေယာက္၊ စုစုေပါင္း သံု႔ပန္း ၁၁၆ ေယာက္ကို၊ မိမိတို႔ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္က ဖမ္းဆီးရမိခဲ့သည္။ ရန္သူ ေသေၾကဒဏ္ရာ ၁ဝဝ ေက်ာ္လိမ့္မည္။  စာရင္းအတိအက် မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ သံု႔ပန္း မ်ားကို တလေလာက္ ေကာင္းမြန္စြာဆက္ဆံျပဳမူ၍ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္၏ ေပၚလစီမ်ားကို သင္တန္းသေဘာ ရွင္းလင္းေျပာၾကားၿပီး ၎တို႔ကိုျပန္လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ လႊတ္ေပးသည့္စာရင္းကို ပါတီအသံလႊင့္ဌာန ျပည္သူ႔ အသံက လႊင့္ေပးသည္။ သံု႔ပန္းမ်ား စစ္ေဆးေမးျမန္း အတည္ျပဳခ်က္အရ ခလရ ၃၃ ၏ ခဲြ ၂၊ ခဲြ ၃၊ ခဲြ ၄၊ ခဲြ ၅၊ ဌာနခ်ဳပ္တပ္ခဲြ အပါအဝင္ တပ္ခဲြ ၅ ခဲြ ဖဲြ႔စည္းပံုပ်က္ ေခ်မႈန္းနိုင္သည့္ တပ္ရင္းေခ်မႈန္းေရးတိုက္ပဲြျဖစ္သည္။ တပ္ခဲြ ၁ တခဲြသာ တိုက္ပဲြခြင္အျပင္ေရာက္ေန၍ အေခ်မႈန္းမခံရျခင္းျဖစ္သည္။

မိမိေဒသတြင္း ဝင္ေရာက္လာသည့္ရန္သူကို ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္က ေခ်မႈန္းလိုက္ၿပီး မိမိနယ္ေျမမ်ား ျပန္လည္ သိမ္းပိုက္နိုင္ျခင္း သတင္းေၾကာင့္ ေဒသျပည္သူမ်ား ရႊင္လန္းအားတက္ေစခဲ့သည္။ မင္းရန္ေအာင္အမည္ႏွင့္ စစ္မ်က္ႏွာအသီးသီးတြင္ ထိုးစစ္ဆင္လာသည့္ ရန္သူ တပ္မ ၇၇ ႏွင့္ တပ္မ ၈၈ အပါအဝင္ ရန္သူတပ္မ်ား ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္သြားခဲ့သည္။ ဤရက္ပိုင္းအတြင္း စစ္ေျမျပင္မ်ားတြင္ ရန္သူပစ္ခတ္မႈမ်ား၊ တိုက္ပဲြမ်ား ရပ္ ဆိုင္းသြားသည္အထိ ႐ိုက္ခတ္သြားခဲ့သည္။

ေနာက္တရက္ က်ဳိင္းတံုအေရွ႕ျခမ္း႐ိွ မိမိ ၈၁၅ စစ္ေဒသတပ္မ်ားက ထင္း႐ူးေတာင္မွာ တပ္စဲြထားသည့္ ရန္သူ သနက ၃ ၏ စစ္ေၾကာင္းတေၾကာင္းလံုးကို ေခ်မႈန္းပစ္လိုက္သည့္ သတင္းေကာင္းတခု ျပည္သူ႔အသံက ထုတ္ လႊင့္မႈအရ ၾကားရျပန္သည္။
ပါတီဗဟိုအေျခစိုက္ရာ ပန္ဆန္းကိုဦးတည္သည့္ ရန္သူ႔မင္းရန္ေအာင္ထိုးစစ္၏ ေဘးစြယ္ စစ္မ်က္ႏွာႏွစ္ခုကို ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္ႏွင့္ လြတ္ေျမာက္ေဒသျပည္သူမ်ားက တၿပိဳင္တည္း႐ိုက္ခ်ဳိးပစ္လိုက္သည့္ တိုက္ပဲြမ်ားျဖစ္ သည္။ သို႔ေသာ္ အလယ္ေၾကာစစ္မ်က္ႏွာမွ ပန္ဆန္းကိုဦးတည္ေနေသာ တပ္မ ၇၇ နွင့္ ၈၈ တို႔ကို ေခ်မႈန္း ပစ္ေရး ေနာက္တိုက္ပဲြမ်ား ဆက္ရန္ရိွေသးသည္။

ေမာင္စိိန္ေသာ္
(၁၅.၂.၂ဝဝ၈)

Comments