ကုိသစ္ (သီတဂူ) ● မုန္တိုင္းထဲက ဖေယာင္းတိုင္ - အပုိင္း (၇)

ကုိသစ္ (သီတဂူ) ● မုန္တိုင္းထဲက ဖေယာင္းတိုင္ - အပုိင္း (၇)
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၊ ၂ဝ၁၈

တိဗက္ျပည္ႀကီး မ်က္လုံးမေမွးခင္အခ်ိန္ထိ သူကတသီးတသန္႔ ဆန္လြန္းသည္။ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားရွိေသာ္လည္း အေခၚအေျပာ သိပ္မရွိလွ။ သူ႔ေျမသူ႔ေရ သူ႔အလွတရားကို သူ႔ရင္ဘတ္ထဲမွာပဲ သိမ္းဆည္းထားပါသည္။ ကမၻာႀကီး က်ဥ္းသည္ျဖစ္ေစ က်ယ္သည္ျဖစ္ေစ သူတို႔ႏွင့္ဆိုင္။ စိတ္ဝင္စားျခင္းလည္း မရွိ။ သူတို႔ဆုပ္ကိုင္ထားသည္က ႏူးညံ့မႈ၊ ႐ိုးသားမႈႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာ တရား။ သူတို႔အားလုံးက ဘာသာတရား၏ သြန္သင္ဆုံးမမႈ အရိပ္ေအာက္တြင္ လူလားေျမာက္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ သည္။ အိမ္နီးခ်င္းေတြကို ၾကည့္ပါဦး။ တိဗက္ျပည္၏အေနာက္ဘက္တြင္ ကာဂ်စ္စတန္၊ တာဂ်ီကစၥတန္၊ အာဖဂန္နစၥတန္၊ ပါကစၥ တန္တို႔ရွိၿပီး ေတာင္ဘက္တြင္ နီေပါ၊ ဘူတန္ႏွင့္ အိႏၵိယနိုင္ငံတို႔ တည္ရွိေနၾကသည္။ တိဗက္ျပည္၏ အေရွ႕ဘက္တြင္ တ႐ုတ္နိုင္ငံရွိပါသည္။

၁၉၅ဝ ျပည့္ႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ (၇) ရက္ေန႔တြင္ တ႐ုတ္ျပည္မႀကီးက စစ္သည္အင္အား သုံးေသာင္းေက်ာ္ျဖင့္ တိဗက္ ျပည္ကို သူ႔ခါးပိုက္ထဲ ထိုးထည့္လုိက္ပါသည္။ အရင္တုန္းကေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားအျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ေသာင္းခ်ီၿပီး ေနထိုင္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ႏွစ္နိုင္ငံနယ္ျခားစည္းေတြတဝုိက္မွာ စစ္ပြဲေတြမရွိ။ အေရးေပၚ အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းသံဆိုတာေတြလည္း မၾကားဖူးခဲ့ၾက။ ရန္သူဟူေသာ သံသယကေလးကိုပင္ စိတ္ထဲမွာမထားခဲ့ၾက။ ဘယ္ေနရာကိုၾကည့္ၾကည့္ ျမင္လုိက္ရသည့္က ခ်စ္ခင္ႏွစ္လုိဘြယ္ အျပဳံးမ်ားသာ။ သည္တုန္းကေတာ့ တသီးတသန္႔ ေနထိုင္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္က တ႐ုတ္။ တိဗက္က တိဗက္။ တ႐ုတ္ဘုရင္ႏွင့္ တိဗက္ဘုရာတို႔ ႏွစ္နိုင္ငံ ခ်စ္ၾကည္ျငိမ္းခ်မ္းေရးအျဖစ္ ေအဒီ ၈၂၁ ခုႏွစ္ကစိုက္ထူခဲ့သည့္ ပုံစံတူ မ်က္ႏွာေလးဘက္ရွိ ထိပ္ခြၽန္ေမာ္ကြန္းေက်ာက္တိုင္ကို တ႐ုတ္အင္ပါယာ နန္းေတာ္ႏွင့္ လာ ဆာျမိဳ႕ရွိ ဂ်ိဳခန္ဘုရားေက်ာင္းတြင္ စိုက္ထူထားပါ သည္။ ႏွစ္ျပည္ေထာင္ၾကားမွာ ျမဴမရွိ။ မီးခုိးေတြ မရွိ။ စစ္ရိပ္စစ္ေငြ႔ေတြလည္း လုံးဝမရွိခဲ့။ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ဆိုတာေတြလည္း မရွိခဲ့ၾက။

တိဗက္ျပည္သည္ အာရွတိုက္၏ အလယ္ဗဟိုတည့္တည့္တြင္တည္ရွိေနၿပီး ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အထက္ ေပေပါင္းတစ္ ေသာင္းငါးေထာင္ေက်ာ္အျမင့္တြင္ တည္ရွိေနသည့္ တိုင္းျပည္ျဖစ္သည္။ ကမၻာေပၚတြင္ တိဗက္ျပည္က ပင္လယ္ ေရမ်က္ ႏွာျပင္ အျမင့္မားဆုံးနိုင္ငံ။ တိဗက္ျပည္က ျမိဳ႕အမ်ားစုသည္ ပင္လွ်င္ ပင္လယ္ ေရမ်က္ႏွာျပင္ထက္ ေပေပါင္းတစ္ေသာင္း တစ္ေထာင္ အထက္မွာရွိသည္ဟုဆို ပါသည္။ ျမင့္းမားလွသည့္ ေတာင္ထြတ္ေတာင္စြယ္မ်ား၊ သဘာဝသစ္ေတာမ်ား၊ ေရခဲ ျပင္မ်ားသည္ တိဗက္ျပည္၏ အသဲႏွလုံးမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈ၊ ကိုယ္ပိုင္စာေပကိုထမ္းပိုးၿပီး တိဗက္လူမ်ဳိး မ်ားက ေလသန္႔၊ ေရသန္႔၊ လူသန္႔ စိတ္သန္႔သန္႔ျဖင့္ မိုင္ေပါင္းေထာင္ေသာင္းခ်ီ၍ ခရီးႏွင္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ သူတို႔အိပ္မက္ေတြ တစစီပ်က္ျပယ္စျပဳကုန္ျပီလား မသိပါေလေတာ့။ သူတို႔မ်က္ႏွာ ကေလးေတြၾကည့္ရတာ ႏြမ္းႏြမ္းလ်လ်ရွိ လုိက္တာ။

တိဗက္ျပည္ေျမာက္ပိုင္း အေနာက္ပိုင္းႏွင့္ ေတာင္ပိုင္းေဒသမ်ားရွိ အလြန္ျမင့္ မားလွသည့္ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ား၊ သဘာဝ သစ္ေတာႀကီးမ်ားက တိဗက္ျပည္ကို အိမ္နီးခ်င္း တိုင္းျပည္မ်ားႏွင့္ တသီးတသန္႔ျဖစ္ေစခဲ့ပါသည္။ တိဗက္ျပည္၏ အေနာက္ ေျမာက္ပိုင္းေဒသသည္ ေရခဲဖုံးလႊမ္းေနေသာ ေဒသျဖစ္ၿပီး ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ လွည့္လည္ေနထိုင္ေလ့ရွိသည့္ ေရခဲျပင္ ေပ်ာ္ တိဗက္မ်ားကလြဲလုိ႔ လူမေနသည့္ေဒသမ်ားသာျဖစ္ေလသည္။ သည္ေဒသမွာ ေဆာင္းရာသီဆိုလွ်င္ ရာသီဥတုက သုညေအာက္ ေလးဆယ့္ေလးဒီဂရီစင္တီဂရိတ္အထိ က်သြားတတ္သည္။

ျမန္မာျပည္က တစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ရွမ္းျပည္နယ္ရွိ ေစာ္ဘြားမ်ားကဲ့သို႔ တိဗက္ျပည္၏ အေရွ႕ပိုင္းကို တိဗက္ဘုရင္မ်ားက အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ဖူးသည္။ တိဗက္ျပည္သည္ သဘာဝေတာေတာင္သစ္ေတာမ်ားႏွင့္ ေရခဲျပင္မ်ား ဖုံးလႊမ္းေနသည့္ တိုင္းျပည္ျဖစ္ သည္။ တိဗက္ကုန္းျမင့္ေဒသကေန စတင္စီဆင္းခဲ့ေသာ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္မ်ားက ယမ္စီ၊ ဧရာဝတီ၊ မဲေခါင္ျမစ္ႏွင့္ သံလြင္ျမစ္မ်ားသို႔ ေပါင္းစည္းေပးခဲ့သည္။

ေအဒီ (၁၁ဝဝ-၁၄ဝဝ) ကို အလယ္ေခတ္ဟု သမိုင္းပညာရွင္တို႔က သတ္မွတ္ထားပါသည္။ တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ား၏ အသြင္ အျပင္မွာ ေရွးမြန္ဂိုလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ဆင္တူၿပီး တိဗက္ဘာသာစကားသည္ အလယ္ေခတ္ဆန္စခရစ္ဘာသာကေန ျမစ္ဖ်ားခံ သည္ဟု ဆိုပါသည္။ တိဗက္အကၡရာမ်ားမွာ အခၽြန္အတက္မ်ား ပါရွိေနေသာ္ျငားလည္း Ideogram ဟုေခၚသည့္ အ႐ုပ္စာ မ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ သီးသန္႔တိဗက္ကိုယ္ပိုင္အကၡရာ ရွိပါသည္။ တိဗက္စာတြင္ ဗ်ည္း ၃ဝ-ရွိၿပီး သရ ၅-လုံးရွိသည္။ တိဗက္စာႏွင့္ ျမန္မာစာတို႔ အနည္းငယ္ တူညီေနတာ ရွိပါသည္။ ဥပမာ ျမန္မာက တစ္။ တိဘက္က က်စ္၊ ျမန္မာက ငါး။ တိဘက္က င ဟု ေျပာၾကသည္။ အျခားဆင္တူေနတာေလးေတြ မ်ားစြာရွိပါေသးသည္။ ဘာသာေဗဒအလုိအရ ျမန္မာစာဟာ တိဘက္စာနဲ႔ အုပ္စု တစ္ခုထဲပဲတဲ့ေလ။

တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ားရွိရာ ဓရံဆာလာမွာ ေနတုန္းကေတာ့ တိဗက္စာ၊ တိဗက္စကားသင္ဖို႔ အနည္းငယ္ၾကိဳးစားၾကည့္ဖူးေပမယ့္ ဘာမွျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္မရွိခဲ့။

တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈ၊ ကိုယ္ပိုင္စာေပျဖင့္ ေနထိုင္လာခဲ့ၾကသည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ခ်ီ ၾကာျမင့္ခဲ့ ေလျပီ။ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ထက္ ေပေပါင္းေသာင္းခ်ီျမင့္မားလွသည့္ တိဗက္ကုန္းျမင့္ေဒသတြင္ တိဗက္လူဦးေရ ေျခာက္သန္းေလာက္က ကိုယ္ပိုင္အိ္မ္၊ ကိုယ္ပိုင္ျခံတို႔ျဖင့္ တသီးတသန္႔ ခမ္းခမ္း နားနားေနထိုင္ျခင္းမ်ိဳး မရွိၾက။ ေျခသလုံး အိမ္တိုင္ဘဝျဖင့္ ေရၾကည္ရာမ်က္နုရာ လွည့္လည္ေနထိုင္ေလ့ရွိၾကသည္။ သည္ေတာင္တန္းႀကီးေတြေပၚမွာ အိမ္ရာ အတည္တက်မရွိဘဲ သည္လုိေျခဦးတည့္ရာ လွည့္လည္သြားလာေနထိုင္ေနၾကသည့္သူတို႔ကို ဘယ္သူကမွလည္း အထင္ ေသးျခင္း အလ်ဥ္းမရွိတတ္ၾက။ ေရာက္ရာအရပ္မွာ စခန္းခ်ၿပီး ေျခာက္လတန္သည္ တစ္ႏွစ္တန္သည္ ေနထိုင္တတ္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ အျခားတစ္ေနရာသို႔ ေျပာင္းေရြ႕သြားၾကျပန္ပါသည္။ သည္လူေတြကို က်ဴးေက်ာ္ဟူ၍ ဘယ္သူက တံဆိပ္မကပ္။ သူတို႔ေနထိုင္ရာ တည္းကေလးမ်ားကို ေဘာ္ဒူဇာနဲ႔ ထိုးမည့္သူလည္း မရွိခဲ့။ တိဗက္လူမ်ိဳးရဲ႕ ထက္ဝက္နီးပါးက ဒီလုိပဲ ေျခဦးတည့္ရာ သြားလာေနထိုင္ေနၾကသည္ျဖစ္ရာ ဘဝတူေတြအေပၚ ၾကင္နာမႈႀကီးမားလြန္းၾကသည္။ စာနာမႈႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာတရားသည္သာ ကမၻာေျမရဲ့အလွ၊ တိဗက္လူမ်ိဳးတို႔ရဲ႕ အလွတရားဟု ခံယူထားၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။

ေျခသလုံးအိမ္တိုင္ လွည့္လည္သြားလာေနၾကသည္ဟုဆိုသည့္တိုင္ သူတို႔က အေျခအေနမဲ့မ်ားမဟုတ္တတ္ၾက။ အထုပ္နဲ႔ အထည္နဲ႔ လြင့္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔အမ်ားစုက သိုးအုပ္ေတြ ဆိတ္အုပ္ေတြ စာမရီသားေကာင္အုပ္ေတြနဲ႔ တေနရာ ကေန တစ္ေနရာ ေရြ႕လ်ားေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ စိမ္းလန္းသည့္ေ တာအုပ္ႀကီး မ်ား၊ ျမက္ခင္းျပင္ႀကီးမ်ားကို သူတို႔ျမတ္ႏိုး သည္။ အာဆင္နယ္ေလာလုံး အသင္းရဲ႕ နည္းျပႀကီးအားဆင္ဝင္းဂါးကေတာ့ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေတြကို ေကာ္ေဇာ တစ္ခ်ပ္လုိ သေဘာထားၿပီး အဲဒီအေပၚမွာ ေလွ်ာက္လွမ္းရတဲ့ဘဝကို သူေပ်ာ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ တိဗက္လူမ်ိဳးေတြကေတာ့ ျမက္ခင္း စိမ္းစိမ္းေတြေပၚမွာ ေလွ်ာက္လွမ္းေနရသည့္ သူတို႔ဘဝကို ေပ်ာ္လား မေပ်ာ္လား က်ေနာ္ေသခ်ာမသိ။ သည္လုိပဲ ေလွ်ာက္ သြားေနၾကသည့္ လူဦးေရက ႏိုင္ငံရဲ႕ လူဦးေရထက္ဝက္နီးပါးရွိသည္ဟုဆိုရာ ေရြးခ်ယ္စရာ မရွိတဲ့ ဒီလြင္ျပင္ေတာမွာ မေပ်ာ္ခ်င္လည္း ေပ်ာ္ေနရသည္ဟုဆိုမွျဖင့္...။

ေဆာင္းရာသီဆိုလွ်င္ေတာ့ ခရီးသြားျခင္းကို ရပ္နားလုိက္ပါသည္။ မနားလုိ႔လည္း မျဖစ္ေတာ့။ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ ေနခဲျပင္ခ်ည္းပဲျဖစ္ရာ ခရီးမတြင္ပါေလေတာ့။ ေဆာင္းခုိဖို႔ သင့္ေတာ္ေသာ ေတာင္ေျခတဝိုက္တြင္ တဲထိုးၿပီး စခန္းခ် လုိက္ ၾက ပါေတာ့သည္။ တဲဟုဆိုေသာ္လည္း မည္ကာမတၱမဟုတ္။ စာမရီသားေကာင္ရဲ႕ အေရ၊ အေမႊးတို႔ကုိ အမိုး၊ အကာအျဖစ္ တည္ေဆာက္ထားသည့္ တဲႀကီးမ်ားမွာ လူေပါင္း ႏွစ္ရာေက်ာ္ဆန္႔ေသာ တဲႀကီးမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ျဗဟၼပုတၱရျမစ္ဝွမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ဒီလုိတဲႀကီးမ်ားကို ေဆာင္းရာသီတြင္ မ်ားစြာျမင္ေတြ႔ရေလ့ရွိပါသည္။

တိဗက္ျပည္အေရွ႕ပိုင္းက ကမ္ျပည္နယ္တဝိုက္မွာေတာ့ မုန္လာဥ၊ ေဂၚဖီ၊ ပဲသီးစသည့္ သီးႏွံကေလးေတြ နည္းနည္းပါးပါး စိုက္ပ်ိဳးတတ္ၾကသည္။ မ်ားမ်ားစားစား မဟုတ္သည့္တိုင္ ဂ်ဳံခင္းမ်ားႏွင့္ ဘာလီေခၚ မုေယာစပါးမ်ားကိုလည္း စိုက္တတ္ေသး သည္။ ဒီေတာင္တန္းႀကီးေတြေပၚမွာ ေမြး၊ ဒီေတာင္တန္းႀကီးေတြေပၚမွာ ေနၿပီး ဒီေတာင္တန္းႀကီးေတြေပၚမွာပဲ ေသဆုံး သြားၾကသည့္ သူတို႔ဘဝေတြသည္ကား အစစအရာရာ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္းနိုင္လြန္းလွသည္ဟု က်ေနာ္ေတြးေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ဘဝေတြက ျဖဴစင္ရိုးရွင္းလြန္းလွသည္။ တိဗက္လူမ်ိဳးတို႔၏ ရိုးရာ အစားအစာမ်ားတြင္ ဂ်ဳံျဖင့္လုပ္ထားသည့္ ဆမ္ပါက အလြန္နာမည္ႀကီးပါသည္။ လူတိုင္းနီးပါးက ေန႔တိုင္းနီးပါး စားသုံးေနၾကသည့္ မရွိမျဖစ္ အစားအစာတမ်ိဳးလည္း ျဖစ္သည္။ ဆမ္ပါက သတ္သတ္လြတ္လည္း ရွိသည္။ အသားနွင့္လည္း ရွိပါသည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ မိမိတို႔ထံ ေရာက္လာသည့္ ဧည့္သည္မ်ားကို ေရေႏြးၾကမ္း၊ လဘက္ စသည္တို႔ျဖင့္ တည္ခင္းဧည့္ခံေလ့ရွိသကဲ့သို႔ တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ား ကလည္း သူတို႔ရိုးရာမုန္႔ျဖစ္သည့္ ဆမ္ပါျဖင့္ တည္ခင္းဧည့္ခံေကၽြးေမြးေလ့ရွိပါသည္။ ဓရံဆာလာမွာတုန္းကေတာ့ တိဗက္ ေတြနဲ႔အတူ လမ္းေဘးဆမ္ပါဆိုင္ ကေလးေတြဆီသို႔ မၾကာမၾကာေရာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဆမ္ပါပူပူကေလးက ရာသီဥတုေအး ေအးႏွင့္ လုိက္ဖက္သည္ျဖစ္ရာ ရာသီဥတုေအးေသာေန႔ရက္မ်ားတြင္ ကမၻာႀကီးရဲ႕ အေနာက္ ဘက္ျခမ္းကေန ကမၻာ့အေရွ႕ဘက္ျခမ္းမွာက်န္ခဲ့သည့္ တိဗက္ရိိုးရာ အစားအစာတစ္ခုျဖစ္သည့္ ဆမ္ပါမုန္႔ကေလးကို တစ္ခါတခါ လြမ္းေနမိျပန္ပါေသး ေတာ့သည္။

တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ စာမရီသားကို အလြန္ၾကိဳက္ႏွစ္သက္သူမ်ားျဖစ္သည္။ စာမရီ သားက ရာသီဥတုအေအးဒဏ္ကို ခံနိုင္သည္ဟုဆိုပါသည္။ စာမရီအထီးမ်ားကို အသားစားဖို႔၊ ကုန္ပစၥည္းသယ္ယူဖို႔ ေမြးျမဴၾကျခင္းျဖစ္ၿပီး စာမရီအမမ်ားကိုေတာ့ ႏို႔ႏွင့္ ႏို႔ထြက္ပစၥည္းမ်ားအတြက္ ေမြးျမဴၾကျခင္းျဖစ္သည္။ စာမရီသားေကာင္မ်ားကို ဂ်ဳံ ဆန္စသည္တို႔ျဖင့္ အလွဲအလွယ္ျပဳ တတ္ၾကေသးသည္။ စာမရီအေမြးကို အက်ႌခ်ဳပ္ဝတ္တာလည္း ရွိသည္။ ျခဳံေစာင္အျဖစ္လည္း အသုံးျပဳတတ္ၾကေသးသည္။ ခ်ည္စရာ ၾကိဳးႏွင့္ အိမ္ေဆာက္ရာတြင္ စာမရီအေမြးက မ်ားစြာအသုံးဝင္လွသည္။ မရိုေသ့စကား တိဗက္ပဋိသေႏၶ တား ေဆးမ်ားတြင္လည္း စာမရီအရိုးကို အသုံးျပဳၾကသည္ဟု ဆိုပါသည္။

ေရွးေခတ္ဘုရင္မ်ား၏ အသုံးအေဆာင္မ်ားတြင္ စာမရီသားျမီးယပ္သည္လည္း တစ္ခုအပါအဝင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာမရီသားျမီးယပ္ဆိုေသာစကားကို စာဖတ္သူ အမ်ားစုက ၾကားဖူးနားဝရွိၿပီးျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ ပထမေရႊက်င္ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး၏ ၾသဝါဒမ်ားတြင္ "ယစ္မသည္ ဥအတြက္အေသခံသည္။ စာမရီ သားေကာင္သည္ အၿမီးအတြက္ အေသခံသည္။ ရဟန္းသည္ သီလအတြက္ အေသခံသည္"ဟူေသာ ၾသဝါဒမ်ားကို စာဖတ္သူနားရည္ဝၿပီးျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။

စာမရီအတြက္ အဂၤလိပ္ေဝါဟာရမွာ Yak ျဖစ္သည္။ စာမရီသားေကာင္ဆိုသည္မွာ တိဗက္ႏြားေနာက္ကို ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၈-ႏွစ္ေလာက္တုန္းကေတာ့ ရန္ကုန္တိရိစာၦန္ဥယ်ာဥ္တြင္ စာမရီ (သို႔) တိဗက္ႏြားေနာက္ႀကီးတစ္ေကာင္ရွိခဲ့ဖူး ပါသည္။ စာမရီေခၚ တိဗက္ႏြားေနာက္သည္ အေမရိကန္ေျပာင္ သို႔မဟုတ္ ဥေရာပ အေမြးရွည္ႏြားရိုင္းမ်ိဳး (Bison ) မ်ိဳးႏြယ္အုပ္စုထဲကျဖစ္သည္။ စာမရီသားေကာင္ေခၚ တိဗက္ႏြားေနာက္ကို ျမင္ဘူးသူေတြလည္းရွိမည္။ မျမင္ဘူးသူေတြ လည္းရွိပါမည္သည္။ ခႏၶာကိုယ္ ႀကီးမားေတာင့္တင္းၿပီး ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္မွာ ေတြ႔ျမင္ရေလ့ရွိသည့္ လယ္ယာသုံးႏြားအရြယ္ အစားခန္႔ရွိပါသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္။

ကိုသစ္ (သီတဂူ)
၂၊ ၁၊ ၂ဝ၁၈

Comments