ေမာင္စိန္ေသာ္ ● မဆုတ္တမ္း ခံစစ္စခန္း တိုက္ခဲ့စဥ္က - အပုိင္း (၂)

ေမာင္စိန္ေသာ္ ● မဆုတ္တမ္း ခံစစ္စခန္း တိုက္ခဲ့စဥ္က - အပုိင္း (၂)
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၈၊ ၂ဝ၁၈

နံနက္ ၉ နာရီေက်ာ္ ၁ဝ နာရီေလာက္ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ရန္သူေလတပ္က ဗံုးၾကဲေလယာဥ္ေတြ ေရာက္လာၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ လာလမ္းနဲ႔ ေရွ႕တန္းကြပ္ကဲမႈ႐ံုး မွန္းၿပီး ဗံုးၾကဲခ်တာျဖစ္မယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔စခန္း ဦးတည္ထိုးစစ္ ဆင္ေနတဲ့တပ္ေတြနဲ႔ ခဲယမ္းက်ည္ပို႔ေပးႏိုင္တဲ့ ေနာက္ပိုင္းလမ္းေၾကာင္း ျဖတ္ေတာက္ခံရသလို ျဖစ္သြားတယ္။ အေရးတႀကီးလိုေနတဲ့ လက္နက္ႀကီးပစ္ကူေပးေရး မပစ္ႏိုင္ဘဲ အခက္အခဲျဖစ္ေနတယ္။ ပို႔လာတဲ့ ျဖည့္က်ည္ကလည္း မလံုမေလာက္။ ရိွတဲ့လက္နက္ႀကီးပစ္ကူနဲ႔ဘဲ မီးက်ည္ ၂ လံုးပစ္ၿပီး ေနာက္တခီ်ဆက္ထိုးတယ္။ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ ျခံစည္း႐ိုးနားေရာက္ေနၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖဲြ႔လည္း လွ်ဳိတခုအျမန္ျဖတ္ ေရွ႕ထိုးတက္တယ္။ ဒဏ္ရာရမ်ားေနလို႔ တက္မရျဖစ္ေနတယ္၊ ေက်ာက္ ေတာင္ႀကီးတခု အကာအကြယ္ယူထားတယ္။ လက္တကမ္းအလိုဘဲ၊ လက္ပစ္ဗံုးေတြ ဘဇူကာေတြ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘက္က ပစ္သြင္းလိုက္လို႔ ေပါက္ကဲြသံမ်ားနဲ႔ အတူ ေျမမႈန္ေတြလြင့္စင္ေနတယ္။ ေရွ႕ဆံုးကရဲေဘာ္ေတြ ရန္သူအေလာင္း ေတြ႔ေနရတယ္လို႔ ေျပာေနၾက တယ္။ လက္နက္ေကာက္မရ၊ တေလာင္း ႏွစ္ေလာင္း ျမင္ေနရတယ္ဆိုတယ္။ မိမိဘက္က အားထားရတဲ့ စက္လတ္ပစ္ကူ ရပ္သြားတယ္။ က်ည္ကုန္ျပန္ၿပီ ထင္တယ္။ ဆက္ထိုးမရေတာ့ဘူး။ ဒုခဲြမႉးနဲ႔ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ ဒဏ္ရာရသြားတယ္၊ ခဲြႏိုင္ငံေရးမႉးလည္း ထိသြားလားမသိဘူး။ မေတြ႔ေတာ့ဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူဝပ္ေနတဲ့ သန္မာထြား က်ဳိင္းပံုနဲ႔ ရဲေဘာ္အိုက္ဆဲြ ေက်ာက္တံုးေပၚတက္ ေလာင္ခ်ာထပစ္လိုက္ခိ်န္ ရန္သူက ခ်က္ခ်င္း တံု႔ျပန္ပစ္လို႔ ေလာင္ခ်ာ သမားအိုက္ဆဲြ လက္ေမာင္းထိသြား၊ ဒဏ္ရာျပင္းထန္လို႔ ေနာက္ဘက္ကို ခ်က္ခ်င္းဆဲြ ပို႔လိုက္ရတယ္။

ရန္သူမီးအား ျပန္ဖိလာတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာက္ေတာင္ေဘး ျပန္ကပ္ေနရတယ္။ အျခားစခန္းရိွ ရန္သူေတြ လာေပါင္းမိသြားၿပီနဲ႔တူတယ္၊ ရန္သူစက္လတ္နဲ႔ လက္နက္ႀကီးေတြ ပစ္လာတယ္။ ဒါေလာက္ မစိုးရိမ္ရေသာ္ လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔လႈပ္ရွားမႈကိုေခ်ာင္းၿပီး တခ်က္ခ်င္းလွမ္းပစ္ေနတဲ့ လက္ေျဖာင့္တပ္သားရဲ့ လက္ခ်က္က မိမိတို႔ဘက္မွာထိေနတယ္။ တဖက္နဲ႔တဖက္ မနားတမ္း အျပန္အလွန္တဒိုင္းဒိုင္းပစ္ေနၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က မေသခ်ာဘဲ ရမ္းမပစ္ဘူး။ က်ည္ဆန္ကုန္မွာ စိုးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီက ရန္သူ႔ေသနတ္သံမွန္းၿပီး လက္ပစ္ဗံုး နွစ္လံုး ေပါက္ထည့္လိုက္တယ္။ အနီးကပ္တိုက္ပဲြ ျဖစ္ေနတာ ညေနပိုင္းေရာက္ေနၿပီ၊ ရန္သူ႔စခန္း သိမ္းမရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ရန္သူက ထင္တာထက္ ပိုမ်ားေနတယ္။ စခန္းကလည္း သိပ္ႀကီး၊ ေနရာယူပံုကလည္း ေကာင္း၊ ျခံစည္း႐ိုးအထပ္ထပ္ ဆိုေတာ့ ထိုးမေပါက္ျဖစ္ေနတယ္။ ေအာ္သံေတြ ဆဲဆိုသံေတြ ၾကားေနရတယ္။ ကိုယ့္ ဘက္မွာထိသလို ရန္သူလည္း ေသေၾကဒဏ္ရာမ်ားလိမ့္မယ္။ ရဲေဘာ္တေယာက္က အမ္ ၂၃ က်ည္ေဘာက္ အဝိုင္းနဲ႔စက္ကေလး ကြၽန္ေတာ့္လွမ္းေပးလို႔ ေသနတ္ေျပာင္းထိမိစဥ္ တအားပစ္ထားလို႔ ေသနတ္ေျပာင္း သိပ္ပူ ေနတာ သတိထားလိုက္မိတယ္။ ဝ ရဲေဘာ္ေလးႏွစ္ေယာက္ ေက်ာက္တံုးေပၚတက္ ဒူးေထာက္ ဆက္တိုက္ ပစ္ေနတယ္။ သူတို႔ပါးစပ္ကလည္း ၾကံဳးဝါးေနေသးတယ္။ အဲဒီမွာ ရန္သူျပန္ပစ္လို႔ တေယာက္ ေခါင္းထိမွန္ ခ်က္ခ်င္းက်သြားတယ္၊ ရဲေဘာ္အိုက္ေဆြတဲ့။ သူ႔အေလာင္းကို ဆဲြယူဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကရတယ္။ ေဖာက္ခဲြေရးတပ္က ရဲေဘာ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီေရာက္လာတယ္။ သူတို႔ရဲေဘာ္တေယာက္ ေရွ႕မွာဒဏ္ရာရထားတယ္၊ ျပန္ဆဲြမရ ျဖစ္ ေနတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ျခံစည္း႐ိုးေဘးလဲေနတာ၊ သူ႔ကယ္ဖို႔တက္လိုက္ ဒဏ္ရာရလိုက္ ျဖစ္ေနတာ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ရိွေနၿပီ။ အဲဒီမွာ ရဲေဘာ္တေယာက္က လက္ပစ္ဗံုးေပးထားခဲ့တယ္။ မတတ္သာတဲ့အဆံုး ေနာက္ ဆံုးအေျခအေနၾကည့္သံုးဖို႔ျဖစ္တယ္တဲ့။ စိတ္မေကာင္းစရာဘဲ၊ ရန္သူ႔ျခံစည္း႐ိုးနားမွာ ဘယ္လိုမွဆဲြမရဘူး၊ ေမွာက္လိွမ့္ဆုတ္တာေတာင္ ထိေသးတယ္လို႔ ေျပာေနတယ္။ ေနာက္တခီ် ျပန္ဆဲြယူဖို႔ ျပင္ေနၾကတယ္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ေနရာေရႊ႕ ေက်ာက္ေဆာင္တခုမီွ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္၊ ထၾကည့္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေလးတေယာက္ မ်က္စိေရွ႕မွာဘဲ ပခံုးက်ည္ထိတာျမင္လိုက္ရတယ္၊ ေနပူပူ ေသြးေတြ အကႌ်ေပၚယိုစီးက်လာတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြ ဝိုင္းဝန္းေဖးကူၾကတယ္။ ဒဏ္ရာမျပင္း၊ ရွပ္ထိသြားတာျဖစ္တယ္။ ဒီအခိ်န္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေနာက္က တပ္ကူတဖဲြ႔ ေရာက္လာတယ္၊ သိမ္းရထားၿပီး ရန္သူ႔စခန္းဘက္မွ အထူးတပ္ ဒုရင္းမႉးနဲ႔အဖဲြ႔ျဖစ္တယ္။ ဒုရင္းမႉးေခါင္းမွာ က်ည္ဆန္ရွပ္ထိ ဆံပင္ေတြပါသြားတာ အေၾကာင္းႀကီးျဖစ္ေနတယ္၊ တိုက္ပဲြက နွစ္ဖက္ၿငိမ္ေနျပန္ၿပီ။ တခ်က္ ခ်င္းေခ်ာင္းပစ္ေနတာဘဲ လုပ္ေနၾကတယ္။ တပ္ကူေရာက္လာတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက က်ည္ဆန္ နည္းနည္းစီ ျဖည့္ ေပးတယ္။ ေက်ာက္ေတာင္ အကာအကြယ္ယူနားေနၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြဟာ တညလံုးမအိပ္ခဲ့ရ၊ နံနက္စာ လည္းမစားရ၊ အေတာ္ေလး ပင္ပန္းေနၾကၿပီ။ တခ်ဳိ႕က ရိကၡာေျခာက္ေလးဝါးလိုက္၊ ေရဗူးေလး ဖြင့္ေသာက္ လိုက္လုပ္ေနၾကတယ္။ တပ္ခဲြ ၃ က ရဲေဘာ္ရဲေမာင္တို႔အဖဲြလည္း တပ္ကူေရာက္လာတယ္။ ရန္သူက အရမ္း ေအာ္ဆဲေနတာ ၾကားလိုက္လားတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ဘဇူကာသံ အေျမာက္ကဲြသံေတြၾကား နားလည္းပူေနၿပီ၊ ဘာသံေတြထြက္ေနလည္း မသဲကဲြေတာ့ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ တပ္စုမႉးတေယာက္က ဘယ္လိုဆက္လုပ္ၾကမလဲ ေမးေနတယ္။ တပ္ကူေရာက္လာတဲ့ ဒုရင္းမႉးက စခန္းထိုး မရေတာ့ရင္ မင္းတို႔တပ္ ဆုတ္ေတာ့။ ငါတို႔ ပစ္ကူ ေပးမယ္၊ ျပန္ဆုတ္လမ္းေၾကာင္းက မလြယ္၊ အႏၱရာယ္ရိွတယ္၊ ဒီကပစ္ကူနဲ႔ေထာက္ ထိန္းပစ္ေပးမယ္တဲ့။ အျမန္ဆုတ္ဖို႔ အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။ ညေန ၁၅ဝဝ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ျဖစ္မယ္။ ဆုတ္ခြာစဥ္ ေတာင္ ေၾကာေပၚ ျပန္ေမာ့အတက္မွာ ရန္သူက စက္လတ္ေတြနဲ႔လွမ္းဆဲြလို႔ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ ဒဏ္ရာရျပန္တယ္။ ေဟာင္ ဝစ္ဇာအေျမာက္ကလည္း ပစ္ေနဆဲဘဲ။  ဒဏ္ရာရသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြဆီက လက္ပစ္ဗံုးနဲ႔ ဘဇူကာဆန္ေတြ ကိုင္လ်က္ ေရွ႕တေထာက္ေျပးဝပ္စဥ္၊ ဗန္းေမာ္သား ရဲေဘာ္ေမာင္ေမာင္ဟာ ဒီမွာ ဝပ္တဲ့သူမ်ားေနရင္ ထိေတာ့ မွာဘဲ ဆိုၿပီး အထိတ္တလန္႔ေျပာေနစဥ္ ကြၽန္ေတာ္ ေရွ႕ဘက္ေက်ာ္တက္လိုက္တယ္၊ အေျမာက္ဆန္ ကဲြေနတဲ့ ၾကားျဖတ္သန္းရင္း ကြၽန္ေတာ္တေယာက္တည္း လူကဲြသြားတယ္။ ဝပ္တြားေျပးေနရင္း ဘယ္လိုက္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတယ္။ ေမာလိုက္တာလည္းလြန္ပါေရာ။ အထူးတပ္သိမ္းရၿပီးစခန္းဘက္ၾကည့္လည္း လူတေယာက္မွ မေတြ႔၊ ေနာက္ဘက္ျပန္လွည့္ၾကည့္မွ ကြၽန္ေတာ္တို႔ထိုးမရတဲ့ ရန္သူ႔စခန္းႀကီး အထင္းသားျမင္ေနရတယ္။ ေနာက္ခ်န္တပ္ေတြနဲ႔ ပစ္ၾကခတ္ၾကဆဲဘဲ၊ မီးခိုးေတြထြက္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ အေမာေျဖရင္း ၾကည့္မိတယ္။ သိမ္းခံ ရတဲ့စခန္းဘက္ ရန္သူက လက္နက္ႀကီးစြတ္ပစ္ေနတဲ့သေဘာဘဲ၊ တဝုန္းဝုန္းေပါက္ကဲြေနတယ္။

လူကဲြသြားလည္း မတတ္နိုင္၊ သိပ္ေမာလြန္းတာနဲ႔ ေသနတ္အသင့္ပိုက္ က်ည္ထိုးၿပီး ေတာင္ဆြယ္မွာထိုင္ အေမာေျဖတယ္။ ရန္သူ႔ဘက္သြားတဲ့လမ္းလို႔ ထင္ရတဲ့ဘက္မွာ အရပ္ဝတ္နဲ႔လူႏွစ္ေယာက္ ရပ္ၾကည့္ေနတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ရိပ္ခနဲေျပးဆင္းသြားတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူတို႔ကို လမ္းအေျခအေနေမးဖို႔ ေမွ်ာ္ေန ေသးတယ္။ အရပ္သားေတြ တိုက္ပဲြခြင္ ေရွာင္တာျဖစ္မယ္၊ လာလမ္းဘက္မွန္းၿပီး ကြၽန္ေတာ္ တေယာက္တည္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆုတ္လာခဲ့တယ္။ လမ္းမေတြ႔ေတာ့ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ေတာင္ေစာင္းမွာ ရြာ တရြာလွမ္းျမင္ရလို႔ ျဖတ္ဆင္းလိုက္တယ္၊ ဒီတဝိုက္မွာ တ႐ုတ္ရြာေတြဘဲရိွတယ္။ လမ္းေၾကာင္းေလး စေတြ႔လို႔ သတိထားေလွ်ာက္လာစဥ္ တ႐ုတ္အဖြားႀကီးတေယာက္ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ လက္ျပရပ္ခိုင္းၿပီး မေတာက္ တေခါက္ တ႐ုတ္စကားနဲ႔ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္ ေတြ႔လားလို႔ ေမးၾကည့္တယ္။ အဖြားႀကီးက ရြာထဲမွာရိွတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဝမ္းသာသြားတယ္။ ရြာထဲကအိမ္တအိမ္မွာ အထူးတပ္ရင္းက ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႔တယ္။ အေျခအေနေမးေနစဥ္ အိမ္ရွင္က ထမင္းျပင္ေကြၽးတယ္။ အဆာလြန္ေနတဲ့ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဟန္ မေဆာင္နိုင္ဘဲ ဝင္စားလိုက္တယ္၊ ဟင္းလည္းေကာင္းတယ္။ စားၿပီးလို႔ ေအးေအးေဆးေဆးထိုင္နားမယ္ စိတ္ကူးစဥ္ ေစာင့္ေနတဲ့ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္က သြားမယ္၊ ဒီမွာ ၾကာၾကာေနလို႔မရဘူး၊ ရန္သူ႔နယ္ေျမလို႔ ဆိုလိုက္မွ စိုးရိမ္စိတ္ဝင္လာတယ္။ သူတို႔နဲ႔ အတူျပန္ဆုတ္လာစဥ္ ေျပာျပလို႔ သိရတာက ရန္သူ႔စခန္းကို တိုက္ သိမ္းတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြျဖစ္ေနတယ္။ သူတို႔တိုက္တဲ့စခန္းမွာ ရန္သူ ၇ ေလာင္း၊ ၈ ေလာင္းသာ ေတြ႔ေပမဲ့ လက္ နက္ေတာ့သိမ္းရတာ ၁ဝ လက္ေလာက္ေတာ့ ရိွလိမ့္မယ္တဲ့။ သံု႔ပန္း တေယာက္မွမရလိုက္ဘူး။ ရန္သူ႔စခန္းကို ၾကာၾကာထိမ္းထားလို႔လည္း မျဖစ္ဘူးတဲ့။ ရန္သူက သူတို႔စခန္းက်သြားမွန္းသိၿပီး၊ သူ႔လူမရိွတာေသခ်ာလို႔ အဲဒီ စခန္းတဝိုက္ ေနလို႔မရေအာင္ အေျမာက္နဲ႔တအားပစ္ေနတယ္လို႔ သူတို႔ကရွင္းျပတယ္။ အဲဒီေနရာေတြ ကြၽန္ေတာ္ျဖတ္ေျပးလာတယ္ ေျပာေတာ့ သူတို႔ကၾကည့္ အံအားသင့္ေနၾကတယ္။ ကံေကာင္းလို႔ဆိုတဲ့ သေဘာ ေပါ့။ ရဲေဘာ္တေယာက္က သိမ္းရထားတဲ့ မဂၢဇင္းစာအုပ္ေလးတအုပ္ ေပးေသးတယ္။ သူတို႔လည္း ျပန္ဆုတ္ ရင္း ကဲြလာတဲ့ပံုပဲ။ သံုးေယာက္သား ေလွ်ာက္လာၾကတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔တပ္ထြက္စဥ္က ေက်ာပိုးအိတ္ေတြ စုပံု ထားတဲ့ေနရာ တ႐ုတ္ရြာေရာက္ေတာ့ ေနဝင္သြားၿပီ။ တပ္က ရဲေဘာ္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို စိုးရိမ္တႀကီး ေစာင့္ ေနၾကတယ္။ ဒါေတာင္ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ ေရာက္မလာေသး၊ က်န္ေနတာေတြရိွေသးတယ္။ ဒီမွာလည္းမနား၊ ဆက္ ထြက္ အမည္မသိတ႐ုတ္ရြာတရြာမွာနား ညအိပ္ရတယ္။ ညမွဘဲ တကိုယ္လံုးနာက်င္ကိုက္ခဲတဲ့ဒဏ္ ခံစားရ ေတာ့တယ္။ ဒဏ္ရာရတဲ့ရဲေဘာ္ေတြကိုေတာ့ ထမ္းစင္ေတြ အသင့္လုပ္ထားၿပီး ညတြင္းခ်င္း ေဆးတပ္စခန္း ရိွရာ ထမ္းပို႔ၾကတယ္။ ေနာက္ေန႔ ဝ၅.ဝဝ ခိ်န္ခန္႔ ဆက္ထြက္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဒူးေတြ ေရာင္ေနၿပီ၊ မလႈပ္နိုင္ မရွားနိုင္ျဖစ္ေနတယ္။ မေန႔ကတေန႔လံုး ေက်ာက္ေတာင္ေတြၾကား ေျပးလိုက္လႊားလိုက္လုပ္ေနစဥ္ နာလို႔ နာမွန္းမသိခဲ့။ အခုမွ ဒုကၡေကာင္းေကာင္းေတြ႔ေတာ့တယ္။ ေတာင္ေဝွးအကူနဲ႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေထာက္ကာ ေလွ်ာက္ရတယ္။ နံနက္ ၉ နာရီေက်ာ္ေလာက္ ရန္သူေလတပ္က ေလယာဥ္နဲ႔လိုက္ ဗံုးၾကဲပါတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ့ ေလယာဥ္လာလိုက္၊ ထိုင္ေနလိုက္ဘဲ။ သစ္ခက္ေတြ ေခါင္းေပၚတင္ၿပီးေနတယ္၊ အထူးေရွာင္တိမ္း မေန ႏိုင္ဘူး။ ေလယာဥ္ေဝးသြားမွဆက္ေလွ်ာက္နဲ႔ နားနားေနေနျဖစ္ေနတယ္။ ေနပူရိွန္ျပင္းျပင္း ေတာင္တက္ ေတာင္ဆင္း လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ခရီးမတြင္၊ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုး ဘယ္ၾကည့္ၾကည့္ ေတာင္တန္း ေခ်ာက္ ကမ္းပါးေတြဘဲ ေတြ႔ေနရတယ္။

ေလေၾကာင္းရန္သတိထားၿပီး ေတာင္ေဝွးေထာက္ေလွ်ာက္ေနစဥ္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေစာင့္ၾကည့္ရင္း က်န္းစစ္မင္ (ေခၚ) ရဲေဘာ္ၾကည္ျမင့္က “ ရဲေဘာ္ဒဏ္ရာ ရထားသလား” လို႔ ဂ႐ုတစိုက္ေမးပါတယ္။ “ဒဏ္ရာေတာ့မရပါဘူး၊ ေျပးရင္းလႊားရင္း ေက်ာက္တံုးေတြနဲ႔ထိခိုက္မိလို႔ ဒူးေခါင္းေတြ ေရာင္ေနတာ” လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ခဏ ေစာင့္ေခၚတယ္။ အဲဒီအခိ်န္က သူဟာ ဒုတပ္မဟာမႉး ျဖစ္ေနၿပီထင္တယ္။ တိုက္ပဲြအေၾကာင္းေျပာၾကရင္း သူက ဒီတိုက္ပဲြအေပၚ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုျမင္သလဲ ေမးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ရန္သူ႔အေျခအေနနဲ႔ ဒီေဒသေျမအေန အထား ေသခ်ာနားမလည္ဘူး။ ထင္ျမင္ခ်က္ေျပာရရင္ ထိုးစစ္ဆင္ရတဲ့လမ္းေၾကာင္း ရွည္လြန္းတယ္။ ရန္သူ႔ စခန္းနားမကပ္ခင္ လွ်ဳိတခုျခားေနေသးတယ္၊ ကိုယ့္ဘက္က ေသနတ္သံျမည္လိုက္ေတာ့ ရန္သူက ဆီးပစ္ေန ၿပီ။ အနီးကပ္ေနရာမယူနိုင္လို႔ ထိုးတက္မရ၊ အလစ္အငိုက္မရဘူး။ အခိ်န္ၾကာေလ က်ည္ဆန္ကုန္ေလဘဲ၊ အထူးသျဖင့္ လက္နက္ႀကီးက်ည္ မေလာက္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အဓိကစခန္းသိမ္းမရတာ ထင္ေၾကာင္း ေျပာ လိုက္တယ္။ ဒီစခန္းက ဘာစခန္းေခၚလဲ ကြၽန္ေတာ္ေမးေတာ့ ရဲေဘာ္ၾကည္ျမင့္က ခလရ ၁ဝ ရဲ့ လြယ္ပိန္းရဲ စခန္းလို႔ေျပာတယ္။ ေနာက္ သူက စစ္ေရးဒီမိုကေရစီအရ ရဲေဘာ္ေတြ ေျပာနိုင္တာေျပာရေအာင္ တိုက္ပဲြ နိဂံုးခ်ဳပ္ ေသခ်ာလုပ္မယ့္အေၾကာင္းေျပာတယ္။

တကယ္က ဒီတိုက္ပဲြမွာ ကြၽန္ေတာ္ တိုက္ပဲြဝင္ရဲေဘာ္တဦးအေနနဲ႔ ျဖတ္သန္းခဲ့တာပါ။ စီစဥ္ညႊန္ၾကားတဲ့ စစ္ဦးစီးဌာနနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ အဲဒီကာလက တပ္အေနအထားလည္း ဒီေလာက္မကြၽမ္းေသးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လြယ္ပိန္းရဲစခန္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သိထားတာေလးေတြရိွတယ္။ အဲဒီေဒသတဝိုက္ရိွ ရြာထံုဆိုင္ ဆိုတဲ့ ရန္သူ႔ စခန္း တိုက္သိမ္းစဥ္က ေျမပံုေတြသိမ္းရတာရိွတယ္။ အဲဒီေျမပံုေတြေပးၿပီး ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ ရဲေဘာ္စိုးသိမ္းက မံုဂူမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရဲေဘာ္မင္းထင္တို႔ကို ေသခ်ာေလ့လာ မွတ္သားခိုင္းဖူးပါတယ္။ အမွန္က “လြယ္ပိန္းရဲ စခန္းဟာ ရန္သူရဲ့ မဆုတ္တမ္းခံစစ္စခန္းတခုျဖစ္တယ္။” ရန္သူ႔ရင္း႐ံုးအေျခစိုက္ ေျခကုပ္စခန္းဘဲ။ သိနၷီ-ကြန္လံုကားလမ္းလံုျခံဳေရးနဲ႔ ကြန္လံုတံတားကို အကာအကြယ္ေပးေနတဲ့ အေရးပါတဲ့ ဗ်ဴဟာေျမာက္စခန္း လို႔ ဆိုရမယ္။ အက်မခံနိုင္တဲ့ေနရာဘဲ။ စခန္းအာမခံခ်က္ရိွေရး ကြန္လံုဘက္ရိွအေျမာက္စခန္းမ်ားက ေနာက္က အခိုင္အမာ စိုးမိုးထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီစခန္းတိုက္တဲ့အခိ်န္ ကြန္လံုဘက္ရိွ အေျမာက္စခန္းေတြက ဒလစပ္ ပစ္ေပးေနတာျဖစ္တယ္။ အဓိက လြယ္ပိန္းရဲစခန္းေရာက္ဖို႔ သူ့ေဘးက အရန္ကာကင္းစခန္းေတြ ျဖတ္ရွင္းရ တယ္။ အဲဒီစခန္းငယ္ေတြ အရင္ရွင္း တက္ထိုးရေတာ့ အဓိကစခန္းႀကီးက ျပင္ဆင္ခိ်န္ ရသြားတာအမွန္ဘဲ။ စခန္းငယ္ေတြ ကြင္းေရွာင္ တိုက္လို႔မရနိုင္ဘူး။ ဒါက မိမိဘက္ အားနည္းခ်က္တခု၊ ေနာက္တခ်က္က မိမိတပ္ အေဝးက ခရီးျပင္းႏွင္လာရတာ ေရာက္တာနဲ႔တက္တိုက္၊ ျပင္ဆင္ခိ်န္မေပးနိုင္တာ၊ ဒါလည္း အားနည္းခ်က္ တခု။ ေနာက္တခ်က္ တပ္မဟာက နိဂံုးခ်ဳပ္ခ်က္မွာ အေလးထားတဲ့ အခ်က္၊ သတင္းမလံုျခံဳတာ ရန္သူက ည အခိ်န္ကတည္းက သတင္းႀကိဳရထားတဲ့ အေထာက္အထား ေတြ႔ရတယ္။ သိမ္းပိုက္ရရိွတဲ့ ရန္သူ႔စခန္းေတြမွာ ထမင္းခ်က္ၿပီးသား ျဖစ္ေနတယ္။ ထမင္းေတြက ပူပူေႏြးေႏြးဘဲ၊ မိုးမလင္းခင္ခ်က္ထားၿပီး ျပင္ဆင္ေစာင့္ေနတဲ့ အေထာက္အထားလို႔ တပ္မဟာက နိဂံုးခ်ဳပ္ခ်က္မွာ မိမိဘက္ အေရးႀကီးအားနည္းခ်က္အျဖစ္ ထည့္သြင္းထား တယ္။

တိုက္ပဲြျဖစ္စဥ္တြင္ ရန္သူစခန္းငယ္ႏွစ္ခု အခိ်န္တိုအတြင္း ေခ်မႈန္း သိမ္းပိုက္နိုင္ခဲ့တယ္။ ရန္သူ အေလာင္း ၉ ေလာင္း၊ ၁ဝ ေလာင္းေလာက္ရတယ္၊ လက္နက္လည္း ၁ဝ လက္ေလာက္ေတာ့ ရတယ္။ သံု႔ပန္း တေယာက္မွ မမိဘူး၊ က်န္စခန္းငယ္က ရန္သူ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ၿပီး လြယ္ပိန္းရဲ ေျပးေပါင္းတာလည္းရိွတယ္။ မိမိဘက္ က်ဆံုး ၃ ေယာက္၊ တေယာက္ေပ်ာက္ဆံုးတယ္။ က်ဆံုးတာလည္းျဖစ္နိုင္။ ေဖာက္ခဲြေရးတပ္က ဒဏ္ရာရ ရဲေဘာ္ သူ႔ကယ္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္း ဒဏ္ရာရၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုး တပ္ဖဲြ႔ငယ္လႊတ္ ျပန္ရွာ၊ အသံေပးလည္း ဘာသံ မွ ျပန္မၾကားရ ရွာမေတြ႔။ မိုးခ်ဳပ္သြားလို႔ ျပန္ဆုတ္လာၾက၊ က်ဆံုးတာလည္းျဖစ္နိုင္တယ္။ မိမိဘက္ ဒဏ္ရာ ၂ဝ၊ ၃ဝ နီးပါးလို႔ထင္တယ္ ဒဏ္ရာျပင္းတာေရာ ေပါ့တာေရာ ပါတယ္။

ဒီတိုက္ပဲြတိုက္ရတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္တယ္လို႔ဆိုတယ္။ တပ္မဟာအေနနဲ႔ေတာ့ ေက်နပ္ ေလာက္တဲ့ တိုက္ပဲြလို႔ မေျပာနိုင္ဘူးတဲ့။ ပါတီဗဟိုစစ္ေကာ္မရွင္စိတ္ဓာတ္အရ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေခါင္း ေဆာင္တဲ့ ျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီလက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး ႏွစ္ ၃ဝ ေျမာက္အထိမ္းအမွတ္လည္းျဖစ္၊ အဓိက ဝ နယ္ဘက္မွာရိွတဲ့တပ္ေတြ သံလြင္ျမစ္အေနာက္ဘက္ကူးတိုက္တဲ့ စစ္ဆင္ေရးႀကီးကို ေပါင္းစပ္ေပးျခင္း ျဖစ္ တယ္။ ဒီေပါင္းစပ္မႈ သိပ္ေကာင္းတယ္။ သိႏၷီ-ကြန္လံုကားလမ္းနဲ႔ ကြန္လံုၿမိဳ႕အထိ ၿခိမ္းေျခာက္လိုက္လို႔ ရန္သူ က အေျမာက္ႀကီးေတြ ေလယာဥ္ေတြသံုးၿပီး ဒီဘက္ကိုလိုက္ခ်ေနရတယ္။ စစ္ကူတပ္လည္း ေတာင္းေနရတယ္ ၾကားတယ္။ ရန္သူ႔အင္အားေတြ ထိထိေရာက္ေရာက္ ဒီဘက္ဆဲြထားနိုင္လိုက္ၿပီး၊ ဝ နယ္တိုက္ပဲြေတြနဲ႔ပါ ရန္သူ ရမခ ေတာ့ ေတာ္ေတာ္အက်ပ္႐ိုက္သြားတယ္။ ေနာက္ဆံုး သိရတာက မုန္စီ တာမိုးညဲနယ္က ရန္သူစခန္း တခ်ဳိ႕ မတိုက္လိုက္ရဘဲ ဆုတ္သြားတာေတာင္ရိွတယ္။ တပ္မဟာ ၂ အေနနဲ႔ကေတာ့ လြယ္ပိန္းရဲတိုက္ပဲြ နိဂံုးခ်ဳပ္ ေသခ်ာလုပ္၊ တပ္အနားယူၿပီး၊ ေရွာက္ေဟာ္ လံုထန္ ဘက္ဝင္၊ ကာကာကြယ္ေရးေတြကို အကာ အကြယ္ယူထားတဲ့ ရန္သူတပ္စခန္းငယ္ေတြ လိုက္ရွင္းပစ္တယ္။ ေနာက္ ေရွာက္ေဟာ္-လံုထန္ဆိုတဲ့ တ႐ုတ္ ေစ်းရြာႀကီးမ်ားဝင္ကာ ကာကြယ္ေရးစခန္းေတြ ဝင္သိမ္းတယ္။ ရန္သူ႔ခြင္ထဲ ဝင္လႈပ္ရွား ဝါဒျဖန္႔ခိ်ေရးလုပ္ငန္း မ်ား လုပ္နိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေတြကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးတေကြ႔မွ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားျဖစ္တယ္။

ေမာင္စိန္ေသာ္
၂၇. ၁၁. ၂ဝဝ၇

အပုိင္း (၁)