ေက်ာ္ထင္ ● အခါေတာ္ မေပးလုိက္ရတဲ့ မဂၤလပညာေရး

ေက်ာ္ထင္ ● အခါေတာ္ မေပးလုိက္ရတဲ့ မဂၤလပညာေရး
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄၊ ၂ဝ၁၈

အာစရိယပူေဇာ္ပြဲက ၈ နာရီခြဲဆုိေတာ့ ၇ နာရီခြဲမွ အိပ္ရာထမိတဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ခ်ိန္ နာရီဝက္ ေလာက္ပဲရေတာ့တယ္။ အိပ္ရာထ ဗာဟီရလုပ္ရတာေတြက နာရီဝက္ေလာက္ ၾကာတတ္တာ။ ထုိင္ေနက် စံေတာ္မီဆုိင္မွာ၊ ထုိင္ေနက်ခုံမွာပဲ လက္ဖက္ရည္တခြက္ မွာေသာက္လုိက္တယ္။ မွာေသာက္ဆုိေပမယ့္ ေသာက္ေနက်ျဖစ္လုိ႔ မွာစရာေတာင္ မလုိပါဘူး။

က်ေနာ္ ဆုိင္ေရွ႕ေရာက္ၿပီဆုိတာနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာေသာက္မယ္ဆုိတဲ့ ဆုိင္လုပ္သားေလးရဲ့ေအာ္သံကုိ ၾကားရပါၿပီ။ စတီးထုိင္ ခုံေပၚထုိင္မိတာနဲ႔အၿပိဳင္ လက္ဖက္ရည္တခြက္က ေရွ႕မွာအသင့္ေရာက္ေနပါၿပီ။ လက္ဖက္ရည္အေငြ႕တဖ်ပ္ဖ်ပ္မွာ လက္ ဖက္ရည္ရနံ႔ကေတာ့ ပါမလာေတာ့ဘူးေလ။ ေနာက္ေဖး အေၾကာ္အေလွာ္နံ႔ေတြက ပြတ္တုိက္ေခၚသြားတာကုိး။

က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ စမူဆာပန္းကန္ရွိေနေပမယ့္ ေကာ္ျပန္႔ေၾကာ္ရနံ႔သင္းသင္းကုိပဲ ႐ွဴ႐ႈိက္မိေနတယ္။ ေကာ္ျပန္႔ေတြက က်ေနာ့္ ေနာက္ေက်ာမွာ ေၾကာ္ေနတာ။ ေကာ္ျပန္ ့အနံ႔ေတြက ဗုိက္ကုိ ျဖတ္ေဖာက္သြားလုိ႔ ဝမ္းက ဟာသြားတယ္။ တခုေလာက္ မွာ စားဖုိ႔ စိတ္ထဲျဖတ္ခနဲေပၚလာေပမယ့္ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲမွာ ေကြၽးဦးမွာပဲဆုိတဲ့အသိေၾကာင့္ မမွာျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒီ့ ပညာ့ ရိပ္သာေက်ာင္းက အာစရိယပူေဇာ္ပြဲေတြလုပ္တုိင္း ဆရာေတြကုိ ေကာင္းေကာင္းေကြၽးေမြးဧည့္ခံတာကုိ သိေနတယ္။ စား စရာေတြက အစုံပဲ။ အသီးအႏွံမ်ဳိးစုံ။ အပူ အေအးမ်ဳိးစုံနဲ႔ တခါတေလ မစားဖူးတာေတြေတာင္ ပါလာတတ္ေသးတယ္။

ကန္ေတာ့ပစၥည္းဆုိလည္း ပုဆုိးျဖစ္ျဖစ္၊ အက်ႌျဖစ္ျဖစ္ အမ်ဳိးအစားေကာင္းတာေတြပဲ က်ေနာ္တုိ႔ဆရာေတြရဲ႕အရြယ္အစား၊ အသားအေရေတြနဲ႔ညီေအာင္ ကန္ေတာ့တတ္တာ။ ဒါဟာ ပူဇာစ ပူဇေနယ်ာနံ မဟုတ္လား။ ပူေဇာ္ထုိက္သူကုိ ပူေဇာ္ၾကတာ မဂၤလာပဲေလ။ မဂၤလာဆုိတာက ႀကီးပြားတုိးတက္တာ၊ ခ်မ္းသာတာ၊ မေကာင္း ေၾကာင္း၊ မေကာင္းက်ဳိးေတြ မျဖစ္တာေတြ ေပါ့။

ပူဇာစ ပူဇေနယ်နံျပဳရင္ မဂၤလာျဖစ္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ပူေဇာ္တတ္ဖုိ႔ေတာ့ လုိလိမ့္မယ္။ ပူေဇာ္နည္း ႏွစ္မ်ဳိးရွိတာကုိလည္း သိဖုိ႔ လုိတယ္။ ဆရာေတြလုိအပ္တာကုိ ေပးကမ္းေထာက္ပ့ံတာက ပထမတအခ်က္။ ဆရာေတြ ဆုံးမသြန္သင္တာကုိ လုိက္နာေဆာင္ရြက္တာကေတာ့ ေနာက္ထပ္ ပူေဇာ္တဲ့ ႏွစ္အခ်က္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ဆီမွာ ဆရာေတြရဲ့ လုိအပ္ခ်က္ ကုိ ျဖည့္ဆည္းေထာက္ပံ့ေပးတဲ့ ပူဇာစ ပူဇေနယ်ာနံ ျဖစ္ရဲ့လား။ ဒါကုိ က်ေနာ္ စဥ္းစားေနမိတာ။

ဆရာဆုိတာ ဝါသနာ၊ ေစတနာ၊ အနစ္နာဆုိတာေတြခ်ည္းပဲ ခံစားၾကရမွာလား။ အဲ့ဒါေတြက ဒုကၡေဝဒနာေတြပဲ။ ဒါဆုိ ပူဇာ စ ပူဇေနယ်ာနံမျဖစ္လုိ႔ မဂၤလာမည္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါဆုိ ဒီနာသုံးနာ အေတြးအေခၚမ်ဳိးေတြ ဘယ္က ဘယ္လုိ ေပါက္ဖြား လာၾကတာလဲ။ က်ေနာ္ေတာ့ ေျပာမျပတတ္ပါဘူး။ ၁၉ဝ၃ ခုေလာက္မွာ ဆရာေတြကုိ မရွိခုိးထုိက္ဘူးဆုိတဲ့ သပိတ္တခု ဗမာျပည္မွာျဖစ္ခဲ့တုန္းက ေရွ႕ေနႀကီးဦးပုေျပာပုံေလးကုိ က်ေနာ္တုိ႔ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြ သင္းတယ္ထင္ခဲ့မိတယ္။

ဦးပုက ဘယ္လုိေျပာသတုံးဆုိေတာ့ “ဟုိးတုန္းက ဆရာေတြဆုိတာ တပည့္ေတြကုိ ပညာလည္းသင္ေပးတယ္။ ေနာက္ဆုံး သမီးပါ ေပးၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဟုိတုန္းက ဆရာေတြကသာ တကယ့္ေက်းဇူးရွင္ေတြ။ ခုေခတ္က ေက်ာင္းသားဆီက ေငြ ညႇစ္ယူၾကတယ္။ ေငြရမွ ပညာသင္ေပးၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခုေခတ္ဆရာေတြဆုိတာက ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ အေစအပါး ေတြပဲ”

ဒါကုိ ေထာက္ခံတဲ့အေတြးအေခၚနဲ႔ အဲ့တုန္းက ဆရာေတြဆုိတာ တုိင္းတပါးသားခ်ည္းကုိး။ နယ္ခ်ဲ႕ေတြခ်ည္းကုိး။ ဘယ္ ရွိခုိးထုိက္မွာလဲေပါ့။ ဒီလုိ က်ေနာ္ေတြးခဲ့မိတာ။ အဲ့ဒီ့အရွိန္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မေသဘူး။ အတန္းေမာ္နီတာလုပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ႀကီးကေတာင္ အာစရိယပူေဇာ္ေၾကးေကာက္ရတာ မင္းအခက္ဆုံးပဲတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ေပးလည္း မေပးဘူး တဲ့။ အဲ့ဒီလုိေျပာတာေတာင္ ခံရဖူးတာ။

ေနာက္မွ ျပန္ေတြးၾကည့္တာက အဲ့ဒါ မဟုတ္ေသးပါဘူးလုိ႔။ အဲ့ဒါက အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခါနဲ႔အံကုိက္ေအာင္ ျပဳထားတဲ့ အ ေတြးအေခၚႀကီးပဲေပါ့။ လူႀကိဳက္မ်ားေကာင္း မ်ားခဲ့မယ္။ ဒါေပမယ္လုိ႔ အရွည္သျဖင့္ က်င့္သုံးလုိက္နာရမယ့္ ယူဆခ်က္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ဘဂဝါေဟာတဲ့ မဂၤလာမဟုတ္ဘူးေလ။ပူဇာစ ပူဇေနယ်ာနံ မျဖစ္ဘူးေလလုိ႔ ျပန္ျပင္စဥ္းစားၾကည့္မိခဲ့ တယ္။

ဆရာဟာ ဘာလူမ်ဳိးျဖစ္ျဖစ္ ဆရာမဟုတ္ဘူးလား။ ဆရာဆုိတာကုိ လူမ်ဳိး၊ အသားအေရာင္၊ လိင္၊ စည္း ဒါေတြခြဲျခားဖုိ႔ လုိလုိ႔လား။ ဆရာေတြကုိ ပူေဇာ္တဲ့ေနရာမွာ လူမ်ဳိး၊ လိင္၊ အသားအေရာင္ေတြမပါဘဲ စည္းေတြမျခားဘဲ ပ႑ိတာ နဥၥ ေသ ဝနာျဖစ္တာကုိပဲ ၾကည့္ၾကရမွာေပါ့။

ပ႑ိတာ နဥၥ ေသဝနာဆုိတာ ဘာလဲဆုိေတာ့ ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသာရွိရာရွိေၾကာင္းကုိ ညႊန္ၾကားလမ္းျပေပးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကုိ၊ လက္ရွိအခ်ိန္ကစလုိ႔ သံသရာထိ ေဝခြဲပုိင္းျခားႏုိင္တဲ့သူ အဲ့ဒီလုိလူပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးကုိ၊ ဘဝေနနည္းနဲ႔ ဘဝရွင္သန္နည္းေတြကုိ တြဲ ဖက္သင္ၾကားျပသေပးႏုိင္တဲ့သူ အဲ့ဒီလုိလူမ်ဳိးကုိ ရန္သူပဲျဖစ္ပါေစ ဆရာတင္ထုိက္တယ္လုိ႔ ေျပာထားတာပါ။ အဲ့ဒီလုိ ဆရာ တင္ရင္ ဒါဟာ ဧတံ မဂၢလ မုတၱမံ ျဖစ္တာပါပဲ။ မဂၤလာမည္တာပါပဲ။

ဒီလုိ ပစၥဳပၸန္နဲ႔အနာဂတ္အက်ဳိးကုိ ေရွး႐ႈလမ္းညႊန္ေပးတဲ့၊ ဘဝေနနည္းနဲ႔ရွင္သန္နည္းေတြကုိ သင္ၾကားေပးတဲ့ဆရာမ်ဳိးဟာ ပ႑ိတာ နဥၥ ေသဝနာဆုိတဲ့ မဂၤလာတပါးထဲမွာ စာရင္းဝင္ပါတယ္။ အဲ့ဒီလုိ ပညာရွိကုိ ဆရာတင္မယ္၊ ေပါင္းသင္းမယ္၊ ဆည္းကပ္မွီဝဲမယ္၊ ဒါဆုိရင္ ပ႑ိတာ နဥၥ ေသဝနာ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဆရာပ႑ိတဟာ တပည့္အက်ဳိးကုိ ၾကည့္တယ္။ တပည့္နဲ႔ဆက္စပ္မယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္အက်ဳိးကုိ ၾကည့္တယ္။ တပည့္ရဲ့ ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသာကုိပဲ ေရွးရႈတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပ႑ိတာဆရာကုိ ဆည္းကပ္ေပါင္းသင္းရင္ တပည့္မွာ အက်ဳိးမ်ားမယ္။ ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသာ ခံစားရမယ္။

ဒီလုိဆရာေတြကုိ ပူေဇာ္ထုိက္တယ္။ ပူေဇာ္တာဟာလည္း မဂၤလာျဖစ္တယ္လုိ႔ ေလာကဂုရုႀကီးက ဆုိေတာ္မူတယ္။ တ ကယ္ေတာ့ ဒီလုိပူေဇာ္တာဟာ ဆရာေတြရဖုိ႔အတြက္ခ်ည္း မရည္ရြယ္ပါဘူး။ အဲ့ဒီလုိ လုံးဝမဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာေတြကုိ ပူ ေဇာ္ရင္ အားလုံးရၾကမွာပဲ။ ဆရာကုိ ပူေဇာ္တယ္ဆုိတာ ထုံးတမ္းတခုနဲ႔ပဲတြက္ဦး၊ ဘယ္မွာ ျငင္းလုိ႔ရလုိ႔လဲ။ အစားအေသာက္ အဝတ္အထည္ အသုံးအေဆာင္ေတြဆုိတာ ခဏတာအတြက္ပဲ။ ဒါေတြကုိေတာင္ တန္ရာတန္ေၾကးေပးၾကရေသးတာ။ တဘဝစာမက အက်ဳိးမ်ားတဲ့ပညာကုိက်ေတာ့ ဆရာဆီကေန အလကားရဖုိ႔ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတာကေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ လြန္တာေပါ့။

တဘဝစာမကဘူးလုိ႔ေျပာရတာက အသိပညာဆုိတာ ပါရမီအျဖစ္ ပါသြားတတ္တာေၾကာင့္ပါ။ ဒီဘဝ သင္ၾကားခဲ့တဲ့ပညာ ဟာ ဟုိဘက္ထိေအာင္လည္း ပါရမီအျဖစ္ ပါလာမွာပဲ။ တခ်ဳိ႕ကေလးေတြ သင္ရလြယ္ေအာင္ ထက္ျမက္ေနတာဟာ အဲဒီ ပါရမီ ပါလာတာပဲေပါ့။ ဟုိဘက္တုန္းက အေထာက္အပ့ံေပပဲေပါ့။ ဒီလုိအက်ဳိးျပဳတဲ့ ပ႑ိတာဆရာေတြကုိ ပူေဇာ္ရတာဟာ တြန္႔တုိစရာ မဟုတ္ပါဘူး။

ေရွးတုန္းက ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြသြားအပ္ရင္ေတာင္ ဘုန္းႀကီးလုိအပ္မယ့္ ေဆးေလး၊ ကြမ္းေလးေတာ့ယူသြားၿပီး ပူ ေဇာ္ရတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါက ဆရာဘုန္းႀကီးလုိအပ္တာကုိ ပူေဇာ္ေထာက္ပ့ံေပးတာ။ ျဖည့္ဆည္းေပးတာ။ အဲ့လုိမွ မ ေထာက္ပ့ံႏုိင္တဲ့သူမ်ဳိးဆုိရင္လည္း ေက်ာင္းရဲ့လုိအပ္တဲ့ေဝယ်ာဝစၥေတြကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးၿပီး ပူေဇာ္ရတာပဲေလ။ ဆရာဆီက အလကားရဖုိ႔ေမွ်ာ္လင့္ေနတာကေတာ့ လူၾကားမေကာင္းပါဘူး။ ပုိလုိ႔မေကာင္းတာက ဆရာ့သမီးကုိပါ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာမ်ဳိး ပါ။

တကယ္ဆုိ ဆရာေတြအားလုံး ခ်မ္းသာၾကမွ ေကာင္းတာပါ။ ဆရာေတြ ဝမ္းဝ၊ ခါးလွၿပီး မိသားစုဘဝေတြ စုိေျပၾကေတာ့ ဆရာေတြ ဒီ့ထက္ပုိတဲ့ပညာေတြကုိ စိတ္ေအးလက္ေအး ဆက္လက္ေလ့လာႏုိင္တာေပါ့။ ဆရာတဦးစီမွာ ကုိယ္ပုိင္စာၾကည့္ တုိက္ေတြ တေယာက္တစ္ခုစီပုိင္ဆုိင္လုိ႔ ပညာအခ်င္းဝက္ကုိ ဆြဲဆန္႔ႏုိင္မွာေပါ့။ ဆရာေတြပုိသိရင္ တပည့္ေတြ ပုိသိရမွာပဲ။ တပည့္ေတြပုိသိရင္ တပည့္ေတြက်င္လည္တဲ့ပတ္ဝန္းက်င္ႀကီးလည္း ပုိသိတဲ့အက်ဳိးကုိ ခံစားရမွာပဲ။ ဒါဆုိ ဆရာေတြ ပုိသိဖုိ႔ မလုိဘူးလား။

လုိတယ္ဆုိရင္ ဆရာေတြဘဝအတြက္ လုိအပ္တာေတြကုိ ေထာက္ပံ့ေပးဖုိ႔ လုိအပ္မွာေပါ့။ ဒါကုိ ဘယ္သူတာ ဝန္ယူမွာလဲ။ ဘယ္သူကေကာ ေထာက္ခံမွာလဲ။ ဒီေန႔ထက္ထိ မရွိေသးလုိ႔ က်ဴရွင္သင္စားတာေတြ ျမင္ေန၊ ၾကားေနရတာေပါ့။ ဆရာေတြ မွာလည္း မိသားစုနဲ႔ပဲ။ ဝမ္းေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ မိသားစု၊ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အဆင္းရဲဆုံးမိသားစု၊ ဘယ္ျဖစ္ခ်င္ပါ့မလဲ။

နာသုံးနာကုိ လက္ညႇဳိးထုိးျပၿပီး ဆရာေတြကုိ အငတ္ခံ သင္ခုိင္းေနတာကေတာ့ လူၾကားလုိ႔လည္းမေကာင္း၊ နတ္ၾကားလုိ႔ လည္း မေတာ္၊ ျဗဟၼာၾကားလုိ႔လည္း မျဖစ္ပါဘူး။ အဲ့ဒါအျပင္ ဘဂဝါေဟာေျပာခဲ့တဲ့ ပူဇာ စ ပူဇေန ယ်ာနံ ရဲ့ အဓိပၸါယ္ကုိလည္း နားမလည္ရာေရာက္ေနတာပါပဲ။ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔တြက္ရင္ ဒါဟာ ပုိလုိ႔ေတာင္ ရွက္စရာ ေကာင္းေနပါေသးတယ္။

ျပည့္ဝတဲ့ ေထာက္ပံ့တာေတြသာ ရခဲ့မယ္ဆုိရင္ ဆရာေတြလည္း စာရိတၱေကာင္းေတြခ်ည္း တည္ေဆာက္ႏုိင္မွာပဲ။ ေလာက မွာ ဆရာနဲ႔ကင္းခဲ့တဲ့သူ ရွိတာမွမဟုတ္တာ။ ဒီေတာ့ ဆရာေတြေကာင္းရင္ ေကာင္းသေလာက္ တပည့္ေတြ ေကာင္းမွာပဲ။ သစ္တစ္ပင္ေကာင္းဟာ ငွက္တစ္ေသာင္းကုိ နားခုိေစႏုိင္တယ္ေလ။ အဲ့ဒီ့ငွက္တေသာင္းက ေနရာအႏွံ႔ဆီ ပ်ံသန္းၾကတာမုိ႔ သစ္တစ္ပင္ေကာင္းဖုိ႔ဟာ အေရးၾကီးဆုံးပဲ။

ဒီေနရာမွာ က်န္စီမင္းေျပာတဲ့ စကားတခြန္းကုိ သတိခ်ပ္သင့္တယ္။ က်န္စီမင္းက “ဆရာေတြေၾကာင့္ တပည့္ေတြဟာ ေက် နပ္စရာဘဝေတြကုိရရွိၿပီးေတာ့၊ တပည့္တဦးခ်င္းစီတုိင္းက သူတုိ႔အစြမ္းရွိသမွ် အေကာင္းဆုံးေတြကုိ ေဆာင္ရြက္လာႏုိင္လိမ့္ မယ္” လုိ႔ ဆုိတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဒီလုိအက်ဳိးျပဳတဲ့ဆရာေတြရဲ႕ဘဝဖူလုံေရးကုိ လူ႔အဖြဲ ့အစည္းႀကီးက အဓိကေနရာမွာထားၿပီး က်ားကန္ေပးသင့္ တယ္။ သိပ္ကုိဆင္းရဲခဲ့တဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ႀကီးဆုိရင္ အဲ့ဒီလုိသေဘာထားၿပီး ဆရာေတြနဲ႔ပညာေတြကုိ ထုိက္ထုိက္တန္တန္ ေထာက္ပံ့ေပးလုိက္လုိ႔ ယေန႔မွာဆုိရင္ အေမရိကန္နဲ႔ပုခုံးခ်င္းယွဥ္ႏုိင္မယ့္ အေနအထားကုိ ေရာက္လုပါၿပီ။ ဒါကုိ အတုယူ ေစခ်င္တယ္။ လုိက္လုပ္ေစခ်င္တယ္။

အခု အာစရိယပူေဇာ္ပြဲေလးက အဲ့ဒီ့ေထာက္ပံ့မႈထဲက ႏွမ္းတေစ့၊ ဆီတစက္ေပါ့။ ဟုတ္တယ္။ ဒါဟာ တမႈန္ တမႊားဆုိေပ မယ့္ တကယ့္အားတခုပါပဲ။ ဒီအေၾကာင္း က်ေနာ့္ကုိ ၾသဝါဒေပးခုိင္းရင္ ေျပာျပမယ္စိတ္ကူးေနမိတယ္။ က်ေနာ္ အေျပာ မတတ္ရင္ေတာ့ အေတာ္ငတ္တဲ့ဆရာလုိ႔ ျမင္မွာပဲ။ သူ႔ဘက္ သူယက္တယ္လုိ႔ ထင္ၾကမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ကုိ အလွည့္ ေပးရင္ ဒါကုိပဲေျပာမယ္။ နားလည္သေဘာေပါက္ေအာင္ ေျပာျပမယ္။

ဒီလုိစိတ္ကူးၿပီးသြားလုိက္တာ ေက်ာင္းေရွ႕ေရာက္မွပဲ စိတ္ကူးကျပတ္ေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ တပည့္ေတြက ႀကိဳေန ၾကတယ္။ တပည့္ေဟာင္းေတြလည္း တပည့္သစ္ေတြထဲမွာ ေရာေႏွာေနတာ ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ သူတုိ႔တေတြ ပူဇာ စ ပူဇ ေနယ်ာနံကုိ နားလည္ေနလုိ႔လား။ တကယ္ဆုိ သူတုိ႔မလာလည္း ရတာပါပဲ။ ဒီပူေဇာ္ပြဲလုပ္တာက အျပင္က်ဴရွင္။ သူတုိ႔ မလာလည္း ျဖစ္တယ္။

သူတုိ ့က်ဴရွင္ကုိ ပုိက္ဆံေပးတက္ၾကတာ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔က အဲ့ဒီလုိ မေတြးၾကဘူးနဲ႔တူတယ္။ ပုိက္ဆံေပးတက္ၾကတာလုိ႔ မျမင္ၾကဘူးနဲ႔တူတယ္။ ဝမ္းသာလုိက္တာ။ အဲ့လုိေပးတဲ့ပုိက္ဆံက အခေၾကးေငြမွမဟုတ္တာ။ ပူေဇာ္တာပဲ။ ပူဇာ စ ပူဇေန ယ်ာနံ ဧတံ မဂၤလ မုတၱမံပဲ။ သူတုိ႔ေတြ ဆရာေတြဆီက ဗဟုႆဥၥေတြ သိပၸဥၥေတြ အမ်ားႀကီး ရခဲ့ၾကတာပဲ။

ဗဟုႆဥၥဆုိတာက အၾကားအျမင္ ဗဟုသုေတြ၊ သိပၸဥၥဆုိတာက စက္မႈလက္မႈအတတ္ေတြ၊ ဒါေတြရခဲ့ၾကတာပဲ။ ဒါတင္လား ဆုိေတာ့ မကေသးဘူး။ ဝိနေယာ စ သုသိကၡိေတာဆုိတဲ့ မဂၤလလည္း ရခဲ့ေသးတာပဲ။ ဒါက ဘဝေနနည္း။ လူ႔က်င့္ဝတ္ေတြ လုိက္နာဖုိ႔ ကုိယ့္ယဥ္ေက်းမႈနယ္ပယ္ကုိ မွန္မွန္ကန္ကန္သိဖုိ႔၊ ယဥ္ေက်းမႈနယ္ပယ္တုိင္းကုိ ႏွံ႔စပ္ဖုိ႔ ထိန္းေက်ာင္း ညႊန္ျပ ေပးတဲ့အက်ဳိး၊ ဒါေတြလည္း ရခဲ့ေသးတာ။

ဒါကုိေတာ့ သူတုိ႔ေသေသခ်ာခ်ာ ဂဃနဏမွ နားလည္ပါ့မလား။ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာမွ သိပါ့မလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီ အေၾကာင္းေတြ လည္း က်ေနာ္ေျပာျပမယ္။ ဒီလုိေတြ စိတ္ကူးၿပီး စားလက္စ ပသွ်ဴးထမင္းေၾကာ္ကုိ လွ်ာနဲ႔သိမ္းၿပီး ဝမ္းထဲ လႈပ္ခ်လုိက္တယ္။ အနားမွာခ်ထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ကုိ ခပ္ျမန္ျမန္ေမာ့လုိက္တယ္။ ေက်ာင္းတည္ေထာင္ထားတဲ့ ဆရာမေလးက ဆရာႀကီး ေရခဲမုန္႔ကုိ စေတာ္ဘယ္ရီနဲ႔စားမလား၊ ႏုိ႔နဲ႔စားမလားတဲ့။

စေတာ္ဘယ္ရီပဲ ေပးလုိ႔မွာရင္း က်ေနာ္ ၾသဝါဒေပးဖုိ႔ က်ေရာက္လာမယ့္အခ်ိန္ကုိ ေစာင့္ေနလုိက္တယ္။ သိပၸဥၥေတြေပးတဲ့ ဆရာႀကီးကေတာ့ ၾသဝါဒေတြ ေပးေနၿပီ။ အသာနားစြင့္ရင္း က်ေနာ္ေျပာရရင္ ထည့္ေျပာမွာေလးေတြကုိ ထပ္ျဖည့္ေတြးၾကည့္ ေနလုိက္တယ္။ ဘာၿပီးဘာ၊ ဘာၿပီးဘာလုိ႔ စိတ္ထဲမွာ တန္းစီထားလုိက္တယ္။

သိပၸဥၥဆရာႀကီးက သားတုိ႔သမီးတုိ ့ ေသခ်ာႀကိဳးစားၾကတဲ့။ ခုိးခ်ဖုိ႔ေတာ့ စိတ္မကူးနဲ႔တဲ့။ က်န္းမာေရး ဂ႐ုစုိက္တဲ့။ မနက္ အိပ္ရာထတုိင္း ေရေအးေအးတခြက္ေသာက္တဲ့။ ဝမ္းမွန္မွ က်န္တာေကာင္းမွာတဲ့။ ေခါင္းတလုံးေကာင္း ေခါင္းမခဲဘူးတဲ့။ သားတုိ႔ သမီးတုိ႔ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ေျဖႏုိင္ၾကပါေစတဲ့။ ကေလးေတြက ေပးတဲ့ဆုနဲ႔ျပည့္ပါေစလုိ႔ တခဲနက္ခံယူလုိက္ ၾကတယ္။

ဒါဆုိ ဆရာထဲက ေနာက္တေယာက္ ၾသဝါဒေပးရေတာ့မယ္။ က်ေနာ္မ်ား ျဖစ္ေလမလား။ ျဖစ္ရင္ေတာ့ မဂၤလပညာေရး အေၾကာင္းေျပာေတာ့မယ္။ ပါးစပ္ထဲရွင္းသြားေအာင္ ေရေႏြးတစ္ငုံႏွစ္ငုံနဲ႔ ခံတြင္းကုိ ရွင္းထားလုိက္တယ္။ အစီအစဥ္ စ ေၾကျငာေနတုန္းက ဆရာႀကီးတေယာက္နဲ႔ စကားလက္စုံက်ေနလုိ႔ ေသခ်ာနားမေထာင္ျဖစ္ဘူး။ ေျပာမယ့္အေၾကာင္း အရာေတြ ေတြးေတာေနလုိ႔လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့။ အစီအစဥ္ေၾကျငာတာကုိ ျပန္နားစြင့္ရတယ္။

ဒါေပမယ့္ အစီအစဥ္ေၾကျငာတာက ၾသဝါဒစကားေျပာၾကားေပးပါေသာ သိပၸဥၥဆရာႀကီးအား ေက်းဇူးအထူး တင္ရွိပါတယ္ ရွင္။ အစီအစဥ္ (၅) အရ ဆုရေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားအား ဆုေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္တဲ့။ ၾသဝါဒေပးတာ ၿပီးသြား ၿပီ။ေနာက္ထပ္ ဆရာအလွည့္မရွိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ မေျပာရေတာ့ဘူး။ မဂၤလပညာေရးအေၾကာင္း က်ေနာ္မေျပာရေတာ့ဘူး။ ဆုေပးေတာ့မွာဆုိေတာ့ လက္ခုပ္ပဲတီးရေတာ့မွာပဲ။

ပါးစပ္ အားသြားၿပီ။ လက္ကေတာ့ အားေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ လက္အားတုန္းေလး ခံတြင္း ရွင္းရွင္း၊ မရွင္းရွင္းဆုိၿပီး ေရွ႕က စပ်စ္သီးေလးေတြကုိ ေကာက္စားပစ္လုိက္တာ။ ခံတြင္းရွင္းဖုိ႔လည္း လုိမွမလုိေတာ့တာ။ အဲ့ဒီမွာပဲ စပ်စ္သီးေတြ ခ်ဥ္ေနတာ ကုိ သတိထားမိလုိက္တယ္။

ေက်ာ္ထင္